မွန္ရာကို သစၥာဆိုပါမည္
ဒဲ့ဒုိး
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၁
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၁
စာေရးသူအဖို႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားေတာ့ ျမန္မာမဂၢဇင္းေတြကိုဖတ္႐ႈၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္။ စကၤာပူမွထုတ္ေ၀တဲ့ ေရႊျမန္မာရသစုံ (မဂၢဇင္းအမွတ္၂၇- ဇႏၷ၀ါရီလ ၂၀၀၉) ဦးတင္ဦး (က်ဴရွင္) ရဲ႕သစၥာအဓိဌာန္ေဆာင္းပါးကို ဖတ္႐ႈၿပီး စာေရးသူ ေတြ႕ၾကဳံခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကဳံ ေလးကို ရွယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာေၾကာင့္ ဤစာကို ေရးသားလိုက္ရေပ၏။
စာေရးသူ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ နယူးေဒလီၿမိဳက အေနာက္ပုိင္းရွိ ျမန္မာနာမည္ ရွစ္ေလးလုံးေက်ာင္းတုိက္လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းမွာေနထုိင္ စဥ္က တေန႔ေသာအခါသမယ မြန္းလြဲပုိင္း ၃ နာရီခန္႔အခ်ိန္တြင္ အသက္ ၃၀ အရြယ္ လူရြယ္တေယာက္ႏွင့္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ရွိ လုလင္ငယ္ႏွစ္ဦး စာေရးသူေနထုိင္ရာသုိ႔ေရာက္လာၿပီး တစုံတဦးကုိ ရွာေဖြေနသကဲ့သုိ႔ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ၾကည့္္ေန၏။ စာေရးသူက သူတို႔ကုိ ဘာကိစၥလဲေမးေတာ့ ဂု႐ုႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျပေလ၏။ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ ဂု႐ုႀကီးဆုိသူကုိ မိမိမသိ။ ဘယ္က ဂ႐ုႀကီးလဲေမးေတာ့ ဒီေက်ာင္းက ဂု႐ုႀကီးဟု ေျပာေလ၏။
အိႏၵိယန္းေတြ အမ်ားစုက ဘုန္းႀကီးကုိ ဂု႐ုႀကီးလုိ႔ေခၚသူရွိသလုိ၊ ဘေႏၱႀကီးလုိ႔လည္း ေခၚၾကေလ၏။ တခ်ဳိ႕က မဟတၱမႀကီးတဲ့။ တခ်ဳိ႕က ဘာဘာႀကီးတဲ့။ ဒီစကားအသုံးအႏႈန္း ေ၀ါဟာရေတြက အ႐ုိအေသေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေခၚၾကတာ။ မင္းက ဘာကိစၥ ဂု႐ုႀကီးကုိ ေတြ႕ခ်င္တာလဲ ေမးေတာ့ ... ေဆးလုိခ်င္လုိ႔တဲ့။ ဒီေတာ့မွ သူတုိ႔ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဂု႐ုႀကီးဆုိတာ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ မၾကာေသးမီရက္ပုိင္းေလာက္က ဗုဒၶဂါယာ ဘုရားဖူးႂကြလာတဲ့ ရန္ကုန္ ပုဇြန္တာင္မွ မြန္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေခမာက ေဒလီကုိ အလည္လာရင္း ေဆးကုသြားတာကုိး။ သူေဆး ကုတာက ဗိေႏၶာေဆးမဟုတ္။ ဓာတ္လုံးလဲ မဟုတ္။ ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ၿပီး ေရးမန္းေပးျခင္းပင္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေမရိကန္မွ သီတင္းသုံး ေနထုိင္တာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္လာၿပီး သူရဲ႕ ညီနဲ႔အကုိေတြကုိ ဘုရားဖူးလုိက္ပုိ႔တာ။ ညီအငယ္က အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ရွိၿပီ။ အကုိႀကီးက ၈၀ ေက်ာ္။ ဆရာေတာ္က ၇၀ ေက်ာ္။ လူအုိေတြခ်ည္းဘဲ။ ဆရာေတာ္က စာေရးသူကုိ ကုိယ္ေတာ္ရဲ႕ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေနထုိင္မေကာင္းတဲ့ သူရွိလားလုိ႔ ေမးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ေလွ်ၾက္ထားေတာ့ သူေဆးကုေပမယ္တဲ့။ စာေရးသူထင္တာက ေဆးဘုိး ၀ါးခ ေငြေၾကး စုိက္ေပး မယ္ထင္တာေပါ။ အေမရိကန္မွ သီတင္းသုံးေနထုိင္တာဆုိေတာ့ သူေဌးဘုန္းႀကီးထင္ေနတာကုိး။ ဘယ္လုိကုမွာလဲ ေလွ်ာက္ေတာ့ ေရမန္း နဲ႔ ကုမတဲ့။ စာေရးသူ မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားရတယ္။ စာေရးသူက ေရမန္းေတြ ဆီမန္းေတြ သိပ္ယုံတာမဟုတ္ဘူးေလ။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ ေဆးကုမည့္အေၾကာင္း နာတာ၊ ကုိက္တာ၊ ခဲတာေတြေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုေပးမယ္ေျပာ ေတာ့ တခ်ဳိ႕လာၾကတယ္။ ေပ်ာက္သူလဲ ေပ်ာက္တယ္ေျပာတယ္။ စာေရးသူ လက္နာတာေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔ထက္တေန႔ လူနာေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။ မနက္ ၅ နာရီ ဂိတ္တံခါးမဖြင့္ေသးဘူး၊ ေက်ာင္း၀ုိင္းအျပင္ဘက္မွာ လူနာက ေရာက္ေနၿပီ။ တေန႔ေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ ဆရာေတာ္ကုိ ျမန္မာျပည္ျပန္ အိႏၵိယအမ်ဳိးသားတေယာက္က သူ႔အိမ္ဆြမ္းစားပင့္ထားတာေၾကာင့္ ၁၀ နာရီခြဲ ကာနီး ဓမာ႐ုံထဲ လူနာေတြကုိ မန္းမႈတ္ေဆးကုေနတဲ့ ဆရာေတာ္ကုိ ဆြမ္းစားႂကြဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္က ကားငွားထားလုိက္ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ စာေရးသူလည္း ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ထြက္ သုံးဘီးငွားၿပီး ဆရာေတာ္ ကားရၿပီလုိ႔ေလွ်ာက္ တယ္။ ဆရာေတာ္က လူနာကုိေဆးကုဆဲမုိ႔ ခဏေစာင့္ဖုိ႔ ေျပာတယ္။ ကားသမား ေစာင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနာကုၿပီးခါနီးမွာ ေက်ာင္းဂိတ္ ေပါက္၀ သုံးဘီးတစီးထုိးရပ္လုိက္ၿပီး သုံးဘီးေပၚမွ အမ်ဳိးသမီး ၃ ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ တေယာက္ လူနာ။ သူ႔ဘာသာလမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္တြဲၿပီး ေလွ်ာက္ရတယ္။ သူတုိ႔ပါ ဆက္ကုေနရင္ ကားသမားက ေစာင့္မည္မဟုတ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ကုိ အခုလူနာမ်ားကုိ ခဏထားခဲ့ၿပီး ဆြမ္းစားႂကြဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားရတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း အသစ္ေရာက္လာတဲ့လူနာကုိျမင္ေတာ့ သနားဟန္တူပါတယ္။ ခဏေစာင့္ဆုိင္းပါေျပာခုိင္းတယ္။ ကားသမားက မေစာင့္ေတာ့ဘူး။ ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ လူနာက အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီး ေဆး႐ုံတက္ၿပီး တႏွစ္ေလာက္ကုဘူးတယ္။ မေပ်ာက္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ သတင္းၾကားလုိ႔ လာၿပီး ကုသမႈခံယူဘုိ႔ လာတာပါဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္က လူနာကုိ ထုိင္ခုိင္းတယ္။ လူနာက ၾကမ္းေပၚထုိင္လုိ႔ မရဘူး။ ေျခေထာက္ေခြလုိ႔ကုိ မရတာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔အတြက္ေရာ၊ ဆရာေတာ္ အတြက္မေရာ ကုလားထုိင္တလုံးစီ ယူေပးရတယ္။ ဆရာေတာ္က ႏွစ္လက္မ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေၾကားျပားအ၀ုိင္းနဲ႔ လူနာေျခေထာက္ ကုိ ပုတ္ေပးၿပီး ဆြမ္းစားထြက္လာတယ္။
ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ေလာက္ဆုိ ျပန္မွာမုိ႔ ေစ်းပုိ႔ေပးပါဦးဆုိတာနဲ႔ ေစ်းလုိက္ပုိ႔ၿပီး ညေန ၄ နာရီေလာက္ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ပုိင္းက ဆြမ္းစားသြားခါနီးေရာက္လာတဲ့ လူနာအမ်ဳိးသမီးဟာ ၾကမ္းေပၚထုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲေနေပမယ့္ အခုေတာ့ ၾကမ္းေပၚထုိင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တုိက္ဆုိင္မႈေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဘူး။ ေနာက္ ၃ - ၄ ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး သူ႔ဘာသာ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္တာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒီသတင္းက ျပန္႔သြားတာမုိ႔ ဟိႏၵဴသတင္းေထာက္တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေဆးကုတာ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ထုိင္ၾကည့္ အင္တာဗ်ဴးၿပီး ေနာက္တေန႔ သတင္းစာမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဆန္င့္တစ္ေဒၚလာနဲ႔ ကမာၻပတ္ ေဆးကုေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ဆုိၿပီး ပုံနဲ႔အတူတကြ ပါလာေတာ့ လာလုိက္ၾကတဲ့ လူနာေတြ၊ သမတေဟာင္းႀကီးကေတာင္ ဆရာေတာ္ကုိ ပင့္ဖိတ္ၿပီး သူရဲ႕ကုိယ္ ခႏၶာကုိက္ခဲတာေတြကုိ ကုသမႈခံယူခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ကုိ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားၾကည့္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ဘာေတြကုိ ဘယ္လုိ ကုတာလဲ ဘုရား။ ပရိတ္နဲ႔ သမၺဳေဒၶ ရြတ္တယ္။ အဓိဌာန္ပုတီးစိတ္ ေမတၱာပုိ႔ သစၥာဆုိၿပီး ပရိတ္ေရမန္းဘဲကြ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း မဟုတ္ပါဘူး တဲ့။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ က်င့္စဥ္လဲ ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ဇတ္လမ္းျပန္ဆက္ရလွ်င္ စာေရးသူထံေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ႏွစ္ဦးေမးတဲ့ ဂု႐ုႀကီးဆုိတာ မြန္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေခမာျဖစ္ေနတာကုိး။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ မင္းေမးတဲ့ ဂု႐ုႀကီး ျပန္သြားၿပီ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေမးေတာ့ ဒီေကာင္ေလးက ေကာင္း ေကာင္း အိပ္မရဘူး။ လန္႔လန္႔ႏုိးေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးလုိခ်င္လုိ႔တဲ့။ ေဆးလုိခ်င္ရင္ ေဆး႐ုံ ေဆးခန္းသြားေပါ့။ ဒီမွာ ေဆးမရွိဘူးေျပာေတာ့ ေဆး႐ုံေဆးခန္းသြားပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ ေဆးလည္း စားပါတယ္။ မေပ်ာက္ဘူးတဲ့။ ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆုိေတာ့ တလ ေလာက္ရွိၿပီဆုိဘဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္တာလဲ။ ေန႔ပုိင္းလား ညပုိင္းလားေမးေတာ့ အခ်ိန္မေရးျဖစ္တာတဲ့။ ေန႔ခင္း အိပ္ ေန႔ခင္း လန္႔ႏုိးတယ္။ ညပုိင္းအိပ္လည္း လန႔္ႏုိးတယ္။ မအိပ္ရဘူးတဲ့။ စဥ္းစားစရာေပဘဲ။ ဘာေတြလန္႔တာလဲ၊ အိပ္မက္မက္သလားေမးေတာ့ အိပ္မက္ထဲ အေမနဲ႔ေတြ႕တယ္ဆုိတာေၾကာင့္၊ မင္းအေမ ဘယ္မလဲ ရွိလားေးမၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆုံးသြားၿပီတဲ့။ သူ႔အေမ မကြၽတ္မလြတ္လုိ႔ သားျဖစ္သူကုိ အိပ္မက္ေပးေျခာက္လွန္႔ေနတာဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ၿပီး ပရိတ္ေရေပးရန္ စဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ ဓမၼာ႐ုံထဲသုိ႔ အဆုိ ပါလူငယ္ႏွစ္ဦးစလုံးေခၚေဆာင္သြားၿပီး ဘုရားေရွ႕ထုိင္ခုိင္းရ၏။
သူတုိ႔ကုိးကြယ္တဲ့ဘာသာေမးၾကည့္ေတာ့ ဟိႏၵဴတဲ့။ ကိစၥမရွိ။ ဟိႏၵဴက ဘုရားရွိခုိးခုိင္းလုိ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ ဘုရားရွိခုိးခုိင္း၍ သရဏဂုံ သုံးပါးတည္ေဆာက္ေစၿပီး ငါးပါးသီလ ယူေစ၏။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ တရားဂုဏ္ေတာ္၊ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္တုိ႔ကုိ ရြတ္ဆုိေစရန္ ျဖည္း ျဖည္းခ်င္း တုိင္းေပးၿပီး လုိက္ဆုိေစ၏။ အဲဒီေနာက္ ကဲ မင္းေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ငါမႏၱာန္ရြတ္ေပးမယ္။ မင္းယုံယုံၾကည္နဲ႔ နားေထာင္း။ မင္းရဲ႕ ေရာဂါေပ်ာက္မယ္လုိ႔ ေျပာဆုိၿပီး ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္နဲ႔ ပဌာန္းရြတ္ဖတ္ၿပီး နတ္ျမတ္ နတ္ေကာင္းတုိ႔ကုိ တုိင္တည္၍ ကြၽႏု္ပ္ သည္ ဤကေလးကုိ သရဏဂုံသုံးပါနဲ႔ ငါးပါးသီလကုိ ခံယူေဆာက္တည္ေစၿပီး ဘုရားတရားသံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္တုိ႔ကုိ ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ေစခဲ့ပါ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ႏႈတ္ကမၸတ္ေတာ္ျဖစ္ေသာ ပရိတ္ေတာ္တုိ႔ကုိလဲ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ သရဇၩယ္ခဲ့ပါသည္။
ဤကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အဖုိးဘာဂ အ၀၀တုိ႔ကုိ နတ္ျမတ္ နတ္ေကာင္း နတ္အေပါင္းတုိ႔အား အမွ်ေပးေ၀ငွပါ၏။ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဤကေလးခံစား ေနရေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာကုိ ေပ်ာက္ကင္းေစလုိေသာ စိတ္ေစတနာေမတၱာ အရင္းခံျဖင့္ ဤပရိတ္တရားေတာ္တုိ႔ကုိ ယုံၾကည္စြာ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤမွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ဤပရိတ္ေရကုိ ေသာက္သုံးေသာအခ်ိန္မွစ၍ ဤကေလးသႏၱာန္ တြင္ စြဲကပ္ေနတေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာတုိ႔သည္ ပိန္းၾကာဖက္တြင္ ေရမတင္ဘိသကဲ့သုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ေပ်ာက္ကင္းပါေစသားဟု သစၥာဓိဌာန္ျပဳ ၿပီး လူငယ္ကုိ ပရိတ္ေရ ေသာက္ေစပါသည္။
ကဲ့ မင္း ဒီေရပုလင္း အိမ္ယူသြား ေသာက္ကြာ။ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ မင္းအေမကုိ ရည္စူးေအာက္ေမ့ၿပီး အခနဆုိတဲ့ နေမာတႆနဲ႔ ဗုဒၶံ ဆရဏံ ဂစ္ခ်ာမိ၊ ဓမၼံ ဆရဏံ ဂစ္ဂ်ာမိ၊ ဆံဃံ ဆရဏံ ဂစ္ခ်ာမိလုိ႔ဆုိၿပီး အမွ်ေ၀လုိ႔ သင္ေပးလုိက္တယ္။ လူငယ္က ေငြ ၂၀ လွဴတယ္။ မလွဴပါနဲ႔။ ကိစၥမရွိဘူး ရတယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ လူငယ္က ထိကဲ ထိကဲ (အုိေက) ဆုိၿပီး ေျခေထာက္ကုိ သူ႔လက္နဲပတုိ႔ၿပီး ျပန္သြားတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိလဲ အိပ္ေပ်ာ္လားလုိ႔ေမးေတာ့ အိပ္လုိ႔ေပ်ာ္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရပါတယ္။ ဟုိေန႔က ေရးမန္းလုပ္ေပးပါဦးတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ နာက်င္ေနလုိ႔ပါတဲ့။ ဟ ... ဒါေတာ့ ေဆးခန္းသြားေပါ့လုိ႔ေျပာလဲ မရဘူး။ ေရမန္းဘဲ လုိခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ကဲ .. ဒါဆုိလဲ ရတယ္ဆုိၿပီး ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ေပးလုိက္တယ္။ ဒါက ဟိႏၵဴ လူငယ္ကုိ ပရိတ္ရြတ္ၿပီး အဓိဌာန္ျပဳေပးတာ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ကေလးတေယာက္ကုိလည္း အလားတူ ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ေပးၿပီး သစၥာအဓိဌာန္ျပဳေပးဘူးတယ္။ သူလည္း ေပ်ာက္သြားတာဘဲ။ သူ႔ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ စေနေန႔ ညေနပုိင္း သူတုိ႔ သားအမိ သုံးေယာက္ ေက်ာင္းေရာက္လာၾကတယ္။ သားအႀကီးက ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္။ အငယ္က ၁၀ ႏွစ္။ အႀကီးက သူ႔အေမရင္ခြင္ထဲမွီၿပီး ေငးမႈိင္ေနတယ္။ နင့္သား ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလားေမးေတာ့၊ ေနမေကာင္းဘူး ဘေႏၱႀကီးတဲ့။ ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ဟဲ့ ... ကုိယ့္သားဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာ မသိဘူးလားဆုိေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ေဆးခန္းသြား ဆရာ၀န္ျပေတာ့လည္း ဘာေရာဂါရယ္လုိ႔ မေျပာဘူး။ ေဆးဘဲ ေပးတယ္။ ေပးတဲ့ေဆးလည္း ေသာက္တယ္။ မေပ်ာက္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီးလဲ ေမးေတာ့ တလေလာက္ရွိၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ တုိင္းရင္းေဆးသင္တန္းတက္ထားတဲ့ နလႏၵာမွာ စာသင္ေနတဲ့ ဦးသိလိ႒ (ယခု လန္ဒန္) က စာေရးသူထံ အလည္ေရာက္ေနတာမုိ႔ ဒကာေလးကုိ ၾကည့္စမ္းပါဦးလုိ႔ ၾကည့္ခုိင္းတယ္။
သူက ကေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲ သူလည္း မသိဘူးတဲ့။ ကဲ ဒါဆုိ ကုိယ္ေတာ္ တခါတုန္းက ေကာင္ေလးတေယာက္ကုိ ဒီကေလး လုိဘဲ ေတြေတြေ၀ေ၀ ထုိင္းထုိင္းမႈိင္းမႈိင္းနဲ႔ေရာက္လာလုိ႔ ပရိတ္ရြတ္ေပးၿပီး ပရိတ္ေရတိုက္ဘူးတယ္။ ဒီကေလးကိုလည္း အဲဒီလို ပရိတ္ ရြတ္ေပးရေအာင္ေျပာၿပီး ဦးသိလိ႒နဲ႔ စာေရးသူ ပရိတ္ႀကီးဆယ့္တစ္သုတ္ရြတ္ဖတ္ၿပီး ယခင္အတိုင္း သစၥာအဓိဌာန္ျပဳၿပီး ပရိတ္ေရတိုက္ လိုက္တယ္။ ေနာက္တေန႔ တနဂၤေႏြေန႔မွာ သူတို႔မိသားစုေက်ာင္းကိုလာၾကတယ္။ ကေလးအေမေတြ႕ေတာ့ နင့္သားဘယ္လိုလဲ ေမးေတာ့ ေကာင္းသြားၿပီး ဘေႏၲႀကီးတဲ့။ ဟုိမွာေလတဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ႕နဲ႔ေဆာ့ေနေလ၏။ ဤသည္ကား စာ ေရးသူေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ ပရိတ္တန္ခိုးနဲ႔ သစၥာအဓိဌာန္ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။
မ်ားလွေ၀ေနသတၱ၀ါေတြ က်မၼာၾကပါေစ။
Comments