Maung Swan Yi - Poem

ငါတုိ႔ရြာက သစ္ပင္မ်ား
ေမာင္စြမ္းရည္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၂



အညာေက်းလက္
ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း၊ ကုန္းက်င္းထဲမွာ
ဆူးခက္ကာတဲ့ ရြာကေလး။
ရြာကေလးမွာ
ရြာျပင္ရြာတြင္း
သူငယ္ခ်င္းလုိ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္
သစ္ပင္ႀကီးငယ္၊ ဖက္တြယ္ဆင္းတက္
ကုိင္းခက္နိမ့္ျမင့္ အဆင့္အဆင့္မွာ
ပြင့္ပုံသီးပုံ၊ ပ်ားအုံ ပုတ္သင္
ဘယ္အပင္မွာ
ဘာရွိတာကုိ ငါမသိတာ မရွိခဲ့။

ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ေ၀း၊ ျမစံနဲ႔ေ၀း
ေက်းေတာ ေက်ာက္ကုန္း
သဲေက်ာက္တုံးတုိ႔
ေက်ာက္ျဖဳန္း စရစ္ေဖြး။

ေက်ာက္စရစ္ကုန္း
ႏုန္းေျမမတင္
ရွားေစာင္း မုိးနံ
ဇီး ခံပင္
ပုတက္က၀င္၊ ဖြတ္ကထြက္
ႏြားေက်ာင္းသား တုိ႔မ်ားသူငယ္ခ်င္း
၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ႏွက္။

မုိးေခါင္ေရရွား၊ တုိ႔မ်ားေက်းရြာ
မုိးအက်၊ ပ်ဳိးႀကဲစုိက္ၾကရွာ။
ပဲေျပာင္းနဲ႔ ႏွမ္း၊ ၀ါ
ယာရွိသူက ယာကုိစုိက္
ယာမရွိသူက အငွားလုိက္
မရွိလဲစုိက္ ရွိလဲစုိက္
တရြာလုံး ႐ုန္းၾကအစုလုိက္။

ထန္းပင္ရွိသူ ထန္းပင္တက္
အုန္းပင္ရွိသူ အုန္းပင္တက္
မရွိသူက ထန္ေလွ်ာက္ရက္
ထန္းဖူး အုန္းရြက္ ေတာင္းနဲ႔ခြက္။

ရြာ႕အေရွ႕ဖက္ ေညာင္ညဳိပင္
တပင္ ႏွစ္ပင္ သုံးေလးပင္
အုတ္ပလႅင္နဲ႔ ေရခ်မ္းစင္။
ေညာင္ပင္ရိပ္တြင္ လူေတြနား
ေညာင္သီး ေက်းငွက္စား။

အညာကတမာ၊ ၀ါတာတာ
ခါးသက္ဖန္ဆိမ့္ အရသာ
ရြာအ၀င္လမ္း တမာတန္း
ရြက္ႏုဖူး ဦးသူခူးစတမ္း။

ရြယ္လယ္ရပ္က မန္က်ီးပင္
ရြက္ႏုသီးႏု ဟင္းအခ်ဥ္။
အသီးေျခာက္ရင္ ေလေႁခြေကာက္
ဘုန္းႀကီးေဖ်ာ္ရည္ေသာက္။

ရြာေျမာက္ဖက္က ခံတက္ပင္
ေႏြဦးေပါက္လွ်င္ ရြက္ႏုလြင္
လက္ထည့္ခ်ဥ္ သူ႔အရြက္
ၿမိဳ႕ႀကီးသူေတြ လွ်ာရင္းမ်က္။

ရြာေတာင္ဖက္က ထေနာင္းစု
စိမ္းလြင္ရြက္ႏု ေမပ်ဳိလု
ရြက္ႏုအသုပ္ ဆြမ္းဟင္းခြက္
ဆရာေတာ္ႀကီး အလြန္မက္။

ရြာ႔အေနာက္ဖက္ သခ်ဳႋင္းေျမ
ပဒုိင္းပင္ေတြ ေတာထေန။
႐ူးခ်င္သူေတြ သြားလုိ႔ခူး
မခူးခင္က ႐ူး။

ကဗ်ာဆရာ သူ႔ရပ္ရြာ
ေႏြဦးေပါက္တုိင္း ျပန္ခ်င္ရွာ
တမာလဲခူး ထေနာင္းဖူး
ပုတက္လဲတူး ဖြတ္လဲတူး
ပဒုိင္းပြင့္ဖူး သူမခူး။

မခူလဲ႐ူး၊ ခူးလဲ႐ူး
ရြာကုိလြမ္းလုိ႔ ထြန္႔ထြန္႔လူး ...။