(illustration excerpt from U Ba Kyi)
“မစၥစ္စပီ မွ ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္းသို႔”
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)၊ ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၂
ဒီတစ္ေခါက္ အေမရိကန္ေရာက္ေတာ့လည္း မစၥစ္စပီျမစ္ ရစ္ေခြစီးဆင္းရာ အေမရိကန္ရဲ႕ အေရွ႕ဖ်ား ျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ မင္နီဆိုးတာျပည္နယ္ ပူးတြဲၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ စိန္႔ေပါၿမိဳ႕ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ စိန္႔ေပါၿမိဳ႕ ေတာ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းၿမိဳ႕တစ္ခုျဖစ္တဲ့ “ေမပယ္ဝု”ၿမိဳ႕က သီတဂူဓမၼဝိဟာရေက်ာင္း ဆရာေတာ္နဲ႔ ဒကာဒကာမမ်ား စီစဥ္တဲ့ တရားပြဲ ေဟာေျပာေပးဖို႔နဲ႔ မိမိရဲ႕တူ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားကေလး အႏုၾကမ္းအစီးခံရၿပီး ကြယ္လြန္ ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ပါ။
မင္နီဆိုးတားရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ညီေနာင္ျဖစ္တဲ့ စိန္႔ေပါၿမိဳ႕နဲ႔ မနီယားပူးလစ္ၿမိဳ႕ ႏွစ္ၿမိဳ႕ကို ပိုင္းျခားစီးဆင္းေနတဲ့ မစၥစ္စပီ ျမစ္ဆိုတာ မိမိဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္(ဆရာၾကည္ေအာင္ရဲ႕ လမင္းတရာ ထင္ပါတယ္)ထဲမွာ “မစၥစ္စပီ၊ ျမစ္နဒီဝယ္” လို႔ ေတြ႕ရကတည္းက အမည္စိမ္းတစ္ခုျဖစ္ေနလို႔ “ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေဒသကပါလိမ့္”ဆိုၿပီး သိခ်င္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ မႏွစ္ကလည္း အဲဒီျမစ္ကို သေဘၤာနဲ႔ အဆန္စီးၿပီး ဝန္းက်င္႐ႈခင္းေတြ၊ ကမ္းနားဒီေရေတာေတြကိုပါ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈခဲ့ဖူးပါတယ္။
ျမစ္လို႔သာ ဆိုရတယ္၊ အမိႈက္သ႐ိုက္မရွိ၊ သဲခံုေသာင္ခံု မရွိ၊ ကမ္းပါးေဇာက္ႀကီးေတြလည္း မရွိ၊ ေရကလည္း စိမ္းၾကည္ၿပီး ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး စီးဆင္းေနတာျဖစ္လို႔ တူးေျမာင္းႀကီးတစ္ခုလို႔ပဲ ထင္ရပါတယ္။
ျမန္မာစကားပံုမွာ “မင္းခစား ကမ္းနားသစ္ပင္”လို႔ အဆိုရွိတယ္။ မတည္ၿငိမ္ မခိုင္ၿမဲဘူး၊ ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ သေဘာမ်ိဳး ေတြလို႔ ဆိုလိုဟန္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ကမ္းနားသစ္ပင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဒီေရေတာေတြကို အခိုင္အမာ ေစာင့္ေရွာက္ထားတာ ဆိုေတာ့ မင္းခစားေတြရဲ႕ ဘဝနဲ႔လည္း မတူသလို မင္းဧကရာဇ္ေတြလိုလည္း အလွည့္က် အခ်ိန္ပိုင္းဘဝမ်ိဳး မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဟိုေရွးပေဝသဏီ စဥ္ဆက္ကတည္းက ခုထိ အၿမဲတမ္း စိမ္းလန္းစိုေျပ ရွင္သန္ ေနၾကပါတယ္။
“ဒီလို ဒီေရေတာေတြကို စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့လို႔လည္း ဒီျမစ္ေတြက ခုအထိ ကမ္းမၿပိဳ၊ ေသာင္ မထြန္းဘဲ အၿမဲတမ္းပံုမွန္ စီးဆင္းေနၾကတာေပါ့”လို႔ လိုက္ပို႔တဲ့ ဒကာႀကီးက ရွင္းျပပါတယ္။
ဒီလို ျမင္ကြင္းေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အခါ မႏၱေလးက လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ျပက္လံုး တစ္ခုကိုလည္း ေျပးၿပီး သတိရလိုက္မိခဲ့ေသးတယ္။ မင္းသမီး ကၿပီးတဲ့အခါ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က ထလာတဲ့ၿပီး “ဟယ္ .. ေကာင္မေလးက အဆိုအကလည္း ေကာင္း၊ ႐ုပ္ကေလးကလည္း လွပါဘိနဲ႔၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္စရာေကာင္းလည္းဗ်ာ”ဆိုေတာ့ ခပ္ႀကီးႀကီး လူရႊင္ေတာ္ႀကီးက မင္းသမီးဘက္ကိုလည္း မၾကည့္၊ ဘာမွလည္း မေျပာဘဲ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႀကီး လုပ္ေနတယ္။
“ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ေကာင္မေလးကို လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူး၊ မလွလို႔လား”ဆိုေတာ့ “ဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ေကာင္မေလးလွတာ ၾကည့္ၿပီးရင္ မယ္ကုဝဏ္႐ုပ္ေပါက္ေနတဲ့ အိမ္က အမယ္အိုကို ဓမတို(ဓားမတို)နဲ႔ ထုခ်င္ သလိုလိုႀကီး ျဖစ္ျဖစ္လာလို႔ပါ” တဲ့ေလ။ မိမိလည္း ဒကာႀကီး ေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း ဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘဲ ေငးေငး ငိုင္ငိုင္ႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
-------------------
ဒီႏွစ္တစ္ေခါက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သီတဂူဓမၼဝိဟာရေက်ာင္း ေဂါပကအဖြဲ႕အတြင္းေရးမွဴး ဦးေအာင္ကိုးက “အရွင္ဘုရားတို႔ မႏွစ္က မစၥစ္စပီျမစ္ကို သေဘၤာစီးၿပီး ၾကည့္ခဲ့တာက ျမစ္ရဲ႕အထက္ပိုင္း အဆန္ခရီးပဲ။ ျမစ္ရဲ႕ ေအာက္ပိုင္းမွာက သဲခံ ေက်ာက္ခဲ ေရကာတာႀကီးေတြလုပ္ထားတာဆိုေတာ့ သေဘၤာနဲ႔ စုန္ၿပီးၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အဲဒီေအာက္ပိုင္းကို ျမစ္ ကမ္းနားအတိုုင္း ေဖာက္ထားတဲ့ ကားလမ္းကပဲ သြားၾကည့္ၾကမယ္။ အရင္ တစ္ေခါက္က ျမစ္ထဲကေန ျမစ္ကမ္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ကို ၾကည့္တာေပါ့။ အခုတစ္ေခါက္က ကမ္းေပၚကေန ျမစ္တြင္းလည္း ၾကည့္ေပါ့။ ကမ္းေဘးမွာ ေရတံခြန္ေတြလည္း အေတာ္ေလး လွတယ္”ဆိုၿပီး စီစဥ္လိုက္ပို႔ပါတယ္။
ပထမဆံုး လူအေတာ္ေလး စည္ကားၿပီး အလွဆံုးဆိုတဲ့ ေရတံခြန္ႀကီးရွိတဲ့ ေနရာဆီ သြားပါတယ္။ ေရတံခြန္ကို ၾကည့္ဖို႔ ေအာက္ကို ေပသံုးဆယ္ေလာက္ ေလွခါးနဲ႔ ဆင္းသြားရတယ္။ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ေရတံခြန္က အေတာ္ေလး လွပါတယ္။ ျမစ္နဲ႔က ႏွစ္ဖာလံုေလာက္ေတာ့ ကြာမယ္ထင္တယ္။
“ဒီ ေရတံခြန္ေတြက ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီေလာက္ဆိုရင္ ခဲကုန္ၾကၿပီ၊ နံရံကေန ဖေရာင္းစက္ေတြ စီၿပီး ခဲေနၾက သလိုပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီကိုလာတဲ့ လူရယ္လို႔လည္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူး”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေရတံခြန္ကေန ျမစ္ကမ္းအထိ လူသြားလမ္းေလးေတြကို သဘာဝ ေက်ာက္ခဲမ်ားနဲ႔ အေသအခ်ာ စီၿပီးခင္းထားပါတယ္၊ ေရစီးတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေတြေပၚမွာေတာ့ သံေခ်းလည္း မတက္၊ ေရဒဏ္လည္း ခံႏိုင္တဲ့ သတၲဳစပ္ ဖိုင္ဘာျပားေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ တံတားကေလးေတြ ခင္းထားတယ္။ ဒီေရေတာ သစ္ပင္ေတြ၊ သဘာဝ ပန္းပင္ေတြ ေရာင္စံုနဲ႔ အေတာ္သာယာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေလွ်ာက္လမ္းကေလးပါပဲ။
ဦးေအာင္ကိုးက ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္ေနစဥ္ကတည္းက စာေပဘက္မွာေရာ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာေရာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေလာက္ ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ တရားထိုင္တာ တရားနာတာလည္း ဝါသနာပါေသးတယ္။ အေမရိကန္မွာ လည္း ဥပေဒေရးရာ စကား ျပန္ လုပ္ေပးရတာဆိုေတာ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုမွာ ဒံုးမေဝးဘူး။ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အေဝးေရာက္ကပၸိယနဲ႔ တရားေထာက္ လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ စကားစေဖာ္ေပးရာမွာ အေၾကာင္းအရာစံုသလို စကား ေထာက္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေရေရရာရာ သိပ္မရွိလွေပမယ့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စကားေျပာေကာင္းသူပါပဲ။
အလုပ္တစ္ခုမွာ အထ ေလးတတ္ေပမယ့္ လုပ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါ့၊ ႏႈတ္ေပါ့လည္း ရွိတယ္။ ေရွ႕ေန တစ္ပိုင္းဆိုေတာ့ အေရထူေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးက ဘယ္လိုပဲ ေငါက္ ေငါက္ ဆူဆူ၊ ဘုကန္႔ လန္႔ပဲ ေျပာေျပာ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ မရွိတဲ့ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ လူ႔သေဘာေကာင္းပါ။
ျမစ္ကမ္းစပ္က နားေနခံုတန္းလွ်ားမွာ တစ္ေထာက္နားၾကၿပီး ျမစ္ရဲ႕ ႐ႈခင္းနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတို႔ရဲ႕ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ မ်ားကို ရွင္းျပရင္း သူက -
ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ အင္းအိုင္ေတြ၊ ေရတံခြန္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတာေတာင္ေတြက တကယ့္ကို “တို႔ ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ”အစစ္ပဲ ဘုရား။ အစိုးရကလည္း အထူးၾကပ္မတ္ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း မူႀကိဳအရြယ္ကတည္းက ဒီသဘာဝေတြကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးထားၾကေတာ့၊ ဒီမွာ သစ္ပင္ မခုတ္ရ၊ ငွက္ မပစ္ရ၊ အမိႈက္ မပစ္ရဆိုတာမ်ိဳး ေတြက စာေရးကပ္ၿပီး သတိေပးေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေတြဟာ အေျခခံ လူ႔က်င့္ဝတ္ စည္းကမ္းေတြ အျဖစ္နဲ႔ ခံယူထားၾကတာ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီျမစ္ေခ်ာင္းေတြ၊ ေရတံခြန္ေတြ၊ သစ္ပင္ သစ္ေတာေတြက ေရွးအစဥ္အလာအတိုင္း မတိမ္ေကာ မေပ်ာက္ ပ်က္တာေပါ့။ တပည့္ေတာ္တို႔ဆီမွာက ကေလးေတြကို ဒီမွာလို သဘာဝကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ ႏိႈးေဆာ္တာတို႔၊ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးတာတို႔က ရွိမွ မရွိခဲ့ပဲေနာ္။ ေရာင္းစားရတဲ့ သစ္ပင္ေတြထက္ ေရေျမ ရာသီဥတုသဘာဝကို ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ပိုၿပီး အေရးပါတယ္ဆိုတာလည္း သိပ္သိသူ မရွိလွဘူးနဲ႔ တူတယ္”လို႔ အစခ်ီၿပီး သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို ရွင္းျပပါတယ္။
မိမိက ကေလးေတြ သဘာဝကိုေရာ ဘာသာတရားကိုပါ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ ကဗ်ာစာဆို ပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ ဂီတပညာ ရွင္ေတြကေတာ့ ေရးသားၾက၊ သီဆိုၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ ပညာရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ ေစတနာေတြကို တာဝန္ရွိ သူေတြက တန္ဖိုးထားရ ေကာင္းမွန္းမသိ၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကလို႔ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲ မေရာက္ၾကတာပါ။ ဘာမဆို ငယ္စြဲမွလည္း တကယ္ၿမဲတာ မဟုတ္လား။ ႀကီးကာမွ ငွက္ မပစ္ရ၊ ကြမ္းမေထြးရတို႔၊ “သစ္တစ္ပင္ ခုတ္၊ အခ်ဳပ္သံုးလ”တို႔ ေရးထားတာေလာက္ကေတာ့ ဘယ္မႈၾကေတာ့မလဲ။
အဲ ... ပိုဆိုးတာက သစ္ပင္ကိုလည္း တစ္ပင္ခုတ္ရင္သာ အခ်ဳပ္သံုးလခ်တာဗ်၊ တစ္ေတာလံုး ျပဳန္းသြားေအာင္ ခုတ္ျပန္ေတာ့လည္း သူေဌးအျဖစ္နဲ႔ သူေကာင္းျပဳခံၾကရျပန္ေရာေလ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေတာလံုး ခုတ္ႏိုင္သူက တစ္ေတာလံုး ျဖဳန္းၾကေတာ့ တစ္ပင္ ႏိုင္သူကလည္း တစ္ပင္ခုတ္တာဟာ မဆန္းသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့”လို႔ ျပန္ေျပာ လိုက္ရတယ္။ ဒကာႀကီးက ဆက္လက္ၿပီး -
“အခုန ဆရာေတာ္ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ကေလးေတြကို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ ပညာရွင္ေတြက ေရးသားသီဆိုခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ဘယ္ဟာလည္းဘုရာ့၊ ကမၻာမေၾကသီခ်င္းေျပာတာလား”လို႔ ေမးပါ တယ္။
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒကာႀကီးတို႔ ကေလးဘဝက ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ေရးတဲ့ ‘ပင္ေညာင္ညိဳ’ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါတယ္မို႔လား၊ ‘ေအးရိပ္သာတဲ့ ပင္ေညာင္ညိဳ’ဆိုတာေလ” ဆိုေတာ့ -
“ေအာ္ .. ပါတယ္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ဆိုလို႔ေကာင္းလို႔ အလြတ္ရေနတာပဲ”
“ေအးရိပ္သာတဲ့ ပင္ေညာင္ညိဳ၊ ဥဩတြန္သံခ်ိဳ။
ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း၊ သမင္ေရေသာက္ဆင္း။
ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ၊ ကံ့ေကာ္ဝတ္မံႈစီ။
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္း၊ လူေလးသြားခ်င္စမ္း” ဆိုတာေလတဲ့။
“ေအး .. ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီကဗ်ာကို ဒကာႀကီး ဘယ္လို နားလည္သလဲဆိုတာ ေျပာပါဦး”ဆိုေတာ့ “အဓိပၸါယ္ေတာ့ အေသ အခ်ာ မသိဘူးဘုရား၊ ဆိုေကာင္းေကာင္းရွိလို႔သာ ဆိုေနခဲ့ဖူးတာ၊ အဲဒီကဗ်ာနဲ႔ ေရေျမေတာ ေတာင္သဘာဝ ဘိုးဘြားအေမြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာနဲ႔ ဘယ္လို ပတ္သက္သလဲဆိုတာ နည္းနည္းရွင္းျပပါဦး”တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ သေဘာေပါက္သေလာက္ သူ႔ကို ရွင္းျပမိပါ တယ္။
(Min Thu Wun and Zaw Gyi)
အဲဒီကဗ်ာေလးမွာ “ေအးရိပ္သာတဲ့ ပင္ေညာင္ညိဳ”ဆိုတာဗ်ာ .. က်ဳပ္တို႔ အညာမွာေတာ့ ဒီအပင္က ရပ္ႀကီး ရြာႀကီးတို႔ရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုလိုကို ျဖစ္ေနတဲ့ အပင္ပဲ။ ထင္းအေနနဲ႔လည္း ဆိုက္လို႔မေကာင္း၊ ဘုရားပြင့္တဲ့ ေဗာဓိပင္ မ်ိဳးႏြယ္လည္းျဖစ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွလည္း မခုတ္မလွဲၾကဘူးေလ။ သူက ကြင္းလယ္မွာ အထီးထီး ထင္ရွားၿပီး အပင္ ကလည္း ပင္ႀကီးရြက္စိပ္မ်ိဳးဆိုေတာ့ ေနပူပူခရီးပန္းလာတဲ့ လူေတြအတြက္ အေဝးက ျမင္လိုက္ရရင္ကို ေအးျမသြားသလို ခံစားရတာေပါ့။
အဲဒီလို ထင္ရွားတဲ့အတြက္ ဒီအပင္ကို ပဓာနျပဳၿပီး ဆရာႀကီးက ဆိုလိုက္တာပါ။ အမွန္ကေတာ့ တျခားသစ္ပင္ေတြ၊ သစ္ေတာေတြဆိုတာလည္း ဒီပေညာင္ပင္ႀကီးနဲ႔ အလားတူပါပဲ။ ရတနာသုတ္မွာ ဘုရားရွင္က “ဝနပၸဂုေမၺ ယထာ ဖုႆိတေဂၢ”ဆိုၿပီး ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ ရတနာတရားေတာ္မ်ားဟာ ပင္ဖ်ားအထိ အပြင့္,အခက္,အရြက္ေတြနဲ႔ ေဝစီေနတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးလိုပဲ”လို႔ေတာင္ တင္စားႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္ေလ။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ တရားရတနာမ်ားဟာ သတၲဝါတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းက ကိေလသာ အပူအေဆြးမ်ားကို ၿငိမ္းေအး ေစတတ္တဲ့အတြက္ ကိုးကြယ္အားထား မွီခိုရာ ရတနာအစစ္ ျဖစ္သလို သစ္ပင္ေတာေတာင္ တို႔ဟာလည္း ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အျပင္က ပူသမွ်၊ ပန္းသမွ်၊ ႏြမ္းသမွ်ေတြကို ေအးျမေျပေပ်ာက္ေစတဲ့အတြက္ အားထားမွီခိုရာ သဘာဝ ရတနာေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။
အဲဒီလိုပဲ ဆရာႀကီးကလည္း ကေလးအရြယ္ကစၿပီး ဒီလို သစ္ပင္ေတာေတာင္ဆိုတဲ့ သဘာဝ ဘိုးဘြား အေမြစစ္ေတြကို ရတနာတစ္မ်ိဳးလို ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာေအာင္ ေရးလိုက္တာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ဒီအေမရိကားမွာ ေက်းငွက္သတၲဝါေတြကို ဘုရားသခင္ကေပးတဲ့ သဘာဝေတးလက္ေဆာင္ ေတြလို႔ ကေလးေတြ မွတ္ထင္လာေအာင္ သင္ၾကားၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဆရာႀကီးကလည္း ကေလးငယ္ေတြကို အဲဒီလိုပဲ ခံယူေစခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ “ဥဩတြန္သံခ်ိဳ”လို႔ ဆိုလိုက္တာေပါ့။ “ဥဩတြန္သံ”ဆိုတာကလည္း ထူးထူး ျခားျခား အသံသာတဲ့ ငွက္ကို ပဓာနထားၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ။ အမွန္ကေတာ့ သစ္ပင္သစ္ေတာရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြားလာ နားေနၾကသူတိုင္းအတြက္ ေက်းငွက္သာရကာအားလံုးရဲ႕ အသံတိုင္း ဟာ ခ်ိဳၾကတာခ်ည္းပါပဲ။
အခုလိုေနရာမ်ိဳးမွာ မၾကားဘူးလား၊ ဟို ပန္းရည္စုပ္ ငွက္ကေလးေတြ၊ တျခား ငွက္ကေလးေတြရဲ႕အသံဟာ ဘယ္ေလာက္ ခ်ိဳသာသလဲ။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အနားယူၾကတဲ့အခါ တျခား လူဖန္တီး သီဆိုထားတဲ့ ကက္ဆက္ သီခ်င္းလိုဟာမ်ိဳး ဖြင့္ျပမယ္၊ ၾကားရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အေႏွာင့္အယွက္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနမွာ၊ ဒီသဘာ၀ရသကုိ ဘယ္မွီပါ့မလဲ။
သဘာဝက ေပးတဲ့ ရသတိုင္းဟာ လူေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ ရသထက္ အစစသာလြန္ ခ်ိဳၿမိန္တယ္ေလ။ ဒါကို တန္ဖိုးထားတတ္ ေစခ်င္လို႔ ဆရာႀကီးက သတိေပးလိုက္တာ။ ဒီအသိမ်ိဳး လူတိုင္း လူတိုင္း ကေလးအရြယ္ကတည္းက ခံယူတတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ သဘာဝရဲ႕ ေက်းငွက္သားေကာင္ေတြ မ်ိဳးတံုးတဲ့ အႏၱရာယ္လည္း ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဒီေစတနာကို မိဖတို႔၊ ဆရာတို႔ကစၿပီး ဘယ္တာဝန္ရွိသူကမွ တန္ဖိုးထား ရေကာင္း မွန္းလည္း မသိ၊ သားစဥ္ေျမးဆက္ အေမြေပးရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾကေတာ့ ဘာျဖစ္ကုန္သလဲ။ ၾကက္ေပါင္(ရာဘာ)ကြင္း ကိုင္ႏိုင္တဲ့ ကေလးအရြယ္မွာ လိပ္ျပာကေလးေတြ၊ ပုဇဥ္းေကာင္ေလးေတြကို ပစ္ၾက၊ ေလးခြကိုင္ႏိုင္ေတာ့ ငွက္ေတြ အေကာင္ငယ္ေတြကို ပစ္ၾက၊ ဒူးေလးကိုင္ႏိုင္ေတာ့ ဂ်ီ သမင္သားေကာင္ေတြ ပစ္ၾကနဲ႔ လက္ယဥ္လာလိုက္ၾကတာ ေသနတ္ ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္လည္းေရာက္ေရာ လူလူခ်င္း ပစ္ဖို႔ေတာင္ လက္မတြန္႔ၾကေတာ့တဲ့ အေျခအေန ေရာက္ကုန္ ၾကတာေပါ့”ဆိုေတာ့ “အား ... ဟုတ္လိုက္ေလဘုရား၊ ဆက္ေျပာပါဦး”တဲ့။
ေနာက္တစ္ပိုဒ္က “ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း”တဲ့။ ဒါကလည္း ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ပဓာနစကားပါပဲ။ ျမစ္ေတြဟာ “ဒိုးယို”ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘာမွ အဟန္႔အတားမရွိ စီးဆင္းေနျခင္းရဲ႕ ျမတ္ႏိုးဖြယ္အလွကို ေဖာ္ျပတာပါ။ ခုလို စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြဟာ အလွၾကည့္႐ံုသက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ လူသားအပါအဝင္ သက္ရွိ အားလံုးရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာပမာ မွီခိုအားထားရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ဆရာႀကီးက “သမင္ေရေသာက္ဆင္း”ဆိုၿပီး ဖြဲ႕လိုက္တာ။ သမင္ ဂ်ီငယ္စတဲ့ သဘာဝသားေကာင္တို႔ရဲ႕ အလွအပကိုလည္း ျမစ္နဲ႔ယွဥ္တြဲ ခံစားၿပီး ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ တတ္ၾကေစခ်င္လို႔ေပါ့။ ဒီလိုသာ ဆရာႀကီး ေစတနာကို ခံယူ တတ္ခဲ့ၾကရင္ ျမန္မာ့ေရေျမေတာေတာင္မွာ သဘာဝ သားေကာင္ေတြဆိုတာ တိရစၦာန္႐ံုကို တကူးတကသြားၿပီး ၾကည့္ေနစရာေတာင္ မလိုေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုၾကြယ္ဝၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ အဲဒီ တို႔ဘိုးဘြား အေမြစစ္ေတြလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ ကင္းမဲ့ၿပီး လံုးပါးသာမက အခ်ိဳ႕ဆို အျမစ္ျပတ္ မ်ဳိးတုံးေတာင္ကုန္ၾကၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီမွာေတာ့ သဘာဝသားေကာင္ေတြက ေပါမ်ားလြန္လို႔ အေဝးေျပး ကားလမ္းေပၚမွာ မတိုက္မိေအာင္ေတာင္ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ေတြေတာင္ ကပ္ထားရ တယ္ေလ။
ေနာက္အပိုဒ္က ဘာလဲ၊ “ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ”တဲ့။ အခုဒီမွာ ျမစ္ကမ္းေဘးက ဒီေရေတာေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာကိုပဲ ၾကည့္ပါလား။ ျခံဳပုတ္ေတြ မရွိဘဲ ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ေလးေတြနဲ႔ စိမ္းစိုေနေတာ့ သစ္ေတာလို႔သာဆိုတယ္၊ အပန္းေျဖ ဥယ်ာဥ္ႀကီးေတြ လိုပဲ၊ အားလပ္ရက္ေတြမွာ လူေတြရဲ႕ အပန္းေျဖ နားေနစရာေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ က်ဳပ္တို႔ ဆီမွာလည္း ဆရာႀကီးက ဒီလိုျဖစ္ေစ ခ်င္လို႔ေရးတာ။
ၿပီးေတာ့ “ကံ့ေကာ္ဝတ္မံႈစီ”တဲ့။ ဒါက ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာေရာ တျခား အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေရာ အေတြ႕ရနည္းတဲ့ အာရွရဲ႕ ဂုဏ္ယူျမတ္ႏိုးစရာ သီးသန္႔ဂုဏ္ထူးလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ဗ်။ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ အဆင္းလွတဲ့ ပန္းေတြ ေပါေပမယ့္ အနံ႔သင္းတဲ့ ပန္းက ရွားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလို သီးသန္႔ ဂုဏ္ယူ ျမတ္ႏိုးစရာ ကေလးေတြကိုလည္း ဆရာႀကီးက မေမ့ခဲ့ဘူး။ ေတြးၾကည့္ေလ ဆရာႀကီးကို ေလးစားစရာလည္း ေကာင္း၊ ကဗ်ာေလးကိုလည္း ျမတ္ႏိုးစရာ ေကာင္းေလပဲ။ အဲ .. ဒီကဗ်ာနဲ႔ ဒီေစတနာကို တန္ဖိုး ထားရေကာင္းမွန္း မသိသူေတြ အေပၚကိုေတာ့ ပိုၿပီး ရင္နာစရာေတာ့ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူးေပါ့ေနာ္။
ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာအေၾကာင္း မဆံုးခင္ ပညာရွင္တို႔ရဲ႕ စကားေလးကိုလည္း နည္းနည္းျဖတ္ေျပာလိုက္ရဦးမယ္။
ကဗ်ာလကၤာေတြမွာ ရသကိုးပါးဆိုတာ ရွိတယ္၊ အဲဒီရသဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာေပါ့။ ဒီလိုခံစားရတဲ့ ရသေတြဆိုတာ အျပင္က ျမင္ရ ၾကားရဆိုတဲ့ အဆင္း အသံအစရွိတဲ့ အာ႐ံုေျခာက္ပါးကိုပဲ အေျခခံၿပီး ရရွိခံစားရတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရသစာေပေကာင္း တစ္ခုရဲ႕ ဂုဏ္အင္ထဲမွာ အဆင္း အသံစတဲ့ အာ႐ံုေျခာက္ပါးထဲက ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္အထိ ပါဝင္ဖြဲ႕ဆိုထားသလဲ ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ အာ႐ံုေျခာက္ပါးလံုး ပါဝင္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုးလို႔ ဆိုၾကတယ္။
အခု ဆရာႀကီးရဲ႕ကဗ်ာကေလးကို အဲဒီစံနဲ႔လည္း တိုင္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာထဲမွာ “ေအးရိပ္သာတဲ့”ဆိုတဲ့ စကားက ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ထိေတြ႕ခံစားႏိုင္တဲ့ ေအးျမတဲ့ အေတြ႕အထိ(ေဖာ႒ဗၺ)အာ႐ံုကို ျပတာ။ “ပင္ေညာင္ညိဳ”ဆိုတာ ကေတာ့ မ်က္စိပသာဒမွာ လွပစြဲထင္ ေစတဲ့ အဆင္းအာ႐ံုေပါ့။ “ဥဩတြန္သံခ်ိဳ”ဆိုတာက အသံအာ႐ံု မဟုတ္လား။
“ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း” ဆိုတာကေတာ့ ျမစ္ျပင္ရဲ႕ အဆင္းအလွနဲ႔ ေရစီးသံတို႔ကို ျမင္ႏိုင္ ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ “သမင္ေရေသာက္ဆင္း” ဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေရေသာက္တဲ့ ရသာ႐ံုေရာ၊ ျမစ္ျပင္နဲ႔ တြဲေနတဲ့ သမင္ရဲ႕ အဆင္းေရာ ပါဝင္ပါတယ္။
“ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ”ကလည္း အဆင္းအာ႐ံု၊ အေတြ႔အထိအာ႐ံု ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ျပတာပါပဲ။ “ကံ့ေကာ္ဝတ္မံႈစီ”ဆိုတာက အနံ႔အာ႐ံု မဟုတ္လား။ ဒီအထိ ၾကည့္လိုက္ရင္ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိဆိုတဲ့ အျပင္ အာ႐ံု ငါးပါးလံုး အျပည့္စံုကို ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
အဲ ... ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ မေနာဒြါရနဲ႔ခံယူရမယ့္ ဓမၼာ႐ံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔က်ေတာ့ ဆရာႀကီးက “ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္း၊ လူေလးသြားခ်င္စမ္း”ဆိုၿပီး ေရးျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီအပိုဒ္ဟာ ဒီကဗ်ာရဲ႕ အထြတ္ဦးေခါင္းပိုင္းလို႔ ဆိုရမွာ ပါ။
လူပံုတစ္ခုကို ေရးဆြဲထုဆစ္ရာမွာ ကိုယ္ေနကိုယ္ဟန္က ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပေက်ာ့ရွင္းေနေန၊ ဦးေခါင္းမပါရင္ လူ႐ုပ္မပီ သလိုပါပဲ။ စာေကာင္း ေပေကာင္း၊ အေဟာအေျပာေကာင္းတို႔မွာလည္း ဒီအထြတ္အထိပ္ ဦးေခါင္းပိုင္း မပါရင္ အဂၤါမစံုေတာ့တဲ့အတြက္ ကဗ်ာ႐ုပ္ စာရုပ္ မပီေတာ့ပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေဒသနာေတြမွာ ဆိုရင္လည္း ေနာက္ဆံုးပိုင္းမွာ “အရဟတၲနိကုေ႗န” အရဟတၲဖိုလ္ ဆိုက္ေလာက္ေအာင္ အထြတ္တပ္ဆင္ၿပီး”လို႔ ပါဝင္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဒီေနာက္ဆံုးအပိုင္းဟာလည္း ကဗ်ာ ကိုယ္လံုးႀကီးရဲ႕ အေရးအပါဆံုး အထြတ္ဦးေခါင္းလို႔ ဆိုလိုက္တာပါ။
ေရွ႕အခ်ိဳးသံုးခုမွာ ေရ၊ ေျမ၊ ေတာ၊ ေတာင္၊ သားငွက္တိရစၦာန္စတဲ့ သဘာဝအလွ ရတနာေတြကို အာ႐ံု ငါးပါးလံုးစံုေအာင္ ခံစားျမတ္ႏုိးတတ္ဖုိ႔ ေျပာၿပီးတဲ့အခါ တကယ့္ဘဝရဲ႕ အမြန္ျမတ္ဆံုး ရတနာျဖစ္တဲ့ ရတနာသံုးပါးဆိုတဲ့ ဓမၼာ႐ံုနဲ႔ ကေလး မ်ားရဲ႕ဘဝကို အထြတ္ဦးေခါင္းတပ္ေပးၾကဖို႔ ဒီအပိုဒ္နဲ႔ သတိေပးလိုက္တာပါ။
“ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္း”ဆိုတာ အျမတ္ဆံုး ရတနာသံုးပါးကိုရႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရားမ်ားဆီကို ဇာလီတို႔ ေပ်ာ္သလို လူေလးမ်ားကိုလည္း သြားေရာက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကည္ညိဳနာယူခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာေစဖို႔ မိဘဆရာသမားေတြမွာ တာဝန္ မလစ္ဟင္းေစၾကနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။
ဒီအပိုဒ္မွာေတာ့ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္မက ျပတ္ေစတဲ့ ၀ကၤ၀ုတၱိအလကၤာကို သံုးလိုက္တယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ “ေက်ာင္းကန္ဘုရားဆီကို လူကေလးေတြ သြားခ်င္ၾကစမ္းပါ”လို႔ တိုက္႐ိုက္မဆိုဘဲ “ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္း”လို႔ သြယ္ဝိုက္အလကၤာနဲ႔ သံုးလိုက္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ေတြကို မွန္းဆ ၾကည့္ၾကရမယ္။
ကဗ်ာရဲ႕ ေရွ႕သံုးခ်ိဳးမွာ သဘာဝေရေျမ ေတာေတာင္စတဲ့ တို႔ဘိုးဘြားအေမြစစ္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ ႏိုးတတ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း အရသာရွိရွိ ႏွစ္သက္လာၾကတဲ့အခါ ဒီ “ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္း”ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ “ဇာလီ”ဆိုတာ ဘာလဲ။ ေက်ာင္းသခၤဏ္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ သိခ်င္လာေတာ့မွာ။ သိခ်င္လို႔ ေမးလာရင္ မိဘတို႔ ဆရာသမားတို႔က ေဝႆႏၱရာဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို ကေလးမ်ားသိတန္သေလာက္ ေျပာကို ေျပာျပၾကရေတာ့မွာေပါ့။ မသိရင္လည္း ေလ့လာဖတ္႐ႈၾကရေတာ့ မွာေပါ့။
ဒီဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၲာက႐ုဏာေတြ။ အာဇာနည္အေလာင္းေတာ္ႀကီးတို႔ရဲ႕ အမ်ားအတြက္ ထီးနန္း စည္းစိမ္ကိုပါ စြန္႔လႊတ္ေဆာင္ရြက္ပံုေတြကိုလည္း သိခြင့္ရၾကမယ္။ ၿပီးေတာ့ နန္းတြင္းမွာ ေမြးဖြားၿပီး အထိန္းေတာ္ အေခ်ာ့ေတာ္ ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးၾကရမယ့္ ဇာလီတို႔ ေမာင္ႏွမဟာ ဝကၤဘာေတာင္ေပၚက ေတာရေက်ာင္းသခၤဏ္းမွာ ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကတယ္၊ ဘယ္လိုေပ်ာ္ေမြ႕စရာေတြရွိတယ္ဆိုတာေတြပါ သိလာၾကမွာ ေပါ့။ အဲဒီမွာ တရားဓမၼနဲ႔ ေမြ႕ေပ်ာ္တတ္ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႕ အက်င့္ေတြ။ တရားရွင္တို႔ ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္း သခၤဏ္းရဲ႕ ေအးခ်မ္းပံုေတြကိုလည္း ကေလးနဲ႔တန္႐ံုေလာက္ သိခြင့္ရၾကမွာပဲ။
ဒီလို သိၿပီးေတာ့ ကေလးငယ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ထားေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚသြားမလဲ။ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္က ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုစိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေစခ်င္သလဲဆိုတာ ဆရာႀကီးရဲ႕ တျခားကေလး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ဆြမ္းအုပ္နီနီ”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ တြဲဖက္ေလ့လာၾကည့္ရင္ ပိုၿပီးသိသာတယ္။
အဲဒီကဗ်ာေလးမွာက်ေတာ့ အေမက “ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို႔၊ နက္ျဖန္မနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္”လို႔လည္း ဆိုလိုက္ေရာ ကေလးငယ္က ဘာျပန္ေျပာသလဲ၊ “ေမာင္လည္း လိုက္မယ္ ခ်န္မထားနဲ႔၊ အေမသြားေတာ့ ပ်င္းလွတယ္”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဆရာႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ကေလးငယ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ထားကို ျပလိုက္တာပဲ။
သာမန္အားျဖင့္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကေလးငယ္ဆိုတာ ေဆာ့ကစားရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ၾကတာပဲ။ အေမ အေဖ မရွိတဲ့အခါဆိုရင္ အေဖာ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရတာက ပိုၿပီး လြတ္လပ္ေတာ့ ပိုၿပီး ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကမယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ဒီကေလးက “အေမနဲ႔အတူ ေက်ာင္းကန္ဘုရား လိုက္မယ္၊ အိမ္မွာ အေမမရွိရင္ ပ်င္းလွတယ္”ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ဆိုတတ္လာၿပီေလ။ ဒါဟာ ဘယ္သူ႔ကို အားက်အတုယူလာတဲ့ စိတ္ဓာတ္လဲ။ အဲဒါဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေမတၲာေစတနာ စြမ္း၊ ပညာစြမ္းနဲ႔ ကဗ်ာရဲ႕ စည္း႐ံုးႏိုင္စြမ္းအားပဲ။
ဆရာႀကီးက ဇာလီတို႔ ေမာင္ႏွမဟာ အေမအေဖတို႔နဲ႔ ခြဲၿပီး နန္းတြင္းလို အရာရာျပည့္စံုတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ မေနရစ္ခဲ့ဘဲ ေတာႀကီး ေတာင္ႀကီးထဲအထိ လိုက္ေနၾကပံု။ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေက်ာင္းသခၤဏ္းနဲ႔ တရားဓမၼအရိပ္ကို ခိုလံႈေပ်ာ္ေမြ႕ၾကပံုေတြကို ညႊန္ျပထားေတာ့ ကေလးေတြ အားက်လာၿပီေပါ့။ “ဟိုမွာ နတ္ဘံု နတ္နန္းနဲ႔ နတ္စည္းစိမ္လို ခံစားရမယ့္ နန္းတြင္းကိုေတာင္ မေပ်ာ္ၾကဘဲ ေက်ာင္းသခၤဏ္းမွာ ေပ်ာ္ၾကတယ္ဆိုရင္ မိဘမ်ား ေက်ာင္းကန္ ဘုရားသြားတဲ့ အခါမွာ တို႔က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုသာမန္ ရပ္ရြာေလးထဲမွာ ေနရစ္ခဲ့မလဲ၊ ဒါဟာ ပ်င္းစရာႀကီးပဲ။ အေမ အေဖ တို႔နဲ႔အတူ တို႔လည္း ေက်ာင္းကန္ဘုရားမွာ ေပ်ာ္မွာေပါ့”ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ကူးလာတာေလ။ အဲဒါ ကေလးေတြအေပၚ ဆရာႀကီးျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ထားပဲ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ဆရာႀကီးက ေမြးျမဴေပးလိုက္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအပိုဒ္ကို ဒီကဗ်ာရဲ႕ “အထြတ္ဦးေခါင္း”လို႔ ေျပာတာ။
ပညာရွင္ႀကီးတို႔ရဲ႕ ဒီလို ေစတနာမ်ိဳးေတြကို ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “သင္ ေသသြားေသာ္” ကဗ်ာထဲမွာလည္း ေတြ႕ႏိုင္တာပဲ။ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ “သင္ ဖြားရာေျမ၊ သင္တို႔ ေျမသည္၊ အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏” ဆိုၿပီး လိုတိုရွင္းကေလးကိုပဲ ျပပါတယ္။
ဒီအပုိဒ္ကေလးကလည္း စာေၾကာင္းေလးကသာ တိုတို က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးလို႔ ထင္ရတာ။ ဒီေန႔တို႔ ဘိုးဘြားအေမြေတြ မတိုးပြားတဲ့ အျပင္ ေအာက္ေျခကစၿပီး အျမစ္ျပဳတ္ ျပဳန္းတီးေနတာကို ေတြ႕ၾကရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေျမာ္ အျမင္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားေလးနက္တယ္ဆိုတာ သိပ္ၿပီး သိသာတယ္။
အဲေနာက္ဆံုးကဗ်ာရဲ႕ အထြတ္ဦးေခါင္းပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီကေတာင္ ပိုၿပီး က်ယ္ဝန္းေသးတယ္ “သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေဝရာ၊ ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္၊ ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း၊ ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း”ဆိုတာေလ။
ဒါေၾကာင့္ စာဆို ပညာရွင္မ်ားဘက္က ပညာရွင္ႀကီးမ်ားပီပီ အေစာႀကီးကတည္းက တာဝန္ေက်ၾကပါတယ္။ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးကို နားမလည္ၾကတဲ့ တာဝန္မဲ့သူတို႔ေၾကာင့္သာ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ေစတနာေတြ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ား ရင္ထဲအထိ မေရာက္ၾကလို႔ သဘာဝအေမြအႏွစ္ေတြကို ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြ ေခါင္းပါးၿပီး ေရေျမေတာေတာင္ေတြအားလံုး ပညာမဲ့çေမတၲာမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ အသက္ေပ်ာက္သြားၾကရတာ”ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း မိမိသေဘာ ေပါက္ သေလာက္ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ဒကာႀကီးက -
“အား .. ေကာင္းလိုက္ေလဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ဒီဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ဒီကဗ်ာေတြကို အလြတ္ရ ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒီေစတနာေတြကို ဒီေလာက္နက္နက္နဲနဲ သေဘာမေပါက္ဘူး။ ကဗ်ာရဲ႕ ခြန္အား၊ ပညာရွင္တို႔ရဲ႕ စြမ္းအားက တယ္ႀကီးမားပါလား၊ ဒီေန႔ည ဒီအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေဟာေပးပါဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ မိမိက -
“ဒီက ကေလးေတြရဲ႕ အေျခအေနက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ဘိုးဘြားအေမြတို႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေရးဘက္မွာ ဒီေလာက္အထိ ဒံုးမေဝးၾကပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြမွာသာ ပိုၿပီး လိုအပ္ေနလို႔ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်း လိမၼာပြဲေတြက်မွပဲ ေဟာေတာ့မယ္။ ဒီက ကေလးေတြအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့အခ်က္က ကဗ်ာရဲ႕ အထြတ္ဦးေခါင္းျဖစ္တဲ့ “ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္း၊ လူေလးသြားခ်င္စမ္း”ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေရးပဲဗ်ာ။ အဲဒါ ဒီမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ဒကာႀကီးတို႔တေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အားလံုး တာဝန္ပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီတာဝန္ေက်ပြန္ေရးကိုပဲ အဓိကေစာင္းေပးေဟာပါမယ္”ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရတယ္။
စကားေကာင္းေနရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့လို႔ ျမစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ဟိုး ေအာက္ပိုင္းေတြအထိေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္းကိုပဲ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညပိုင္းမွာေတာ့ ကေလးမ်ားကိုသာမက လူႀကီးမ်ားကိုပါ ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤဏ္းလို ေက်ာင္းကန္ဘုရားေတြဆီ သြားေရာက္ေပ်ာ္ရႊင္စမ္းခ်င္ၾကဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ေဟာေျပာၿပီး တိုက္တြန္း အားေပးခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာကဝိ ဆရာႀကီးႏွစ္ဦးရဲ႕ စာေပေက်းဇူးဂုဏ္ေတြကို ဒီေဟာေျပာခဲ့တဲ့ စာစုနဲ႔ ေက်းဇူးတံု႔ျပဳလိုက္ပါတယ္။
Comments