ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းပိုက္ခဲ့သလဲ - အပိုင္း (၁)
သန္း၀င္းလႈိင္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၃
ယခုႏွစ္ (၂၀၁၃ ခုႏွစ္) မတ္လ ၂ ရက္ေန႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းေခါင္းေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်၍ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းပိုက္ခဲ့သည့္ (၅၁) ႏွစ္ ေျမာက္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း န၀တ၊ နအဖ ေခတ္တိုင္ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္၏ တဖက္သတ္ ၀ါဒျဖန္႔မႈမ်ားေၾကာင့္ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား၊ သမုိင္းသုေတသီမ်ားမွလြဲ၍ ယေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအာဏာသိမ္းပိုက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို ဂဃဏန မသိခဲ့ၾကေခ်။
● ေနာက္ခံသမုိင္း
၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ပါတီစံုအေထြေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပခဲ့ရာ မဲဆႏၵနယ္ ၂၅၀ ရွိသည့္အနက္ သန္႔ရွင္း ဖဆပလက ၂၀၃ မဲျဖင့္ အႏိုင္ရရွိခဲ့ၿပီး တည္ၿမဲ ဖဆပလက ၃၉ ေနရာ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္။ ပမညတ သည္ ေရးၿမိဳ႕တစ္ေနရာသာ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္။
ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ သန္႔ရွင္းဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ မတ္လ ၁၇ ရက္ေန႔၌ ျပည္လံုးကၽြတ္ညီလာခံက်င္းပၿပီး ဥကၠ႒ ဦးႏုက “ဒီမိုကေရစီဘ၀ထူေထာင္ေရးဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အဓိက အေရးဆိုတာ ထင္ရွားေစခ်င္တဲ့အတြက္ ဖဆပလအဖြဲ႕ေဟာင္းကို ဖ်က္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕သစ္ကို က်ေနာ္တို႔ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သန္႔ရွင္း ဖဆပလအဖြဲ႕ကို ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ (ပထစ) ဟူ၍ ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုသည္ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ မဲဆြယ္စည္းရုံးခရီးစဥ္အတြင္း ေျပာၾကားခဲ့ေသာ “မိမိသာ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို အႏိုင္ရခဲ့လွ်င္ ျပည္ေထာင္စုတည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးအတြက္ ျပည္နယ္အသီးသီးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး၍ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လိုအပ္သလိုျပင္ဆင္ေပးမယ္” ဟူ၍ ကတိျပဳသည့္အတုိင္း ၀န္ႀကီးအစည္းအေ၀းတစ္ခု၌ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္-
(၁) ယခုအခါမွာဆိုလွ်င္ လႊတ္္ေတာ္တစ္ခုလံုး၏ အမတ္ဦးေရ သံုးပံုႏွစ္ပံုေက်ာ္သည္ အစိုးရ၏ လက္ထဲတြင္ ရွိေနေၾကာင္း၊ ထိုကဲ့သို႔ ရွိေနတဲ့အတြက္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္လိုပါက ယခုအခ်ိန္သည္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊
(၂) ဤကဲ့သို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ဘယ္လိုျပင္ဆင္ခ်င္ပါသလဲဟု ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕မ်ားကို ေမးခ်င္ေၾကာင္း၊
(၃) ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕မ်ားက တင္ျပေသာအဆိုျပဳလႊာမ်ားကို ေရွ႕ဦးစြာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆြးေႏြးႏိုင္ေအာင္ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ (Seminar) ေခၚယူ၍ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕မ်ား၊ ျပည္ေထာင္စု ႏွင့္ ျပည္နယ္အစိုးရကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အတုိက္အခံအဖြဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုပါ ဖိတ္ၾကားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။
(၄) ယင္းႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲတြင္ မိသားစုမ်ား ေဆြးေႏြးတင္ျပသည့္အတုိင္း ေဆြးေႏြး၍ အမ်ားသေဘာတူလက္ခံႏိုင္မည့္အဆိုမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ကာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးမည္။ အေျဖရွာ၍ မရေသးသည့္ အဆိုမ်ားကို ဆက္လက္ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။
ဤအတုိင္း လုပ္ေပးလွ်င္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သည္ ယခုထက္ပို၍ စည္းလံုးညီညြတ္လာမည္ဟု မိမိယံုၾကည္ေၾကာင္း၊ မိမိႏိုင္ငံေရးေလာကက မထြက္သြားခင္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးလုပ္ငန္းကို အစြမ္းကုန္ေဆာင္ရြက္သြားခ်င္သည္ ဟူ၍ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက တင္ျပသြားခဲ့ေလသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ တင္ျပခဲ့သည့္အခ်က္ (၄) ခ်က္စလံုးကို ၀န္ႀကီးမ်ားအားလံုးက သေဘာတူခဲ့ေသာေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသား ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲအတြက္ လိုအပ္သည့္ အစီအစဥ္မ်ားျပဳလုပ္ရန္ တရားေရးဌာန၀န္ႀကီးေဒါက္တာဧေမာင္ကို တာ၀န္လႊဲအပ္ခဲ့သည္။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအဖြဲ႕အစည္းအေ၀းကို က်င္းပ၍ ျပည္နယ္မ်ားညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕ ေရးဆြဲတင္သြင္းေသာ ဖက္ဒရယ္မူကိစၥကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္ မေဆြးေႏြးဘဲ အမ်ိဳးသားညီလာခံ၌ ေဆြးေႏြးရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုေၾကာင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔ ညေန ၆နာရီတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္လမ္းအသံလႊင့္ရုံးခန္းမေဆာင္၌ ျပည္ေထာင္စု မူေဆြးေႏြးပြဲႀကီးကို စတင္က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက သဘာပတိအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကံေပးအဖြဲ႕၀င္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေဒါက္တာဦးဘဦး (သမၼတေဟာင္း) ဦးသိမ္းေမာင္၊ ဦးစံညြန္႔ႏွင့္ ဦးခ်စ္ေသာင္း၊ ပထစမွ သခင္တင္၊ ေဒါက္တာ ဦးဧေမာင္၊ ဗိုလ္တင္ေမာင္ႀကီး၊ ဦးေစာလူးလူ၊ ဦးဘေမာင္ႏွင့္ ဦးခ်စ္ေဖ၊ တည္ၿမဲဖဆပလမွ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ မန္းျမစိန္၊သခင္သာခင္၊ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး၊ဦးရိွန္ထန္း ပမညတ မွ ၀ိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္၊ ဗိုလ္ျမေသြး၊ ဗိုလ္ေအာင္ႏိုင္၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ ဦးေအာင္ျမင္တို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သလို၊ ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကလည္း မိမိတို႔ တုိင္းရင္းသားရိုးရာ၀တ္စံုမ်ားကို ၀တ္ဆင္၍ ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
● ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ အဖြင့္မိန္႔ခြန္း
ဖက္ဒရယ္မူေဆြးေႏြးပြဲအခမ္းအနားအစီအစဥ္ကို အခမ္းအနားမွဴး ပါလီမန္အတြင္း၀န္ ဦးသိန္းစိန္က ေၾကညာၿပီးေနာက္ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ (၃) အရ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားရာတြင္-
“လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီကေန႔ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုေ၀းၾကတာဟာ ျပည္နယ္မ်ားညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕က တင္ျပတဲ့ ဖက္ဒရယ္မူကို ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပဖို႔ အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပဖို႔ အခ်ိန္မေရာက္ေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာထားကို ဒီကေန႕ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေဖာ္မေျပာေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္။
လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ ေဆြးေႏြးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုစီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုေ၀းၾကတာဟာ ျပည္နယ္မ်ား ညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕က တင္ျပတဲ့ ဖက္ဒရယ္မူကို ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပဖို႔ အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပဖို႔ အခ်ိန္မေရာက္ေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာထားကို ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေဖာ္ မေျပာေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္။
လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ ေဆြးေႏြးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလုိစီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ့္အစည္းအေ၀းအဖြင့္မိန္႔ခြန္းကို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ရွမ္းျပည္နယ္ဥကၠ႒ စ၀္ခြန္ခ်ိဳက ဖက္ဒရယ္မူကို တင္သြင္းပါလိမ့္မယ္။
ဒီ ဖက္ဒရယ္မူကို (၁) ဒူး၀ါးေဇာ္လြန္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္၊ (၂) ကပၸတိန္ မန္းတံုးႏံုး၊ ခ်င္းအထူး၀ိေသသတိုင္းကိုယ္စား လွယ္၊ (၃) ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး)၊ ရွမ္းျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္၊ (၄) ဦးစိန္၊ ကယားျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္တို႔က ေထာက္ခံၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒီမိန္႔ခြန္းႏွစ္ရပ္ကို ေျပာၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေဆြးေႏြးပြဲကို မတ္လ ၁ ရက္ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ၆နာရီ အထိ ေရႊ႕ဆိုင္းထားပါမယ္။ ဒီလုိေရႊ႕ဆိုင္းထားတာဟာ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ ဖက္ဒရယ္မူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္နယ္ဥကၠ႒ႀကီး စ၀္ခြန္ခ်ိဳနဲ႔ ဒူး၀ါးေဇာ္လြန္း၊ ကပၸတိန္မန္းတံုးႏံုး၊ ဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးစိန္တို႔ တင္ျပေျပာၾကားသြားတဲ့ အခ်က္ေတြကို ပမညတ၊ ဖဆပလ၊ ရပလဖ၊ ပထစေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရအတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕၀င္မ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အခ်ိန္ေပးခ်င္တာေၾကာင့္မို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ မတ္လ ၁ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ၆နာရီ ဒီေနရာမွာပဲ အစည္းအေ၀းကို ျပန္စတဲ့အခါ (၁) ပမညတ၊ (၂) ဖဆပလ၊ (၃) ရပလဖ (၄) ပထစအဖြဲ႕ေတြ႕ို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးစီက အခု ေဖာ္ျပထားတဲ့ အစီအစဥ္အတုိင္း ဖက္ဒရယ္မူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထားရွိတဲ့ အဖြဲ႕ရဲ႕ သေဘာထားမ်ားကို တင္ျပပါလိမ့္မယ္။
ဒီႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕မ်ားရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေျပာၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ အစိုးရအတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕ရဲ႕ ကိုယ္စား အဂၢမဟာသီရိသုဓၶမ ေဒါက္တာဘဦးက အတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕ရဲ႕ သေဘာထားကို တင္ျပပါလိမ့္မယ္။
လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီကိုယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ား ေျပာလို႔ၿပီးတ့ဲအခါ (၁) ျပည္နယ္မ်ားညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕မွ ကိုယ္စားလွယ္ေျခာက္ဦး၊ (၂) ပမညတ ကိုယ္စားလွယ္သံုးဦး။ (၃) ဖဆပလ ကိုယ္စားလွယ္သံုးဦး၊ (၄) ရပလဖ ကိုယ္စားလွယ္သံုးဦး၊ (၅) ပထစကိုယ္စားလွယ္ သံုးဦးနဲ႔ (၆) အတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕၀င္ လူႀကီးမ်ားပါ၀င္တဲ့ ေကာ္မတီတစ္ခုကို ဖြဲ႕ေပးပါတယ္။
ဒီေကာ္မတီမွာ ကၽြန္ေတာ္က နာယကလုပ္ပါမယ္။ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ အဲဒီေကာ္မတီက ဖက္ဒရယ္မူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးစရာ ရွိတဲ့အခ်က္ေတြကို ေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့အခါ ရရွိတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ အစီရင္ခံပါလိမ့္မယ္။ ေစ့စပ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ သေဘာကြဲလြဲခ်က္မ်ားရွိရင္လည္း ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာပဲ အစီရင္ခံပါမယ္။
လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီအစီအရင္ခံစာကိုၾကည့္ၿပီးမွပဲ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြဆက္ၿပီး လုပ္သြားၾကမယ္ဆိုတာကို ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဆက္လက္ၿပီးတုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကပါမယ္” ဟု ပဏာမ ေျပာၾကားခဲ့သည့္။ ထို႔ေနာက္ ဦးႏုက ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးအတြက္ အေရးႀကီးပံုကို အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့သည္-
ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေဆြးေႏြးမယ့္ ျပႆနာဟာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္တ့ံခုိင္ၿမဲေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျပႆနာႀကီးကို ျပည္ေထာင္စုႀကီးစတင္တည္ေထာင္ခဲ့ဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေတြရဲ႕ လက္ထက္မွာမွ ေက်ေက်လည္လည္ ေျဖရွင္းသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေျဖရွင္းႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေနာက္လက္ထက္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေျဖရွင္းႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ထစ္ခ် ယူဆထားသလို လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း ယူဆထားၿပီးၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီျပည္ေထာင္စုႀကီးသာ ၿပိဳကြဲသြားမယ္ဆိုရင္ ျပည္နယ္သားေတြအတြက္ေရာ၊ ျပည္မသားေတြအတြက္ေရာ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အျမတ္ထြက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အရႈံးသာထြက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တထစ္ခ် ယူဆထားသလို လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း ယူဆထားၿပီးၿပီဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ျပႆနာမ်ားကို ေျဖ႐ွင္းတဲ့အခါမွာ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို စတင္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အေပၚမွာ က်ေရာက္ေနတဲ့ တာ၀န္ႀကီးေတြကို အၿမဲတမ္း မ်က္ျခည္မျပတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သတိထားလိုပါတယ္” ဟု သတိေပးစကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ေဆြးေႏြးမည့္ပံုစံႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း-
ေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာ အၾကမ္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိပါတယ္။ တမ်ိဳးကေတာ့ ရန္သူအခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္ၿပီး၊ တျခားတမ်ိဳးကေတာ့ မိသားစုခ်င္း ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္ပါတယ္။ မိသားစု ေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာ ရန္သူအခ်င္းခ်င္း စားပြဲခံုမွာ ထုိင္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးနဲ႔ မတူပါဘူး…. မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးက…. ဒီမိသားစုထဲမွာပါၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြဟာ ကိုယ္လိုတာေတြ ကိုယ္တင္ျပၾကတယ္။ အဲဒီလိုတင္ျပတဲ့အခါမွာ သေဘာကြဲလြဲခ်က္ေတြ ရွိေနရင္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အေပးအယူလုပ္ၿပီး သေဘာကြဲလြဲခ်က္ေတြကို ညႇိႏႈိင္းၾကတယ္။
အခုေဆြးေႏြးပြဲဟာ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္ရမယ္။ ျပည္ေထာင္စုမိသားစုထဲမွာ ပါေနၾကတဲ့ လူႀကီးမင္းတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသီးသီးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြကို အကုန္လံုးထုတ္ၿပီး တင္ျပၾကတာေပါ့။ အဲဒီလိုတင္ျပတဲ့အခါမွာ သေဘာကြဲလြဲခ်က္ေတြကေတာ့ ရွိရမွာေပါ့။
အဲဒီသေဘာကြဲလြဲခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အက်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာင္လာေနာက္သားကေလးေတြရဲ႕အက်ိဳး၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီးရဲ႕ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သေဘာတူညီခ်က္မရရေအာင္ ညႇိႏႈိင္းၾကရမွာပဲ။
လူႀကီးမင္းမ်ားနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ျပည္ေထာင္စုတည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရး၊ လြတ္လပ္ေရးတည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရး၊ ဒီမိုကေရစီတည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရး ေတြကို အမွန္တကယ္ အက်ိဳးျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ နည္းေကာင္းလမ္းေကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွာခ်င္ပါတယ္။
ဒီနည္းေကာင္းလမ္းေကာင္းေတြကို ရွာတဲ့အခါမွာ ျပည္မသားေတြေရာ၊ ျပည္နယ္သားေတြပါ မ်က္ျခည္မျပတ္သင့္တဲ့ အခ်က္ႀကီးတစ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပလိုပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ တျခားဟာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွာေဖြတဲ့ နည္းလမ္းေတြဟာ တရားမွ်တေရး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ ညီမွ်ေရးဆိုတဲ့ ေလာကပါလတရားသံုးပါးနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ နည္းလမ္းေတြျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့ၿပီးေနာက္ ေအာက္ပါစကားျဖင့္ ဦးႏုသည္
၄င္း၏မိန္႔ခြန္းကို နိဂံုးခ်ဳပ္လုိက္သည္-
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္ေထာင္စုႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ မိုက္မဲမႈေၾကာင့္ အင္မတန္အ႐ုပ္ဆိုးလွတဲ့ ကၽြန္ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္မသြားရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ကိုယ္စြမ္းရွိသေ႐ြ႕ ဥာဏ္စြမ္းရွိသေ႐ြ႕ ႀကိဳးစားၾကပါစို႔”
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားၿပီးေသာအခါ ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳက ျပည္နယ္မ်ားညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕ဥကၠ႒အေနျဖင့္
ဖက္ဒရယ္မူတင္သြင္းသည့္ မိန္႔ခြန္းကို ေျပာၾကားခဲ့သည္။ စ၀္ခြန္ခ်ိဳက ဖက္ဒရယ္မူတင္သြင္းရာတြင္ လက္ရွိျပည္ေထာင္စုႀကီးျဖစ္ေပၚလာပံုကို ၁၉၄၇ တြင္ ပင္လံုညီလာခံမွစ၍ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ကာ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ (၁) တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရွိျခင္း၊ (၂) ေတာင္တန္းေဒသမ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္႐ွိျခင္း၊ (၃) လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္ေထာင္စုက ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ႏုိင္ျခင္း ဆိုသည့္ အခ်က္သံုးခ်က္အေပၚ အဓိက ထား၍ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္ေဆာက္ေရးကို ပင္လံုညီလာခံ၍ သေဘာ တူခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿပီးေနာက္ ေတာင္တန္းေဒသစံုစမ္းေရးအဖြဲ႕က စံုစမ္းမႈမ်ားျပဳလုပ္စဥ္ကလည္း အထက္ပါ အခ်က္သံုးခ်က္အေပၚ အေျခခံ၍ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္ေဆာက္ရန္ ထြက္ဆိုခဲ့ေၾကာင္း၊ ၁၉၄၇ ေမလတါင္ က်င္းပေသာ ဖဆပလ ပဏာမျပင္ဆင္မႈညီလာခံတြင္လည္း လူမ်ိဳးစုမ်ား တန္းတူရ႐ွိေရးမူႏွင့္ ထိုတန္းတူေရးအေပၚ အေျခခံသည့္ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္တည္ေဆာက္ ေရးလမ္းစဥ္ကို ခ်မွတ္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္တြင္ အေျခခံဥပေဒကိစၥစဥ္းစားၾကစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာၾကားခဲ့သည့္ လမ္းၫႊန္ခ်က္ ခုနစ္ခ်က္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳက ပဏာမ ေျပာၾကားခဲ့သည္-
ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒကို လက္ခံအတည္ျပဳခဲ့ရသည့္ အေျခအေနကို ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳက -
“ဒီအခ်ိန္္အခါမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြကလည္း႐ႈပ္ေထြးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္း ခံရတဲ့အတြက္ တစ္ျပည္လံုးယူက်ံဳးမရ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းမႈမွာ စိတ္မခ်မ္းမသာစရာေလးေတြ ျဖစ္လာတာေၾကာင့္မို႔ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေျခကို တုိင္းတစ္ပါးက ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ႏုိင္ေအာင္ ကာကြယ္ၾကရမွာပဲဆိုၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္နဲ႔ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ အေျခခံဥပေဒကို အျငင္းပြားမႈမထားဘဲ အလ်ဥ္စလို လက္ခံလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္နယ္ေတြအားလံုး ယံုၾကည္ကိုးစားခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မယ္၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ျဖင့္ တို႔တေတြဟာ မိမိကံၾကမၼာ မိမိဖန္တီးၿပီး တိုးတက္တဲ့ျပည္နယ္ေတြ ေပါင္းထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္လာေတာ့မယ္ဆိုတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္သားေတြ၊ လူမ်ိဳးစုမ်ားအားလံုးေတြရဲ႕ ၀မ္းထဲ ကိန္းေအာင္းၿပီး အေမွ်ာ္လင့္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ၁၄ ႏွစ္ခရီး၊ ျပည္မက ေနာင္ေတာ္ေတြနဲ႔ လက္ေတြ႕ေလွ်ာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေ တြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ေတြဟာ အျပည့္အ၀မရွိမွန္း သိလာခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကို အစြမ္းကုန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေၾကာင္း သိသာခံစားေနရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္မ်ားအေပၚ ကိုယ္စားျပဳတာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပည္မလို႔ေခၚတဲ့ ဗမာျပည္ေဒသေတြကို အဓိက ကိုယ္စားျပဳလာတာ ေတြ႕ျမင္လာၾကရပါတယ္။ ျပည္နယ္မ်ားကေတာ့ ျပည္မနဲ႔ ညီမွ်မႈမရွိခဲ့တဲ့အတြက္ စြမ္းအားရွိသေလာက္လုပ္ကိုင္ႏုိင္ခြင့္မရွိခဲ့လို႔ တိုးတက္သင့္သေလာက္ မတိုးတက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုဘာေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုရယ္လို႔ စုေပါင္းဖြဲ႕စည္းၾကတဲ့အခါ ျပည္နယ္ရသင့္ရထုိက္တဲ့လူမ်ိဳးစုမ်ားကို ျပည္နယ္အဂၤါနဲ႔အညီ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ႐ွမ္းျပည္နယ္လူထုအတြက္ ႐ွမ္းျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္လူထုအတြက္ ကယားျပည္နယ္႐ွိၾကသလို ျပည္မလူထုအတြက္လည္း ျပည္နယ္တနယ္ဖြဲ႕စည္းၿပီးေတာ့ တန္းတူညီတူအေျခခံအေပၚ ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းမရွိလို႔ပဲလို႔ ဆိုတာ သက္ေသျပေနပါတယ္။
ပင္လံုညီလာခံရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားကို အဓိကထားၿပီး တန္းတူညီတူဖြဲ႕စည္းစုေပါင္းရန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လာၾကရင္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရဟာ ျပည္နယ္မ်ားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အစိုးရပဲ ျဖစ္ရမွာပါပဲ။
အခုေတာ့ ျပည္မလူထုအတြက္ ျပည္နယ္တစ္နယ္ဖြဲ႕စည္းေရးမႀကိဳးစားဘဲ ျပည္မအျဖစ္ ဆိုၿပီးထားေလေတာ့ ျပည္မရဲ႕ အခြင့္အာဏာနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အခြင့္အာဏာ ေရာေထြးစုေပါင္းၿပီး စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္လာေတာ့ကာ ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္က ေလွ်ာက်လာၿပီး တစ္ျပည္ေထာင္စိုးမိုးမႈစနစ္သို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကူးေျပာင္းလာတာ ေတြ႕႐ွိရပါတယ္။ သည္အေၾကာင္းအရာေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္မ်ားဟာ တစ္ေန႔တျခားတာ၀န္ရွိတဲ့ ျပည္မက ျပည္မအစိုးရအေပၚမွာ သံသယရွိရွိလာပါတယ္။ ဒီသံသယေတြဟာ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ၀င္၀င္လာလို႔ ကေန႔ ျပည္နယ္မ်ားဟာ ျပည္မအေပၚ မေက်မနပ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္လာၾကရပါတယ္။ ကေန႔ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုပံုသ႑ာန္ဟာ ျပည္နယ္မ်ားရဲ႕ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးတည္ေဆာက္ႏိုင္မယ့္ပံုစံုမ်ိဳး၊ ညီမွ်ေသာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္မ်ိဳးမဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လာခဲ့ၾကရပါတယ္။
လက္ရွိျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒနိဒါန္းႏွင့္ အဲဒီနိဒါန္းကို အေျချပဳၿပီး ေရးဆြဲျပ႒ာန္းထားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတြ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၿပီး စိစစ္လုိက္ပါရင္ ေ႐ွ႕နဲ႔ေနာက္ မကိုက္ညီတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ … အေျခခံဥပေဒထဲက အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ ေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၂၂ အရ ျပည္မဟာ အျခားျပည္နယ္မ်ားနည္းတူ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕၀င္ တစ္ခုျဖစ္ေပမယ့္ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၈ အရ အျခားေသာ ျပည္နယ္မ်ားအေပၚမွာ ျပည္ေထာင္စုအနနဲ႕ စိုးမိုးအာဏာလႊမ္းလာလို႔ ျပည္နယ္မ်ားဟာ တကယ္ပဲ မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အမွန္မွာ ဒီပုဒ္မရဲ႕ အတြင္း အႏွစ္သာရဟာ ျပည္မဟာ နယ္တစ္နယ္အျဖစ္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္သင့္ေပမယ့္ ျပည္မဟာ ျပည္ေထာင္စုအာဏာမ်ားလက္၀ယ္ရရွိၿပီး အဲဒီအာဏာေတြနဲ႔ ျပည္နယ္မ်ားအေပၚမွာ စိုးမိုးလႊမ္းၿခံဳလာတယ္လို႔ ျပည္နယ္မ်ားက ယံုၾကည္ၾကပါတယ္ ဟု လည္းေကာင္း ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳက တင္ျပခဲ့သည္။ ၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳတင္ျပသည့္ ေနာက္ဆံုးအခ်က္မွာ-
ျပည္နယ္မ်ားညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုလားေသာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ဖြဲ႕စည္းပံု ပံုသ႑ာန္ကို တင္ျပအစီရင္ခံရပါရင္-
(၁) ျပည္မကို ျပည္နယ္တစ္နယ္ ဖြဲ႕စည္းေရး၊
(၂) လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ အာဏာအတူေပးေရး၊
(၃) လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္သို႔ ျပည္နယ္တိုင္းျပည္နယ္တိုင္း တူညီေသာ ကိုယ္စားလွယ္ေပးေရး
(၄) ျပည္နယ္မ်ားက မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ လႊဲအပ္ေသာအာဏာမ်ားကို ျပည္ေထာင္စုဗဟိုအစိုးရသို႔ ကန္႔သတ္ေပး၍ က်န္အာဏာမ်ားကို ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ထားရွိေရး ျဖစ္သည္ဟု တင္ျပသြားသည္။
၀န္ႀကီးစ၀္ခြန္ခ်ိဳတင္သြင္းသည့္ ဖက္ဒရယ္မူကို ပထမဆံုးေထာက္ခံေဆြးေႏြးသြားေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုယ္စား
လွယ္ ဒူ၀ါးေဇာ္လြန္းက -
“လြတ္လပ္ေရးမရမီအခ်ိန္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအရယူၿပီးေသာ စပ္ကူးမတ္ကူးအခ်ိန္တြင္ ေတာင္တန္းေဒသ လူနည္းစုမ်ားျဖစ္ေသာ ႐ွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း အစ႐ွိတဲ့ လူနည္းစုမ်ားက လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခါ ဘယ္လိုျပည္ေထာင္စုမ်ိဳးကို ဖြဲ႕စည္း၍ ေနထိုင္လိုေၾကာင္း ဗမာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မိမိတို႔ ဆႏၵအႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႔ အမွန္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းပံုမွာ အေတာ္ကြဲလြဲေနျခင္းေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္း ၀မ္းနည္းဖြယ္မေက်နပ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
…၁၉၄၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေတာင္ပိုင္း႐ွမ္းျပည္ ပင္လံုၿမိဳ႕၌ က်င္းပတဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ လူနည္းစုေခါင္းေဆာင္မ်ား ေတြ႕ဆံု၍ လြတ္လပ္ေရးရလာတဲ့အခါ တန္းတူညီမွ်ေရးကို အဓိက အေျခခံထား၍ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းေရး ေဆြးေႏြးနားလည္မႈ ရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ၄င္းအျပင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဏၿပီလ ေမၿမိဳ႕မွာ မစၥတာရီး (ခ) ၀ီလ်ံ (Lt.Col.D.R.Rees Williams) ေခါင္းေဆာင္ေသာ နယ္စပ္ေဒသစံုစမ္းေရးေကာ္မတီေရွ႕ေမွာက္တြင္လည္း ရွမ္း၊ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ပါ၀င္ေသာ ျပည္ေထာင္စုအတြင္း၌ မိမိတို႔ျပည္နယ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိရန္ ဆႏၵရွိေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္အမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ဌာနအခ်ိဳ႕ကို ျပည္ေထာင္စုဗဟိုအစိုးရသို႔ လႊဲအပ္ရန္သေဘာတူေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္မ်ား၏ လိုအင္ဆႏၵကို ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာင္တန္းသားလူနည္းစုမ်ားရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵအရဆိုလွ်င္ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ဖြဲ႕စည္းရန္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္” ဟူ၍ တင္ျပခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒူ၀ါေဇာ္လြန္းက ၄င္း၏မိန္႔ခြန္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း နိဂံုးခ်ဳပ္စကားျဖင့္ အဆံုးသတ္လိုက္သည္-
ကၽြန္ေတာ္မ်ား ဖက္ဒရယ္ေခၚတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းရန္ အဆိုျပဳျခင္းဟာ လူမ်ိဳးေရးကို ႏႈိးဆြေပးေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ confederation ေခၚတဲ့ အလြန္ျမင့္မားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕ရန္ အေရးဆိုျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈကို တကယ္ရယူႏုိင္ေသာ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကို ဖြဲ႕စည္းျခင္းသာ မွန္ကန္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္”
ဒုတိယေျမာက္ ေထာက္ခံေဆြးေႏြးသူ ခ်င္းအထူး၀ိေသသတိုင္းကိုယ္စားလွယ္ ကပၸတိန္ မန္းတံုးႏံုးကလည္း-
“ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ ျပည္ေထာင္စုရယ္လို႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာမွာ က်င္းပတဲ့ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္ေထာင္စုသေဘာသက္ေရာက္တဲ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို တင္ျပစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒဟာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္၊ ျပည္ေထာင္စုသေဘာထားမ်ားနဲ႔ အညီ လက္ခံက်င့္သံုးသြားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ၿပီးစအခါ ရၿပီးလို ၁၄ ႏွစ္အေတာ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပည္နယ္ေတာင္တန္းေဒသေတြရဲ႕ မူလကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ျမင္တာကေတာ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရးဆြဲၾကတဲ့အခါမွာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ႀကီး ပီပီသသျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေရးဆြဲၾကေစလိုပါတယ္။ ဒီလိုမွ မျပင္ဆင္ရင္ ထပ္တလဲလဲ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာဦးမွာပဲ။ အခု ကၽြန္ေတာ္တင္ျပသလို ျပည္နယ္အခ်င္းခ်င္း စုေပါင္းတဲ့မူကို လက္ခံမွ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ၊ တရားစီရင္မႈအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳမႈအာဏာဆိုတဲ့ အဓိက မ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ အာဏာသံုးရပ္ကို တန္းတူမွ်တမႈရွိေအာင္ ခြဲေ၀ၿပီး ဗဟိုျပည္ေထာင္စုကို သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အာဏာေတြသတ္မွတ္ေပးထားျခင္းျဖင့္ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္ေဆာက္ ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္” ဟူ၍ ေထာက္ခံတင္ျပသြားသည္။
ဖက္ဒရယ္မူကို တတိယေျမာက္ ေထာက္ခံေဆြးေႏြးသူ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး) ကလည္း-
“ကၽြန္ေတာ္တို႔တင္ျပတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္မူရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ဘာလဲဆိုရင္ တန္းတူေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ …ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုလားခ်က္ကို အ႐ွင္းဆံုးစကားလံုးနဲ႔ ေဖာ္ျပရရင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာ၊ ႐ွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကယား၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ညီအစ္ကို မိသားစုေတြဟာ တန္းတူညီတူ ဆက္ဆံၾကပါစို႔၊ တန္းတူညီတူ ခံစားၾကပါစို႔လို႔ ဆိုလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
..ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္လက္ေရးဆြဲၾကတဲ့အခါ အေျခခံဥပေဒဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လိုလားတဲ့ အေျခခံဥပေဒမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မူနဲ႔ ကြဲလာတယ္ဆိုတာကေတာ့ ထင္႐ွားပါတယ္။ ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံက ေရးဆြဲတဲ့ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းနဲ႔ ယွဥ္တြဲဖတ္ၾကည့္ရင္ ကြဲျပားမႈေတြ တပံုတေခါင္းႀကီး ေတြ႕ရပါမယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မ႐ွိတဲ့ေနာက္ ႏုိင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု အမွဴးျပဳတဲ့ ဗမာေခါင္းေဆာင္းေတြအေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဆက္လက္ၿပီး ယံုၾကည္ကိုးစားခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒမွာ ပါ႐ွိတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြအေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလြန္အမင္း အေလးအနက္မထားခဲ့ပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းလည္း နားမလည္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အခုအထိ အေျခခံဥပေဒမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ႐ွိသည့္ တိုင္ေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာခဲ့သကဲ့သို႔ letter and spirit of the constitution ဥပေဒစကားလံုးနဲ႔ စိတ္ေစတနာ ခြဲျခားနားလည္ၿပီး က်င့္သံုးသြားရင္ျဖင့္ေအာင္ႏိုင္မွာပဲလို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အဲဒီလို စိတ္ထား အဲဒီလို ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဒီအေျခခံဥပေဒႀကီးကို သေဘာတူလက္ခံခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပိုင္ခြင့္႐ွိတဲ့အခြန္ေတာ္ေငြကိုပဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုၿပီး ႏွစ္စဥ္လက္ျဖန္႔ခံေတာင္းေနရတာလည္း အေမာပဲ။ အခ်ိန္မီမရလို႔ ျပည္နယ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အခက္အခဲႀကံဳရေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေထာက္ပံ့ေၾကးေပးရ တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္ေတြကို မီးရထားကုန္တြဲႀကီးေတြလို သေဘာထားၾကတယ္။ ဗမာျပည္မက အလြန္တရာအနစ္နာခံၿပီး ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲေနသလိုယူဆၾကတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္အစီရင္ခံလိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္မူဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒီေလာက္ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ ဒ႐ြတ္တိုက္ဆြဲ မေနေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၁၃ ႏွစ္လံုးလံုး ဆြဲခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ခရီးထင္သေလာက္ မေပါက္ပါဘူး။ ကိုယ့္စြမ္းအင္ကိုယ့္လံု႕လနဲ႔ပဲ သြားပါရေစ။
တခါေသဘူးပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ ဆိုတဲ့ စကားပံုလို ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး သို႔မဟုတ္ ပါတီတစ္ခုရဲ႕ စိတ္ေစတနာအေပၚ ယံုၾကည္ကိုးစားေနလို႔ မရေတာပါဘူး။ လူဆိုတာ သခၤါရပါ။ ပါတီအဖြဲ႕ႀကီးလည္း မတည္ၿမဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခြင့္အေရးေတြကို အျဖဴအမဲ ခြဲျခားၿပီး ေရပက္မ၀င္ေအာင္ ေရးဆြဲထားဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။” ဟူ၍ ဦးထြန္းျမင့္က တင္ျပခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အာဏာခြဲေ၀ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ၄င္းက “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လက္႐ွိ ျပည္ေထာင္စုဟာ ျပည္ေထာင္စုစစ္မဟုတ္ဘဲ ကေနဒါလို႔ အေပ်ာ့စားျဖစ္ေနပါတယ္။…အဲဒီကေနဒါနည္းျဖစ္တဲ့ အာဏာခြဲေ၀ေရးပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ စမ္းသပ္ခဲ့တာ ၁၃ ႏွစ္ ရွိလာပါၿပီ။ ဒီပံုစံမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလိုလားေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆြဇ္ဇာလန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံျပည္ေထာင္စုမ်ားမွာကဲ့သို႔ ဗဟိုကို အာဏာသတ္မွတ္ေပးၿပီး က်န္အာဏာမ်ားကို ျပည္နယ္မ်ားသို႔ လႊဲအပ္ရန္ တင္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ထားရတဲ့ မူလအေၾကာင္းအရင္းက ဘာလဲဆိုရင္ လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္က တစ္ရပ္ကို ထိန္းကြပ္ဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သေဘာတရားအရ အာဏာတူေပးဖို႔ လိုလာပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံမွာေတာ့လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္မထားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ လူဦးေရနဲ႔ နယ္အက်ယ္အ၀န္းခ်င္း မတူညီတဲ့ ျပည္နယ္ေတြေပါင္းစည္းထားတဲ့ အတြက္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ဟာ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုွာ ထား႐ွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္က်ေတာ့ တစ္ရပ္ႏွင့္တစ္ရပ္ ထိန္းကြပ္႐ုံမက ေတာ့ဘူး။ ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ ….ျပည္ေထာင္စုထဲမွာ လူဦးေရ အင္မတန္မ်ားတဲ ျပည္နယ္လူဦးေရနည္းတဲ့ ျပည္နယ္ေတြပါ၀င္ေနတဲ့အတြက္ လူဦးေရအေပၚ အေျခတည္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ သေဘာတရားတစ္ခုတည္းထားလွ်င္ လူဦးေရမ်ားတဲ့ ျပည္နယ္ႀကီးက ေခါင္းေဆာင္ေတြ စိတ္ထားမေကာင္းရင္ ျပည၏္နယ္ငယ္ေတြ အေပၚ အစဥ္အၿမဲ အႏိုင္က်င့္လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေနမွာ မလြဲဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္းတဲ့အခါမွာ လူဦးေရအခ်ိဳးအစားအလုိက္ ဖြဲ႕ဏည္းလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ လူဦးေရနည္းသည္ ျဖစ္ေစ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္စားလွယ္အေရအတြက္ အညီအမွ်နဲ႔ ဖြဲ႕စည္းရပါတယ္။” ဟူ၍ တင္ျပသြားသည္။
ဦးထြန္းျမင့္က ဖက္ဒရယ္မူကို ေထာက္ခံေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဖက္ဒရယ္မူကို ေနာက္ဆံုး ေထာက္ခံေဆြးေႏြးသူမွာ ကယားဦးစိန္ ျဖစ္သည္။ ၄င္းက-
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္စံထြန္း၊ သခင္ျမ၊ မန္းဘခိုင္၊ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဦးဘ၀င္းတို႔ရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ေခၽြးနဲ႔ ဇြဲနဲ႔ မေလ်ာ့ေသာလံု႕လနဲ႔ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရး၊ တရားမွ်တေရး၊ လြတ္လပ္ေရးအေျခခံအုတ္ျမစ္ခ်ၿပီး တည္ေဆာက္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးဟာျဖင့္ စစ္မွန္ျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ မစစ္မမွန္တဲ့ ပံုပန္းသ႑ာန္မ်ိဳးသို႔ ေျပာင္းလဲလာေနၿပီဆိုတာကို ဥာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ဖို႔ပင္ မလိုေတာ့ပါဘူး သာမန္မ်က္စိနဲ႔ပဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ေနၾကရလို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အမိန္႔ရွိသလို ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲေတာ့မလား၊ ပ်က္စီးေတာ့မလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔တကါ ျပည္ေထာင္စုသားတုိင္း ယက်ံဳးမရ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ပူပင္ေသာက ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့ၿပီးေနာက္ ကယားဦးစိန္က ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံလြန္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ႀကီး ပ်က္စီးမည့္အေျခအေနမ်ားေပၚေပါက္လာသည့္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံလြန္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ သံုးလအတြင္းမွာပင္ ပထမသဂၤါယ နာတင္ခဲ့ပံု၊ ထို႔ေနာက္လည္း ခၽြတ္ယြင္းခ်က္႐ွိတု္ငး မူရင္းကို ထိခိုက္လာတိုင္း သာသနာ့ဒါယကာအမည္ခံမင္းမ်ားက ဦးစီး၍ သဂၤါယနာတင္ခဲ့ၾကသည္မွာ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး လက္ထက္အထိ ငါးႀကိမ္႐ွိခဲ့ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုလက္ထက္တြင္လည္း ဆ႒သဂၤါယနာတင္ခဲ့သည့္ သာဓကမ်ား ႐ွိပံုကို ကယားဦးစိန္က ႐ွင္းလင္းတင္ျပၿပီးေနာက္-
“ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမကို ပိဋကတ္ေတာ္ကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္သဂၤါယနာတင္ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္မ်ားရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကိုလည္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ခ်မွတ္ထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ မူအတိုင္း တိက်မွန္ကန္ေအာင္ စီစစ္လ်က္ ျပည္မျပည္နယ္အသီးသီးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းတုိင္ပင္ၿပီး ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္သြားေပးပါလို႔ ပန္ၾကားလိုပါတယ္” ဟူ၍ တင္ျပသြားသည္။ ကယားဦးစိန္က ဖက္ဒရယ္မူကို ေထာက္ခံေဆြးေႏြးၿပီးေသာအခါ ထိုေန႔ေဆြးေႏြးပြဲ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္အရ ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ တက္ေရာက္လာၾကသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ေခါက္ဆြဲႏွင့္ ေကာ္ဖီ တို႔ကို သံုးေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
Comments