(လမ္းခုုလတ္ ၂၀၁၃
) - ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္နဲ႔ စကားလက္ဆုုံ
မိုုးမခ၊ ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၃
ႏိုု၀င္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔၊ ရန္ကုုန္ျမိဳ့၊
ေက်ာက္ကုုန္းက ေနအိမ္မွာ ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ မိုုးမခ၀ိုုင္းေတာ္သားေတြ ပထမဆုုံးအၾကိမ္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ဆုုံေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဆရာဦး၀င္းတင္ရဲ့ အင္တာဗ်ဳးေတြ၊ စာအုုပ္ေတြ
ေရးသားထုုတ္ေ၀ခဲ့ၾကတဲ့ဆီမွာ ဦး၀င္းတင္ အက်ဥ္းေထာင္က လြတ္ေျမာက္ခ်ိန္ကစျပီး အေ၀းကေန
ေျပာဆိုု ေဆြးေႏြး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုုအခါမွာေတာ့ ဆရာနဲ႔ မိုုးမခ၀ိုုင္းေတာ္သားအခ်ဳိ႔တိုု႔
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ လက္တကမ္းမွာ ေတြ႔ဆုုံခဲ့ၾကရပါျပီ။ က်န္းမာရႊင္လန္းေနတဲ့ ဆရာ့ကိုု
ေတြ႔ရလိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔အားလံုုးက ၀မ္းသာၾကသလိုု ဆရာကလည္း မေတြ႔ခဲ့ၾကတဲ့ အေ၀းေရာက္စာနယ္ဇင္းမ်ဳိးဆက္သစ္ေတြန႔ဲ
ဆုုံရလိုု႔ ၀မ္းေျမာက္ေနပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ စကားလက္ဆုုံ ေျပာၾကရာက ေကာက္ႏုုတ္ေဖာ္ျပရသည္
ရွိေသာ္ …
အခုုေခတ္
မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ့ စာဖတ္အား စာေရးအား
အခုုေခတ္က computer literacy က အရမ္းျမင့္သလိုု
ျဖစ္ေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ေရး၊ ခ်က္ခ်င္းတင္ ဆိုုသလိုုျဖစ္ေနတာေပါ့။ စာဖတ္အားနည္းတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ
အမ်ားၾကီး သိသလိုုေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္။ စာအုုပ္ ၁၀၀ ကိုု သိတယ္။ စာအုုပ္ ၁၀၀ ေတာ့ မဖတ္ဖူးဘူး။
ဒိုု႔တုုန္းက စာအုုပ္တအုုပ္ေလာက္ကိုု အၾကာၾကီးဖတ္တာေပါ့။ သူတုုိ႔ေတြစာဖတ္အားနည္းေတာ့
စာေရးအားလည္း ေလ်ာ့တာေပါ့။ ဥပမာ တေလာက ဂ်ာနယ္တေစာင္က ကေလးတေယာက္က အင္တာလာဗ်ဳးတယ္။ ငါတိုု႔တုုန္းက
သတင္းစာသမားေပါက္စဆိုုရင္ လူၾကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖိုု႔ သိပ္ခဲယဥ္းတာ။ လူၾကီးေတြကိုု ကပ္လိုု႔မရဘူး။
ေတြ႔ခြင့္ရရင္လည္း သိပ္အခ်ိန္ေပးျပီး ရွင္းျပတာတိုု႔ မရွိဘူး။ ငါတိုု႔က လူၾကီးေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ
က်က်နန ဂရုုစိုုက္ျပီး လုုပ္ရတာ၊ မွတ္စုုထုုတ္ရတယ္။ ျပင္ဆင္ရတယ္။ ေရးရတယ္။ အခုုလူငယ္ေတြက
ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုုေတာ့ အသံဖမ္းစက္ခ်ထားတယ္။ မွတ္စုုလိုုက္ေရးေတာ့လည္း သူတိုု႔ အေရးၾကီးတယ္
ထင္တဲ့ ပြိဳင့္ေလာက္ပဲ ခ်ေရးထားတာ။ ျပီးေတာ့မွ အင္တာဗ်ဳးကိုု ျဖည္တယ္ေပါ့ကြာ။ ျပန္ေရးတာေပါ့။
အဲဒီမွာ သူတိုု႔ျပန္ေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ စာေတြက မေခ်ာဘူး။ စာမေခ်ာတဲ့အျပင္ တခ်ဳိ႔ေမးခြန္းေတြက
မဆိုုင္တာေတြလည္း ပါတယ္။ မဆုုိင္တာေတြဆိုုရင္ ငါတိုု႔က နားမလည္ဘူး။ မေျဖႏိုုင္ဘူး၊
နားမလည္ဘူးဆိုုလည္း မရဘူး၊ အတင္းေမးတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ။ ဒိုု႔ကိုုယ္တုုိင္ကလည္း အိုုးနင္းခြက္နင္းေျပာတာေတြရွိတာပဲ။
အဲဒါေတြကိုုလည္း သူတိုု႔က ေခ်ာေအာင္ ျပင္ရမွာေပါ့ကြာ။ ျပီးေတာ့ သူတိုု႔မွာ ဗဟုုသုုတအားနည္းေတာ့
ငါတုုိ႔က ျပန္ရွင္းျပေနရတာေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ငါ့သေဘာကေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူေတြဆီ ေရာက္ဖိုု႔
ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာေနရတာေပါ့ကြာ။
ကိုုယ္ေရးတဲ့စာ၊
ကိုုယ့္အင္တာဗ်ဳးေတြအေပၚ စာဖတ္သူတုုန္႔ျပန္ခ်က္ကိုု နားစြင့္သလား
အင္တာဗ်ဴးပဲ ပါပါ၊ ကိုုယ့္အမွာစာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
စာဖတ္သူေတြက ဘာျပန္ေျပာၾကလဲ၊ ဘယ္လိုု ထင္ျမင္ယူဆလဲဆိုုတာ ငါအခုုလည္း ဂရုုစိုုက္တယ္။
နားစြင့္တယ္။ ကိုုယ္ကိုုယ္တိုုင္ ဖတ္ရတဲ့စာေတြ ဆိုုရင္လည္း ကုုိယ္သေဘာက်တဲ့စာဖတ္ရရင္
စာေရးသူေတြကိုု တိုုက္ရိုုက္ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးရင္ေပး၊ မေပးႏိုုင္ရင္ လူၾကဳံကေန တဆင့္
ေျပာခိုုင္းေလ့ရွိတယ္။ အခုုကြယ္လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာၾကီး ဦးေအးေမာင္ရဲ့ စာေတြ
ေထာင္ထဲမွာ ဖတ္ရေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ေထရုုပၺတၱိကိုု အဂၤလိပ္လိုု သူက ျပန္ေရးတဲ့စာအုုပ္ေပါ့။
ငါက သူ႔စာအုုပ္ကိုု ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း လူၾကံဳကေနတဆင့္ေတာင္ ေျပာခိုုင္းဖူးတယ္။ သူ႔မိသားစုုေတြဆီ
ေျပာျဖစ္သလား၊ မေျပာျဖစ္ဖူးလားေတာ့ ငါလည္း ျပန္မသိႏိုုင္ဘူးေလ။
ကိုုယ့္
စာေရးအား၊ စာဖတ္အားကေကာ အခုုအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုုလဲ။
စာေရးတာ ငါက ကိုုယ္တိုုင္ လက္နဲ႔ ေရးတယ္။
အသံသြင္းျပီး သူမ်ားျပန္ေရးခိုုင္းတာလည္း မလုုပ္ခ်င္ဘူး။ ငါ့လက္ေရးကလည္း ဆိုုးေတာ့
ကြန္ပ်ဴတာစာရိုုက္သမားကလည္း သိပ္မဖတ္တတ္ဘူး။ သည္ေတာ့ သူတိုု႔ရိုုက္ထားျပီးရင္ ကိုုယ္တိုုင္
ျပန္ဖတ္၊ ျပန္ျပင္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုုယ့္စာကိုု ျပန္ဖတ္ျပီး စာကိုု ျပန္ျပန္ျပီး ျပင္ေရးေလ့ရွိတယ္။
ခုုေနာက္ပိုုင္းက စာေရး ပ်င္းလာတယ္။ စာအုုပ္အမွာစာေတြကေတာ့ လာေတာင္းေနၾကတုုန္းပဲ။
စာဖတ္တာကေတာ့ ငါ့အိပ္ခန္ထဲမွာ စာအုုပ္ေတြ
စင္နဲ႔ ထားျပီး ဖတ္တာ။ အခုု က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စာအုုပ္ေတြက ဖုုံေတြ၊ မႈိေတြ ရွိလိုု႔ဆိုုျပီး
စာအုုပ္ေဟာင္းေတြေရာ၊ အသစ္ေတြေရာ အထုုတ္ေတြနဲ႔ ထုုတ္ျပီး ဟိုုက ဂိုုေဒါင္ထဲ သြားသိမ္းလိုုက္ၾကေတာ့
ဖတ္မယ္ဆိုုျပီး ေတးထား မွတ္ထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြလည္း ဘယ္ရွာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
ေနာက္တခုုကေတာ့ အခုအရြယ္မွာ လူက ပ်င္းလာတယ္။
ျပီးေတာ့ ဖ်င္းလာတယ္။ ပ်င္းလာေတာ့ စာေရးစာပြဲ သိပ္မထိုုင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဖ်င္းလာတယ္ ဆိုုတာက
စာေရးဖိုု႔အတြက္ အာရုုံစူးစိုုက္လိုု႔ မရေတာ့ဘူး။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာေတြ ရွိတယ္။
အခ်ိန္ေတြ ေပးရတယ္။ အရင္တုုန္းက ဒီလႈိင္းမွာ ၁ပတ္ ၁ပုုဒ္၊ တလ ၄ ပုုဒ္ ေရးျဖစ္ေနတာ၊
အခုု မေရးေတာ့ဘူး။ တလကိုု ၂ ပုုဒ္ ပဲ ေရးေတာ့တယ္။ အစက တလ ၁ ပုုဒ္ပဲ ေရးေတာ့မယ္ လုုပ္ေနတာ။
မိတ္ေဆြေတြက ေတာင္းတာေတြ ရွိတယ္။ မေရးျဖစ္ဖူးကြာ။
ဒါဆိုုရင္
ဆရာက ဘယ္လိုုမ်ဴိး ဆက္သြားမွာလဲ
ငါ့ကိုု ေျပာၾကတာရွိတယ္။ ေသသည္အထိ ဆရာ
စာေရးသြားပါ။ စကားေတြ ေျပာပါ။ တခ်ဳိ႔ေတြက ႏိုုင္ငံေရးလုုပ္တယ္။ ပါတီဘက္မွာ ရပ္ျပီးေတာ့
လုုပ္တယ္။ ပါတီမွာ တာ၀န္ယူမယ္။ ပါတီမွာ ေနာက္ဆုုံးအခ်ိန္အထိ ေနသြားမယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ
ေျပာၾကတယ္။
အဲသည္မွာ ငါ့အေနနဲ႔ ၾကဳံခဲ့တာေတြထဲက ျပန္ေျပာရရင္ … စာေရးဆရာၾကီး ေဇယ်ေပ့ါ။
သူမေသခင္က သြားေတြ႔ေတာ့ သတိသိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ သတိက ေမ့စျပဳေနတာ ေတြ႔ေနရျပီ။ ၁၉၆၉ ေလာက္တုုန္းက ငါက ဟံသာ၀တီသတင္းစာအတြက္ ေဆာင္းပါးအသစ္
ေရးေပးဖိုု႔ ေတာင္းတယ္။ ဆရာေဇယ်ဆီက။ သူ အရင္က ေရးခဲ့တဲ့စာေတြထဲက ၾကိဳက္တာ ယူသုံးဖိုု႔ေျပာတယ္။
စာအသစ္ မေရးႏိုုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ စာေရးတယ္ဆိုုတာ ရင္ထဲက ပါမွ ေရးလုုိ႔ရတာတဲ့။ ရင္ထဲကလာတာကိုု
ဦးေႏွာက္ဆီကိုု ပိုု႔၊ ဦးေႏွာက္က စိစစ္လက္ခံျပီးမွာ စာအျဖစ္ လက္ထဲကေန စာရြက္ေပၚကိုု
စီးဆင္းလာရတာ တဲ့။ စကားနဲ႔ ေျပာတာေတြ မွတ္ျပီး ျပန္ေရးတာေတြကိုု သူေရးတဲ့စာေတြလိုု႔
မသတ္မွတ္ဘူးတဲ့။ အခုု အဲသည္လိုုမ်ဳိး စာမေရးႏိုုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ အရင္ကေရးခဲ့တာေတြကိုု
ၾကိဳက္သလိုု ကိုု၀င္းတင္က ယူျပီး သုုံးပါတဲ့။ အဲလိုု သူက ေျပာတယ္။
ေနာက္တဦးကေတာ့ … ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း။ ၁၉၆၉ ဒီဇင္ဘာေလာက္မွာ ရန္ကုုန္ကေန
မႏၱေလးကိုု ျပန္လာတယ္။ ဆရာၾကီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ငါကလည္း ဟံသာ၀တီသတင္းစာအတြက္ စာမူေတာင္းတယ္။
သူက “ကိုု၀င္းတင္တဲ့ … ဒီအရြယ္မွာ က်ေနာ္ မေရးေတာ့ဘူး” တဲ့။ “ေရးသင့္တဲ့ဟာ၊ မေရးသင့္တဲ့ဟာလည္း
မရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။ သူက အသက္ ၈၀ ေလာက္ရိွျပီေပါ့။ ဘယ္လိုုမွ ေတာင္းလိုု႔ မရေတာ့ဘူး။
ေရးမယ္ေရးေတာ့လည္း သူမကြယ္လြန္မီမွာ ေနာက္ဆုုံး သူ႔သေဘာထားေလး ေရးျပီး ဟံသာ၀တီမွာ ထည့္ႏိုုင္ရင္
ထည့္ေပးပါတဲ့ ခိုုင္းတယ္။ ဘာေရးလဲ ဆိုုေတာ့ … “က်ဳပ္ဟာ အရင္တုုန္းက လူေတြကိုု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု
သိတယ္။ အခုုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကိုုမွ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး …” အဲသလိုု သေဘာသြားမ်ဳိး အနီးစပ္ဆုုံးေပါ့။
အခုု အတိအက် ျပန္ရွာလိုု႔ မရေသးဘူး။ အဲဒါကိုု ဟံသာ၀တီသတင္းစာက စာမ်က္ႏွာ ၃ မွာ ေဘာင္ခတ္ျပီး
ထည့္ေပးရတာေပါ့ကြာ။
ငါ့အေနနဲ႔ကေတာ့ သူတိုု႔အထဲကိုု ေရာက္သြားမွာ စုိးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း
ငါအေနနဲ႔ opinion piece ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ တုုန္႔ျပန္ခ်က္ေတြ ေရးတဲ့အခါက အခုုဆိုုရင္
စိ္တ္ကိုု စုုစည္းလိုု႔မရေတာ့ ခက္လာတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြကိုုေတာ့ သိေနတယ္။ စာအျဖစ္ ျပန္ျပီး
အေသးစိတ္ျပန္ေရးလိုု႔မရေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔က သေရာ္စာလိုုမ်ဴိး ျပန္ေရးေနရတာေပါ့ကြာ။
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပါ့။ ကိုုယ္ျပန္ေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုု သေရာ္စာအျဖစ္ ရယ္စရာ ေမာစရာလိုုလိုု
ေရးျပိး တုုန္႔ျပန္ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏိုုင္ငံေရးဆိုုတာကလည္း အျမဲတမ္း ရယ္စရာေတြ ခ်ည္းမွ
မဟုုတ္တာ။
လူငယ္ေတြကိုု ေျပာခ်င္တာက ငယ္တုုန္း ေရးႏိုုင္တုုန္း ေရးၾကပါ။
ဒါဆိုုရင္
အခုုခ်ိန္မွာ ဘာ ေဇာနဲ႔ု လုုပ္ေနတာလဲ။ သတင္းစာသမားရဲ့ ေဇာလား၊ ႏိုုင္ငံေရးေဇာနဲ႔ ဆက္ျပီး
ရွင္သန္တာလား။
ႏိုုင္ငံေရးေဇာေပါ့ကြာ။ သတင္းစာသမားေဇာကေတာ့
နည္းသြားျပီေပါ့။ သတင္းစာအလုုပ္ဆိုုတာက ခုုေခတ္နည္းပညာေတြေနာက္ မလိုုက္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးကြ။
လုုပ္သမွ်လည္း အားမရဘူး၊ ၾကိဳက္လွတယ္ရယ္လိုု႔ မဟုုတ္ဘူး။ စာေရးတယ္ဆိုုတာ ကိုုယ္ေရးလိုုက္တာကိုု
အားရသြားမွ၊ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ တပိုုင္း၊ လူမ်ား ၾကိဳက္တာ မၾကိဳက္တာ တပိုုင္း၊ အေရးၾကီးတာက
ကိုုယ့္စာကိုု ျပည့္စုုံမႈ ရွိတယ္လိုု႔ ထင္ရမယ္။ မျပည့္စုုံဘူးလိုု႔ထင္ရင္ ကိုုယ္က
အဲသည္စာကိုု မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
စာေရးတဲ့ဆီမွာ
ဆရာက ျပည့္စုုံမႈကိုု ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုုေတာ့ ဆရာက ႏိုုင္ငံေရးလုုပ္တဲ့ဆီမွာ ျပည့္စုုံမႈ
Perfect ျဖစ္မႈကိုု လိုုခ်င္ျပီးေတာ့ လုုပ္ေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနသလား။
အဲလိုုေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။
Perfectionist ဆိုုတာထက္ ျဖစ္သင့္တဲ့ ပုုံစံ၊ ျပည့္စုုံမႈ တစုုံတရာေတာ့ ရွိရမယ္လိုု႔
ငါက အျမဲတမ္း ယုုံၾကည္တာကြ။ အဲေလာက္မွ မရွိရင္ေတာ့ အလုုပ္မျဖစ္ဘူးကြ။
ဒါဆိုုရင္
NLD ပါတီကေကာ …
ငါလည္း အင္န္အယ္ဒီပါတီကိုု ေ၀ဖန္စရာရွိရင္
ေ၀ဖန္တာပဲေလ။ ဒါက အခုုမွ မဟုုတ္ဘူး။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာခဲ့တာပဲ။ ပါတီေထာင္စတုုန္းက ေအာင္၊စုု၊တင္
ဆိုုျပီး ဖြဲ႔ၾကမယ္ဆိုုေတာ့ ဦးတင္ဦးကိုု လက္ခံပါတယ္။ ဦးေအာင္ၾကီးပါရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဆိုုျပီး
သေဘာထားေပးခဲ့တာပဲ။ ငါက သတင္းစာသမားအေနနဲ႔ ႏိုုင္ငံေရးကိုု ၾကားသိ၊ ျမင္သိပဲ ရွိတာ။
ႏိုုင္ငံေရးကိုု ကိုုယ္တိုုင္လုုပ္တဲ့ အသိမရွိဘူး၊ ငါမလုုပ္ခ်င္ဘူး၊ မပါခ်င္ဘူးလိုု႔လဲ
ေျပာခဲ့တာပဲ။ အဲသည္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္က သူလည္း အိမ္ရွင္မပဲ၊ က်မတိုု႔တေတြ လုုပ္ၾကမယ္။
ဆရာတိုု႔လည္း ပါၾကပါဆိုုျပီး လုုပ္ခဲ့ၾကတာ။ ငါရယ္ ေမာင္မိုုးသူရယ္ အဲသည္တုုန္းက၊ ငါထက္စာရင္
ေမာင္မိုုးသူက ႏိုုင္ငံေရးသမားပိုုပီသတယ္ကြ။ ႏိုုင္ငံေရးသမားရဲ့ စိတ္ေကာ၊ သည္းခံစိတ္ေကာ
ငါ့ထက္ ပိုုရွိတယ္။ အဲသည္လိုုမ်ဳိး။ အဲသည္တုုန္းကလည္း ေ၀ဖန္တာပဲ၊ အခုုလည္း ေ၀ဖန္တာပဲ။
အခုုဆုုိရင္ ပါတီက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ပါတီ ျဖစ္ေနျပီလိုု႔ ေျပာၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ကိုု
ေ၀ဖန္ရင္ ဘုုန္းၾကီးထိပ္ေခါက္သလိုုပဲ မခံမရပ္ႏိုုင္ ျဖစ္ၾကတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ငါေျပာတာေတြထဲမွာ
တခုုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ကေန မီဒီယာေတြကိုု ဆုုံးမစကားေျပာတယ္ဆိုုလိုု႔ ငါက ဘယ္လိုု
ျပန္ေျပာသလဲဆိုုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္က မီဒီယာသမားေတြကိုု ဆုုံးမတာထက္ ဦးသိန္းစိန္အစုုိးရကိုု
ဆုုံးမရမယ္လိုု႔ ေျပာတာမ်ဳိးေတြ ရွိခဲ့တာေပါ့ကြာ။
အခုု
က်ေနာ္တိုု႔ မုုိးမခအြန္လိုုင္းက ရန္ကုုန္မွာ လစဥ္ပုုံႏွိပ္စာေစာင္ေလး ထုုတ္ဖိုု႔ စဥ္းစားထားတယ္။
ျပင္ဆင္ေနတယ္ ဆရာရယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ့ ဒီကမိတ္ေဆြေတြက ျပည္တြင္းကေကာ၊ ျပည္ပက စာေရးသူေတြေကာရဲ့
စာေတြကိုု စုုစည္းျပီး ပုုံႏွိပ္စာအုုပ္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာက အြန္လိုုင္းထက္စာရင္ ပုုံႏွိပ္မီဒီယာက
လူေတြအားလုုံးလက္ထဲ ျပန္႔ႏွံေအာင္ လုုပ္ႏိုုင္တယ္လိုု႔ ထင္တယ္ေလ။ လက္ရိွ အေျခအေနအရလည္း
က်ေနာ္တုုိ႔ လုုပ္ဖိုု႔ ျဖစ္ႏုုိင္မယ္ လိုု႔ ယူဆတယ္။
ေအး၊ ေကာင္းပါတယ္။ တခုုပဲရွိတယ္။ ငါအင္တာဗ်ဴးတခုုမွာ
ေျပာခဲ့တာေပါ့။ လူေတြက ဦးသိန္းစိန္ခင္းတဲ့လမ္းကိုု ေလ်ာက္ေနၾကတယ္။ ဘယ္လိုုနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
လာေလ်ာက္ေနၾကတာေပါ့ကြာ။ ႏိုုင္ငံေရးပါတီေတြေကာ၊ တိုုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြေကာ၊ ေက်ာင္းသားေတြေကာ၊
မီဒီယာေတြေကာ၊ တဦးခ်င္းစီေကာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ သည္ေတာ့ မင္းတိုု႔လည္း ဦးသိန္းစိန္ခင္းတဲ့လမ္းကိုု
ေလ်ာက္ၾကတယ္ဆိုုရင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ေလ်ာက္ႏိုုင္မွာလဲဆိုုတာ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ကြာ။
က်ေနာ္တိုု႔သေဘာကေတာ့
ဦးသိန္းစိန္ခင္းတဲ့ လမ္းမဟုုတ္ပါဘူးဆရာရယ္၊ ျပည္သူေတြ ေလ်ာက္ေနတဲ့လမ္း၊ ဆရာတိုု႔အပါအ၀င္
ျပည္သူေတြခင္းတဲ့လမ္းကိုု က်ေနာ္တိုု႔ အတူတူ ေလ်ာက္ေနၾကတယ္လိုု႔ပဲ ယူဆပါတယ္။
ဒါကေတာ့ ဒီလိုုေပါ့ကြာ။ ငါေျပာတဲ့ ဦးသိန္းစိန္ခင္းတဲ့လမ္းဆိုုတာက
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္နဲ႔ သူေတြ႔ၾကေတာ့ ေျပာတဲ့စကားေပါ့။ အခုုလက္ရွိအစုုိးရေျပာေနတဲ့
စကားေပါ့။ သေဘာထား။ “တူတာေတြ တြဲလုုပ္ၾကမယ္၊ မတူတာေတြ ခြဲလုုပ္ၾက” ဆုုိတာ။ အဲသည္အတိုုင္း
ႏိုုင္ငံေရးအစုုအဖြဲ႔ေတြက အစုုိးရနဲ႔ တြဲလုုပ္လာၾကတယ္ေလ။ တကယ္တမ္း ၾကည့္လိုုက္ေတာ့
ငါတိုု႔ ဒီမုုိကေရစီအင္အားစုုေတြက အစိုုိးရနဲ႔ တူတာေတြေတာ့ တြဲလုုပ္တာမွန္ပါရဲ့၊ မတူတာေတြက်ေတာ့
ခြဲလုုပ္ၾကတာ ျဖစ္လာမယ့္အစား “မတူတာေတြ ေဘးဖယ္ထား” ဆိုုတာ ျဖစ္လာတယ္။ အခုုအခ်ိန္မွာ
သူတိုု႔နဲ႔ တူတဲ့အလုုပ္က နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတယ္ကြ။ မတူတာေတြ ေဘးဖယ္ထားလိုုက္ဆိုုေတာ့
လက္ရွိျမန္မာႏိုုင္ငံေရးမွာ ႏိုုင္ငံေရးအမႈိက္ပုုံၾကီးလိုု ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြကိုုေတာ့
ေျပာဆိုု ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ရမွာပဲ။ ငါကေတာ့ ေျပာေနတာပဲ။ ငါကေတာ့ ေ၀ဖန္ေနတာ၊ ေရးေနတာေပါ့ကြာ။
မင္းတိုု႔လည္း လုုပ္စရာရွိတာ လုုပ္ၾကရမွာပဲ။ စဥ္းစားစရာအျဖစ္ ငါကေျပာတာပါ။
ကဲ
… ေကာင္းပါျပီ။ ၂၀၁၃ ခုုႏွစ္ဟာ ဆရာအေနနဲ႔ ေလ်ာက္ေနတဲ့လမ္းမွာ လမ္းခုုလတ္တခုု ဆိုုလိုု႔ရွိရင္
ဆရာ့အေနနဲ႔ ဘယ္လိုု သေဘာထားသလဲ။
လမ္းခုုလတ္ကိုု အရင္ဆုုံး အဓိပၺါယ္သတ္မွတ္ခ်က္
လုုပ္ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ၂၀၁၃ မွ မဟုုတ္ဘူးေပါ့ေလ၊ တေလ်ာက္လုုံးကိုု ျပန္ၾကည့္ရင္ …
လမ္းခုုလတ္ဆိုုတာ ဒီအစုုိးရေျပာင္းလာတဲ့ဆီမွာ ႏိုုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ဆီမွာ
တပ္မေတာ္က လုုပ္ေပးတာ၊ သူတိုု႔ေဖာ္ေဆာင္ေပးတာလိုု႔ ေျပာတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ ဥပမာ လိုုင္ဇာတိုုင္းရင္းသားညီလာခံမွာ
ဒုုတိယဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးျမင့္စိုုးကေန ေျပာတဲ့ သေဘာထားေပါ့။ အာဏာရွင္စနစ္ကေန စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ
ဒီမိုုကေရစီစနစ္ျဖစ္ေအာင္ ကြပ္ညပ္ျပီးေတာ့ ပိတ္ဆိုု႔ျပီးေတာ့ လုုပ္တာ။ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ့
လမ္းခုုလတ္ျဖစ္တယ္လိုု႔ ျမင္တယ္။ ဒီမိုုကေရစီသမားေတြရဲ့ လမ္းခုုလတ္မဟုုတ္ဘူး။ အာဏာရွင္သမားေတြရဲ့
လမ္းခုုလတ္ပဲ။ အဲဒီလမ္းခုုလတ္ကိုု ငါတိုု႔ ဘယ္လိုုရင္ဆိုုင္မလဲ။ ငါတိုု႔က အဲသည္လမ္းခုုလတ္ကေန
ခြဲထြက္ရမယ္။ ဒီမိုုကေရစီစနစ္ကိုု သြားဖိုု႔ လမ္းခြဲျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ အခုုဟာက ေညာင္ညိဳပင္စခန္းမွာ
သူတိုု႔က ခဏေလး နားေနတာပဲ။ တိုုင္းျပည္အတြက္ အေၾကာင္းမထူးဘူး၊ ႏိုုင္ငံေရးသမားေတြအတြက္
အေၾကာင္းမထူးဘူး။ လူမႈေရးအတြက္လည္း အေၾကာင္းမထူးဘူး။ အေျပာင္းအလဲေတြအတြက္လည္း အေၾကာင္းမထူးပါဘူး။
အာဏာရွင္စနစ္ရဲ့ ျဖစ္ေပၚတိုုးတက္မႈလမ္းေပၚက လမ္းခုုလတ္ကေန လမ္းခြဲၾကမွ ျဖစ္မယ္လိုု႔
ထင္တယ္။
လမ္းခြဲဆိုုရင္ေကာ
ဘာေတြလိုု႔ ထင္သလဲ။
လမ္းခြဲေပၚႏိုုင္တဲ့လမ္းဟာ ဥပမာ တိုုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုုင္အဖြဲ႔ေတြ
လုုပ္ေနတဲ့လမ္း၊ အစုုိးရ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကိုု လက္မွတ္ထိုုးပါလိုု႔ ေျပာေနေသာ္လည္း
သူတိုု႔က မထိုုးဘူး။ သူတိုု႔ဖာသာ စုုစည္းျပီးေတာ့ ဘုုံသေဘာတူညီခ်က္ေတြ ရယူတယ္။ ဖက္ဒရယ္စနစ္
ေပၚေပါက္ေရး၊ လက္ခံေရး၊ ႏိုုင္ငံေရးအေျခအေနတရပ္ ေပၚလာဖိုု႔ကိုု ေတာင္းဆုုိတယ္။ ေနာက္တခုုက
၈ေလးလုုံးအေရးေတာ္ပုုံၾကီး ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားလုုပ္တဲ့ဆီမွာ အစုုိးရက ခြင့္ျပဳတာေတြ၊
လုုပ္ကိုုင္ေပးတာေတြ ရွိေနေသာ္လည္း မႏၱေလးမွာ လုုပ္တဲ့ ၈ေလးလုုံးအခမ္းအနားလိုုမ်ဳိးေပါ့။
ကိုုေလး (အင္း၀ဂုုဏ္ရည္) ေျပာသလိုုဆိုုရင္ “ျပည့္တန္ဆာပေပ်ာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈပြဲၾကီး”
ေပါ့။ အဲသည္လိုုင္းေပါ့။ ငါကေတာ့ ရန္ကုုန္ေကာ၊ မႏၱေလးကိုုေကာ ၂ ခုုစလုုံး တက္ပါတယ္။
လမ္းခြဲဆိုုတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္တိုု႔အေနနဲ႔ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ႏိုုင္ေရးဟာ ႏိုုင္ငံေရးအေျခအေနတရပ္
ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ လမ္းခြဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုုလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္အေနနဲ႔ တတ္ႏိုုင္သေလာက္ေတာ့
တြန္းမွာပဲေလ။ အဲသည္လိုုမ်ဳိး ျမင္ပါတယ္။
ဟုုတ္ကဲ့ပါဆရာ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။