ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နိုင္ငံေရး
ထင္ေအာင္
ဧၿပီ ၃၀၊ ၂၀၁၄
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာနိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး ငါးႏွစ္သားအ႐ြယ္မွာမွ လူဘ၀ထဲေရာက္လာရသူတဦးျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးသြားၿပီးမွေမြးတဲ့သူဆိုေတာ့ မဟာရန္ကုန္ကို စကၤာပူနိုင္ငံက အထင္ႀကီးၿပီးလာေလ့လာေနတဲ့အခ်ိန္ေကာင္းမွာ လူျဖစ္လာတဲ့သူေပါ့ဗ်ာ။ အခုအဖ်က္ခံရမလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ္တင္အိမ္ယာေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဆိုက္ကားေတြ၊ ျမင္းလွည္းေတြေျပးဆြဲေနတံုးကာလပါ။ လိုင္းကားေတြကလည္း ပုဇြန္တံဆိပ္၊ နဂါးတံဆိပ္စတဲ့ဗိုက္ပူကားႀကီးေတြကို ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ တက္စီးနိုင္တာကို သတိရေနပါေသးတယ္။ မြန္ဂိုမာရီလမ္း (ယခုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) နဲ႔ ဆူးေလဘုရားလမ္းဆံုမွာ ဆူးေလအ၀ိုင္းႀကီး ရိွေနပါေသးတယ္။ မိုး လင္း အာ႐ုဏ္တက္တာနဲ႔ သတင္းစာက အိမ္အ၀မွာ ဖတ္ဖို႔အဆင္သင့္ေရာက္ေနတဲ့ ကာလေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒီကာလေတြမွာ ျမန္မာနိုင္ငံေရးဟာ ပါတီစံုစံနစ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာသြားေနတယ္လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။
ငယ္ငယ္ထဲက ေ႐ြးေကာက္ပဲြဆိုတာကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဖဆပလက ႏွစ္ျခမ္းကဲြေနပါၿပီ။ အိမ္ကို မဲဆြယ္လာတဲ့အဖဲြ႕ေတြက အ၀ါေရာင္ ထမီေပးသြားလိုက္၊ ေနာက္တဖဲြ႕က အနီေရာင္ထမီလာေပးလိုက္နဲ႔ ျပည္သူေတြအတြက္၀တ္ေရးကေတာ့ အဆင္ေျပေနတဲ့ ကာလေလးျဖစ္ေနပါတယ္။ သတင္းစာေတြကလည္း ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကာတြန္းေတြနဲ႔ ပါတီေတြကို ကလိခ်င္တိုင္းကလိလို႔ရ ေနေတာ့၊ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရထားေသာကာလလို႔ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ နိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီဴခ်ဳပ္ကိုလည္း ကိုႀကီးေကာင္းအမည္ေပးကာ ဇာတ္လမ္းဖန္တီးၿပီး အပုတ္ခ်ေသာ၀တၱဳမ်ားကိုလည္း ေရးခြင့္ရေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္မူဆိုေသာစကားလံုးကိုလည္း ၾကားဘူးလာပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကိုေတာ့ မသိတတ္ေသးပါ။ အိမ္ေစာင့္အစိုးရဆိုတာဘာမွန္းမသိေပမဲ့သတင္းစာေတြ၊ ေရဒီယိုကေနဖတ္ခဲ့ၾကားခဲ့ရလို႔ နားရည္၀ေနပါၿပီ။ ေပးတဲ့ထမီအနီေရာင္ေတြကိုယူၿပီး သန္႔ရွင္းမဲပံုးထဲကို မဲေတြထဲ့ခဲ့၍ သခင္ႏု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ေလဟာျပင္က ဇာတ္ရံုမွာ တရုပ္ျပည္သူသမတနိုင္ငံက ငန္းေတာ္ေပ်ာ္ရာ ေရကန္သာဘဲေလးကဇာတ္ျပေနတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၆၂ ခုနွစ္ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔မွာေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အာဏာသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ဘို႔ လက္နွစ္လံုးအလိုမွာ ကယ္လိုက္ရတာလို႔ေၾကျငာပါ တယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို နကန္းတလံုးမွမသိေသးတဲ့သူဆိုေတာ့ သတင္းစာထဲမွာပါတာေတြကိုဖတ္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကို သေဘာက်ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ မၾကာပါဘူး။ 7th July လို႔ အမည္တြင္သြားတဲ့ အေရးအခင္းႀကီး ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
အေရးအခင္းျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စိမ္းမေနတဲ့ေနရာတခုပါ။ အေဖက စေနေန႔ဆို တကၠသိုလ္ဝင္းထဲက ပဲခူးေဆာင္မွာ ဖဲသြားကစားပါတယ္။ အေဆာင္မွဴးက စာေရးဆရာေက်ာ္ေအာင္ပါ။ မာလာေဆာင္မွာလဲ အေဒၚတေယာက္ရိွပါတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ အေဆာင္နည္းျပလုပ္ေနတဲ့ အေဒၚအခန္းအထိ သြားခြင့္ရတာေပါ့။ တကၠသိုလ္လက္ေ႐ြးစင္ေဘာလံုးသမားေတြကို စခန္း သြင္းထားတဲ့ တေကာင္းေဆာင္က ေဘာလံုးဆရာၿငိမ္း အိမ္ကိုလဲေရာက္ဘူးပါတယ္။ ညေနသတင္းစာျဖစ္တဲ့ ၾကယ္နီေန႔စဥ္သတင္းစာေအာ္ေရာင္းတဲ့သူေတြက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမဂၢ ဗံုးခဲြခံရလို႔ ၿပိဳက်သြားၿပီဆိုၿပီး ေအာ္ေရာင္းသံကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အဖိုးက ခ်က္ခ်င္းဝယ္ဖတ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ သတင္းၾကားၿပီးသားျဖစ္ေနမွာပါ။ သတင္းမွန္ေတြၾကားရတာပါ။ အခုေခတ္လို ေကာလဟာဠ သတင္းေတြ မဟုတ္ပါ။
ခဏၾကာေတာ့ အေမဇာတိမုဒံုကေန တကၠသိုလ္လာတက္ေနၾကတဲ့ အကိုႀကီးေတြ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ပစ္လို႔ ေရေျမာင္းထဲမွာ ဆင္းပုန္းေနရတယ္လို႔သိရပါတယ္။ အဲဒီညမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ဓား ဓားခ်င္း လံွလံွခ်င္းဆိုတဲ့သူအတြက္ သမိုင္းဝင္သြားမဲ့မိန္႔ခြန္းကို ေရဒီယိုကေျပာသြားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ငယ္သူမုိ႔ သတင္းကို အာရံုစိုက္နားမေထာင္တတ္ေသးေတာ့ သမိုင္းဝင္မိန္႔ခြန္းႀကီးကို မၾကားလိုက္ရဘူးပါ့ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ေတြကိုပိတ္လိုက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြအိမ္ျပန္ၾကရတာကိုေတာ့ ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့ႀကံဳခဲ့ဘူးတာပါ။ ေနာက္ေတာ့လဲ ခဏခဏႀကံဳဘူးလာပါေတာ့တယ္။ အေဖတို႔က စစ္အစိုးရလို႔ေျပာလိုက္ရင္ေတာင္ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရေပါ့ဗ်ာ။ အေဖတို႔က ဝန္ႀကီးလို႔ေျပာရင္မွားေနၿပီ။ တာဝန္ခံပါလို႔ျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ထူေထာင္မယ္ဆိုေတာ့ တအားသေဘာက်တာေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္နဲ႔ အေမရိကန္ကိုယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ေနတဲ့ဆိုဗီ ယက္ယူနီယံကို အားက်မိေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကိုက္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီကာလေတြတံုး ကမ႓ာထိပ္သီးအေမရိကန္ကိုယွဥ္ႏိုင္တာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံပဲရိွတာပါ။ အာကာသစီမံကိန္းမွာ ယူရီဂါဂါရင္ကို ပထမဆံုးလႊတ္တင္ႏိုင္တာ ဆိုဗီယက္ေလ။ လက္နက္ယွဥ္ႏိုင္တာဆိုဗီယက္၊ အားကစားမွာ အေမရိကန္ကို ဒုတိယေနရာပို႔လိုက္တာ ဆိုဗီယက္ကြလို႔ လက္ဝဲသမားေတြ ရင္ေကာ့ေျပာႏိုင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကာလပါ။ အရင္းရွင္လူတန္းစားကို အျမင္ကပ္တဲ့အေတြးေတြကို စေတြးမိလာပါၿပီ။
လူတန္းစားမခဲြျခားဘဲ လူအားလံုး အခြင့္အေရးတန္းတူျဖစ္မဲ့စံနစ္ဆိုေတာ့ သေဘာက်တာေပါ့။ လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ရမယ္၊။ လယ္ယာ သမဝါယမေတြ၊ စက္ရံုသမဝါယမေတြဖဲြ႕မယ္ဆိုတာေတြကို သတင္းစာ၊ ေရွ႕သို႔စာေစာင္ေတြမွာဖတ္ရေတာ့ ေကာင္းလိုက္တဲ့ဆိုရွယ္လစ္ စံနစ္လို႔ အထင္ႀကီးခဲ့မိပါတယ္။ ျပည္သူပိုင္ေတြသိမ္းေတာ့လည္း မွန္တယ္လို႔ထင္မိျပန္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစံနစ္အျဖစ္ သူႀကီးေတြေနရာ မွာ ငါးဦးေကာ္မီတီစံနစ္ကိုေျပာင္းခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ေကာ္မီတီဝင္ေတြလည္း မသက္သာရပါဘူး။ ဆန္ေဝရ၊ ဆီေဝရ၊ အဲဒီတံုးက ေခတ္စားတဲ့ တက္ထ႐ြန္ေဝရ၊ ၾကက္သြန္၊ ငရုတ္သီးေတာင္ ေဝေပးရတာဗ်ာ။
ေနာက္မွ ျပည္သူဆိုင္ေတြေပၚလာၿပီး တပတ္ကို ဆန္(၆) ျပည္၊ ဆီႏွစ္ဆယ္သား၊ ဆား (၁၀) သား၊ ၾကက္သြန္ (၂၅) သား စသျဖင့္ ေဝေပးတာကို သြားယူရပါတယ္။ ေဝေပးတဲ့ဆိုလို႔ အခမဲ့မထင္ပါနဲ႔။ ကိုယ္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ဝယ္ရတာပါ။ တခါတေလ အတဲြနဲ႔ဝယ္ရတာေတြ ရိွတတ္ပါေသးတယ္။ သၾကားလိုခ်င္ရင္ မီးခ်စ္ဘူးနဲ႔တဲြဝယ္ရပါတယ္။ ဆီဝယ္တဲ့သူတိုင္း ပုတ္စျပဳေနတဲ့ၾကက္သြန္ကို ဝယ္ရပါတယ္။ အဆိုးဆံုးအခ်ိန္ကေတာ့ ရာတန္ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ေၾကျငာလိုက္တာပါပဲ။ ျပည္သူေတြဒုကၡေရာက္ေနသလို အစိုးရအဖြဲ႕အထဲ မွာလဲ ျပႆနာေပါင္းစံုနဲ႔ပါ။
ဒုဥကၠဠျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးကို တာဝန္ကအနားေပးလိုက္ပါတယ္။ ရာတန္ဖ်က္သိမ္းတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပါတီရဲ႕အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး၊ ျပန္ၾကားေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးတာဝန္ခံလုပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္ကို အေရးယူလိုက္တာေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာ ပါေတာ့တယ္။ သတင္းစာတိုက္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရံုေတြအားလံုးကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းပစ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္နဲ႔ ျမန္မာ စီးပြားေရးလမ္းစဥ္ဆိုေသာစကားလံုးေတြ စတြင္က်ယ္လာပါေတာ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပါတီတခုစတည္ေထာင္ပါက အင္မတန္ယံုၾကည္သူေတြနဲ႔ လူလည္ေတြက ပထမဆံုးေလ်ွာက္လႊာတင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္း ပါတီဝင္မွအလုပ္ရမယ္၊ ရာထူးတိုးမယ္စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ ပါတီဝင္အေရအတြက္ တိုးလာပါေတာ့တယ္။ ပါတီမဝင္တဲ့သူေတြကိုလဲ အထဲမွာေနမလား အျပင္မွာေနမလားဆိုတဲ့စကားလံုးေလးနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ပါတီဝင္အင္အားတိုးေအာင္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လူငယ္ေတြကိုလည္း ေတဇလူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္နဲ႔ လမ္းစဥ္လူငယ္ဆိုၿပီး အသက္အပိုင္းအျခားအရအဖြဲ႕အစည္းေတြဖဲြ႕ကာ သင္တန္းေတြေပးကာ စည္းရံုးခဲ့ပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံက Kosomo လူငယ္အဖဲြ႕ကို အင္မတန္သေဘာက်ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းစဥ္လူငယ္မွာ အမည္စာရင္းသြင္းလိုက္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ပထမဆံုးႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းကိုဝင္ခဲ့မိတာပါ။ ပါတီဥကၠဠဆိုသူ၊ ယူနစ္ေကာ္မီတီ ဝင္ဆိုသူေတြနဲ႔ စကားေျပာမိေတာ့မွ ေနရာရဘို႔အလုပ္လုပ္ျပေနသူေတြဆိုတာကို သိလာမိေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆန္ျပႆနာကေန ဆင္မလိုက္သေဘၤာက်င္းက အလုပ္သမားျပႆနာေပၚလာပါတယ္။ ဆန္ကိစၥကိုေၾကာင္းျပဳၿပီး တရုတ္- ျမန္မာအေရးအခင္းကို အစိုးရ အဖန္တီးဘူးတာေၾကာင့္ လူထုက အစိုးရကို အေကာင္းမျမင္ေတာ့တဲ့ကာလ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးသန္႔စ်ာပနကိစၥကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး အစိုးရကိုမေက်နပ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာတဲ့ အေရးအခင္းကေတာ့ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအေရးအခင္းပါ။ တကၠသိုလ္စာေမးပဲြေတြကို ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ေမးခြန္းမွာ အေရွ႕ဘက္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဘက္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ကေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကၿမိဳ႕နယ္တခုမွာလာေျဖေနတဲ့ ပုသိမ္ကေက်ာင္းသား အဆင္ေျပေျပေျဖႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာပါ။ ပိုအဆင္ေျပတာကရန္ကုန္ကေက်ာင္းသားက မွားၿပီး ပုသိမ္ေမးခြန္းကိုေျဖခဲ့ရင္လည္း အမွတ္ခ်စ္ အေအာင္ေပးခဲ့တာပါပဲ။ ပညာေရးစံနစ္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာၿပီလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို လူစုခဲြတဲ့အေနနဲ႔ စမ္းသပ္ပညာေရးစံနစ္တခုကို ပညာေရးဝန္ႀကီးအသစ္က တီထြင္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ေဒသအလိုက္ေကာလိပ္ေတြဖြင့္လိုက္တဲ့ ေဒသ ေကာလိပ္စံနစ္ပါ။ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္တိုင္းမွာ ႏွစ္ႏွစ္သင္ေကာလိပ္ေတြဖြင့္ လိုက္တာပါ။ ေနရာမရိွေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ဖြင့္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ တိုင္းႀကီးေတြက ႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ခဲ့သလို တေက်ာင္းေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ဖြင့္ရတဲ့တိုင္းေတြလဲရိွပါတယ္။ လံုးဝမဖြင့္ႏိုင္တဲ့ ျပည္နယ္ေတြလဲရိွပါေသးတယ္။ အရင္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ ေလးႏွစ္သင္တန္းေတြရိွခဲ့တဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္၊ မေကြးေကာလိပ္ေတြကိုေတာ့ ဒီဂရီေကာလိပ္ဆိုၿပီး အမည္ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းအသစ္ေတြဖြင့္ေတာ့ ဆရာအသစ္ေတြလိုလာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘဲြ႕ရေတြထဲက မဟာအတန္းတက္ရန္အဆင့္မီွသူေတြေလ်ွာက္ၾကသလို၊ သာမန္ဘဲြ႕ပဲရတဲ့ပါတီဝင္ေတြလည္း ေလ်ွာက္ၾကတယ္။ ပထမ ေရးေျဖ ေျဖရပါတယ္။
ေနာက္တဆင့္က လူေတြ႕အင္တာဗ်ဴးေပါ့ဗ်ာ။ ျပႆနာက ကၽြန္ေတာ္က ပါတီ္ဝင္မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္က ပါတီမဝင္ထားရင္ မခန္႔ဘူး။ ဒီေတာ့ ပါတီမိတ္ေဆြဆိုတာ ေလ်ွာက္ရတယ္။ ပိုက္ဆံေပးလိုက္ေတာ့ နံပါတ္တခုရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီနံပါတ္က လူတေယာက္ရဲ႕ဘဝကိုေျပာင္း လဲေစႏိုင္တာကို သင္ခန္းစာရလိုက္ပါတယ္။ ပညာေတြအင္မတန္ေတာ္တဲ့သူေတြ ဒီလိုနံပါတ္မရိွတာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ပညာေတြ အလ ကားျဖစ္သြားသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အင္တာဗ်ဴးမွာ ပညာရပ္ဆိုတာ လံုးဝမေမးပဲ ပါတီဝင္ထားသလားဆိုတာကို စေမးပါေတာ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြမွာ စာသင္မဲ့သူေတြကို အဆင့္ျမင့္စာေပေရးရာေတြကို မေမးပဲ မဆိုင္တာေတြေမးေနသူေတြက ပညာေရးက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေတြ၊ ပါေမာကၡေတြျဖစ္ေနတာက စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ အလုပ္ဝင္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ကားတိုက္ခံရၿပီးဆံုးသြားတာကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေက်ာင္းသားဆူပူမႈေလးျဖစ္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ကားကိုမီးရိႈ႕ပစ္မယ္လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မီးေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ပါေလာင္သြားႏိုင္တယ္။ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲေျပာပါဆိုေတာ့ အသုဘကို စည္စည္ကားကားလုပ္ခ်င္တယ္။ ကားေမာင္းသူကို ဥပေဒအရအေရးေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တာဝန္ရိွသူဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ အစီအရီေရာက္လာၿပီး လုပ္ေပးႏိုင္တာေတြကို စီစဥ္ေပးသြားပါတယ္။ အသုဘကို ႐ြာဟိုင္းသုသာန္မွာခ်ၿပီး ေနာက္တပတ္ေလာက္မွာ ဆရာေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္လို႔ ဆိုကာ ဆရာတေယာက္က ပါတီဝင္နံပါတ္လာေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က နံပါတ္မရိွဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံၾသသြားပံုျဖစ္သြားပါတယ္။ ပါတီတာဝန္ကို ေမးျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပါတီမိတ္ေဆြရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါလို႔ ေနာက္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ပါတီတာဝန္ကို ေနာက္ေျပာင္ျခင္းမလုပ္ပါနဲ႔ဆိုၿပီး သတိေပးခံရပါတယ္။ တကယ္ဂုဏ္ျပဳပဲြလုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဖိတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေသြးဆူေနလို႔ မေက်မနပ္နဲ႔ေအာ္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေလသာေဆာင္က ေနခိုးၾကည့္ေနတဲ့သူေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ ဆူပူမႈမျဖစ္ေအာင္ကူညီေဆာင္႐ြက္သူေတြအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳခံေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားေနတဲ့ လူတန္းစားကို ပထမဆံုးေတြ႕ၾကံဳ ခဲ့ရတာပါ။
(ဆက္ပါဦးမည္)