အာကာသ စူးစမ္းမႈသမိုင္း - အပိုင္း (၄)
သန္းဝင္းလိႈင္
ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၄
ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၄
ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အာကာသယာဥ္မွဴး သုံးဦးႏွင့္အတူ ႐ိုဗာ (Rover) ေခၚ ေလးဘီးယာဥ္တစ္စင္းႏွင့္ လသြား ယာဥ္ငယ္တို႔ ပါ၀င္ေသာ အပိုလို-၁၅ ကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ လႊတ္တင္ခဲ့့သည္။ ယင္းအာကာသယာဥ္မွ ေဒးဗစ္ေကာ့ႏွင့္ ဂ်ိမ္းအိုဝင္တို႔သည္ လမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ၌ ႐ိုဗာေခၚ ေလးဘီးယာဥ္ျဖင့္ လွည့္လည္၍ သိပၸံဆိုင္ရာ စူးစမ္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ဆက္လက္၍ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ ယာဥ္မွဴး သုံးဦးႏွင့္ လဆင္းယာဥ္တို႔အျပင္ ေသတၱာျဖင့္ သီးသန္႔ထည့္ထားေသာ ဗက္တီးရီးယား (Becteria ) မ်ား၊ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုး (Viruses) မ်ားႏွင့္ မိႈ (Fungi) မ်ား ပါဝင္ေသာ အပိုလို-၁၆ အာကာသယာဥ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ယာဥ္မွဴးသုံးဦးႏွင့္အတူ လဆင္းယာဥ္၊ ႐ိုဗာေခၚ ေလးဘီးယာဥ္တို႔ ပါဝင္ေသာ အပိုလို-၁၇ ကိုလည္းေကာင္း အသီးသီးပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။
ယင္းအပိုလို-၁၇ အာကာသယာဥ္ ပ်ံသန္းမႈအစီအစဥ္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ လသို႔ လူေရာက္႐ွိ စူးစမ္းေရးအတြက္ ျပဳလုပ္ေသာ အပိုလိုစီိမံကိန္း၏ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အပိုလိုစီမံကိန္းအရ အပိုလိုအမွတ္စဥ္ ၂ဝ အထိ လသို႔ ပစ္လႊတ္ရန္ မူလက စီစဥ္ထားေသာ္လည္း ေငြအကုန္အက် မ်ားျပားသျဖင့္ အပိုလို-၁၇ အထိသာ ပစ္လႊတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု နာဆာအဖြဲ႔မွ ေၾကညာခဲ့သည္။
အပိုလိုစီမံကိန္း အစီအစဥ္အရ လေပၚသို႔ အပိုလို-၁၁ အာကာသယာဥ္အပါအ၀င္ အဖြဲ႔ ၆ ဖြဲ႔ (၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္က လႊတ္တင္ခဲ့ေသာ အပိုလို-၁၃ သည္ ေအာက္စီဂ်င္ဓါတ္ေငြ႔ေလွာင္ကန္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကမၻာသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့ရသည္။) ကို လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ ယင္းအဖြဲ႔မွ ယာဥ္မွဴးမ်ားသည္ လမ်က္ႏွာျပင္မွ ေက်ာက္မ်ား၊ ေျမမႈန္႔မ်ား၊ ေပါင္ခ်ိန္ ၈၅ဝ ေပါင္ကို ကမၻာသို႔ သယ္ယူခဲ့ၿပီး လမ်က္ႏွာျပင္တြင္ စုစုေပါင္း မိုင္ ၆ဝ ေျခဆန္႔ခဲ့ကာ နာရီေပါင္း ၁၆၆ နာရီၾကာမွ် ေလ့လာစူးစမ္းခဲ့ၾက၏။
ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလအတြင္းက ဆိုယုဇ္-၁ အာကာသယာဥ္ျဖင့္ လိုက္ပါခဲ့ေသာ ယာဥ္မွဴးကိုမာေရာ့ဗ္ေသဆုံးၿပီးေနာက္ အာကာသစူစမ္းမႈအစီအစဥ္မ်ား ေခတၱရပ္ဆိုင္းသြား ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုယုဇ္အမွတ္-၂ ကိုလည္းေကာင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုယုဇ္-၃ ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုယုဇ္-၄ ကိုလည္းေကာင္း၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုယုဇ္အမွတ္-၅ ကိုလည္းေကာင္း အသီးသီး ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။
ယင္းေနာက္ ဆက္လက္၍ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္အတြင္း ဆိုယုဇ္-၆၊၇၊၈ တို႔ကို ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ အေလးခ်ိန္မဲ့ေသာ အာကာသအတြင္း၌ လူသားမ်ား ၾကာ႐ွည္စြာ ေနႏိုင္ျခင္း ႐ွိ မ႐ွိကို စူးစမ္းရန္အတြက္ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုယုဇ္-၉ ကို လႊတ္ခဲ့သည္။ ယာဥ္မွဴးမ်ားအျဖစ္ အင္ဒရီယန္းနီကို ေလယက္ဗ္ႏွင့္ ဗစ္တာလီဆီဗတ္စကီယန္ေနာ့ဗ္တို႔ လိုက္ပါခဲ့ၿပီး အာကာသထဲ၌ ၁၇ ရက္၊ ၁၆ နာရီ၊ ၅၉ မိနစ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအာကာသယာဥ္မွဴး ႏွစ္ဦးတို႔၏ ပ်ံသန္းခ်ိန္သည္ ယခင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ ဂ်ီမီနီ-၇ အာကာသယာဥ္မွ ယာဥ္မွဴး ဖရန္႔ေဘာ္မင္း (Frank Borman) ႏွင့္ ဂ်ိမ္းစ္လိုဗဲလ္ (James Lovell) တို႔ တင္ထားေသာ ၁၃ ရက္၊ ၁၈နာရီ၊ ၃၅ မိနစ္ စံခ်ိန္ကို ခ်ိဳးႏိုင္ခဲ့သည္။
ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ယင္းသို႔ ေ႐ွ႕ေျပးစူးစမ္းမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေအာင္ျမင္စြာ ျပဳလုပ္ၿပီးေသာအခါ ဆာလြတ္ (Salyut-the Obital Scientific Station) ဟု အမည္ေပးထားေသာ ကမၻာပထမဆုံး ကမၻာပတ္ အာကာသစခန္းႀကီးကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ကမၻာပတ္လမ္း ၀န္းအတြင္းသို႔ လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ အလ်ား ၆၀ ေပ႐ွိ၍ အေလးခ်ိန္ ၁၇ တန္ခြဲေလးေသာ ထိုဆာလြတ္အာကာသ စခန္းသည္ ကမၻာေျမျပင္မွ အနီးဆုံး ၁၂၄ ဒသမ ၂ မိုင္ႏွင့္ အေ၀းဆုံး ၁၃၇ ဒသမ ၉ မိုင္တြင္း ႐ိွေသာ ကမၻာပတ္လမ္း ၀န္းအတြင္း၌ အီေကြတာသို႔ ၅၀ ဒသမ ၆ ဒီဂရီ တိမ္းေစာင္းလ်က္ ၈၈ ဒသမ ၅ မိနစ္တြင္ တစ္ႀကိမ္က် လွည့္ပတ္လ်က္ ႐ွိသည္။ ဆာလြတ္အာကာသစခန္း၏ အတြင္းပိုင္း အက်ယ္အ၀န္းမွ ကုဗေပ ၃၅ဝဝ ႐ွိ၍ ကုဗေပ ၂၁ဝ မွ် ႐ွိေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ အပိုလိုအာကာသယာဥ္မ်ားထက္ မ်ားစြာ ပို၍ က်ယ္၀န္းေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယာဥ္တြင္း၌ ယာဥ္မွဴးမ်ားအတြက္ စာၾကည့္ခန္းမွစ၍ ခ်က္ျပဳတ္ဖြယ္ရာ အိုးခြက္၊ မီးဖိုႏွင့္ ေရခဲေသတၱာ စေသာ ပစၥည္းပါ႐ွိပါသည္။ ဆာလြတ္အာကာသစခန္း၏ ပုံသ႑ာန္မွာ အ႐ြယ္မတူေသာ က်ည္ေတာက္သ႑ာန္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား ဆက္စပ္ထားသကဲ့သို႔ ႐ွိသည္။ ယင္းအစိတ္အပိုင္းမ်ားကို တစ္ခုႏွင္တစ္ခု ေလအလုံပိတ္ ဆက္စပ္ထားသည္။ ထို႔ျပင္ေနေရာင္ျခည္အားသုံး ဘက္ထရီမ်ား ထား႐ွိရာ ေတာင္ပံႏွစ္ခုကိုလည္း အာကာသစခန္း၏ ဦးပိုင္းႏွင့္ ပဲ့ပိုင္းတို႔၌ တပ္ဆင္ထားသည္။ ဆာလြတ္အာကာသစခန္း ပ်ံသန္းမႈကို ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုအတြင္း႐ွိ ေျမျပင္စခန္းမ်ားႏွင့္ အတၱလႏိၱတ္ သမုဒၵရာအတြင္း႐ွိ ေမာ္ဇိုးဗက္စ္ (Morzohvets) ကီ႐ိုစထေရာ့ဗ္ (Kegostrov)၊ အကယ္ဒမီ႐ွင္ဆာဂ်ီကို႐ိုလက္ဗ္ (Academician Sergei Korolev) သေဘၤာမ်ားက ဆက္သြယ္ထိန္းသိမ္းေပးသည္။
ဆာလြတ္ကမၻာပတ္ အာကာသစခန္းကို ပစ္လႊတ္ၿပီးေနာက္ ေလးရက္အၾကာ ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ဗလာဒီမီယာ႐ွာတာေလာ့ဗ္၊ ေဒါက္တာအလက္ဇီေလလီေဆယက္ဗ္ ႏွင့္ နီကိုလိုင္႐ူကာဗစ္႐ွ္နီေကာ့ဗ္ တို႔ လိုက္ပါေသာ ဆိုယုဇ္-၁၀ အာကာသယာဥ္ကို လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆိုယုဇ္-၁ဝ ႏွင့္ ဆာလြတ္အာကာသစခန္းတို႔ ခ်ိတ္ဆက္မိၿပီး ငါးနာရီခြဲခန္႔ အတူတကြ ပ်ံသန္းခဲ့သည္။
ယင္းေနာက္၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုယုဇ္-၁၁ ကို ပစ္လႊတ္၍ ဆာလြတ္ကမၻာပတ္စခန္းႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ပ်ံသန္းခဲ့ျပန္သည္။လိုက္ပါခဲ့ေသာ ယာဥ္မွဴးမ်ားမွာ ေဂ်ာ္ဂ်ီဒိုဘ႐ုိေဗာ့စကီး၊ ဖလာဒီစလပ္ေဗာလ္ ေကာ့ဗ္ႏွင့္ ဗစ္တာပက္ဆမ္တို႔ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ ဆိုယုဇ္-၁၁ ႏွင့္ ဆာလြတ္ကမၻာပတ္ အာကာသစခန္းတို႔ ခ်ိတ္တြဲ ပ်ံသန္းေနစဥ္၌ ယာဥ္ပုံစံ စက္ကိရိယာ တန္ဆာပလာႏွင့္ ယာဥ္အတြင္း စီမံထား႐ွိခ်က္မ်ားကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးျခင္း၊ အာကာသယာဥ္လမ္း၀န္း တည့္မတ္ေပးေရးႏွင့္ ထိန္းသိမ္းေမာင္းႏွင္ေရး နည္းစနစ္မ်ားကို လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ျခင္း၊ ေျမျပင္႐ွိဘူမိေဗဒႏွင့္ ပထ၀ီဝင္ဆိုင္ရာ အရာ၀တၳဳမ်ား၊ ကမၻာ့ေလထုအတြင္း ဖဲြဲ႔စည္းမႈမ်ားႏွင့္ ကမၻာ့ေျမျပင္ကို ဖုံးလႊမ္းလ်က္႐ွိေသာ ေရခဲမ်ားကို စူးစမ္းေလ့လာျခင္း၊ အေလးခ်ိန္မဲ့ေသာ အာကာသအတြင္း၌ တာ႐ွည္စြာ ေနထိုင္မႈေၾကာင့္ လူခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားအေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဆိုင္ရာ ေဆးသိပၸံမ်ားကို ေလ့လာစူးစမ္းျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆိုဗီယက္ အာကာသယာဥ္မွဴး သုံးဦးတို႔သည္ ပ်ံသန္းရက္ ၂၄ ရက္ရသည့္တိုင္ တစ္စုံတစ္ရာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ႐ွိပဲ မိမိတို႔က်ရာ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဇြန္လ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ဆာလြတ္အာကာသစခန္းမွ ဖယ္ခြာလ်က္ ကမၻာေျမျပင္သို႔ ဦးတည္ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ ဆာလြတ္မွ ဖယ္ခြာခ်ိန္မွစ၍ ဆိုယုဇ္-၁၁ အာကာသယာဥ္ႏွင့္ ေျမျပင္စခန္းတို႔ အဆက္မျပတ္႐ွိခဲ့ေသာ္လည္း ေျမျပင္အနီး ၁၅ မိနစ္ အလိုခန္႔တြင္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ကမၻာေျမျပင္သို႔ ၁၅ မိနစ္အၾကာတြင္ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားရာ ေနရာသို႔ ေလထီးျဖင့္ ညင္သာစြာ ဆင္းသက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အာကာသယာဥ္ ႐ွာေဖြေရးအဖြဲ႔မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဆိုယုဇ္ယာဥ္တံခါးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ယာဥ္မွဴး သုံးဦးစလုံးတို႔သည္ ထိုင္ခုံမ်ားတြင္ ထိုင္လ်က္ ေသဆုံးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆိုဗီယက္ အစိုးရက အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ား ေသဆုံးရျခင္းမွာ ဆိုယုဇ္ယာဥ္အတြင္း ႐ုတ္တရက္ ေလဖိအားက်ဆင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အပိုလိုစီမံကိန္း ၿပီးဆုံးသည့္အခါတြင္ အပိုလိုစီမံကိန္း၌ အသုံးျပဳခဲ့ေသာ အဆင့္သုံးဆင့္ ေပါက္ကြဲအားသုံး ေဆတန္- ၅ အမ်ိဳးအစား ဒုံးပ်ံအင္ဂ်င္စက္ ေနရာတြင္ ဒုံးပ်ံအင္ဂ်င္စက္ မတပ္ဆင္ပဲ အာကာသစခန္းသဖြယ္ စီမံ၍ ႏွစ္ဆင့္ေပါက္ကြဲႏိုင္ေသာ ေဆတန္-၅ အမ်ိဳးအစား ဒုံးပ်ံျဖင့္ စကိုင္းလက္ (Skylab) ေခၚ အာကာသစခန္းကို ပစ္လႊတ္ရန္ စီစဥ္ခဲ့သည္။
စကိုင္းလက္သည္ အလ်ား ၈၂ ဒသမ ၂ ေပ၊ ဗ်က္ ၂၂ ေပ ႐ွိၿပီး အတြင္းဖက္၌ အက်ယ္အ၀န္း ကုဗေပေပါင္း ၁၁၅၀၀ ႐ွိသည္။ ယင္း အာကာသယာဥ္အတြင္း၌ အာကာသယာဥ္မွဴး သုံးဦး အိပ္စက္ရန္ အခန္း၊ အလုပ္လုပ္ရန္ အခန္းႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း တစ္ခန္းပါ႐ွိသည္။ အေလးခ်ိန္မွာ ေပါင္ ၁၉၆ဝဝဝ ႐ွိသည္။ ကိုယ္ထက္တဖက္စီတြင္ ေနေရာင္ျခည္မွ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား ထုတ္ယူႏိုင္ေသာ အလ်ားေပ ၃ဝ၊ အနံ ၂ဝ ေပ႐ွိသည့္ ေနေရာင္ခံ ေတာင္ပံ တစ္ခုစီပါ႐ွိၿပီး ကိုယ္ထည္၏ တစ္ဖက္၌လည္း အ႐ြက္ေလး႐ြက္ပါေသာ ရဟတ္ဒလက္ သ႑ာန္ ေနေရာင္ဖမ္းကိရိယာႏွင့္ ၉၈ ေပ ျမင့္ေသာ ေနၾကည့္မွန္ေျပာင္း တစ္ခု တပ္ဆင္ထားသည္။ စကိုင္းလက္တြင္ စားနပ္ရိကၡာ ေပါင္ခ်ိန္ ၂ဝဝဝ ႏွင့္ ေရအေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၆ဝဝဝ အပါအ၀င္ ပစၥည္းအမ်ိဳးေပါင္း ၁၃ဝဝဝ ပါ၀င္ၿပီး ယင္းတို႔၏ အေလးခ်ိန္ စုစုေပါင္းမွာ ငါးတန္ခန္႔ ႐ွိသည္ဟု ဆို၏။ စကိုင္းလက္ ပ်ံသန္းမႈ အစီအစဥ္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ေဒၚလာသန္းေပါင္း ၂၆ဝဝ ျဖစ္ၿပီး စကိုင္းလက္ တစ္ခုတည္း၏ တန္ဘုိးမွာ ေဒၚလာသန္း ၂၉၄ သန္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
စကိုင္းလက္သည္ ေျမျပင္အထက္ မိုင္ ၂၇ဝ အျမင့္မွ ကမၻာကို ပတ္၍ ပ်ံသန္းရာ၌ ၉၃ မိနစ္လွ်င္ ကမၻာပတ္ တစ္ရက္လွ်င္ ၁၅ ပတ္ခြဲႏႈန္းျဖင့္ ႐ွစ္လခန္႔ ကမၻာကုိ ပတ္၍ ပ်ံသန္းေနရန္ စီမံထားသည္။
ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ လူမပါေသာ စကိုင္းလက္ေခၚ အာကာသစခန္းကို ေဆတန္-၅ အမ်ိဳးအစားျဖင့္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ အာကာသသို႔ ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ စကိုင္းလက္ ယာဥ္ႀကီး ကမၻာကိုပတ္၍ ပ်ံသန္းေနစဥ္ အာကာသယာဥ္မွဴးကိုးဦးကို အဆိုင္းသုံးဆုိင္းခြဲ၍ အပိုလို အာကာသ ယာဥ္မ်ားျဖင့္လႊတ္တင္ခဲ့သည္။အပိုလိုအာကာသယာဥ္မ်ားကို ေဆတန္-ဘီဒုံးပ်ံျဖင့္ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾက သည္။
ပထမအဆိုင္းတြင္ လုိက္ပါခဲ့ေသာ ယာဥ္မွဴးမ်ားမွာ အာကာသယာဥ္မွဴး ခ်ားလ္ကြန္ရက္၊ ေဆးသိပၸံပညာ႐ွင္ ဂ်ိဳးဇက္ပီကား၀င္းႏွင့္ ေလယာဥ္အင္ဂ်င္နီယာ ေပါလ္ေဂ်၀ိဇ္တို႔ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ စကိုင္းလက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ပ်ံသန္းကာ စကိုင္းလက္ယာဥ္ႀကီး၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနေသာ ေနေရာင္ခံ ေတာင္ခံကို ျပဳျပင္၍ သိပၸံစမ္းသပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ဇြန္လ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ဆန္တီယာဂိုၿမိဳ႕ အေနာက္ေတာင္ဖက္ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ ေရျပင္သို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ား စကိုင္းလက္တြင္ ေနထိုင္၍ အာကာသစူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အာကာသယာဥ္မွဴး အလန္ဘင္း၊ အို၀င္ဂါရိေယာ့ႏွင့္ ဂ်ိဳက္ေလာ့စမာတို႔ ပါ၀င္သည္။ အပိုလို အာကာသယာဥ္ကို စကိုင္းလက္႐ွိရာသို႔ ဒုတိယဆိုင္း အျဖစ္ျဖင့္ ဇူလိုင္လ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။ အာကာသယာဥ္မွဴး အို၀င္ဂါရီေယာ့ႏွင့္ ဂ်ိဳက္ေလာ့စမာတို႔သည္ အာကာသအတြင္း လမ္းေလွ်ာက္ယင္း စကိုင္းလက္၏ ေနေရာင္ကာကို ေနရာတက်ျဖစ္ေစရန္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ျခင္း၊ ေနၾကည့္မွန္ေျပာင္း အေနအထားကို ျပဳျပင္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ယင္းအာကာသ ယာဥ္မွဴးတို႔သည္ မူလစီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း စကို္င္းလက္တြင္ ၅၉ ရက္ခြဲခန္႔ ေနထိုင္၍ စူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ စက္တင္ဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ဆန္တီယာဂိုၿမိဳ႕ အေနာက္ဖက္ ၂၂၅ မိုင္အကြာ႐ွိ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာေရျပင္သို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုသည္ အာကာသယာဥ္မွဴး ကိုရာပီကား၊ အက္ဒြပ္ဂ်ီဂ်စ္ဘ္ဆင္ႏွင့္ ၀ီလ်ံအာရ္ပုတ္တို႔ ပါ၀င္ေသာ အပိုလို အာကာသယာဥ္ကို ေဆတန္-၁ ဘီ ဒုံးပ်ံျဖင့္ စကိုင္းလက္႐ွိရာ အာကာသသို႔ တတိယအဆိုင္းအျဖစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ ယင္း အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ားသည္ စကိုင္းလက္၌ ၈၄ ရက္ခန္႔ေန၍ အာကာသစူးစမ္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကၿပီး ကမၻာသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့ျပန္သည္။
စကိုင္းလက္၌ အဆိုင္းသုံးဆိုင္းခြဲ၍ အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ စူးစမ္းမႈ စုစုေပါင္းမွာ ကမၻာ့သယံဇာတ ပစၥည္း စူးစမ္းမႈ (၁၄၆)၊ ေနစူးစမ္းမႈ (၄၄) ခု၊ နကၡတၱေဗဒ စူးစမ္းမႈ (၂၄)ခု၊ ေဆးသိပၸံစူးစမ္းမႈ (၂၆)ခု၊ ကမၻာ့ဆြဲငင္အား မဲ့သည့္ေနရာ၌ ထုတ္လုပ္ေရး စူးစမ္းမႈ (၁၇) ခု၊ လူသားမ်ား အာကာသပ်ံသန္းေရး စူးစမ္းမႈ (၉) ခုႏွင့္ အေထြေထြစူးစမ္းမႈ (၄) ခုတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ယာဥ္မွဴးမ်ား စူးစမ္းခဲ့ၿပီးေနာက္ လူမဲ့ စကိုင္းလက္ ယာဥ္ႀကီးသည္ ဆက္လက္၍ ကမၻာကို လွည့္ပတ္ပ်ံသန္းခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၁ ရက္ေန႔၌ စကိုင္းလက္သည္ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေၾကာင့္ တစ္နာရီလွ်င္ မိုင္ ၁၆၅၀၀ အျမန္ႏႈန္းျဖင့္ ကမၻာ့ေလထုလႊာအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ေလထု၏ ပြတ္္တိုက္မႈေၾကာင့္ တပ္ဆင္ထားသည့္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား တစစီ ျဖစ္သြားသည္။ စကိုင္းလက္သည္ အာကာသ၌ ၆ ႏွစ္၊ ၁ လ၊ ၂၇ ရက္ၾကာေအာင္ ပ်ံသန္းေနခဲ့ၿပီး ခရီးတာ မိုင္ေပါင္း ၈၇၄ သန္းျဖင့္ ကမၻာကို ၃၄၉၈၁ ႀကိမ္ ၀န္းပတ္၍ ပ်ံသန္းေနခဲ့သည္။
အကယ္၍ အာကာသလြန္းပ်ံယာဥ္မ်ားျဖင့္ အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ား ပ်ံတက္၍ အခ်ိန္မီ စကိုင္းလက္ ယာဥ္ကို ျပင္ဆင္ၿပီး အျမင္သို႔ ထပ္မံတြန္းတင္ေပးႏိုင္ပါက စကိုင္းလက္၏ သက္တမ္းကို ထပ္မံ႐ွည္ေစႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း နာဆာအဖြဲ႔က ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၇ ရက္ေန႔မွ ၁၉ ရက္ေန႔အထိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ အပိုလို အာကာသယာဥ္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ ဆိုယုဇ္ အာကာသယာဥ္တို႔ ခ်ိတ္ဆက္ပ်ံသန္းခဲ့ကာ ပထမဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ပူးေပါင္း၍ အာကာသစူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ လိုက္ပါခဲ့ေသာ ယာဥ္မွဴးမ်ားမွာ အပိုလိုအာကာသယာဥ္မွ ေသာမတ္စ္စတက္ဖို႔ဒ္၊ ဗန္႔စ္ဘရန္႔ႏွင့္ ေဒၚနယ္လ္စေတတြန္ တို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး ဆိုယုဇ္ - ၁၉ အာကာသယာဥ္မွ အယ္လက္ဆီလီယိုေနာ့ဗ္ႏွင့္ ဗလာရီကူဗာေဆာ့ဗ္ တိို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
အဆိုပါ အပိုလို -ဆိုယုဇ္ အာကာသယာဥ္ ခ်ိတ္ဆက္ေရး အစီအစဥ္အရ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ စူးစမ္းမႈမ်ားမွာ ၂၇ ခုခန္႔႐ွိၿပီး အေျခခံအားျဖင့္ သုံးမ်ိဳးခြဲထားသည္။ ယင္းတို႔မွာ အာကာသ သိပၸံစူးစမ္းမႈ၊ ဇီ၀ေဗဒ စူးစမ္းမႈႏွင့္ မွီျငမ္းအသုံးျပဳႏိုင္ေသာ စူးစမ္းမႈမ်ား စသည္တို႔ျဖစ္သည္။
ဆိုယုဇ္ + အပိုလို ပ်ံသန္းေရး အစီအစဥ္သည္ အာကာသစူးစမ္းမႈ သမိုင္း၌ ထူးျခားသည့္ သမိုင္းမွတ္တိုင္ျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္သိပၸံပညာ႐ွင္မ်ားသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၈ ႏွစ္ခန္႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးပမ္းလာခဲ့ရာမွ အခက္အခဲမ်ားကို အတူတကြ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ျပသျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတို႔သည္ လကို စူးစမ္းေနစဥ္မွာပင္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္၊ အဂၤါၿဂိဳဟ္၊ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္၊ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္၊ စေနၿဂိဳဟ္ စေသာ ၿဂိဳဟ္မ်ားကိုလည္း စူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္သို႔ ဗီးနပ္စ္-၁ (Venus-1) အာကာသယာဥ္ကို စတင္ပစ္လႊတ္ခဲ့ၿပီး ၊၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ ဗီးနပ္စ္-၂ (Venus-2) ႏွင့္ ဗီးနပ္စ္-၃ တို႔ကို ထပ္မံ ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ ဗီးနပ္စ္-၃ သည္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု တံဆိပ္ခတ္ႏိုင္ထားေသာ သိပၸံဆိုင္ရာ ကိရိယာတစ္ခုကို ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ အျခားေသာ ၿဂိဳဟ္တစ္ခုေပၚသို႔ လူသားတို႔ ျပဳလုပ္ထားေသာ အရာ၀တၳဳ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္႐ွိျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ ပစ္လႊတ္ေသာ ဗီးနပ္စ္-၄ သည္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႔ ညင္သာစြာ ဆင္းသက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
တစ္ဖန္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗီနီယာ (Venera) အမွတ္ - ၄ အာကာသယာဥ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီ ၅ ရက္ေန႔တြင္ ဗီနီယာအမွတ္-၅ ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ဗီနီယာအမွတ္-၆ ကိုလည္းေကာင္း ေသာၾကာၿဂိဳဟ္သို႔ အသီးသီး ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ ယင္းအာကာသယာဥ္မ်ားည္ အာကာသအတြင္း အပူျဖာထြက္သည့္ ဇုံမ်ားအေျခအေန ၊ သံလိုက္စက္ကြင္း အေျခအေနႏွင့္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္မ်က္ႏွာျပင္ အေျခအေနတို႔ကို အနီးကပ္ စူးစမ္း၍ ေျမျပင္စခန္း႐ွိ သတင္းေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းတို႔အနက္ ဗီနီယာ-၄ ၊ ဗီနီယာ-၅ ႏွင့္ ဗီနီယာ-၆ အာကာသယာဥ္တို႔သည္ သိပၸံဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ားကို စူးစမ္းေပးႏိုင္သည့္ ကိရိိယာမ်ားကို ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ မ်က္ႏွာျပင္သို႔ ညင္သာစြာ ခ်ေပးႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။
ထို႔ျပင္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ဗီးနပ္စ္အာကာသယာဥ္မ်ားကို ဆက္လက္ပစ္လႊတ္ခဲ့ရာ ၁၉၇၅ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ဗီးနပ္စ္-၉ မွ ေပးပို႔ေသာ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ပထမအႀကိမ္ ရ႐ွိခဲ့သည္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ဗီးနပ္စ္-၁၄ ကို ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္လည္း ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ စူးစမ္းေရးအတြက္ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ပိုင္အိုးနီးယား (Pioneer) အမွတ္-၅ အာကာသယာဥ္ကို ေသာၾကာၿဂိဳဟ္သို႔ ပစ္လႊတ္၍ ကမၻာပတ္လမ္း ၀န္းႏွင့္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ပတ္လမ္း ၀န္းတို႔ အၾကား႐ွိ ေနရာတို႔ကို စူးစမ္းမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ စူးစမ္းရန္အတြက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွစ၍ မာရီနာ (Mariner) အာကာသာယာဥ္မ်ား လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ပစ္လႊတ္ခဲ့ေသာ မာရီနာ-၂ အာကာသယာဥ္သည္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ပတ္ လမ္း၀န္း႐ွိ သံလိုက္စက္ကြင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား၊ ေကာ့စမတ္ အမႈန္မ်ား ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ားကို စူးစမ္း၍ ေျမျပင္စခန္းသို႔ သတင္းပို႔ခဲ့သည္။ မာရီနာ-၄ သည္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ မ်က္ႏွာျပင္ကို ဓါတ္ပုံမ်ား႐ိုက္ကူးေပးပို႔ခဲ့သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႔က ပစ္လႊတ္ခဲ့ေသာ မာရီနာ-၅ အာကာသယာဥ္သည္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ႏွင့္ မိုင္ ၂၄၈၀ အနီးမွ ျဖတ္၍ ပ်ံသန္းကာ ထိုၿဂိဳဟ္တြင္ ေလထုထူထဲစြာ သိပ္သည္းမႈ႐ွိျခင္းေၾကာင့္ ကမၻာထက္ ေလဖိအား ၁၅ ဆမ်ားေၾကာင္း (ေလဖိအား ၁ = ၇၆၀ မီလီမီတာ) ၊ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္၏ ေလထုထဲတြင္ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ဓါတ္ေငြ႔အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေနေၾကာင္း အစ႐ွိေသာ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သိပၸံဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္ေပါင္း ေလးေသာင္းခန္႔ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းျဖင့္ ကမၻာသို႔ ျပန္လည္ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ ပိုင္အိုးနီးယားဗီးနပ္စ္-၁ ကိုလည္းေကာင္း၊ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ပိုင္အိုးနီယားဗီးနပ္စ္-၂ ကိုလည္းေကာင္း၊ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္စီသို႔ ေစလႊတ္၍ စူးစမ္းေလ့လာခဲ့သည္။ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္သို႔ ဆိုဗီယက္ႏွင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အာကာသယာဥ္မ်ား ၁၉ ႀကိမ္ေရာက္႐ွိ စူးစမ္းခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
တစ္ဖန္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ စူးစမ္းေရးအတြက္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ မားစ္ (Mars) အမွတ္-၁ အာကာသယာဥ္ကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္လည္းေကာင္း၊ မားစ္-၂ ကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ မားစ္-၃ ကိုလည္းေကာင္း အသီးသီး ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။မားစ္-၃ အာကာသယာဥ္သည္ဒီဇင္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ ပတ္လမ္းေၾကာင္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၿဂိဳဟ္ဆင္းယာဥ္ငယ္သည္ ေလထီးျဖင့္ အဂၤါၿဂိဳဟ္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႔ ပထမအႀကိမ္ ညင္သာစြာ ဆင္းသက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အဂၤါၿဂိဳဟ္မ်က္ႏွာျပင္သို႔ ဆင္းသက္အၿပီး စကၠန္႔အတြင္း၌ ကမၻာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားသျဖင့္ အဂၤါၿဂိဳဟ္၏ အနီးကပ္ ဓါတ္ပုံမ်ားကို မရ႐ွိခဲ့ဟု ဆိုသည္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ မားစ္-၆ အာကာသယာဥ္သည္ အဂၤါၿဂိဳဟ္သို႔ ဆင္းသက္ခဲ့ႏိုင္ၿပီး အဂၤါၿဂိဳဟ္အား ဓါတ္ပုံမ်ား ႐ိုက္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အဂၤါၿဂိဳဟ္၏ ေလထုထဲတြင္ အိုဇုန္းဓါတ္ေငြ႔ အစအနမ်ားကို ေတြ႔႐ွိခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကလည္း ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ မရီနာ အမွတ္-၄ အာကာသယာဥ္ကို အဂၤါၿဂိဳဟ္သို႔ ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ မရီနာ-၄ သည္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႔တြင္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္း ၆၂၀၀ အကြာအေ၀းသို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့ၿပီး အဂၤါၿဂိဳဟ္၏ မ်က္ႏွာျပင္ဓါတ္ပုံေပါင္း ၂၂ ပုံကို ႐ိုက္ယူ၍ ေျမျပင္စခန္းသို႔ ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထိုဓါတ္ပုံမ်ားကို ေလ့လာေသာအခါ အဂၤါၿဂိဳဟ္၏ မ်က္ႏွာျပင္၌ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းမ်ား ႐ွိေနေၾကာင္း သိ႐ွိခဲ့ရသည္။