သက္ခိုင္ - ဦးေဘာ္စခန္း၊ ကင္းစစ္ေအာင္ေဖနဲ႔ ဘိုျဖဴတို႔တသိုက္
ေအာင္ေဖအခန္းဆက္ အပိုင္း ၁၀၊ ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၀၁၄
(၁)
ေအာင္ေဖတို႔ စခန္းကိုဆင္းလာေတာ့ ေန႔လည္(၁၁)နာရီေက်ာ္ၿပီ၊ စခန္းထဲေရာက္ေတာ့မွသိတယ္ တပ္က ေရွ႕တန္းထြက္ေတာ့မယ္၊ အကုန္လံုး ျပင္ဆင္ထားၿပီး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ၊ အဲဒီေန႔က ၁၉၉၃ခု သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ႀကီး၊ ကိုၿငိမ္းက ဝီစီမွဳတ္တန္းစီခိုင္း ၿပီးေတာ့မွာစရာရွိတာမွာေပါ့ ဘယ္သြားမယ္ ဘာလုပ္မယ္ လမ္းမွာ အာမေခ်ာင္နဲ႔ ဘာညာေပါ့ေလ။
ၿပီးေတာ့ စခန္းထဲကေန စၿပီးထြက္သြားၾကေကာ၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးလည္း ပါသြားတယ္ ဟိုးေအာက္ကေန လွမ္းေခၚလို႔၊ ေအာင္ေဖ့ႏွယ္ လိုက္ခ်င္လိုက္တာေလ ဒါေပမယ့္ ကိုလြင္ဦးလည္းရွိေသးသလို ကိုယ္ကလည္း တပ္သားဘဝေတာင္ မေရာက္တဲ့ ဒုအရန္တပ္သားဆိုေတာ့ ေနခဲ့ရတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မွတ္မိသေလာက္ စခန္းမွာက်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဦးေအာင္သန္း၊ ဆရာဦးသိန္းဝင္း၊ တပ္ေရး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ တပ္ေထာက္ကိုအာနီးလ္(ခ်င္းလူမ်ိဳး)၊ ကိုေငြထြန္း၊ ကိုေမာင္ငယ္၊ ကိုလြင္ဦး၊ မေအးေအးေအာင္ စတဲ့သူေတြနဲ႔ ေအာင္ေဖနဲ႔ လူက(၁၀)ေယာက္ေလာက္ပဲရွိမယ္။
စခန္းက စားဖိုတဲတလံုး၊ စားဖိုေဘးကပ္လွ်က္ တဲႀကီးႀကီးတလံုး၊ လက္နက္တိုက္နဲ႔ မေအးေအးေအာင္ေနတဲ့ တဲတလံုး၊ ဟိုးတဘက္ထိပ္ မီတာ၈၀၀ေလာက္မွာ တဲႀကီးႀကီးတလံုး ဒါပဲေဆာက္ထားေသးတယ္၊ လိုအပ္ရင္ ေအာင္ေဖတို႔ေတြ ထပ္ေဆာက္ရမွာေပါ့။
မနက္ေစာေစာ ၅နာရီခြဲေလာက္ဆိုရင္ ဆရာဦးသိန္းဝင္းက စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ အညာေႏြသီခ်င္းေလးဆိုၿပီး ေရေႏြးတည္ ထမင္းခ်က္ လုပ္ေတာ့တာပဲ၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ ႏိုးေနလည္း မထေသးဘူး ခ်မ္းလို႔ မွိန္းေနေကာ၊ ေဟ့ေကာင္ထေတာ့ မင္းဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ဆိုေတာ့မွထတာ၊ ငပ်င္း။
စခန္းေနရာကအသစ္လည္းျဖစ္ ေတာကလည္းအသစ္လို ျဖစ္ေနေတာ့ စံခကပါလာတဲ့ ပိုက္နဲ႔ ညေနေစာင္းရင္ စမ္းေခ်ာင္းေတြမွာ ငါးသြားသြားေထာင္ၾကေကာ ည၉နာရီေလာက္မွ သြားျဖဳတ္ၿပီး ထပ္ေထာင္ခဲ့ေပါ့ မနက္ၾကရင္ အေစာႀကီးတခါထပ္ျဖဳတ္ အဲဒီလိုရွာစားၾကတာ၊ တခါတခါ ငါးကိုလာစားတဲ့ ေရေျမြလိုေကာင္မ်ိဳးေတြလည္း မိေနတတ္ရဲ႕ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ေဖက စမ္းေခ်ာင္းထဲ ဆင္းကို မဆင္းေတာ့ဘူး ထိလည္းမထိေတာ့ဘူး ေျမြကိုေၾကာက္တာကိုး၊ အဓိကကေတာ့ ဆရာဦးသိန္းဝင္းပဲ ငါးျဖဳတ္တာ မ်ားပါတယ္။ တခါတခါလည္း ပိုက္မွာမိေနတဲ့ ငါးေတြကို ဖ်ံက စားသြားၿပီး ပိုက္ကိုရွဳပ္ရွက္ခက္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ေကာ၊ ေသခ်င္းဆိုး တခါမွမမိဘူး ဒင္းကို။
စခန္းေဘးမွာ မြန္အဘိုးႀကီး ဦးေဘာ္တို႔က ေတာင္ယာခုတ္ထားတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ သႀကၤန္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ မီးတားေတြလုပ္ၿပီး မီးရွိဳ႕ေတာ့တာပဲ တဖုန္းဖုန္းတအံုးအံုးနဲ႔၊ ေတာထဲမွာ ခုတ္ထားတဲ့ ဝါးေတာတို႔၊ ဝါးေတာကို ေတာမီးတို႔ေလာင္ၿပီဆိုရင္ ဟိုးအေဝးကနားေထာင္ၾကည့္ရင္ ရထားခုတ္သံလိုပဲ ဒါေၾကာင့္မ်ား ထူးအိမ္သင္က အေမ့အိမ္သီခ်င္းထဲမွာ ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္ ဘာညာမ်ား ထည့္ေရးခဲ့သလားေတာင္ စဥ္းစားမိတယ္၊ သူလည္းေတာခိုခဲ့တာကိုး။
ေအာင္ေဖက အလုပ္မရွိရင္ ေသနတ္ေလးလြယ္ၿပီး စခန္းဝန္းက်င္ ဟိုသြားဒီသြားလုပ္ေတာ့တာပဲ၊ အေဝးႀကီးေတာ့ မသြားေသးဘူး ေတာကအရိုင္းကိုး အထူးသျဖင့္ စခန္းနားတဝိုက္ပဲ၊ တခါေတာ့ စခန္းအထဲက ေတာလမ္းေၾကာမွာ ျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ “ဖုန္း” ကနဲဆို ေတာပုန္းက စခန္းနားကပ္ၿပီး ေဖာက္သံကိုၾကားပါေလေကာ။
အဲဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ၂ေပေလာက္ပဲက်ယ္တဲ့ လူသြားလမ္းေလးကေန ေတာထဲကိုနည္းနည္းတိုးၿပီး။
“ဘယ္သူလဲကြ ငါ့စခန္းနား ေသနတ္လာေဖာက္တာ၊ စခန္းနား လာမပစ္ရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား”
ေအာင္ေဖ့အသံက အေတာ္က်ယ္တယ္၊ အမဲပစ္တဲ့သူလည္း အေတာ္ေတာ့လန္႔သြားမယ့္ပံုရတယ္။
“ေဟ့ ေမးေနတယ္၊ မၾကားဘူးလား ထြက္ခဲ့စမ္း မဟုတ္ရင္ ငါပစ္မွာေနာ္၊ မင္းကိုျမင္ေနရတယ္”
ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေအာင္ေဖေျခာက္လိုက္ေတာ့ ရြာသားတဦးအရိပ္က ေတာထဲမွာေတြ႔ပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖတို႔ searching fire လုပ္ပံုက ထိေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီရြာသားက ကိုယ္ေရာင္သာျပလိုက္ၿပီး အပင္ႀကီးႀကီးတပင္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္လံုးကို ကြယ္ထားတယ္၊ ေအာင္ေဖေသာက္ရမ္း ပစ္မွာလန္႔ပံုရတယ္။
“က်ေနာ္ ဒီရြာကပါပဲ၊ ဘုတ္ကိုပစ္တာပါ၊ အမိန္႔ထုတ္ထားမွန္း မသိလို႔ပါ”
ေအာ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါေကာလိုက္တာ လန္႔သြားပံုပဲ၊ တခါတည္းၿဖဲေျခာက္မယ္ေပါ့ေလ။
“ဟုတ္ၿပီ ေနာက္ဆို စခန္းနား ဘယ္သူမွမကပ္ရဘူး ေသနတ္လည္း ေယာင္လို႔ေတာင္ လာမေဖာက္ရဘူး ၾကားလား၊ ေနာက္တခါဆိုရင္ အပစ္ပဲ ေမးမေနဘူး”
ဆိုေတာ့ ရြာသားလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ႔ေျပာၿပီး ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေၾကာေပၚကေနဆင္းသြားပါေလေရာ။ ေအာင္ေဖလည္း ေအာက္တဲဘက္ကိုျပန္အဆင္း ေအာက္ကေန တက္လာတဲ့ ဦးေအာင္သန္းကေမးတယ္၊ ဘာျဖစ္လဲေပါ့ ရြာသားစခန္းနားလာကပ္ၿပီး ေတာပုန္းပစ္ေနလို႔ ေဟာက္လိုက္ရတယ္ေပါ့ေလ။
ေနာက္မွ ျပန္သိတာက ေအာင္ေဖက စြတ္ရြတ္ၿပီးသာေအာ္ေနတာ ဒီရြာသားက သူ႕ကိုျမင္ၿပီးသား၊ သူကသာ ဘာမွမျမင္ရဘဲ စြတ္ၿဖီးေနတာ၊ ေတာပုန္းဆိုေတာ့လည္း ဟိုကတေတာင့္ပဲ ထည့္ထားတာဆိုေတာ့ ယမ္းေထာင္းၿပီး ထပ္ထည့္ရဦးမွာေလ၊ မေတာ္ေအာင္ေဖဆိုတဲ့ေကာင္က ေအေကကို အတြဲလိုက္ ဆြဲထည့္လိုက္ရင္ ကံမေကာင္းပဲ ေယာင္ယမ္းလာထိရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး အဲဒီရြာသားက လူေယာင္ျပလိုက္ရတာတဲ့၊ မဟုတ္ရင္ ပုန္းေနၿပီး အသာေလး ကားလမ္းဘက္ ျပန္ဆင္းယံုတဲ့။ ဟိုကမ်ား ေသာက္ျမင္ကပ္ၿပီး ဘယ္သူမွ သိတာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ပစ္ထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ အမေလးေအာင္ေဖရယ္ ျဖစ္ဦးမွာ၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီရြာသားက ကိုေမာင္ေမာင္လတ္ ေယာကၡထီးႀကီး ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီကတည္းက ဦးေဘာ္တို႔ရြာမွာ ေအာင္ေဖနည္းနည္း နာမည္ရသြားတယ္၊ ဒီအေကာင္ေလးကၾကမ္းတယ္တဲ့ သူ႔စခန္းနား သြားမကပ္ၾကနဲ႔တဲ့ ဦးေဘာ္က ကုန္သည္ေတြေကာ ဘာေတြေကာ အကုန္လံုးကို မွာထားတယ္။
ရြာသူႀကီး ဦးေဘာ္က ႀကံရည္ခါးလုပ္ေရာင္းတယ္၊ ႀကံရည္ဆိုတာ လူေတြက အခ်ိဳပဲ သိၾကမယ္ အခုက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး သူကႀကံရည္ကို အရက္ခ်က္တဲ့ ဗ်စ္ရည္ေတြ စိမ္ရည္ေတြဘာေတြ တခုခုနဲ႔ေရာၿပီး ခါးေအာင္လုပ္ထားတာ ၂ပုလင္းေလာက္ဆိုရင္ သူလည္းေရခ်ိန္ အေတာ္ေတာ့ကိုက္သား၊ တခါတခါ ကိုအာနီးလ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေဟ့လူႀကံရည္ခါးေလး ဘာေလးခ်ရေအာာင္ဗ်ာ ဘာညာလုပ္ၿပီး သြားသြား ေမာ့ၾကေသးတယ္။
တခါတခါေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ စခန္းနားကမီးရွိဳ႕ထားတဲ့ ေတာင္ယာအသစ္က ပိုးေကာင္ေလးေတြကို လာလာစားတဲ့ ဘုတ္ေတြဘာေတြ ရတတ္တယ္၊ ဘုတ္ဆိုတာက ကိုယ္လံုးက သကၤန္းအေရာင္နဲ႔ေခါင္းၾကေတာ့ မဲတယ္၊ သူကၾကက္ေလာက္နီးနီးႀကီးတယ္ တကူကူလာေအာ္လို႔ကေတာ့ ရတာမ်ားတယ္။ အမွန္က ဒီေကာင္ေတြက အရင္ကတည္းက ဒီဂြင္မွာက်က္စားေနက် အခုမွေသနတ္သံေတြဘာေတြ စစ္သားလိုလို ဘာလိုလိုေကာင္ေတြကို ေတြ႔ဖူးၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕ ဒါေၾကာင့္ထြက္မေျပးမိဘဲ စူးစမ္းရင္း ဇီဝိန္ခ်ဳပ္ၾကတာ။
(၂)
ဒီလိုနဲ႔ မိုးတြင္းက်လာေတာ့ စခန္းကို ထိုင္းအိုင္ဒီစီအခ်ဳပ္ကေန လာသြန္လို႔ တပ္ထဲဝင္မယ္ေျပာၿပီး ေရာက္လာတဲ့သူေတြ ကိုရွမ္းေလး၊ ေရႊညာ၊ ေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ေမာင္တင္စိုး၊ စသျဖင့္ (၁၀)ေယာက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ထပ္ေရာက္လာပါေလေရာ၊ ဒီမွာေအာင္ေဖတို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရာထူးယူလိုက္တယ္ အၾကပ္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ သူတို႔ကို သြားဆရာလုပ္လို႔ ရသြားေကာ၊ ဟုတ္တယ္ေလ က်န္သူေတြက အကုန္ဆရာႀကီးပဲ သူကို႔ပဲလုပ္မွာ၊ အခုမွ အသစ္ကေလးေတြေရာက္လာေတာ့ ေအာင္ေဖ့အတြက္ အပိုင္ေပါ့။
တခါတခါ သူတို႔ကိုထားတဲ့ အထဲကဘားတိုက္မွာ ေအာင္ေဖသြားသြားေနတယ္၊ ထံုးစံအတိုင္း ေသနတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုပစ္ရတယ္ က်ည္ကိုအလကားေန မသံုးရဘူး၊ ေသနတ္ကို ဘယ္လိုတိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ၊ ေတာထဲက ပံုမွန္အသံနဲ႔ ထူးျခားတဲ့အသံဆိုတာ ဘယ္လိုခြဲဘာညာေပါ့ေလ။
အသစ္ေလးေတြထဲမွာ ေအာင္ေဖ့ထက္ငယ္တဲ့ ဖိုးေဇာ္တို႔ဘာတို႔ကလည္း ပါဆိုေတာ့ ေအာင္ေဖ အာေတြ႔ေနတာေပါ့၊ က်န္တဲ့သူ လူေဟာင္းေတြကို္ေျပာၿပီး ဒီေကာင္ေတြကို ကင္းပါေစာင့္ခိုင္းမယ္ လုပ္ပါေလေကာ၊ သူတို႔ဆီမွာ ေအေက၂လက္ထားေပးထားတာကိုး။
“ခင္ဗ်ားတို႔ကင္းေစာင့္ရင္ ေၾကာက္မွာစိုးလို႔ ၂ေယာက္တြဲထားေပးမယ္၊ ဒီဘားတိုက္ကေနလာတဲ့ ကားလမ္းေဟာင္းဘက္က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လံုးဝမပစ္ရဘူး ေတာေကာင္ေတာင္ ေသခ်ာျမင္ရမွ ေတာထဲဘက္ဆိုပစ္ ကားလမ္းဘက္ဆို လံုးဝမပစ္ရ၊ ကင္းတဲေက်ာ္သြားမွ ပစ္ရမယ္၊ ကင္းတဲေရွ႕ကေတာ့ တခုခုထူးျခားတာနဲ႔ တေယာက္က လာသတင္းပို႔ က်ေနာ္တို႔တက္လာမယ္၊ ဒီေနရာကို ဘယ္ရန္သူမွတက္မလာဘူး”
အဲဒီလိုလုပ္ၿပီး ညညဆိုကင္းသြားသြားစစ္ေကာ၊ တခါလည္းမဟုတ္ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ကင္းေစာင့္သလို သူမ်ားေတြေစာင့္ေနရင္လည္း ဆရာလုပ္ခ်င္တဲ့ ဗီဇကပါေတာ့ သြားသြားစစ္ပါေလေကာ၊ ည၁နာရီပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္၃နာရီပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလိုလုပ္တာ၊ ၾကာေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြက ေမးေတာ့တာပဲ ကိုေအာင္ေဖ ခင္ဗ်ားညဘက္ အိပ္ေကာ အိပ္ရဲ႕လားဗ်တဲ့။ အဲဒီလိုေမးရင္ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာနဲ႔ ေျဖပံုကိုက။
“စစ္သားဆိုတာ အိပ္ခ်ိန္တန္ရင္ အိပ္ရသလို၊ အလုပ္ရွိရင္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ကိုလုပ္ရတယ္ဗ်” တဲ့၊ ေအာ္ဟုတ္မွာေပါ့ေလ လူသစ္ေလးေတြလည္း တေလးတစားနဲ႔၊ အခုမွကင္းေစာင့္တာကို သူတို႔က မသိဘူး တပ္ကေရွ႕တန္း ထြက္သြားကတည္းက ကိုယ့္ကင္းကိုယ္ယူၿပီးအိပ္ဆိုၿပီး လုပ္ထားတာ၊ ဘာကင္းမွ ခ်မထားဘူး။ ဘိုျဖဴတို႔ ေစာင့္တာနဲ႔တင္ ေနခဲ့ၾကတာကိုး။
တရက္မွာေတာ့ ေရွ႕တန္းကေနေၾကးနန္းရတယ္၊ ဆရာဦးသိန္းဝင္းညီကိုေအာင္မ်ိဳး ေရွ႕တန္းမွာ ဌက္ဖ်ားနဲ႔ ဆုံးသြားတယ္တဲ့၊ အားလံုးစိတ္မေကာင္းေပါ့ ဆရာဦးသိန္းဝင္းဆို တရက္ မေအးေအးေအာင္ေနတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးကုန္းဘက္ကေန ညဘက္ႀကီး သူလမ္းေလွ်ာက္ ဆင္းလာသလိုကိုေတာင္ ျမင္လိုက္ မိေသးတယ္လို႔ေျပာေသးတယ္၊ ေအာင္ေဖလည္း နည္းနည္္းေတာ့ လန္႔သြားတယ္ ကင္းေတာင္ ၄-၅ရက္ သြားမစစ္ေတာ့ဘူး၊ ဟိုကျဖင့္ ဆံုးသြားတာၾကာၿပီ။
ေနာက္ပိုင္း ကိုစိုးဝင္းႀကီးလည္း ေရွ႕တန္းကျပန္တက္လာေတာ့ သူကစခန္းလံုၿခံဳေရးမွဴး တာဝန္ယူေပါ့၊ သူကအရပ္၆ေပေလာက္ရွိတယ္ ျပည္သားပဲလားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တခါေတာ့ ဦးေအာင္သန္းဖ်ားတာ နည္းနည္းဆိုးေတာ့ ေဒါင္တာေက်ာ္ညႊန္႔တို႔ စခန္းမွာသြားျပရင္း ေအာင္ေဖလည္း လိုက္ေစာင့္ေပးရေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ သူနလန္ထေတာ့ ေတာင္ေစာင္းေတြဘက္ ဆင္းၾကည့္ၾကရင္း သစ္တိုပင္တပင္ေတြ႔တယ္ မွည့္လို႔ေၾကြက်တဲ့ အသီးေတြကို သူကေကာက္ခိုင္းၿပီး ငါးပိနဲ႔ျပန္ေၾကာ္တာ ဟာအေတာ္စားလို႔ ၿမိန္တာပဲ၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သစ္တိုသီး ရာသီမကုန္မခ်င္း အဲဒီစခန္းမွာ သြားသြားေကာက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။
တရက္ေတာ့ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္နဲ႔ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴးလုပ္သူ ကိုေဇာ္ႏိုင္ဦးတို႔ ေရွ႕တန္းမွာလားမသိ ဆံုၾကၿပီးေေတာ့ စခန္းကိုဆင္းလာၾကတယ္၊ မိုးတြင္းလည္း လူေတြက သြားလိုက္လာလိုက္ပါပဲ၊ လူျပတ္တယ္မွ မရွိဘဲ။ မိုးကလည္း ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ တေန႔မွာေတာ့ မေအးေအးေအာင္ ေနမေကာင္းတာ အေတာ္ကို စိုးရိမ္ရေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ တပ္စိတ္တစိပ္ေလာက္နဲ႔ ေပါက္ၾကဴေဆးရံုကို ပို႔ရေတာ့တယ္၊ ပေယာ္ေဆးရံုက ေသးေတာ့ပိုစိတ္ခ်ရေအာင္။
လမ္းမွာမိုးတြင္းဆိုေတာ့ ပေယာ္ကေန ေပါက္ၾကဴအထိ ကားလမ္းအတိုင္း ဘယ္လိုမွသြားမရတဲ့ ေနရာေတြကို ေတာင္ေပၚလမ္းရွင္းၿပီး သူ႔ကိုပုခက္နဲ႔ထမ္း သယ္ရတာေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္က ေပါက္ၾကဴရြာကို မိုးကုန္ရင္ ခေလာ့ခနီဘက္ ေရႊ႕ရမယ္လို႔ ထိုင္းအစိုးရက အမိန္႔ထုတ္ထားေတာ့ ေရရွိတီဘက္က မြန္ဗဟိုကိုလည္း ေပါက္ၾကဴနဲ႔ ပေယာ္ၾကားက လမ္းခြဲတခုကေန ျမန္မာဘက္အျခမ္း နယ္ေျမမွာ ေဆာက္ထားတယ္။ အဲဒီမြန္ဗဟိုကထြက္တဲ့ လမ္းခြဲမွာ တညအိပ္ေပါ့၊ ညဘက္ၾကေတာ့ ပိုက္ေထာင္ၿပီး ငါးဖမ္းတာ ငါးေတြ အေတာ္ရလိုက္ေသးတယ္ ဒါကေနာက္ေန႔မနက္အတြက္ေတာ့ ဟင္းျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ေတာထဲမွာ ထမင္းစားရင္ ဌက္ေပ်ာရြက္ေလးငါးေျခာက္ရြက္ကို တေယာက္ေယာက္က ဓါးနဲ႔သြားခုတ္လာ ၿပီးရင္ေရေဆး ေမွာက္ရက္ျဖန္႔ခင္း အဲဒီအလည္ကို ေရခမ္းတည္ထားတဲ့ ထမင္းအိုးေမွာက္ခ်ၿပီး ေအးသြားေအာင္ ျဖန္႔လိုက္၊ ၿပီးရင္ကင္ထားလို႔ ေမႊးေနတဲ့ငါးေတြကို အလယ္မွာခ်ၿပီး အဆင္ေျပသလို စားၾကတာကိုး၊ ဆားေလးဘာေလး တို႔ၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူမ်ားတယ္ ငါနည္းတယ္ဆိုတာ မရွိ။ လူေတြက တေနကုန္လမ္းေလွ်ာက္ ေခ်ာင္းေတြကို လက္တြဲကူး၊ ႀကိဳးနဲ႔ကူးျဖတ္၊ အဲဒီလိုသြားေနရတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း စားရတာလည္း အေတာ္ၿမိန္ေပါ့။
ေပါက္ၾကဴကို ၃ရက္ေလာက္ေနမွ ေရာက္ေတာ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မေအးေအးေအာင္ကို စံခအထိပို႔လိုက္တာပါပဲ၊ ေနာက္ပိုင္း ဘန္ေကာက္ေနတဆင့္ ဗဟိုကိုသူျပန္သြားပံုရတယ္၊ ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အျပန္ၾကေတာ့လည္း လာတုန္းကအတိုင္း ေခ်ာင္းေတြကိုျဖတ္ ေတာင္ေပၚကပတ္ေပါ့၊ ေရမကူးတတ္တဲ့ ေအာင္ေဖကိုေတာင္ သူမ်ားေတြက တြဲၿပီး ေခ်ာင္းျဖတ္ရေသးတယ္။ ပံုမွန္လမ္းက လာတာကိုး လူနာမွ မပါေတာ့ဘဲ အထီးေတြခ်ည္းပဲကိုး။
(၃)
မိုးပါးလာေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ေတာလည္စထြက္လို႔ အဆင္ေျပသြားျပန္ေကာ၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေတာင္ေျခကားလမ္းဘက္ကို ဘိုျဖဴဦးေဆာင္တဲ့ အနီမတို႔၊ အျဖဴမတို႔႔ ေနာက္ေမြးလာတဲ့ ဘိုျဖဴနဲ႔ အျဖဴမတို႔သား အေတာ္ကိုလွၿပီး အမဲနဲ႔အညိဳေရာင္စပ္ၿပီးေနတဲ့ ဘိုတုတ္တို႔ ေခြးတပ္စိတ္ကို ေခၚၿပီးသြားတာ။ ဘိုျဖဴကေတာ့ ေအာင္ေဖ့အခ်စ္ေတာ္ကိုး၊ သူပါရင္က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း လိုက္ၾကတယ္။
တရက္စခန္းေနာက္ေက်ာက ကားလမ္းအတိုင္း ေခြးတသိုက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ကားလမ္းဘက္ ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ ဘယ္ဖက္ကစမ္းေခ်ာင္းဘက္ကို ခ်ိဳးဝင္ၾကည့္မိပါေလေရာ၊ အဲဒီမွာ ရုတ္တရက္ ေတာၾကက္မတေကာင္က ထပ်ံသြားၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေဘး မလွမ္းမကမ္းက သစ္ကိုင္းတခုေပၚ သြားနားပါေလေရာ၊ ဘိုျဖဴတို႔တသိုက္လည္း အသာေလးၿငိမ္ၿပီး ေအာင္ေဖကိုၾကည့္ေနေတာ့တယ္၊ ကဲကိုယ့္ဆရာ အပိုင္သာတြယ္ေနာ္ ဆိုတဲ့အထာနဲ႔၊ ေအာင္ေဖလည္း ငါသိပါတယ္ မင္းတို႔အသာေနဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ၾကက္မနားေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေအာက္ ေရာက္သြားေကာ။
သစ္ကိုင္းက ၄မီတာေလာက္ပဲျမင့္မယ္ ပစ္ကြင္းကလည္းရွင္းရွင္းႀကီး၊ ေအာင္ေဖခ်ိန္သီးကို ထိုးခ်ိန္လိုက္တယ္ ကြက္တိပဲ၊ ခဏခဏ လက္တည္႔စမ္းထားဖူးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေသနတ္ကိုသိတယ္ေလ။ ပိုင္ၿပီဆိုမွ အသာေလး အသက္ေအာင့္ၿပီး ေမာင္းကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္ေတာ့။
“ဒိုင္း” ဆိုၿပီး အသံထြက္လာေတာ့ ၾကက္မကလန္႔ၿပီး ေနာက္တေနရာကို ပ်ံသြားပါေလေကာ၊ ေအာင္ေဖလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္းျဖစ္သြားတယ္ ဟာဘယ္လိုျဖစ္လို႔ မထိပါလိမ့္ေပါ့၊ ဘိုျဖဴက နားရြက္ေထာင္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္၊ ဘဲႀကီး ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ေသးရဲ႕လာ မီတာ၅၀ေလာက္မွာ ငါးေသတၱာဗူးခြံကိုေထာင္ၿပီး က်ည္အလကား ျဖဳန္းတုန္းကေတာ့ ဟုတ္လို႔ဆိုတဲ့အထာနဲ႔။
ေအာင္ေဖလည္း အသာေလးထပ္ၿပီး ၾကက္မပ်ံသြားတဲ့ သစ္ပင္ေအာင္ ထပ္သြားျပန္တာေပါ့၊ ၾကည့္ရတာ ၾကက္မက ေတာၾကက္မဆိုေတာ့ လူေတြေခြးေတြ ေတြ႔ဖူးပံုမရဘူး၊ ဒီအေကာင္ေတြက ငါ့ထက္ႀကီးလွပါလား ေအာ္တဲ့အသံကလည္းက်ယ္ပါ့၊ ငါ့ေတာထဲမွာလည္း တခါမွ မေတြ႔ဖူးပါဘူးဆိုတဲ့အထာနဲ႔ သူကလည္း စူးစမ္းပံုရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္အေဝးႀကီး ပ်ံမသြားဘဲ ေနာက္တေနရာေရႊ႕ၿပီး ကလည္ကလည္နဲ႔ၾကည့္ေနတာ။
ဒီတခါေတာ့ လြဲမရဘူးဆိုၿပီး ေအာင္ေဖေသခ်ာခ်ိန္တယ္၊ ေမာင္းကိုဆြဲထည့္လိုက္တယ္။
“ဒိုင္း” ကနဲဆိုၿပီး က်လာတယ္၊ ၾကက္မေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူနားေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္ ျပတ္က်လာတာ။ သူကအေဝးႀကီးကို ပ်ံသြားေကာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တခ်ိန္လံုးၿငိမ္ၿပီး ေအာင္ေဖ့ကိုၾကည့္ေနတဲ့ ေခြးတသိုက္က ဘိုျဖဴရယ္ေလ ေျခခါလက္ခါရယ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားဗ်ာ အရိုးေလးဘာေလး ဒီေန႔ေတာ့ ကိုက္ရေတာ့မယ္ထင္ၿပီး အဟုတ္မွတ္လို႔ၾကည့္ေနတာ က်ဳပ္ရွက္လိုက္တာဗ်ာ ဆိုတဲ့အထာနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္လွည့္ပါေလေကာ၊ ဟာေဟ့ေကာင္ေတြ ေနၾကပါဦးလို႔ ပါးစပ္ကလွမ္းေျပာတာလည္း လံုးဝကို မရေတာ့ဘူး၊ ေအာင္ေဖ့ကို အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္ၿပီး ျပန္ၾကပါေလေကာ၊ သူျပန္ေတာ့ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြလည္း အလကားလူ သူမ်ားေတြကို ေျခေညာင္းေအာင္ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေခြးေတြတသိုက္လံုး ေအာင္ေဖ့ကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ပဲ ျပန္လွည့္ကုန္တာ။
ေအာင္ေဖလည္း ဘာမွလုပ္မရေတာ့ သူတို႔နဲ႔အတူ ျပန္ခဲ့ရေတာ့တာေပါ့၊ လမ္းတဝက္ေရာက္ေတာ့ ေတာထဲက အေကာင္တေကာင္ေကာင္ ေျပးသြားသံကို ဘိုျဖဴက ရုတ္တရက္ၿငိမ္နားေထာင္ၿပီး ေဝါကနဲဆို ေတာထဲကို ေျပးဝင္ေကာ၊ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း လိုက္ေပါ့၊ ေအာင္ေဖ အသာရပ္ၾကည့္ေနတယ္၊ တဝုတ္ဝုတ္နဲ႔ ဘိုျဖဴထေဟာင္ေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ေတာထဲဝင္လိုက္ၾကည့္ေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ ျဖဴၾကြင္းဝတခုမွာ ဘိုျဖဴကပိတ္ၿပီး ေဟာင္ေနတာ၊ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြလည္း ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ရွာေတာ့ ၾကြင္းဝေတြ ထပ္ေတြ႔ ပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကို ဘိုျဖဴက ေနရာခ်ပံုရပါတယ္၊ အေပါက္ဝေတြမွာ အသာၿငိမ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကေကာ၊ အဲဒီမွာ သားေမြးထားလို႔ အေကာင္ေသးေနတဲ့ အျဖဴမက ၾကြင္းဝတခုကို လက္နဲ႔ယက္ၿပီး ေဟာင္ေတာ့တာပဲ၊ သူကအေကာင္ေသးေတာ့ ၾကြင္းထဲေတာင္ ဝင္လို႔ရေတာ့မယ္။
ဒီလိုျဖစ္ေနတုန္း ျဗုန္းကနဲ ၾကြင္းထဲက ျဖဴကေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေျပးထြက္လာပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ေခြးတသိုက္ျမန္ခ်က္က ဝိုင္းကိုက္လိုက္ၾကတာ စုတ္ျပတ္ကုန္ေရာ၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း အနားသြားၿပီး ေဟ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ၾကေတာ့ ဘာညာေျပာရတယ္ သူတို႔ကေတာ့ ဝိုင္းထားဆဲေပါ့၊ ခက္တာက ဒီျဖဴက မေသေသးဘူး လႈပ္ေနေသးတယ္၊ ေအာင္ေဖကလည္း မကိုင္ရဲဘူး ဒါေၾကာင့္ ေသနတ္ကိုေခါင္းေပၚေတ့ၿပီး ျဖဳတ္ခ်လိုက္ေကာ။
“ဒိုင္း” ကနဲဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္လည္း ေသေရာေပါ့။
အဲဒီၾကမွ အၿမီွးကေန ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေသနတ္ေျပာင္းမွာခ်ည္ၿပီး သယ္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။
စခန္းအဝင္ဝေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကလွမ္းေမးတယ္ ကိုေအာင္ေဖဘာႀကီး ရလာလဲဗ်ေပါ့။ ျဖဴလို႔ေျဖၿပီး စားဖိုကို သြားေပးလိုက္တယ္၊ အကုန္ဝိုင္းေမးေတာ့တာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားျဖဴကို ဘယ္လိုရေအာင္ ပစ္လာသလဲေပါ့။
“က်ေနာ္ပထမ ၾကက္ေတြ႕ေသးတယ္၊ အေတာ္ေဝးေတာ့ဗ်ာ သူနင္းထားတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ပဲ သြားထိတယ္ ေျခေထာက္ေတာ့နည္းနည္း ရွပ္ထိသြားမယ္ထင္တယ္ဗ် သူလည္းေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျပးတာဆိုေတာ့ တေနရာရာမွ က်ေနမွာေတာ့ေသခ်ာတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္လည္း မလိုက္ေတာ့ပါဘူးေလဆိုၿပီး ထားခဲ့လိုက္တာ ဘိုျဖဴတို႔ကေတာ့ သိပ္ၾကည္ပံုမရဘူး၊ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာထဲကအသံၾကားလို႔ ဒီေကာင္ေတြ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ေျပာၿပီး ေတာစပ္ကို အသာကပ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ဒီျဖဴေကာင္ႀကီးက အစာစားေနတာဗ် က်ေနာ့္ကို မျမင္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ အသာေမာင္းတင္ၿပီး အပိုင္တြယ္ထည့္လိုက္တာ သိတဲ့အတိုင္း ေခါင္းကေနဝင္သြားေကာဗ်၊ အဲဒါဗ်ာ ဒီေကာင္ေတြ အတင္းဝင္ဆြဲေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စုတ္ျပတ္ကုန္ေကာ မဟုတ္ရင္ အေကာင္လိုက္ရမယ္ဗ်”
ၾကည့္လုပ္ပံု ၾကက္ကလည္းထိတယ္ လိုက္မေကာက္ခ်င္လို႔ ထားခဲ့တယ္၊ ျဖဴကလည္း အပိုင္ေခ်ာင္းၿပီး ပစ္ခဲ့တာ ရေတာ့ ေခြးေတြက ဝင္ရွဳပ္လို႔ စုတ္ျပတ္သြား သေယာင္ေယာင္၊ ဇတ္လမ္းကိုဆင္ၿပီး ေျပာေနတာ ဘိုျဖဴသာ စကားေျပာတတ္ရင္ ေအာင္ေဖအဆဲခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။
လူေတြလည္း တယ္ဟုတ္ပါလားေပါ့ ေအာင္ေဖက ေတာလည္ထြက္ရင္ ဘာမွမရရင္ေတာင္ ဇရစ္ဖူးေတြ ခ်ိဳးခ်ိဳးလာေသးေပါ့ေလ အထင္တႀကီးနဲ႔ ေလးစားသြားတဲ့ပံု၊ ေအာင္ေဖလည္း တကယ့္ပီဘိ အမဲလိုက္မုဆိုးႀကီးလို အိုက္တင္ခံရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကို တခ်က္ဖြာလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖ်ားၿပီးလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေအာက္ပိုင္းေသသလို ျဖစ္ေနလို႔ ေဆးျပန္ကု ေလ့က်င့္ေရး လုပ္ၿပီး လွဲေနတဲ့ေမာင္တင္စိုးက။
“က်ေနာ္ ၾကားလိုက္တာ ေသနတ္သံက ၃ခ်က္လားလို႔” တဲ့။
ဟုတ္သား ရြီးတာလြန္သြားၿပီ၊ တခ်က္က်န္ခဲ့တယ္၊ အဲဒါမွဒုကၡ။
“မင္းဘာသာ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးကတည္းက ကေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႔ ၾကားခ်င္တာ ၾကားေနတာ ေနမွာေပါ့ကြ”
ေအာင္မယ္ သူမ်ားကိုမ်ား ေအာင္ေဖေျပာထည့္လိုက္တာ၊ ေမာင္တင္စိုးလည္း ဟုတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ဘာမွ ဆက္အထြန္႔ မတက္ေတာ့ဘူး၊ က်န္သူေတြကလည္း ျဖဴကို ေရေႏြးေဖ်ာ အရည္ခြံစုတ္ဖို႔ ျပင္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔ကို သတိမထားမိေတာ့ဘူးေပါ့။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပီဒီအက္ဖ္ တဘက္ျခမ္း ေတာင္ေၾကာေပၚတက္ တဲေဆာက္ေနတဲ့ ေအာင္ေဖအေၾကာင္း ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမယ္။
သက္ခိုင္
(၂၁း၃၁)နာရီ
၂.၈.၂၀၁၄
Photo Credit - http://www.htetaungkyaw.net/2012/03/absdf_31.html