ကံထြန္းသစ္ - လူႀကီးကေလး ႏွင့္ ကေလးလူႀကီး
ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၀၁၄
“အလကားလူႀကီး ငါ့ေျခေထာက္ကို တက္နင္းသြားတာ နာလိုက္တာ”
“ဘယ္လူႀကီးလဲ”
“ဟိုဟာ.. ေခ်ာ္တြင္းကုန္းမွတ္တိုင္က တက္လာတဲ့ လူေလ”
“ေအာ္.. မ်က္မွန္နဲ႔ ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီးနဲ႔ လူႀကီးလား”
“ဟုတ္တယ္.. ညီမေလးေနရာကိုလဲ အတင္း လုထိုင္တယ္”
“ငါ သတိေတာ့ထားမိတယ္ .. သားသမီးခ်င္း မစာနာတဲ့ (------) ႀကီး”
“ဟဲ့ .. ႏြယ္နီကလဲ မဆဲနဲ႔ေလဟာ ဘုန္းဘုန္း ၾကားလိမ့္မယ္”
“ကိုကိုေကာင္းျမတ္တို႔၊ ကိုကိုရန္ႏိုင္တို႔ကလဲ အေရးထဲဆို အားမကိုးရဘူး”
“အမယ္ေလး .. မိနီလာထြန္းရယ္ ဒါေလာက္ ကားၾကပ္တာ၊ တို႔မွာ ေဟာဒီ အငယ္ေတြေခၚရ၊ ဟို .. စပယ္ယာရဲ႕ အေျပာအဆိုခံရနဲ႔”
“ဟုတ္ပါ့ .. စပယ္ယာကလဲ ကေလးေတြဆိုၿပီး ကူညီမလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္၊ ကားခပိုက္ဆံပဲ အရေတာင္း ေနတယ္”
ေမာင္ႏွမတသိုက္ ေရာက္မဆိုက္ ေျပာေနသံေတြကိုခ်င့္ရင္ ကားေပၚမွာ ျပႆနာႀကံဳခဲ့ပံုပဲ၊ အင္း သူတို႔လာခ်ိန္က ကားၾကပ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ား အခက္အခဲဆိုတာ ရွိၾကမွာေပါ့၊ သူတို႔ေနတဲ့ေနရာကေန ၿမိဳ႕ထဲထိ လာၾကရတာဆိုေတာ့ ..
“လူႀကီးေတြက ကေလးေတြထက္ေတာင္ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ဆိုးတယ္”
“အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္မစီး” ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးကို ေခၚတာ”
“ဟို... လူႀကီး တစ္ေယာက္ကလည္း “သံဃာေတာ္မ်ားသာ” ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ေနၿပီး သံဃာေတြ ႏွစ္ပါးသံုးပါး တက္လာတာေတာင္ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္”
ဟုတ္ေပမည္၊ လူတခ်ိဳ႕သည္ ေနရာတကာ အတၲကို ေရွ႕တန္းတင္ၾကသည္၊ လိုဘကို အရျဖည့္ၾကသည္၊ ပရက်ိဳးေဝးလို႔ ထိုင္ေနရာေလးတစ္ခုတြက္ပင္ မစြန္႔လိုၾက၊ ကေလးႏွင့္ လူအိုလူမင္းကို ေနရာေပးဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ သံဃာေတာ္ကိုပင္ ေနရာမေပးလိုၾက၊ ယဥ္ေက်းသည့့္ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာဆို ထိုသူမ်ားႏွင့္ မသန္မစြမ္း၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္တို႔ကို ဦးစားေပး ၾကသည္၊ ေျပာစရာပင္မလို၊ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ေငြေရာင္ထိုင္ခံုဆိုလွ်င္ သိၾကၿပီးသားတဲ့၊ အင္း ... ဒီမွာေတာ့ျဖင့္ .. ဟူး ..
ေနာက္ၿပီး ကေလးငယ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္တာရွိေသး၊ ကေလးငယ္ေလးေတြ ေက်ာင္းသားငယ္ေတြ အတက္အဆင္း မ်ားသည့္မွတ္တိုင္ေတြမွာ ကားကိုမရပ္ဘဲ ေမာင္းေျပးၾက၊ ကေလးငယ္ေတြ ထိုင္ခံုရလို႔ထိုင္ေနလွ်င္လည္း စီးသူတက္လာလွ်င္ အတင္းထခိုင္း၊ လူႀကီးခေပးစီးမွ ထိုင္ခံုရသတဲ့၊ ဘယ္လိုေႂကြးေႀကာ္ေန ေႂကြးေၾကာ္ေန၊ လူငယ္ဦးစားေပးမႈ ပ်ိဳးေထာင္မႈမွာ အသိ မၿဖိဳးႂကြြယ္ၾကတာေတာ့ အမွန္ဘဲ၊ မွတ္မိေသး .. ဟိုအရင္ သူတို႔ဆီက သတင္းကားတိုကေလးထဲမွာ ကေလးငယ္ေလးက ေဘာလံုးေလးကိုကစားရင္း လမ္းျဖတ္ကူးေနစဥ္ ကားေတြကအားလံုး ရပ္ေပးသည္၊ လူႀကီးေတြက ေဖးမေခၚသြား ၾကပံု၊ ဘယ္ေလာက္ အတုယူစရာေကာင္းလဲ၊ ဒီမွာက ...
“ယေန႔လူငယ္၊ ေနာင္ဝယ္လူႀကီး” "ကေလးတိုင္းသည္ လူႀကီးမ်ား၏ ဖခင္ျဖစ္သည္" ဆိုေသာ စကားေတြ လူတိုင္းယဥ္ပါးေနၾကေပမယ့္ သင့္ေလွ်ာ္သည့္ ေနရာေပးမႈေလးက်ေတာ့ ကိုယ့္သားသမီး မဟုတ္လွ်င္ တြန္႔တိုေနၾကဆဲပါပဲေလ.. ေအးေလ .. လူႀကီးဆိုတာတိုင္းကလဲ ... ။
“ဘုန္းဘုန္း .. လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ ဘယ္သူက ျမတ္သလဲဘုရား”
အေတြးမ်ားႏွင့္ အခန္းထဲမွထြက္အလာ၊ ဆီးေမးလာသူက ေကာင္းျမတ္ထြန္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေျဖဆိုရန္စဥ္းစားရင္း သူႏွင့္အတူ က်န္သူေလးတို႔ စုေဝးေနရာကိုလာခဲ့သည္၊ ထၿပီး အားလံုးကန္ေတာ့ ၾကသည္၊ ေရာက္စက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကသံ ၾကားၿပီးေပမယ့္ ၿခံဳငံုမိေအာင္ ေမးခြန္းျပဳ ဦးမွ။
“အံမယ္ ... ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လမ္းမွာ ဘာေတြမ်ား လူႀကီးေတြနဲ႔ ျဖစ္လာလို႔လဲ”
ႀကံဳရပံုကို ေျပာျပၾကသည္၊ ဟုတ္ေပသည္၊ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ အသက္သာႀကီးၿပီး အသိမႀကီး သူမ်ားေၾကာင့္ ေလာကဝန္းက်င္သည္ အက်ည္းတန္လာသည္၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာသူမ်ားအတြက္ လူငယ္မ်ား၏ ယခုလိုေမးခြန္းမ်ား ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္၊ ဟိုတေလာကပင္ ဩစေတးလ်ႏိုင္ငံမွ လူမဆန္ေသာ ဖခင္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ၾကက္သီးထဖြယ္ ၾကားလိုက္ရေပေသးသည္၊ ခက္ေပစြ၊ လူဆိုတာ အသက္ႀကီး႐ံုႏွင့္မၿပီး၊ အၾကား အျမင္ သုတရွိ႐ံုမွ်မက စာနာျခင္း ေမတၲာ က႐ုဏာေတြ ဟိရိ ဩတၲပၸေတြပါရွိပါမွ ..
“ေအး .. ေအး .. သားတို႔ သမီးတို႔ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ဘုန္းဘုန္း အေၾကာင္းေလး တစ္ခု ေျပာျပမယ္ ကဲ .. ကဲ ထိုင္တတ္သလို ထိုင္ၾက”
ညီညီေဝထြန္း၊ ယမင္းေရႊစင္၊ စည္သူေထြးတို႔ အငယ္ေတြက ေရွ႕ဆံုးက ေနရာယူၾကၿပီး ခင္ေမထြန္းတို႔ နီလာထြန္း၊ ႏြယ္နီထြန္းႏွင့္ ေကာင္းျမတ္တို႔ လူကေလးအုပ္စုက ေနာက္နားဆီမွာ ေနရာယူၾကသည္၊ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ လမ္းမွာဆံုခဲ့ေသာ ျပႆနာေၾကာင့္ ထင့္၊ သုန္မႈန္မႈက မေပ်ာက္ေသး၊ ထိုအထံုးကို ေျဖႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ ..
“တစ္ေန႔မွာ ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ရွင္မဟာကစၥည္း သီတင္းသံုးတဲ့ အရာမ္ကို ေရာက္လာပါသတဲ့”
“အရာမ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဘုန္းဘုန္း”
“လုပ္ၿပီး ကိုညီညီက အေမးအျမန္းထူတယ္”
“ကြယ္ .. မသိရင္ေမးရမွာေပါ့၊ ေျဖဖို႔ကလူႀကီးရဲ႕တာဝန္ ေမးပါေစ အႀကီးမႀကီးရယ္၊ အရာမ္ဆိုတာ ေဟာဒီ ေက်ာင္းဝန္း ဘုရားဝန္းကိုေခၚတာကြယ့္”
“သီတင္းသံုးတာကေကာ ဘုန္းဘုန္း”
“လာျပန္ၿပီး မိယမင္း”
“ေအာ္ .. ေမးပါေစ ကိုေကာင္းရဲ႕ သိခ်င္တာကိုး၊ သီတင္းသံုးဆိုတာ ေနထိုင္တယ္လို႔ ေျပာတာပါပဲကြယ္၊ ရဟန္း အသံုးႏႈန္းေပါ့၊ ကဲ .. ဘာေမးၾကဦးမလဲ၊ မရွိရင္ဆက္ရေအာင္”
“အဲဒီပုဏၰားႀကီးဟာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းဆိုသလို ရွင္မဟာကစၥည္းကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး စြပ္စြဲ ေတာ့တာပဲတဲ့ ရွင္ေဂါတမႀကီးနဲ႔ သူတပည့္ ရဟန္းေတြဟာ ႐ိုင္းျပသူေတြျဖစ္တယ္လို႔ သူၾကားဖူးတာ၊ ၾကားဖူးတဲ့အတိုင္း မွန္ေနၿပီလို႔ ဆိုလိုက္သတဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲပုဏၰားႀကီးဆိုေတာ့ သူလိုအသက္ႀကီးသူေတြကို ခရီးဦးလဲမႀကိဳဆို၊ ေနရာလဲ မေပးပဲ ျမင့္တဲ့ေနရာေတြမွာ ထိုင္ေနၾကသတဲ့၊ အခု သင္လဲ ၾကားဖူးတဲ့အတိုင္းအတူတူပဲလို႔ ေျပာလိုက္ပါသတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ရွင္မဟာကစၥည္းေထရ္က ပုဏၰားႀကီးကို “အႀကီးအငယ္ကို သင္ ဘယ္လိုသတ္မွတ္လဲ” လို႔ေမးေတာ့ ပုဏၰားႀကီးက သင္ႏွင့္ငါ့လို အရြယ္ကြာမႈဆိုတာ အထင္အရွားႀကီးပဲလို႔ ေျဖပါသတဲ့၊ ဒါနဲ႔ အရွင္မဟာကစၥည္းက ငါတို႔ဆရာ ျမတ္စြာဘုရား ကေတာ့ ေဟာ့ဒီလို ခြဲျခားသတ္မွတ္ျပထားတယ္၊ "အၾကင္သူသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ရွစ္ဆယ္၊ ကိုးဆယ္၊ တစ္ရာရွိေပမယ့္ အတၲအေရးဦးစားေပးၿပီး ကာမအာ႐ံုမွာ ေမြ႕ေလွ်ာ္ေနမယ္၊ အမ်ားအက်ိဳးေမ့ေလ်ာ့ကာ ကာမအာ႐ံုရဲ႕ ကိုက္ခဲစားမႈကို ခံေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ သက္ၾကားအိုဟာ အသက္သာႀကီးၿပီး အသိမႀကီးသူ လူလားမေျမာက္တဲ့ အမိုက္အမဲပဲ"တဲ့၊
“ႏြယ္နီတို႔ ကားေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့လူမ်ိဳးေပါ့”
“ေအး .. ေအး ထားပါေတာ့ကြယ္၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက အၾကင္သူကေတာ့ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအေရးကို ဦးစားေပးၿပီး ကာမအာ႐ံုထဲမွာ ေမြ႕ေလွ်ာ္မေနဘူး၊ အတၲမဖက္ပဲ ကာမအာ႐ံုရဲ႕ ကိုက္ခဲမႈကိုမခံရဘူးဆိုရင္ အသက္ငယ္ေပမယ့္ အသိႀကီးသူ လူလားရြယ္ေျမာက္သူလို႔ ေခၚရမယ္တဲ့”
“သားတို႔လိုေပါ့”
“ဟုတ္ဖူး ခင္ေမထြန္းတို႔လို”
“ေအး .. ေအး အားလံုးလိုေပါ့ကြယ္ ဆက္ၾကဦးစို႔၊ အဲဒီလို တို႔ဆရာျမတ္စြာဘုရားက လူႀကီး လူငယ္ ခြဲျခားျပပါတယ္ ပုဏၰားႀကီး” လို႕ မေထရ္ကရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ပုဏၰားႀကီးလည္း ...
“ေအာ္ .. ဒီလိုဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သတ္မွတ္ျပျခင္းဟာ သင့္ေလွ်ာ္ ေတာ္မွန္လွပါေပတယ္၊ ဒီအေဟာအရဆိုလွ်င္ တပည့္ေတာ္က အသက္သာ ႀကီးၿပီး အသိအက်င့္ငယ္တဲ့ လူလားမေျမာက္သူျဖစ္ၿပီး အရွင္ဘုရားတို႔ကသာ အသက္ငယ္ေပမယ့္ အသိၾကြယ္တဲ့ ႀကီးျမတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္ဘုရား” ဆိုၿပီး အ႐ိုေသျပဳရွိခိုးကာ ျပန္သြားပါေရာတဲ့ ...။
အဂၤုတၲရနိကာယ္မွာလာတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား ခြဲျပတဲ့ လူႀကီးႏွင့္လူငယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ေပါ့ကြယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သားတို႔ သမီးတို႔လဲ အသက္ငယ္ေပမယ့္ အသိၾကြယ္ အက်င့္ထယ္တဲ့ ရင့္က်က္သူေလးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကြယ္။ ။
Photo Credit - PoL Úbeda Hervàs