သက္ခုိင္ - ပြဲဖ်က္ေအာင္ေဖ၊ ေထာင္တလနဲ႔ အထူးလုပ္ငန္း
စက္တင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၄
စက္တင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၄
(၁)
မိုးကပါးသြားၿပီဆိုေပမယ့္ ေဖ်ာက္ဆိပ္ေတာ့ ရြာေနေသးတယ္၊ တရက္ေတာ့ မိုးတြင္းတတြင္းလံုး ရြာထားလို႔ အခ်ိဳ႕ေျမေတြက ႏူးကုန္တာ လည္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ စခန္းထဲကအပင္အႀကီးႀကီးတခု လဲက်ပါေလေကာ။ အဲဒီညေနက မြန္ခရိုင္စခန္းမွာ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲရွိေနလို႔ စခန္းကေဘာလံုးကန္မယ့္ ရဲေဘာ္ေတြေကာ လိုက္ပါအားေပးမယ့္သူေတြေကာ ကိုလြင္ဦး ဦးေဆာင္ၿပီး ဒီပီေအစခန္းမွာ သြားအိပ္ၾကတယ္။ စခန္းမွာ က်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ ရံုးအေပၚက အခန္းတခန္းမွာ တူတူအိပ္တဲ့ ကိုစိုးမင္းနဲ႔ ထြန္းလြင္၊ ဒီဘက္ဘားတိုက္မွာၾကေတာ့ ေအာင္ေဖ၊ ေဖသန္းနဲ႔ ကိုသိန္းစိုး တို႔ေလာက္ပဲက်န္တယ္။အဲဒီည ၇ နာရီ ၈ နာရီေလာက္မွာ ေအာင္ေဖတို႔လည္း လူမရွိဘူးဆိုေတာ့ ေစာေစာအိပ္ၾကမယ္ေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖ့စိတ္ထဲ လူက လည္းနည္းတယ္၊ စိတ္ထဲလည္း တမ်ိဳးျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေဖသန္းကိုေျပာတယ္ ေဟ့ေကာင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိထားအိပ္ကြ၊ အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြ အနားမွာယူထားေခ်လို႔ေျပာၿပီး၊ စက္နဲ႔ ေသနတ္အတို၊ ေရဒီယို ကက္ဆက္ စတာေတြကို ဘားတိုက္ထဲ ယူလာခဲ့မိတယ္၊ ေဘးမွာထားအိပ္တာေပါ့။ ခါတိုင္း ရံုးမွာပဲ ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕လည္း ယူလာခဲ့မိေသးတယ္။
အခ်ိန္က ည၂နာရီေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕ ရုတ္တရက္ေအာင္ေဖ ႏိုးလာတယ္၊ အဲဒီမွာ အသံတခုၾကားေနရတယ္ ထူးဆန္းေနတယ္ ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖ်စ္ဖ်စ္နဲ႔ ဘာသံပါလိမ့္ေပါ့ အသာနားစြင့္ေနတယ္၊ ခဏေနေတာ့ ေ၀ါေ၀ါ၀ူး၀ူး၀ုန္းနဲ႔ သစ္ပင္ အႀကီးႀကီးတပင္ စခန္းထဲမွာ လဲက်ပါေလေကာ ဓါတ္မီးထိုးၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ရံုးအေပၚမက်လို႔ေပါ့ေလ၊ ခဏေနေတာ့ ထြန္းလြင္ေအာ္သံႀကီး ၾကားရပါေလေကာ၊ “ကိုေအာင္ေဖေရ ကိုေအာင္ေဖေရ” နဲ႔ “ေအးဘာျဖစ္လဲ” ေပါ့၊ “ရံုးအေပၚသစ္ပင္ လဲက်တယ္ဗ်” ၊ ဟာသြားၿပီေပါ့၊ “မင္းတို႔အခန္းေပၚက်လား” “က်ေနာ္တို႔အခန္းေပၚမက်ဘူး ကိုလြင္ဦး အခန္းေပၚေတာ့ ပိသြားၿပီ” တဲ့၊ ဒါဆိုအိပ္လို႔ရရင္ ဆက္သာအိပ္ေနေတာ့ကြာ မနက္က်မွ ရွင္းၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး ဆက္အိပ္ရျပန္ေတာ့တာေပါ့၊ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္တာ အပင္ကအျမစ္ေတြ ျပတ္ထြက္ကုန္ၾကတာကိုး၊ အခုလိုအနီးကပ္ အပင္ႀကီးႀကီး တပင္လဲတာ အခုမွသတိထားမိေတာ့တယ္၊ မနက္ၾကေတာ့မွ အားပါး ရံုးတျခမ္းလံုး ပါသြားၿပီေကာ၊ ရွင္းမေနေတာ့ဘူး အားလံုး ျပန္လာမွ ရွင္းၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး ထားခဲ့ရတယ္၊ ေဘာလံုးပြဲက သြားအားေပးရမယ္ေလ ဗိုလ္လုပြဲကို။ မြန္ပညာေရးဌာနနဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြနဲ႔။
စခန္းမွာ ကိုစိုးမင္းတေယာက္ပဲထားၿပီး အားလံုးခ်ီတက္ၾကတာေပါ့ေလ၊ ေဘာလံုးပြဲမစခင္ တျခားစခန္းက ရဲေဘာ္ေတြကေကာ ေအာင္ေဖ့ လာေျပာတယ္၊ ေဘာလံုးကန္ခ်ိန္က ၁ နာရီခြဲမကဘူး ဒိုင္လူႀကီးက ပိုၿပီးကန္ကန္ခိုင္းတတ္တယ္တဲ့။ အခ်ိန္ေစ့ရင္ သတိေပးေပးပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ကန္ၾကတာေပါ့၊ ဒီႏွစ္မွာကန္ၾကတဲ့သူေတြက အရင္ႏွစ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး ေဘာကန္အေတာ္ေကာင္းတဲ့သူေတြပဲ ကန္ၾကတာကိုး ႏိုင္ေနတာေပါ့၊ ေအာင္ေဖထင္ပါတယ္ ၅ဂိုးေလာက္ေတာင္ႏိုင္ေနၿပီ၊ ေသခ်ာတယ္ ငါတို႔ႏိုင္ၿပီ မပူရေတာ့ဘူးေပါ့။
ခက္တာက နာရီၾကည့္ေတာ့မွ အခ်ိန္ကအေတာ္ကို လြန္ေနၿပီ ဒိုင္လူႀကီးက ပြဲကိုအဆံုးမသတ္ေသဘူး၊ ခက္ေတာ့တာပဲ ေဘာကန္တဲ့ ႏွစ္ဘက္လံုးကသူေတြ အကုန္လံုးကေမာေနၿပီ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ မသိေပါ့ေလ။ ေအာင္ေဖနဲ႔ အတူရပ္ေနတဲ့ ကိုမင္းလြင္(ကိုထီး) ကိုေျပာလိုက္တယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဗ်ေပါ့ေလ၊ သူကေရွ႕ေန ေဒါက္တာ ေက်ာ္ညႊန္႔တို႔စခန္းက လူႀကီးတဦး၊ ေအာင္ေဖနဲ႔လည္းခင္တယ္ အခုေတာ့ေနာ္ေ၀မွာ၊ သူ႔အသံကေတာ့ ေရဒီယိုမွာ ၾကားၾကားေနရတယ္ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးမင္းလြင္ဆိုၿပီးေတာ့၊ သူကစိုင္းထီးဆိုင္ဒီဇိုင္းနဲ႔ တူေတာ့ ကိုထီးလို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚေန ၾကတာ။
ဒိုင္က အခ်ိန္အေတာ္လြန္ေနၿပီဗ်လို႔ ထပ္ေျပာေတာ့ သူကအႀကံေပးတယ္၊ “က်ေနာ္တို႔ ေအာ္ၾကမလားဗ်” တဲ့၊ ေအးဗ်ာ ေကာင္းသား ေအာ္ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး၊ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခုပ္ေလးေတြအုပ္ၿပီး “ဒိုင္လူႀကီး အခ်ိန္ေစ့ေနၿပီဗ်ိဳ႕” “ဒိုင္လူႀကီး အခ်ိန္ေစ့ေနၿပီဗ်ိဳ႕” လို႔၀ိုင္းေအာ္ေတာ့၊ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လည္း ဟာ ဘာလဲေပါ့ေလ နာရီေတြဘာေတြၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့၊ ဒိုင္လည္း စိတ္ဆိုးၿပီး ၀ီစီေတြဘာေတြ ပစ္ခ်ၿပီး “ေအး ခင္ဗ်ားတို႔ပဲလုပ္၊ က်ဳပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး” ထြက္သြားပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ပြဲစီစဥ္တဲ့ မြန္ျပည္သစ္က၊ ထား၀ယ္ခရိုင္ဒုတပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး ကရိတ္ထင္ပါရဲ႕ ထလာၿပီး “ဘယ္ေကာင္လဲကြ၊ ၀င္ေအာ္တာ” ဆိုၿပီး သူ႔ဘတ္စ္မန္းန္နဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ဆီ လာပါေလေရာ၊ ေဖသန္းလည္း မ်က္လံုးကလည္ကလည္နဲ႔ ေအာင္ေဖ့အနား ေျပးကပ္လာေတာ့တာပဲ။
အနားေရာက္ေတာ့ ေအာင္ေဖနဲ႔ ကိုထီးေအာ္မွန္းသိသြားေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ၀င္မေျပာနဲ႔ေလဗ်ာ” နဲ႔ ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္း ေဖ်ာင္းျဖ ေတာ့တာပဲ ဆူေတာ့မဆူပါဘူး၊ ေအာင္ေဖတို႔လည္း လန္႔သြားၿပီး၊ “ဒီလိုပါဗိုလ္မွဴးရ အခ်ိန္က အရမ္းေက်ာ္ေနလို႔ ဒိုင္လူႀကီး သတိမထားမိ ဘူးထင္ၿပီး သတိေပးတာပါခင္ဗ်” ဘာညာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးရေတာ့တာေပါ့၊ ေနာက္ထပ္ဒိုင္တေယာက္ အသစ္၀င္လာၿပီး ခဏဆက္ ကန္ခိုင္းတယ္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေနေတာ့ ပြဲသိမ္းခရာ မႈတ္လိုက္တယ္ ေအာင္ေဖတို႔ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ႏိုင္သြားၾကေတာ့ တာေပါ့ေလ။
ႏိုင္သြားလို႔ အားလံုးရတဲ့ဆုေၾကးေငြေတြနဲ႔ ဒီပီေအစခန္းျပန္ၿပီး စားေသာက္ၾကတာေပါ့ေလ၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ သူတို႔စခန္း အ၀င္၀မွာ ေနတဲ့ ဒိုင္လူႀကီးကို ျပန္ေခ်ာ့ရတာေပါ့၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ သတိမထားမိဘူးထင္လို႔ပါ ဘာညာေပါ့ေလ၊ သူကလည္း နားလည္သြားပံုရပါတယ္၊ ဘာလို႔ဆို ငါတို႔ေသာက္မယ့္အရက္ ဒိုင္လူႀကီးဆိုင္ကပဲ ၀ယ္ၾကေဟ့လို႔ အကုန္လံုးကိုေျပာလိုက္ရတာကိုး။
(၂)
၁၉၉၄ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ၊ ႏို၀င္ဘာလေလာက္ ထင္ပါရဲ႕၊ တရက္မွာေတာ့ ေရွ႕တန္းကေနတဆင့္ မာနယ္ပေလာကို ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းအတြက္ တက္သြားခဲ့ၾကတဲ့ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္တို႔တေတြ စခန္းျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ အင္အားျဖည့္အေနနဲ႔ စစ္ကိုင္းသား ကိုႏိုင္ထြန္းနဲ႔ ေရႊေတာင္သား ကိုေက်ာ္ႏိုင္တို႔လည္း ပါလာၾကတယ္၊ စံခရံုးမွာရွိေနတဲ့ ကိုေနမ်ိဳး အပါအ၀င္ေပါ့။ စခန္းက လူပိုမ်ားသြားေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္း ပိုေကာင္းသြားတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေဖေပ်ာ္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ဘာလို႔ဆိုလုပ္ငန္းေတြ အစီရင္ခံၾကေတာ့၊ သူတို႔ဗဟိုေကာ္မတီ၃ဦးက စခန္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ စခန္းမွဴး ကိုလြင္ဦးနဲ႔ ဒုစခန္းမွဴး ေအာင္ေဖတို႔ကို အျပစ္ေတြ ေပးၾကပါေလေကာ၊ ဘာလို႔ဆို သိပ္မၾကည္လင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက တိုင္တာလည္း ပါမွာေပါ့၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ စခန္းတြင္း ပစၥည္း၊ ပစၥယာမ်ား ထိန္းသိမ္းရာမွာ ေပါ့ေလွ်ာ့မႈနဲ႔ ေငြေၾကးလိုအပ္တာထက္ ပိုမိုသံုးစြဲမႈတဲ့ အဲဒီ ၂ခ်က္နဲ႔ လက္နက္ျဖဳတ္ၿပီး၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထမင္းခ်က္၁လ က်ပါေလေကာ။ ပိုက္ဆံပိုသံုးတယ္ဆိုတာက ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ဘတ္ေငြ၅၀၀ေလာက္ပဲ၊ ကိုလြင္ဦးကေတာ့ ပိုထိသြားတယ္ ၃လတဲ့။
အဲဒီမွာ ေအာင္ေဖစဥ္းစားတယ္၊ ငါ့ႏွယ္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ဒီပါတီကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လူငယ္ဘ၀ကို ျမဳပ္ႏွံၿပီး လုပ္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒီပိုက္ဆံ ၅၀၀ေလးကို သူတို႔သြားတဲ့ (၁၀)၏လေလာက္အတြင္း ပိုသံုးမိတာနဲ႔ အေရးယူခံရၿပီ၊ ဒါငါ့အတြက္လည္း သံုးတာမဟုတ္ဘူး ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးအတြက္သံုးတဲ့ဟာပဲ၊ ဒီေလာက္ပင္ပင္ပန္းပန္း ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဒီေလာက္သံုးတာ ဘာျပႆနာရွိလဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြ မထိန္းသိမ္းဘူးဆိုတာက ပိုဆိုးတာေပါ့၊ သူ႔ဘာသာတဲက အပင္ႀကီးေအာက္ သြားေဆာက္မိလို႔ မိုးယိုတဲ့ကိစၥ ငါလုပ္တာလည္း မဟုတ္ တဲအသစ္လည္း အခ်ိန္မီ ျပန္ေဆာက္ခဲ့တာပဲဟာ၊ ရံုးအေပၚ သစ္ပင္ပိတာလည္း ငါသြားခုတ္တာမွ မဟုတ္တာေပါ့ ဒါကိုဒီလိုစြဲခ်က္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မမိုက္ဘူးေပါ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း တည္ေဆာက္ခဲ့တာေတာင္ အသိအမွတ္မျပဳတဲ့အျပင္ ေစာ္ကားတယ္၊ ေတာ္ၿပီ ဒီလူေတြနဲ႔ ဆက္လက္တြဲလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး ငါထြက္မယ္ ဘာညာလုပ္ေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုဆံုးျဖတ္ၿပီး ႏုတ္ထြက္စာတင္တယ္၊ ဘယ္သူမွလက္မခံရဲဘူး၊ ေနာက္ဆံုး ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးက နားေအးေအာင္ဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္ပံုရပါတယ္ လက္ခံရရွိေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးေပးတယ္၊ ဘာလို႔ဆို တဂ်ီဂ်ီလုပ္ေနလို႔။ ခက္တာက သူတို႔ လက္မခံရဲတာလည္း သဘာ၀က်တယ္၊ ဒီလူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီဆိုတာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့တာေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာရရင္ ေအာင္ေဖကလည္း အခ်ဥ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ရန္ကုန္တိုင္းစည္းရံုးေရး ေကာ္မတီမွာ ပါခဲ့ဖူးတယ္၊ စည္းရံုးေရးမွဴးဆိုတဲ့ အလုပ္အမႈေဆာင္ တာ၀န္နဲ႔ကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ေပးထြက္လိုက္ရင္ နဂိုကတည္းက မနည္းတည္ေဆာက္ေနရတဲ့ ပါတီက ပိုၿပီးက်စ္လစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရဖို႔ ခက္သြားမယ္ ထင္ပံုရပါတယ္၊ လက္ရွိဗဟိုေကာ္မတီဆိုတာ ေတာထဲေရာက္မွ လိုအပ္ခ်က္အရ ယာယီသေဘာ ျပန္ဖြဲ႔ခဲ့ရျပန္တာကိုး။
အဲဒီလိုထြက္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ဗဟိုေကာ္မတီလုပ္တဲ့သူ ၃ေယာက္ ဗဟိုကို ေၾကးနန္းပို႔ပံုရပါတယ္၊ ဗဟိုက ဘာမွမလုပ္ရဘူး ေျပာသလားမသိ သူတို႔လည္း ဘာမွမေျပာဘူး ေပးမထြက္ဘူး၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ သူတို႔ အေၾကာင္းျပန္တဲ့အထိ ေစာင့္မယ္ေပါ့ေလ၊ ဒီအေတာအတြင္း ကိုလြင္ဦးကလည္း ဒီပီေအကို ေရာက္သြားပါေလေကာ။
ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္၊ ကိုေအာင္မိုး၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးတို႔ ျပန္ေရာက္လာကတည္းက စည္းကမ္းက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပို လုပ္လိုက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း အေနက်ပ္ကုန္ပံုရပါတယ္၊ ဘာလို႔ဆို စခန္းနား ေသနတ္လာေဖာက္လို႔ဆိုၿပီး ရြာသားတဦးလက္နက္ကို ခဏသိမ္းထား တာတို႔ ဘာတို႔ေတြ လုပ္ေတာ့၊ ရဲေဘာ္ေတြလည္း မ်က္ႏွာပူေပါ့ ေသနတ္က ပီဒီအက္ဖ္ကေသနတ္ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ သူတို႔စခန္းမွာ တာ၀န္ယူတဲ့ စခန္းမွဴးကိုလတ္နဲ႔ ကိုေဂ်ာ္နီတို႔က လာယူရတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
တရက္ေတာ့ ေဖသန္းကအနားကပ္ၿပီးလာေျပာတယ္၊ “အကိုဘယ္လိုလဲ က်ေနာ္တို႔ဘာဆက္လုပ္ရမလဲတဲ့” ေအာင္ေဖလည္း သူ႕သနားသြားတယ္၊ ေအး မင္းဘာသာမင္းပဲ စဥ္းစားေတာ့ကြာ ငါကေတာ့ ထြက္စာတင္ထားတယ္ မင္းအတြက္က မခက္ပါဘူး မလုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မြန္ျပည္သစ္မွာ သြားလုပ္လို႔ရတာပဲေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာကတည္းက တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြလည္း ထြက္ကုန္ၿပီ၊ ကိုစိုးမင္းဆို စံခရဘူရီကို ျပန္တက္သြားေကာ၊ သူလည္း အလိုမက်တာ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီၾကားထဲ လွိဳင္မင္းထြန္းက စခန္းေရွ႕က ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ခိုးေျပးပါေလေကာ၊ ေျပးတာက အေ၀းႀကီး မဟုတ္ဘူး အန္အယ္လ္ဒီကေနထြက္ၿပီး မြန္တပ္ခြဲမွဴးေဟာင္း ႏိုင္အလိြန္းတို႔ တဲစုနားမွာ တဲေဆာက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ကိုခ်ိဳ၀င္းတို႔ အိမ္မွာသြားပံုးေနတာ၊ ဘယ္သူမွ လိုက္ရွာလို႔ကို မရဘူး ဘာလို႔ဆို သူကဖြက္ထားေပးတာကိုး၊ ေနာက္တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနမွ လူႀကီးေတြညွိႏွိဳင္းၿပီး အဆင္ေျပသြားၾကေတာ့မွ သူတို႔ကို မဂၤလာေဆာင္ေပးလိုက္ရတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး စခန္းမွာေနၾကေပါ့ေလ။
(၃)
လွိဳင္မင္းထြန္းတို႔ စခန္းလာေနၾကၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔အတြက္ တဲေတြဘာေတြလည္း ၀ိုင္းေဆာက္ၾကရေတာ့တာေပါ့၊ အားလံုးအထိုင္ၾကတာနဲ႔ ေဆာင္းကလည္းစ၀င္ဆိုေတာ့ သူတို႔လင္မယားက ညဘက္ဆို ဖားရိုက္ထြက္ၾကတယ္၊ ငါးရလည္း ငါးေပါ့ေလ၊ အဲဒီလိုနဲ႔တညေတာ့ စခန္းတဘက္ ေတာင္ယာတဲေနာက္ေက်ာက စမ္းေခ်ာင္းမွာ ဖားသြားရိုက္တဲ့ လင္မယား ေငြခြံအိတ္ႀကီး ထမ္းၿပီးစခန္းကို ျပန္လာတယ္၊ ေအာင္ေဖကေမးတာေပါ့ ေဟ့ေကာင္ဘာႀကီးလဲဟေပါ့ေလ၊ ဒီေကာင္က ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ေျမြအကိုတဲ့၊ ဒီေကာင္ေနာက္စရာမရွိေနာက္တယ္၊ ငါကေျမြလန္႔တတ္မွန္းသိလို႔ေပါ့ေလ။ ခဏေနေတာ့ စခန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာကေန ဘားတိုက္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ အမေလး လန္႔သြားတယ္၊ စပါးႀကီးေျမြႀကီးရယ္ေလ ဘားတိုက္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းအလွ်ားလိုက္ ခ်ထားတာဘားတိုက္အျပည့္ လံုးပတ္ကေအာင္ေဖ့ ေျခသလံုးေလာက္ရွိမယ္ ဒီေလာက္ႀကီးတာႀကီး မေတြ႔ဖူးဘူး၊ ဟာေဟ့ေကာင္ လွိဳင္မင္းထြန္း မင္းဟာႀကီး စားဖိုထဲသြားထားကြာ ဘာညာေျပာေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ၿပံဳးေနၾကတာေပါ့ ေအာင္ေဖလန္႔မွန္းသိေနၾကတာကိုး။ ေနာက္မွ သိတာက ဒီေကာင္ေတြလင္မယား ဖားရိုက္ထြက္ရင္းနဲ႔ ဖားကိုေခ်ာင္းေနတဲ့ ဒီေကာင္ကိုေတြ႔ေကာ ဒီေျမြက ဘ၀ေျပာင္းခ်င္ေတာ့ လွိဳင္မင္းထြန္းတို႔ကို မျမင္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ဒီေကာင္က ေက်ာက္ခဲႀကီးႀကီး တလံုးမၿပီး ေခါင္းကို ထုထားခဲ့တာ ၿပီးမွ သူ႕မိန္းမအိမ္က အိတ္ျပန္ယူၿပီး ထမ္းလာခဲ့တာတဲ့ ေအာင္ေဖတို႔ သတၱိနဲ႔မ်ားေတာ့ တျခားစီ။ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ စခန္းကို ပေယာ္ေတာင္ေပၚကေနဆင္းလာတဲ့ ဆရာဦးသိန္း၀င္းက ေျမြအေရခြံကိုဆုတ္တယ္၊ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး တခ်ိဳ႕ေတြေျပာၾကတာ၊ စပါးႀကီးေျမြက သူ႕ကိုအလွ်ားလိုက္ ခြဲေနရင္ ခြဲၿပီးသားေနရာကို ေဒါက္နဲ႔ကန္႔လန္႔ ေထာက္ထားရတယ္တဲ့ မဟုတ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေစ့သြားတယ္တဲ့ အခုဟာက တည ပစ္ထားၿပီးလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး ဘာမွျပန္မေစ့ပါဘူး၊ စပါးႀကီးသည္းေျခလား ဘာလား ရလိုက္ၾကေသးတယ္ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူယူတယ္ ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ အေရခြံကိုေတာ့ အေျခာက္လွမ္း အသားေတြကို ၾကပ္တိုက္ကင္ တခ်ိဳ႕အသားေတြကို ငရုပ္သီးနဲ႔အေျခာက္ေၾကာ္တာ အေတာ္စားေကာင္းဆိုပဲ၊ ေအာင္ေဖကေတာ့ စားဖိုထဲ၀င္ကို မ၀င္ေတာ့ဘူး တျခားဟာပဲ အဆင္ေျပသလိုစားလိုက္တယ္။
မိုးအကုန္ေဆာင္းအ၀င္မွာ ငါးမွ်ားရတာလည္း အေတာ္အဆင္ေျပတယ္ ဘာလို႔ဆိုစခန္းႀကိဳးတံတားေပၚကေန ငါးမွ်ားရင္ ငါးေျမြထိုးေလးေတြ အေတာ္ကိုရတာကိုး၊ ဒီငါးေျမြထိုးက ၿမိဳ႕မွာေရာင္းတဲ့အေကာင္ေတြထက္ ႀကီးတယ္၊ ဒါေလးေတြကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေပါ့၊ စခန္းထဲမွာ စိုက္ထားတဲ့ ပီေလာပီနံကလည္း ညဘက္ဆိုရင္ တူးတဲ့သူကတူး ျပဳတ္တဲ့သူကျပဳတ္နဲ႔ အေတာ္ေတာ့အဆင္ေျပတယ္၊ အားလံုးအတြက္ အဆာေျပျဖစ္သလို၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ကလည္း စခန္းေရွ႕က လွိဳင္မင္းထြန္း ေယာကၡမႀကီးေတြ အိမ္ကိုသြားၿပီး သြားသြားပြား ၿပီးရင္ ဟိုကစခန္းအတြက္ေပးတဲ့ ေကာက္ညွင္းေတြယူလာ ၿပီးရင္ဆီထမင္းခ်က္ ညဘက္စားၾကေပါ့။ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းသား။
ဒီလိုနဲ႔ ဒီဇင္ဘာတရက္မွာေတာ့ သဆင္းဆိုးၾကားရေကာ သူပုန္ေတြရဲ႕ တပ္ေပါင္းစုစခန္းလည္းျဖစ္ု ကရင့္အေျခစိုက္ ဗဟိုစခန္းလည္းျဖစ္တဲ့ မာနယ္ပေလာ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ က်သြားၿပီတဲ့၊ လူေတြလည္း ေလသြားတယ္၊ ငါတို႔လူေတြ ဘယ္ကိုေရာက္ကုန္ၿပီလည္း မသိေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ စနစ္တက်နဲ႔ တေနရာရာကို ဆုတ္သြားၾကမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။
ဒီၾကားထဲ ေရွ႕တန္းကို ဘယ္သူမွမဆင္းၾကရဘူး စံခတက္လိုက္ စခန္းျပန္ဆင္းလာလိုက္နဲ႔ အလုပ္ေတာ့ ရႈပ္ေနၾကတယ္၊ ဘာလို႔ဆို မာနယ္ပေလာက်သြားေတာ့ မြန္နဲ႔ အျခားေဒသဘက္ေတြမွာ အေျခတက် ေျခကုပ္ယူဖို႔ လိုလာေနၿပီေလ။ ေအာင္ေဖတင္ထားတဲ့ ႏုတ္ထြက္စာ ကိစၥကလည္း ဘယ္သူမွဘာမွ ေမးမရဘူး ဗဟိုကဘာအမိန္႔မွ မလာေသးလို႔တဲ့ ဒါဆိုေစာင့္ေပေတာ့ေပါ့။
၁၉၉၅ ေဖေဖၚ၀ါရီထဲေရာက္ေတာ့ မြန္ေတာ္လွန္ေရးေန႔လား ဘာလားမသိ၊ ထား၀ယ္ခရိုင္မွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ လုပ္ၾကပါေလေကာ အဲဒီေတာ့စခန္းေတြက အလွည့္က်လံုၿခံဳေရး ယူရတယ္ အရင္တုန္းက စစ္ပူတဲ့အခါတိုင္း ေနရာယူထားၾကရတတ္တဲ့ ေနရာေတြကိုေပါ့၊ ၂ေနရာခြဲၿပီး ကင္းေစာင့္ၾကရတယ္၊ ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔က ဒီပီေအကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္းေဟာင္းေခၚတဲ့ေၾကာကို တရက္သြားေစာင့္ရတယ္၊ ပြဲက၂ရက္ဆိုေတာ့ ပထမေန႔ကတဖြဲ႔ ဒုတိယေန႔ကတဖြဲ႔၊ ေအာင္ေဖက ပထမေန႔ မေစာင့္ခ်င္ဘူး ဘာလို႔ဆို ပထမေန႔စတိတ္ရွိဳးမွာ ဆရာမေလး မသီတာက သီခ်င္းဆိုမယ္ဆိုတာ ၾကားထားတယ္ေလ ကိုရဲကလိဒ္ဂီတာ တီးမွာဆိုေတာ့ သူ႔ဆီက သတင္းရထားတာ၊ ဒါေပမယ့္မရဘူး သြားရေတာ့တာပဲ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ညေနမေစာင္းခင္ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရေတာ့ လူကအင္တင္တင္နဲ႔ေပါ့။
စစ္ေၾကာင္းသေဘာနဲ႔ တခါမွမထြက္ရဖူးေတာ့ အလဲ့ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းသား၊ ငါေတာ့ဒီတခါ အတုမဟုတ္ အစစ္သေဘာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းခ်ီဖူးၿပီေပါ့ေလ၊ ပြဲေတာ္ကလည္း ဒီပီေအစခန္းေရွ႕နားက ကြင္းျပင္မွာလုပ္တာဆိုေတာ့ လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ ေအာင္ေဖတို႔ေတြ စစ္ေၾကာင္းကိုျမင္ေတာ့ အားပါးေလးစား အားက်တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြေပါ့၊ ခက္တာက ကိုယ္ငမ္းခ်င္တဲ့ ဆရာမေလး အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ရဘူး၊ စတိတ္ရွိဳးစင္နား ေသနတ္လြယ္ၿပီး သြားကပ္လို႔ကလည္းမျဖစ္ ဘာလို႔ဆို ပြဲေတာ္လံုၿခံဳေရးယူထားတဲ့ မြန္တပ္က ေကာင္ေတြက ထုထည့္လိုက္မွာေပါ့၊ လူကေယာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတုန္း “ေဟ့လူ ဆက္သြားေလ ဘာရွာေနတာလဲဗ်” တဲ့ ကိုသိန္းစိုးရယ္ေလ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ေသာက္သံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္လိုက္တာ ရိပ္မိတဲ့သူေတြက ၿပံဳးၿပံဳးစိစိေပါ့။ ဘာရန္သူမွေတာ့ မလာပါဘူး ငါးဖမ္း ထမင္းခ်က္စား ေတာထဲတညအိပ္ ေနာက္ရက္ညေန လာခ်ိန္းတဲ့တပ္နဲ႔လဲ ျပန္ေပါ့။
စခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး ယူနီေဖာင္းေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ၿပီး စတိတ္ရွိဳးပြဲ ခ်ီတက္ေတာ့တာေပါ့၊ ကိုရဲကိုရွာၿပီး ေဟ့လူ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲဗ် ဘာညာေမးတာေပါ့၊ ကိုယ္တိုက္တဲ့ ဘီယာဗူးေလးစုပ္ၿပီး သူေျပာပံုက ဒီညပဲ ဆရာမေလးက သီခ်င္းထပ္ ဆိုဦးမလိုလို ဘာလိုလို “ေအးဗ် သူတို႔ပါဦးမယ္နဲ႔ထင္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္က တီးတဲ့သူပဲဆိုေတာ့ စခါနီးမွ သီခ်င္းေတြ ထြက္လာမွာေလ” အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ေအာင္ေဖေပ်ာ္တာေပါ့၊ သီခ်င္းဆိုရင္ ဘယ္လိုစတိုင္ေလးမ်ား ရွိေနမလဲမသိ၊ ေဟမာေန၀င္းလိုမ်ိဳး ယဥ္ယဥ္ေလး ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္ေပါ့၊ “ေမာင္” ေတြဘာေတြမ်ားဆိုမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ “ကိုကိုေရ သိပ္ခ်စ္တယ္၊ အစြဲႀကီး စြဲမိၿပီရွင္……..” ဘာညာေတြ ဆိုလို႔ကေတာ့ ထကို ကပစ္မယ္ေပါ့ေလ စိတ္ထဲကေတးထားတယ္။
ဟိုလူပြား ဒီလူပြားၿပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြဘာေတြ စဆိုၿပီ၊ ေအာင္ေဖတို႔ ရတုန္းရခိုက္ ဘီယာေလးဘာေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး ရထားေတာ့ အိုေကစိုေျပေနေတာ့တာေပါ့။ နည္းနည္းပါးပါးဆိုတာ ေသာက္ရမ္းေသာက္လို႔ မရဘူးေလ၊ ပြဲေတာ္ဆိုေတာ့ လံုၿခံဳေရးခ်ထားတဲ့ မြန္တပ္အျပင္ ေတာ္ၾကာတပ္ေပါင္းစံုထဲက တာ၀န္က်တဲ့ေကာင္က အရင္ကလည္း ဒီေကာင္ကၽြဲေသာက္ ႏြားေသာက္ ေသာက္ဖူးတယ္၊ အခုလည္းဒီေကာင္ အေတာ္မူးေနၿပီလားမသိလို႔ ထင္သြားၿပီး ထိပ္တံုး ခပ္ထားမွ ဂန္႔သြားမယ္၊ ေဘာ္ဒါကေဘာ္ဒါပဲ တာ၀န္က်ေနခ်ိန္ဆိုရင္ သေကာင့္သားေတြကိုလည္း ေၾကာက္ရတယ္။ ၾကည့္ေနရတယ္၊ စစ္သားျခင္းတူေပမယ့္ သူတို႔ကတာ၀န္နဲ႔ ၾကည့္က်က္ေသာက္ရတယ္၊ မဟုတ္ လက္စြမ္းျပခံရမယ္။
အထီးေတြေကာ အမေတြေကာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ဆိုသြားတယ္၊ ဘာဆရာမေလးမွ ထြက္မလာဘူး ည၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့ ပြဲကသိမ္းၿပီ၊ ေအာင္ေဖတို႔ ခံလိုက္ရတယ္၊ ေနာက္မွ သိရတာက ဆရာမေလးက ဆိုၿပီးသြားလို႔ ဒီမနက္အေစာႀကီးပဲ ပေယာ္က ေဆးရံုကိုတာ၀န္က်လို႔ တက္သြားၿပီတဲ့ “ေသနာကိုရဲ” လို႔ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲ ေနမိေတာ့တယ္။
မတ္လထဲမွာေတာ့ ထူးျခားတယ္ေခၚရမယ္၊ ဘာလို႔ဆို စခန္းအထိုင္သာ ေနေနခဲ့ရတဲ့ ေအာင္ေဖအတြက္၊ ႏုတ္ထြက္စာတင္ထားတဲ့ ေအာင္ေဖအတြက္ ထူးျခားခ်က္ေတြ ျဖစ္လာတယ္၊ ဘာလို႔ဆို ပါတီက တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူထားတဲ့ ကိုေဇာ္ႏိုင္ဦး ေတာင္ပိုင္းစခန္းကို ေရာက္လာပါေလေကာ၊ သူလာေတာ့ ဟာအတြင္းေရးမွဴးေတာ့လာၿပီ ထူးျခားၿပီေပါ့ေလ။
သူေရာက္ၿပီးေနာက္တရက္ ေအာင္ေဖ့ကိုေခၚတယ္ သီးျခားေျပာတယ္၊ စစျခင္း ေအာင္ေဖကေမးတာေပါ့ ဘယ္လိုလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္ထြက္လို႔ရၿပီလားေပါ့၊ သူေျဖတာက ရွင္းရွင္းေလး မင္းကိုပါတီက ေပးမထြက္ပါဘူးတဲ့၊ ဟာဒါဆို ခင္ဗ်ားကလည္း က်ဳပ္မွမလုပ္ ခ်င္ေတာ့တာဆိုေတာ့၊ သူကၿပံဳးတယ္၊ ေဟ့ေကာင္ေအာင္ေဖ မင္းထြက္တာေတြ မထြက္တာေတြ ထားလိုက္စမ္းကြာ။ မင္းကိုအေရးႀကီး တာ၀န္ ေပးစရာရွိလို႔ကြတဲ့။
အမ္ေသၿပီ၊ လူကမလုပ္ေတာ့ပါဘူး ပါတီကထြက္ပါမယ္ေျပာတာေတာင္ အေရးႀကီးကိစၥလုပ္ရမယ္တဲ့ ဆင္ဖမ္းေပး ရမွာလား ေျမြဖမ္းေပး ရမွာလား မသိ၊ အဲဒီမွာ သူေျပာေတာ့တာပဲ။
“ဒီလိုကြေအာင္ေဖရ၊ အခုက မာနယ္ပေလာကလည္း က်သြားၿပီ၊ တပ္ေပါင္းစုကလည္း အေျခစိုက္ဖို႔အတြက္ေတာင္မွ အေတာ္ကိုခက္ေနၿပီ အရင္ကလိုစခန္းအထိုင္အႀကီးႀကီး လုပ္လို႔ရမယ့္ပံုေတာင္ မေပၚေတာ့ဘူး၊ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ေတြလည္း နယ္စပ္မွာအရင္ကလို ပံုစံလႈပ္ရွားရတာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိကုန္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါတို႔ေတြ အထူးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္မွရေတာ့မယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ လုပ္မယ့္သူကလည္းရွားတယ္၊ ဘာလို႔ဆို လူတိုင္းက သိႏိုင္တဲ့သူ မဟုတ္ၾကလို႔ပဲ၊ မင္းၾကေတာ့ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတယ္ မင္းကရန္ကုန္ကကိုး၊ ဒါေၾကာင့္မင္း ဒီတာ၀န္ကို မင္းယူရလိမ့္မယ္” တဲ့။
သူဆိုလိုတာက ေအာင္ေဖကရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းကတည္းက နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားက လာတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို ထိေတြ႔ ဆက္ဆံဖူးထားေတာ့ သူတို႔ကိုျပန္ဆက္သြယ္ရမယ္၊ သူတို႔ယံုၾကည္ေလာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပါတီရဲ႕ေျမေအာက္ လမ္းေၾကာင္းသစ္ကို စေဖာက္ရမယ္ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ မၾကာခင္ ေရွ႕တန္းဆင္းဖို႔ ျပင္ေပေတာ့တဲ့။ လူကႏုတ္ထြက္လို႔ ရမယ္ထင္ေနတာ မထြက္ရတဲ့အျပင္ ထပ္ေတာင္ခိုင္းေန လိုက္ေသးတယ္၊ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ က်န္တဲ့သူေတြဆို တျခားနယ္ကရဲေဘာ္ေတြက မသိၾကဘူးေလ တခ်ိဳ႕ဆိုစိတ္ဓါတ္အရသာ လိုက္လာၾကတာ၊ ရန္ကုန္ကိုဆင္းရတဲ့ တာ၀န္ေတြ မယူခဲ့ၾကရဘဲ နယ္မွာတင္ ထာ၀န္ယူခဲ့ၾကရတာကိုး ။သူတို႔ကို တျခားနယ္ကလူေတြက ဘယ္သိႏိုင္မလဲေပါ့။
ဒါနဲ႔ သူျပန္ေတာ့ ေအာင္ေဖလိုက္ပို႔ေသးတယ္၊ လမ္းမွာေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ပါမယ္၊ အႏၱရာယ္ေတာ့ႀကီးတယ္ဗ်၊ ေတာ္ၾကာမိသြားရင္ မေခ်ာင္ ဘူးဗ်၊ အဲဒီၾကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့ေလ၊ သူကေျပာတယ္ ဘယ္သူမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး ေဟ့ေကာင္ေရ ငါလည္းမလုပ္ႏိုင္ဘူး ဒါေၾကာင့္ ပါတီမွာ စဥ္းစားေတာ့ မင္းပဲရွိလို႔ မင္းကိုေရြးရတာ မတတ္ႏိုင္ဘူး အထဲမွာ ေထာင္က်တမ္းက်နဲ႔ ေသေၾကခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြလည္း တပံုႀကီး၊ ဒီရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ငါတို႔ဆက္လုပ္ရဦးမွာပဲ အဲဒီေတာ့ အလုပ္အားလံုးကို ပါးပါနပ္နပ္နဲ႔ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖစ္ေအာင္သာလုပ္ေပေတာ့၊ မိရင္လည္း ခံလိုက္ေတာ့ တဲ့။
ေအးေပါ့ေလ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ မလုပ္လို႔ကလည္း မျဖစ္၊ မဟုတ္ရင္ပါတီနဲ႔ ျပည္တြင္းကရဲေဘာ္ေတြ အဆက္ျပတ္သြားမယ္၊ ပါတီလည္း ေျမာင္းထဲေရာက္သြားမယ္ေပါ့ လံုးပါးပါးသြားမယ္၊ ကိုယ့္အႏၱာရယ္ကိုယ္ၾကည့္ေရွာင္မွ ရမယ္ေပါ့ေလ။ အေမ့သား ကံေကာင္းပါေစေပါ့။
အားလံုးသေဘာတူၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖခရီးစထြက္ဖို႔ ျပင္ရၿပီ၊ ေရွ႕တန္းကို ေအာင္ေဖနဲ႔အတူ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးလည္း လိုက္ဆင္းရမယ္။ သူကေရွ႕တန္းမွာ ဆက္ေနခဲ့ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖကေတာ့ လိုအပ္ရင္ျပည္တြင္းကို တိတ္တဆိတ္၀င္ၿပီး ပါတီေျမေအာက္ကြန္ယက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရေတာ့မယ္၊ ေအာ္……..ဘီစီပီေတြလုပ္သလို ငါလည္း လုပ္ရေတာ့ မွာပါလားေပါ့ မိသြားရင္ေတာ့ကိြဳင္ပဲ ေသဒဏ္နီး ပါးေတာ့ က်ႏိုင္တယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာထားလိုက္ရေတာ့တယ္။
သက္ခိုင္
(၁၄း၃၅) နာရီ
၈.၉.၂၀၁၄