ဖိုုးသံ (လူထုု) သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးခဲ့တယ္
(မိုုးမခ) ဧျပီ ၂၉ ၊ ၂၀၁၅
ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးကိုစၿပီးစိတ္ဝင္စားတာမွာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးကစတယ္ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ျပည္သူေတြရဲ႕နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ကိုလိုနီဘဝကလြတ္ေျမာက္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္အတြင္း ေျပာင္ေျမာက္စြာပါဝင္ခဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဟီး႐ိုးေတြျဖစ္ ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုမွတ္မိတဲ့အထဲမွာသူတို႔ရဲ႕သူရဲေကာင္းပံုျပင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါဝင္ပါတယ္။ မိဘေျပာျပတာ၊ စာအုပ္ထဲမွာဖတ္ရတာ၊ နီးစပ္ရာေတြဆီကသိရၾကားရတာေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာစိတ္စားမွန္းသိလို႔ ေျပာျပၾကတာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုစံနမူနာယူေစခ်င္လို႔ေျပာျပတာေရာ၊ တျခားကေလးေတြ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ဘဝအတိုင္းပါပဲ။
“ကမၻာမ်ား၏စစ္ပြဲ” (The World of the Worlds) ဆိုတဲ့႐ုပ္႐ွင္ကားဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ငယ္ငယ္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲဝင္ေရာက္လာတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားတကားပါ။ အဲဒီေခတ္တုန္းကမမ်ားလွတဲ့ သိပၸံပညာအထူးဖန္တီးခ်က္ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲက နာမည္ႀကီးကားတကားေပါ့။ လူႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္းကားခဲ့တဲ့ဇာတ္ကားတကားပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာ့ ဒီဇာတ္ကားအေၾကာင္းေျပာၾကတယ္ဆိုရင္ ဇာတ္ကားအေျခခံထားတဲ့ ဝတၳဳႀကီးအေၾကာင္း၊ အဲဒီဝတၳဳႀကီးကိုေရးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္အဂၤလိပ္စာေရးဆရာအိပ္ခ်္ဂ်ီဝဲလ္စ္ (H.G.Wells) အေၾကာင္း ေတြလည္းပါလာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အိပ္ခ်္ဂ်ီဝဲလ္စ္ဗမာျပည္ကိုလာဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္တကၠသို္လ္ထဲမွာ ဗမာျပည္က စာေရး ဆရာေတြနဲ႔ေတြ႔ဆံုတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး- - - - -
ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္။
အိပ္ခ်္ဂ်ီဝဲလ္စ္နဲ႔ ဗမာျပည္ကစာေရးဆရာေတြ အင္းလ်ားကန္နံေဘးက တကၠသိုလ္ေလေလွာ္အသင္းမွာေတြ႔ဆံုတဲ့ လက္ဖက္ပြဲလုပ္ေတာ့ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က အိပ္ခ်္ဂ်ီဝဲလ္စ္ကို အာဇာနည္၁၇ဦးကိစၥနဲ႔ အဂၤလိပ္အစိုးရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြ ဖြင့္ခ်ျပလိုက္တယ္ဆိုတာဟာ အဲဒီေခတ္က ဗမာႏိုင္ငံကျပည္သူေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ထင္ဟပ္တာျဖစ္႐ံုမက ဗမာ စာေရးဆရာေတြရဲ႕သေဘာထားကိုလည္း ေဖာ္ျပတာလို႔ယူလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စာေရးဆရာအသင္းဟာ ဖြဲ႕ၿပီးစပဲ႐ွိပါေသးတယ္။
ဒီေနရာမွာတခုေျပာဖို႔လိုလာပါတယ္။ အဲဒါကဗမာႏိုင္ငံလိုေနရာက စာေရးဆရာအသင္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢစတာ ေတြနဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံကစာေရးဆရာအသင္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢစတာေတြ မတူတဲ့အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီတုန္းကဗမာျပည္ ဟာနယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ခံကိုလိုနီႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့အဂၤလိပ္အစိုးရက ဗမာျပည္ကတကၠသိုလ္ေတြမွာ သူတို႔ဆီမွာ လို ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတာ ဘာႏိုင္ငံေရးမွမလုပ္တဲ့ သဟာယအသင္းေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕စည္းခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ဗမာျပည္ကေက်ာင္းသားသမဂၢေတြဟာ သူတို႔ကိုဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ရာမွာ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းကပါတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔တခုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာေရးဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခတ္ဝန္ကို မထမ္းလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ေခတ္ကဗမာျပည္ျပည္သူေတြရဲ႕ ကိုလိုနီဘဝကလြတ္လပ္ေရးရဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္မယ့္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔စစ္ပြဲ ဟာ အရွိန္ရျမင့္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
ဒီေန႔ဗမာျပည္မွာလည္းဒီလိုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဖမ္းခ်င္သလိုဖမ္း၊ သတ္ခ်င္သလိုသတ္၊ လုခ်င္သလိုလုေနတဲ့စစ္အစိုးရ
ေအာက္မွာေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခုကလူေတြဟာ အဲဒီစစ္အစိုးရကိုဖယ္႐ွားဖို႔သမိုင္းဝန္ထမ္းရပါမယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြလို ပါတီပြဲေတြ၊ စကားရည္လုပြဲေတြေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ေနလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ ေပ်ာက္ကြယ္ေရးအတြက္ တတပ္တအားပါဝင္ၾကရပါမယ္။ ဒီေခတ္ေက်ာင္းသားေတြေလ့လာ၊ အားက်ရမွာက ဟိုခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြကေက်ာင္းသားေတြကိုမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသမိုင္းထဲက သမိုင္းဝန္ထမ္းခဲ့သူေတြကို ပိုေလ့ လာ အားက်သင့္ပါတယ္။
ျပန္ဆက္ပါမယ္။ ဗမာျပည္သမိုင္းမွာလံုးဝခ်န္မထားသင့္တာက ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ဒုတိ ယကမၻာစစ္ႀကီးမွာ ဂ်ပန္ေတြပထမဆံုးလံုးဝ႐ံႈးနိမ့္ထြက္ေျပးရတာ ဗမာျပည္စစ္ေျမျပင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဖက္ဆစ္ေတြ ကိုေမာင္းထုတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာရရင္ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ႕အခန္းနဲ႔ ဦးခင္ေမာင္လတ္-ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔လို လူပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕အခန္းကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ဖက္ဆစ္အုပ္စိုးမႈေအာက္မွာသူတို႔ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးမို႔ဒီမွာထပ္မေရးေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အသိအမွတ္ျပဳရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာထပ္ေလာင္း ေရးခ်င္ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလးစားခဲ့တဲ့ဆရာႀကီးဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို ပထမဆံုး ေတြဖူးတာက ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ကထြက္လာၿပီးေတာ့မွပါ။ ၁၉၇၄-၇၅ေလာက္ကထင္ပါတယ္။ သူတို႔မႏၱေလးကိုလာလည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာတည္းၾကပါတယ္။ အဲဒီအေခါကမွာ သူတို႔ရဲ႕တဦးတည္းေသာသား သခၤ်ာဆရာကို(ေဒါက္တာ) ခင္ေမာင္ဝင္းလည္းပါပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိတာ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းက ကၽြန္ေတာ့္အကိုထက္နည္းနည္းႀကီးပါတယ္။ ဒီ မိသားစုဟာ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားရဲ႕မိတ္ရင္းေဆြရင္းမ်ားမို႔ မႏၱေလးကိုလာလည္မယ္လုပ္ေတာ့ မိဘမ်ားကိုလွမ္းဆက္သြယ္ ၾကၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာလက္ကမ္းလိုက္တာနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာတည္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကပဲဘုရားဖူး၊ လည္ပတ္တာေတြကိုလိုက္ပို႔ပါတယ္။ သတင္းစာအလုပ္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားကသူတို႔ ေဘာ္ဒါေဟာင္းမ်ားလိုသေဘာထားၿပီး အတူလိုက္ပို႔၊ လိုက္လည္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ေတာ့မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့သူတို႔ကို ထမင္းစားရာမွာေရာ၊ ဘုရားကန္ေတာ့ရာမွာပါ အမူအရာ၊ အေျပာအဆိုကအစ အစစကိုတေစ့တေစာင္းအကဲခတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာမ်ားအတုယူရမလဲလို႔ေပါ့။
ပထမဆံုးသတိထားမိတာကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေဆာင္းပါးဝတၳဳေတြေရးတဲ့ဇနီးနဲ႔ အဂၤလိပ္သတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ခင္ပြန္းတို႔ဟာ စကားေျပာရာမွာဗိုလ္လိုညွပ္ေျပာေလ့မ႐ွိတာပါပဲ။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံခ်င္းေျပာရင္လည္း ဗိုလ္စကားမၾကားရ ပါဘူး။ သူတို႔ႏႈတ္က အင္မတန္ျမန္မာဆန္တဲ့ျမန္မာစကားကိုပဲၿမိန္ၿမိန္ေျပာတာၾကားရလို႔ ကၽြန္ေတာ္အင္မတန္ အံ့ၾသ ဝမ္းသာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္သတိထားမိတာက ဆရာမႀကီးရဲ႕လႈပ္႐ွားပံုအမူအရာဟာ ေဒါင္းတင္ေမာင္းတင္႐ွိတယ္လို႔ ယူဆစရာပါတယ္။ အင္မတန္ဖ်တ္လတ္သြက္လက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူအိပ္ခ်္ဂ်ီဝဲလ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးပဲမွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေတြကို ေပးခဲ့တာမ်ားလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတြးေနမိပါတယ္။ ဦးခင္ေမာင္လတ္ကေတာ့ လူေျပာမသန္ လူသန္မေျပာဆိုတာမ်ိဳး စကားနည္းသူပါ။ လူပံုခန္႔ညားသလို အသံလည္းခန္႔ညားသူလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ သူတို႔သားဆရာကိုခင္ေမာင္ဝင္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးလို အင္မတန္အိေျႏၵႀကီး၊ တည္လြန္းတာမို႔ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကစိတ္ထဲကေနၿပီး ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ပ်ိဳ႕မွတ္တမ္းသီခ်င္းထဲက “မိဘေပးစား၊ ဒီလူႀကီးဇနီးရပါေစ” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကို ႐ြတ္ခဲ့မိပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္သတိထားမိတာက သူတို႔ဟာသာမန္ဘုရားေတြလည္ဖူးတာမဟုတ္ပဲ ဘယ္ဘုရားကိုပဲေရာက္သည္ ျဖစ္ေစ အင္မတန္ေလးနက္ကိုင္း႐ိႈင္းစြာနဲ႔ ဦးခ်တာ၊ ဆုေတာင္းတာလုပ္ၾကပါတယ္။ တည္ၾကည္ေလးနက္တဲ့ ျမန္မာဗုဒၶ ဘာသာလင္မယားပါလား ခ်က္ျခင္းအေတြးေပါက္မိပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ပါဝင္ျဖတ္ သန္းခဲ့သူေတြမဟုတ္ပါလား။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအေခါက္ကသူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုကမင္းကြန္းကိုဘုရားဖူးလိုက္ပို႔ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ထံုးစံအတုိင္းေမာ္ေတာ္ေလးတစင္းနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္သားေတြအျပင္ တျခားေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕လည္းပါေသး တာမို႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ကိုယ္ကအမ်ားစုျဖစ္ေနပါတယ္။ မႏၱေလးကေနမင္းကြန္းကိုအသြားက ဧရာဝတီျမစ္ကို ဆန္ ရတာမို႔နည္းနည္းၾကာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ခရီးသည္ေတြဟာ ေဘးတဖက္တခ်က္ကဧရာဝတီျမစ္ကမ္း႐ႈခင္းကို ေငးရင္း လိုက္ပါၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕ဖူးေနတဲ့ ႐ႈခင္းကိုစိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ကိုယ့္ အိမ္ကယူသြားတဲ့အဂၤလိပ္စကားလံုးစီတဲ့ စခရယ္ဘလ္(Scrabble)ကစားနည္းကို ထုတ္ကစားၾကပါတယ္။ ဖ်ာၾကမ္း ခင္းထားတဲ့ေမာ္ေတာ္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေလးေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကစားၾကတာပါ။ စကစားလို႔ ခဏေလးေနေတာ့ ဆရာမႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကစားဝို္င္းအပါးေရာက္လာပါတယ္။ သူကဘာမွမေျပာပဲအသာေလး ထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူကတေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေထာက္ျပ၊ အႀကံေပးေလမလားလို႔ ေတြးပူမိတာကိုဝန္ခံရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လို႔ စကားလံုးတလံုးခင္းၿပီးတိုင္း မွန္ရဲ႕လားဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုငဲ့ၾကည့္မိ ပါတယ္။ အဲဒီလိုၾကည့္လိုက္တိုင္းေတြ႔ရတဲ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕မိခင္ဆန္လွတဲ့အၿပံဳးကို ကၽြန္ေတာ္ဒီကေန့တိုင္ မေမ႔ႏိုင္ပါဘူး။ အင္မတန္ၾကည္လင္၊ ႏူးညံ့တယ္လို႔ခံစားမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ သူတို႔တပတ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ျပန္ၾကပါတယ္။ဘူတာ႐ံုကိုလိုက္ပို႔ၾကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပဲကားေမာင္းရပါတယ္။ မီးရထားေပၚကေန ျပတင္းေပါက္အျပင္ ကိုယ္တပိုင္း ထုတ္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ့သူတို႔ရဲ႕ပံုဟာ သူတို႔ကိုကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။
၁၉၇၆ခုႏွစ္၊ အိမ္ကထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းရတာေတြဟာ စံုလင္မ်ားျပားလြန္းေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက ဘဝေတြ၊ မိတ္ေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းနဲ႔ ခ်စ္ခင္သူေတြကိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ျပန္မေတြးႏိုင္ပဲ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ွစ္ ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးေပၚထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိကၽြမ္းသူ၊ ေလးစားသူေတြအေျမာက္အျမား ေ႐ွ႕တန္းကိုခုန္ ထြက္လာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔စာေရးဆရာေလာကကိုငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာစာေရးဆရာေတြက ဒီအေရးေတာ္ပံုကိုေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးတဲ့လႈပ္႐ွားမႈတခု လုပ္ၾကပါသတဲ့။ ဒီအခါမွာ ဆရာႀကီးဦးခင္ေမာင္ လတ္နဲ႔ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ကို လက္မွတ္ထိုးဖို႔သြားေျပာၾကေတာ့ သူတို႔က “မင္း႐ို႕ဆရာကိုစာရင္းတို႔ကာသာ ထားလိုက္ၾကေပေရာ့”လို႔မေျပာ႐ံုတမယ္ တက္ႂကြစြာပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဆရာမႀကီးကဆိုရင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ခုတင္ေပၚမွာလဲွၿပီး ေဟာေျပာပြဲေတြမွာေဟာေျပာတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။
အဲဒါကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာႏိုင္ငံသားပါ။
ဗမာျပည္ကိုကိုယ္စားျပဳတဲ႔စာေရးဆရာပါ။
ဖိုးသံ(လူထု)
(ဓာတ္ပုံ – ဘိုုဘိုုလန္းစင္၊ အသက္ ၁၀၀ ျပည့္နဲ႔ ရာျပည့္ေက်ာ္၊ စာေပေမာင္ႏွံ ၂ စုံ၊ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာ၊ ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္)