 |
| Saya U Aung Thin (1927 - 2014) |
၀င္းေအာင္ႀကီး - ကိုေအာင္သင္း ကံဇာတာတက္လို႔ က်ေနာ္ မိန္းမအဆူ မခံလိုက္ရ
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၄၄)
(မိုးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၅
၁၉၇၀ ႏိုင္ငံတကာ စာအုပ္ႏွစ္စာပေဟာေျပာပြဲမွာ “ စာဖတ္သူခံစားရေသာ စာေပ့ၾသဇာ” စာတမ္းရွင္ ဦးေအာင္သင္းနဲ႔ “ စစ္ၿပီးေခတ္ ၀တၳဳတိုမ်ား” စာတမ္းဖတ္တဲ့က်ေနာ္ ဆံုေတြ႕ၾကခင္မင္လာၾကေသာအခါ၊ က်ေနာ့ထက္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ႀကီးေပမယ့္ ဦးေအာင္သင္းလို႔ ဆရာလို႔မေခၚရ ဆိုတာနဲ႔ ကိုေအာင္သင္းလို႔ေခၚရင္း ေျပာမနာဆိုနာ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။
သူ႕အိမ္ကိုသြားတိုင္း ေခြးႀကီးကေဟာင္၊ မေဟာင္တဲ့ တေန႔ ...
“ ခင္ဗ်ား လူျဖစ္ၿပီးညံ့လိုက္တာ၊ ကိုေအာင္သင္း ဒီအခ်ိန္အိမ္မကပ္ ဆိုတာမသိဘူးလား “ လို႔ေျပာေနသလိုပဲ၊
“ ခင္ဗ်ားတို႔ခ်င္း နားလည္တယ္ေနာ္”
“ ဘယ္ကလာ၊ ပညာရွိေတြး ေတြးၾကည့္လို႔သိရတာ” အဲဒီလို ေျပာမနာဆိုမနာကေန တဆင့္တက္ကာ၊ သူ႕အျမင္ကိုယ့္အျမင္ ေလးစား၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ၂ ေယာက္သားစကားေျပာရတဲ့ အရသာခံတြင္းေတြ႕ၾကတာ သူေသတဲ့အထိ။
အသုဘပို႔ရင္း ဆံုမိၾကလည္း၊ သခ်ၤ ိဳင္းမွာ လူရွင္းတဲ့အထိေစာင့္၊ ဥပမာ ... သိၾကားမင္းက သုဇီတာနဲ႔ သုမာလာကို ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ကြာၿပီးယူတာလဲ၊ သာမန္နတ္သားေလးေတြေတာင္ နတ္သမီးတဘက္ ၅၀၀ စီ ဆိုေတာ့ သူ႕ေနာက္ကြယ္မွာ လူမသိ နတ္မသိ ဇာတ္လမ္းေတြ ေတြးၾကည့္ၾကတာဟာ မိုးႀကိဳးပစ္ေလာက္တယ္။ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ကပ္သီးကပ္သပ္ေတြး လြတ္လပ္လပ္ေျပာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး၊ ဦးေန၀င္း အေၾကာင္းဆို အဆီတ၀င္း၀င္း ဘယ္ျပန္ညာျပန္နဲ႔ ၿမိန္လိုက္တာ၊ ၾကားသြားတဲ့ တာ၀န္သိ သရဲတေကာင္ေကာင္က သတင္ပို႔လိုက္ရင္ ေသဒဏ္ထိမွာလည္း အေသအခ်ာ။
တႀကိမ္မွာေတာ့၊ က်ေနာ့၀တၳဳတပုဒ္က ဇာတ္ေကာင္ကို အပင္ပန္းခံေတြးမေနဘဲ သူ႕ကိုၾကည့္ေရးလိုက္တာ မဂၢဇင္းထြက္လာေတာ့ မေၾကညာဘဲ သံတမန္အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္လိုက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းက သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္၊ အထပ္ထပ္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ တေနရာမွာ ေရးေတးေတးေလး သြားၿငိေနသလိုလို၊ ၀တၳဳပဲဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ေဒသစြဲကင္း ၀ါဒစြဲကင္းတဲ့ ဧရာမစာေပေ၀ဖန္ဆရာႀကီးဆီကို သြားရင္ေတာင္းပန္ရာ ေရာက္မွာမို႔ မာနတင္းထားလိုက္ေပမယ့္ ၃ ၄ ၅ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့မေနႏိုင္။ သူလည္းတင္းထားရာက ျပန္ေလွ်ာ့ဖို႔ခက္ေနမွာ က်ေနာ္သိတယ္။
ဆႏၵျပပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲကာလ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းနားမွာ ဘြားကနဲေတြ႕ၾကေတာ့ မ်က္ႏွာကိုတင္းထား၊ ေျခေထာက္ေတြ မသိမသာကပ္လာ အနားေရာက္ေတာ့ "လူေတြသိပ္မ်ားတယ္ေနာ္၊" "ဟုတ္တယ္ဗ် ..." ဆိုကာ ၿပီးသြားတဲ့ ၂ ေယာက္သား စကားမေျပာ မေနႏိုင္တဲ့ ဆက္ဆံေရးပါ။
သူ႔အေၾကာင္း သားငယ္ေအာင္ၿမိဳင္သင္း ေရးတာေတြ ဖတ္ရင္း ကိုေအာင္သင္း ကံဇာတာတက္တဲ့ေန႔ ေျပးသတိရမိတယ္။ က်ေနာ္ ကံနိမ့္ေနတဲ့ကာလ၊ ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သြားလုပ္ခ်င္ ထြက္ဆိုတာနဲ႔ အျပင္ေရာက္၊ အလုပ္ရပါရဲ႕ မသြားရလို႔ ဇရပ္ေဟာင္း ၇ ေပအခန္းက်ဥ္းေလးမွာ၊ စာမူခရပါက ပဲနီေလးဟင္း အာၿပဲေျခာက္ေၾကာ္၊မရရင္ ပဲ၀ါေလးနဲ႔ အာၿပဲေျခာက္ဖုတ္။ ခင္မင္သူမ်ားက အ၀င္အထြက္မပ်က္၊ ကိုေအာင္သင္းက ပိုလာ၊ အဲဒီေန႔က ပဲလိေမၼာ္မရွိလို႔ ပဲနီေလးလား ပဲ၀ါေလးလား မေသခ်ာ၊အာၿပဲေျခာက္၀ယ္ဖို႔ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ဂြေစ်းကိုထြက္ခဲ့တယ္။ လာဗ်ာ ဆိုကာလက္ဖက္ရည္တခြက္မွာ ရင္း “ ေအာင္သင္း ကံဇာတာ ျပန္တက္လာၿပီ” ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္တာ၊ ေက်ာင္းစာသက္သက္ အလြတ္မက်က္ဘဲ ေလာကႀကီးကို ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ဖို႔ သင္ေပးမိလို႔ ကထိကရာထူးက ျပဳတ္ခဲ့သူႀကီးမို႔ပါ။
စကားေကာင္းေနလိုက္ၾကတာ ေရေႏြး ၃ ခရားကုန္၊ အေပါ့ ၃ ႀကိမ္သြား၊ ညေန ၃ နာရီထိုး၊ သတင္းေကာင္းေရာက္ မလာႏိုင္လို႔ ေမးယူေတာ့မွ
“ ဒီမနက္ဗ်ာ၊ စာေရးရတာ အေပါက္အလမ္းမတည့္၊ စာဖတ္ဖို႔လည္း စိတ္မပါ၊ စကားေျပာရေအာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာထိုင္ေတာ့လည္း အသိမေတြ႕နဲ႔-- ေရာက္မယ့္ေရာက္လာေတာ့ ခင္ဗ်ားေလ၊ ေအာင္သင္း ကံဇာတာ ဒီ့ထက္ တက္ရဦးမွာလား? ”
လက္ေ၀ွ႕စကားနဲ႔ဆို က်ေနာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေမွာက္လ်က္က်သြားၿပီ။ က်ေနာ္ မနက္စာအတြက္ အာၿပဲေျခာက္လာ၀ယ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္၊ ျပာျပာသလဲေငြရွင္း ျမန္ျမန္လာ၊ ခင္ဗ်ားအမိ်ဳးသမီးကို လိုက္ေတာင္းပန္ေပးမွျဖစ္မွာ ဆိုကာထြက္လာလိုက္တာ၊ အိမ္ေရာက္၀ ေစာင့္ေနသူက ႏွစ္ေယာက္သားၾကည့္ရင္း "ထင္သားပဲ" လို႔ ၿပံဳးၿပီးေျပာတယ္။
"ေအာင္သင္း ကံဇာတာတက္လာ ယံုၿပီလား၊ ၾကည့္ ေတာင္းပန္ဖို႔ ပါးစပ္ေတာင္မဟရေသးဘူး၊ ေျပလည္သြားၿပီ ..." လို႔ မထိုင္ရေသး ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ေသး။
ဟုတ္ပါလိမ္မယ္၊ သူ႕ကံဇာအတက္ ဂယက္ရိုက္လို႔ က်ေနာ္လည္း မိန္းမရဲ႕ အဆူမခံရလိုက္တာလို႔ ခုမွေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၅ ခု၊ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႔