ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ
အပိုင္း (၂)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၆
● ၁၉၆၄
ငယ္စဥ္က ခုႏွစ္မ်ားကိုေတာ့ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မိမိေတာေက်ာင္းသားျဖစ္ခ့ဲ၍ အဆိုပါရြာကေလးသုိ႔ေရာက္ခဲ့ သည္မွာ ၁၉၆၂ ဝန္းက်င္က ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုရြာေလးမွာ ရန္ကုန္ ျပည္ရထားလမ္းေပၚရွိ သဲကုန္းႏွင့္ ဆင္ၿမိီးဆြဲၾကားရွိ ရြာကေလးျဖစ္သည္။ မီးရထားဘူတာရံုရွိသည္။ အျမန္ရထားမရပ္ေသာ္လည္း က်န္ေသာရထားမ်ားရပ္သည္။ ရြာနံမည္က စံျပေက်းရြာဟု ဆိုေသာ္လည္း အင္ပင္လွ စံျပေက်းရြာဟုေခၚသည္။
အင္ပင္လွသည္ ရြာေဟာင္းျဖစ္သည္ ရထားလမ္းအေနာက္ျခမ္း၌ရွိသည္။
စံျပရြာ အင္ပင္လွႏွင့္ ရထားလမ္းျခား၍ အေရွ႕ဖက္၌ တည္ထားေသာရြာျဖစ္သည္။ တရြာလုံးေျခတန္ရွည္ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးအိမ္မ်ားျဖစ္သည္။ ေသခ်ာအကြက္ရိုက္၍ တည္ထားေသာရြာျဖစ္သည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိသည္။ တိုက္နယ္ ေဆးေပး ခန္းရွိသည္။ ဘူတာရံုရွိသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးရသည္။ ဖဆပလေခတ္က အထူးအစီအစဥ္ျဖင့္ တည္ေပးခ့ဲေသာ ရြာျဖစ္ပုံရ သည္။ ထိုစဥ္ထိုရြာ၌ ၾသဇာရွိေသာရပ္ရြာလူႀကီးတဦးမွာ သခင္ျမဆိုသည့္ သခင္ လက္ေဟာင္းႀကီးတဦးျဖစ္ေပရာ ဖဆပလ ၏ျပည္ ေတာ္သာ စီမံကိန္းသည္ ထိုရြာသုိ႔ ေရာက္ခ့ဲပုံရသည္။ လူတကိုယ္ တိုက္တလုံး ကားတစီးစီႏွင့္ ျပည္ ေတာ္မသာႏိုင္ ခ့ဲေသာ္လည္း အိမ္ပုံစံ တညီတညာထဲျဖစ္ေသာ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးအိမ္ကိုယ္စီႏွင့္ ထိုရြာသာခ့ဲပုံရသည္။
သုိ႔ႏွင့္ အဆိုပါေက် းရြာကေလးတြင္ မိမိ၏ ရြာေက်ာင္းသား အစိုးရအတန္းေက်ာင္းသားဘဝ စခ့ဲေတာ့သည္။ မိမိတို႔တက္ သည့္ အလယ္တန္းေက်ာင္း၏ ေဘးတြင္ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္၏ ဘြဲ႔အမည္ကိုမမွတ္မိေတာ့။ တရြာလုံးကေတာ့ ဆရာေတာ္ကို ဗိုလ္တိုက္ဟုေခၚၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ေခၚသည္ကို မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ဗိုလ္တိုက္ဟူေသာ အမည္ကိုေတာ့ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ မွတ္မိရသည့္အေၾကာင္းမွာ ဗိုလ္တိုက္ကို တရြာလုံးေၾကာက္ၾက သည္ျဖစ္ရာ မိမိတိ႔ုကေလးမ်ားလည္း ေၾကာက္ၾကသည္သာျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က ဥပုတ္ေန႔ဆိုလွ်င္ ရြာရွိဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌ ဥပုတ္သီလယူသြားေလ့ရွိၾကသည္။ လူရြယ္ လူလတ္ပိုင္းထက္ လူႀကီးပိုင္းႏွင့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ ေက်ာင္းေရာက္လ်င္ ဆရာေတာ္ထံမွ သီလယူၾက တရား နာၾကၿပီး ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ မိမိတို႔ယူလာၾကေသာ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုယ္စီဖြင့္၍ ဥပုလ္သည္ ဇရပ္တြင္ ထမင္းစားၾကသည္။ မိမိတို႔ကေလးမ်ားအတြက္ေတာ့ေပ်ာ္စရာျဖစ္သည္။ သူမ်ားအိမ္ထမင္းခ်ဳိင့္မွ ဟင္းမ်ားႏႈိက္စားရကေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ေန႔စဥ္စားေနရသည့္ မိမိအိမ္မွဟင္းထက္ တခါတရံမွစားရသည့္ သူမ်ားအိမ္ က ဟင္းပို၍ ေကာင္းေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ လူႀကိီးမ်ားက ဥပုတ္သည္ဇရပ္တြင္ထိုင္၍ တရားေဆြးေႏြးၾကသည္။ ရပ္ေရးရြာေရး တိုင္းေရးျပည္ေရး ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ေရေႏြးၾကမ္းဝိုင္းဖြဲ႔ၾကသည္။ သနပ္ဖက္လိပ္ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္တို႔ဖြာၾကသည္။ မိမိတို႔ကေလးမ်ားကေတာ့ က်ယ္ျပန္႔၍ သစ္ႀကီးဝါးႀကီးမ်ားျဖင့္ အရိပ္ေကာင္း လွေပရာ မိမိတိ့ုကေလးမ်ားအတြက္ အေကာင္းစားကစားကြင္း ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ တခါတရံ ဆရာေတာ္က်ိန္းေနသည့္ အေဆာင္နားကပ္သြားလွ်င္ေတာ့ ဦးပဇင္းငယ္တို႔ ကိုရင္ႀကီးတို႔က ဟန္႔တတ္သည္။ မိမိတို႔လည္း ခပ္ေဝးေဝးျပန္ေျပးရသည္။ ဆရာေတာ္ ႀကိမ္လုံးႏွင့္ေဆာ္လွ်င္ မလြယ္ဟုေျပာသံေတြက ၾကားဖူးထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုရြာတြင္ ၄ ႏွစ္ခန္႔ၾကာေနခ့ဲသည့္ ကာလအတြင္ ဆရာေတာ္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းရိုက္ႏွက္သည္ကို မိမိလည္း မခံဘူး။ အျခားကေလးငယ္မ်ား ခံရသည္ကိုမေတြ႔ခ့ဲဖူးပါေခ်။ ေနာင္ျပန္လည္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသဆို သည္မွာ ဤအရာမ်ဳိးကိုေခၚသည္ဟု ခံစားရသည္။ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ၾသဇာႀကီးမားသည္ကို လည္း ျပသျခင္း ျဖစ္ပုံရသည္။
ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ခန့္မွာေတာ့ ေဆာ့ေနေသာ မိမိတို႔ကေလး တသုိက္အားေခၚ၍ မုန္႔ေကၽြးၾကသည္။ ဥပုလ္သည္မ်ား ကေတာ့ ေဖ်ာ္ရည္ေလးဘာေလးေသာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ပစၥည္းပစၥယမ်ားသိမ္း၍ အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္လွ်င္ ဥပုလ္သည္မ်ားက ဥပုတ္ေစာင့္၍ ညစာမစားၾကေတာ့။ မိမိတို႔ကေလးမ်ားက ညစာေစာေစာစား၍ ေစာေစာ အိပ္ၾကသည္။ တေန႔ကုန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ေဆာ့လာ၍ ပင္ပမ္းလာၾကသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုေတာ့ ဥပုလ္ေန႔တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔သြား၍ တရားနာ သီလယူ ဥပုလ္ေစာင့္သည့္အေလ့အထ နည္းပါး သြားၾကေပၿပီ။ တခါတရံက်ယ္ ေျပာေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကို ပစ္၍ အမ်ားသူငါသြားေနသည့္ လမ္းပိတ္၍တရားပြဲက်င္းပျခင္းေတာ့ ေတြ႔ရသည္။ တုတ္ဒါးကိုင္၍ အမ်ဳိးဘာသာေစာင့္ေနသူ အခ်ဳိ႕ လည္း ေတြ႔ရသည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသည့္ ဗုဒၶဘာသာမူလအစဥ္ အ လာမ်ား ေနရာတြင္ စိတ္ပ်က္စရာမ်ား ဝင္ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္ဟုဆိုရမည္။
…..
အဆိုပါရြာကေလးသည္ ေတာရြာေလးမို႔ေအးခ်မ္းလွသည္ေတာ့ မထင္ၾကေစလို။ ညဖက္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ စိုးထိတ္ရ မႈေတြေတာ့ရွိသည္။ ထိုစိုးရြံ႕ရကား အျခားမဟုတ္ ဓားျမတိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကာလက ရပ္ရြာမ်ားေအးခ်မ္းမႈမရွိလွေသးေခ်။ ညဘက္ လသာလွ်င္လည္း လသာလို႔ လမိုက္လွ်င္လည္း လမိုက္လို႔ ဓားျပေၾကာက္ရသည္။ အခ်ဳိ႕ညမ်ားတြင္ ေသနတ္သံၾကားရတတ္သည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ဘယ္ရြာက ဘယ္သူ႔အိမ္ ဓားျပတိုက္လို႔တဲ့ဟူေသာ သတင္းၾကား ရတတ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ ဘယ္နားကနတ္စင္မွာ ဓားျပေတြနတ္တင္ေနၾကတုန္း နတ္စင္မွာ ေထာင္ထားတဲ့ ေသနတ္ကလဲၿပီး က်ည္ထြက္လို႔တဲ့ ဓားျပတိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္ပ်က္သြားသတဲ့ဟူေသာ အသံဗလံမ်ား ၾကားရတတ္သည္။ ရြာထဲက အိမ္ေတြ ဓားျပရန္ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ညဆိုအဆင္သင့္ရွိေနတတ္ၾကသည္။ တုတ္ဓားမ်ား အဆင္သင့္ ေဆာင္ထားတတ္ၾကသည္။
အခ်ဳိ႕အိမ္မ်ားဆိုလွ်င္ အိမ္အတက္ေလွခါးတြင္ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးခ်၍ ဓားျပတက္လာလွ်င္ ဓာတ္လိုက္ဖို႔ စီစဥ္၍ပင္ထားၾကသည္။ သုိ႔႔ေသာ္ မိမိႏွင့္ ဓားျပနဖူးေတြ႔႔ဒူးေတြ႔ေတာ့ ဆုံခ့ဲဖူးျခင္းမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ေသနတ္သံၾကားသည့္ ညမ်ဳိးဆိုလွ်င္ေတာ့ လူႀကီးမ်ားစုိးရိမ္စိတ္ မိမိအားကူးစက္၍ ဆိတ္ဆိတ္ေတာ့ေနခ့ဲရဖူးပါသည္။ မေအးခ်မ္းေသာေခတ္ကာလဟုဆိုရမည္။
ရြာ၏အေရွ႕ဖက္ျခမ္းသည္ ပဲခူးရိုးမျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ပဲခူးရိုးမ၌ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေျခစိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ေနသည့္ ရြာကေလးအထိေတာ့ ၾသဇာသက္ေရာက္သည္ကို မေတြ႔ရ။ ရံဖန္ရံခါ သတင္းပလင္းေတာ့ ၾကားရတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ လူႀကီးမ်ား ေခါင္းခ်င္း ဆိုင္ေနတတ္သည္။ မိမိတ႔ိုကေလးမ်ား အနားကပ္သြားလွ်င္ေမာင္းထုတ္ခံရတတ္သည္။
သို႔ေသာ္ထိုစဥ္ကာလက အင္ပင္လွ စံျပရြာအေရွ႕ဖက္ရွိ ပဲခူးရိုးမေတာသည္ ရြာသူရြာသားမ်ားအတြက္ စိုးရြံ႕စရာ ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ႏွစ္စဥ္ ဝါဆိုလွ်င္ဝါဆိုပန္းခူးထြက္သည္မွာ ပဲခူးရိုးမေတာင္ရိုး ေတာင္စြယ္သုိ႔ ျဖစ္သည္။ မိုးဦးက် မိုးေရစက္ မ်ားႏွင့္ ပဲခူးရိုးမသစ္ေတာ၏ သစ္ရြက္စိမ္းနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ႕ေနသည့္ ပဲခူးရိုးမေတာေတာင္သည္ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္သည္။ ပဲခူးရိုးမ ေတာင္စြယ္ရွိ ေတာရေက်ာင္းေလသည္ ရြာမွ ဝါဆိုပန္းခူးထြက္သူမ်ားအတြက္ တေထာက္နား အပမ္းေျဖရာ ျဖစ္သည္။ ေတာေတာင္ထဲတြင္ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္စြာတရားအားထုတ္ေနေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရြာသားမ်ားအား တည္ၾကည္ႏွစ္လိုဖြယ္အျပံဳးျဖင့္ႀကိဳဆိုၾကသည္။
ဘုရားလည္းဖူး လိပ္ဥလည္းတူးဟုဆိုသည္။ ဝါဆိုပန္းခူးထြက္လာေသာရြာသူရြာသားမ်ားကေတာ့ လိပ္ဥ မတူး အင္ဥ တူးၾကသည္ဟု ဆိုရမည္။
ကၽြန္းပင္မ်ား အင္ပင္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ပဲခူးရိုးမေတာႀကီးအတြင္း အင္ဥရွာရသည္မွာမခက္လွေခ်။ မိုးဦးက် ႏွစ္လို ဖြယ္ရာ ရာသီစာဟုဆိုရပါမည္။
ထုတ္ထုတ္ ထုတ္ထုတ္ဝါးစားရသည္မွာပင္ တမ်ဳိးအရသာရွိလွသည္။ သုတ္စားစား ခ်က္စားစား ေက်ာ္စားစား စား၍ အရ သာရွိလွ ဆိမ့္လွေပသည္။ ယခုရက္ပိုင္း အင္ဥစားခ်င္စိတ္ေပၚ၍ ေစ်းသြားသည့္ သမီးျဖစ္သူကို မွာလိုက္သည္။ ရေတာ့ရလာ သည္။ သမီးျဖစ္သူက အေဖ့ အင္ဥကလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာဟု ဆိုသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ယခုေတာ့ တပ္ိသာ ၅၀၀၀ က်ပ္ေစ်းဟုဆိုပါသည္။
အဆိုပါ ပဲခူးရိုးမေတာင္စြယ္တြင္ အင္းၾကင္းေက်ာက္ကိုစေတြ႔ဖူးသည္။ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္ခ့ဲ့သည့္ သစ္ပင္၏ေက်ာက္ျဖစ္ ရုပ္ႂကြင္းမ်ား ခန္႔ထည္စြာ သဘာဝအတိုင္း ရွိေနသည္။ ႀကီးမားခန္႔ညားေသာ သဘာဝအတိုင္းျဖစ္တည္ေနေသာ ေတာႏွင့္ ေတာင္ႏွင့္ ပနာရေနေသာ အင္ၾကင္းေက်ာက္မ်ားျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ထိုအင္ၾကင္းေက်ာက္မ်ား ပဲခူးရိုးမေတာတြင္း၌ ရွိမွရွိပါေလစ။ တရုတ္သုိ႔ေရာက္သြားေသာ ျမန္မာ့သယံဇာတမ်ားတြင္ ပါသြားဖြယ္ရွိသည္။ ထိုစဥ္ကေနေပ်ာက္မထိုးေသာ ပဲခူးရိုးမေတာႀကီးပင္လွ်င္ သခၤါရသေဘာကို ႀကံဳခ့ဲရၿပီမဟုတ္ပါေလာ။ မ်ားမၾကာမီ ေလယ်ာဥ္စီး၍ ခရီးသြားစဥ္ ေတာင္က တုန္းေျပာင္မ်ား ျဖစ္ေနေသာ ပဲခူးရိုးမေတာင္တန္းကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျမင္ခ့ဲရသည္။ ဆင္ျခင္တုံတရားကင္းမဲ့သူတို႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ ပဲခူးရိုးမေတာနက္ႀကီးလည္း ေတာင္ကတုံးဘဝသုိ႔ သက္ဆင္းရေခ် ၿပီ။
အင္ပင္မွ အင္ရြက္သည္ သဘာဝ ျမန္မာ့စားစရာထုတ္ပိုးပစၥည္းျဖစ္သည္။ အင္ပင္လွ စံျပေက်းရြာ၏ ေနာက္တစ္ဘူတာ ျဖစ္ေသာ ဆင္ၿမီးဆြဲဘူတာတြင္ ေခါက္ဆြဲေျကာ္ေရာင္းေလ့ရွိသည္။ အင္ဖက္ႏွင့္ထုတ္ထားေသာ အဆိုပါေခါက္ဆြဲေက်ာ္ထုပ္ တြင္ အသားဖတ္အနည္းငယ္ပါတတ္သည္။ အင္ဖက္နံ႔တသင္းသင္းႏွင့္ ဆင္းၿမီးဆြဲေခါက္ဆြဲေၾကာ္သည္ တမ်ဳိးစားလို႔ ေကာင္းသည္။ တရုတ္ဆိုင္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုတ္လို အမ်ားႀကီးလည္း မဟုတ္။
လက္သီးဆုပ္သာသာ အာသာေျပျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က တထုပ္ကို ျပား ၅၀ လားေပးရသည္ထင္သည္။ ေကာင္းစြာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပ။
ထိုစဥ္က ရြာသည္ ကမၻာႀကီးႏွင့္မဆိုထားႏွင့္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ပင္အဆက္ျပတ္လွသည္။ သတင္းစာက တရက္ေနာက္က်သည္။ ထိုေနာက္က် သည့္ သတင္းစာပင္ယူသူ ႏွစ္အိမ္ သုံးအိမ္မွ်သာရွိသည္။ ေရဒီယိုသတင္းနားေထာင္ၾကသည္ေသာ္ အိမ္တိုင္းေစ့မရွိၾက။ သတင္းစကားကို တဆင့္စကား တဆင့္ၾကားျဖင့္ ကမၻာႀကီးကို နားလည္ယူၾကသည္။ ဤသုိ႔ေသာအေျခ အေနတြင္ မိမိတို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားအၾကား အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဝင္စား၍ အျငင္းပြားၾကရသည့္ သတင္းစကားတခု ၾကား သိရသည္။ ထိုသတင္းမွာ အေမရိကန္ဆိုသည့္ႏိုင္ငံတြင္ ကေလးႏွင့္လူႀကီးထိုးၾကရာ ကေလးႏိုင္သည္ ဆိုသည့္ သတင္းျဖစ္ သည္။ ရက္အေတာ္ၾကာ စိတ္ဝင္တစားျငင္းခ့ဲရသည့္သတင္းျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ထိုသတင္းမွာ ကပ္စီယပ္ကေလးႏွင့္ ဂ်ဳိဖေရဇီယာတို႔ထိုးသတ္သည့္သတင္းျဖစ္သည္။ ကေလး လည္း ခေလးျဖစ္သြားခ့ဲသည္။ ဆက္သြယ္ေရးလည္းမေကာင္း ကမၻာႀကီးလည္း ရြာႀကီး မျဖစ္ခင္က ျမန္မာျပည္က ေက်းလက္ရြာ ေလးတရြာတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုက့ဲသို႔ေသာ ေခတ္ကာလမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။
ေရဒီယိုအိမ္တိုင္းေစ့မရွိ ။ ကက္ဆက္မရွိေပမင့္ သူဟာႏွင့္သူေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ေဖ်ာ္ေျဖ၍ ေနတတ္ၾကပါသည္။ မိုးတြင္း၌ ရြာကေလးအတြင္း ေလာက္စပီကာဟုေခၚဆိုၾကသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္ သံၾကားရတတ္သည္။
အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္တိုင္း အလွဴအိမ္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ လယ္စိုက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ ေကာက္စိုက္ သမမ်ားငွားၾကေလ့ရွိရာ တတ္ႏိုင္ သည့္ အိမ္မ်ားက ေကာက္စိုက္သမဝင္သည့္ညမ်ားတြင္ အသံခ်ဲ႕စက္ငွား၍ ညဦးပိုင္းတြင္ သီခ်င္းတို႔ဇာတ္ထုပ္တို႔ဖြင့္ေပးရသည္။ တေန႔တာပင္ပမ္းလာခ့ဲေသာ ေကာက္စိုက္သမတို႔က ညစာစားၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ခါးပန္းတြင္ တန္းစီးေခါင္းအုံးၾကရင္း အသံခ်ဲ့စက္မွသီခ်င္းနားေထာင္ၾကသည္။ နားေထာင္ခ်င္သည့္သီခ်င္းကို အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာကို ေျပာၾကသည္။ ေသာတရွင္ လိုရာဟု ဆိုရမည္။ ေနာက္ဆုံေတာ့ဇာတ္ထုပ္ႏွင့္ သိမ္းသည္။ သူအရပ္ႏွင့္သူ သူ႔အခ်ိန္ အခါႏွင့္ ထိုရြာသူရြာသားမ်ား ေပ်ာ္ခ့ဲၾက အပမ္းေျဖခ့ဲၾကသည္ဟုဆိုရမည္။ ရြာတိုင္းေတာ့ ထိုသုိ႔ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ထိုရြာတြင္ေတာ့ ႀကံဳခ့ဲရပါ သည္။
ထိုရြာေလးတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚက လႈပ္လႈပ္ရြရြ သတင္းတခုၾကားရသည္။ အျခားေတာ့မဟုတ္ ၁၀၀ တန္ ေငြစကၠဴေတြ အမႈိက္ပုံမွာ လာပစ္ထားသည္ဟူသည့္ သတင္းၾကားရသည္။ မုန္႔ဖိုး ၁၀ ျပားေလာက္ရသည့္ မိမိအလြန္အ့ံၾသမိသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ပါနည္း။ ဖခင္ကိုေမးေတာ့ အစိုးရကတရားမဝင္ ေၾကညာလိုက္ၿပီဟုဆိုသည္။ သုံးလို႔မရေတာ့ဟု ဆိုပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ အစိုးရကထုတ္သည့္ ပိုက္ဆံကိုအစိုးရက မသုံးရေတာ့ေၾကညာရပါသနည္း။
မိမိဦးေႏွာက္ေသးေသးေလးႏွင့္စဥ္းစား၍ မရႏိုင္ခ့ဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံေတြ ႏွေျမာစရာႀကီးဟုေတာ့ ေတြးမိသည္။
မေရွးမေႏွာင္းပင္ သဲကုန္းၿမိဳ႕ေပၚမွ ေစ်းဆိုင္မ်ား ကုန္စုံဆိုင္မ်ားမွ ပိုင္ရွင္မ်ား သူတို႔ဆိုင္မွပစၥည္းမ်ားကို ရြာကသူတိ႔ု၏ အသိ အကၽြမ္းမ်ားအိမ္တြင္ လာေရာက္ဝွက္ထားၾကသည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚက သူေဌးေတြ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္အိမ္မွာ မထားဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာရြာမွာ လာထားၾကသည္ကို နားလည္၍ မရႏိုင္ခ့ဲေပ။ ဖခင္ျဖစ္သူ ကိုေမးေတာ့ ျပည္သူပိုင္ သိမ္းတာဟု ဆိုသည္။ သတင္းစာကပုံေတြျပသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မ်ား ကုမၸဏီမ်ားကို မူလဆိုင္တိုင္းဘုတ္မ်ား ျဖဳတ္ခ်ၿပီးျပည္သူ႔ဆိုင္ဟု ဆိုင္းဘုတ္တင္ေနေသာ စစ္သားမ်ားပါသည့္ဓာတ္ပုံမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးတို႔ ဆိုရွယ္လစ္တို႔ဆိုသည့္ ေဝါဟာရမ်ားကို သတင္းစာတြင္ ေန႔စဥ္ေတြ႔ရသည္။ ထိုစဥ္က နံမည္ႀကီးႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ျဖစ္သူ ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္က ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ေခြးကတက္က အလုပ္ ေကၽြးျပဳ ရျပဳရဟုေျပာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မိမိဖခင္တို႔စကားဝိုင္းတြင္ေတာ့ ေခြးကတက္ခ်စ္ေမာင္ဟု သုံးႏႈန္းေျပာ ဆိုၾက သည္ကို ၾကားေနရသည္။ ထိုစဥ္က လူႀကီးမ်ားစကားဝိုင္းတြင္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမွႈ တစ္ရာတန္ေငြစကၠဴ တရားမဝင္ ေၾကညာမႈ ျပည္သူပိုင္သိမ္းမႈတို႔ကို စိတ္ဝင္တစားေဆြးေႏြးေနျကေတာ့သည္။
အဆိုပါ ျပည္သူပိုင္သိမ္းသည္ဆိုသည္ေနာက္တြင္ေတာ့ ယခင္လြယ္လင့္တကူ ေပါေပါမ်ားမ်ား ဝယ္ယူ၍ရေသာ ကုန္ ပစၥည္းမ်ား ရွားပါးေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။ ေစ်းႀကီးကုန္သည္။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ဝယ္ရသည့္ ေမွာင္ခိုပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ကုန္ သည္။ အစိုးရျပည္သူဆိုင္မ်ားတြင္ မဲႏႈိက္ တန္းစီတိုးရသည့္တိုင္ ဘာကုန္ပစၥည္းမွ မရွိေတာ့သည့္ေခတ္တေခတ္ အစျပဳ ေတာ့သည္။ ခြဲတမ္းဟူေသာ ေဝါဟာရေခတ္စားလာသည္။
ထိုႏွစ္သည္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္မွစ၍ အစစအရာရာရွားပါးသည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲႀကီး အစျပဳေတာ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)
photo credit Ko Zaw Oo Kzo