ခင္ေဇာ္မုိး ● စိိမ္းလာပါဦးမည္လား အကြၽန္႔ေျမ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၆
အပ်င္းႀကီးတယ္လို႔ ေျပာလည္း ခံရမွာပါပဲ။ ေတာသူျဖစ္ေပမယ့္ တခါတေလ ယာေတာ၊ လယ္ခင္း သြားခ်င္စိတ္မ႐ွိလွဘူး။ အဲသလို အပ်င္းထူမိတဲ့အေၾကာင္းရင္းလည္း႐ွိတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္ကုန္ စိတ္ပ်က္မိတာလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ဒီႏွစ္ဆို ပိုၿပီးစိတ္ကုန္စိတ္ညစ္ ရတယ္။ လုပ္သမွ် သီးႏွံကလည္း အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ေတာ့ သီးႏွံေတြ တြက္ ရာသီမိုးမပို႔လို႔ပါဘဲ။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ သိပ္ကိုပင္ပန္းၾကရတယ္။
အဲ့ဒီပင္ပန္းတာကိုပဲ နာမ္၊ နာမဝိေသန/ ႀကိယာ၊ ႀကိယာဝိေသသနကို စသျဖင့္ခြဲသလို ခြဲျခားျပရရင္ ပင္ပန္းျခင္းႏွစ္မ်ဳိး ႐ွိတယ္။ ပထမ ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း လူပင္ပန္းျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တခုကေတာ့ သီးႏွံအဆင္မေျပျခင္းတြက္ စိတ္ပင္ပန္းျခင္းပါပဲ။ ဒါနဲ႔ေျပာရဦးမယ္။ က်မတို႔ဘက္မွာ လယ္၊ ယာပိုင္ရံုျဖစ္ၿပီး ေငြအရင္းအႏွီးမ႐ွိဘဲ လယ္ပိုင္႐ွင္လုပ္မရဘူး။ လယ္ထဲထြန္ခ်၊ ႏြားခ် ၊ သီးႏွံခ်ရံုနဲ႔ သီးႏွံမရၾကပါဘူး။ မိုးအဆင္ေျပလို႔ အပင္ေပါက္လာရင္ေတာင္ လက္တဆစ္ထက္ပိုမထြား ဘူး။ ေျမမေကာင္းလို႔ေနမွာပါလို႔ ထင္မွတ္မိခ်င္ ထင္မွတ္မိလိမ့္မယ္။ တကယ့္ေျမ့သံမဏိစိုက္လည္း ေျမဆီေျမၾသဇာ မထည့္ႏိုင္ရင္ သြားၾကည့္စရာမလိုဘူး။ ျဖစ္ကိုမျဖစ္ထြန္းတာ။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ေဒသက ေတာင္သူ လယ္သမားေတြမွာ ထြန္ ထယ္ ႏြား သီးႏွံခ်ရံုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခုေခတ္ေပၚ ေျမဆီ အမ်ဳိးအမည္ သံုးၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလည္းဖ်န္းၾကရ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပင္တပန္းစိုက္ပ်ဳိးတဲ့ သီးႏွံေစ်းေတြထက္ ေျမၾသဇာ ေဆးေတြက အဆမတန္ေစ်းမ်ားလြန္းပါေသးတယ္။
တကယ့္ကို အခ်ိန္ျပည့္အပင္ပန္းခံႏိုင္မွ အရင္းအႏွီးႀကီးမွ သီးႏွံရပါတယ္။
ကုန္က်စရိတ္နဲ႔ရတာတြက္ရင္ သိပ္လည္း ကြာဟမေနဘူး။ ကိုယ့္လုပ္အားခ ေဘးမဲ့လႊတ္ထား။ အဲ့ဒီလိုအရင္းအႏွီးစိုက္ လုပ္အားစိုက္လို႔ ရာသီမိုးပို႔ေပးလို႔ သီးႏွံေလးေတြအဆင္ေျပေျပသိမ္းရရင္ လယ္သမားေတြ အိတ္စိုက္လုပ္ရလည္း မျမင္မိ၊ မေျပာၾကပါဘူး။ အခုဟာက လုပ္အားစိုက္ၾကရ၊ အရင္းအႏွီးစိုက္ၾကရ ရာသီမိုးကမပို႔ဆိုေတာ့ မိေအးႏွစ္ခါနာျဖစ္ေရာ။ သီးႏွံအဆင္မေျပ ျဖစ္ၾကတဲ့ အခါ ယာခင္းသြားရင္ စိတ္ညစ္ရတာမို႔ က်မအစအျခားသူေတြအဆံုး အိမ္ျပန္လာရင္ လင္းတႀကီး လည္လိမ္ထားသလိုပါပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဆည္ေရမရေသးတဲ့ က်မတို႔ေဒသခံ လယ္သမားေတြမွာ ေတာယာခင္း ေတြဆီ ပိုက္ေရတြင္းေတြတူးၾကရပါတယ္။ ဒီေျမ၊ဒီယာ ဒီရြာမွာေမြးႀကီးျပင္းလာေတာ့ ဒီအလုပ္ကိုပဲ စြန္႔ပစ္လိုက္ရမယ္ဆိုလည္း ဘယ္လိုမွ မလုပ္ႏိုင္ၾက ဘူးေပါ့။ ယာခင္းေတြတိုင္း ေရတြင္းတူးလို႔မရပါဘူး။ စပါးစိုက္ရာ အင္းေတြမွာပဲ ေရတြင္းတူးလို႔ ရေတာ့ ကုန္းလယ္ေတြအတြက္သီးႏွံကေတာ့ ရာသီမိုးပို႔မွ သီးႏွံရၾကပါတယ္။
အရင္းအႏွီး႐ွိတဲ့ လယ္ယာပိုင္႐ွင္ေတြကေတာ့ သီးႏွံရေအာင္ ပိုလုပ္ႏိုင္ၾကတာေပါ့။ လက္လုပ္ လက္စားနဲ႔ ေျမေလးအနည္း အက်င္း ႐ွိသူေတြကေတာ့ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ စိုက္ထုတ္လုပ္ၾက ပါတယ္။ မိုးဦး မိုးလယ္ မိုးေႏွာင္း ေတြမွာ တခါတေလ မိုးနည္းလို႔ မ်ားလို႔ မိုးေခါင္လို႔ ဆိုၿပီး တမိုးလို တမိုးပိုနဲ႔ သီးႏွံအထြက္က မွန္းခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္ သက္သက္စင္ေအာင္လြဲတာေတြပဲ မ်ားၾကရ ပါတယ္။ အဲသလိုဆိုရင္ လူႀကီးေတြလည္း တရားသေဘာမမွတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ရွာ။ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းၾကရွာပါ တယ္။ လယ္ပိုင္ယာရွင္ေတြ သီးႏွံရမွ အလုပ္သမားေတြလည္း အဆင္ေျပတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ ဆိုသလိုက မ်ားတာပါ။ ရတာေလးနဲ႔စားလိုက္ အရင္းႏွီးထည့္ လိုက္၊ ငုတ္သြားခံရလိုက္နဲ႔ ဒုံရင္းဟာဒုံရင္းပါပဲလို႔ ေျပာခ်င္ တယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ မ႐ွိပါဘူး။ အဲ့ဒီလိုအဆင္မေျပတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ ႐ွိတဲ့သူက ႏွစ္လည္ခါက်ဴး ဆန္ ဆီအျပည့္နဲ႔ စားႏိုင္ေပမယ့္ မ႐ွိတဲ့လက္လုပ္လက္စားအလုပ္သမားေတြမွာ ဝမ္းေရးတြက္ ပူၾကရပါတယ္။ စားခ်ိန္ေရာက္လို႔ ထမင္းခ်က္ စရာ ဆန္မ႐ွိ ဆီမ႐ွိတဲ့ဘဝေတြ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကားရတယ္။
"တအိမ္ေထာင္မြဲတာ ဆယ္အိမ္ကူမရ "ဆိုသလို တခါတေလေပးေကြၽးႏိုင္ေပမယ့္ အျမဲတေစ ဘယ္သူမွ အျခားအိမ္ေထာင္ တစုကို မေပးကမ္းႏိုင္ၾက။ အဲဒီေတာ့ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ သြားၾက႐ွာၾကရတာေပါ့။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာ ကိုယ္အသိုက္အျမံဳ ကိုယ့္ေဒသကိုခြဲခြာၿပီး အရပ္တပါးကို သြားလိုၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရးခက္ၾက ရၿပီမို႔ ထြက္ခြာၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕ေယာက်္ားသားေတြက ဇနီး သားမယားကိုပစ္ၿပီး ေက်ာက္တြင္းေတြ သြားၾက။ တျခားကို ထြက္ၾကနဲ႔ သြားၾကတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သားပ်ဳိသမီးပ်ဳိေတြပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြ တနယ္တေက်းကို အလုပ္လုပ္ ထြက္ၾကေတာ့တယ္။ ေနပူပူမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ေၾကာပူ၊ ခါးနာ၊ ေခြၽးပ်ံခံၿပီး လုပ္ေနၾကတာ ေတာင္ ဝမ္းေရးအဆင္မေျပမွေတာ့ ထြက္ခြာၾက ေတာ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ ရန္ကုန္ကိုသြားၾကတယ္။ အခုအမ်ားဆံုးကေတာ့ ထိုင္းကို ဆိုလားပဲ။ လူအေယာက္ (၃ဝ) ေလာက္ သြားၾကတယ္။ ပထမအရဲစြန္႔သြားၾကသူေတြက ႏွစ္လသံုးလေန ေငြ ႐ွစ္သိန္း ကိုးသိန္းလႊဲၾကတယ္ဆိုေတာ့ အားက်ပါးက် လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ပါသြားရမလိုလို အားက်မိေသး တယ္။ သူတို႔ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစား ဘယ္လိုပင္ပန္းတာေတာ့ မသိပါဘူး။ ေငြပို႔ႏိုင္တာပဲ မဆိုးဘူးေျပာရမွာ။ ဒီႏွစ္အလွဴျပဳမယ့္ ရြာအလွဴေလးေတြမွာ ႐ွင္ေလာင္း႐ွည့္စရာ ကြမ္းေတာင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ေတြ အိုးစည္ဒိုးပတ္ဝိုင္းေတြ ဦးေရႊ႐ိုးတို႔ ေဒၚမိုးတို႔၊ ရႊဲတိုက္မယ့္ ကာလသား တသိုက္ …စသျဖင့္ လူေတြအကုန္အစင္နီးပါးမ႐ွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔တေတြက ရြာကို မလြမ္းအားခဲ့ ရင္ေတာင္ ရြာလမ္းမွာေလွ်ာက္ေနက် သူတို႔တေတြကို က်မေတာ့ လြမ္းေနမိတယ္။ ရြာကထြက္သြားတဲ့ မသိတဲ့သူမ သိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ရြာကို ျပန္လာမွပဲ "ေအာ္ နင္ဘယ္သူဘယ္ဝါမို႔လား "ဆိုၿပီး လူကိုျမင္မွသိေတာ့တဲ့သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးျဖစ္ေနၿပီ။
လယ္သမားေတြ၊ လက္လုပ္လက္စားေတြ အားလံုးအလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမား၊ ေတာသူေတာသားေတြ ဟာ သီးႏွံအတြက္ ေနပူမိုးရြာ မေရြးၾကရပါဘူး။ မိုးထဲစိုက္ရမယ့္သိီးႏွံအတြက္ မိုးထဲေရထဲ စိုက္ၾကရပါတယ္။ မိုးထဲေရထဲလည္း သိမ္းဆည္းၾကရပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲခံၾကရတာနဲ႔ ျပန္ရတာ အထြာမမွ်။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ညစ္ၾကရေတာ့တာေပါ့။ အခုဆိုရင္ စပါးလယ္ေတြအားလံုး ေရလိုေနၾကပါတယ္။ မိုးမရြာဘူး။ ဆည္ေရမရဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ စပါးအင္းေတြတြက္တူးထားတဲ့ ေရတြင္းေတြကေန ေရတင္ၾကရ ပါတယ္။ နားခ်ိန္မွာ မနားရေတာ့ဘူး။ စက္ေတြတဒုံးဒုံးနဲ႔ စပါးလယ္ခင္းေတြမွာ စည္ကားေနတာ ပြဲေစ်းတန္းက်လို႔ပါပဲ။ သူသူငါငါ စက္လွည္းေတာထြက္တာျမင္ရင္ လွမ္းေျပာ ၾကတယ္။ "ေဟ့ေကာင္ႀကီး ေရနံဆီမိုးရြာၿပီလား" ဆိုၿပီးေပါ့။ ဒီႏွစ္ဆို ပိုၿပီးဆိုးပါတယ္။ လယ္ေရေတြခဏခဏ ခမ္းသြားၾကလို႔ ခဏခဏေရတင္ၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြကေတာ့ ဒီႏွစ္ငလ်င္ေၾကာင့္ ေျမေတြဟာၿပီး ေရခမ္းတယ္လို႔လည္း တေယာက္တေပါက္ေျပာၾကတာ စံုလို႔ပါပဲ။ လယ္သမားေတြအတြက္ စီးပြားေရးဟာ စိုးရိမ္အမွတ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
က်မတို႔ေဒသလို အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ့ ေဒသေတြလည္း႐ွိသေလာက္ ႐ွိၾကမွာပါ။ အဓိကေတာ့ မိုးမပို႔ရင္လည္း လယ္သမားေတြအဆင္ေျပဖို႔ ဆည္ေျမာင္းေတြေဖာက္၊ လယ္ေတြ ဆည္ေရ ေသာက္ႏိုင္ဖို႔တြက္ တာဝန္႐ွိသူေတြစီမံၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရး လမ္းၫႊန္မႈ လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပတိုးတက္ေနရံုနဲ႔ ႀကီးပြားတဲ့ႏိုင္ငံ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်းလက္အထိ ထိုးေဖာက္ၿပီး တသားတည္းက်မွာသာ ႀကီးပြားတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္မွာပါ။ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဟာ အဓိကရင္းျမစ္ပါ။
ေက်းလက္ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ အခ်က္(၅)ခ်က္ကိုေတာ့ သိၾကၿပီးျဖစ္မွာပါ။
(၁) လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းမြန္ေရး
(၂) ေသာက္သံုးေရ/ေရ ဖူလံုစြာရ႐ွိေရး
(၃) က်န္းမာေရး အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရး
(၄)ပညာေရး အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေရး
(၅)စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး
အဲ့ဒီအခ်က္အလက္ေတြ ျပည့္စံုမွသာ စစ္မွန္တဲ့ေက်းလက္ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြ႐ွိလာမွာပါ။ ကိုယ့္ျပည္၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေဒသကို မြန္းမံျခင္းသာလွ်င္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မည္ပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို အာရံုစိုက္ဖို႔လိုပါ တယ္။ ေဒသစီးပြားေရးကိုပဲ ဦးစားေပးရ ပါမယ္။ ဒါမွသာ အျခားအခ်က္အလက္ေတြကို ျပဳေဆာင္လိုက္နာႏိုင္ၾက မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စိုက္ပ်ဳိး ေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးေဟာေျပာပြဲေတြ ျပဳၾကရပါမယ္။ နည္းေပးလမ္းၫႊန္ျပဳၾကရပါမယ္။ အခုခ်ိန္မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲထက္ စိုက္ပ်ဴိးေရးေဟာေျပာပြဲကပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ က်မ ရြာမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူျဖစ္သလို လယ္သမားသမီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြရဲ႕ အၾကပ္အတည္းကို ပိုနားလည္သလို အားလံုးရဲ႕ခံစားမႈဟာ က်မခံစားမႈလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ။ စီးပြားေရးအဆင္ေျပလို႔ သီးႏွံမျဖစ္ထြန္းၾကလို႔ ေခါင္းမီးေတာက္ေနတဲ့ လယ္သမားေတြဟာ စာေပေဟာေျပာပြဲ မတက္ႏိုင္ ၾက႐ွာပါဘူး။ (က်မ စာေပကိုေစာ္ကားျခင္းမဟုတ္ပါ ေက်းလက္ေနလယ္သမားေတြ အၾကပ္ အတည္းကို ၫႊန္ျပျခင္းပါ)
က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ထြက္ခြာလိုျခင္းမဟုတ္ပဲ စြန္႔ခြာေနၾကလို႔ပါပဲ။ က်မတို႔ေျမ၊ က်မတို႔ေဒသဟာ က်မတို႔လူမ်ဳိးေတြကို ႐ွင္သန္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေစႏိုင္ေရာ့သလား အေတြးက လူကိုေခ်ာက္ခ်ားေစပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေဝးမွာ ျဖစ္သလိုစား ျဖစ္သလိုေနထိုင္ၿပီး မိသားစုစားဝတ္ေနေရး ေျဖ႐ွင္းေနၾကရ ေသာ ခရီးေဝးပ်ံၾကရတဲ့ငွက္ကေလးေတြနဲ႔တူတဲ့ က်မတို႔ေဒသခံျပည္သူေတြလည္း အေတာင္ပံ ေတြေညာင္းေန႐ွာမယ္ ထင္ပါတယ္။ (အနာတရေတြ လည္း ႐ွိပါလိမ့္မယ္) သူတို႔ေနၾကရတဲ့အသိုက္ေတြဟာ လံုျခံဳမႈ႐ွိပါတယ္လို႔ ဘယ္သူမ်ားေျပာရဲပါသလဲ။ ဥကိုစားခ်င္တဲ့ က်ီးမည္းေတြကေတာ့ အသိုက္ကို ႐ွာေနၾကမွာပဲ။ သူတို႔အသိုက္ေတြလံုျခံဳပါေစလို႔ပဲ က်မ ဆုေတာင္းေပးႏိုင္ပါတယ္။ က်မ ဟာ ျပည္သူတေယာက္ျဖစ္လို႔ ဆုကိုသာပန္ခြင့္႐ွိသူေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ေဒသခံေက်းလက္ေန လယ္သမားတို႔ရဲ႕ျဖတ္သန္းေနထိုင္မႈ ဘဝကိုလည္း ျပည္သူေတြအားလံုး စာနာ နားလည္လိမ့္မယ္လို႔ က်မယံုၾကည္မိပါတယ္။
ခင္ေဇာ္မိုး
၂၅ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၆ (၁၀း၂၆ နာရီ)