ေရႊပုိးအိမ္ (ပဲခူး) ● လူတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ၿဂိဳဟ္ေသေကာက္သူ
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၅
လူတခ်ဳိ႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနၾကသည္။
လူတခ်ဳိ႕က အားပါးတရရယ္ေမာရန္အတြက္ ဟာသဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၾကသည္။ မရပ္မနား ရယ္ေမာရ လြန္းသျဖင့္ ဗိုက္ေၾကာမ်ားျပတ္ထြက္ကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာေတာ့သည္။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို မရယ္ေမာႏိုင္ေတာ့ဘဲ အေသအေၾက ခံစားရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းၾကရသည္။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတာက္ပေသာ ဒူးအတိစကတ္အတိုျဖင့္ ငရဲမင္း၏အတြင္းေရးမွဴးမေလးသည္ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ရယ္စရာဇာတ္ ကားျဖင့္ မ်က္ရည္က်ၾကရသူမ်ားစာရင္းတြင္ ထိုလူမ်ားကို ေရးမွတ္လိုက္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာႏွင့္ ခ်ီပါက ဟာသ ဇာတ္ကားမ်ားမွာ တရက္ၿပီးတရက္ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚ ၿမဲထြက္ေပၚလ်က္…။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ရယ္ေမာ ရန္အလို႔ငွာ ထိုဟာသဇာတ္လမ္းမ်ားကို အလုအယက္ဝယ္ယူလ်က္ ရွိေနၾကသည္။ ငရဲမင္း၏အတြင္းေရးမွဴး မေလးသည္ ငရဲမင္းကို ကပ္ခၽြဲၿပီး သူမလက္ကို ေနာက္ဆံုးေပၚ လက္ေရး စက္တပ္ဆင္ကာ ထိုလူမ်ား၏စာရင္းကို ဆက္လက္ ေရးမွတ္ေနဆဲပင္ျဖစ္ သည္။
လူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကေလးမ်ားႏွင့္အတူတူထိုင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာကာတြန္းကားမ်ားကို စိတ္လိုလက္ရ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အသံေၾကာင္ေနေသာကီးမ်ားျဖင့္ ရယ္ေမာလိုက္ၾကျပန္သည္။ လူႀကီးမ်ား၏ရယ္သံသည္ အလြန္က်ယ္ေလာင္လာ ေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ားပင္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရသည္။ ယင္းလူမ်ားသည္ ေန႔ရက္မ်ားကိုလည္း ကီးေၾကာင္စြာ ဆက္ လက္ ျဖတ္ သန္းၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကို ကာတြန္းကားမ်ားထဲမွ ရသေလာက္ ႏိုက္ထုတ္ရန္ ဆက္လက္ျပင္ဆင္ၾကသည္။ တေန႔တာေပ်ာ္ရႊင္ရသမွ် ပိုၿပီးေပ်ာ္ေစသည္ဟု ဆင္ေျခေပးၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တေန႔တာမေပ်ာ္ရႊင္သမွ် အနည္းငယ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္ဟု သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။
လူတခ်ဳိ႕က ဝမ္းနည္းပူေဆြးမႈမ်ားကို မီးလင္းဖိုကဲသို႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးခိုလံႈရန္အတြက္ ဒရမ္မာ ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၾက သည္။ ဇာတ္လမ္းကိုၾကည့္ေနရင္းကပင္ ေလာကဇာတ္ခံုမွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ ကျပခ်င္ၾကသည္။ သနားစရာဇာတ္ေကာင္သည္ လူတခ်ဳိ႕ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ၿပီး ရက္စက္ယုတ္မာေသာဇာတ္ေကာင္မ်ားကို အေသအေၾကတိုက္ခိုက္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ရက္စက္ယုတ္မာေသာဇာတ္ေကာင္မ်ားအားလံုး ေသဆံုးၿပီး ဇာတ္လမ္းလည္း အဓိပၸာယ္မဲ့သြားသည္။ အစအဆံုး ၾကည့္လို႔မွ လွည့္ကြက္၊ ဇာတ္အကူးအေျပာင္း၊ ဇာတ္အေကြ႔ အေကာက္မပါေတာ့ေသာ ထိုဒရမ္မာဇာတ္လမ္းႀကီးသည္ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္အတိ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ေအးစက္စက္ အာရံုကို မခံစားႏိုင္ေသာ လူတခ်ဳိ႕သည္ ထိုဒရမ္မာဇာတ္လမ္း၏ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာေကာင္းမႈကို အျပစ္တင္ခ်င္လာၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွိလက္ရွိသတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ ရက္စက္ယုတ္မာေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ျပန္လည္အသက္သြင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းလာေတာ့သည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဒရမ္မာဇာတ္ကားမ်ားကို လူတခ်ဳိ႕ဟာ ဇြဲႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆက္ လက္ၾကည့္ရႈၾကသည္။ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာမ်ားကလည္း လူတခ်ဳိ႕၏အားနည္းခ်က္ကို အမိအရဖမ္းဆုပ္ကာ ဒရမ္မာ ဇာတ္လမ္းေကာင္းမ်ားကို အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား၍ ပိုမိုရိုက္ကူးလာၾကေတာ့သည္။ ၾကာလာေတာ့ ယင္းရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္ တာမ်ားကိုယ္တိုင္ပင္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈမ်ားျဖစ္လာေတာ့သည္။ လူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ မီးလင္းဖိုအမွတ္ႏွင့္ ခိုလႈံၾက တုန္းပင္။
လူတခ်ဳိ႕က ဟိုလူႏွင့္ ဒီလူသတ္ပုတ္ၿပီး ဟိုတဖြဲ႔ႏွင့္ ဒီတဖြဲ႔အျပန္အလွန္ပစ္သတ္ၾကသည့္ ဖိုက္တင္ဇာတ္ကားကို ႏွစ္သက္စြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာေျပျပစ္ၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိသည့္ ဇာတ္ေကာင္ ဘက္မွ ခ်ိန္ခြင္ကိုအဆံုးထိ အေလးသာေပးၾကသည္။ ေခ်ာေမာသူႏိုင္ပါေစ။ ရုပ္ဆိုးသူ ရႈံးပါေစ။ စိတ္ေကာင္း ရွိသည့္ဇာတ္ေကာင္၏ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ကယ္တင္ႏိုင္မႈမ်ားကို အားက်ေငးေမာၾကသည္။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ကုန္းရုန္းေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ ဇာတ္ေကာင္ခံရသည့္အခိုက္အတန္႔္ခဏေလးကိုပင္ စိတ္မရွည္ၾက။ ေဒါသေတြထြက္ လာၾကၿပီး ဖန္ခြက္ေတြျဖင့္ တီဗြီဖန္သားျပင္ကို ပစ္ ေပါက္ၾကသည္။ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၾကသည္။ အိမ္သားအခ်င္းခ်င္း စကားေတြမ်ားၾကသည္။ ရိုင္းစိုင္းညစ္ညမ္းစြာ ဆဲေရတိုင္း ထြာၾကသည္။ လူတခ်ဳိ႕ႏွင့္ လူတခ်ိဳ႕ ဇာတ္ကားထဲက အတိုင္း တိုက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္ေသာဇာတ္ေကာင္သည္ ယုတ္မာရိုင္း စိုင္းေသာဇာတ္ေကာင္ကို နာရင္းတခ်က္တီးၿပီး စီးကရက္ဝယ္ခိုင္း ေနၿပီျဖစ္ သည္။ လူတခ်ဳိ႕ႏွင့္ လူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကမၻာမေၾကေသာရန္ပြဲမ်ားကို ယခုထက္တိုင္ ႏႊဲေနတုန္းပင္။ ရန္ပြဲမ်ားၾကား ေျမဇာျမက္ ပင္တို႔ ျပန္မထႏိုင္ၾကေသး။
လူတခ်ဳိ႕က စိတ္ဝင္စားမႈေတြကိုဝွက္ဝွက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာဖြားခနဲျပန္ေပၚရတာကို ႏွစ္သက္သူမ်ားျဖစ္ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖိုဇာတ္လမ္းကားကို ၾကည့္ၾကသည္။ ေနေရာင္ျခည္သည္ သူ႔ကိုယ္သူ ပန္းခင္း မ်ားအေပၚ ဆမ္းထားသလို လိုဟန္ျဖင့္ ရႊင္ျမဴးျပေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လေရာင္၏ေနာက္ေက်ာကို ဓားျဖင့္ ထိုးရန္အတြက္ ပန္းပြင့္မ်ားကို ညိွဳးေလ်ာ္ ေစလိုက္ေတာ့သည္။
ၾကည့္ေနရင္းၾကည့္ေနရင္းျဖင့္ ျဖဴစင္ရိုးသားသည့္မိန္းမလွေလးသည္ အနက္ေရာင္ဝတ္ရံုကို အထက္ ေအာက္ဝမ္းဆက္ ခ်ဳပ္၀တ္ထားသည့္ စုန္းမတဦးျဖစ္လို႔ေနသည္။ စုန္းမက သူခ်ဳပ္သည့္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္နာမည္ကို ဘယ္ေတာ့မွေျပာမွာမဟုတ္ဟု အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္လိုက္ေသးသည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ပါဟု ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာ ေသာလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ျပံဳးျပလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ပစ္လိုက္ေသာျမားသည္ ရင္ဘတ္ကေန ေနာက္ေက်ာကို အဆံုးထိ စိုက္၀င္ေနၿပီျဖစ္သည္။ မည္သို႔မွမတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ေလာကသည္ မာယာမ်ားသည္ဟု ဆို လွ်င္ ျငင္းဆန္ရမည္ျဖစ္သည္။ လူတခ်ဳိ႕၏မာယာေၾကာင့္ ေလာကသည္ အသလြတ္အမည္ တပ္ခံေနရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ရိုးသားႀကိဳးစားေသာ ၾကယ္တပြင့္သည္ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၏အမႈတြဲတြင္ အရက္စက္ဆံုးေသာ လူ သတ္သမားျဖစ္လို႔ေနသည္။ စီအိုင္ဒီဘခက္သည္ ေယာဂီဝတ္စံု၀တ္ထားေသာ လိမ္လည္သူတဦးကို ရဲစခန္းသို႔ ေခၚလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ သည္းဖို ဇာတ္ကားမ်ားသည္ ပိုမိုအေရာင္းသြက္လာၾက သည္။
လူတခ်ဳိ႕ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ လူတေယာက္သည္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သူမ်ားကို ျပန္လည္ ၾကည့္ရႈေနသည္။
သည္းထိတ္ရင္ဖို ဇာတ္ဝင္ခန္းတြင္ လူတခ်ဳိ႕၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္လာၾကသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕အသည္း ေအးသည့္ဟန္ျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကသည္။ စိတ္ဝင္စားစရာအေကာင္းဆံုး ဇာတ္ေျဖခန္း တြင္ လူတခ်ဳိ႕သည္ တိတ္ဆိတ္လို႔…။ နားရြက္ေတာင္မလႈပ္ဘဲ အံ့ၾသမွင္တက္လ်က္ရွိၾကသည္။
ႏွလံုးခုန္သံ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ လန္႔ျဖန္႔လို႔၊ မ်က္လံုးေတြအေၾကာင္းသားႏွင့္ စိတ္ဝင္တစား ပါးစပ္ေတြဟလို႔။
တခါတရံ ေဒါသအမ်က္မ်ားျဖင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လံုးလံုး နီျမန္းလို႔….။
တခါတရံ ေျဖာင္းခနဲေပါက္သြားေသာ ေဘာလံုးတလံုးကဲ့သို႔ အူလိုက္သည္းလိုက္ ရယ္ေမာလို႔။
။….။
လူတခ်ဳိ႕က ယေန႔အတြက္ အျမတ္ေငြစာရင္းတြက္ေနၿပီး လူတခ်ဳိ႕က မနက္ျဖန္အတြက္ေစ်းရင္း မရွိေတာ့ ၍ ငိုေႂကြးေနျပန္ သည္။ လူတေယာက္ႏွင့္ အျခားလူတေယာက္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ လူသားငယ္ တဦးက မ်က္ရည္တသြင္သြင္ျဖင့္ ေငးေမာ၍ေနသည္။ လူသားငယ္ေလးမ်ားရပ္ကြက္၏လမ္းမေပၚ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး ေနသည့္အခ်ိန္ လူသားအိုတဦးက ပုတီးတေခ်ာက္ေခ်ာက္ျဖင့္ ေခ်ာင္တေခ်ာင္တြင္ ေခ်ာင္းဟန္႔ေနခဲ့သည္။ လူတခ်ဳိ႕ အေကာင္းစားဝိုင္ႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အစံုအလင္ျဖင့္ ဝိုင္းဖြဲ႔ေနခ်ိန္တြင္ လူတခ်ဳိ႕သည္ ငါးပိရည္ တို႔စရာ ႏွင့္ ဆီမပါဘဲသုတ္ထားေသာ ပဲျပဳတ္ပန္းကန္ကိုၾကည့္ၿပီး ငိုင္ေနခဲ့ခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
လူတခ်ဳိ႕က မိမိရင္ေသြး၏အနာဂတ္အတြက္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္သည့္ပညာေရးကို စိတ္ႀကိဳက္ ေရြး ခ်ယ္ေနခ်ိန္တြင္ လူတခ်ဳိ႕သည္ ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔ရင္ေသြး၏စာအံ့သံကို ၾကားရရန္အေရး ေတြးပူေနခဲ့ရၿပီ။
လူတခ်ဳိ႕က အေကာင္းစားေရေမႊးနံ႔ကို စိတ္ခံစားမႈအားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ဆြတ္ျဖန္းေနသည္။
လူတခ်ဳိ႕မွာ ေနေလာင္နံ႔မ်ားျဖင့္ သင္းႀကိဳင္လို႔။
လူတခ်ဳိ႕သည္ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိမႈမ်ားျဖင့္ ေလာကကိုစိန္ေခၚၾကသည္။ လူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ရင့္က်က္ အိုမင္းမႈေတြျဖင့္ ေလာက ကိုခနဲ႔သလိုေလွာင္ေျပာင္ရင္း က်ားကန္ၾကသည္။ ပ်ဳိျခင္းႏွင့္ အိုျခင္းျခားက အကြာအေ၀းသည္ အံ့ၾသဖြယ္နီးနီးေလး ျဖစ္ေနသည္။ လူတခ်ဳိ႕ ထိတ္လန္႔စြာငိုေႂကြးလိုက္ၾကသည္။ ခဏအၾကာေတာ့ ငိုေႂကြးျခင္း မ်ားကိုလႊင့္ပစ္ကာ ေပါင္ဒါမုန္႔ျဖဴး ထားေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ရုပ္တရားကို ေထြးေပြ႕လိုက္ၾကသည္။
မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လူတခ်ဳိ႕ ၾကယ္အေႂကြေတြကိုလိုက္ေကာက္ေနၾကသည္။ အမွန္စင္စစ္ ၾကယ္ အေႂကြမဟုတ္ဘဲ အလင္းေရာင္အပိုင္းအစတခ်ဳိ႕သာ ျဖစ္သည္။ လူတခ်ဳိ႕ ညဥ့္နက္ေနခ်ိန္တြင္ လူတခ်ဳိ႕ မိုးလင္းေနၾကၿပီ။ လူတခ်ဳိ႕၏အပူေသာ ကမီးမ်ားသည္ အျခားလူတခ်ဳိ႕အတြက္ ေက်နပ္စရာအတိျဖစ္ေနခဲ့ေသာအခါ လူ တခ်ဳိ႕၏ ဦးေႏွာက္မ်ားတြင္ ပိုးေလာက္ လန္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနၿပီဟု သတ္မွတ္လိုက္ၾကသည္။
ပိုးေလာက္လန္အျပည့္ႏွင့္ ဦးေႏွာက္တခု ကမၻာေျမေပၚ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထိုဦးေႏွာက္ျဖင့္ လူသားတဦးသည္ လူတခ်ဳိ႕ကိုၾကည့္ရင္း အလင္းေရာင္အပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္ယူ ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူေကာက္ယူခဲ့သည့္ အရားမ်ားသည္ အလင္းေရာင္မဟုတ္ခဲ့။
အသက္မရွိေတာ့သည့္ ၾကယ္ေသမ်ား၏ ရုပ္ႂကြင္း အပိုင္းအစမ်ားသာ ….။
ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး)
၂၂၊ ၁၂၊ ၂၀၁၆