လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● အိမ္ေပ်ာက္သူ
(မုိးမခ) မတ္ ၃၀၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၃၀၊ ၂၀၁၇
ေဆာင္းကြၽတ္လုၿပီ
ေႏြရာသီလည္း
မပီတတ္ေသး
ဝိုးဝါးေထြးလ်က္
ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္၏ တမာနုခ်ိန္စစ္တမ္းကုိ ဖတ္သည္။ ဆရာႀကိီးသည္ ေႏြဦးတြင္ ဇာတိရြာ အညာကုိ လြမ္းေလသည္။
ရန္ကုန္မွာေတာ့ တမာက အရွားသား။ တမာကုိ က်မ မႀကိဳက္ပါ။ ခါးသက္ေသာ တမာရြက္နု၏ အရသာကုိ က်မမခံစားနုိင္ ပါ။ သို႔ေသာ္ အညာကုိ လြမ္းပါသည္။ ပင္စည္ျဖဴျဖဴ၊ ရြက္နုစိမ္းစိမ္းနွင့္ ထေနာင္းတုိ႔ အလြန္လွေနျပီ။ က်မတုိ႔ အညာဘက္ကုိ ေျပာင္းကာစက ရွားပင္ငယ္တပင္ကုိခုတ္ၿပီး အခက္အလက္ေျပာင္ေအာင္သင္ကာ သနပ္ခါးပင္ေတြ႔၍ ခုတ္လာသည္ဟု အဖြားကုိ ေနာက္ေျပာင္ဖူးေလသည္။ ခ်ိဳးဖုိကုိကင္ေသာ ရွားမီးခဲသည္ ဤရွားပင္ကရတာပဲျဖစ္မည္ဟု ေတြးထင္လ်က္ မုန္း စိတ္္ဝင္ဖူးေလသည္။ ပိေတာက္ပင္ကုိျမင္ေသာအခါ ပိေတာက္မရွိေသာ ေတာင္ေပၚေျမကုိလြမ္းရေလသည္။ ပန္းေရာင္မက္ မံုပြင့္ကုိ ခ်ယ္ရီပြင့္ဟု ထင္မွားခဲ့ဖူးသည္။ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ မက္မံုပင္မွ မက္မံုသီးမ်ားသည္ ရင့္မွည့္ခ်ိန္ မရလုိက္ရွာ။ က်မတုိ႔ ကေလးတသုိက္လက္ခ်က္နွင့္ ေျပာင္ေလသည္။ ေစ်းႀကီးလွေသာ မက္မံုသီးတုိ႔ကုိျမင္တုိင္း စိမ္းနုနု မက္မံုသီးကုိ အေမႊးေျပာင္ေအာင္ ဆံပင္နွင့္ပြတ္၍ စားခဲ့ၾကသည္ သတိရမိသည္။ ခ်ဥ္ျဖံဳးေသာ အရသာ။
ခုေတာ့လည္း လြမ္း၍သာေနရသည္။ အညာကုိျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာင္ေပၚကုိျဖစ္ျဖစ္ ျပန္စရာအိမ္မရွိျပီ။ က်မတို႔အိမ္သည္ ဘယ္ကုိ ေရာက္သြားေလသနည္း။
အိမ္သည္ ဇာတိျဖစ္သည္။ အိမ္မွာ အေမရွိသည္။ ဇာတိတြင္ ငယ္ေပါင္းကြၽမ္းေဖာ္တုိ႔ရွိ၍ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေဖာ္ကာ တေသာ ေသာ ရယ္ေမာၾကမည္။ အေမခ်က္ေကြၽးေသာ ဟင္းလ်ာတုိ႔ကုိ မက္မက္ေမာေမာ စားေသာက္မည္။ ဘဝမုန္တုိင္းမွာ ပင္ပန္း သမွ် အတုိးခ်ေျဖေဖ်ာက္ကာ ေရွ႕ခရီးအတြက္ အားေမြးၾကမည့္ အိမ္ျပန္သူမ်ားေၾကာင့္ ကားရထားတုိ႔ ျပည့္က်ပ္ေနေပ ေရာ့မည္။ က်မတြင္ ျပန္စရာ အိမ္မရွိ။
ငယ္ရြယ္စဥ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ရြာျပန္မည္ဆုိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ အံ့ၾသခဲ့ဖူးသည္။ အေမ့ကုိ က်မတို႔ေရာ ရြာမျပန္ဘူးလားဟု ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ အေမ့ အေမ၊ က်မတုိ႔အဖြားသည္လည္း အေမေျပာင္းေရႊ႕ရာေနာက္သုိ႔ လုိက္ေန သည္ျဖစ္ရာ အေမ့အေနနွင့္ ရြာျပန္စရာမလုိခဲ့။ ေဒသႏၱရဗဟုသုတအလုိ႔ငွာ ခရီးထြက္ေသာ္လည္း ရြာျပန္သည္ဟူေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳး ကြၽန္မတုိ႔ငယ္စဥ္ကပင္ မရွိခဲ့ပါ။ အေမ့ဇာတိရြာကုိ တခါတေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေမ့အေမ၊ အေမႀကီးျပင္းခဲ့ေသာအိမ္နွင့္ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ား မရွိေတ့ာေသာရြာသည္ အေမ့ကုိျပန္လာရန္ မဆြဲေဆာင္နုိင္ေတာ့ျပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အစိမ္းႀကီးစိမ္းေသာ အေမ့ရြာကုိလည္း က်မတုိ႔ မရင္းနွီးနုိင္ခဲ့။ အေဖက ပုိဆုိးေသးသည္။ ဝန္ထမ္္းသား သမီးျဖစ္ေသာ အေဖႏွင့္ ေမာင္နွမမ်ား၊ က်မ၏ ဘႀကီး၊ ဘေလး၊ ေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးမ်ားသည္ ေမြးရာဇာတိပင္ မတူၾက။ အေဖ့မိဘမ်ား၊ က်မ၏ အဘိုးအဘြားမ်ားက နုိ္င္ငံအနွံ႔ ေရႊ႕ျပာင္းရင္းေနထုိင္ခဲ့သလုိ အေဖတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္လာၾက၍ ဟုိေရႊ႕ သည္ေျပာင္း ေနထုိင္ခဲ့ၾကေလရာ ျမန္မာႏုိင္ငံဇာတိဟူ၍သာ ေျပာနုိင္ေတာ့သည္။ ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳ သူ မ်ားပါေပ။
ဇာတိကုိ မည္သု႔ိအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိပါသနည္း။ ျမန္မာအဘိဓာန္မွာေတာ့ ပဋိသေႏၶေနျခင္း၊ ေမြးဖြားရာအရပ္ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိ ထားသည္။ က်မေမြးဖြားရာအရပ္သည္ ေမြး႐ံုမည္ကာမတၱျဖစ္၍ တခါမွမေနထုိင္ခဲ့ဖူးရာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမွလြဲ၍ ေျခမခ် ဖူးၿပီ။ ဇာတိသည္ က်မအတြက္မည္သုိ႔ေသာအဓိပၸါယ္ကုိမွ မေဆာင္။ ဇာတိသည္ စိမ္းေလသည္။ က်မ၏ဇာတိဟုေခၚခ်င္ေသာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝ ေပ်ာ္ရႊင္ျဖတ္သန္းရာ၊ လြမ္းစရာ အျပည့္ရွိေသာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေဝးေဝးမွာ က်န္ရစ္ၿပီ။ ေနခဲ့ဖူးေသာအိမ္ကေလးမွာ သူစိမး္တရံတုိ႔ ေနႏွင့္ၿပီ။ အိမ္သည္ က်မတုိ႔အိမ္မဟုတ္ေတာ့။ ငယ္ေပါင္း ကြၽမ္း ေဖာ္တုိ႔လည္း ေရၾကည္ျမက္နုရာ ေျပာင္းေရႊ႕ၾက၍ တဦးတေလပင္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ငယ္ဆရာမ်ားလည္း ပင္စင္ယူသူယူ၍ သား သမီးမ်ားေနာက္သုိ႔႔ လုိက္ပါေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကျပီ။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲျပဳလုပ္ရင္း ဆံုေတြ႔ၾကဖုိ႔ အားခဲၾကေသာ္လည္း လမ္းပန္း အေျခအေနေၾကာင့္ ေဝးသည္ထက္ ေဝးရသည္။ တုိက္ပြဲမ်ား၌ ပစ္ခတ္ေသာက်ည္တုိ႔သည္ ရပ္ေဝးေျမျခားေနသူတုိ႔ကုိပါ ထိမွန္ေလသည္။ လက္ေတြ႔ခံစားေနရသူတုိ႔ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာ၍သာ မညည္းညဴပဲေနရေသာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္လွပါၿပီ။
လူငယ္ဘဝခ်ဥ္းနင္းစဥ္ေရာက္ရွိေနထုိင္ခဲ့ေသာ အညာကအိမ္သည္လည္း ထီးတည္းေျခာက္ေသြ႔လ်က္။ အညာက ကြၽန္မ တို႔ အိမ္ေရွ႕မွာတမာပင္ တပင္ရွိသည္။ ကၽြန္မတို႔ေျပာင္းေရႊ႕ကာစတုန္းက တေတာင္ေလာက္သာရွိေသးေသာ တမာပင္ငယ္ ေလးျဖစ္သည္။ အပင္ကေလးျမင့္လာၿပီး ပင္စည္အဖ်ား လက္ေကာက္ဝတ္ခန္႔ရွိေသာအခါ အရြက္နုလိုခ်င္၍ ဆြဲခူးသည္က တေၾကာင္း၊ ကေလးမ်ားခုိစီးသည္ကတေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လူတရပ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ေကြးညြတ္ေနေပသည္။ ပင္စည္ ေကြးညႊတ္လ်က္ပင္ တမာပင္သည္ ဆက္လက္ေဝစည္ေလရာ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရေသာ အပင္ႀကီးတပင္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနေပၿပီ။ အေမသည္ ပင္စည္ေကြးညြတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျမးကေလးမ်ားေဆာ့ရန္ ဒန္းဆင္ရ မည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ေလသည္။ လူငယ္ဘဝမွာမွ ေရာက္ရွိေနထုိင္ခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးမွာ က်မတုိ႔ ၾကာရွည္မေနပါ။ ေတာင္ ပံကုိျဖန္႔၍ ပ်ံဝဲဖုိ႔အားသန္ေနခဲ့ၿပီ။ ေလာကအက်ယ္အေျပာကုိ စူးစမ္းဖုိ႔ အသုိက္ကုိစြန္႔ခြာခ်ိန္ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
အေမကေရာ။ အေမသည္ အိမ္မွာမေနရစ္ခဲ့ႏုိင္ပါ။ သားသမိးမ်ားေျပာင္းေရႊ႕ရာကုိ လုိက္ပါေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အိမ္ ႏွင့္ေဝးေသာ္လည္္း အေမႏွင့္မေဝးခဲ့ပါ။ အေမ့ကုိလြမ္းေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ရန္မလုိအပ္ခဲ့။ ျပိးေတာ့ အညာမွာငယ္ေပါင္း ကြၽမ္းေဖာ္တုိ႔ မရွိ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းရယ္္လုိ႔လည္း မရွိ။ အရပ္ကုိ ေဆြမ်ိဳးလုပ္၍ေနထုိင္ရေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားအဖို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေသာအခါ ခင္မင္ရင္းနွီးခဲ့သူအခ်ဳိ႕မွလြဲ၍ လြမး္စရာမက်န္ရစ္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အညာကအိမ္ကေလးသည္ လြမ္းရေသာ္ လည္း ျပန္ဖု႔ိအေၾကာင္းမရွိၿပီ။
ထုိသုိ႔ဆုိေသာအခါ အိမ္ကုိလြမ္းေသာအလြမ္းသည္ အေမအပါအဝင္ ကေလးဘဝအတူႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ လူပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိသာ လြမ္းသည္လား။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေရေျမေတာေတာင္တုိ႔မပါဘူးလား။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ၿပီ။ က်မ၏ အိမ္အလြမ္းတြင္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ ေလး၏ ေအးျမေသာရာသီဥတု အေငြ႔အသက္လည္းပါဝင္သည္။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းသြားလာရသည့္ ခရီးတုိမ်ားပါဝင္ သည္။ နွစ္သက္စိတ္တဝက္ ေၾကာက္ရြံ႔႕စိတ္တဝက္ျဖင့္ ျမင္ေတြ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ ျမန္မာနုိင္ငံတဝွမ္း ဘယ္မွာမွမရွိနုိင္သည့္ ေျမေအာက္မုိင္းတြင္းႀကီး ပါဝင္သည္။ ေလေသြးလုိက္တုိင္း လႈိင္းလံုးမ်ားတလိမ့္လိမ့္တက္သလုိ လႈပ္ရွားသြားတတ္သည့္ ျမက္ပင္ရွည္မ်ား ပါဝင္သည္။ ထုိျမက္ပင္ရွည္မ်ားကုိ တဖ်စ္ဖ်စ္ ေလာင္ကြၽမ္းေနတတ္ေသာ ေတာမီးျမင္ကြင္းတုိ႔ ပါဝင္သည္။ တသြင္သြင္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးဆင္းေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးပါဝင္သည္။ ေဒါသႀကီးေသာ ေတာင္က်ေခ်ာင္္းေရမ်ား ပါဝင္သည္။ ေတာင္ေစာင္းမွာပြင့္တတ္ေသာ ပုလဲပန္းျဖဴျဖဴမ်ား ပါဝင္သည္။ ပင္လံုးကြၽတ္ပြင့္ေသာ စိန္ပန္းျပာတုိ႔ ပါဝင္သည္။
အညာအိမ္ကေလးတြင္လည္း ခဲတပစ္ေလာက္အကြာက ထန္းေတာကုိလြမ္းသည္။ ထန္းရည္ခ်ိဳခ်ဳိေအးေအးကုိ လြမ္းသည္။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေမာင္းႏွင္သြားတတ္ေသာ ခရမ္းခ်ဥ္လွည္းမ်ားကုိ လြမ္းသည္။ ထန္းသီးနုနုမ်ားကုိ လြမ္းသည္။ ထ ေနာင္းဖူးသုတ္ကုိလြမ္္းသည္။ ခ်ဳိးကေလးမ်ား၏ တကူကူးျမည္သံကုိ လြမ္းသည္။ ဆူးျဖဴေတာကုိ လြမ္္းသည္။ တမာပင္အရိပ္ ေအာက္က ပဲေခြသုတ္၊ ထန္းလ်က္ခဲႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကုိ လြမ္းသည္။ ပူေသာအညာသည္လည္း လြမး္စရာေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ရွိေပသည္။
သုိ႔ေသာ္၊ အိမ္အလြမ္းသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ေတာေတာင္ေရေျမအတြက္ခ်ည္းမဟုတ္။ သည္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အတူတကြ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားနွင့္ လူမ်ားပါ တစုတစည္းပါဝင္မွ အိမ္သည္ျပည့္စံုေပမည္။ ဝန္းက်င္သီးသန္႔သည္ အလြမ္း ကုိပုိ၍ရင့္သန္ေစသည္။ ပုိ၍အထီးက်န္ေစသည္။ ငယ္ဘဝရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေသာ ေရေျမေတာေတာင္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆြ မ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားနွင့့္ အေမရွိေသာအိမ္တုိ႔ ထပ္တူမက်နုိ္င္ေသာအခါ ဇာတိသည္ ဘယ္ဆီဘယ္မွာ ရွာ၍မေတြ႔ေတာ့ၿပီ။
လြင္ (ေဘာ္တြင္း)