ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၂၀)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၂၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၂၈၊ ၂၀၁၇
● ႂကြက္တြင္း
မုန္းကိုးအား ေမာင္းကိုဟလည္းေကာင္း၊ မုန္ဂူဟလည္းေကာင္း ေရးသားေလ့လည္းရွိပါသည္။ ေဒသခံတိုင္းရင္းသား ဘာ သာစကားကို ဗမာနားႏွင့္နားေထာင္၍ ဗမာအသံထြက္ႏွင့္ေရးၾကလွ်င္ ကြဲလြဲခ်က္အနည္းငယ္ေတာ့ ရွိတတ္ပါသည္။မိမိတုိ႔ မုန္းကိုးတြင္ ပထမဆံုးေရာက္သည္ကေတာ့ နိုင္ငံေရးဌာနသုိ႔ျဖစ္သည္။ ထိုဌာနတြင္ တခဏမွ်သာ ထိုင္နားရၿပီး မိမိတုိ႔အား လိုက္ပို႔သည့္ နမ့္ခမ္းခရိုင္မွ ကခ်င္ရဲေဘာ္အားလည္းေကာင္း၊ ကိုရန္နိုင္အားလည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မိမိအားလာေခၚသူေနာက္လိုက္ခ့ဲရသည္။
မိမိအားေခၚသြားသည့္ စခန္းမွာ နိုင္ငံေရးဌာနႏွင့္ သိပ္မေဝးလွပါ။ မန္ပန္ရြာႏွင့္ေနာင္ခမ္းရြာၾကား လမ္းေဘးတြင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စခန္းကိုလမ္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေဆာက္လုပ္ထားၿပီး သစ္ပင္အုပ္အုပ္မ်ားက လမ္းႏွင့္စခန္းအၾကားကာ ထား သျဖင့္ လမ္းမကလွမ္း၍ မျမင္ရပါ။ လမ္းေပၚမွ သစ္ပင္အုပ္အုပ္အား ျဖတ္သြားၿပီး အထဲေရာက္မွ အေဆာက္အဦးကို ေတြ႔ရ သည္။
ဝင္ ဝင္ခ်င္းေတြ႔ရသည့္ အေဆာက္အဦးက ၈ ေပခန္႔က်ယ္ၿပီး ၁၀ ေပ ခန္႔ အလ်ားရွိသည့္ အခန္း ၄ ခန္းခန္႔ပါသည္ တဲတန္း လ်ားတခုျဖစ္သည္။ ေနာက္တဲတလုံးက စခန္းတာဝန္ခံ ဦးေဇာ္ဝင္းေနသည့္ တဲတလုံးေပါင္း ၂ လုံးမွ်သာျဖစ္သည္။ ဦးေဇာ္ ဝင္း၏တဲ အစြန္တခန္းအား တဖက္ဖြင့္ထားၿပီး ဧည့္ခန္းလုပ္ထားကာ ဝါးစားပြဲ ဝါးထိုင္ခုံမ်ားျဖင့္ တံဆာဆင္ထားသည္။ မိမိ ေရာက္ေရာက္ခ်က္ခ်င္း သူတဲ၏ ဧည့္ခန္းဝါးစားပြဲတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံၿပီး မိတ္ဆက္စကားေျပာသည္။ ဦး ေဇာ္ဝင္းကားအသက္ ၅၀ ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိၿပီး နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ အရပ္ပုပု မ်က္ႏွာခပ္ခ်ဳိခ်ဳိ ျဖစ္ သည္။ သူ႔ဇနီးသည္လည္း ဗမာစကားကြၽမ္းက်င္စြာေျပာတတ္သည့္ ဟြာေခ်ာင္ သုိ႔မဟုတ္ ပင္လယ္ရပ္ျခားတ႐ုတ္အမ်ဳိး သားဟုေခၚၾကသည့္ ဗမာျပည္ေပါက္ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ျဖစ္သည္။ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္တေယာက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝင္းမွွာ ရဲေဘာ္ထြန္း၏လက္ေအာက္၌ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ တာဝန္ယူေနသူျဖစ္သည္။
မိမိေနသည့္အေဆာင္ကေတာ့ ေလးခန္းတြဲအေဆာင္က အခန္းတခန္းတြင္ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲတြင္ ဝါးကုတင္ႏွစ္လုံးရွိရာ တလုံးတြင္ မိမိအားေနရာခ်ေပးသည္။ မိမိတုိ႔ေနရသည့္ တဲမ်ားအားလုံး သက္ငယ္မိုးထားၿပီး ရႊံ႕ႏွင့္ေကာက္ရိုးေရာမံ၍ ကာ ထားသည္။ ေလဝင္ေပါက္ကို တေပပတ္လည္ေလာက္ အေသေဖာက္ထားၿပီး ဝါးကပ္ေလးႏွင့္ အပိတ္အဖြင့္လုပ္သည္။အခန္းဝင္တံခါးေပါက္ကလည္း ဝါးျခမ္းေလးမ်ားရွက္၍လုပ္ထားေသာ ဝါးတံခါးျဖစ္ရာ အလုံပိတ္မဟုတ္ေပ။ သက္ငယ္မိုး ရြံ႕ႏွင့္ ေကာက္ရိုးအကာ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဝါးတိုင္စိုက္ထားသည့္ဝါးကုတင္ငယ္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ေတာတြင္းစခန္း၏အရသာကို စတင္ ျမည္းစမ္းရေပေတာ့သည္။ ေျမႀကီးဆန္ေလစြဟု ဆိုရပါမည္။
ထိုစခန္းတြင္ မိမိအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ရသည္။ တေယာက္က မိမိအားလာကူညီၿပီး သူကိုယ္ သူ မိတ္ဆက္ပါသည္။ အရပ္ခပ္ပုပု ကေလးငယ္တေယာက္မ်က္ႏွင့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ဆိုေတာ့ ပထမေတာ့ မိမိထက္ငယ္ပုံရသည္ဟု ထင္ခ့ဲမိေသာ္လည္း ေနာင္သိရေတာ့မိမိထက္ပင္ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ႀကီးခ်င္ေသးသည္။ သက္ၾကီးပုဟု ဆိုရမည္။ သူ႔အမည္က ေမာင္ေဇာ္ဟုေခၚသည္။ ေနာင္ရင္းႏွီးသြားေတာ့ ေဇာ္ပုဟုသာ ေခၚၾကေတာ့သည္။
ေနာက္ရဲေဘာ္တေယာက္က မိမိအခန္းဘက္မလာ။ သူအခန္းရွိ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနၿပီး မိမိအားၾကည့္၍ သြားအျဖီးသား ႏွင့္ျပံဳ းေနသည္။စစ္ယူနီေဖါင္း ၾကယ္နီတပ္ဦးထုပ္ႏွင့္ မ်က္မွန္တဝင္းဝင္းသူ႔အား မိမိျမင္ဖူးသလိုလိုရွိသည္ဟု စိတ္မွထင္မိ၏။ သုိ႔ႏွင့္ ဒီလူငါျမင္ဘူးပါတယ္ဟုေတြးရင္း ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ၾကည့္ေတာ့မွ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္မွ နည္းျပဆရာကိုၾကီးျမင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ဇြန္ ၆ ရက္ေန႔ညက လွည္းတန္းထိပ္ဓါတ္တိုင္အေမွာင္ထိပ္မွ မိမိအားလွမ္းေခၚ၍ အေျခအေန ေမးျမန္းၿပီးကထဲက သူႏွင့္မေတြ႔ခ့ဲေတာ့ေပ။ ထို႔ျပင္ ေတာထဲသုိ႔ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟုလည္း ထင္မထားမိခ့ဲ။ ၿမိဳ႕ေပၚတုန္းက ပိုးတိုက္ပုံဝါဖန္႔ဖန္႔ေလး အျမဲဝတ္ဆင္ထားသူက CPB စစ္ဝတ္စုံႏွင့္ဆိုေတာ့ ႐ုတ္တရက္ မမွတ္ခ့ဲေပ။ သူျဖစ္ေန၍မိမိအ့ံအား သင့္မိသည္။ မိမိမွတ္မိသြားမွန္းသိေတာ့ "က်ေနာ့နာမည္ ဒီမွာ ရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္းလို႔ ေခၚတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ာနာမည္ေရာ ဘာတဲ့ လဲ" ေမးသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဦးခ်စ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖက္ သ႐ုပ္ျပဆရာကိုၾကီးျမင့္ႏွင့္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ေမာင္ေမာင္စုိးတုိ႔သည္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ မုန္းကိုးတပ္စခန္းတေနရာတြင္ ရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္ ေအာင္ႀကီးအျဖစ္ ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကပါေတာ့သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ထိုစခန္းတြင္ ရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္း ရဲေဘာ္ေဇာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေအာင္ၾကီးတုိ႔သည္ အတူတကြ ၁၅ ရက္ခန္႔ ျဖတ္သန္းၾကရသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ဦးေဇာ္ဝင္း၏ဇနီးခ်က္ေကြၽးသည္ကို တေန႔ ႏွစ္နပ္စားၾကသည္။ ဦးေဇာ္ဝင္းေခၚယူေဆြးေႏြးသည္ကို တေ ယာက္ခ်င္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ သုံးေယာက္တတြဲေသာ္လည္းေကာင္း နားေထာင္ၾကသည္။ စာဖတ္ၾကသည္။ ေမာ္စီတုန္း၏ လက္ေရြးစင္ က်မ္း ၄ တြဲဗမာဘာသာျဖင့္ ၈ အုပ္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဖတ္ၾကသည္။ သုံးေယာက္သား ေဆြးေႏြးၾက ျငင္းခုံၾကသည္။
မိမိတုိ႔ ၃ ဦးစလုံး ေန႔လည္အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးပါ။ စခန္း၏စည္းကမ္းျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ေရာက္ခါစရဲေဘာ္မ်ား ကိုယ္ေရးရာ ဇဝင္ကို စိစစ္ေနဆဲကာလမို႔လည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္မ်ားကို ေျမေပၚျပန္လႊတ္မည္ (သုိ႔မဟုတ္) အေျခခံေဒသတြင္ ပင္ တာဝန္ေပးမည္ကို အၿပီးသတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ေသး၍လည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ၿမိဳ႕ေပၚက လႈ ပ္ရွားမႈမ်ား အဆက္အသြယ္မ်ားကို နားလည္ယူရန္ အခ်ိန္ယူေန၍လည္းျဖစ္သည္။ မိမိတဦးခ်င္းအေနႏွင့္ မိမိျဖတ္သန္းမႈ ႏွင့္ ဆက္သြယ္လႈပ္ရွားခ့ဲသူမ်ားစာရင္းကို အစီရင္ခံစာေရးသားတင္ျပေနရၿပီး မရွင္း၍ ေမးသည္မ်ားကိုျပန္လည္ ေျဖၾကား ေပးေနရသည္။
ေန႔လည္ပိုင္း အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးေသာ္လည္း ညေနပိုင္းတြင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ခြင့္ေပးသည္။ လူသြားမ်ားသည္ လမ္းမ မ်ားေပၚတြင္ မရ။ မိမိတုိ႔စခန္းႏွင့္ မုန္းကိုးေခ်ာင္းၾကားရွိ လယ္ကန္သင္းမ်ားေပၚ ညေနဘက္ထြက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ တခါ တရံ ညဘက္ မုန္းကိုးေဘာလုံးကြင္းထဲ၌ ႐ုပ္ရွင္ျပလွ်င္ သြားၾကည့္ခြင့္ျပဳသည္။ ေဘာလုံးကြင္းထဲ၌ ပိတ္ကားေထာင္၍ ဟင္းလင္းျပင္၌ ျပသျခင္းျဖစ္သည္။ တပ္ထဲကလူမ်ားေရာ ရြာသားမ်ားေရာ လာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကသည္။ တ႐ုတ္႐ုပ္ရွင္ မ်ားျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရးကာလက စစ္ကားမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးၾကည့္ခ့ဲရသည့္ တ႐ုတ္႐ုပ္ရွင္ကားမွာ တ လက္လက္ၾကယ္နီဆိုသည့္ကားျဖစ္သည္။
ဤသုိ႔ မိမိတုိ႔က့ဲသုိ႔ပင္ ထိုစခန္းထဲေရာက္လာသည့္ရဲေဘာ္တိုင္းသည္ညဘက္မွ အျပင္ထြက္ခြင့္ရေပရာ အျပင္တပ္ဌာနအသီး သီးတြင္ တာဝန္ယူေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားက ဒီစခန္းက လူေတြကေတာ့ ႂကြက္တြင္းထဲက ႂကြက္ေတြက်ေနတာဘဲ ညက်မွ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္နဲ႔ ထြက္ၾကရတာဟုဆိုၾကရမွ မိမိတုိ႔ေနသည့္စခန္းအမည္လည္း ႂကြက္တြင္းဟု အမည္ေျပာင္ေပးထားေၾကာင္း ေနာင္မွသ္ိရပါသည္။ မိမိထိုစခန္းမွထြက္၍ တပ္သုိ႔သြားရေသာအခါ ႂကြက္တြင္းက ထြက္လာၾကျပီဘဲဟု ဆိုၾကပါသည္။
● ေရွ႕တန္းသုိ႔
စိစစ္မႈမ်ားၿပီးဆံုးသြားသည့္အခါ မိမိတုိ႔ ၃ ေယာက္စလုံးအား မိမိတုိ႔ေတာင္းဆိုထားသည့္အတိုင္း ေရွ႕တန္းသုိ႔ ေစလႊတ္ပါ ေတာ့သည္။ ေရွ႕တန္းထြက္ရမည္ဆ္ိုေတာ့ လိုအပ္သည္မ်ား ျပင္ဆင္ရပါသည္။ ေသနတ္ က်ည္ဆံ လက္ပစ္ဗံုး က်ည္ခါး ပတ္စသည္တုိ႔ ထုတ္ေပးပါသည္။ ေသနတ္ဘယ္လိုပစ္ရ၍ က် ည္ဘယ္လိုထည့္ရသည္ကို ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားက ျပေပး သည္။ မိမိႏွင့္ ကိုျမင့္ထြန္းက အမ္ ၂၁ တလက္စီႏွင့္ ကိုေဇာ္အတြက္ အမ္ ၂၂ တလက္ ထုတ္ေပးသည္။
မိမိစိတ္ထဲတြင္ သိပ္ေတာ့မေက်နပ္လွေပ။ မိမိကိုင္လိုသည္မွာ အမ္၂၂ ျဖစ္သည္။ အမ္ ၂၂ က ေအေက ၄၇ ပုံတူ က်ည္ဆံ ၃၀ ထည့္ ေဘာက္ေကာက္ႏွင့္ ေအာ္တိုမက္တစ္ပစ္၍လည္းရ တေတာင့္ခ်င္းလည္း ပစ္၍ရပါသည္။ အမ္ ၂၁ ကေတာ့ က်ည္ဆံ ၁၀ ေတာင့္ထည့္ တေတာင့္ခ်င္းသာပစ္ရသည့္ ဆီးမီးေအာ္တိုစနစ္ျဖစ္သည္။ ထိုျပင္ က်ည္ထည့္လွ်င္လည္း ဆယ္ေတာင့္တခါထည့္ရသည္။ က်ည္ကပ္အိမ္က ေသနတ္ႏွင့္တြဲရက္ျဖစ္၍ က်ည္ကပ္လဲ၍ ပစ္၍ရသည့္ အမ္ ၂၂ ေလာက္ အဆင္မေျပ။ ထိုျပင္ အမ္၂၁က ရွည္လ်ားၿပီး ေသနတ္လြယ္ရ အဆင္မေျပ။ အမ္ ၂၂ ကေတာ့ ေသနတ္အရွည္က အမ္ ၂၁ ထက္တိုၿပီး ေဘးတိုက္လြယ္ရ အဆင္ေျပသည္။ သုိ႔ေသာ္မိမိမွာ ရဲေဘာ္သစ္ဆိုေတာ့ ေစာဒကတက္ခြင့္မရွိ၊ ေပးသည္ကို မအီမလယ္ႏွင့္ ကိုင္ရေပေတာ့သည္။ ေရွ႕တန္းထြက္ရန္ မိမိတုိ႔လိုအပ္သည္မ်ားကို ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝင္းက ေျပာျပေပးသကဲ့သုိ႔ လိုအပ္သည့္စစ္ပစၥည္းမ်ားကို ေထာက္ပ့ံေရးဌာနမွ သြားေရာက္ထုတ္ယူေပးပါသည္။
မိမိတုိ႔ေရွ႕တန္းထြက္ရသည္က ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္းျဖစ္သည္။မနက္ေစာေစာထ၍ သုံးေယာက္သားျပင္ဆင္ၾကသည္။ တေယာက္လိုအပ္သည္ကို တေယာက္ေျပာျပကူညီေပးခ့ဲၾကသည္။ မိမိတုိ႔စိတ္ကား ရႊင္လန္းတက္ႂကြေနသည္။ ၿမိဳ ့ေပၚမွ လည္စင္းခံခ့ဲရသမ်ွ စစ္ေျမျပင္တြင္ သူေသ ကိုယ္ရွင္ ယွဥ္၍ရျပီဟူ၍ စိတ္ဝယ္ ဝမ္းေျမာက္မိသည္။ မိမိတို႔စခန္းက မထြက္မီ ကထဲက မိုးကရြာေနျပီျဖစ္ရာ သုံးေယာက္သား မိုးကာျခံဳ၍ မိုးေအးေအးထဲတြင္ နိုင္ငံေရးဌာနသုိ႔ သတင္းပို႔ရပါသည္။
● တပ္မဟာ ၂
မိမိတုိ႔သြားရမည္မွာ တပ္မဟာ ၂ သုိ႔ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က တပ္မဟာ ၂ မွာ မုန္က်ီး (မုန္းစီး) နားလယ္ မုန္းေပၚေလးတဝိုက္တြင္ လႈပ္ရွားေနရာ မုန္းကိုးမွသည္ တပ္မဟာ ၂ လႈပ္ရွားသည့္ေနရာအထိ ၅ ရက္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ဟု သိရသည္။ ထို ကာလက ထိုေဒသတြင္း ကားလမ္းမရွိပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးလွ်င္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔သာျပင္ရသည့္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္ သည္။
မိမိတုိ႔အား တပ္မဟာ ၂ သုိ႔သြားၾကမည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူေစလြႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ တဦးက အထူးတပ္ရင္းေခၚ ရင္း ၃၀၃၁ ၏ရင္းမွဴး (ဒုတပ္မဟာအျဖစ္ လ်ာထား ထားသူ) က်န္းစစ္မင္ေခၚ တ႐ုတ္ရဲေဘာ္တဦးႏွင့္ ရဲေဘာ္ျမေအာင္ ေခၚ CPB ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးတုိ႔အဖြဲ႕ႏွင့္ အတူလိုက္ပါသြားရမည္ျဖစ္သည္။ က်န္းစစ္မင္မွာ တ႐ုတ္ျပည္ ဝမ္တိန္ဇာတိ တ႐ုတ္တဦး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗမာစကားသင္ယူေျပာဆိုတတ္ၿပီး ဗမာနာမည္ ကိုၾကည္ျမင့္ဟုလည္း ေခၚပါသည္။ ကိုျမေအာင္ကေတာ့ ယခင္၂၀၂ စစ္ေဒသျဖစ္ၿပီး ယခုမွ တပ္မဟာ ၂ သုိ႔ စမ္းသပ္တြဲဖက္တာဝန္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
တပ္မဟာ ၂ ၏ နိုင္ငံေရးမွဴးမွ ရဲေဘာ္အင္ဖမ္းဂမ္ျဖစ္ၿပီး တပ္မဟာမွဴးမွာ ရဲေဘာ္ေစာထြန္းတင္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးစလုံးသည္ ယခင္ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္မွျဖစ္ၾကသည္။ တပ္မဟာဒုနိုင္ငံေရးမွဴးမွ ဆရာဟုန္ျဖစ္သည္။ ဆရာဟုန္က ပင္လယ္ရပ္ျခားတ႐ုတ္ အမ်ဳိးသားျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္းကာလက ရန္ကုန္ရွိ နာမည္ၾကီးတ႐ုတ္ေက်ာင္းတခု၏ (နန္႔ယန္းႏွင့္ ဟြာက်ဳံး တ ေက်ာင္းေက်ာင္းမွျဖစ္သည္) တ႐ုတ္ေက်ာင္းဆရာတဦးျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းတြင္ အေရွ့ေျမာက္ အေျခခံေဒသသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္သည္။
မုန္းကိုးမွ မထြက္မွီကထဲက ရြာေသာမိုးသည္ သဲလိုက္စဲလိုက္ႏွင့္တလမ္းလုံးရြာမဆံုးျဖစ္သည္။ မုန္းကိုးမွ မန္ဂ်ပ္ရြာ ဘန္ ဆတ္ရြာကိုေက်ာ္၍ ဘန္ဟုတ္ရြာအထိ ေတာက္ေလ်ာက္အတက္ခရီးကား ၃ နာရီေက်ာ္ခန္႔ ၾကာသည္။ ေတာင္ေၾကာ တေၾကာတက္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူထက္ပိုျမင့္ေသာ ေတာင္ေၾကာက အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ တက္၍ မဆံုးနိုင္ေသာ ေတာင္ ေၾကာမ်ား ျဖစ္၍ေနေပေတာ့သည္။ ထိုျပင္ တလမ္းလုံးမိုးေရေၾကာင့္ ရႊံ႕ဗြက္က ထေနသည္။ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က ဘားအတြင္း ရႊံ႕မ်ားအျပည့္ဝင္လာၿပီးေနာက္ စစ္ိနပ္ကလည္းလည္း ကုပ္အားမေကာင္းေတာ့သျဖင့္ တဘိုင္းဘိုင္းေခ်ာ္လဲေတာ့သည္။ သစ္ကိုင္းတခုခ်ဳိး၍ ဖိနပ္ေအာက္ခံဘားမ်ားအတြင္းမွ ရြံမ်ားကိုထိုးခြာလိုက္ ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္ျဖင့္ အျခားေဒသခံရဲေဘာ္မ်ား ေနာက္ မိမိတုိ႔ ၃ ေယာက္ ျပတ္က်န္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ထဲက တေယာက္က မိမိတုိ႔ျပတ္က်န္ခ့ဲလွ်င္ နား၍ ေစာင့္ေခၚေပးသည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက မလြယ္ကူလွ။ ေတာင္ေပၚလမ္းမ်ားတြင္ လမ္းခြဲေတြက မ်ားသည္။ ေဒသခံမ်ားကေတာ့ ဘယ္လမ္းက ဘယ္ ေပါက္သည္မသိ။ ေတာၾကီးမ်က္မဲထဲတြင္ ဘယ္ေရာက္၍ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းမသိၾက။ တေဝါေဝါ ရြာသြန္းေနေသာမိုးထဲတြင္ တေတာင္ၿပီး တေတာင္တက္ရင္း တဘိုင္းဘ္ုိင္းလဲရင္း တကိုယ္လုံး ရႊံ႕အလူးလူး ျဖစ္ေနေပၿပီ။ မိုးေအးေသာ္လည္း ေခြၽးက ေတာ့ ရႊဲ၍ေနေပျပီ။
တပ္ထုံးစံက တနာရီလွ်င္ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ တႀကိမ္နားရသည္။ နားရသည့္အခ်ိန္ေလးသည္ မိမိတုိ႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေဘး ျမက္ေတာထဲထို္ခ်ရင္း အေမာေျဖရသည္။ ျမန္ဆန္ေသာ အသက္႐ွဴသံမ်ား၊ ႏွလုံးခုံသံမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ရသည္။ တျဖည္းျဖည္းေမာလာသည္က အမွန္ပင္။ နားသည့္အခ်ိန္ေရာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္အခ်ိန္ပါ ေရေသာက္ ေနရသည္။ မိုးရြာထဲတြင္ ေရငတ္ေနခ့ဲသည္။ လြယ္ထားေသာ ေရဗူးထဲကေရက ခဏေလးကုန္သြားသည္။ ေတာင္ေပၚတြင္ စီးေနေသာ စမ္းေရက်ေလလးမ်ားက လမ္းတေလ်ာက္ရွိေန၍ ေတာ္ေသးသည္။ ေရက်ေတြ႔တိုင္း ေရဗူးထဲလည္း ျဖည့္ ခပ္ လည္း ေသာက္ၾကရသည္။ ၾကည္လင္ေအးျမေသာ စမ္းေရမ်ားသည္ေအး၍ ခ်ဳိျမေနသည္။ မိမိတုိ႔လည္း ေသာက္ေလ ေသာက္ေလ ငတ္မေျပ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည္မွာ ထင္ထားသေလာက္ေတာ့ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္ေပ။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)
photo ရဲေဘာ္ေစာထြန္းတင္ (ကြယ္လြန္) (ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေဟာင္း)
CPB တပ္မဟာ ၂ တပ္မဟာမွဴး (၁၉၇၆)
CPB အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္ (၁၉၈၅ ကြန္ဂရက္)