ခုိင္ေအး ● ဒီလမ္းကေန ျပန္တဲ့အခါ
(မုိးမခ) ေမ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ေမ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၇
ကိုယ္က ရာဇဝင္ထဲက အိုးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ရာဇဝင္တြင္မယ့္ အိုးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေခါမက ေက်ာက္အိုးကြဲလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စိနတိုင္းက လက္ရာေျမာက္ေႂကြပန္းအိုးလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ ေငးေမာၾကည့္႐ႈၾကရတဲ ပန္းအလွအိုးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေပါက္တဲ့အိုးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လႈပ္တဲ့အိုးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းနံေဘးေရခ်မ္းစင္က အိုးလည္းမဟုတ္ရပါဘူး။ အိမ္တိုင္းမွာရွိတဲ့ မရွိမျဖစ္ ေသာက္ေရအိုးလည္းမဟုတ္ရပါဘူး။ အညၾတအိုးေလးတလံုးပါ။ အထင္ေတာ့ မေသးလိုက္နဲ႔ေနာ္။ အိုးေတာ့ အိုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုတစုရဲ႕မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ကိုအတိုင္းအတာတခုထိ ျဖည့္ ဆည္းေပးေနတဲ့အိုးေလးပါ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ စရိတ္ဆိုတာလည္း သိတယ္မဟုတ္လား။ လြယ္တာမွတ္လို႔။ ကိုယ္က အဲဒီတာဝန္ကို ထမ္းေနရတာ။ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ထင္ေနၿပီလား။ မွားသြားမယ္ေနာ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ အလ်င္စလိုဆံုးျဖတ္ရင္ မွားတတ္တာခ်ည္း ပဲေလ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားကလည္း တေကြ႔မဟုတ္တေကြ႔ေတာ့ အဲသလိုအမွားမ်ဳိးႀကံဳဖူးမွာပါ။ အေတြ႔အႀကံဳ ကေနသင္ခန္းစာယူေပါ့ဗ်ာ။ ေရွးလူႀကီးေတြလည္း ဆိုခဲ့ဖူးတာပဲ။ အေတြ႔အႀကံဳဆိုတာ အေကာင္းဆံုးဆရာတဲ့။ ခင္ဗ်ားကို ဆရာလုပ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အညၾသအိုးေလးတလံုးက အႀကံေပးတာပါ။ ယူခ်င္လည္းယူ၊ မယူခ်င္လည္းေနေပါ့။ အဲဒါ ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အပိုင္းပဲ။
အင္း .... ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ပဲေျပာတာ ေကာင္းပါတယ္။ သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာေတာ့ အတင္းတုပ္တယ္ ျဖစ္ဦးမယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေျပာေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ျဖစ္ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြၾကားထဲ ေနရတာ လည္း သိပ္မလြယ္ဘူး။ မလြတ္ လပ္ဘူး။ အေျပာက်ပ္၊ အဆိုက်ပ္၊ အေနက်ပ္နဲ႔။ ေနတတ္ထိုင္တတ္ေျပာတတ္ဆိုတတ္မွ။ မေနတတ္မထိုင္တတ္၊ မေျပာတတ္မဆိုတတ္လို႔ အမ်ားသူတကာ ဝိုင္းသမၾကတာ ျမင္ဖူးၾကား ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီထင္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာမယ္မႀကံနဲ႔။ ကိုယ့္ထက္ဟုတ္တဲ့သူေတြက ကိုယ့္ပတ္ဝန္း က်င္မွာ တေလွႀကီးရွိတတ္တယ္။ ငါ့အေျခအေနနဲ႔ ငါ့ေတာ့ ဘယ္သူမွဆန္႔က်င္ရဲမွာမဟုတ္ဘူးထင္ၿပီး မဟုတ္တာ ေျပာဖို႔ လည္း စိတ္မကူးေလနဲ႔။ တခါႏွစ္ခါ ရခ်င္ရမယ္။ အေၾကာက္တရားကေန ဘာကိုမွမေၾကာက္ေတာ့တဲ့ စိတ္ ေပါက္သြားရင္ မေၾကာက္တရား ေျပာင္းသြားရင္ ဘာေတြျဖစ္သြားလဲဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ လူေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔။ အိုးမွာ စိတ္ မရွိေပမယ့္ လူေတြမွာ စိတ္ဆိုတာရွိတယ္။ ဒုကၡပါပဲ ေျပာရင္းနဲ႔ဘယ္ေတြေရာက္သြားပါလိမ့္။ အိုးက အိုးလိုမေနဘူး။ လူေတြ ၾကားထဲ ဝင္ပါခ်င္တယ္ ေျပာခံရေတာ့မယ္။ ကဲပါ ... အိုးလိုေနၿပီး အိုးလိုပဲေျပာပါေတာ့မယ္။ အိုးပါးလည္း မဝေတာ့ပါဘူး။
ဗ်ာ .... ကိုယ့္ရဲ႕မိဘနဲ႔ဇာတိဟုတ္လား။ မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ။ အိုးဆိုမွေတာ့ မိဘေတြဇာတိေတြ ေမးေနရေသးလား။ ေမးေနဖို႔လို ေသးလား။ ေတာ္ၾကာေနရင္ မွတ္ပံုတင္ပါ ေတာင္းဦးမလား မသိဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔လူေတြ အက်င့္ကိုက ဘယ္လိုလဲမသိဘူး။ ဟဲဟဲ ေနာက္တာပါဗ်ာ။ အိုးရဲ႕ မိဘဆိုမွေတာ့ ေျမႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ အိုးကိုေျမႀကီးကလြဲရင္ ဘယ္သူက မြးဖြားေပးႏိုင္မွာလဲ။ ဇာတိ ကေတာ့ ဖိုေပါ့ဗ်ာ။ အိုးဖိုထဲက ထြက္မလာလို႔ ဘယ္ထဲက ထြက္လာရမွာလဲ။ ဟား ..... ဟား....ဟား ကြၽဲၿမီးတိုသြားၿပီ။ ကိုယ္လည္း တခါတခါ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေျပာၾကည့္တာပါ။ ကိုယ့္ဇာတိက "ျမင္းေဒါင္း" တဲ့သိလား။ မသိဘူး မ ဟုတ္လား။ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ သာမန္ရြာေလးတရြာကိုး။ တိုင္းျပည္ကိုကယ္တင္တဲ့သူလည္းမေပၚထြန္းဖူးတဲ့ရြာ။ တိုင္းျပည္ တည္ေထာင္တဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းေဆာင္လည္းမထြက္ဖူးတဲ့ရြာ၊ တိုင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္ ထြက္ကုန္ လည္း မထုတ္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ရြာ။ ဘယ္လိုလုပ္သိၾကမွာလဲ။ ဒါမထူးဆန္းပါဘူး။ အဲ ဒါေပမဲ့ တခု ေတာ့ဂုဏ္ယူစရာဆိုၿပီး ႀကံဖန္ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘာလဲသိလား။ တုိင္းျပည္ဖ်က္ဆီးတဲ့သူ၊ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာအေပၚ သစၥာေဖာက္တဲ့သူလည္း ကိုယ့္ရြာက မေမြးဖြား ေပးခဲ့ဘူး။ ေရဦးနားက ရြာေလးပါဗ်ာ။ ဒါလည္းမသိေသးဘူးဟုတ္လား။ အဲဒါဆို နည္းနည္းေလး နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သံုးၿပီး ေျပာ ၾကည့္မယ္။ တန္႔ဆည္တို႔၊ ဒီပဲယင္းတို႔ဆိုရင္ေကာသိလား။ ေၾသာ္ ... အဲဒီက်သိ တယ္ဟုတ္လား။ ေရဦးတို႔ တန္႔ဆည္တို႔၊ ဒီပဲယင္းတို႔ အဲဒီနယ္ထဲက ရြာေလးတရြာေပါ့ဗ်ာ။ ျမင္းေဒါင္းတဲ့။
ကိုယ္တို႔ေဒသဘက္က်ေသာက္ေရအိုးဆို ေျမာင္နဘက္အိုးတို႔ စစ္ကိုင္းအိုးဘိုအိုးတို႔မွ ႀကိဳက္ၾကတာ။ ဒါေတာင္ ျပာသိုအိုး ကမွ ပိုေအးဆိုပဲ။ လူေတြလူေတြ ခက္ပံုေျပာပါတယ္။ အိုးပဲဗ်ာ စက္႐ံုႀကီးေတြကထုတ္တဲ့ပစၥည္းမွမဟုတ္တာ။ ဘယ္မွာထုတ္ လုပ္ရက္စြဲ သက္တမ္းကုန္ ဆံုးရက္စြဲပါႏိုင္မွာလဲ။ လူေတြ ဒီေလာက္တဏွာေလာဘႀကီးေနၾကတာ လိမ္ခံရတာ ဘာဆန္း လဲ၊ ဟုတ္ဘူးလား။ အိုးေရာင္းတဲ့သူကလည္း သူေရာင္းတဲ့အိုး၊ ဘယ္တုန္းကဖိုထဲက ထုတ္ လုိက္မွန္းေတာင္သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိုးဝယ္သူလာရင္ေတာ့ ျပာသိုအိုးက တရက္တမိ နစ္မွစြန္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပာသိုေတာင္လျပည့္မေက်ာ္ခင္ ဖုတ္ထား တဲ့အိုးလို႔ ေျပာမွာ။ ကိုယ္က ေျပာတဲ့သူ အျပစ္မျမင္ခ်င္ပါဘူး။ သူေရာင္းရဖို႔ ေျပာမွာပဲ၊ ဇီဇာေၾကာင္တဲ့လူေတြကိုပဲ ရယ္ခ်င္ တာပါ။ အုိးပဲ .... အိုးေလာက္ပဲေအးမွာေပါ့။ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရေလာက္ေတာ့ ဘယ္မွာ ေအးႏိုင္ပါ့မလဲ။ အိုး အမ်ဳိးခ်င္းမို႔ ေသာက္ေရအိုးေတြအေၾကာင္းေျပာတာပါ။ ကိုယ္က အဲသလို ေသာက္ေရအိုးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္တိုင္း အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနတဲ့အိုးမဟုတ္ပါဘူး။ မရွိလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ရွိေနလည္း အၿမဲအသံုးဝင္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ့လည္း မရွိမျဖစ္အိုးမဟုတ္တာ ဘာဆန္းလဲ။ ဘာလဲ ေျပာမွာေပါ့။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေျပာေနတာပဲ ဥစၥာ။ ဋီကာခ်ဲ႕ေနလို႔စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးလား။ သည္းခံပါဦးဗ်ာ။ စကားေၾကာရွည္လိုက္ပါဦးမယ္။ ေရထည့္ေလွာင္ၾကတဲ့ ရာဝင္ အိုး လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဆီထည့္တဲ့ဆယ္ဝင္အိုးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလို အိုးေတြက် ေက်ာက္ေျမာင္းႏြယ္ၿငိမ္းဘက္ကလာတာ။ ကိုယ့္အရပ္က မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအိုးေတြက သူေဌးအိုးေတြ၊ အက်ႌေတြ ေဆးမင္ေၾကာင္ေတြပါတယ္။ ဘာရယ္တာလဲ။ အိုးကိုအက်ႌေတြ ေဆးမင္ေၾကာင္ေတြနဲ႔လို႔ ေျပာလို႔လား။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို႔က စဥ့္ေတြဘာေတြ သုတ္ထားေသးတာ။ အ႐ုပ္ေတြလည္း ဆြဲထားေဖာ္ထားေသးတာေလ။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းပဲ။ ဘာပကာသနအလွအပမွ မရွိေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ ကလည္း အသံုးခ်တန္ဖိုးအျပည့္နဲ႔ပါ။ လူတိုင္းအတြက္မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေဘာ့ (စ္) အတြက္ေတာ့ ကိုယ္က မရွိမျဖစ္ဘဲ။
ကဲ.... ေျပာၿပီ၊ ကိုယ္က ခ်ဥ္ဖတ္အိုးေလ။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္က အခ်ဥ္တည္တဲ့အိုး၊ ခ်ဥ္ ဖတ္အိုး၊ အခ်ဥ္အိုးေလးတလံုးပဲ။ ကိုယ့္မွာ အိုးေမာင္ႏွမေတြလည္းရွိတယ္။ ပဲတီခ်ဥ္လည္း တည္တယ္။ မုန္လာခ်ဥ္လည္း တည္တယ္။ သခြားခ်ဥ္လည္း တည္တယ္။ ဘူးသီးခ်ဥ္လည္း တည္တယ္။ ကိုယ္လား။ ကိုယ္ကပဲတီ ခ်ဥ္တည္တဲ့အိုးပါ။ ဒါေပမဲ့ ပဲပင္ေပါက္တစ္မ်ဳိးတည္း ခ်ဥ္သြားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တျခား ဘယ္အသီး ဘယ္အႏွံလာလာ ကိုယ့္အထဲေရာက္လို႔ကေတာ့ မူလအရသာ ကြယ္ ေပ်ာက္ၿပီး အခ်ဥ္ဘဝေရာက္သြားေစရမယ္။ မခ်ဥ္ဘဲျပန္ထြက္ သြားလို႔မရေစရဘူး။ မူလအရသာအခ်ဳိအဆိမ့္ေတြ အကုန္ ေပ်ာက္ အခ်ဥ္ဘဝ ေျပာင္းသြားေစရမယ္။ ဟုတ္တယ္။ ရဲရဲႀကီးအာမခံရဲတယ္။ မယံုလို႔လား။ ဝင္ၾကည့္လိုက္ေလ။ ခင္ဗ်ားပါ ခ်ဥ္သြားမယ္။ အလကား ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေျပာတာဗ်။ အေျပာႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ မယံုရင္ စမ္းလို႔ရတယ္။
×××××
ကိုယ္ၿမိဳ႕ေရာက္လာပံုလား။ ဟဲ .... ဟဲ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားၿပီေလ။ လွည္းေခတ္ ေလွေခတ္မွမဟုတ္ေတာ့တာ။ ကိုယ္တို႔ ဘိုးဘြားေတြ လက္ထက္ကေတာ့ လွည္းေတြနဲ႔သြားခဲ့ၾကရတာ။ သက္ႀကီးစကားၾကားခဲ့ၾကရတာေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္း ဆိုပဲ။ အိုးလွည္းေတြရယ္၊ ထင္းလွည္းေတြရယ္ တပ္စုလိုက္သြားၾကတာ။ ေရဦး၊ ခင္ဦး၊ ေရႊဘိုဘက္ေတြေပါ့။ ေရႊဘို သြား ေရာင္းရင္ ႏြားေတြပန္းမွာစိုးလို႔ လမ္းမွာတညအိပ္ၾကရသတဲ့။ လမ္းမွာခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္နဲ႔ ခုေခတ္လိုဆို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ သလိုေနမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အသြားေတာ့ ရြာကထြက္လာေတာ့ ဘယ္မွာစားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ပါႏိုင္မွာလဲ။ အိမ္မွာရွိတာေလး ထည့္လာရတာေပါ့။ ၿမိဳ႕မွာေရာင္းခ်ၿပီး ျပန္လာရင္ေတာ့သိတယ္မဟုတ္လား။ ေငြစေၾကးစေလးေတြနဲ႔ေလ။ အသားတြဲ၊ ငါးတြဲေတြ စုေပါင္းခ်က္ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ လက္ရည္တျပင္စီး စားၾက ေသာက္ၾက ေတာ့တာ။ တခါ တခါ ညညဆို အတီးအမႈတ္ေလးေတာင္ပါလိုက္ေသးသတဲ့။ ကိုယ္ျဖင့္ ဘိုးဘြားေတြ ေျပာ သံ ျပန္ၾကားၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ သူတို႔ေခတ္ကိုေတာင္ ျပန္သြားခ်င္ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေခတ္က် အဲသလိုေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သုတ္သုတ္သြက္သြက္ ေခတ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ စားသုတ္သုတ္ သြားသုတ္သုတ္ လာသုတ္သုတ္နဲ႔ အားလံုး ျမန္ႏႈန္းျမင့္ နရီေခတ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားလည္း သုတ္သုတ္ သြက္သြက္ပဲမဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားက လူဆိုေတာ့ အိုးထက္ပိုဆိုးမွာေပါ့။ သုတ္သုတ္မလုပ္ရင္ သြက္သြက္ခါသြားမွာေနာ။ သုတ္သုတ္ေခတ္မွာ ကိုယ္လည္း ဒိုင္ နာကားေပၚ ေရာက္ရတာေပါ့။ အိုးဘဝကလည္း မလြယ္လွပါဘူးဗ်ာ။ ဖိုထဲတုန္းကလည္း မီးခိုး ေတြနဲ႔မြန္းက်ပ္ေနခဲ့ရသလို ဒိုင္နာေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ေကာက္႐ိုးေတြၾကားထဲ အသက္ ဝေအာင္ေတာင္ မ႐ွဴခဲ့ရ ပါဘူး။ လမ္းေဘး ဘယ္ညာ သဘာဝအလွခံစားဖို႔ဆိုတာ ေဝးေရာ။
ေၾသာ္ ... အိုးဆိုင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဝယ္တဲ့သူေနာက္ လိုက္သြားရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုအိမ္ မလိုက္ဘူး။ ဒီလူနဲ႔မလိုက္ခ်င္ဘူးမေရာင္းပါနဲ႔၊ ေနပါဦးေျပာလို႔ဘယ္ရမွာလဲ။ ကိုယ္က အိုးပါဆိုေနမွ။ လူေတြေတာင္ သိပ္မျငင္းဆန္ႏုိင္တဲ့ေခတ္မွာ အိုးေတြက ေရာ ဘာမို႔တုန္း။ ပိုဆိုးတာေပါ့။ မရႏိုင္တဲ့ကိစၥ။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေနအထားမွာ ျငင္းမေနအားပါဘူး။ ေလ်ာေလ်ာ႐ွဴ႐ွဴ လိုက္ သြားလိုက္တာေပါ့။ ဗ်ာ... ကိုယ့္လိုခ်ဥ္ဖတ္အိုးကို ဘယ္သူေဌးက ဝယ္မွာလဲ။ ခင္ဗ်ားကလည္း ပိန္းလိုက္တာ။ စဥ္းစဥ္းစားစား ေလး ေမးမွေပါ့။ ခ်ဥ္ဖတ္အိုး ခ်ဥ္ဖတ္သည္ဆီပဲ ေရာက္ရတာေပါ့။ ဒါသဘာဝတရားတခုပဲ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ေျပာျပ မွာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက ေတာ္ေတာ္သိခ်င္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလာတဲ့သူပဲ။ ဘယ္ခ်ဥ္ဖတ္သည္မ်ား ၿမိဳ႕လယ္မွာ တိုက္ေဆာက္ အိမ္ေဆာက္ေနႏိုင္လို႔လဲ။ ေတြးေတြးဆဆေလးလုပ္မွေပါ့။ တိုးခ်ဲ႕ကြက္သစ္ထဲမွာပဲ ေနရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေဘာ့ (စ္) က ေျမပိုင္တဲပိုင္နဲ႔ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္အိုးကိုယ္တဲနဲ႔ ေနႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုက ခ်ဥ္ဖတ္သည္တေယာက္အတြက္ နည္း တဲ့ဂုဏ္ျဒပ္လား။ ၿမိဳ႕စြန္စြန္ ၿမိဳ႕ဖ်ားဖ်ားဗ်ာ ကြက္သစ္ဆိုမွေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲလုပ္လို႔ရမလား။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။
ဘယ္ဗ်ာ ဒီလိုပဲေပါ့။ လက္လုပ္လက္စားရပ္ကြက္က လက္လုပ္လက္စားသေဘာအတိုင္းပဲေပါ့။ ဒီတရပ္ကြက္လံုး တပံုစံ တည္းပဲ။ ပံုစံက်လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္မႈေတြပဲ။ သူတို႔တေတြရဲ႕အဓိက အရင္းအႏွီးက သူတို႔ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ခြန္အားပဲ။ ေစ်းထဲမွာ ကားဂိတ္ေတြမွာ တြန္းလွည္းဆြဲတဲ့သူေတြ ကုန္ထမ္းတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ဆိုက္ကားနင္းတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ပလတ္စတစ္ ေကာက္တဲ့ သူေတြရွိတယ္။ ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့သူေတြရွိတယ္။ သူတို႔အားလံုးဟာ ဝင္ေငြနည္းတဲ့အလုပ္ကို မရမကႀကိဳးစား ပမ္းစား လုပ္ေနၾကရတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ မီးဖိုေလး မီးခိုးမတိတ္ေစဖို႔ ရင္ေမာေန ၾကရတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ မနက္ဆို အားလံုး လက္ဗလာနဲ႔ ထြက္သြားၾက၊ ေစ်းေရာက္မွ ဆိုင္ႀကီးေတြကေန ဟိုဟာနည္းနည္း ဒီဟာနည္းနည္း အေႂကြးယူၿပီး၊ အေႂကြး ေတြနဲ႔ သူတို႔ေစ်းဗန္းကို အသက္သြင္းလိုက္ၾကရတာ။ အေႂကြးဟာ သူတို႔အရင္းအႏွီးလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ မနက္ ခင္းေရာင္းလို႔ရတဲ့ထဲကမွ အေၾကာ္ေလး၊ လက္ဖက္ေလးဝယ္ အိမ္ကယူလာတဲ့ထမင္းနဲ႔ တနပ္ ၿပီးလိုက္ၾကေရာ။ ေစ်းေပါင္ က်ဳိးခ်ိန္မွ အသားတုိအသားစေတြကို ညေနစာအတြက္ဝယ္ ပိုတာေလး အေႂကြးဆပ္နဲ႔၊ သံသရာလည္ေနၾကေတာ့တာ။ အေႂကြးဆိုတဲ့ စနစ္တစ္ခုသာ မေပၚေပါက္ခဲ့မရွိခဲ့ရင္ သူတို႔တေတြ ဘယ္လိုမ်ားခရီး ဆက္ၾကမလဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ အေျဖမရဘူးသိလား။
မနက္ခင္းကတည္းက မေခ်ာေမာခဲ့တဲ့ သူတို႔ဘဝေတြဟာ ညေနဆည္းဆာမွာလည္း မလွပပါဘူး။ စိတ္ညစ္စရာပါဗ်ာ။ ႏြမ္းပါးတဲ့ ဘဝေတြမွာ မိသားစု သာယာအဆင္ေျပမႈဆိုတာ ခပ္ေဝးေဝးကို ထြက္ေျပေနၾကသလား မသိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားညေန ေစာင္းရင္ ရပ္ကြက္ထဲလာခဲ့ပါလား။ လမ္းတိုင္းလမ္းတိုင္းမွာ အနည္းဆံုးလင္မယားရန္ပြဲတပြဲေတာ့ ရွိေနတတ္တယ္။ ကိုယ့္ ေဘာ့(စ္)လား၊ ဒီပုတ္ထဲေရာက္ေနမွေတာ့ ဒီပဲ ပဲေပါ့။ ဒီအေျခအေနေပမယ့္ အထင္ေတာ့ မစေမာနဲ႔ေနာ္။ ဒီလိုအၾကပ္ အတည္းေတြၾကားထဲကေနကို ေန႔တိုင္း ႏွစ္လံုးထိုးတယ္။ အပတ္ စဥ္မပ်က္ သံုးလံုးထိုးတယ္။ စားစရာမက်န္ေပမယ့္ ထိုးစရာခ်န္ထားမယ္ဆိုတဲ့ မူဝါဒနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ ဒါေတြလုပ္ေနတာလည္း ကိုယ္ေတာ့ၾကာေတာ့ အျပစ္မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ဘဝ ေတြထဲမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ျဖတ္သန္းေနရေတာ့ စာနာတတ္လာၿပီ။ သူတို႔ကို ေပါက္ေၾကးေမွ်ာ္ ထိုးတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး။ အေလ်ာ္ရဖို႔ ေပါက္ဖို႔ထက္ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔ သက္သက္ထိုး ေနၾကသလိုပဲ။ ဘးအျမင္ကေတာ့ ဒီေလာင္း ကစားေတြလုပ္မေနနဲ႔၊ ဒီေငြနဲ႔ တျခားတခုုခုလုပ္ေပါ့။ စုေဆာင္းၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္မလား။ အေႂကြးေတြဆပ္မလား၊ ကေလး ေတြအတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ အာဟာရျဖစ္မွာေလးေတြ ခ်က္ေကြၽးမလား။ တခုခုေပါ့။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ သူတို႔ အတြက္က်ေတာ့လည္း စိတ္ထြက္ေပါက္ေပါ့။ ဂဏန္းမထြက္မခ်င္း စိတ္ကူးယဥ္ ၾကေတာ့တာေလ။ ခင္ဗ်ားက ေစ်းရင္းဖို႔ ေႂကြးဆပ္ဖို႔ေလာက္ပဲေျပာတာ။ သူတို႔စိတ္ကူးက ခင္ဗ်ားတို႔ထက္ သာတယ္။ ဒီတခါေပါက္လို႔ကေတာ့ဆိုၿပီး နည္းနည္းထိုး ႏိုင္တဲ့ေန႔ တီဗီြေလာက္ဝယ္ၿပီး မ်ားမ်ားထိုးႏိုင္တဲ့ေန႔က် ဘဝကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ၿပီးၿပီ။ ဒါဂဏန္း မထြက္မခ်င္းဘဲ။ သူ ဟာနဲ႔သူေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ရတာနဲ႔တင္ တန္ေနၿပီလို႔ ေစ်းတြက္တြက္ေနမွာ။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ မုန္းတိုင္းမိခံရတဲ့ေန႔ေတြ မွာေတာ့ စိတ္ကူးေတြ႐ိုင္းကုန္ၿပီး အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြ ဒဏ္ခံရေတာ့တာပဲ။
သူတို႔ရဲ႕ထြက္ေပါက္ကလည္း ဒါပဲရွိေတာ့တာထင္ပါရဲ႕။ လြဲေတာ့ လြဲေနတာေပါ့ေလ။ ပညာဆိုတာ အမွားအမွန္ကိုခြဲျခားႏိုင္ျခင္းဆိုရင္ေတာ့ အရင္းခံျပႆနာက အဲဒါပဲ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဒီဆင္းရဲျခင္းကပ္ေရာဂါႀကီး မေလ်ာ့ပါးသြား ေသးသေရြ႕ေတာ့ ဒီလိုေတြရွိေနျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ သူတို႔တေတြကလည္း ေနာက္ဆံုးအက်ႌတစံုက်န္တဲ့အထိ ထိုးသြား မယ္ဆို တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ထားၿပီးပံုပဲ။ ကိုယ့္ေဘာ့ (စ္) ကလည္း ဒါမ်ဳိးက် သိပ္ျပတ္သားတာ။ ခုေတာင္ အိမ္ထဲမွာဘာမွသိပ္က်န္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ေဘာစိလင္မယားက ဒါေတြက် ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္မညီဘူး။ မိန္းမက ဇြဲနပဲနဲ႔ ထိုးသေလာက္ ေယာက္်ားက စိတ္ကိုမဝင္စားဘူး။ တခါတခါရလိုက္ ျပန္ျပန္ပါသြားလိုက္နဲ႔ သူတို႔ဘဝကလည္း ပူစီေဖာင္း သည္ ပါးစပ္လိုပဲ။ ဒါလည္း သူတို႔အတြက္ အေရးတႀကီးကိစၥလို႔ ထင္မေနနဲ႔ေနာ္။ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးေတြက သူတို႔နဲ႔ အသား က်ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားလည္း ဘယ္လိုမွကယ္တင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကလည္း ကယ္တင္ရွင္ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို မွ်ာ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တကယ္လိုေနတာ က ဟဲ... ဟဲ.. ခင္ဗ်ားက ဒီလိုက်ေတာ့လည္း လွပ္လွပ္ကေလးပါလား။ သိလြယ္သားပဲ။ သူတို႔ ေမွ်ာ္ေနတာက ေရာက္မလာေသးတဲ့ ကံတရားပဲ။ ကံအလွည့္သင့္ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ သူ တို႔ရွင္သန္ေနတယ္ ထင္တာပဲ။ ေၾသာ္ ကိုယ္လည္း တေတာလံုးေတာ့ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေယဘုယ်ကို ေျပာရတာေလ။ ကိုယ့္မွာ မနက္လင္း တာနဲ႔ ကိုယ့္ဆရာမနဲ႔ေစ်းထဲ ေရာက္သြား ရတာေလ။ ညေနသံုးေလးနာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ။ ေနကုန္နီးပါးေစ်းထဲေနရတာ ေစ်း အေၾကာင္းမသိဘဲရွိ၊ သိတာေပါ့။ ေစ်းဆိုတာ ေရာင္းသူနဲ႔ဝယ္သူတို႔ ဆံုေတြ႕ရာေနရာတို႔ ဘာတို႔ဆိုၿပီး စာအုပ္ထဲကစာပိုဒ္ေတြရြတ္ျပရင္ကိုယ္ကို ခင္ဗ်ားက ဂ်ဳိထိုးေတာ့မယ္။ ကုိယ့္ေဘာ့ (စ္) လင္မယားမွာ မိန္းမက ခ်ဥ္ဖတ္ေရာင္းတယ္။ ေယာက္်ားက ဆိုက္ကားနင္းတယ္။ ဆိုက္ကားကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္လို႔မထင္လိုက္နဲ႔ဦး။ ကိုယ့္ဆရာမေကာင္းမႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘဝ ကေန အငွားဘဝေျပာင္းသြားတာၾကာၿပီ။ ကိုယ့္ဆရာက စာေလးဘာေလးဖတ္ေတာ့ သူဖတ္တာ ကိုယ္နညး္ နည္းသိေနလို႔ ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ေျပာၾကည့္တာပါ။ ကိုယ့္ဆရာက ညေနဆိုက္ကားသိမ္းၿပီဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ကစ္တယ္။ ကစ္တယ္ဆိုမ ေတာ့ တျခားဘယ္ဟုတ္မွာလဲ၊ ေထြးညိဳေလးေပါ့။ အေညာင္းေျပအညာေျပ က်န္းမာေရးအတြက္ဆို အေၾကာင္းျပတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာက ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္အျပည့္ယူေတာ့တာ။ ဘက္ထရီမီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ စာအုပ္ တအုပ္ အရက္တပုလင္းနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို ေမ့ေနေအာင္ကို ယူလိုက္ေတာ့တာ။ ဒါလည္း သူတို႔ရဲ႕ဘဝပဲေပါ့။
×××××
တခါကေတာ့ အင္း ... တခါကေတာ့လို႔ ေျပာေတာ့ မတိမက်ျဖစ္ဦးမယ္။ တိက်ခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။မွတ္မိေနေသးတဲ့မေမ့ေသးတဲ့အျဖစ္မို႔ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၾကတယ္မသိဘူးး။ သူတို႔အေပါင္းအသင္း တစု မူးၿပီး အိမ္ျပန္လာၿပီး အေလာင္းအစား စမ္းသပ္မႈႀကီးတခုျပဳဖို႔ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးၾကေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္လည္း ဘဝ ပ်က္ေရာ။ ကိုယ့္ရဲ႕မူလဂုဏ္သိမ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရေတာ့တာပဲ။ ျပန္အဖတ္ဆယ္ႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕။ ခင္ဗ်ားသိရင္ အံ့ၾသသြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ရယ္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ဆရာကေတာ့ အာမခံခ်က္ျပင္းတယ္။ သူ႔ပဲတီခ်ဥ္အိုး (ကိုယ္ ေပါ့ေလ) ထဲကို ဘယ္အသီးအႏွံပဲထည့္ထည့္ မခ်ဥ္ဘဲနဲ႔ျပန္မထြက္ေစရဘူးတဲ့။ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြကေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ခ်ဳိတ အသီးက ခ်ဳိမွာပဲ။ ခါးတဲ့အသီးကခါးမွာပဲ။ ခ်ဥ္ဖတ္အိုးထဲထည့္ထည့္ တမာခ်ဥ္အိုးထဲထည့္ထည့္ ခ်ဥ္မသြားႏိုင္ဘူး။ ခါးမသြား ႏိုင္ဘူး မူလအရသာမပ်က္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ေတာ့ အေတြးအေခၚအယူအဆႏွစ္ရပ္ရဲ႕ ျပင္းထန္ တဲ့တိုက္ပြဲေပါ့။
ေလာင္းေၾကးက ဘာလဲသိလား။ ကိုယ့္ဆရာႏိုင္ရင္ ဒီဂ်စ္တယ္ေရဒီယိုတလံုးနဲ႔ တဖြဲ႔လံုး အရက္ေသာက္ဖို႔ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြက တာဝန္ယူရမယ္။ ႐ႈံးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဆရာက တဖြဲ႔လံုးကို ၾကက္သားေဂြးေတာက္ဟင္းနဲ႔ ထန္းရည္တိုက္ရမယ္။ ဘယ္သူနိုင္သြားတယ္လို႔ခင္ဗ်ားထင္လဲ။ ကိုယ့္ဆရာက ေရဒီယိုေတာ္ေတာ္ လိုခ်င္ေနရွာတာ။ သူ႔ေရဒီယိုအေဟာင္းေလးက ျပင္မရ ေအာင္ပ်က္သြားေတာ့ သူ႔ခမ်ာ မနက္မနက္ ပါဆင္ဂ်ာေစာင့္ရင္း နားမေထာင္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ အသစ္ေလးဝယ္ဖို႔ပိုက္ဆံစုလိုက္ရင္လည္း ကိုယ့္ဆရာမက စိတ္ကူးယဥ္ဖိုးထဲထည့္ ထည့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဝယ္တဲ့ဆီိမေရာက္နိုင္ဘူး။ စိတ္မပူဘဲရွိ၊ ကိုယ့္ဆရာအတြက္ ပူပန္ရပါေသာ္ေကာ။ မေတာ္လို႔မ်ားရႈံးသြားရင္ဒုကၡ၊ ထန္းရည္ဝိုင္းဖိုးအျပင္ ရန္ပြဲပါ ပါလာမွာေလ။ ဆရာ ကေတာ္ ကိုယ့္ဆရာမက လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဆရာမအေၾကာင္း ကိုယ္သိတယ္။ ခ်ဲမေပါက္ရင္ေတာင္ ေဘးပတ္ရန္ ရွာခ်င္တာ။ အခု သူ႔ပဲတီခ်ဥ္အိုးနဲ႔ေလာင္းမွာေတာင္ သိပ္ ၾကည္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ သံုးရက္ေဈးမထြက္ရလို႔ ဟိုလူေတြက အိုးငွားခငါးေထာင္ေပးလို႔ အသံမထြက္တာ။ ကိုယ္ကသာ ေဈးမလိုက္ရေတာ့တာ။ ကိုယ့္ဆရာမေတာ့ မုန္လာခ်ဥ္အိုးနဲ႔ ေဈးသြားမွာပဲ။ ဒါနဲ႔ရင္းနွီး စားေသာက္ေနရတာကိုး။ ဘယ္ေဈးပ်က္ ေဖာက္သည္ပ်က္ခံပါ့မလဲ။ ဂဏန္းေလး ဘာေလးက လည္း ေဈးထဲကပို အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာက သြားထိုးမွရတာ၊ ေဈးထဲမွာက် door to door စနစ္နဲ႔ထိုးရတာ။ ဆိုင္ထိလာညွပ္တာ၊ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒါေလးနဲ႔လည္း ျပတ္ျပတ္စဲစဲျဖစ္သြားလို႔မျဖစ္ေသးဘူး ေလ။ နွစ္မ်ိဳးမေရာင္းျဖစ္လည္း တမ်ိဳးတည္း တအိုးထဲနဲ႔သြားမွာေပါ့။
သူတို႔တေတြ ေလာင္းေၾကးေတြဘာေတြညိႇ၊ အားလံုးသေဘာတူျပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ရက္နွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ရာက္လာ လိုက္ၾကတာ။ ခ်ိဳျမိန္လွစြာေသာ သစ္သီးအမ်ိဳး အစား စံုလင္စြာနဲ႔။ တေယာက္တမ်ိဳးနွစ္မ်ိဳးနဲ႔။ ကိုယ့္ဆရာကေတာ့မိုက္တယ္။ သူ႔ဘက္မွာ တေယာက္မွမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္လက္မမွ ေနာက္မဆုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အေပၚသိပ္ယံုတဲ့မ်က္နွာ ထားနဲ႔။ သူ႔လူ ေတြကလည္းဝယ္လာလိုက္ၾကတာ အမ်ိဳးအမည္ေတြကို စံုသလားမေမးနဲ႔။ ကိုယ္ဝယ္လာတဲ့အသီးကို အမႊမ္းတင္ေျပာ လိုက္၊ ကိုယ့္ထဲကို ပလံုပလံုနဲ႔ ပစ္ေပါက္ထည့္လိုက္ၾကနဲ႔ ဘယ္နွစ္မ်ိဳးမွန္းေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေဟာဒါက မူဆယ္ဘက္ ကဝင္တဲ့ ပန္းသီး၊ ေဟာဒါက တီးတိန္က သစ္ေတာ္သီး၊ ေဟာဒါက ေအာင္ပန္း မက္မြန္သီး၊ ျမစ္ၾကီးနားက လိုင္ခ်ီး၊ ေမာ္လျမိဳင္က ၾကက္ေမာက္သီး၊ သံေတာင္ကမင္းကြတ္သီး၊ ေက်ာက္ဆည္က သခြားေမႊးနဲ႔ ဂုဏ္ၿဒပ္ေတြေဖာ္ေဖာ္ၿပီး မူးမူးနဲ႔ထည့္လို္က္ၾကတာ ေျဗာင္းဆန္ေနတာပဲ။ ၿခံစည္းရိုးက ၾကက္ဟင္းခါးသီးနဲ႔ ကင္းပံုသီးေတာင္အဆစ္ပါသြားေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးထည့္တဲ့ပန္းသီးကေတာ့ ရဲမွည့္ေနတာပဲ။ ၾကည့္ရျမင္ရတာနဲ႔ သြားရည္ယိုစရာ။ မူးမူးနဲ႔ေျပာေနေသးတယ္။ ဘယ္ ေလာက္တန္ဖိုးႀကီးတယ္မွတ္လဲ၊ လာခဲ့ရတဲ့ခရီးနဲ႔တင္ တန္ဖိုးကမနည္းလွေတာ့ဘူး။ နာမည္ဖိုး ထည့္တြက္မထား ေသးဘူး။ ဒါဝါရွင္တန္ပန္းသီး ဘာမွတ္လို႔လဲ၊ ဗီဇာပိတ္ထားလို႔ ေအာက္လမ္း ကလွည့္ဝင္လာတာ။ ဘယ္အိုးထဲထည့္ထည့္ မခ်ဥ္ဘူးကြ။ သံပုရာပင္ေအာက္သြားထားရင္ သံပုရာသီးခ်ိဳသြားေစမယ့္ ဝါရွင္တန္ပန္းသီးဆို အလံုးလိုက္ပစ္ထည့္လိုက္မယ္လုပ္ေတာ့ ကိုယ္ ျဖင့္နွေမ်ာလိုက္တာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ သူတို႔ထဲက တေယာက္က တျခမ္းပဲထည့္ပါ။ စားဖူး တယ္ရွိေအာင္ က်န္တဲ့တျခမ္းကို နည္းနည္းစီစားရေအာင္ဆိုေျပာတာနဲ႔ တစ္ျခမ္းပဲထည့္လိုက္တယ္။ ဝါရွင္တန္ပန္းသီးစားျပီးေတာ့ တေယာက္က ေျပာေသးတယ္။ ဒီေလာက္ ေမႊးျမခ်ိဳစိမ့္တဲ့အသီးကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွခ်ဥ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ ဆရာကေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ ဘာတခြန္းမွျပန္မေျပာဘူး။ ၾကိဳက္ရာေျပာ၊ လႊတ္ထားတယ္။ သူ႔ ပံုစံက မ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယံုတဲ့ မ်က္နွာေပးနဲ႔။ ကိုယ့္မွာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ ဒီေရေတြတက္လို႔။ ကိုယ့္ဆရာရႈံုးရင္ကိုယ္ေတာင္အသက္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔အိုးစား ကြဲသြားနိုင္တယ္။ ကိုယ္ကမွအိုးစားကြဲတာ အစစ္ေနာ္။ ခုေတာ့ အိုးစား ကြဲတာမကြဲတာ အပထား။ ဘဝကေတာ့ ပ်က္ေနျပီ။ ပဲတီခ်ဥ္အိုးဘဝကေန ေရာင္းစားမရတဲ့ သီးစံုခ်ဥ္အိုး ျဖစ္ေနျပီေလ။
ဗ်ာ .....ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲ ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း စိုးရိမ္ သြားသလား၊ ဘာမွမစိုးရိမ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား မနက္ေစာေစာ ေဈးထိပ္က ဆိုက္ကားဂိတ္ကို သြား ၾကည့္လိုက္။ ေရဒီယိုေလးတလံုးနဲ႔ ဆိုက္ကားဆရာတေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ ကိုကိုစိန္ေရလို႔သာ လွမ္းေခၚလိုက္။ ေရဒီယိုေလးတလံုး နားနားကပ္နားေထာင္ရင္း လွည့္ၾကည့္လိမ့္မယ္။ အဲဒါ ကိုယ့္ဆရာပဲ။ အဲဒီေလာင္းေၾကးစားေၾကးပြဲ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လည္းအရင္ကထက္ပိုျပီး မာန္တက္သြားေသးတယ္။ ေသြးနားထင္ေရာက္သြား ေသးတယ္။ ဘာလာမလဲ။၊ လာခ်င္တာလာခဲ့။ ကိုယ့္ထဲက အခ်ဥ္ရည္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘာမဆိုခ်ဥ္သြားေစရမယ္လို႔ေလ။ ခ်ဥ္ဖတ္အိုးရဲ႕ သစၥာတရားဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ မပ်က္ယြင္းပါဘူး။
×××××
ေျပာလက္စနဲ႔ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ေျပာျပရဦးမယ္။ ဒီကိစၥ ဘယ္သူမွမသိေသးဘူး။ ကိုယ့္ဆရာေရာ ဆရာကေတာ္ေရာ မသိ ေသးဘူး။ မေန႔ကမွျဖစ္သြားတာ။ မေန႔မနက္က ေဈးထဲမွာေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ မုန္လာခ်ဥ္လာဝယ္တာဗ်။ ရွစ္နွစ္ ကိုးနွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္နဲ႔။ ကေလးလက္ထဲမွာ ေျမပဲယိုထုပ္ ေလးပါတယ္။ ေျမပဲယို ခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္ လား။ နာမည္ၾကီးတံဆိပ္ပဲဥစၥာ။ ကေလးက သူံအေမမုန္လာခ်ဥ္ဝယ္ေနတုန္း ေျမပဲယိုထုပ္ ေဖာက္စားတယ္၊ သြားေလးနဲ႔ကိုက္ျပီးဆြဲေဖာက္လိုက္တာ ေခ်ာ္ျပီး ကိုယ့္အထဲျပဳတ္က်ျပီး ပဲတီခ်ဥ္ေတြၾကားထဲ ျမႇဳပ္သြားတယ္။ ကေလးကလည္း အဲဒီအထုပ္ ျပန္မေတာင္းဘဲနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တထုပ္ေဖာက္စားတယ္။ ကိုယ့္ဆရာမကလည္း ေဈးေရာင္းေနတုန္းဆိုေတာ့ ဘာမွမသိ လိုက္ဘူး။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်န္တဲ့ပဲတီခ်ဥ္ေတြထုတ္ျပီး ပဲပင္ေပါက္အသစ္ေတြ ထည့္ ေတာ့လည္း ေျမပဲယိုေလး က ကိုယ့္အထဲမွာျမႇဳပ္ေနဆဲပဲ။ ကိုယ္လည္း အသာျငိမ္ေနလိုက္ တယ္။ စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ေျမပဲယိုေလးခ်ဥ္သြားမလား။ ခ်ိဳျမဲအရသာ မေျပာင္းသည္ သာပင္ပဲလားလို႔။ သူကေတာ့ ထန္းလ်က္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ခ်ဥ္ခ်င္မွခ်ဥ္သြားမွာ ပါ ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာပါဗ်ာ။ ေလာကၾကီးက ဘာမွယံုၾကည္စိတ္ခ်ရလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ ခ်ဥ္သြားမွာပဲလို႔ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ ေစာေစာခ်ျပီးေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား သန္ ဘက္ခါေလာက္ ေဈးကိုလာခဲ့ပါလား။ ကူညီစမ္းပါဗ်ာ။ ေျမပဲ ယိုေလး စားၾကည့္ျပီး ဘယ္လိုျဖစ္ သြားလဲဆိုတာ ေျပာျပစမ္းပါ။ ကိုယ္ကအိုးဆိုေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္စပ္ခါးအရသာဘာမွ သိနိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ လာခဲ့မယ္မဟုတ္လား။ ေစာင့္ေနမွာေနာ္။
ဒီေလာက္ထန္းလ်က္နိုင္းခ်င္းနဲ႔ ေျမပဲယိုသာ ခ်ဥ္သြားလို႔ကေတာ့ ပြဲသိမ္းျပီ။ ဇဗၺဴတလူ ငါလိုလူ အဲ....ဟုတ္ေပါင္၊ ငါလိုအိုး ရွိေသးလားလို႕ လက္ခေမာင္းခတ္လို႔ရျပီ။
(ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း (ကိုေက်ာက္) နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္သို႔ ....)
ခိုင္ေအး
(ေဟသီ - ေမလ-၂ဝ၁၂)