ေက်ာ္ထင္ ● အပင္ၿမိဳ႕
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၇
(တစ္)
က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ေလးဟာ ပဲခူး႐ုိးမေတာင္စြယ္မွာ ရွိေနတယ္။ ေဝးေဝးကေနၾကည့္ရင္ ေတာအုပ္ေလးနဲ႔ ပုိတူတယ္။ အေဝးေျပး ကားလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္မွာ ကုကၠဳိပင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အိမ္ေတြ ျခံေတြ၊ လမ္းပခုံးေတြနဲ႔ေနရာအႏွံ႔မွာ မန္ က်ည္းပင္ေတြလည္း ေပါက္ေနတယ္။ ေတေဇာဓာတ္ကုိ အရမ်ားလုိ႔နဲ႔တူတယ္။ တမာပင္ေတြဆုိလည္း တအားပါပဲ။ ဒီ အထဲမွာ ၿမိဳ႕ရဲ့အေရွ႕ျခမ္းမွာက အုန္းပင္ေတြ အမ်ားဆုံး အေပါက္မ်ားျပန္တယ္။ တမာပင္၊ မန္က်ည္းပင္၊ ကုကၠိဳပင္ေတြက အေလ့က်ေပါက္တာမ်ားေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လည္း စုိက္ထားတာပါတယ္။
အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေဘးက ကုကၠိဳပင္ေတြဆုိရင္ လမ္းရဲ့ၾက့ံခုိင္မႈအတြက္ အဂၤလိပ္ကစုိက္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာတယ္။ ကုကၠိဳရိပ္ ေတြေၾကာင့္ လမ္းက ကတၱရာေစးေတြ အရည္ေပ်ာ္ တာလည္း သက္သာေစတယ္။ ကုကၠိဳသီးေတြကလည္း အေစးအထပ္နဲ႔မုိ႔ ေႂကြက်တဲ့အသီး ကားနင္းျပီး ကတၱရာေစးနဲ႔တသားတည္းျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ဒီၾကားထဲ ကတၱရာ ေစးနဲ႔တသားတည္းမျဖစ္ခင္ မွာေတာ့ အမွီေရာက္လာတဲ့ႏြားေတြက စားၾကတာရွိတယ္။ ႏြားက်ာင္းတဲ့သူေတြက ေကာက္သြားတာလည္းရွိတယ္။
ဒါက အထင္ကရနဲ႔အေတြ႕ရမ်ားတာေတြကုိ ေျပာတာပါ။ တကယ့္တကယ္က မပူလြန္း၊ မေအးလြန္းတဲ့ မွ်တတဲ့ရာသီဥတုရွိ တဲ့အရပ္မုိ႔ အပင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေပါက္တာပါပဲ။ ခေရပင္ႀကီးေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ က့ံေကာ္၊ ပုန္းညက္၊ ငုနဲ႔ပိေတာက္ ေတြလည္း က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ရဲ့ရာသီကုိ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ေတာင္ဘက္နဲ႔ အေနာက္ဘက္က ငုေတြဆုိရင္ ၿမိဳ႕ သိ ရြာသိလုိ႔ ေျပာရမယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ေႏြအကုန္ မုိး အပ်ိဳေဘာ္ဝင္ျပီဆုိရင္ သူ႔ေဘးက စိန္ပန္းေတြနဲ႔အျပိဳင္က်ဲေနလုိက္တာ။ တေလာကလုံး အဝါနဲ႔အနီပဲ ရွိတယ္မ်ားမွတ္ေနသလား ထင္ရတယ္။
အဲ့ဒီ့ထဲက တပင္ေတာင္ အခုမရွိေတာ့ဘူး။ ငုတ္တုိျဖစ္သြားျပီ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လ (၂ဝ၁၇) ထဲမွာ ကန္ေရျပင္ဘက္ကုိ မုိျပီး ေပါက္ေနတဲ့ အဲ့ဒီ့စိန္ပန္းပင္ႀကီး ျပိဳလဲသြားတာ။ စည္ပင္က ခုတ္ပုိင္းရွင္းလင္းေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ႏွေျမာမိေပမယ့္ ဒါက ၾသကာသေလာကရဲ့အလုိပါပဲေလလုိ႔ ေျဖသိမ့္လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆယ္ေက်ာ္ သက္ေလာက္ကအပင္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ရင္ဘတ္ေတြ ဖြင့္ဟျပခဲ့ၾကတဲ့အပင္၊ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ အရိပ္ခုိခဲ့ၾကတဲ့အပင္၊ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ႀကီးေဖာ္ႀကီးဖက္အပင္၊ တျခားရပ္ ကြက္ သားေတြထက္ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္သားေတြနဲ႔ပိုၿပီး လက္ပြန္းတတီးရွိလွတဲ့အပင္ဆုိေတာ့ ႏွေျမာတယ္။ ကန္ေဘးမွာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ငုေတြနဲ႔အျပိဳင္ ၿမိဳ႕အလွကုိ ဆင္သြားခဲ့တာ။ သဘာဝအလွကုိ ရဲရေတာက္ျပခဲ့တာ။ ခုေတာ့ သူမရွိေတာ့ဘူး။ ၾသကာသေလာက၊ သတၱေလာကမွာ က်င္လည္ေနရသမ်ွေတာ့ မရဏဘီးက လည္ေနဦးမွာပဲေလ။ သူျပီးရင္ေကာ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ။ ဟုိဘက္အပင္ေတြ၊ ဟုိဘက္အပင္ေတြနဲ႔ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။
(ႏွစ္)
မရမ္းနဲ႔ဖန္းခါးေတြကလည္း သမုိင္းတြင္ေအာင္ ရွိေနတာပါပဲ။ မရမ္းျခံဆုိတာ ဒီေန႔ေခတ္ထိ ေခၚေနတုန္းပါပဲ။ မရမ္းျခံမွာဆုိ မရမ္းေတြ အမ်ိဳးစုံပဲ။ မရမ္းခ်ဥ္၊ မရမ္းခ်ိဳ၊ မရမ္းဖန္ေတြတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔လူပ်ိဳေပါက္မွာ အဲ့ဒီ့မရမ္းျခံမွာ video ေတြျပလုိ႔ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ျပီး သြားၾကည့္ဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ့အေရွ႕စမွာရွိတာျဖစ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အေနာက္ျခမ္းကေနသြားရင္ ေတာ္ေတာ္သြားရတယ္ ထင္မိတယ္။ ခုေတာ့ အဲ့ဒီ့ေနရာကုိ တထြာတမုိက္ေလာက္ပဲထင္မိေတာ့တယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတာလည္း ပါမွာ ေပါ့။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားတာေကာ။ အျမင္ေတြက က်ယ္သြားတာေကာ။ သုံးတဲ့ယာဥ္ေတြကလည္း ေခတ္မီကုန္တာကုိး။
ဟုိတုန္းက စက္ဘီး ျမင္းလွည္းနဲ႔ ဆုိက္ကားပဲ တြင္တြင္ရွိတာ။ သၾကၤန္လည္ရင္လည္း ျမင္းလွည္းက မ်ားမ်ားပါ။ ကားနဲ႔ဆုိင္ ကယ္ဆုိတာဆုိတာ ၿမိဳ႕မွာ နည္းနည္းနဲ႔က်ဲက်ဲ ရယ္။ နည္းဆုိ မုိးရြာျပီဆုိရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ေရွ ့မ်က္ႏွာစာက လမ္းဆုံမွာ ေဘာလုံး ကန္လုိ႔ရတယ္။ ကားနဲ႔ဆုိင္ကယ္လာရင္ ရပ္ေပးတယ္။ စက္ဘီးလာရင္ ေရွာင္ေပးတယ္။ ခုေနခါမွာ အဲ့ဒီလုိ ကန္ဖုိ႔ ဆုိတာ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဘာလုံးပုိက္ျပီး ထုိင္ေနရမယ့္ကိန္းပါ။
ဖန္းခါးဆုိရင္ ၿမိဳ႕ရဲ့အမည္နဲ႔ေတာင္ တြင္ခဲ့တယ္ဆုိတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ့ဒ႑ာရီမွာ ပင္မုံနလုိ႔ေခၚ ခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ ဒီအ မည္က ရွမ္းလုိပါ။ ရွမ္းေတြဟာ အေရွ ့ဘက္ေတာင္တန္းေတြေပၚကေန ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ဆင္းလာၾကတာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ ေရာက္လာၾက တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မျပန္႔တျပန္႔ေျမေပၚမွာပဲ သူတုိ႔စတည္းခ်ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ့မွာ ဖန္းခါးေတြေပါတာကုိ ျမင္မွာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အမည္သစ္ေပးလုိက္ၾကမွာပဲ။ ဖန္းခါးသီးစခန္းလုိ႔။
ရွမ္းဘာသာစကားနဲ႔ေတာ့ ပင္မုံနလုိ႔ေခၚတယ္။
အဲ့ဒီ့ ပင္မုံနကေန တစတစ ပ်ဥ္းမနားလုိ႔ အသံေျပာင္းသြားတယ္ေျပာၾကတယ္။ ဒါဟာ အမွန္လား။ ဒ႑ာရီလား၊ ႏွစ္ဘယ္ ေလာက္ၾကာရင္ အသံဆုိတာ ေျပာင္းလဲတတ္တာတုန္း။ ႏွစ္ငါးရာလား။ ႏွစ္တေထာင္လား။ ႏွစ္ေထာင္လား။ ဒီ့ထက္ပုိ ေသးသလား။
က်ေနာ္ဖတ္ဖူးသေလာက္ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားဆုိတာ ပုဂံေခတ္ကတည္းကရွိတာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ပ်ဥ္းမနားေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ပုဂံေခတ္မွတ္တမ္းေတြထဲက ပ်ဥ္းမနားဆုိတာ ပန္းေလာင္ ျမစ္ေဘးနားမွာ ရွိတာပါ။ အခုေနရာနဲ႔ေျပာရရင္ ႀကဳိ႕ပင္ျခံ ရြာေျမာက္ဘက္မွာ ရွိခဲ့တယ္။ လယ္တြင္း ေလးခရုိင္ထဲမွာပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အရပ္မွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ က်ေနာ္တုိ႔ဆီေရာက္လာ ရင္း နာမည္ေပးမယ္ဆုိေတာ့ ေနခဲ့ဖူး၊ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ နာမည္ေပးလုိက္တာေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။
ဖန္းခါးသီးေတြကေတာ့ တကယ္ေပါပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာရေက်ာင္းေတြသြားၾကရင္ ေညာင္ရမ္း ေတာရ၊ သေျပေတာင္ေတာရ၊ ဥပုသ္ေတာရေတြရဲ့ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ ဖန္းခါးပင္ေတြ တအားပဲကုိ။ အျပန္မွာ ဖန္းခါးသီး ေလးေတြကုိေတာင္ ေကာက္လာတတ္ၾကေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေကာက္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ခ်ဥ္ဖန္ခါးအရသာကုိ ငုတ္သီးေျခာက္မႈန္႔နဲ႔ ငန္ျပာရည္ ေရာေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ တုိ႔စားရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဖန္းခါးသီးႏုႏုေတြဟာ ေတာရအျပန္ လက္ေဆာင္ေတြလုိ႔ေတာင္ ေျပာႏုိင္တာေပါ့။
ဒီေတာရေတြဆီ ဝါဆုိလေရာက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားေတြ သြားၾကတယ္။ ဝါဆုိပန္းခူးပြဲတဲ့။ ဝါဆုိလျပည္ေန႔မွာ သြားၾကတာ။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ ေညာင္ရမ္း ေတာရဆီသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေတာထဲတုိးၾက၊ ဝါဆုိပန္းေတြ ခူးၾက၊ ဘုရားမွာ ကပ္လွဴၾကနဲ႔ တခ်ဳိ႕လည္း လိပ္ဥတူးတာ ပါခ်င္ပါပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လိပ္ဥတူးတတ္တဲ့ အရြယ္မဟုတ္ ေသးလုိ႔ေပ်ာ္ရုံသက္သက္ပဲ။ ေညာင္ရမ္းေတာရထဲမွာ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲပါ ပါတာ တႏွစ္ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ က် ေနာ္မေရာက္ေတာ့လုိ ့ ဂီတပြဲေတြ ပါ မပါကုိ အမွတ္မထားမိပါဘူး။
က်ေနာ္ေရာက္တုန္းက ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ လူေတြအုပ္အုပ္က်က္က်က္နဲ႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္ေတြၾကားမွာ ေပၚေနတဲ့လမ္းေတြအတုိင္း ေလွ်ာက္တဲ့သူေတြက ေလွ်ာက္။ အသစ္ေဖာက္တဲ့သူေတြက ေဖာက္နဲ႔။ ေနာက္တဲ့သူက ေနာက္လုိက္၊ ေၾကာက္တဲ့သူက ေၾကာက္လုိက္နဲ႔။ ဟုိနားၾကည့္လုိက္လည္း လူေတြသစ္ပင္ေတြ။ ဒီနားျမင္လုိက္လည္း သစ္ ပင္ေတြ လူေတြ။ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။ ေတာရဲ့တိတ္ဆိတ္မႈဟာ လူေတြရဲ့အသံေတြနဲ႔ေပါင္းျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေနရာေတြ ျဖစ္ သြားတယ္။
တတ္ႏုိင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ကက္ဆက္ေတြ ယူလာ၊ စားစရာေသာက္စရာေတြနဲ႔ ေတာထဲေတာင္ထဲ ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ့ ေနရာေလးေတြေရြး အပန္းေျဖၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ ျငိမ့္တာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေတာထဲေတာင္ထဲ ေတာၾကည့္ ေတာင္ ၾကည့္ ေလွ်ာက္သြားၾကတာဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေညာင္းတာပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေျခေထာက္ေတြကုိ ကုိက္ခဲလုိ႔။ ေဝး လည္းေဝးတာကုိး။ ၿမိဳ႕ရဲ့ေျမာက္ဘက္စြန္းထိသြားရတာ။ ငါးမုိင္ေျခာက္မုိင္ေလာက္ေတာ့ ေဝးမယ္ထင္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ျမင္းလွည္းေတြ စက္ဘီးေတြနဲ႔မသြားၾကဘူး။ သံလမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ။ အေရွ႕ဘက္မွာ လယ္ကြင္း၊ အေနာက္ဘက္မွာ ပန္းခင္းေတြ။ က်ေနာ္တုိ႔သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္းေတြမစုိက္ၾကေသးပါဘူး။ ရာသီမက်ေသး လုိ႔ မစုိက္ေသးတာ။ စုိက္ရင္ ေမၿမိဳ႕ပန္းနဲ႔ေဒါနပန္းေတြ စုိက္တာ။ ေမၿမိဳ႕ပန္းေတြက အျဖဴ၊ ခရမ္း၊ အနီေတြ သမ္းလို႔။ ေဒါနပန္း မီးခုိးသမ္းေတြက ရနံ႔ေတြထုံလုိ႔။
သံလမ္းေဘးအတုိင္း သြားရတာက သံလမ္းေဘးေရကန္ေတြထဲက ေရေမွာ္ေတြကုိ ဆယ္ရေအာင္လုိ႔ေလ။ အိမ္မွာ အလွ ေမြးငါးေတြ ေမြးထားတာ။ ေအာက္စီဂ်င္လုိတယ္။ ခုေခတ္လုိ ေအာက္စီဂ်င္ေပးတဲ့ကိရိယာေတြကုိ အ့ဲဒီ့တုန္းက လက္လွမ္း မမီဘူး။ ေရေမွာ္ေတြနဲ႔ေအာက္စီဂ်င္ေပးရမွာ။
သံလမ္းေဘးကန္ေတြထဲမွာ ေရေမွာ္ေတြက တအားပါပဲ။ ေတာရေတာထဲက ခူးလာတဲ့ အင္ဖက္ေတြနဲ႔ထုပ္ၾကတယ္။ ခု ေခတ္လုိ ပလတ္စတစ္အိပ္ေတြဆုိတာ မရွိဘူး။
အိမ္ေရာက္လုိ႔ေညာင္းညာကုိက္ခဲေပမယ့္ ေရေမွာ္ေတြၾကားမွာ ငါးေလးေတြ ေပ်ာ္ေန တာကုိျမင္ရရင္ ေဝဒနာတဝက္ သက္သာတယ္။ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဖန္းခါးသီးေတြကုိ ေကာက္ခဲ့ရလုိ႔လည္း ေက်နပ္ေနတယ္။ အေဖက ဖန္းခါးသီးနည္းနည္း ကုိယူျပီး ေန မလွမ္းေျခာက္ လုပ္ထားတယ္။ ေျခာက္ေတာ့ ဖန္းခါးသီးပတ္ပတ္လည္မွာ အေပါက္ ေသးေသးေလးေတြေဖာက္ျပီး အုန္းဆီထဲ စိမ္တယ္။ ေခါင္းလိမ္းတယ္။ ေျပာေသးတယ္။ ဒါ ဆံပင္ျဖဴ သက္သာေစတယ္၊ သိန္းေဖျမင့္ရဲ့ ေဆးပဲတဲ့။
(ေလး)
သရက္၊ ေစာင္းလ်ားနဲ႔ေဂြးပင္ေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ႏွစ္တုိပင္ေတြျဖစ္တဲ့ မာလကာ၊ ၾသဇာ၊ ဆီးျဖဴနဲ႔ပိႏၷဲေတြလည္း အတူတူပဲ။ အေနာက္ဘက္ ထြက္သြားလုိက္ရင္ အလယ္႐ုိးမလုိ႔ပဲေခၚေခၚ၊ မင္းဝံေတာင္လုိ႔ပဲေခၚေခၚ ေခၚေနၾကတဲ့ ပဲခူး႐ုိးမ ေတာႀကီးတေတာလုံး ရွိေနတယ္။ ႐ုိးမထဲက ဝါးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ေဒသထြက္ကုန္ မွ်စ္ဆုိတာကုိ ထုတ္ေပးေနတဲ့ အဓိကအရာတဲ့။ ပ်ဥ္းမနားမွ်စ္ခ်ဥ္ဆုိတာ နာမည္တလုံးနဲ႔ေလ။
သစ္ထုတ္ဖုိ႔ေဖာက္ထားတဲ့လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတုိင္း မုိင္ငါးဆယ္ေလာက္သြားမိရင္ ႐ုိးမနဲ႔အကပ္ဆုံး ေတာင္ညိဳဆီ ေရာက္တယ္။ သစ္လုံးကား သံႀကိဳးပတ္ႀကီးေတြနဲ႔ သြားရတယ္။ ခရီးသည္စီးတဲ့ကားက မရွိဘူးမဟုတ္ဘူး၊ ရွိတယ္။ နည္း နည္းပဲရွိလုိ႔ ေစာင့္ရတယ္။ အခ်ိန္ဖင့္တယ္။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ သံႀကိဳးပတ္ကားႀကီးေတြပဲ စီးၾကတယ္။ ေတာနဲ႔ပတ္ သက္တဲ့သူေတြပဲ အသြားမ်ားၾကတာပါ။
ေတာဘက္ ရြာဘက္ကလူေတြကေတာ့ ေစ်းဝယ္ဖုိ႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႔ သီတင္းကၽြတ္ၾကည့္ဖုိ႔ လာၾကတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ အဲ့ဒီ့ေဒသမွာက ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြပဲ ရွိတာ။ မွ်စ္ေတြ ထုတ္တဲ့ဝါးေတာႀကီးေတြပဲ ရွိတာ။ နာမည္ႀကီး ကြၽန္းနဲ႔ပ်ဥ္းကတုိး ေတြပဲ ရွိတာ။ တျခား အေပ်ာ္ဖက္စရာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း သစ္ဝါးေတြကုိထုတ္ယူဖုိ႔ သစ္ထုတ္လမ္းေတြကုိ ေဖာက္ထားတာ။
ပ်ဥ္းမနားကေန၊ လယ္ေဝးနဲ႔ေတာင္တြင္းႀကီးကုိျဖတ္၊ ပဲခူး႐ုိးမကုိေက်ာ္လုိက္ရင္ သစ္ ထုတ္လမ္းဟာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းထိ ရွည္တယ္။ ပ်ဥ္းမနားရဲ့အေရွ႕ဘက္လုိ႔ေျပာရမွာလား၊ အေရွ႕ေျမာက္လုိ႔ေျပာရမွာလား ေပါင္းေလာင္းျမစ္ကမ္းထိ ေဖာက္ထား တဲ့လမ္းကလည္း သစ္ထုတ္တဲ့လမ္းပဲ။ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ကုိေတာ့ ႀကိဳးတံတားနဲ႔ျဖတ္ေက်ာ္ ထားခဲ့ဖူးတယ္။ သိပ္သာယာ တယ္။ ျပင္ဦးလြင္ဘက္က အတက္လမ္းေတြနဲ႔ေတာင္ တူတယ္ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီ့လမ္းေတြကုိသုံးျပီး ေဒသကလူေတြ အသီးသီးဟာ ကုိယ့္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကုိပါ ကၽြဲကူးေရပါ ျပဳႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။
(ငါး)
ေနာက္ထပ္ေျပာရင္ ပ်ဥ္းမနားဟာ ၾကံနဲ႔လည္း နာမည္ႀကီးတယ္။ သၾကား စက္ႀကီးေတြလည္း (၁) နဲ႔ (၂) ဆုိျပီးေတာ့ေတာင္ တည္ထားတယ္။ အမွတ္ (၁) စက္ရုံႀကီးကုိေတာ့ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းအရ ေဆာက္ထားတာဆုိတယ္။ ပ်ဥ္းမနားၾကံဟာ ေတာင္ငူမွာရွိတဲ့ ေဇယ်ဝတီသၾကားစက္ႀကီးေတြအထိ အေရာက္အေပါက္ရွိတယ္။ ၾကံေတာင္သူေတြဆုိတာ ၾကံကုိ မစုိက္ မေနရ စုိက္ၾကရတယ္။ စီမံကိန္းတဲ့။ အဲ့ဒီ့စနစ္ေအာက္မွာ ေတာင္သူေတြ ရွင္သန္ၾကရတယ္။
သၾကားစက္မွာေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ရွင္သန္ၾကရတယ္။ ၾကံရာသီခ်ိန္ေရာက္ျပီဆုိရင္ သၾကားစက္လုပ္ငန္း စျပီ။ အလုပ္သမားေတြ ေခၚျပီ။ အလုပ္ေလွ်ာက္ျပီ။ အင္တာဗ်ဴး ၿပီ။ ဒါကုိ ၿမိဳ႕ရဲ့အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ေျဖရွင္းေပးတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္သလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဆးျမီးတုိလုိ႔ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ရွစ္တန္း ေအာင္ထားတယ္ဆုိရင္ အလုပ္ေလွ်ာက္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ မ်က္ႏွာပြင့္တယ္ ေျပာရမယ္။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ရွစ္တန္မေအာင္ၾကတာမ်ားတယ္။
က်ေနာ္က ရွစ္တန္းေအာင္လက္မွတ္နဲ႔မို႔ၾကံဌာနမွာ အလုပ္ရတယ္။ ၾကံဌာနဆုိတာ ေတာင္သူေတြရဲ့ၾကံကုိ ကတၱားခ်ိန္ျပီး မွတ္တမ္းတင္ဝယ္ယူရတဲ့ဌာန။ ပ်ိဳတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခုိင္ပဲ။ ဘာလုိ႔ႀကိဳက္ၾကသလဲဆုိေတာ့ လစာအျပင္ အျပင္ဝင္ေငြ ေတြကရတာကုိး။ တခ်ဳိ႕ကတၱားစာေရးေတြ သူေဌးျဖစ္ကုန္တယ္။ အပုိဝင္ေငြ ဘယ္လုိရသလဲဆုိေတာ့ ၾကံကားတစီး ကတၱားေပၚတင္ျပီး ခ်ိန္ရင္ ၁ဝ တန္ရွိတဲ့ကားကုိ ၁၂ တန္၊ ၁၃ တန္မွာ ထားတယ္။ အဲ့ဒီလုိထားျပီးမွ ခ်ိန္စက္ကုိ ႏွိပ္ခ်လုိက္ တာ။
ဒီေတာ့ တကယ္ပုိ႔တဲ့ ၾကံထက္ ၂ တန္၊ ၃ တန္ ပုိသြားတယ္။ အဲ့ဒီ့ပုိတဲ့ တန္ပုိခကုိ ေတာင္သူရယ္၊ ကတၱားစာ ေရးရယ္၊ ကားသမားရယ္ ခြဲေဝယူၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခတ္ေျပာင္းမွလို႔ေျပာရမွာလား၊ ေခတ္ေကာင္းမွ ့ေျပာရမွာလား၊ ေခတ္မေကာင္းမွလုိ႔ ေျပာရမွာလား။ ဘာအပုိဝင္ေငြမွ မရခဲ့ဖူးဘူး။ က်ေနာ္ ၾကံဌာနမွာလုပ္တဲ့ႏွစ္က အစစ္ အေဆးၾကမ္းတဲ့ႏွစ္။ မထင္ရင္မထင္သလုိ ေရွာင္တခင္ ဝင္စစ္တယ္။
ခ်ိန္ျပီးသားကားကုိ ျပန္ခ်ိန္ ခုိင္းတတ္တယ္။ အဝင္အထြက္ကုိလည္း အထူးၾကပ္မတ္ ထားတယ္။ ဝကံကားအဝင္အထြက္ကုိ လုံျခံဳေရးက မွတ္တဲ့အျပင္၊ၾကံဌာနကပါ အဲ့ဒီ့ဂိတ္မွာေနျပီး မွတ္တမ္းတင္တာ၊ ကားသမားေတြလက္မွတ္ထုိးတာေတြကုိ လုပ္ရ တယ္။ က်ေနာ္က အဲ့ဒီ့ေနရာမွာ။ လစာက တလ ေျခာက္ရာရတယ္။
ခုေတာ့ အဲ့ဒီ့လစာဆုိတာ ရယ္စရာႀကီး။ ေခတ္ေတြေျပာင္း၊ စနစ္ေတြေျပာင္းသြားျပီကုိး။
(ေျခာက္)
ေခတ္ေတြေျပာင္း စနစ္ေတြေျပာင္းလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲတဲ့အပင္ေတြ ပ်ဥ္းမနားမွာ ရွိေသးတယ္။ ဘယ္လုိ တုိက္ခြၽတ္တုိက္ခြၽတ္၊ ဘယ္လုိ ဖယ္ရွားဖယ္ရွား ေသမသြားဘူး။ အျမဲတမ္းရွင္ သန္ေနတယ္။ အဲ့ဒါေရညွိေတြေလ။
ေရညွိေတြဟာ အတုိက္အခြၽတ္ကုိခံရလည္း ဝိညာဥ္ေတြဟာ ဝပ္ေနျပီး ေနာက္တခႏၶာဆီ ထုံကူး ထားျပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ျပန္ျပီး ေခါင္းေထာင္ထၾကတယ္။ အႏုပဋိေလာမ ေရေသာက္ျမစ္ကုိ ကုပ္တြယ္ထားၾကတယ္။ ေၾကညာစာတမ္းမုိးနဲ႔ ေရစြက္ ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီေရညႇိေတြေလ .... ပစၥည္းမဲ့ေရညႇိေတြ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေကာ ပစၥည္းမဲ့ေရညႇိပဲလား။ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေက်းကြၽန္မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ဟာ လြတ္လပ္သူ။ က်ေနာ္ဟာ အရင္းရွင္မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ကုန္ထုတ္လက္နက္ကုိ ပုိင္ထားတဲ့သူ။ က်ေနာ္ဟာ ပက္တီးဘူဇြာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ဉာဏနဲ႔လုပ္အားကုိ ထုတ္ယူခံေနရသူ။ ေခါင္းပုံျဖတ္ခံ ေနရတဲ့သူ ...အဲ့ဒီ့ေရညႇိပဲမဟုတ္လား။ ။
ေက်ာ္ထင္
Comments