ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၂၂)

ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၂၂)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၇

● ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၀)
ကိုေဇာ္ထြန္းနဲ႔က က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွာကတည္းက သိတယ္။ သူက ေဒသေကာလိပ္ၿပီးေတာ့မွ ေဆးေက်ာင္းေရာက္လာ တာ ျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔က ၁၀-တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ တန္းရတဲ့ႏွစ္မွာ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ရ တယ္။ သူတို႔ အတန္းက က်ေနာ္တို႔ထက္ ၆-လေလာက္ေစာၿပီး၊ စီနီယာ အတန္းျဖစ္လာတယ္။ ကိုေဇာ္ထြန္းကို သိရတဲ့ အေၾကာင္းက သူ႔အစ္ကို ကိုေဇာ္မင္း (ေဒါက္တာေဇာ္မင္း) နဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ က်ေနာ္၊ ကိုမင္းလြင္တို႔က ေက်ာင္းမဂၢဇင္းကိစၥေတြ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္ရင္း ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ ေဆး-၂ မွာလည္း စာေပဝါသနာပါတဲ့ အုပ္စုက နည္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတန္းမတူေပမယ့္ ေပါင္းမိၾကတယ္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို စကားဝိုင္းဖြဲ႔မိၾကတယ္။ ကိုေဇာ္မင္းက အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အင္းစိန္၊ ေဖာ့ကန္ဖက္မွာ ေဆးခန္းတခုဖြင့္ၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အင္းစိန္မွာ ေနေတာ့ တခါတေလ သူ႔ေဆးခန္းကို လိုက္သြားတယ္။ လူနာရွင္းေနတဲ့အခါ စကားေျပာဆိုၾကေပါ့။ တခါတေလလည္း က်ေနာ္တို႔က RIT ေရွ႔မွာရွိတဲ့ (စိုက္ပ်ဳိးေရးဌာန ဝင္းအတြင္းက) သူတို႔အိမ္ကို သြားလည္တတ္တယ္။ အိမ္ကေတာ့ အစိုးရက ေပးထားတဲ့ အရာရွိအိမ္ျဖစ္ၿပီး၊ ေျခတံရွည္ တထပ္အိမ္ကေလးပဲ။ က်ေနာ္က သူ႔အစ္ကို ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းက က်ေနာ့္ထက္အတန္းႀကီး (စီနီယာ) ဆိုေပမယ့္ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လို႔မရဘူး။ သူ႔အစ္ကိုက သူ႔ညီကို ဟန္႔ထားပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စကားထိုင္ေျပာေနရင္ ကိုေဇာ္ထြန္းက အိမ္ အေပၚတက္လိုက္၊ ေအာက္ဆင္း လိုက္နဲ႔ ေခ်ာင္းေနတတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈၊ ဇြန္လသပိတ္ ေက်ာင္းမတက္ေရးကိစၥမွာေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းက ေက်ာင္းမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ဦးေဆာင္ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္-၂ မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း မတ္လ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ၿပီး၊ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ကိုမင္းလြင္ (3rd M.B.,B.S) နဲ႔ အတန္းတူ ကိုမင္းတို႔ သပိတ္ပါဝင္ခဲ့မႈနဲ႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္။ ေဆး-၁ မွာလည္း ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႔ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္တက္ခြင့္ေပးေရးနဲ႔ အကယ္၍ ခြင့္မေပးရင္ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ဆႏၵျပၾကမယ္လို႔ စည္းရံုးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းကလူေတြက စိတ္ဝင္စားဟန္ မျပၾကဘူး။ "ဒီေမာင္ေတြက သူ႔ဘာသာေနလည္း စာေမးပြဲက က်မွာပဲ။ ေက်ာင္းလည္း သူ႔ဘာသာ ထြက္ၾကရမွာပဲ။ သိပ္မထူးပါဘူး။ သူတို႔ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ရေရးလည္း စိတ္မဝင္စားေပါင္" ဆိုတာမ်ဳိး တုံ႔ျပန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဲဒီတဝိုက္မွာ စာေမးပြဲေတြက ဘာသာတခုၿပီးတခု ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေမးပြဲေတြ ကို အနည္းဆံုး ဆိုင္းငံ့တာ၊ ေရႊ႔ေပးတာမ်ဳိးေတာ့ လုပ္ေစခ်င္ၾက တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေဇာ္ထြန္းက နံရံကပ္ပိုစတာ ေတြ ကပ္တာ၊ အခန္းတိုင္းကို စာတန္းေတြ လိုက္ထည့္ ထားတာလုပ္ၿပီး စည္းရံုးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ေရး ကမ္ပိန္း လႈပ္ရွားမႈကို ေဆး-၂ က စခဲ့တယ္။ [ေဆး-၂ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာမ်ဳိးသြယ္က သူတို႔ကို ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ေပးဖို႔ တာဝန္ယူတယ္၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကပါ ဆိုေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ အေဆာင္မွာ ေက်ာင္းမတက္ေရး 'ဖဲဝိုင္း'ေတြက အရွိန္ရေနၾကၿပီ။ ရႈံးသူရႈံးလို႔ ႏိုင္သူႏိုင္ ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္း ျဖစ္ေနၾကၿပီ။]

ေဆး-၂ က ေက်ာင္းသားေတြ ဇြန္လသပိတ္အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ မိန္း (ပင္မ) ထဲ သြားပူးေပါင္းၾကေတာ့ အဲဒီ သပိတ္စင္ျမင့္မွာ ခြဲစိတ္ခန္းဝတ္ရံု အစိမ္းကိုဝတ္၊ ခြဲစိတ္ခန္းက မ်က္ႏွာဖုန္းကိုတပ္လို႔ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းတက္ေျပာေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုေဇာ္ထြန္းမွန္း ခ်က္ခ်င္း သိၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၈၈၈၈ ကာလ၊ သပိတ္ေတြ အရွိန္ျမင့္ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အတန္းႀကီးျဖစ္တာရယ္၊ သူ႔တက္ႂကြစိတ္ရယ္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ကိုေဇာ္ထြန္းကို ေဆး-၂ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေနရာေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တို႔ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လာ မလႈပ္ရွားဘူး။ သပိတ္အင္အားစုေတြ စုဖြဲ႔ထားတဲ့ အေထြေထြ သပိတ္ ေကာ္မီတီ (GSC) မွာ တာဝန္ယူ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ တယ္။ သပိတ္ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဦးႏုဦးေဆာင္တဲ့ ဒီ/ၿငိမ္းေကာ္မီတီမွာ 'ငါ.. ထိန္းရမယ္ကြ' ဆိုၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ၾကားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး နယ္စပ္ေရာက္မွသာ DAB တပ္ေပါင္းစုမွာ (GSC) အေနနဲ႔ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေရာက္လာေၾကာင္း၊ ပါဝင္ေၾကာင္း သိၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆး-၂ က အတန္းႀကီး ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးနဲ႔ ဘားအံက ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီသူ ေဒါက္တာျမင့္ခ်ဳိလည္း အျခား မဲသေရစခန္းကို ေရာက္လာေၾကာင္း သိရတယ္။

ကိုေဇာ္ထြန္းက တက္ႂကြတယ္။ ရိုးသားတာလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ မလိုဘူး။ ေဆးပညာအေပၚမွာလည္း ေလးနက္ တယ္။ ပုဆိုးကို တိုတိုဝတ္၊ စစ္အက်ၤီလက္ေခါက္ဝတ္လို႔ ေကဒါေကာင္းတေယာက္လို ေနတတ္တယ္။ ေဆးကုသေပးစရာ ရွိရင္ လည္း စိတ္ပါလက္ပါ ကုသတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေျမာက္ႂကြႂကြ ႏိုင္သလို ထင္ရတယ္။ ဒါေပ မယ့္ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္းသားအုပ္စုနဲ႔ မရင္းႏွီးႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနရတယ္။ တခုခု ခံေနသလိုပဲ။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ စခန္းေကာ္မီတီထဲမွာ ၈ မဲ-၃ မဲ ျဖစ္ေနရ တဲ့ကိစၥမွာ သူက တဖက္ ၃-မဲထဲ ပါေနရတဲ့အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနရေသးတယ္။ အဲဒါအျပင္ အဲဒီကာလမွာ ကိုေဇာ္ထြန္းက က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ေခ်ေဂြဗားရားေရးတဲ့ "ေျပာက္က်ားစစ္" စာအုပ္ကိုလည္း အဂၤလိပ္ဘာသာကေန၊ ျမန္မာဘာသာကို ျပန္ေနေသးတယ္။

အဲဒီမွာ ရဲေဘာ္ ၆၂ ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိ၊ သေဘာထား မတူညီၾက ေပမယ့္ တကယ့္ရဲေဘာ္အရင္းေတြလို ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ စခန္းမွာ ကက္ဆက္ေလးတလံုး ရွိတယ္။ ဆရာႀကီးေတြက ခင္ညြန္႔ရည္ရဲ႔ "စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိရာအရပ္ဆီ က်မသြားရပါဦးမည္" ဆိုတာမ်ဳိး ကက္ဆက္ေခြကိုဖြင့္ဖို႔ လုၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႔ "ဂႏၶဝင္စိမ္း" တို႔၊ စိုင္းထီဆိုင္တို႔၊ ခိုင္ထူးတို႔ ေခတ္ေပၚေတးသြားေတြကို ပိုလို႔ သေဘာ က်ၾကတယ္။ စခန္းမွာ ဂီတာလည္းရွိေတာ့ တခါတေလ ဂီတဆည္းဆာလည္း ျဖစ္ၾကတယ္။ တခါတေလ ည မအိပ္ခင္မွာ လည္း ေတာင္ေတာင္အီအီ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဘဝရဲ႔ ဒႆနပဲဆိုဆို အခ်စ္၊ ဘဝ၊ မိန္းမ… အိမ္ေထာင္ေရး၊ မိသားစု စသည္ျဖင့္ ရႈျမင္ပံုေတြကို ဖလွယ္မိၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက လူပ်ဳိေတြ၊ ဆရာႀကီးေတြ အမ်ားစုကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွိၾကၿပီးသား၊ အသက္အရြယ္အားျဖင့္၊ အလုပ္အကိုင္အားျဖင့္လည္း က်ေနာ္ တို႔ထက္ လူ႔ဘဝကို လက္ေတြ႔ျဖတ္သန္းမႈ ပိုမ်ားၾကသူေတြ…။

လသာတဲ့ ညေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အလြမ္းေတြက ဘယ္ကိုလြမ္းရမွန္း မသိၾကဘူး။ အလြမ္းေတြက ပရမ္းပတာ။ ရည္းစားဆိုလို႔ နာမည္ခံရံုေလာက္သာ ရွိခဲ့ၾကတာ။ အေဆာင္ေရွ႔ သီခ်င္းဆိုဖူးရံု၊ ေျခေအးဝမ္းေယာင္ သူမသိ ကိုယ္ပိုး ဘဝေတြေလာက္နဲ႔။ အေဝးကေန ဇီးကြက္လိုလို ညငွက္ ေအာ္သံလည္း ၾကားေနရတယ္။ လေရာင္က က်ေနာ္တို႔အိပ္ေန တဲ့ ဇရပ္ထဲကို ျဖာက်ေနတယ္။ တခါတေလ ေဆာင္းရနံ႔ သင္းလာတဲ့ ေလျပည္နဲ႔အတူ ညေမႊးတတ္တဲ့ ပန္းရနံ႔ေတြက က်ေနာ္တို႔ျခံဳေစာင္ေတြအေပၚကို ျဖတ္ၿပီး တိုက္ခတ္သြားတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က မိန္းမယူမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္စံထားတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။

"က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ယူမယ့္ မိန္းကေလးကို စံ ၃-မ်ဳိး သတ္မွတ္ထားတယ္ဗ်" က်ေနာ္က ေျပာမိတယ္။

"အယ္လဲ့… လုပ္ပါဦး" တေယာက္က ဝင္ေထာက္ေပးတယ္။

" ပထမအခ်က္က အေရွ႔ကို သိပ္မထြက္ရဘူး၊ အေနာက္ကို သိပ္မဝင္ရဘူး။ ဆုိလိုတာက သိပ္ၿပီးထက္တဲ့ မိန္းမမ်ဳိးကို က်ေနာ္ မႀကိဳက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတာမတိုးတဲ့ တုံးတံုးႀကီးလည္း ျဖစ္မေနရဘူး။ ေနာက္တခ်က္က.. ၾကည့္လိုက္ ရင္ အခု ေရခ်ဳိးထားသလို သန္႔စင္ေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္"

"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ…. က်န္တဲ့ တခ်က္လုပ္ပါဦး"

"က်ေနာ့္ကိုခ်ည္း သိပ္မမွီခိုရဘူး။ သူ႔ဘာသာ ေျခေထာက္ေပၚလည္း ရပ္တည္ႏိုင္ရမယ္" … က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္ေတြမွာ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သူက မွီခိုလြန္းတဲ့အခါ သူ႔လြတ္လပ္မႈ ဆံုးရႈံးသြားရတယ္လို႔ ထင္မိ တယ္။ သူ႔ဘာသာ ေျခေထာက္ေပၚရပ္တည္တာဟာလည္း အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရးအတြက္ ပိုၿပီးေကာင္းေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။

"ငါကေတာ့ ဘာမူမွ မရွိဘူး။ အဆင္ေျပရင္ လာေဟ့… ေကာက္ရိုးပံုပဲ" က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ တေယာက္က ဝင္ေနာက္တယ္။

ကိုမိုးသီးဇြန္ကေတာ့ "လ- ၃ လံုးမူ" လို႔ ေျပာဖူးတယ္ဗ်။ ရဲေဘာ္တေယာက္က ဝင္ေျပာတယ္။ အမွန္က သူအတည္ေျပာ တာလို႔ေတာ့ က်ေနာ္မထင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ က- ၃ လံုးမူ (အက်ဳိးအေၾကာင္း ခိုင္လံုရမယ္၊ အကန္႔အသတ္ ရွိရမယ္၊ အက်ဳိးအျမတ္ ရွိရမယ္) စတဲ့ မူဝါဒမ်ဳိးေတြ ၾကားဖူးတဲ့အခါက်ေတာ့ လ-၃ လံုးမူဆိုၿပီး တမင္ ေနာက္တာလို႔ ထင္ေနတယ္။ "လုပ္ပါဦး လ-၃ လံုးမူ" .......
"ပထမဗ်ာ လြတ္လပ္ရမယ္ (လ)၊ သူမ်ားပိုင္ရွင္ ရွိေနရင္ မျဖစ္ဘူးေလ" ဟုတ္သား။

"ဒုတိယကေတာ့ လြယ္ရမယ္ (လ)၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကြာ၊ အခ်ိန္လည္း မ်ားမ်ားမေပးႏိုင္ဘူး။ သူက သိပ္ႀကီး အိုင္တင္ခံေနရင္လည္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ၃-ႏွစ္ ၃-မိုးဆိုတာေတြနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးကြ၊ လြယ္ရမယ္" ဒုတိယ (လ) ကို ဒီလို အဓိပၸါယ္ဖြင့္တယ္။

"တတိယ (လ) ကေတာ့ လူလစ္ရမယ္။ လူမလစ္ရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးေလ။ မဟုတ္ဘူးလား" ဟား… ဟား…ဟား… ရယ္သံေတြ ဆူသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဟုတ္မွတ္လို႔ နားေထာင္ေနၾကတာ။

က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ သြားရင္း၊ လာရင္း လူငယ္ပီပီ မိန္းကေလးလွလွျမင္ရင္ သေဘာက်တတ္ၾကပါတယ္။ ဘုရား သံုးဆူေဒသက အလွပေဂး မျဖဴ၊ မနီ တို႔ကို ပိုးပန္းတာလည္း က်ေနာ္တို႔စခန္းက မနည္းလွပါ။ စခန္းေခါင္းေဆာင္ေတြက အစ၊ ရဲေဘာ္ေတြအထိ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔က ၿမိဳ႔ႀကီးသားေတြ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို႔ တခ်ိန္ ၿမိဳ႔ျပန္ ၾကရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတြ ရွိေန တုန္း။ ေတာထဲမွာ ေတြ႔တာနဲ႔ ျဖစ္သလို အိမ္ေထာင္ျပဳတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ၾကဘူး။ အနည္းဆံုး ေစ်းတင္ထားခ်င္ၾကပါေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ဘယ္အခ်ိန္ေအာင္မယ္ဆိုတာ မက်ိန္းေသလွေပမယ့္၊ စစ္ျပန္ေတြအတြက္ ရြာက်န္ေလးေတြေတာ့ ရွိေကာင္းပါရဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိး စိတ္တင္းထားၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔၊ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္စိုးတို႔ ေဆြးေႏြးတဲ့ အခ်စ္ကိစၥကို ၾကားရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရုပ္ၾကမ္း ဆန္လြန္းတယ္ ထင္မိတယ္။ ကိုေဌးေအာင္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူပ်ဳိႀကီး၊ မိန္းမ မရွိေသးဘူး။ သူကေတာ့ ဒီဘာသာ ရပ္မွာ ခပ္မဆိတ္ပဲေနတယ္။

"အမ်ဳိးသမီးကလည္း ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ကြာ၊ ကိုယ္ကလည္း အမ်ဳိးသမီးကို ခ်စ္တယ္ကြာ၊ ႏွစ္ဦးၾကည္ျဖဴရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အသိုင္းအဝိုင္းေတြ၊ အေျခအေနေတြကို ထည့္စဥ္းစားေနရမွာလဲ" ဆိုတယ္။ ဟုတ္ေတာ့၊ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါျဖင့္ဆိုရင္ "အခ်စ္ဟာ တႀကိမ္ထက္ ပိုရွိႏိုင္သလား"။

"ရွိႏိုင္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာၾကတာ။ ေယာက္်ားကလည္း မိန္းမကိုလိုအပ္တယ္။ မိန္းမကလည္း ေယာက္်ားကို လိုအပ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုတာေတြက လူမႈအဖြဲ႔အစည္းက တနည္းအားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားမႈေတြပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာက ဒီလိုစည္းေႏွာင္ထားမႈေတြ ထက္ ပိုၿပီးလည္း ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါေသးတယ္။" သူတို႔ေျပာတာကို က်ေနာ္တို႔ လူငယ္အမ်ားစုက လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ က်ေနာ္ တို႔က စံရည္အျပည့္အဝကို ေမွ်ာ္မွန္းထားလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ က်ေနာ္တုိ႔က သိပ္ၿပီး စံျပအေျခအေနကို မွန္းထားတာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လက္ေတြ႔မရွိၾကေသးတဲ့ အူရိုင္း မလယ္မဝယ္ေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ သူတို႔ ပတ္သက္ ေတြ႔ၾကံဳေျပာေနၾကတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ လက္ေတြ႔မၾကံဳရေသးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဒီလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း စခန္းသစ္မွာ ေနစဥ္မွာပဲ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၄)၊ မင္းသမီးစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ABSDF အေရး ေပၚ ညီလာခံကို တက္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္က ေသေဘာပိုးစခန္း တပ္ရင္း (၂၀၄) က ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ လာတက္တယ္။ မင္းသမီးစခန္း ညီလာခံအၿပီးမွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ဗဟိုေကာ္မီတီ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရ တယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ဒု-ဥကၠ႒၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီညီလာခံကို က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌးေအာင္ ေရာက္တယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မဟုတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားတဲ့ အိမ္တလံုးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌးေအာင္ ၂ ေယာက္သား ေကြးေနၾကရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းလည္း ျဖစ္တဲ့ အေလ်ာက္ အခ်မ္းေျပ ေနပူစာလႈံလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ ညီလာခံက်င္းပခ်ိန္ေတြမွာ ျပင္ပမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကရ တယ္။ က်ေနာ္တို႔အေရး တင္ျပဖို႔ ညီလာခံအလွည့္၊ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရတယ္။

က်ေနာ္တို႔က ဒီညီလာခံကို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ၆၂ ေယာက္ရဲ႔ ရပ္တည္မႈကို ညီလာခံက အသိအမွတ္ျပဳေရး အတြက္ ေရာက္လာၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔က အျမင့္ဆံုးအျဖစ္ က်ေနာ္တို႔အစုကို ဘုရားသံုးဆူ ေဒသမွာ ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၃) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးဖို႔၊ အကယ္၍ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အနိမ့္ဆံုး ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ (၂) အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳေပးဖို႔ ရည္မွန္းထားတယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားေရွ႔မွာ က်ေနာ္တို႔ျပႆနာကို တင္ျပရတယ္။ ေလွ်ာက္လဲၿပီး ရပ္တည္ခ်က္ တေနရာအတြက္ ေတာင္းၾကရတယ္။ ကိုေဌးေအာင္က ေရွ႔ေနတဦးပီပီ တင္ျပပံု အေျပာ အဆိုေကာင္းတယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အမ်ားကေန စာနာမႈရေအာင္ တင္ျပေျပာဆိုႏိုင္တယ္။ ညီလာခံကေန က်ေနာ္တို႔ကို ယာယီအျဖစ္ တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ (၂) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းက ျပန္လာေတာ့ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္တဲ့အတြက္ အားလံုးက ဝမ္းသာၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႔ ေနာက္ဖက္၊ ေတာင္ပူစာေလးရဲ႔ ေဘး၊ ေရကန္နံေဘးမွာ က်ေနာ္တို႔ စခန္းသစ္ေဆာက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ဘုရားသံုးဆူကို ရန္သူ႔ထိုးစစ္၊ စစ္ေၾကာင္း တက္လာမယ့္ အသံက ၾကားေနရၿပီ။