ေမာင္လူေပ ● ကြၽန္ေတာ့ဆရာ ကေလးေတြအေၾကာင္း

ေမာင္လူေပ ● ကြၽန္ေတာ့ဆရာ ကေလးေတြအေၾကာင္း
(မုိးမခ) ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၈

ေမာင္လူေပဟာ ည့ံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကေန ေကာင္းတာေလးေတြေတြ႕ရင္ သင္ယူပါတယ္။ နာယူစရာ ရွိရင္ နာယူပါတယ္။ ကိုယ့္ဆရာသမားေတြကိုလည္း အၿမဲအမွတ္ရေနပါတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက သင္ေနရတာ အခုအရြယ္ထိ သင္ယူမဆံုး။ ေလ့လာမဆံုး။ မူႀကိဳအဆင့္ေလာက္ေတာ့ တတ္ၿပီလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထင္ေနတာ၊ မူႀကိဳအဆင့္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူူးလို႔ ဒီေန႔မွ သတိျပဳမိေတာ့တယ္။

အလုပ္ကအျပန္ ေမာေမာနဲ႔ အိမ္နဲ႔မနီးမေဝးက အပန္းေျဖစရာပန္းျခံေလးထဲဝင္မိတယ္။ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ခံုေလးမွာထိုင္။ ကန္ေရကိုျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလႏုေအးကိုရႈရင္းနဲ႔ ဇိမ္ၾကေနတာ။ ရာသီဥတုကလည္းပူသကိုး။ အနားမွာ ကေလးအသံေတြ ဆူညံေနတာကို ပထမပိုင္းမွာသတိမျပဳမိေသးဘူး။ အေမာေျပေလာက္ခ်ိန္မွ သတိျပဳမိတယ္။ ကိုယ္ထိုင္ေနတာ ကေလး ကစားကြင္းနားက ထိုင္ခံုမို႔ ကေလးေတြေဆာ့ကစားေနတာလည္း အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။

ကေလးကစားကြင္းေလးက အသစ္ေလးျဖစ္လို႔။ အရင္အေဟာင္းေတြကိုအကုုန္ျဖဳတ္ၿပီး အသစ္လဲထားေတာ့ ကေလးေတြ စိတ္ႀကိဳက္ေပါ့။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ဒန္းစီး၊ ေလွ်ာစီး၊ ႀကိဳးတန္းေလွ်ာက္နဲ႔ ကစားေနၾကတဲ့ကေလးေတြ၊ သဲပုံနဲ႔ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ၊ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေဘးကေန အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔။ မိဘေတြပါသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ကေလးထိန္း ေတြထင္ရဲ႕။ အဖိုးအဖြားေတြလည္းပါတယ္။

ဒီကေလးကစားကြင္းထဲမွာ ကစားေနတဲ့မူႀကိဳအရြယ္ ကေလးေတြအနည္းဆံုး အေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္ တယ္။ ေမာင္လူေပတို႔ၿမိဳ႕ေလးက လူမ်ိဳးစံုေနထိုင္ရာၿမိဳ႕မို႔ ကေလးေတြကလည္း အေရာင္အေသြးစံုပဲ။ ျဖဴျဖဴေလးေရာ၊ ဝါဝါ ေလးေရာ၊ ညိဳညိဳေလးေရာ၊ မဲမဲေလးေရာ ကေလးစံုတယ္။ အုပ္စုလိုက္ေဆာ့ကစားေနတဲ့ကေလးကအမ်ားစု။

ပထမဆံုးသတိျပဳမိတာက ကေလးေတြေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔။ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြ အျပံဳးတုေတြ မဟုတ္တဲ့ စစ္မွန္တဲ့အျပံဳးေလးေတြကိုယ္စီ။ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ေလးေတြ။ ကေလးအခ်င္းခ်င္းလည္း အရင္က သိၾကသူေတြမဟုတ္ၾက။ ကစားကြင္းထဲမွာခုမွသိၾကေပမဲ့ အတူေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ဘာျပႆနာမွမရွိ။ ဘာသာစကားမတူလည္း ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ဆက္သြယ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးပီပီ အပီေဆာ့ၾကေလတယ္။ ဒီကစားကြင္းေလးထဲမွာ ပါဝင္ဖို႔ အသားအေရာင္မပါ၊ လူမ်ိဳးမရွိ၊ ဘာသာေရးမေမး၊ကေလးျဖစ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။

ကေလးေတြမို႔ သူတို႔ေဆာ့ကစားတာၾကမ္းရင္ၾကမ္းမယ္၊ တျခညးကေလးကို ထိမိခိုက္မိ ရွိရင္ရွိမယ္။ တမင္ကို အညႇိဳးနဲ႔ မဟုတ္။ မိဘေတြက ေဘးကေန ဂ႐ုစိုက္ေပးေနေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔လည္းနည္းတယ္။ အားလံုးေသာကေလးေတြဟာ ကစားကြင္းထဲမွာ ျဖဴျဖဴစင္စင္ကစားေနၾကေလရဲ႕။ Diversity is unity. ဆိုတာ သူတို႔ေလးေတြမွအစစ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရား ေတြ၊ ညီၫြတ္ေရးတရားေတြလည္း ေဟာျပဖို႔မလိုပဲ သူ႔အလိုလို ညီၫြတ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေနၾကေနၾကတဲ့ ႐ိုးသားတဲ့ ႏွလံုးသား ပိုင္ရွင္ကေလးေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အခုပဲေတြ႕ၾကတဲ့သူေတြဟာ ႏွလံုးသားျခင္းရင္းႏွီးလြယ္ၾကတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ အတူတြဲၿပီးေဆာ့ကစားႏိုင္ၾကတယ္။

ဒီကေလးေတြအရြယ္ကေန ႀကီးျပင္းလာတဲ့လူႀကီးေတြၾကေတာ့ ဒီကမ႓ာေပၚမွာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ၾကတဲ့အခါ မတူညီမႈ ေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျပႆနာေပါင္းစံုနဲ႔။ ညီၫြတ္ဖို႔ဆိုတာ လမ္းစေတြေပ်ာက္လို႔။ ဘာသာေရးအေၾကာင္းေၾကာင့္ကြဲၾကၿပဲၾက။ လူမ်ိဳးေရးအေၾကာင္းနဲ႔ ကြဲၾကၿပဲၾက။ ကေလးဘဝမွာ ညီၫြတ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ႀကီးလာၿပီဆိုရင္ အေရာင္ဆိုးခံရၿပီး ျဖဴစင္မႈေတြေပ်ာက္လို႔ မညီၫြတ္ၾကေတာ့။ သူတစ္လူငါတစ္မင္း။ ငါဆိုတဲ့အတၱေတြ ေရွ႕တန္းမွာ။ တေယာက္ကို တေယာက္ ေခ်ာက္တြန္းဖို႔လည္းဝန္မေလး။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာဖို႔ လုပ္ရဲသူေတြလည္းမနည္းလွ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ ညီၫြတ္ေရးတို႔ တရားေတြေဟာေနေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာ တိုက္ၾကခိုက္ၾက၊ ေသၾက။

အသက္ရလာေလေလ၊ ျပံဳးျခင္း၊ ရယ္ျခင္းနည္းလာေလေလ။ အားလံုးက တစ္ေနကုန္လို႔ ေလးငါးခါေလာက္ေတာင္ ရယ္ျခင္းျပံဳးျခင္းအမႈကို ျပဳမိၾကပါရဲ႕လားမသိ။ ကေလးေတြကေတာ့ အၿမဲလိုလို ျပံဳးလို႔ေပ်ာ္လို႔၊ ရယ္လို႔ေမာလို႔။ ေလာဘေတြ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြမ်ားလာတဲ့အခါ အရယ္အျပံဳးနည္းသြားၿပီေပါ့။ ဟန္ေဆာင္အျပံဳးတုေတြျပံဳးတတ္တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြျဖစ္ လာၾကတယ္။ ႏွလံုးသားကလာတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့အျပံဳးေတြ ေပ်ာက္လာၾကတယ္။ ျပံဳးျခင္းရယ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ႏွလံုးသားေတြ နီးစပ္လြယ္တာ သတိျပဳမိတယ္။

ဒီေန႔မွာ မူၾကိဳအရြယ္ကေလးေတြဆီက သင္ခဲ့ရတဲ့သင္ခန္းစာကို ေျပာရရင္ေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးရဖို႔၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုးညီၫြတ္ၾကတဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ဘက္ေပါင္းစံု၊ အဖြဲ႕စံုမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ခံယူခ်က္ေတြ ေရွ႕တန္းမတင္ပဲ အေရာင္အေသြးကင္းၿပီး ျဖဴစင္႐ိုးသားတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ရင္ထဲကလာတဲ့ စစ္မွန္တဲ့အျပံဳးေတြလည္း လိုအပ္ပါတယ္။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ျပံဳးတဲ့ အျပံဳးတုမ်ိဳးမဟုတ္။ ဒါမွလည္း ႏွလံုးသားအျဖဴေ႐ာင္ေတြ အေျခခံတူလို႔ ေပါင္းစည္းဖို႔ လြယ္ၾကပါ့ မယ္။

ေမာင္လူေပကို အေတြးသင္ခန္းစာေပးခဲ့ၾကေသာ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္၊မူႀကိဳအရြယ္ကေလးေတြကို ေလးစားစြာျဖင့္။

ခ်စ္တဲ့
ေမာင္လူေပ