ျမဇင္ေယာ္ ● မခမ္းေသာျမစ္ရဲ႕ခ်ဳိေတးမ်ား
(မုိးမခ) ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၈
(၁)
"ကိုယ္စားလွယ္လႊဲစာနဲ႔ထုတ္တဲ့သူေတြကေရာ ဒီေနရာမွာပဲ ထုတ္ရမွာလားရွင့့့္"
ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္၊ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕၊
ပင္စင္စားေတြ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ေကာင္တာကို သြားေမးၾကည့့္ရတယ္။ ႐ြာမွာေနတဲ့ မိသားစုပင္စင္စား အသက္ ၈၅ နွစ္အ႐ြယ္ အေမႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုလာရတာခက္လို႔ မလာနိုင္။ ေျမးျဖစ္တဲ့ကြၽန္မက ကိုယ္စားထုတ္ေပးရမယ္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ ပင္စင္စားက ဘာလို႔မလာနိုင္တာလဲ ခင္ဗ်ာ"
"႐ြာကလာရမွာ၊ ခရီးေဝးလို႔ပါ"
"ခင္ဗ်ား အၿမဲတမ္းထုတ္ေပးမွာလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ခင္ဗ်ာနာမည္၊ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္၊ ေနရပ္လိပ္စာ အျပည့္အစံုေပးပါ၊ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲစာေရာ"
ကြန္ျပဴတာနဲ႔ စာရင္းသြင္းေနတာက္ို ေစာင့္ေနလိုက္ရတယ္။ ၿပီးမွ ခ်လံေလးေပးၿပီး
"ရပါၿပီခင္ဗ်ာ၊ ေငြထုတ္ေကာင္တာကိုသြားပါ"
ေကာင္တာေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စာ႐ြက္ေတြ အထပ္လိုက္ႀကီး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေစာင့့္ရဦးမယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ပင္စင္စား ေတြမွ အမ်ားႀကီးကိုး။ တခ်ဳိ႕က သားသမီးအ႐ြယ္ေတြနဲ႔၊ တခ်ဳိ႕က ေျမးအ႐ြယ္ေတြနဲ႔လာၾကတာ။ အင္း..ေက်ာင္းဆရာအို အဘႀကီးရွိရင္လည္း အဲ့လိုေနမွာပဲ။ အေဖ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဦးေလးက ပင္စင္ထုတ္ဖို႔ လိုက္ပို႔ေပးရလိမ့့္မယ္။ အခု သူက ေစာ ေစာစီးစီးကြယ္လြန္သြားေတာ့ အေမႀကီးနာမည္နဲ႔ မိသားစုပင္စင္ ေလွ်ာက္ရတာ။
ပင္စင္လစာေတြမလာခင္ သားသမီးေတြက "အေမရယ္ ဘယ္ေလာက္မွလည္းမရပါဘူး၊ ပင္ပန္းပါတယ္၊ ထုတ္မေနပါနဲ႔" လို႔ ဝ္ိုင္းေျပာၾကလည္း အေမႀကီးကမရ။ လက္မခံ။
"ဒါ ဆရာေလးက ငါ့အတြက္ထားခဲ့တာ၊ သူမ်ားပိုက္ဆံ ခိုးတာမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူမွ လိုက္မပို႔ခ်င္ေန၊ ငါ့ဘာသာငါ သြား ကိုထုတ္မွာ" တဲ့။
ဒါနဲ႔ပဲ သားသမီးေတြက လက္ေလွ်ာ့ေပးရတယ္။ အေမႀကီးက သူ႔ခင္ပြန္းသည္ထားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဒီပင္စင္ေလးကို သူကိုယ္ တိုင္ထုတ္ရမွလည္း ေက်နပ္တတ္တယ္။ အခုဟာ အသက္ကလည္းႀကီးလာ၊ သြားရလာရတာလည္း အမွန္တကယ္ဒုကၡ ေရာက္လြန္းလို႔သာ ေျမးလုပ္သူ ကြၽန္မနဲ႔ လႊဲရေတာ့တာ။ ဒါေတာင္ "အေမလာရဦးမွာလား သမီး" တဲ့။
"ရပါတယ္ အေမရယ္၊ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲစာေလးမွာသာ လက္မေဗြ ေလးသာနွိပ္ေပးလိုက္ပါ" လို႔ မနည္းေျပာယူရတယ္။ (အေမႀကီးက ေျမးေတြကို သား၊ သမီးလို႔ေခၚၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အေမလို႔ နာမ္စားသံုးပါတယ္။)
"ေဒၚ .... ေငြထုတ္လို႔ရပါၿပီ ခင္ဗ်ာ"
ဟိုက္..။ ကြၽန္မနာမည္ႀကီးနဲ႔ပါလား။ အေမႀကီးနာမည္နဲ႔ ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးပဲ။ ေၾသာ္ .. အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာက နာမည္ ေတြ မွတ္ပံုတင္ေတြ ေမးတာျဖစ္မယ္။ အေမႀကီးရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေပါ့ေလ။
ကြၽန္မဟာ ပင္စင္ေငြထုတ္ရာမွာ အေမႀကီးအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ဆိုေပမယ့္ အေမႀကီးကေတာ့ ကြၽန္မအတြက္ မိဘဆုိ လည္းဟုတ္။ ဆရာဆိုလည္း ဟုတ္။ အေပါင္းအသင္းသူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။
(၂)
အေမႀကီးဆိုတာ အေဖရဲ႕အေမ၊ အဘြားပါ။ ဒါေပမဲ့ အဘြားလို႔ မေခၚတတ္။ ကြၽန္မတို႔အရပ္က အဘိုးနဲ႔အဘြားကို အေဖႀကီး၊ အေမႀကီးလို႔ ေခၚ တယ္။ အေဖနဲ႔အေမကို အေဖေလး၊ အေမေလးလို႔ေခၚပါတယ္။ ႐ြာက ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သူတို႔အဘိုးအဘြားေတြ၊ မိဘေတြကို အဲ့လို သာေခၚၾကတာပါပဲ။
အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေမက အေဖ့႐ြာကို လိုက္ေနရပါတယ္။ အေမႀကီးက အရင္ ဦးေလးနဲ႔ေနတာ။ ကြၽန္မ သိ တတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မတို႔နဲ႔ လာေနပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက အိမ္ဆိုင္ေလးတဖက္နဲ႔ အၿမဲလိုလို အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ ကြၽန္မက အေမႀကီးနဲ႔ပဲ လက္ပြန္းတတီးေနရပါတယ္။
"မီးမီး မေမြးခင္တုန္းကေလ... မီးမီးတို႔ အေဖက သူ႔အစ္မဆီသြားၿပီး အစ္မေရ အိမ္မွာ ဂ်မ္းပံုေလးေမြးေနၿပီဆိုၿပီး သြားသြား ႂကြားတာ။ အဲ.. တကယ္ မေမြးေသးဘဲနဲ႔ေလ။ သူက သားနွစ္ေယာက္ရေနၿပီဆိုေတာ့ သမီးလိုခ်င္တာေလ။ ေမြးလာေတာ့ တကယ္မိန္းကေလးျဖစ္ေနေရာ။ အဲ့ေတာ့ တေဆြလံုး တမ်ဳိးလံုး ဂ်မ္းပံုလို႔ ဝိုင္းေခၚၾကေရာ။ တကယ့္ကို လူကလည္း နာမည္ နဲ႔လိုက္တယ္။ သြားၾကမ္း၊ စားၾကမ္း၊ ေနၾကမ္း၊ လူၾကမ္း" တဲ့။
အေမႀကီး ခဏခဏ ေျပာတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မက အားရင္အားသလို ကြၽန္မငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ၊ ကြၽန္မငယ္ သးလို႔ မသိလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေမးတတ္တယ္။ အေမႀကီးကလည္း စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ျပန္ေျပာျပတာပဲ။
"မီးမီး လသားေလးတုန္းကေလ ...မီးမီးတို႔အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္တာ၊ မီးမီးတို႔အေမက ကေလးထားခဲ့ၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္း သြားေရာ။ ဒီလသားေလးက နို႔ဆာေတာ့ ငိုလိုက္တာ တအားပဲ။ ငါေလ သနားလြန္းလို႔ ႐ြာထဲမွာ ကေလးအေမ ဘယ္နားရွိ တုန္းစံုစမ္းၿပီး နို႔လည္တိုက္ရတယ္။ နို႔ဖက္သင့္တာ မသင့္တာ မေတြးနိုင္ဘူး"
"နို႔ဖက္သင့္တယ္ဆိုတာ ဘာေျပာတာလဲအေမႀကီးရဲ႕"
"မိန္းကေလးနဲ႔ေယာက်္ားေလးမွ နို႔ဖက္သင့္တာ။ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္း ေယာက်္ားေလးအခ်င္းခ်င္းဆို နို႔ဖက္မသင့္ဘူး။ အယူအဆေပါ့သမီးရယ္ ... မီးမီးက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ သားေမြးထားတဲ့သူေတြက ေရွာေရွာရွဴရွဴတိုက္တယ္၊ သမီးေမြး တဲ့သူေတြက မတိုက္ခ်င္ၾကဘူး။ ငါလည္း ကေလးက မေနေတာ့ အတင္းေတာင္းပန္ၿပီး တိုက္ခိုင္းရတာေပါ့ေအ"
"အေမက မီးမီးကို အဲ့လိုပဲ ခဏခဏထားခဲ့တတ္တာလားအေမႀကီး"
"ခဏခဏႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲ့တုန္းက သူတို႔ကငယ္ေသးေတာ့ ထစ္ခနဲဆို ရန္ျဖစ္ၿပီ။ မာနၿပိဳင္ၾကတာေလ။ နွစ္ ေယာက္လံုးက စေနသား သမီးေတြမလို႔လားမဆိုနိုင္ဘူး။ စိတ္ေတြကလဲ ႀကီးၾကတယ္။ တခါႀကီးက အိမ္ကို ဧည့္သည္ တေယာက္လာတာ၊ ဘယ္သူမွန္းလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူက ခင္ဗ်ားေခြၽးမနဲ႔သား ရန္ျဖစ္ေနတာတဲ့ သူတို႔အိမ္ေရွ႕က ဂမုန္းပင္ႀကီးေၾကာင့္ဗ်တဲ့၊ အပင္ႀကီးက သန္သေလာက္ အမုန္းစိတ္ေတြ ႀကီးထြားေနတာတဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...ဟုတ္ပ ဂမုန္းပင္ႀကီးက စိမ္းစိုၿပီး တအားသန္တာ။ အေမလည္း ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အတိုင္းအရွည္ မၾကည့္ေတာ့ ဘူး၊ ခ်က္ခ်င္း ဆြဲႏုတ္ပစ္တာပဲ။"
"အဲ့ေတာ့ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးလား"
"အမယ္ေလး...ဘာမွဆိုင္ဘူး၊ ျဖစ္တာပဲ။ ဂမုန္းပင္ႀကီးေသရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ေဟာ..အခု သူတို႔ကိုေ႐ႊေတြေငြေတြ ပုံေပးပါ့မယ္ ရန္ျဖစ္ၾကပါဆိုရင္ေတာင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သိသြားၿပီေလ။ အဲ့တုန္းက ငယ္ေသးေတာ့ စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္ၾက တာ"။
(၃)
ထမင္း ဟင္း ခ်က္ရတာ ဝါသနာပါတဲ့ အေမႀကီးက သားေျမးေတြကို မညည္းမညဴ၊ မပ်င္းမရိ တေန႔တမ်ဳိး မရုိးရေအာင္ ခ်က္ ျပဳတ္ေကြၽးေမြးတတ္ပါတယ္။ တကယ္စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ႀကိဳက္တတ္တဲ့အစားအစာေတြဟာ အေမႀကီး ဆီက အေမြဆက္ခံထားတာေတြ မ်ားပါတယ္။
အဲ....အဲ့လိုအေမႀကီးက တခါတေလမွာ ...
"ငါ့သမီး ငါ မခ်က္ခ်င္ဘူး၊ ပ်င္းတယ္ေအ။ ဒီေန႔ ညည္းခ်က္တဲ့ဟင္း ငါစားမယ္" ဆိုၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ အဲ့ေန႔မ်ဳိးဆို သူက မီးဖိုထဲက ထိုင္ခံုတခုေပၚ မွာ အက်အနထိုင္ၿပီး ဟင္းအိုးထဲ ဘာက ဘယ္ေလာက္ထည့္၊ ဘာက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးထည့္နဲ႔ ဟင္းအိုးမီးဖိုေပၚေရာက္တဲ့အထိ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ ေဘးကေန ေျပာေပးတတ္ပါတယ္။ ဆားေပါ့၊ ဆားငန္၊ ေရ က်၊ မက်၊ အကုန္ၾကည့္ေပးတယ္။ ထမင္းဟင္းေတြက်က္ၿပီဆိုရင္ အိမ္လည္ထြက္ ေတာ့တာပဲ။ ေတြ႔သမ်ွလူကို "ဒီေန႔ က်ဳပ္က ဘာမွမခ်က္ဘူး မီးမီး သူ႔ဘာသာသူခ်က္တာ " နဲ႔ လိုက္ႂကြားတတ္တယ္။
"ဟင္ မီးမီးက ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ ခ်က္တတ္ေနၿပီေပါ့" လို႔သာ တေယာက္ေယာက္က ေျပာၾကည့္လိုက္။
"လာ အခုလာ။ အခု လိုက္ၾကည့့္လွည့္၊ ၾကည့္ရုံနဲ႔မၿပီးဘူး ထမင္းစားၿပီးမွျပန္" ဆိုၿပီး လက္ကိုအတင္းဆြဲၿပီး အေခၚခံရမယ္။
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ခ်က္တာပါ။ အေမႀကီးက ျပင္ေပးတာ။
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ဆိုလည္း ကြၽန္မက ပ်င္းတယ္။ အေမႀကီးက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနတတ္ဖို႔၊ အိမ္နဲ႔ဝိုင္းကို ရွင္းလင္းတတ္ဖို႔ သင္ျပတယ္။ လုပ္ဖို႔လည္း တိုက္တြန္းတယ္။ ကြၽန္မကို ဘယ္လိုမွ တိုက္တြန္းလို႔မရရင္ ကိုယ္တိုင္ ထလုပ္တာပဲ။ ကြၽန္မက တခါေလးမ်ား စိတ္လိုလက္ရ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကည့္လိုက္၊ အဲ့ေန႔ အိမ္လာတဲ့လူမွန္သမ်ွကို နားညည္းေအာင္ ႂကြားေန ေတာ့တာပဲ။ အမယ္ အေမႀကီး ႂကြားေျပာတာက "ခိုင္းစရာမလိုဘူး၊ သူ႔ဘာသာသူ လုပ္တာ" တဲ့ေလ။
(၄)
"ငါ့ ေနာက္ေခြၽးမက ရုပ္ဆိုးတယ္ဟ"
"အို..ကိုေလးျမင့္ကလည္း ရုပ္ဆိုးေတာ့ဘာျဖစ္တုန္း၊ အရင္ေခြၽးမတုန္းက လွမွလွ။ လွရုံနဲ႔ၿပီးေရာလား။ အက်င့့္ကမေကာင္း ေတာ့ ေနာက္မီး လင္းသြားေရာမဟုတ္လား။ ရုပ္လွဖို႔အဓိက မဟုတ္ဘူး၊ ရုပ္ဆိုတာ အေရျပားတေထာက္စာပဲ ရွိတာ။ စိတ္ရင္းေကာင္းဖို႔ အဓိက"
"ေအးပါ..ခေလးမရဲ႕ ငါက သေဘာေျပာတာပါ"
အေမႀကီးက ေမာင္နွမသားခ်င္းထဲမွာ အငယ္ဆံုး။ အဲ့ေတာ့ အေမႀကီးရဲ႕ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြက နာမည္အရင္းမေခၚဘဲ 'ခေလးမ' လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။
အေမႀကီးနဲ႔ေနရင္း ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုမ်ဳိး ရုပ္ရည္က အဓိကမဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ရင္းေကာင္းဖို႔က အဓိကဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိး ေတြကို ကြၽန္မ နားယဥ္ေနခဲ့တယ္။ ေန႔စဥ္ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားလာခဲ့ရတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္။
"ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည့္မ်ိဳး၊ ပညာဟူသည္ ျမတ္ေ႐ႊအိုးတဲ့။ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ ပ်က္စီး ဆံုးရႈံးသြားနိုင္တယ္။ ပညာကေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး။ ခိုးယူတိုက္ယူလို႔မရဘူးတဲ့၊ စာပဲတတ္ေအာင္သင္။ ဘယ္ေလာက္လွလွ ဘယ္ေလာက္ပိုက္ဆံရွိရွိ ပညာမတတ္ရင္ အလကားပဲ"
ေနာက္ အေမႀကီး ေျပာေနက်စကားေတြထဲမွာ စိတ္ထဲစြဲေနတာက ဗိမၼိသာရမင္းႀကီးရဲ႕ မိဖုရားေခမာအေၾကာင္း။ အေမႀကီး ကေလ မင္းႀကီးနဲ႔မိဖုရား အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကတာကို သီခ်င္းေလးတစ္ပိုဒ္ဆိုလိုက္၊ ဇာတ္ေၾကာင္းေလးေျပာျပလိုက္နဲ႔ လုပ္တာ။ (ကြၽန္မက အဲ့သီခ်င္းကို အေမႀကီးဆိုတာပဲ ၾကားဖူးတယ္။ သည့္ျပင္ ဘယ္ေနရာမွာမွ မၾကားဖူးဘူး။) အေမႀကီး ဆိုျပတာေလးက ...
"လွတယ္ ေခ်ာတယ္ဆိုတာ...ဘယ္လိုဟာမ်ား ေခၚပါသလဲလို႔ ... ေမာင္ဘုရားကို ေျပာစမ္းပါ... နွမေတာ္ေလးရာ...။
အားရပါးရ ... ဘုရားနွမကို ႐ႈစားေတာ္မူပါ ... မလွဘူးလားဆရာ ... မေခ်ာဘူးလားဆရာ...။
လွခ်င္တိုင္း လွလိုက္တာ မလွခ်င္ႀကီးရာ ... ေခ်ာခ်င္တိုင္း ေခ်ာလိုက္တာ မေခ်ာခ်င္ႀကီးရာ ... လွေသြး လွေသြး လွစိတ္ေတြ ေမြးေနသမ်ွ ... ဒုကၡသည္ပဲ အၿမဲပဲျဖစ္ၾကမွာ ... ။
ေအာင္မယ္ ... ေအာင္မယ္ ... ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္တာ ... ဒါေလာက္ေတာင္ျဖစ္တာျဖင့္ ... ထီးနန္းကိုစြန္႔ကာ ... စိပ္ပုတီးနဲ႔ ရိပ္ႀကီးခိုေတာ့ဆရာ ... ။
ေျပာမရ ေဟာမရ ေခ်ာလွေပတဲ့ မယ္ေခမာ ... လွခ်င္တိုင္း လွလိုက္တာ မလွခ်င္ႀကီးရာ ... ေခ်ာခ်င္တိုင္း ေခ်ာလိုက္တာ မေခ်ာခ်င္ႀကီးရာ ... လွေသြး လွေသြး လွစိတ္ေတြ ေမြးေလသမွ် ... ဒုကၡေတြပဲ အၿမဲပဲရမွာ ... ။ "တဲ့။ ဆိုျပရင္းနဲ႔ အဲ့ဒါ ေယာက်္ားဆိုတာ၊ အဲ့ဒါ မိန္းမေလးဆိုတာနဲ႔ ရွင္းျပလိုက္ေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီး"အလွမွာ မာန္တက္ေနတဲ့ေခမာ၊ ဘုရားက တန္ခိုးနဲ႔ဖန္ဆင္းထားတဲ့ သူ႔ထက္လွတဲ့မိန္းကေလးကို ေတြ႔ ေတာ့ သိပ္စိတ္ဝင္စားသတဲ့။ အဲ..သူ႔ေရွ႕တင္ တျဖည္းျဖည္းအိုလာ၊ နာေန၊ ေသသြားတာေတြ ေတြ႔လည္းေတြ႔ေရာ ခ်က္ခ်င္း တရားက်ေျပးတာပဲဲတဲ့"။ လို႔ေျပာရင္း နိဂံုး ခ်ဳပ္ေတာ့တာပဲ။
ဒီလိုမ်ဳိး အေမႀကီးရဲ႕ အရိပ္မွာ ေနခဲ့တဲ့ကြၽန္မ အခုအခ်ိန္မွာ တအားလွခ်င္ေပမယ့္ အလွအပဟာ အဓိကမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးနိုင္ေအာင္ အေမႀကီးက ေက်းဇူးျပဳခဲ့တာ။ အသစ္အဆန္းေလးေတြ႔တိုင္း လိုခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ခ်ဳပ္တီးနိုင္တာ အေမ ႀကီး ေက်းဇူးပါ။ အေမႀကီးဟာ ေခတ္သစ္ပညာေရး၊ ကေလးသူငယ္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေရးေတြ နားမလည္ေပမယ့္ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ေျမးေတြကို ၾကင္နာေပးခဲ့တယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တယ္။
ေျမးတေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မဟာ ပင္စင္ထုတ္ေပးတာေလာက္ပဲ လုပ္ေပးနိုင္ေပမယ့္ အေမႀကီးရဲ႕ေက်းဇူးေတြကေတာ့ ကြၽန္မအေပၚ မေရမတြက္ နိုင္ေအာင္ ဖံုးလႊမ္းေနခဲ့တယ္။ "မီးမီးက ငါ့ကို တခါမွ ဘာမွမကန္ေတာ့ဖူးဘူး" လို႔ ရင္ဖြင့့္ရွာေပမယ့္ မသိတတ္တဲ့ ေျမးအေပၚမွာ ေမတၲာမပ်က္ရွာဘူး၊ အခ်စ္မေလ်ာ့ရွာဘူး။ အေမႀကီးဆီက စီးဆင္းလာခဲ့တဲ့ ေမတၱာေတြကို ကံု လံုျပည့့္ဝစြာ လက္ခံရယူခဲ့ေပမယ့္ ေက်းဇူး မတံု႔ျပန္နိုင္ေသးတဲ့ကြၽန္မ အေမ ႀကီးကို ေက်းဇူးဆပ္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။
တကယ္လုိ႔မ်ား အေမႀကီးကို အနီးကပ္ျပဳစုၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခြင့့္ရခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မေလ ဘဝတေလ်ွာက္လံုး မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္ေအာင္ ရယူခဲ့ရတဲ့ အေမႀကီး ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို တန္ဖိုးထားမယ့္အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ေလ အေမႀကီးစိတ္နွလုံးသားမွာ အျမဲကိန္းဝပ္ေနတဲ့၊ အေမႀကီးနႈတ္ဖ်ားက အျမတ္တႏိုး ဆုိညည္းေနတတ္တဲ့ မိဖုရားေခမာရဲ႕သီခ်င္းေလးလိုမ်ဳိး ျမန္မာ့ဟန္ ပန္ အေငြ႔အသက္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ အႏုပညာအေမြအႏွစ္ေတြကို ေနာင္ အရွည္တည္တံ့ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသြားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳး စားမယ့္အေၾကာင္း၊ တခုတ္တရ ေျပာျပလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ အေမႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္မွာ ပီတိရိပ္ေလးလိမ္းက်ံ ထင္ဟပ္ေနမယ့္ ခံစားမႈပုံရိပ္ေလးကို ကိုယ္တိုင္ေတြးျမင္ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ႏူးလိုက္တာေလ ......။
ျမဇင္ေယာ္
Comments