စိုးခိုင္ညိန္း ● ကဗ်ာနဲ႔အတူ ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္း
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၃၀၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၃၀၊ ၂၀၁၈
ဘာတစ္ခုမွ မေတြးေတာ မဆင္ျခင္ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေရာက္လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို ေငးၾကည့္လိုက္၊ ျမင္ေနရတဲ့ သစ္ပင္ေတြမွာ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ စိမ္းလန္းေနတာကို အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္၊ မိုးရြာတဲ့အခါ ျပတင္း ေပါက္ကိုပိတ္ မိုးဘယ္ေတာ့မိုးတိတ္မလဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အိပ္ရာေပၚမွာ လဲရင္း ကိုယ့္ရဲ႕ ရွင္သန္ေနျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ ထြက္ သက္ဝင္သက္ကို သူ႔ဝတၱရားရွိသလို လုပ္ေနပေစဆိုၿပီး ပစ္ထားေနမိတ့ဲ ေန႔ရက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေန႔ရက္ေတြ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ အဓိပၸါယ္မဲ့သလို ကုန္ဆုံးေနတဲ့ အခုိက္မွာ ေသမယ္ဆို ေသခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပဲ ဆိုတ့ဲ စာသားဟာ ေခါင္းထဲကို အလိုလိုေရာက္ရွိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္အနားမွာ သစ္ရြက္ေတြဟာ ဝါက်င္ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး တဖြဲဖြဲေၾကြက်လာတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ နာက်င္ေျခာက္ေသြ႔ေနေပမဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ေၾကြက်လိုက္လို႔ မရျပန္ဘူးလို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီက ေရးခဲ့ ဘူးတဲ့ စာသားတစ္ခုကို သတိရမိျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ရုတ္တရက္ ေၾကြက်လိုက္ ဖို႔ ခက္ခဲေပမဲ့ ရုတ္တရက္ မထင္မွတ္ပဲ ေသသြားၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ ရင္နာစရာပါပဲ။ မျမင္ရတဲ့ ေသျခင္း တရားဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားဟာ မလည္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္က ပန္ကာရဲ႕ေအာက္မွာလည္း ရွိႏိုင္သလို၊ ထုတ္တန္းမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ႀကိဳးတစ္ ေခ်ာင္းရဲ႕ အတြင္းသားထဲမွာလည္း ပုန္းေနႏိုင္ပါတယ္။
ေသျခင္းတရားဟာ ကိုယ္ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ တက္နင္းထားတဲ့ ေျမႀကီးထဲမွာလည္း ရွိႏိုင္သလို ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္အေပၚ ၿပိဳမက်ဘူးလို႔ ထင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚက မိုးေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွာလည္း ရွိပါတယ္။ ေသျခင္းတရားဟာ မျမင္ရတဲ့ ေလထုထဲမွာလည္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ေသျခင္းတရားနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ မခက္ခဲပါဘူး။ ေရအိုင္ထဲကို ျဖတ္ သြားတဲ့အခါမွာ ေတြ႔ႏိုင္သလို၊ ရွင္းလင္းလွတဲ့ အျမန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကို ဘယ္သူမွ မေတြ႔ခ်င္ေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ တေန႔ေန႔ေတာ့ မုခ် ေတြ႔ၾကရမွာခ်ည္းပါပဲ။ ဝမ္းနည္းစရာပါပဲ။
အခ်ိန္မတန္ခင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ေစာေစာစီးစီး ေတြ႔သြားၾကသူ ေတြရဲ႕ အျဖစ္ေတြဟာ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီလို ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြမွာ မၾကာခဏ ေတြ႔ႀကံဳေနၾကရတဲ့အျဖစ္ေတြပါပဲ။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ဒီဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ သတင္းေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ပ်ံ႕ႏွ႔ံၾကား သိေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသမယ္ဆို ေသခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြဆိုတဲ့စာသားဟာ ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာပါတယ္။ ျမင္ ေယာင္ေနမိတာက ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္၊ လမ္းမေပၚက ေရအိုင္ထဲမွာ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ ေနာက္ ေသျခင္းတရားကို တက္နင္းမိလိုက္တဲ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဟာ ေပါ ေလာေပၚေနတယ္။ အသက္မရွိေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း ေရးဆြဲထားတဲ့ အဲဒီပန္းခ်ီကားေလးဟာ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေကာင္ အသက္ဝင္လွပါတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ရွင္သန္ေနရေပမဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့သလို ေသဆုံးသလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ လ မွာကတည္းက တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ကုန္ဆုံးေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ မက္လုံးတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိရင္း ရွင္ သန္မႈကို refresh လုပ္ေနရတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။
ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနမိတဲ့ အျဖစ္ေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္စဥ္း စားၾကည့္မိရင္း အဲဒီနည္းနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္လြန္လြန္ေျမာက္ခဲ့တာေတြကို အံ့ၾသစရာအျဖစ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ တစ္ေယာက္တည္းေပမဲ့ အထီးက်န္တယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ အနီးအနားမွာ ကဗ်ာေတြ ရွိေနခဲ့လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေပမဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ အတူကၿပီး ဗ်ာမ်ားေနခဲ့မိတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။
ကဗ်ာေတြရဲ႕ အတြင္းသားထဲအထိ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ရတဲ့အခါ ဘဝဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ တည္းေပမဲ့လည္း စကားေတြ ေျပာဆိုေနမိသလို ၊ ေလထဲက အသံေတြကိုလည္း နားေထာင္ေနလို႔ ရပါတယ္။ သစ္ရြက္ေလး တစ္ရြက္ ကိုယ့္အနား ေၾကြက်လာရင္လည္း အေဖာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာပဲလို႔ ဝမ္းေျမာက္စရာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ အတြင္းထဲကေန ၾကည့္ရလို႔ ျမင္ရသမွ်ေတြဟာ စိမ္းစိုလတ္ဆတ္ေနတာခ်ည္းပါပဲ။ အရာအားလုံးဟာ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ ရာပါပဲ။ ေျခာက္ေသြ႔ၿငီးေငြ႔စရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။
ကဗ်ာရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လိုက္မိတဲ့ ေန႔ေတြဟာ ေရွ႕တန္းကို ထြက္ရတဲ့ ေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္ခဲ ပင္ပန္းမႈေတြနဲ႔ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေခၚသံလည္း မၾကား၊ ေအာ္သံလည္း မၾကား၊ တစ္ ေယာက္တည္း ျပာယာခတ္ၿပီး အလွဓါတ္တို႔ ေပ်ာက္ဆုံး အမုန္းတရား ေတြနဲ႔ ဖုံးအုပ္ ေတာအုပ္ထဲ တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
အဲဒီအေျခေနမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြသံ၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္က်ိဳးက်သံေလးေတြဟာ ထိပ္လန္႔စရာ ရန္သူလိုက္လာသလို အႏၱရာယ္အခ်က္ေပးသံအျဖစ္ ထင္ျမင္ေနမိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေမာ စရာ ကင္းမဲ့သလို အထီးတည္း ေျခာက္ေသြ႔ကာ ေရငတ္ေနရတဲ့သစ္ေျခာက္ပင္လို အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ရွင္သန္ေနရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။
ကိုယ့္ေခါင္းေပၚမွာ ဓါတ္ႀကိဳးေတြ၊ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ေတြစတဲ့ ျပဳတ္က်လာႏိုင္တဲ့ ဘယ္အရာမဆို ရွိမေနတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေကာင္းကင္ႀကီးက ကိုယ့္အေပၚ ၿပိဳက်လာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးကို အခုခ်ိန္မွာ ေတြးေန မိ ပါၿပီ။ အဲဒီလို ေတြးေနမိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဆီမွာ ရယ္စရာေတြ ရွားပါးလာတာဟာ မထူးဆန္းတဲ့ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘဝမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနရဖို႔ ေပ်ာ္စရာျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ အရာေတြကို ေရႊရွာသလို၊ ေက်ာက္ရွာသလို ႀကိဳးစားပန္းစား တူး ယက္ၿပီး ရွာေဖြၾကတယ္။ ရွာေတြ႔တဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္ၾကရဲ႕လား။ ဂူထဲမွာ အသက္ရွင္လွ်က္ ေတြ႔ခဲ့ၾကတုန္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေျမဇာပုံေအာက္က ရွာလို႔ေတြ႔တဲ့အေလာင္းေတြကို ျမင္ရတာကေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာခ်ည္းပါပဲ။ ရွာ ေတြ႔မႈ မ်ားေလေလ၊ နာက်င္ဝမ္း နည္းစရာ မ်ားေလေလပါပဲ။
နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ရယ္ေမာေနႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကဗ်ာနဲ႔ ထိေတြ႔ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ကဗ်ာထဲကို ဝင္ေရာက္ လိုက္တာနဲ႔ ကၿပီး ေပ်ာ္ရုံပါပဲ၊ ဗ်ာမ်ား ပူေဆြးရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို သတိမရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ လက္နဲ႔ ဘယ္ေနရာစမ္းစမ္း ထိေတြ႔ လို႔ရႏိုင္တဲ့ ေသျခင္းတရားကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုစိတ္ကူးနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကို တိုးဝင္လိုက္မိတယ္။ အားလုံးကို အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ ကဗ်ာအတြင္းသားထဲ ဝင္လာခဲ့ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။
ျပဳတ္က်ႏိုင္တဲ့ ဓါတ္ႀကိဳးေတြေအာက္ ငါတုိ႔
-------------------------------------------
အမည္မသိ ေရွးစာဆိုရဲ႕ ကဗ်ာေတြ အလြတ္က်က္ၿပီး
စာေမးပြဲခန္းထဲ ေရာက္ခဲ့ဖူးသူ ငါတို႔ဟာ အမည္မရွိ လူငယ္ဘဝမ်ားလား။
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ၿမိဳ႕ဆီသယ္လာတဲ့ ေအာ္သံမွာ
ငါတို႔ "ဒီလိုနဲ႔ အရြယ္ေရာက္ခဲ့ၾက" ဆိုတဲ့ စကားက
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။
ႏွင္းအေၾကာင္းေျပာတုန္း သစ္ရြက္ေတြက အေႂကြျမန္လိုက္တာ
ငါ႔မွာ အဲဒီ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ရင္း ရယ္ေနခဲ့ရတယ္။
(ေကမ်ဳိးၿငိမ္း)
သစ္ရြက္ေတြ အေၾကြျမန္တာကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရယ္ေမာလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခါင္းေပၚက အခ်ိန္မေရြး ျပဳတ္က်ႏိုင္တဲ့ ဓါတ္ႀကိဳးေတြကိုေတာ့ ေမ့ထားလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္စြဲေတြမွာ ဘယ္လိုေနထိုင္ျခင္းနဲ႔ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ သေဘာေပါက္ လာပါၿပီ။ လိုေလေသးမရွိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မေနခဲ့ရတာကိုက လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ခ်မ္းသာျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲဆိုတာ မာရီလင္မြန္ရို ကို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ ဆရာသုခမိန္လိႈင္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကိုယ့္ဘဝကို အဆုံးသပ္သြားတာကို အခုလို တမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေရးပါတယ္။ မာရီလင္မြန္ရိုးသို႔ တမ္းခ်င္းတဲ့။
"ဆင္းရဲျခင္းက ဒုကၡ" တဲ့။
နီလာေရာင္ ေရခ်ိဳးခန္း
"ပဲရစ္"ေရေမႊးျဖန္းထားေသာ ပန္းျခံ
မရမ္းေရာင္ ရွမ္ပိန္ ေရခဲစိမ္ 'မာတနီ'
ေငြျခည္ေရာင္ ေရခဲေသတၱာတို႔ၾကားမွာ
အဆိပ္ေသာက္ေသဆုံးသြားေသာ
ေဟာလီးဝုဒ္၏ ၾကယ္ပြင့္အျပာ
အို မာရီလင္မြန္ရိုး။
"ခ်မ္းသာျခင္းမွာ
ဘာဒုကၡမ်ား ေတြ႔ခဲ့လဲ" ။
မခ်မ္းသာဘူးေတာ့ ခ်မ္းသာျခင္းမွာ ဘယ္လိုဒုကၡေတြ ရွိသလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲျခင္းမွာ ဘယ္လိုခ်မ္းသာသုခေတြ ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သေဘာေပါက္ေနပါၿပီ။
ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကဗ်ာရဲ႕အတြင္းသားထဲအထိ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခ်မ္းသာေသာ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ကဗ်ာေရးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွမခ်မ္းသာဘူးလို႔ စိတ္ထဲစြဲထင္ေနမိတာကိုက ကြၽန္ ေတာ္အဖို႔ေတာ့ ရယ္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနတဲ့ အမွန္တရားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ရယ္စရာေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝန္း က်င္မွာ ေပါမ်ားလွပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္စရာေတြေပါမ်ားေနတာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါပဲ။ ဒီလိုေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဆင္း ရဲလွေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ခ်မ္းသာစြာေနရပါတယ္။ အားလုံးဟာ ဒီေကာင္ကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာနဲ႔ ဒီေျမႀကီးေပၚမွာ အတူ တူ ေနေနၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။ ။
စိုးခိုင္ညိန္း
Comments