ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) - ၀တၳဳမဖတ္သည့္ ပညာတတ္
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၀၁၈
ညတညတြင္ မိတ္ေဆြရင္းတေယာက္ႏွင့္ ေကာ္ဖီေသာက္ကာ စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း ၀တၳဳမဖတ္သည့္ လူေတြရွိၾကေၾကာင္း ေျပာလိုက္မိသည္။ သူက ရယ္ရင္း ဒါဟာ သူတို႔လိုလူမိ်ဳးေတြကို ေျပာတာျဖစ္ေၾကာင္း ခနဲ႔ျပံဳးေလးျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ တကယ္ကို ၀တၳဳေတြ မဖတ္တာလားဟု ေမးေသာအခါ သူဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၀တၳဳဖတ္တဲ့သူ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ပညာတတ္ ဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ သင္ယူခဲ့တဲ့ ပညာရပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့လုပ္ငန္းပိုင္းမွာပဲ လုပ္ကိုင္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအထိလည္း ၀တၳဳေတြကို မဖတ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“အင္း ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔လို လူတန္းစားတရပ္ကို ေလ့လာဖို႔ လိုေကာင္းလိုၿပီထင္တယ္”
“ဘယ္လိုလူတန္းစားလဲဆိုတာ ေျပာပါဦး”
“၀တၳဳမဖတ္တဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားေပါ႔။ က်ေနာ္ေလ့လာမိသေလာက္ ၀တၳဳမဖတ္တဲ့သူေတြဟာ က်ေနာ္အခု ေျပာျပမယ့္ အခ်က္ေလးခ်က္ထဲက တခ်က္ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီေလ့ရွိတာ ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ အဲဒါေတြက နံပါတ္တစ္ အေနနဲ႔ေျပာရင္ ႀကီးျပင္းရာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ၀တၳဳမဖတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းကဆိုရင္ အဲဒီလူသည္ ၀တၳဳဖတ္ဖို႔ စာဖတ္၀ါသနာပါဖို႔ အေတာ္ခဲယဥ္းတယ္။ နံပါတ္ႏွစ္အခ်က္က စာဖတ္တဲ့ အသုိင္းအ၀ိုင္းမွာေတာ့ ေရာက္သြားပါရဲ႕၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြကို မဖတ္ဖို႔ ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ ႏွိဳးေဆာ္တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုရင္ ၀တၳဳေတြကို ဖတ္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ႏုိင္ဘူး။ နံပါတ္သုံး အခ်က္က ကိုယ္တိုင္က ၀တၳဳမဖတ္ခ်င္တဲ့သူ။ ၀တၳဳဖတ္တာဟာ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိဘဲ အခ်ိန္ျဖန္းတာပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆေနသူ။ တျခားအေပ်ာ္အပါးေတြ အားကစားလိုက္စားမွဳေတြကို ၀တၳဳဖတ္တာထက္ ပိုမိုႏွစ္သက္သူ။ ေနာက္တခါ ၀တၳဳဖတ္လို႔ အဲဒီကေန လိုခ်င္တဲ့ပညာ ရမလာဘူး၊ ပိုက္ဆံ ရမလာဘူးလို႔ အယူအဆရွိသူေတြ။ ေနာက္ဆုံး နံပါတ္ေလး အခ်က္က ဖတ္စရာ ၀တၳဳစာအုပ္မရွိတဲ့အတြက္ ၀တၳဳမဖတ္ဖူးသူ။ ဒါကလည္း အခုေခတ္မွာ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူးရယ္လို႔ ျငင္းရင္ တကယ္က တခ်ိဳ႕ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ကာတြန္းစာအုပ္တို႔ ဂ်ာနယ္တို႔ေလာက္ပဲ ရွိတဲ့အတြက္ စာႀကီးေပႀကီးလို႔ ဆိုႏုိင္တဲ့ ၀တၳဳေတြ မရွိၾကဘူး။ စာေရးဆရာေတြက သူတို႔၀တၳဳေတြထဲမွာ အဲဒီေက်းလက္ေတာရြာေတြအေၾကာင္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးထားၾကတာကိုေတာင္ သူတို႔မွာ မဖတ္ႏိုင္ရရွာဘူး။ အဲဒီလို အခ်က္ေလးခ်က္ရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ၀တၳဳမဖတ္တာလည္း”
“ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ နံပါတ္တစ္နဲ႔ ၿငိမယ္ထင္တယ္။ အခုအခါမွာေတာ့ နံပါတ္သုံးနဲ႔ သြားၿပီး ကိုက္ညီေနသလိုပဲ”
“ဟိုတုန္းက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မဖတ္ျဖစ္တာ ထားလိုက္၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ၀တၳဳစာအုပ္တအုပ္တေလေလာက္မ်ား ဖတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္မ်ား မျဖစ္မိဘူးလား”
“၀တၳဳတအုပ္ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး ဖတ္ရဖို႔ အေတာ္ကို ၀န္ေလးသြားၿပီ။ ဟိုတုန္းကလည္း မဖတ္လို႔ အခုလည္း ဖတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ၾကံတဲ့အခါမွာလည္း ဘယ္လို၀တၳဳမ်ိဳးကို စၿပီးဖတ္ရမယ္မွန္း မသိဘူး။ ၀တၳဳဖတ္ခ်ိန္ေၾကာင့္ ကုန္သြားမယ့္အခ်ိန္ကို ပညာရပ္ဆိုင္ရာစာေပမ်ိဳးကို ဖတ္တာမွ ပိုၿပီး အက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ယူဆေနတုန္းပါပဲ”
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေနာင္လာေနာက္သားေတြကို ၀တၳဳဖတ္ဖို႔ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုညႊန္းမလဲ”
“ဘယ္ညႊန္းႏိုင္မလဲ။ ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီး ၀တၳဳတအုပ္ေတာင္ မဖတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိသူလိုမ်ိဳး ေျပာၾကဆိုၾကတာေတာ့ သေဘာမက်ဘူး။ ၀တၳဳမဖတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အခုလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ ဘာမွ ထိခိုက္သြားတာ မရွိသလို၊ က်ေနာ့္ဘ၀တိုးတက္ေရးမွာလည္း ေႏွာင့္ေႏွးသြားတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ တခုပဲရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔လို႔ စာသမား ေပသမားေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြကို မေဆြးေႏြးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စာေရးဆရာနာမည္ေတြ က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူတို႔စာေတြလည္း မဖတ္ဖူးဘူး။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔ေရးတဲ့စာေတြထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဇာတ္အိမ္ေတြ ဒိုင္ယာေလာ့ေတြ ဘာမွ က်ေနာ္မသိဘူး။ အဲဒီလို မသိတဲ့အတြက္လည္း က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အျပစ္ရွိတယ္လို႔လည္း မထင္မိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ျပန္ေမးရဦးမယ္၊ ၀တၳဳေတြဖတ္ေနရတာေကာင္းတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္လား”
“က်ေနာ္ကေတာ့ ၀တၳဳဆိုတုိင္း ဘာလာလာ ဖတ္မယ္ဆိုတဲ့သူ မဟုတ္ေလေတာ့ ၀တၳဳဖတ္တာမွာ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္ေပဘူး။ ၀တၳဳဖတ္ရင္ေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေပၚမူတည္ၿပီး အခ်ိန္ေပးရတာရွိတယ္။ ၀တၳဳဇာတ္ေၾကာမွာေမ်ာၿပီး ဇာတ္အိမ္ထဲက သက္ရွိသက္မဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြ ၀တၳဳေရးသူရဲ႕ဖြဲ႔ႏြဲ႔ပုံေတြအလိုက္ ခံစားတယ္”
“ဒါဟာ ဇိမ္ခံမွဳတမ်ိဳးလို႔ ခင္ဗ်ားဆိုႏုိင္မလား”
ေမးခြန္းက အေတာ္အက်ပ္ရိုက္ေစသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ၀တၳဳဖတ္ျခင္းကို ဇိမ္ခံမွဳတမ်ိဳးဟု က်ေနာ္ အရင္က မစဥ္းစားခဲ့။ သို႔ေသာ္ ၀တၳဳဖတ္ေနစဥ္တြင္ ၀တၳဳဖတ္ျခင္းစည္းစိမ္ကို ရရွိေနသည္မွာ ျငင္း၍မရႏိုင္ေသာ အမွန္တရားျဖစ္သည္။ အဖ်ားေပ်ာက္ကာစ နာလန္ထျဖစ္ေနစဥ္တြင္ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္စလုံး အားနည္းေနတတ္သည္။ ဤသည္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ၀တၳဳတအုပ္ဆြဲကာ အိပ္ရာထဲ အလင္းေရာင္နည္းနည္းတြင္ စာဖတ္တာမ်ိဳး လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိသည္။ ေ၀ဒနာကို ေျဖေဖ်ာက္သည့္အေနျဖင့္ ေမ့ေလ်ာ့ေစသည့္အေနျဖင့္ ၀တၳဳဖတ္ေနသည္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ေနထိုင္မေကာင္းသည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ ၀တၳဳဖတ္ေသာေၾကာင့္ ပုံမွန္အခ်ိန္လိုမ်ိဳးတြင္ “ေျပာသာ ေျပာမေနေတာ့နဲ႔” ဟု အလြတ္ေပးထားရမည့္ သူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္ အကူးအေျပာင္းတြင္ စာသင္ခုံထဲ၀ွက္သိမ္းထားသည့္ အခ်စ္၀တၳဳကို ခိုးဖတ္ျခင္းသည္ အခ်စ္၀တၳဳထဲမွ ဇာတ္ေကာင္ေတြထက္ စြန္႔စားခန္း၀တၳဳေတြထက္ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ေမးခြန္းကို မေျဖေသးခင္မွာ ေခါင္းထဲ၀င္လာေသာ အေတြးေတြျဖစ္သည္။
“ေအးဗ် ဇိမ္ခံမွဳတမ်ိဳးလို႔လဲ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ဆိုခ်င္ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာ ဇိမ္ခံျခင္းေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို တခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြဟာ ၀တၳဳဇာတ္ေၾကာင္းအရ ဖတ္ေနရင္းမွာ ဖတ္ေနသူရဲ႕ စိတ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေလ့လာမိတယ္”
“ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ၀တၳဳဖတ္ေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ပညာရပ္တရပ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေလ့လာေနေကာင္း ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားက နာမည္ႀကီး၀တၳဳေတြေနာက္ အသစ္အသစ္ေသာ ၀တၳဳေတြေနာက္ လိုက္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကလည္း အသစ္အသစ္ေသာ ပညာရပ္ေတြေနာက္ လုိက္ေနတာပါပဲ။ ဘယ္ဟာက ပိုအက်ိဳးရိွလည္း ဆိုတာ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ေသးဘူး”
“က်ေနာ္ ၀တၳဳေတြ မဖတ္ပါ”ဟု ဆိုေသာ သစ္လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးတဦးထံတြင္ ဘာသာေရးသင္တန္းတခုတက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာ သင္ျပေျပာဆိုသည့္ အျခားေသာစကားမ်ားကို လြန္စြာအားရေက်နပ္မွဳ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာရူးေပရူးျဖစ္ေနသည့္ က်ေနာ္သည္ “၀တၳဳေတြ မဖတ္ပါ” ဟူေသာ ဆရာ့ေျပာစကားမ်ားကို ဘ၀င္မက် ျဖစ္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုမ်ိဳး ဆရာေျပာသလဲဟူသည္ကို ယခုတြင္မွ ျမင္မိသည္။ ၀တၳဳမ်ားသည္ တိုတို ရွည္ရွည္ လတ္လတ္ အကုသိုလ္ျဖစ္ေစသည္ဟူေသာေၾကာင့္ပါတည္း။ ဆရာ့ကို “၀တၳဳမဖတ္သည့္ သူေဌး”ဟု ညႊန္းရမည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ သက္ရွိထင္ရွားရွိပါေသးလွ်င္ ၀တၳဳမဖတ္ရသည့္အေၾကာင္းကို ပို၍ တိက်စြာ သိရွိႏိုင္ရန္ သြားေရာက္ေမးျမန္းမိမည္ဟု ထင္သည္။
က်ေနာ့္ အေတြးမ်ား ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ ေနာက္ျပန္သြားေနသည္ကို မသိေသာ မိတ္ေဆြက က်ေနာ္ၿငိမ္ေနသည္ထင္၍ စကားျပန္ဆက္သည္။
“ခင္ဗ်ားေရာ ၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္လား၊ အခုလည္း ဖတ္ေနတုန္းပဲလား”
“ေတာ္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စာအုပ္အငွားဆုိင္ အသစ္ေရာက္လာရင္ ပထမဆုံးငွားတဲ့သူက က်ေနာ္တို႔ပဲ။ စေပၚေပးၿပီး ငွားဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း စေပၚေပးစရာမလိုဘဲ ငွားဖတ္လုိ႔ရတာပဲ။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲတင္ ငွားဖတ္လို႔ အားမရလို႔ တဖက္ရပ္ကြက္မွာရွိတဲ့ ပုဂၢလိက စာၾကည့္တိုက္မွာ အသင္း၀င္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ငွားဖတ္တာပဲ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ဆိုရင္လည္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ မျပန္ဘဲ စာအုပ္ဗီရိုထဲက စာအုပ္ေတြေရြးၿပီး ငွားဖတ္တာပဲ။ ၿမိဳ႕နယ္ျပန္ၾကားေရးစာၾကည့္တိုက္မွာလည္း အသင္း၀င္ၿပီး စာအုပ္ငွားဖတ္တာပဲ။ နယ္ကို အလည္သြားတာေတာင္ အဲဒီနယ္က ဘယ္စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဘယ္လို၀တၳဳမ်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို နယ္ခံထက္ေတာင္ ပိုသိၿပီး ငွားဖတ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ တခါ အဲဒီလို ငွားငွားဖတ္ေနတဲ့ ဆိုင္က စာအုပ္ဆိုင္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အေအးဆိုင္ဖြင့္လိုက္လို႔ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာမ်ား အဲဒီဆိုင္ေရွ႕ေရာက္တုိင္း အျပစ္ဖို႔စကား ေျပာျဖစ္တဲ့အထိပဲ။ အခုအထိလည္း ၀တၳဳေတြေနာက္ကို လိုက္တုန္းပဲဗ်။ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ေထာင့္တေနရာရာမွာ မွီၿပီး ၀တၳဳဖတ္ရတာဟာ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ဇိမ္ခံနည္းတမ်ိဳးလို႔ပဲ ဆိုရမလား”
“အဲဒီလို ၀တၳဳေတြဖတ္ခဲ့ရေတာ့ ဖတ္ေနရေတာ့ ၀တၳဳေတြထဲကေန ဘာေတြရသြားသလဲ”
အင္း ဒီလူေတာ့ စ တြယ္ေနၿပီလားဟု အေတြး၀င္လာမိသည္။ ဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ၊ သူသိခ်င္လို႔ သေဘာရိုးနဲ႔ ေမးတာျဖစ္မွာဟု ၀င္လာသည့္အေတြးဆိုးကို ဖယ္ရင္း “ရသြားတာကေတာ့ဗ်ာ အစုံပါပဲ။ မတူညီတဲ့ ဇာတ္အိမ္ေတြကေန မတူညီတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အေတြးအျမင္ေတြ ရတာေပါ႔” ဟု ခပ္ရိုးရိုးေျဖမိသည္။
“ဆိုေတာ့ အဲဒီ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အေတြးအျမင္ေတြက ခင္ဗ်ားအခု အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ အေထာက္အကူျပဳသလား။ က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ၀တၳဳေတြထဲကေန ခင္ဗ်ားလက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ အက်ိဳးျပဳတာမ်ိဳးမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသလားဆိုတာ”
“ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားတတ္လာတယ္”
“ကိုယ္ခ်င္းစာတရား။ အဲဒါက က်ေနာ့္လို ၀တၳဳမဖတ္တဲ့သူမွာလည္း ရွိႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား”
“ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ၀တၳဳေတြထဲမွာ ပါတဲ့ ေနရာမ်ိဳးစုံ ဘ၀မ်ိဳးစုံ စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြကို ၀တၳဳဖတ္တဲ့သူေလာက္ သိႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ေတြကို သိခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ား ခရီးေတြအမ်ားၾကီး သြားမွ ရႏိုင္တယ္။ လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ဖူးမွ စကားေျပာဖူးမွ သိႏိုင္တယ္။ ႏုိင္ငံေတြစုံေအာင္သြားမွ သိႏုိင္တယ္။ ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက စာေရးဆရာဟာ သူေျပာခ်င္တာေတြကို ၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေနတဆင့္ ေျပာျပသြားတာေတြရွိတယ္။ အဲဒီ ေျပာျပသြားတာေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ဒႆနေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေတြကို ခင္ဗ်ား သူတို႔ရဲ႕ ၀တၳဳေတြ မဖတ္ဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မရႏုိင္ဘူး”
“ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ၀တၳဳေရးသူေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြ ဒႆနေတြဟာ မွားယြင္းတာေတြမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ေထာက္သင့္တဲ့အခ်က္ပဲ။ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစတာမ်ိဳး ရွိႏုိင္တာကို က်ေနာ္လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀တၳဳဖတ္တာ ၀ါရင့္လာရင္ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ စာဖတ္၀ါး၀လာရင္ အဲဒီလိုစာမ်ိဳးေတြကို ခင္ဗ်ားေရွာင္တတ္လာလိမ့္မယ္”
“က်ေနာ္က ၀တၳဳေတြသာ မဖတ္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြၿပီးရင္ ဖတ္တာမ်ားလာတာကေတာ့ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြပဲ။ ဒီလိုစာအုပ္ေတြက်ေတာ့ တကယ္ရွိခဲ့ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေရးထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလူေတြအေၾကာင္း ဖတ္ျခင္းကေန က်ေနာ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိစရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္သြားတယ္။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာေတြကို ေရာက္သြားၾကသလဲဆိုတာကို က်ေနာ္သိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀တၳဳပုံစံနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ေရးရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆက္မဖတ္ေတာ့ဘူး”
“ခင္ဗ်ား ၀တၳဳမဖတ္ေပမဲ့ အဲဒီလို စာေပမ်ိဳးကို ဖတ္တယ္ဆိုတာ သိရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ၀မ္းသာတယ္။ က်ေနာ္ ၾကံဳဖူးတဲ့ တေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပဦးမယ္။ သူတို႔မိသားစုက ပညာတတ္မိသားစုပဲ။ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို လမ္းမွားလိုက္မိမွာစိုးလို႔ ၀တၳဳမဖတ္ခိုင္းတဲ့ မိသားစု။ ပယ္တာကေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြ မဖတ္ေစခ်င္လို႔ ပယ္တာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေရာေထြးတာေတြ မျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ဘယ္၀တၳဳကိုမွ ေပးမဖတ္ေတာ့တဲ့ အထိပဲ။ က်ေနာ့္အခ်က္ေလးခ်က္ထဲက နံပါတ္ႏွစ္သမားေတြေပါ႔။ သူတို႔ထဲက က်ေနာ္နဲ႔ အေတာ့္ကို ရင္းႏွီးတဲ့တေယာက္ကို ေမးၾကည့္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္၀င္တန္းၿပီးတဲ့အခါမွ ၀တၳဳေလးေတြ ဟိုတအုပ္ ဒီတအုပ္ ဖတ္ဖူးတယ္တဲ့။ တခါမွာ အဲဒီတေယာက္ဟာ ၀တၳဳတအုပ္ကို သဲၾကီးမဲၾကီး ဖတ္ေနတာ ျမင္လိုက္ရဖူးတယ္။ ၀တၳဳစာအုပ္ၾကီးကိုင္ၿပီး ဖတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာကေန ဖတ္ေနတာ။ ဖတ္ေနတာမ်ား ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္လဲဆို တထိုင္တည္းနဲ႔ တအုပ္လုံး ၿပီးသြားတဲ့အထိ ဇြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ဖတ္ေနတာ။ ဒီမွာ ေထာက္ျပလိုတဲ့အခ်က္က ငယ္ငယ္တုန္းက မဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း စိတ္၀င္စားရင္ ဖတ္လို႔ ရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ။ ဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိဖို႔ပဲ လိုတာ”
“က်ေနာ္လည္း ၾကားဖူးတာရွိတယ္။ ဒါက က်ေနာ့္လို ၀တၳဳမဖတ္တဲ့ ပညာတတ္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာကို ေထာက္ျပခ်င္တဲ့သေဘာပါ။ အရင္တုန္းက ဖတ္ခ်င္ဖတ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေတြ တာ၀န္ေတြ ပိလာတဲ့အခါ အလုပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္စာေပမ်ိဳးေတြသာ ဖတ္ႏုိင္ၾကၿပီး ၀တၳဳေတြဖက္ကို မလွည့္ႏုိင္ေတာ့တဲ့သူေတြ ရွိေနတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာအမ်ားစုေပါ႔။ တျခား နယ္ပယ္ေတြက ပညာရွင္ေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ သူတို႔ေတြကိုေရာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေျပာမလဲ”
ျပန္ေျပာဖို႔ ျပင္ေနစဥ္မွာပင္ စားေသာက္ဆိုင္မွ ၀န္ထမ္းက သူတို႔ဆိုင္ မၾကာခင္ ပိတ္ေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း လာေျပာသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္မွ ထဖို႔ ျပင္သည္။ ဘူတာသို႔ အသြား လမ္းတြင္ စကားဆက္ၾကသည္။
“ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ေစာေစာပုိင္းက ေျပာခဲ့သလိုပဲ၊ ခင္ဗ်ားလို လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ၀တၳဳမဖတ္အားတဲ့ လူမ်ိဳးေတြကို ေလ့လာဖို႔လိုၿပီ ဆိုတာပဲ။ ၀တၳဳမဖတ္ေသာ ပညာတတ္မ်ားကို ေလ့လာျခင္းလို႔ အမည္ေပးၿပီး စစ္တမ္းေကာက္ရမယ္ထင္တာပဲ”
“က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔လို လူတန္းစားတရပ္အေၾကာင္းကို အခ်ိန္ရရင္ ေလ့လာခ်င္ေသးတယ္။ ၀တၳဳေရလ်င္မွာ ေမ်ာပါေနေသာ လူမ်ားကို ေလ့လာျခင္းလို႔ အမည္ေပးမယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔ေတြ အခ်ိန္ရရင္ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ႔။ သြားၿပီဗ်ိဳ႕”
သူက သူ႔အိမ္သို႔ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ျပန္သလို က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္႔မိသားစုရွိရာ အိမ္ေဂဟာဆီသို႔ ရထားစီးၿပီး ျပန္သည္။ ရထားေပၚတြင္ ဖုန္းကိုယ္စီျဖင့္ ဂိမ္းေဆာ့သူေဆာ့၊ ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္သူၾကည့္ျဖင့္။ ေက်ာပိုးအိတ္ဇစ္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္လက္စ ၀တၳဳစာအုပ္ကို အိတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အေဖာ္မပါဘဲ နာရီ၀က္ေလာက္ စီးရမည့္ခရီးမွာ စာမ်က္ႏွာတရြက္ၿပီး တရြက္လွန္၍ ၀တၳဳစာအုပ္ဖတ္ေနရျခင္းေလာက္ ေကာင္းသည့္စည္းစိမ္ ရွိႏုိင္ပါဦးမည္ေလာ။
Comments