ေမာင္ေနာင္မြန္ ● အထီးက်န္ေသာအပိုင္းအစမ်ား

ေမာင္ေနာင္မြန္ ● အထီးက်န္ေသာအပိုင္းအစမ်ား
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၈

တေယာက္တည္းထိုင္ေနရေသာအရသာသည္ တခါတရံေတာ့ ေကာင္းသကဲ့သို႔ တခါေတာ့လည္း အလြန္ေနရခက္လွသည္။ ေတြးသည္။ ေငးသည္။ တကိုယ္တည္း ေရာက္တတ္ရာရာကိုရြက္လႊင့္မည္။ ထိုအရာမ်ားသည္သာ။ စကားေျပာေဖာ္လိုအပ္ လားဟုေမးလွ်င္ တခါတရံေတာ့လိုေလာက္သည္။ လူဆိုသည္က အစုအဖြဲ႔ႏွင့္ေနၾကသည့္ သတၱဝါမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ တေယာက္တည္းေနရသည္ကလည္း တမ်ဳိးေကာင္းေနျပန္သည္။ ပိုးအိမ္မ်ားထဲမွာရွိေနတဲ့ ပိုးေကာင္ေလးမ်ားဟာ တ ေကာင္ တည္းေနရတာရွိသည္။ ႏွစ္ေကာင္ပူးေနရတာရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ တေကာင္တည္းေနရသည့္ပိုးေကာင္ဆီမွ ပို၍ႏူးညံ့ေကာင္းမြန္ေသာပိုးသားမွ်င္မ်ားထုတ္ေပးသည္ဟုမွတ္ဖူးသည္။ တခါတခါေတာ့လည္း တေယာက္တည္းေနရသည္ ကိုက အေကာင္းသားဟု ေတြးမိသည္။

စိတ္ခံစားခ်က္ဆိုသည္က တက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္တတ္ေသာ ခ်ိန္သီးတလံုးကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ားဆီက တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈတို႔သည္ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ဖြင့္ဟေစသည္။ ေမာပန္းလိုက္၊ ေပ်ာ္ရႊင္လိုက္အျဖစ္မ်ဳိး။ လူတို႔သည္က ခံစားခ်က္ႏွင့္အသက္ရွင္ေသာသက္ရွိအေပါင္းအစုျဖစ္သည္။ သတၲေလာကတခုလံုးက ထိုသုိ႔ခံစားခ်က္ႏွင့္ အသက္ရွင္ၾက သည္မဟုတ္လား။ ခံစားခ်က္တို႔သည္ သက္ရွိိတို႔၏ ျဖစ္ပ်က္အလံုးစံုေသာေခတ္စနစ္တခုလံုးကို ေမာင္းႏွင္ေနခဲ့ၾကသည္ ျဖစ္မည္။ မီးပြိဳင့္မွမီးဝါမီးစိမ္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္။ နီလိုက္စိမ္းလိုက္ျဖစ္ေနေသာ ေရာင္စဥ္တန္းမ်ားသည္လည္း ခံစားခ်က္ျဖစ္မည္။

စာအုပ္မ်ားကိုေခါင္းနွစ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားကို မ်က္ေတာင္မခတ္စတန္းေငးၾကည့္ဖူးသည္။ တက္နိုင္သမွ်ေသာအျမင့္ဆံုးေတာင္ကိုတက္ခဲ့ဖူးသည္။ ေျခဆန္႔နိုင္သမွ်ျဖစ္ေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဆီသို႔ ခရုေကာက္ထြက္ဖူးသည္။ လူ႔ဘဝဆိုသည္မွာကလည္း ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔အတြက္ အဓိကပထမဟုတ္လား။ သိ႔ုေသာ္ တေယာက္တည္းထိုင္ေတြးေန ရသည္ကို ကြၽန္ေတာ္အလြန္သေဘာက်မိသည္။ အခ်ိန္ကာလသည္ လူ႔ဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္အတြက္ ၾကားခံျဒပ္ထုတခုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေသာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ အခ်ိန္သည္ ကဗ်ာျဖစ္မည္။ အနုအညာပစၥည္းတခုခုျဖစ္မည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ လူ႔ေလာကသမိုင္းတခုလံုး ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ခဲ့ၾကသည္ဟုတ္လား။

အခန္းဝရံတာဆီမွေလပူတခ်က္ကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ပူေလာင္ေသာေလထုထဲသို႔အတူတူေရာေႏွာထြက္သြားေသာထြက္ေလထဲတြင္ ငယ္ရည္းစားကိုသတိရေသာစိတ္ပါခ်င္ေနမည္။ ပံုသဏၭန္အတိအက်မရွိေသာ ရွင္သန္ရပ္တည္ခြင့္တရပ္ ပါလွ်င္ပါနိုင္သည္။ ေတြးေတာေနရေသာအခိုက္အတံ့သည္က ရုန္းကန္ေနရေသာအခိုက္အတံ့မ်ားပိုပင္ပန္းသေယာင္ပင္ျဖစ္ သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ စကားေျပာေဖာ္လိုေနေလသည္။

စကားေျပာေဖာ္ဆိုေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဆီတြင္ ေျပာစရာစကားမရွိေခ်။ ဘာေျပာရမည္နည္း။ ဘာအေၾကာင္းကို ေျပာၾက ရမည္နည္း။ ယခုထက္ထိမသိေသးေခ်။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က လူမႈဆက္ဆံေရးတြင္ ညံ့ဖ်င္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီမွထြက္လာေသာေလသံမ်ားကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္အလိုမက်ျဖစ္မိေသာ အခိုက္အတန္႔မ်ားရွိသည္။ သို႔အ တြက္ေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ဆီတြင္စကားေျပာေဖာ္မ်ား တျဖည္းျဖည္းရွားပါးလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ျဖဴ လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွလံုးသား တျဖည္းျဖည္းပါးလ်လာသည္။

ေဆးပညာတြင္ အထီးက်န္ျခင္းသည္ အလြန္အႏၲာရာယ္ရွိေသာ စိတၱဇေရာဂါျဖစ္သည္။ သတၱဝါတိုင္းတြင္ ခႏၶာရလာ ကတည္းက ေရာဂါဘယသည္က ရလာမည္ဟုေတြးေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုင္ေနရင္းစိတ္ထဲတြင္ မာကိုပိုလို၏ ကမ႓ာသစ္ခရီးကိုစိတ္ထဲဝင္ၾကည့္ဖူးသည္။ ေရႊေငြႏွင့္ ႂကြယ္ဝမႈမ်ားသည္ သူကို စြန္႔ဦးတီထြင္သူျဖစ္ေစခဲ့သည္မဟုတ္လား။ စိတၱဇသည္ နာမ္ဆိုေသာ္ ခႏၶာကိုယ္သည္ ရုပ္သေဘာျဖစ္မည္။ ဇီဝသက္ရွိမ်ားအတြက္အေျခခံလိုအပ္ခ်က္က ေရႏွင့္ေလဆိုေသာ အခါတြင္ စိတ္သည္တခါတခါ အရုိင္းဆန္တတ္ျပန္သည္။

အခန္းထဲမွ သစ္သားကုလားထိုင္ေလးသည္ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း သစ္ရြက္မ်ားႏွင့္အတူလႈပ္ယမ္းေနသည္။ တခုခုကို ဆံုးရႈံမည္စိုးေနေသာ လူတေယာက္၏ တတ္နိုင္သမွ်ေသာအဖတ္ ဆယ္မႈမ်ဳိးကို ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ျမင္ေတြ႔ရသည္။ အခန္းထဲတြင္ မီးအိမ္သဲ့သဲ့ေလးလင္းေနသည္။ တခါတခါ သက္ျပင္းမ်ားကို ဘရန္ဒီႏွင့္အတူ ေမ်ာခ်လိုက္သံၾကားရသည္။

ဒီအခန္းေလးထဲတြင္ အထီးက်န္ေနမႈကလည္း ဒီအခန္းေလး၏ လြတ္ေျမာက္မႈပင္ျဖစ္ေနသည္။

ေမာင္ေနာင္မြန္