ကုိႏုိင္း ● ေခတ္ျပတင္းတံခါးေပါက္

ကုိႏုိင္း ● ေခတ္ျပတင္းတံခါးေပါက္
(ေတာင္ေပၚေက်းလက္ေက်ာင္းအက္ေဆးတပုဒ္)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၈

အတြဲ (၆)၊ အမွတ္ (၁) ဇြန္လ၊ ၂၀၀၈ ထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္အခုအခ်ိန္မွာ အက္ေဆးအေရးအသားေတြကုိ စိတ္ဝင္စားေနပါတယ္။ အက္ေဆးဆိုတာကုိလည္း ႏွစ္သက္ေန ပါတယ္။ ဒီအက္ေဆးအေရးအသားေတြကုိဖတ္ၾကည့္လိုက္တဲအခါ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးသူ အမ်ားအျပား ေရးေနၾကတာေတြ႔ ရပါတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးသူေတြရဲ႕ အက္ေဆးေတြကုိေလ့လာၾကည့္ရင္၊ ႐ိုး႐ိုးစကားေျပ၊ စကားေျပာအေရးအသား ေတြထက္ ပုိၿပီးဆြဲေဆာင္မႈေတြကုိေတြ႕ရမွာပါ။ စကားလုံးအဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြ က်စ္လစ္တာ၊ နိမိတ္ပုံဆန္ဆန္ေရးဖြဲ႔ေနၾကတာေတြ ကုိေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အက္ေဆးအေရးအသားေတြက ေဆာင္းပါးမဟုတ္တာ ေတြ႕လိုက္ရသလို၊ ဝတၳဳမဟုတ္တာ ကုိလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကေရးခဲ႔ၾကရတဲ့ စာစီစာကုံးေရးပုံနဲ႔မတူကြဲျပားေနတာကုိလည္း ေတြ႔နိုင္ပါတယ္။ စာစီစာကုံးအေရးအသားေတြဟာ နိဒါန္း, စာကုိယ္, နိဂုံးဆိုတာေတြနဲ႔ေဘာင္ခတ္ထားပါတယ္။ ဒီေန႔ေရးေနၾကတဲ့အက္ေဆးေတြမွာေတာ့၊ နိဒါန္း, စာကုိယ္, နိဂုံးေတြ ေဘာင္မခတ္ဘဲ လြတ္လပ္စြာေရးဖြဲ႔ခြင့္ကုိ ရယူထားပါတယ္။ အက္ေဆးတပုဒ္မွာ ခံစားမႈကုိ ဦးစားေပးေရးဖြဲ႔ေနၾကပါတယ္။ ဒီခံစားမႈထဲမွာ ေခတ္ကုိႏြယ္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ၾကတဲ့အခါ၊ စာဖတ္သူ ေတြကုိပုိၿပီးစိတ္ဝင္စားေစေအာင္ဆြဲေဆာင္မႈကုိရသြားပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကလည္း "တကယ္ေတာ့ အက္ေဆး ဆိုတာ စာတိုေလးပါပဲ၊ ေရးတဲ့သူကသူ႔ကုိယ္ပုိင္ခံစားခ်က္၊ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြကုိတင္ျပတာပါပဲ"  လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။

အခု အက္ေဆးေတြမွာ စကားေျပေရးဟန္နဲ႔ စကားေျပာေရးဟန္ေတြနဲ႔ ေရးလာၾကတဲ့အခါ ပုိၿပီးလြတ္လပ္လာပါတယ္။ တခု သတိထားရမွာက အက္ေဆးတပုဒ္ထဲမွာ စကားေျပအေရးအသားေတြနဲ႔ စကားေျပာအေရးအသားေတြ ေရာေနမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ အရသာ ပ်က္သြားပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာၾကည့္တာက ေရးသူေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေပၚမွာ မူတည္ေန ပါတယ္။ မိမိေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ေျပာခ်င္တဲ့အခါမွာေတာ့ စကားေျပာဟန္နဲ႔ေရးသား တာ ပုိေကာင္းမြန္တာေတြ႔ရပါတယ္။ မိမိတင္ျပလိုတဲ့အေၾကာင္းအရာက ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေတာစရာျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ ေတာ့ စကားေျပအေရးအသားနဲ႔ေရးတာ ပုိသင့္ေတာ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုဟန္နဲ႔ေရးေရး လြတ္လပ္တဲ့ အေတြး အေခၚ ေတြ၊ လြတ္လပ္တဲ့အေရးအသားေတြက ရသေျမာက္ေနၾကပါတယ္။

ေခတ္အေၾကာင္းကုိလည္း ထင္ဟပ္ႏိုင္ပါတယ္။  ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေတြးေလးေတြေရးတတ္ရင္လည္း အက္ေဆးျဖစ္တာပါပဲ။ ေတြးစရာေတာ့အျမဲပါေနတတ္ပါတယ္။ စာေရးတတ္ေပမယ့္ အေတြးမပါရင္ေတာ့ အက္ေဆးလို႔ေျပာလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။

ဒီရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္မိတဲ့ ေဒးလီးအလဲဗင္းေန႔စဥ္သတင္းစာထဲက အက္ေဆးတပုဒ္ကုိ ခံစားမိတာျပန္မွ်ေဝ ခ်င္ပါ တယ္။ ေတာင္ေပၚေက်းလက္စာသင္ေက်ာင္းေလးကုိ ခံစားေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ အဲဒီအက္ေဆးက Daily ELEVEN ေန႔စဥ္သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ (ျဖဴသင္းလိႈင္) ရဲ႕ "ခ်စ္ေသာဟုိခို" ဆိုတဲ့ အက္ေဆးတပုဒ္ပါ။ ဒီအက္ေဆးေလးက ေက်းလက္ေဒသနဲ႔ ေတာင္ေပၚေဒသေက်ာင္းေလးကုိ အေျခခံထားၿပီး၊ ေက်ာင္းဆရာမေလးရဲ႕ခံစားမႈနဲ႔ ေခတ္ကုိပါေအာင္ ဆြဲယူၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။ ဆရာမျဖဴသင္းလိႈင္ကေတာ့ သူမရဲ႕ခံစားမႈကုိ ေတာင္ေပၚေဒသမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းကေလးနဲ႔ ပတ္ ဝန္းက်င္ျမင္ကြင္းကို လွလွပပေလးေရးဖြဲ႔ၿပီး ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။

“ၿပီးခဲ့တဲ့စညသင္ႏွစ္ေရာပဲ၊ စာသင္ေက်ာင္းရွိရာျပန္လာခဲ႔တဲ့ကြၽန္မကုိ ေဒသရာသီဥတုက  ေအးစက္အုံ႔ဆိုင္းလို႔ႀကိဳဆိုခဲ့ တယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထင္ေတာ့ ဇြန္လဆန္းပုိင္းဆိုတာ မိုးေတြမၾကာခဏရြာဖို႔ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ေစာေသးတယ္မဟုတ္ လား။ ေက်ာင္းကုိေရာက္စႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကြၽန္မက ေတာင္တန္းေတြဆီကေန သည္းႀကီး မည္းႀကီး ၿပိဳက်လာတဲ့မိုးကုိ မွန္ျပတင္းအနားမွာရပ္ၿပီး တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္တတ္ခဲ့တာ မွတ္မိေနတယ္။ အခုထိလည္း ေငးရတဲ့ျမင္ကြင္းပါပဲ။ စိတ္ ေတြလြင့္ပါးသြားရေလာက္ေအာင္ လွတယ္။ ျဖားေယာင္းႏိုင္တယ္။ အဆင့္ဆင့္ထပ္ၿပီး ေက်ာင္းရွိရာရြာကေလးကုိ ဝိုင္း ပတ္ထားတဲ့ေတာင္ေတြဟာ သည္းလာတဲ့မိုးေပါက္ေတြနဲ႔ ေတာင္ခိုးျဖဴျဖဴေတြၾကား တစစေပ်ာက္ကြယ္သြားပုံက သီးျခား ဆန္မႈကုိပုိၿပီး သိသာေစတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ဳိး”

ဒီအဖြင့္ေရးဖြဲ႔ထားတာကုိက လူအမ်ားနဲ႔ေဝးရာေဒသေလးကုိ သီးျခားဆန္တဲ့ျမင္ကြင္းေလးအျဖစ္ ျမင္သာေအာင္ေရးဖြဲ႔ျပ ထားပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေဒသေရာက္ဖူးသူတိုင္းစိတ္ထဲကေနလွမ္းျမင္ၾကည့္လိုက္ႏိုင္သလို ေတာင္ေပၚေဒသကုိမေရာက္ဖူးသူေတြကုိေတာ့ အေတြးနဲ႔ေတြးၿပီး မွန္းဆႏိုင္ပါတယ္။ ဒီထက္လွေအာင္ လြမ္းေမာဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ျပႏိုင္ပါေသးတယ္။ စာေရးသူေတြအတြက္ ဒီေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္လွပေအာင္ေရးဖြဲ႔ႏိုင္တာအတြးကုိ ဘယ္ေလာက္ အေသးစိတ္ပုံ ေဖာ္ျခယ္ မႈန္းႏိုင္တာေတြ ကြာျခားသြားပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆက္ဖြဲ႔ေရးတာက ၿမိဳ႕ျပေနခဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ ေဝးကြာလွတဲ့ ေတာင္ ေပၚေဒသကုိ တေယာက္ထဲေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခံစားခဲ့ရတာကုိ ျပန္ေျပာျပေနပါတယ္။

“အလုပ္ခန္႔စာေစာင့္ရတုန္းက ဘယ္ေဒသကုိက်က် သြားမွာပဲလို႔ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ကြၽန္မ၊ ေခါင္ေခါင္ဖ်ားဖ်ားေဒသေတြ၊ စစ္ေဘးမလြတ္တဲ့ေဒသေတြကုိ ကြၽန္မေရာက္သြားမွာစုိးရိမ္ၿပီး ဆိုင္ရာပုိင္ရာေတြကုိ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ေျပာတဲ့ အေဒၚျဖစ္သူကုိ အ သက္အရြယ္ရ, ရာထူးေတြရမွ ေတာထဲျပန္ထြက္ေနရရင္ ပုိဆိုးမွာ သြားစရာရွိ အခုပဲသြားထားလိုက္ေတာ့မယ္၊ လူတိုင္း ဒီလိုပဲသြားရမွာပဲလို႔ ျပံဳးျပံဳးေလးပုန္ကန္ခဲ့တဲ့ကြၽန္မ၊ ဒီအလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ယုံၾကည္မႈနဲ႔ စိတ္အားထက္ သန္မႈကုိပုိက္ၿပီး၊ ဂ်ာယန္ေျမေပၚကုိစၿပီး ေျခခ်မိခဲ့တယ္။ ေတာင္ေပၚကားလမ္းကေန ရြာနဲ႔ေက်ာင္းကုိ အေပၚစီးက လွမ္းျမင္ ရခ်ိန္မွာ တအံ့တၾသ ေပ်ာ္ရႊင္မိလိုက္တယ္။ ဒီလိုေတာထဲမွာ ဒီေလာက္ေသသပ္လွပတဲ့ေက်ာင္းကို  ေတြ႔ရမယ္ထင္ မထားခဲ့ မိတာ။

ေက်ာင္ဝင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြက စာသင္ေနရာကေန လာႀကိဳေပးၾကတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက ဘယ္လိုေႏြး ေထြးပါေစ။ ကုိယ့္ဘာသာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ႀကီးေမြးလာခဲ႔ပါေစ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ မသိမသာ တုန္လႈပ္လို႔ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့ တယ္”

ဒါေတြကေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာလို႔၊ လုပ္ငန္းခြင္စဝင္သူတိုင္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ၾကံဳေတြ႔ခံစားမိၾကရမွာပါ။ လူေနထူ ထပ္တဲ့ ေျမျပန္႔ကေန၊ ရုတ္တရက္ အေဝးေတာင္ေပၚေဒသကုိစေရာက္တဲ့ မိန္းကေလးအတြက္ ေတြးၾကည့္ရင္ သိနိုင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမိဳ႕ျပၾကီးက ေက်ာင္းေတြမွာရွိေနတဲ့လူမႈဆက္ဆံေရးထက္၊ ေတာရြာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ေတာင္ေပၚေဒသမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြရဲ႕လူမႈဆက္ဆံေရးဟာ အလြန္ကြာျခားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူမႈဆက္ဆံေရးေႏြးေထြးတတ္တဲ့ ေတာင္ ေပၚေဒသေက်ာင္းေလးေတြကုိ ဆရာ/ဆရာမေလးေတြ ဘာေၾကာင့္မသြားခ်င္ၾကတာလည္းဆိုတာ ေတြးၾကည့္နိုင္ပါတယ္။အခုေခတ္ႀကီးမွာ တိုင္းျပည္အက်ိဳးထက္ ကုိယ္က်ိဳးကုိၾကည့္တတ္တဲ့သူေတြမ်ားတာကုိ ဒီေနရာမွာျမင္ရနိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ရဲ႕တိုင္းျပည္မွာ တိုင္းျပည္အက်ိဳးအတြက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔နိုင္သူေတြ ပုိၿပီးေပၚေပါက္လာနိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပး နိုင္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ေတာင္ေပၚေဒသေက်ာင္းေလးကုိစတင္ေရာက္တဲ့ ဆရာမငယ္ေလးရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳကုိ ဆက္ေရးျပပါတယ္။

“ပထမဆုံးအေတြ႔အၾကံဳဟာ ရင္ခုန္စရာ မဲလိပ္ေတြပါတဲ့။ ကြၽန္မဖြင့္ခဲ့ရတဲ့မဲလိပ္ကေလးကေန, လွတပတ လက္ေဆာင္ေတာ့ မရခဲ႔။ တေန႔တာကုန္တိုင္း မလႈပ္ခ်င္ေအာင္ ပင္ပန္းလြန္းတယ္။ ညေနစာမစားျဖစ္ဘဲ ဖုန္းထဲကသီခ်င္းေတြကုိ ထပ္ျပန္ တလဲလဲနားေထာင္ျပီး၊ မလႈပ္မယွက္ အိပ္ေနျဖစ္တဲ့ ညေနေစာင္းေတြ အမ်ားသားေပါ့။

ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္က လူအသစ္ေတြရဲ႕စ႐ုိက္ေတြ၊ အျပဳအမူေတြတခ်ဳိ႕ကုိ လိုက္ေလ်ာညီေထြလက္ခံဖို႔၊ တခ်ဳိ႕ကုိ ဥေပကၡာ ျပဳတတ္ဖို႔၊ တခ်ဳိ႕ကုိျပန္ရင္ဆိုင္တတ္ဖို႔ အမ်ားႀကီးသင္ယူခဲ႔ရတယ္။ စာသင္ခန္းထဲက အခက္အခဲေတြကုိ လုပ္သက္ရင့္ ဆရာမေတြကုိေျပာျပ၊ တခ်ဳိ႕ေတြရဲ႕ေဖးမကူညီမႈဟာ ဒီေန႔ထိ မွတ္မွတ္ရရေပါ့”

စာေရးသူေတာင္ေပၚေဒသေက်ာင္းကေလးရဲ႕ ဆရာမေလး အစကနဦးေန႔ရက္ေတြကုိ ခက္ခဲစြာျဖတ္သန္းခဲ႔ရတာက ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။ ဒီလိုမိဘေတြရဲ႕အေဝးတေနရာမွာ ဘဝကုိရင္ဆိုင္ရင္း အေတြ႔အၾကံဳေတြ သင္ယူတတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ကုိလည္း ေလ့လာစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံေနထိုင္ၾကေတာ့ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြ မတူကြဲျပားၾကပါတယ္။ ဒီလိုမတူ ကြဲျပားတဲ့ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြ အျပဳအမူေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ  ေနထိုင္ဖို႔လိုတာကုိလည္း ေရးျပသြားပါတယ္။ ဒီလိုမတူညီတဲ့အက်င့္စရိုက္ေတြညီေအာင္ညိႇယူႏိုင္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူႏိုင္ဖို႔ ၿငိမ္း ခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔လည္း ဘယ္အရာေတြလိုအပ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဒီအက္ေဆးကေနတဆင့္ ျဖန္႔က်က္ ေတြးယူႏိုင္မယ္ဆို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြ မက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

“လိမၼာတဲ့ကေလးက ေမ်ာက္ေလာက္ေတာ့ ေဆာ့သတဲ့၊ ဒီမလိမၼာတုံးေတြေဆာ့ပုံကုိ ဘာနဲ႔မ်ား ခိုင္းႏိႈင္ရပါ့။ ငါေလေမ်ာက္ ေတြသာသြားသင္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္လို႔ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ မၾကာခဏ ေရရြတ္မိတယ္။ တကယ္တမ္း စာသင္ခန္းေလး ေသ ေသဝပ္ဝပ္ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မကေလးေတြဟာ ကြၽန္မကုိ မ်က္လုံးစိမ္းကေလးေတြနဲ႔ၾကည့္တယ္။ ခပ္ခြာခြာေန တယ္။ ဒီဆရာမဟာ စိတ္တိုတတ္လြန္းတယ္မဟုတ္လား။ သူမႀကိဳက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကလည္း မ်ားလွတယ္မဟုတ္လား။ စာသင္ခန္းဟာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာေကာင္းလြန္းတယ္လို႔ သူတို႔ေလးေတြ  ေတြးၾကမွာပဲ။ အဲဒီလိုအေနအထားကုိ ကြၽန္မစိတ္ အုိက္ေပမယ့္ မေျဖရွင္းတတ္ေသး။ သူတို႔ေနခ်င္တဲ့ပုံစံအတိုင္းထားလို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ”

ဒီေနရာမွာပုိၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ယူသြားပါတယ္။ ဒီစာသန္းခန္းေသးေသးေလးထဲက ကေလးအရြယ္ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြကုိ ဘယ္လိုကုိင္တြယ္မလဲ။ သူတို႔ကုိ ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္မလား။ သူတို႔စိတ္ဝင္စားတာေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ ကိုင္တြယ္မလား။ ခုံေပၚကုိမတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး  ဒဏ္ေပးလိုက္မလားဆိုတာေတြဟာ အေရးႀကီးေနပါတယ္။ ဒီျပႆနာဟာ ေနရာေသးေသးေလးကေန အလြန္က်ယ္ျပန္႔ႀကီးမားတဲ့ေနရာမွာပါ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ျပႆနာကုိေျဖရွင္း တတ္ဖို႔ပဲ အဓိကက်ပါလိမ့္မယ္။

“ကြၽန္မနဲ႔ ကြၽန္မကေလးေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရးကုိ အဆင္ေျပသြားေစတာ အေျခခံ မ်ဥ္းပန္းခ်ီေလးေတြလို႔ေျပာရင္ ပညာေရး ေကာလိပ္က ပန္းခ်ီနည္းျပဆရာေလးက ရယ္ေလမလားမသိ။ ကြၽန္မရဲ႕ပန္းခ်ီ Assingnment ရမွတ္က B။ ပုံေတြအခ်ဳိးက် ေအာင္ႀကိဳးစားေပမယ့္ ခဲသားက ဘယ္ေတာ့မွမသပ္ရပ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။

ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္က ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္ေလာက္ ေတာ္ေနဖို႔မလိုပါဘူး။ သူဆြဲတဲ့ပုံကေလးေတြဟာ ႐ိုးရွင္းၿပီး ေၾကာင္ပုံ၊ ပန္းပြင့္ပုံ၊ ကား၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ငါးကေလးစသျဖင့္ ကေလးေတြသိတဲ့ ပုံေလးေတြျဖစ္ရင္ သူတို႔လိုက္ဆြဲဖို႔ လြယ္ကူ ရင္လုံေလာက္ၿပီပဲ။ ပုံကေလးေတြ ပထမဦးဆုံးဆြဲျပတဲ့ေန႔က ကေလးေတြရဲ႕မ်က္လုံး လက္လက္ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ တက္ႂကြမႈေတြ၊ တဦးနဲ႔တဦးထားတဲ့ပုံေတြျပၿပီး ကုိယ္ဆြဲထားတဲ့ ပုံကေလးေတြကုိ တသသ မက္မက္ေမာေမာၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္ေလးေတြဟာ ကြၽန္မ ဒီေက်ာင္းကုိေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပထမဆုံးရခဲ့တဲ့လက္ေဆာင္ပါပဲ”

စာသင္ခန္းေသးေသးေလးကုိ ကုိင္တြယ္ႏိုင္ဖို႔နည္းလမ္းတခုကုိ သိလိုက္ရပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းေတြဟာ၊ ခက္ မယ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ထင္ထားသေလာက္ မခက္ခဲတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ျပႆနာေတြကေတာ့ ေျဖရွင္းရ အင္မတန္ ခက္ခဲေနပါလိမ့္ မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေသခ်ာေတြးၿပီး ေျဖရွင္းနည္းကုိရွာေဖြရင္ ေတြ႔ႏိုင္မွာပါ။ ျပႆနာကတျခား၊ ေျဖရွင္းနည္းပုံစံကတျခားျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခက္ခဲမႈေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနပါလိမ့္မယ္။ နည္းလမ္းရွိၿပီး မက်င့္သုံးနိုင္ရင္ေတာ့ ၾကာ သင့္တာထက္ပုိၿပီး ၾကာေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီအက္ေဆးေလးကေန အေျဖမ်ားစြာေပးေနပါတယ္။ အက္ေဆးေရးသူ ဆက္ေရး ျပသြားပါတယ္။

“ကြၽန္မရဲ႕ကေလးမွန္သမွ် ရာႏႈန္းျပည့္ေတာ္ေအာင္ တတ္ေအာင္ ကြၽန္မ, မသင္ႏိုင္ခဲ့။ မေအာင္မေနရစနစ္က နာမည္စာရင္း ရွိရင္ အတန္းတက္ေပးရတာမဟုတ္လား။ တျခားကေလးေတြေရးဖတ္တြက္ေနခ်ိန္မွာ ကႀကီး ခေခြး ဟန္က်ေအာင္ မေရး ႏိုင္ေသးသူေတြလည္း ပါတာပဲ။ အတန္းခ်ခြင့္မေပးလို႔စာမတတ္မွန္းသိသိနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ရေပမယ့္ ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မအစြမ္းရွိသမွ် အေကာင္းဆုံးသင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ယုံၾကည္မႈ၊ လိပ္ျပာသန္႔မႈကေတာ့ ကြၽန္မကုိယ့္ကုိယ္ေပးခဲ႔တဲ့ လက္ ေဆာင္”

“ဒီေက်ာင္းဟာ အစစအရာရာ၊ လူေတြအေၾကာင္း၊ စရိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ညိႇယူၿပီးေနတတ္ဖို႔ ကုိယ့္တေယာက္တည္းရပ္တည္ တတ္ဖို႔ အမ်ားႀကီးသင္ယူခဲ့ရတဲ့ေနရာေျပာရရင္ တိုက္ပြဲေသးေသးေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးတိုက္ခဲ့ရတဲ့ေနရာ”

ဆရာမျဖဴသင္းလိႈင္ေရးတဲ့အက္ေဆးေလးဟာလည္း အေၾကာင္းအရာေသးေသးေလးဆိုေပမယ့္ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ေတြ၊ မတူကြဲျပားတဲ့ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြကုိ ျပသြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ဆက္စပ္ျဖန္႔က်က္ေတြး ရင္လည္း ပုိၿပီးတန္ဖိုးရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ေတြ႔ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အက္ေဆးကုိ အဆုံးသတ္ထားတာကေတာ့။

“ကြၽန္မရဲ႕ဘဝတဆစ္ခ်ဳိးဝန္ထမ္ဘဝစတင္ခဲ့တဲ့ေဒသ၊ ေတာင္ေတြပတ္လည္ဝိုင္းၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ ေအးတိေအးစက္လည္း ႏိုင္တဲ့ေဒသကုိ ကြၽန္မကေတာ့ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသ ေရာက္သြားသြား ေမ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တကန္႔ႀကီး သိမ္းဆည္းမိလ်က္သားပါခ်စ္ေသာ ဟိုခိုေရ”

ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိတဲ့ အက္ေဆးတပုဒ္ကုိဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ကြၽန္ေတာ္မွ်ေဝမႈကုိရရွိခံစားတန္ဖိုးထားႏိုင္ၾကပါေစ။

ကုိႏိုင္း