ျပည္သစ္ဟန္ - စာၾကည့္တုိက္မ်ား တံခါးပိတ္ေနေသာအခါ

စာၾကည့္တုိက္မ်ား တံခါးပိတ္ေနေသာအခါ

ျပည္သစ္ဟန္

(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာာ ၂၉၊ ၂၀၁၈

အဂၤလိပ္​အႏုပညာနဲ႔ သုခုမ ​ေဝဖန္​​ေရးဆရာ"ဂြၽန္​ရပ္​စကင္​း"က ဤသုိ႔ဆုိဖူးသည္​။

လူမ်ဳိးတမ်ဳိးဟာ စာ​ေပကုိအထင္​​ေသး​ေနရင္​၊ အႏုပညာကုိ အထင္​​ေသး​ေနရင္​၊ သဘာဝကုိ အထင္​​ေသး​ ေနရင္​၊ ​ေမတၱာ က႐ုဏာကုိ အထင္​​ေသး​ေနရင္​၊ ပုိက္​ဆံကုိခ်ည္​း မက္​​ေမာ​ေနရင္​ အဲဒီလူမ်ိဳးဟာ ၾကာ႐ွည္​ခံမွာမဟုတ္​ဘူး။

အထူးသျဖင္​့ စာ​ေပႏွင္​့ဆက္​စပ္​ၿပီး ​ေျပာခ်င္​ပါသည္​။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏အားလပ္ခ်ိန္အသုံးျပဳမႈကုိ စာနယ္ဇင္းႏွင့္ မည္မ်ွဆက္စပ္ေနေသးေၾကာင္း ေတြးေတာမိ သည္။

ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီေလ်ွာက္လွမ္းေနေသာ ယခုလုိအခ်ိန္တြင္ ယခင္အာဏာ႐ွင္အဆက္ဆက္က အေန အထားထက္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္အတူ အၿပိဳင္းအရိုင္းေပၚ ထြက္ႏုိင္ခြင့္႐ွိလာၿပီျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ လုံးခ်င္း စာအုပ္ေတြလည္း ယခင္က တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္ မၾကာခဏထြက္႐ွိလာသည္ကုိေတြ႔ရပါသည္။

လြတ္လပ္စြာေရးသားေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခြင့္ႏွင့္အတူ စာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္တြင္မကပဲ အျခားေသာလုံးခ်င္းမ်ားျဖစ္ ေသာ အတၳဳပၸတၱိ စာအုပ္ေတြ၊ လုံးခ်င္းဝတၳဳစာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ေရးဆုိင္ရာ စာအုပ္ေတြ၊ သမုိင္းဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြ စသည္ စသည္ျဖင့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚေနႏုိင္ေရးသည္ လုိ လားေတာင့္တအပ္ေသာ အရာဟူ၍ ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။

ျပင္ပ စာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္ႏွင့္ အျခားစာေပနယ္ပယ္မ်ားတြင္သာမကပဲ ကေလးစာေပဖြံၿဖိဳးတုိးတက္လာမႈ ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတြင္းစာၾကည့္တုိက္ႏွင့္ ေက်ာင္းျပင္ပစာၾကည့္တုိက္မ်ား ျပန္လည္အသက္ဝင္လႈပ္႐ွားႏုိင္ မည္လားဟူ၍ မရဲတရဲျဖင့္ေမ်ွာ္လင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္မရဲတရဲျဖင့္ဆုိရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏စာၾကည့္တုိက္ပုံသဏၭာန္မ်ိဳးစုံ ေရြ႕လ်ားေပ်ာက္ကြယ္လာခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္ ခန္႔႐ွိၿပီဟု မွန္းဆမိပါသည္။

ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ဆုိလ်ွင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ကေလးေတြအၾကား စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္း၏ ပရိဝဏ္အတြင္းမွာ ႐ွိေနႏုိင္ သည္ဟူေသာ အဆက္အစပ္ေတြပင္ အေတာ္ေလး ေဝးကြာေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းျပင္ပစာၾကည့္တုိက္မ်ားမွာလည္း ပုိ၍ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္၍ေနၾကပါသည္။

စာအုပ္အငွားဆုိင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သပ္၍လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္တျဖည္​းျဖည္​း ေပ်ာက္ကြယ္ေန ၾကသည္ကုိ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သိကြၽမ္းခင္မင္ရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတခ်ဳိ႕မွာ ထူးထူးျခားျခားက်န္ခဲ့ေသာ (၁၀)ႏွစ္ဝန္းက်င္ ခန္႔ေလာက္ကပင္ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ပုံစံျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ကုိ ခ်ီးမြမ္းမိရင္း ယခုကာလတြင္ အံ့ ဩဖြယ္ရာေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သူတုိ႔၏လုပ္ေဆာင္ပုံမွာ ေတာနယ္တဝုိက္မွ နီးစပ္ရာ၊ စိတ္သေဘာတူ ညီရာစာသင္ေက်ာင္း(၁၀)ေက်ာင္း ေပါင္း႐ုံးျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထုိေက်ာင္း(၁၀)ေက်ာင္းမွာ တစ္လၾကာလ်ွင္ စာအုပ္မ်ားအားလုံးစုစည္းၿပီး တေနရာတည္းတြင္စုေဝးေပါင္း ေဆုံၾကသည္။ ဖတ္ၿပီး သားစာအုပ္ႏွင့္ မဖတ္ရေသးေသာ စာအုပ္မ်ားကုိ ဖလွယ္ၾကရင္းျဖင့္ တစ္လတခါ ျပန္လည္စု႐ုံးၾကရင္း ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ကုိအသက္သြင္းေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ သူတုိ႔၏ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ႏွင့္အတူ စာဖတ္႐ွိန္ျမင့္တင္ေနပုံကုိ ေလးစားမိသြားပါသည္။ အမွန္တကယ္ သူတုိ႔၏ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္သည္ ယခုကြၽန္ေတာ္တင္ျပသည္ထက္ခက္ခဲေသာ အေျခ အေနမ်ား အမ်ားအျပား႐ွိပါသည္။

နယ္ၿမိဳ ႔မွာေနထုိင္ေသာစာေရးဆရာ "ေမာင္ခုိင္လတ္" ထံမွ ေလွ၊သေဘာၤတုိ႔ျဖင့္ သယ္ယူၾကရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ေတာက စာသင္ေက်ာင္းဆီေရာက္ဖုိ႔ မုိးရြာေသာကာလမ်ားတြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာႏွင့္သယ္ေဆာင္ ၾကရသည္။ ဤကဲ့သုိ႔တင္ျပရျခင္းမွာ ဆရာ"ေမာင္ခုိင္လတ္" ႏွင့္အတူ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္လုပ္ေဆာင္ ေနၾကေသာ ကြၽန္ေတာ့မိတ္ေဆြဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ကုိယ္အားကုိယ့္ခြန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ ၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ရင္းႏွီသိကြၽမ္းရာ ရန္ကုန္စာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္မွ လွဴဒါန္​းေသာစာအုပ္မ်ားႏွင့္အတူ မိမိကုိယ္တုိင္ဝယ္ေသာ စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ကုိ အသက္ဆက္ေနၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ လက္လွမ္းမီသမ်ွ စာေပခ်စ္စိတ္ႏွင့္ စာဖတ္႐ွိန္ျမႇင့္တင္ ေနၾကေသာ အဝန္းအဝုိင္းေလးတခု႐ွိေနသည္ကုိ ခ်ျပၾကည့္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

က်န္ခဲ့တဲ့ရက္အနည္းငယ္က ကြၽန္႔ေတာ္၏တူမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သူ စာေအာ္က်က္ေနသည္ကုိ ၾကည့္ လုိက္မိပါသည္။ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းစာအုပ္မဟုတ္ေသာ (လက္ဖက္ရည္တြင္ အသင့္ေဖ်ာ္အထုပ္)အသင့္ အေမးအေျဖပါၿပီးသား စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွ စာမ်ားကုိ ေအာ္က်က္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အသင့္ က်က္လုိက္ ႐ုံဟူ၍ ဆုိရမည္ပင္။

ကြၽန္ေတာ္ၾကားသိဖူးေသာ ပညာေရးဟူသည္ "စာကုိလည္းသင္ရင္း စိတ္ကုိလည္း သင္ရာသည္။ ဘာေတြကုိေတြးရမည္ဆုိသည္ ထက္ ဘယ္လုိေတြးရမည္ကုိ သင္ယူျခင္းမည္ေပသည္" ဟူ၍ ဆရာႀကီး ဦး​ေအာင္​သင္​းေျပာဖူးသည္ကုိ မွတ္သားမိပါသည္။

ဆရာ၊ ဆရာမက ေတြးေတာတတ္ေအာင္၊ ေတြးေတာစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ အေလ့အထုံခ်ေပးျခင္းသည္ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းထဲမွ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၏တာဝန္၊ အားထုတ္ရမႈႏွင့္ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ သင္ယူအားထုတ္မႈအဆင့္ထိသြားရေသာ အရာဟု၊ ဆရာႀကီးေတြ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ကုိ ျဖန္႔က်က္ဆင့္ပြားမိေသာ ပညာေရးပုံစံျဖစ္ပါသည္။

ယခုပညာေရးသည္ အသင့္က်က္ဖုိ႔ရာသာ ျဖစ္ေနသည္ကုိစိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ ယင္းသုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ေတြးေတာ စဥ္းစားတတ္ေသာ အေလ့အထုံေတြကုိ စာဖတ္ျခင္းမွသာ အနီးစပ္ဆုံး ပုိ႔ ေဆာင္ေပးႏုိင္သည္ဟူ၍ ယူဆမိပါသည္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေစ၊ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္ေစ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားျဖစ္ေစစသည္ စသည္ျဖင့္ လူတုိင္းစာဖတ္ျခင္းဆီမွသာ ထုိအရာေတြကုိ ေမ်ွာ္လင့္ႏုိင္စေကာင္း ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း စာသင္ေက်ာင္းမ်ားသည္ စာၾကည့္တုိက္ေတြႏွင့္ ေဝးေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ စာသင္ေက်ာင္းျပင္ပသည္လည္း စာၾကည့္ တုိက္ေတြႏွင့္ ေဝးေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ အငွားဆုိင္ေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ စဥ္းစားေတြးေတာျခင္းအလုပ္အတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳ ေပးမည့္ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အျခားေသာကိစၥမ်ားက ေနရာဝင္ယူေနၿပီျဖစ္ပါသည္။

စာဖတ္ျခင္းအတြက္ ေနရာအေတာ္ေလး ပါးလ်ားသြားၿပီလားဟူသည္မွာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ စာၾကည့္ တုိက္မ်ားနည္းပါး သြားျခင္းႏွင့္အတူ လစ္ဟာမႈတခုကုိ ခ်ိန္ထုိးျပသေနသလုိပင္ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံတႏိုငံ၏ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈသည္လည္း စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ စာေပအႏုပညာအေပၚ သက္ေရာက္မႈ ႐ွိေနပါသည္။ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းေသာ၊ ဝမ္းစာေရးအတြက္ လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ေနရေသာ ျပည္သူထုအတြက္ စာဖတ္ျခင္းဆီမေရာက္ႏုိင္သည္မွာ လက္ေတြ႔ က်ေသာအခ်က္တခ်က္ပင္။

ႁခြင္းခ်က္ေတာ့႐ွိပါမည္။ စာေပႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ စာၾကည့္တုိက္ႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏အနာဂတ္ စသည္ တုိ႔သည္ ဆက္စပ္အက်ဳိးျပဳေနေသာ ပုံရိပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထုိပုံရိပ္မ်ားသည္ စာဖတ္သူနည္းပါးလာေသာ၊ စာၾကည့္တုိက္မ်ား နည္းပါးလာေသာ ေခတ္ေရစီးမွာ အဘယ္သုိ႔မ်ား လွပႏုိင္မည္လဲ။ ကြၽန္​​ေတာ္​တုိ႔တ​ေတြ ဘယ္​လုိပူး​ေပါင္​းလုပ္​​ေဆာင္​ၾကမလဲဆုိသည္​မွာ အ​ေရးႀကီး​ေသာအခ်က္​တ​ခုပင္​ျဖစ္​သည္​။ 

အထူးသျဖင့္ စာ ၾကည့္တုိက္မ်ား တံခါးပိတ္ေနေသာအခါေပါ့...။

ျပည္သစ္ဟန္