ထက္လူေအာင္ ● စစ္ပြဲအေၾကာင္း ေတြးမိျခင္း

ထက္လူေအာင္ ● စစ္ပြဲအေၾကာင္း ေတြးမိျခင္း
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၈

လူသား၏အေရျပားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာထိုင္ခုံမ်ားေပၚတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးသူမ်ား ထိုင္ေနၾကသည္။ ေသနတ္သံ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာတဲအိမ္မ်ားတြင္ စစ္ေဘးေရွာင္ဒုကၡသည္မ်ား ေနထိုင္ေနၾက၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမ်ားရွိ မိုက္က႐ိုဖုန္းမ်ားကထြက္ေပၚလာေသာအသံမ်ားသည္ ငိုသံမ်ား နာက်င္ေအာ္ဟစ္သံမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားေအာက္ရွိေျမျပင္ထဲတြင္ပုန္းလွ်ဳိးးေနၾကေသာ ေျခတု လက္တုမ်ား ေျမျပင္ေပၚသို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားရွိသစ္ပင္မ်ားတြင္ ဒဏ္ရာသစ္သီးမ်ားသာ သီးပြင့္ေနၾကသည္။ ပန္းပင္မ်ားသည္လည္း အရက္ပ်ံနံ႔သာထြက္ေနေသာ ပန္းပြင့္မ်ားသာ ပြင့္ေနၾက၏။ အေဖမဲ႔ အေမမဲ႔ေသာကေလးငယ္မ်ားသည္ ေကာင္းကင္မွ က်ေရာက္လာေနသည္။ လူသူ တိတ္ဆိတ္ေနေသာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ရြာမ်ားကို မီးခိုမ်ားႏွင့္ ယမ္းခိုးေငြ႕မ်ားက အေဖာ္ျပဳေပးေနၾကသည္။ ေဆးရုံမ်ားသည္ လည္း ႐ုံျပည့္႐ုံလွ်ံေအာင္ပြဲခံေနဆဲျဖစ္သည္။

လူမ်ဳိးဘာသာ အသားအေရာင္မ်ားကိုမခြဲျခားပဲ အားလုံးကိုသာတူညီမွ် ဆက္ဆံသည္မွာ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းႏွင့္ေသနတ္ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားရွိ ေဟာ္တယ္အေကာင္းစားႀကီးမ်ား၊ အစည္းအေဝးအခန္းမမ်ားတြင္ အနားယူေနဆဲျဖစ္ သည္။ ေတာေတာင္မ်ားဆီသို႔သြားေရာက္ရန္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးေခ်။ ပစ္ခတ္ၿပီးသားက်ည္ဆန္မ်ားျဖင့္ စီထားေသာ "ျမန္မာျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ" ဟူေသာစကားကားလုံးသည္ အနည္းငယ္ရြဲ႕ေစာင္းေနသည္။လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္လာေသာေသနတ္သံမ်ားသည္ ပန္းမဝင္ႏိူင္ေသးေပ။ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား သည္လည္း တစ္ခါတရံလာတတ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ပုံတြဲရိုက္ရသည္ကို ေပ်ာ္ ေနပုံရသည္လားမသိေပ။ အခုခ်ိန္ထိ ရြာတန္းရွည္ေနတုန္းျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ေနရ ေသာေခတ္ႀကီးျဖစ္သည္။ အဆက္မျပတ္ ေရြ႕လ်ားရွင္သန္ေနေသာစစ္ပြဲမ်ားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနေသာေခတ္ႀကီးသာ ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။

စစ္ပြဲကလူငယ္မ်ားကိုသတ္ျဖတ္သြားခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲကိုျပန္လည္သတ္ျဖတ္ေပးရန္ မိခင္မ်ားကို ေတာင္းဆိုေနေသာ အသံမ်ားက ဆူညံေနသည္။ စစ္ပြဲက မိခင္မ်ားကို သတ္ျဖတ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲကိုျပန္လည္သတ္ျဖတ္ေပးရန္ မိုး ေကာင္းကင္ႀကီးအားေတာင္းဆိုေနေသာ မိခင္မ်ား၏အသံမ်ားသည္ ျမည္ဟည္းလ်က္ရွိသည္။ စစ္ပြဲကမိုးေကာင္းကင္ႀကီး အား သတ္ျဖတ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲအားျပန္လည္သတ္ျဖတ္ေပးရန္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးက ေျမျပင္ႀကီးအားေတာင္းဆိုသံမ်ားသည္ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ စစ္ပြဲသည္ မေသေသာအသက္ကို ရွိသြားခဲ႔ၿပီဟု ေႂကြးေၾကာ္လ်က္ ရွိေနေတာ့သည္။

စစ္ပြဲအေၾကာင္းေတြးမိသည့္အေတြးမ်ားက ဆိုးဝါးခါးသက္လြန္းလွသည္။ စာသင္ေက်ာင္းပ်က္မ်ားက ကေလးငယ္မ်ား၏ အိမ္မက္မ်ားကို လြင့္စင္သြားေစသည္။ မိသားစုမ်ား၏ခ်စ္ပုံျပင္မ်ားသည္ ေသြးညီႇနံ႔မ်ားျဖင့္ အဆုံးသတ္ေနရသည္။ အိမ္ အပ်က္အစီးမ်ားၾကားတြင္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေလးမ်ားသည္ လဲေလ်ာင္းေနရသည္။ ရြာပုန္းရြာေရွာင္မ်ား၏ ညမ်ားသည္ အလင္းေရာင္မရွိ။ ေၾကာက္လွန္႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ တိတ္ဆိတ္မႈကသာ ႀကီးစိုးေနသည္။ ထိုအေၾကာင္း အရာမ်ားကို ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္းျမင္ေတြ႕ရမႈမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေတြးေတာလိုက္မိသည္။

စစ္ပြဲအေၾကာင္း ေတြးမိတဲ့အခါ

ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလး
ပြဲေတာ္လူအုပ္ထဲက ေကာင္းကင္ကိုတက္သြား
ဘယ္ကေလးလက္ထဲက လြတ္သြားသလဲ
သ႔ူလက္ထဲ ေနာက္တစ္လုံးဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံရွိရဲ႕လား
ငါေတြးမိသလို သူ႔နားရွိတဲ့လူေတြ ေတြးမိပါ့မလား။
စစ္ပြဲနားက ရြာေလး
စာသင္ေက်ာင္းေလး ပ်က္စီးသြား
ကေလးေတြရဲ႕အိမ္မက္မ်ား
ေကာင္းကင္ကိုတက္သြား
ဘယ္ကေလးေတြ မိဘနဲ႔ကြဲသြားလဲ
ငါမေတြးမိေတာ့ဘူး
ငါမေတြးခင္ ငါ့ဦးေခါင္းကိုက်ည္ဆန္မွန္သြားခဲ့။

စစ္ပြဲအေၾကာင္းကိုေတြးမိတဲ႔အခါမွာ ေသျခင္းတရားသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အလြန္နီးကပ္သြားေတာ့သည္။ မေသေသာ အသက္ကိုရရွိထားေသာစစ္ပြဲကို ရပ္တန္႔ႏုိင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နည္းပါင္းစုံျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္း ေလ်ွာက္ပြဲမ်ား၊ ဂီတပြဲေတာ္မ်ား၊ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ျပပြဲမ်ားက်င္းပကာ အႏုပညာျဖင့္ တားဆီးခဲ႔ၾကသည္။ ေတြ႔ဆုံေဆြး ေႏြးမႈမ်ားျဖင့္ အေျဖရွာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ပြဲသည္ ေရာက္ရွိေသာအရပ္ေဒသတြင္ အစဥ္ရွင္သန္ႏုိင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲအေၾကာင္းကို ေတြးမိလိုက္တိုင္း နာက်င္ခံစားမႈမ်ားသာေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲအ ေၾကာင္းကို နာက်င္စြာမေတြးေတာ့ပဲ ေသနတ္သံေတြတိ္တ္ဖို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔အတြက္သာ ကြၽ န္ေတာ္ ေတြးေတာေနမိေတာ့သည္။ ကဗ်ာေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရးေနမိေတာ့သည္။ ရြတ္ဆိုေနမိေတာ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ၿငိမ္းေအးလွပေသာ ကဗ်ာ စာသားေလးမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ထံေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။

တနဂၤေႏြ စိတ္ကူး

စိတ္ကူးေလးကို ေကြးၿပီးလႊင့္တင္လိုက္တယ္
မိုးတိမ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္တင္းေႏွာလို႔
သက္တံျဖစ္သြားမလား
ငွက္ကေလးေတြ ေလးျမားအထင္နဲ႔
ေၾကာက္ေနေလမလား
မိုးစက္ဆိုလည္း မိုးစက္
ႀကယ္ဆိုလည္း ၾကယ္
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခင္တြယ္ရတယ္
ေရာက္ေလရာမွာ ပန္းေတြပြင့္ဖို႔ပဲ
ေသနတ္သံေတြ တိတ္ဖို႔ပဲ
သတ္ျဖတ္မႈေတြ မျဖစ္ဖို႔ဘဲ
ဘယ္အရာနဲ႔ထိထိ
ၿငိမ္းေအးမႈအသံသာ မည္ခ်င္တယ္
အရွိန္ကုန္တဲ့အခါ
ေတာေတာင္ေတြေပၚ က်ေရာက္ခိုလႈံရင္း
စိမ္းလန္းေသာ ေခတ္ေတြ
ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ႏွစ္ေတြ
ေအးျမေသာ ျမစ္ေတြနဲ႔
စိတ္ကူးေလး စီးဆင္းပါေစ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေသာေခတ္ႀကီးကို လွမ္းေငးမိေသာ ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္ကူးေလးသည္ ေသနတ္သံေတြၾကားတြင္ ပုန္းကြယ္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားမည့္ေန႔ရက္မ်ားကိုေစာင့္စားရင္း ကဗ်ာေလးကို ကြၽန္ေတာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္ဆို ေနမိသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ရွိေနေသာမိုးတိမ္မ်ား၊ ငွက္ကေလးမ်ားသည္ စိတ္ကူးေလးကိုေစာင့္စားေနဆဲျဖစ္သည္။ စိတ္ ကူးေလးႏွင့္အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမစြာစီးဆင္းဖို႔ ျမစ္မ်ားကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲျဖစ္သည္။

ထိုေန႔မ်ားကို ေရာက္ရွိဖို႔ရန္ ေဝးကြာ၍ေနဆဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာေခတ္ကိုေရာက္ရွိဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရဆဲ။ မေသေသာစစ္ပြဲမ်ားကို ရပ္တန္႔ဖို႔ လူသားသည္ အၿမဲႀကိဳးစားေနဆဲ။

ထက္လူေအာင္