ေမာင္စြမ္းရည္ - ျပည္ပမွာ စာမူခ

ေမာင္စြမ္းရည္ - ျပည္ပမွာ စာမူခ
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၉၊ ၂၀၁၉

ႀကီးက်ယ္ေအာင္ေျပာရရင္ စာေရးလို႔ ထုတ္ေဝသူကေပးတဲ့ အဖိုးအခကို “`ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ” လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့စကားလံုးပါပဲလား။ ဘယ္သူက ဘယ္တုန္းက တီထြင္သံုးစြဲလိုက္တာလဲ မသိလိုက္ရလို႔ ဒီစကားလံုးတီထြင္သူကို ဂုဏ္ျပဳဂါရဝမျပဳလိုက္ရဘူး။ ဘာပဲေခၚေခၚ စာမူခလည္း ‘ေငြ’ ၊ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခလည္း ‘ေငြ’၊ ေငြအသျပာပါပဲ။

စာေရးေနရင္းက မ႐ိုးမရြျဖစ္လာလို႔ ‘ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ’ ဆိုတာကို ျမန္မာစာလံုးေပါင္း အဘိဓာန္ထဲ လွန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မပါဘူးဗ်။ အ့ံေရာ။ အစိုးရကထုတ္တဲ့ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းအဘိဓာန္ဟာ ပညာရွင္အဖြဲ႕နဲ႔ ထုတ္တာပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွထုတ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးထုတ္စာအုပ္ပါ။ ေရွးအဆက္ဆက္စာအုပ္ ေတြကိုလည္း မွီျငမ္းျပဳမွာ မလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခဆိုတာ မေတြ႕မိပါ။ ‘ဉာဏ္’ ေတာင္မေတြ႕မိဘူး။ ဒါနဲ႔ ယုဒသန္ အဘိဓာန္ လွန္ရွာၾကည့္ေတာ့ ပါသဗ်ာ။ ‘ဉာဏ္ပူေဇာ္’ တဲ့။ ‘ခ’ ေတာ့မပါဘူး။ ဒါကတာ့ စာေရးဆရာညဥ္အတိုင္း စကားရင္းျမစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ ဝါသနာေပါ့ေလ။ ေက်ာင္းဆရာ စာေရးဆရာဆုိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ လိုရင္းကို မေရာက္ေတာ့ဘူး။

ေျပာခ်င္တာ(ေရးခ်င္တာ)က ဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဗမာျပည္ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာျဖစ္ေစ၊ အေမရိကကို ျမန္မာဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာျဖစ္ေစ သူတို႔စိတ္ဝင္တစား ေမးတတ္တာက အေမရိကမွာ စာေရး သလား၊ ေရးတဲ့အခါ ဝင္ေငြဘယ္ေလာက္ရသလဲ။ ဘာနဲ႔စားေနသလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြပါပဲ။ စားတာကေတာ့ အေမရိကန္အစိုးရက အသက္ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္သူေတြကို ဆီ၊ ဆန္၊ ဂ်ံဳ၊ ဆား၊ အသား၊ ငါး စတဲ့ စားစရာဝယ္ယူဖို႔ လတ္မွတ္ထုတ္ေပးထားတယ္။ ေဆးလည္း အခမဲ့ကုသခြင့္လတ္မွတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ လူမႈဖူလံုုေရးေထာက္ပံ့ေငြဆိုၿပီး ေငြလည္းေပးထားပါတယ္။ သားသမီးေတြကလည္း လုပ္ေကၽြးပါတယ္။ သမီးငယ္နဲ႔အတူေနေတာ့ အိမ္လကေထာင့္ေလးရာေက်ာ္ကို သမီးကပဲေပးရတာေပါ့။ စာေရးတဲ့ဝင္ေငြမရွိပါ။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာသာမက ဂ်ပန္၊ ဥေရာပတို႔မွာလည္း စာေရးလို႔ေတာ့ျဖင့္ ဝင္ေငြမရွိပါ။ မေပးၾကပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ ေရးၾကသားၾက၊ ထုတ္ေဝၾကတာျဖစ္လို႔ စစ္အာဏာရွင္ တိုက္ခိုက္ေရးစာေတြကိုသာ ေရးသားျဖန္႔ေဝၾကတာကိုး။ ေရာင္းရင္ေတာ့လည္း ဝယ္ဖတ္သူ (အားေပးသူ) ရွိတန္သေလာက္ ရွိမွာပါပဲ။ ဂ်ပန္မွာလည္း ထုတ္တယ္။ အေမရိကမွာလည္း ထုတ္ၾကတာပါပဲ။ အဓိကမွာေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ကို တိုက္ဖ်က္ေရးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း ဝင္ၿပီးကေလာင္ေသြးၾကတာလည္းရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္းမွာကတည္းက စာေပေရးသားလာၾကသူေတြပဲ မ်ားပါတယ္။

ျပည္ပကိုေရာက္လာၿပီး ျပည္ပထုတ္စာနယ္ဇင္းေတြမွာ စာလံုးဝေလာက္မေရးတဲ့ စာေရးဆရာဆိုလို႔ စာေရးဆရာေမာင္သာရပဲရွိပါတယ္။ သူကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ‘အသျပာမေပး စာမေရး’ဟု ဆိုတဲ့မူခ်ထားတယ္။ စာမူေတာင္းလာရင္ ဘာစာမ်ိဳးယူမလဲ။ ၀တၳဳတိုလား၊ ၀တၳဳရွည္လား။ ဘယ္ႏွစ္အုပ္ထုတ္မွာလဲ။ စာမူခဘယ္ေလာက္ ေပးမွာလဲ။ ေမးလိုက္တာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲဆိုတာထက္ ‘ဘယ္ေလာက္ေပး’လို႔ပဲ ေျပာေလ့ရွိတာပါ။ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေပး၊ ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ေထာင္ေပး စသျဖင့္ ေတာင္းပါတယ္။ မေပးဘူး ဆိုေတာ့လည္း မေရးဘူးေပါ့။


ေမာင္သာရေျပာေလ့ရွိတာက ‘မင္းတုိ႔က ေစ်းျဖတ္တာ’တဲ့။ ဒီမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုက ေရးခ်င္တာကိုး။ သူမ်ားက စာနယ္ဇင္းေတြမထုတ္ရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္ဘာသာထုတ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ အခမဲ့ ေဝငွခ်င္တာ။ ကိုယ္ကေရးခ်င္တာကိုး ဆိုၿပီးေျပာရပါတယ္။ ေရးခ်င္တာကလည္း စစ္အာဏာရွင္ တိုက္ဖ်က္ေရးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က အမ်ားသူငါ ခံရသေလာက္ပဲသိတာ။ စစ္အစိုးရရဲ႕ ေနာက္ခံသေဘာသဘာဝနဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ၊ ယုတ္မာရက္စက္ ႐ိုင္းစိုင္းပံုေတြကို အက်ယ္အျပန္႔ စနစ္တက်သိၾကတာမွ မဟုတ္တာ။

ဆရာေအာင္ဗလဆိုရင္ ပထမ ‘ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္’ထုတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ‘ဗုိလ္ေနဝင္းဇာတ္လမ္း ႐ႈပ္သမွ်’တို႔၊ ‘ဦးေနဝင္း၏ ျပာတဆုပ္’တို႔ စတဲ့စာအုပ္ေတြ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ လမင္းတရာ စာေပကိုေအးဝင္းဆိုရင္ ဖိုးသံေခ်ာင္းရဲ႕ ‘ယာေတာက သာေဗ်ာ’စာအုပ္ကိုထုတ္တယ္။ တင္မိုးရဲ႕ ‘ဗုဒၶနဲ႔ေတြ႕ ဆံုျခင္း’ ထုတ္ပါတယ္။ ေမာင္ရစ္တုိ႔ ေမာင္စိုးခ်ိန္တို႔ဆိုရင္ စာေစာင္ေတြလည္းထုတ္၊ စာအုပ္ေတြလည္း ထုတ္ပါတယ္။ ေမာင္စိုးခ်ိန္က ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ့ ေမာင္စြမ္းရည္’’ ဆိုတဲ့စာအုပ္ ဝါရွင္တန္က ဓူဝံစာေပ ေအာင္ေက်ာ္ဦးကဆိုရင္ ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ ‘မိႈင္းမွသည္ မိုးထိေအာင္’ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တယ္။ ေအာင္ေစာဦးက ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွစ္ ၁၃၀ ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္စာအုပ္’ထုတ္ပါတယ္။ အဲ မိုးမခ ေမာင္ရစ္ က ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ ‘သူငယ္ခ်င္းတင္မိုး’ စာအုပ္ထုတ္ေဝေတာ့ သူကလည္း ေရာင္းတယ္။ စာေရးဆရာကိုလည္း ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ေဒၚလာ ၃၀၀ ေပးပါတယ္။ ဒါအမ်ားဆံုးပဲ။ ဒီေလာက္လိမၼာတဲ့ကေလး လည္း ေတြ႕ဘူးေပါင္။

အသံလႊင့္ဌာနေတြကေတာ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေဒၚလာ၂၀- ၃၀ လားမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္လတခါ ေပါင္းၿပီးေပးတာ ၂၀၀ ဆီ ရတာပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ လြတ္လပ္တဲဲ့အာရွအသံမွာ ဦးဝင္းေဖနဲ႔တလွည့္စီ လႊင့္ၾကတာက ရတာပါ။ စာနယ္ဇင္းေတြကေတာ့ မရတာမ်ားပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေရးရတာ အျမတ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒါေတြျပန္စုၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ စာအုပ္ထုတ္မွာပါ။

စာေရးဆရာဆိုတာ စာမေရးပဲ မေနႏိုင္လို႔စာေရးၾကတာဆိုတာကို ၾကာေလသေဘာေပါက္ေလပါပဲ။ ေငြရဖို႔ေရးတာ၊ စာေရးၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳမွာဆိုရင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာေတြက ငတ္မွာပါပဲ။ ထုတ္ေဝသူေတြက စားေလာက္ ေအာင္ေပးၾကရင္ေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့ေလ။

ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၈ ဒီဇင္ဘာ ၃