သာထက္ေအာင္ ● လူေရာင္စုံ၊ ဘဝေရာင္စုံ၊ စိတ္ေရာင္စုံ

သာထက္ေအာင္ ● လူေရာင္စုံ၊  ဘဝေရာင္စုံ၊  စိတ္ေရာင္စုံ
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၆၊  ၂ဝ၁၉

ေဆာင္း။  ရန္ကုန္ေဆာင္း......။ နွင္းမက်၊ ျမဴမျမင္၊ အေႏြးထည္တင္စရာမလိုေတာ့တဲ့ ေဆာင္းမဆန္ေတာ့တဲ့ ရန္ကုန္ ေဆာင္း။ ရန္ကုန္မွာ ေဆာင္းေပ်ာက္တာၾကာၿပီလုိ႔ ၾကားစကမယုံ။  ခုေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳရၿပီ။ တေန႔ေရ ၂ ခါခ်ဳိးရ၊ တညလုံး အဲယားကြန္းဖြင့္အိ္ပ္ရ၊ ဟိုနား သည္နားသြား ေခြၽးတလုံးလုံး။ ကဆုန္ နယုန္ ေစြ႕ေစြ႕ခုန္တဲ့ရာသီဆို စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားရဲ။   "ဒီလိုပဲ ေနရတာေပါ့၊ ေႏြက် မီးကလည္း မၾကာ မၾကာ ပ်က္သကြ။ ပန္ကာဖြင့္မရ၊ အဲယားကြန္းဖြင့္မရ။ ေရတင္လုိ႔မရ၊ ျခင္ ကကိုက္ ယပ္ေတာင္ေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔၊ ဒီလိုဒုကၡမ်ိဳးက ၾကဳံဖူးသူမွ ခံစားနားလည္ႏုိင္တာပါ" ကြၽန္ေတာ့္အကိုက သူ႔ေခြၽးစို ေနတဲ့ စြပ္က်ယ္အက်ႌလဲရင္း ရန္ကုန္ေႏြရဲ့ ေလာကငရဲခံစားမႈကို ညည္းျပေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ရုံမွတပါး ဘာမွ မတတ္နိုင္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ပဲမ်က္စိေမွာက္ၿပီး အဖတ္မွားသလား၊ ဦးေနွာက္ကပဲ အမွတ္မွားသလားေတာ့မသိဘူး၊ ရန္ကုန္တိုင္းဝကခကေျပာဆိုပဲ၊ ရန္ကုန္ဟာေနေပ်ာ္တဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္လာၿပီတဲ့။ ဘယ္သတ္မွတ္စံေတြဘယ္ အ ေျခခံအခ်က္အလက္ေတြအေပါ့။

အဘယ္ကမာၻ႔ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေျပာသလဲေတာ့မသိဘူး။ လက္ရွိ မဟာရန္ကုန္ကေတာ့ က်ဳိးပဲ့ေနတဲ့ပလက္ေဖါင္း ေတြ၊ ပုပ္ပြနံေစာ္ေနတဲ့လမ္းေဘးအမႈိက္ပုံေတြ ၊ ကိုက္တတ္တဲ့ပိုင္ရွင္မဲ့ ေခြးေလ ေခြးလြင့္ေတြ၊ ၿမိဳ႕က်က္သေရကိုမဲ့ေစတဲ့သူ ေတာင္းစားေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္စရာေနရာမရွိေလာက္ေအာင္ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ၊ စည္းကမ္းမဲ့ေမာင္း ေနတဲ့ယာဥ္ေတြ၊ အမ်ားျပည္သူ နားမခ်မ္းသာေအာင္ တဂြီဂြီျမည္ေနတဲ့ ေလာ္စပီကာေတြ၊ ျခင္အမ်ားေပ်ာ္စံရာ ေရ မစီးတဲ့ေျမာင္းပုပ္ေတြ၊ ညဆို တေယာက္တည္းမထြက္ရဲေလာက္ေအာင္ လုံျခံဳမႈကင္းမဲ့ေနတာေတြ၊ မူးယစ္ေဆး၊ ၂ လုံး ၃ လုံး၊ ေဘာလုံး၊ ကာရာအိုေက မာဆတ္ မာစြတ္ေတြနဲ႔ အကြပ္မဲ့ၾကမ္းျဖစ္ေနတာေတြကို ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ မေျဖ ရွင္းနိုင္ေသးပဲ ရန္ကုန္ဟာ ေနေပ်ာ္ဖြယ္ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ ဘယ္လိုပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကပဲေျပာေျပာ လက္ေတြ႕မက် ျပည္သူနဲ႔ ကင္းကြာတဲ့ အျမင္ အေျပာမို႔ လက္ခံနိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ့အားနည္းခ်က္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေမြးရာပါ ဝသီ လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အလုပ္ထက္ အေျပာကေရွ႕ေရာက္ေနၿပီး ပိုေမာက္လြန္ကဲစြာေျပာတတ္ၾကလုိ႔ လူရီစရာျဖစ္ခဲ့ ေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။ ဥပမာ... ျမန္မာ့အားကစား ကမာၻလႊမ္းရမည္တို႔၊ ေနာင္ဘယ္ႏွႏွစ္မွာ စင္ကာပူေက်ာ္ရမည္တို႔၊ ကမာၻမွာ အလွဆုံးတိုင္းျပည္တို႔။ ခုခ်ိန္ဟာ ဝါးလုံးေခါင္းထဲမွာ ကိုယ့္ဝပ္က်င္းေလးထဲမွာပဲ အဟုတ္ႀကီးထင္ေနလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ႏြားကိုယ္ ေခ်ာတယ္ေျပာ႐ုံနဲ႔ တကယ့္ႏြားေခ်ာႀကီးျဖစ္မလာပါဘူး။

စစ္ႀကီးၿပီးစ ဂ်ပန္ေတြ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္တုန္းက သူတုိ႔ထားတဲ့စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး၊ သူတုိ႔ဇဲြ လုံလဝိရိယမ်ိဳးရဲ့တဝက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မရွိခဲ့ပဲ အႂကြားသန္ရုံေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေန႔ စင္ကာပူ၊ ကြၽန္းႏိုင္ငံေလး။ ဘာ သယံဇာတမွမထြက္တဲ့ တံငါၿမိဳ႕ေလး။ ေဟာ... အခုကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆုံး ၅ နိုင္ငံထဲစာရင္းဝင္သြားၿပီ။ သယံဇာတေတြေပၚဖင္ ခုထိုင္ထားတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီး။ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆုံနိုင္ငံစာရင္းက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြညံ့ေနသလဲ အေျဖရွာသင့္ၿပီ။ အာဏာရထားသူကလည္း သူ႔အာဏာ လက္မလႊတ္ရေရးကို ေရွ႕တန္းတင္တယ္။ အာဏာလက္လႊတ္ လိုက္ရတဲ့အဖြဲ႕ကလည္း အာဏာျပန္ရေရးအတြက္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရဆိုတဲ့အသိပဲရိွတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ဒဏ္ နွစ္ေပါင္း မ်ားစြာခံလိုက္ရေတာ့ လူေတြရဲ့အေတြးအေခၚ ပညာအရည္အခ်င္း၊ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ နိမ့္က်ပ်က္စီးၿပီး တိုင္းျပည္ႀကီးပြား ဖို႔ထက္ ကိုယ္မိသားစုအေနအစားေခ်ာင္ဖုိ႔ေလာက္ပဲ စဥ္းစားလာၾကတာ အလြန္ဝမ္းနည္းဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္တိုင္းျပည္ မွ လူခြၽန္လူေတာ္လူေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ စုေနတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူဆိုး လူယုတ္ ေဝေလေလ အိေယာင္ဝါးဆိုတာ ဘယ္နိုင္ငံမွမကင္းပါဘူး။ အဲ.. အဲဒီလူဆိုးလူယုတ္ ေဝေလေလေတြ ေရွ႕တန္းေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ..ေသခ်ာတယ္၊ အဲဒီႏုိင္ငံမ်ဳိး ဆင္းရဲတြင္းက ဘယ္ေတာ့မွမတက္ေတာ့ဘူး။ ေရးလက္စနဲ႔ ေရးပါရေစဦး။

ကေန႔ ကမာၻ႔ၿမိဳ႕ႀကီးတုိင္း ကားလမ္းပိတ္ဆုိ႔တဲ့ျပႆနာရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စင္ကာပူမွာ Traffic ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမား မား မရွိဘူး။ အဓိကကေတာ့ စနစ္ပါပဲ။ ဇီးရြက္ေလာက္ရွိတဲ့စင္ကာပူၿမိဳ႕မ်ဳိးကုိ ကားဖုိးတတ္ႏုိင္တုိင္း ကားဝယ္ခြင့္ျပဳလုိက္ရင္ စင္ကာပူမွာ ေျခခ်စရာေနရာေတာင္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အစိုးရက စနစ္တခုဖန္တီးရတယ္။ ကားဝယ္ခ်င္ရင္ ကားဝယ္ ခြင့္ ပါမစ္တေစာင္ရွိရမယ္။ ကားအင္ဂ်င္အၾကီးအေသး၊ ကားအေဟာင္းအသစ္ေတြေပၚမူတည္ၿပီး ပါမစ္တေစာင္ ၂ ေသာင္း ၃ ေသာင္းကေနၿပီး ၇ ေသာင္း ၈ ေသာင္းအထိရွိတယ္။ အဲဒီပါမစ္ရဲ့သက္တမ္းက ၁ဝ နွစ္ပဲရွိတာမို႔ ကားအသစ္တစီးဝယ္ၿပီးသံေခ်းကိုက္ေအာင္ေမာင္းမယ္လုိ႔ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႔။ ၁ဝ နွစ္ျပည့္ရင္ၿပီးၿပီ။ သက္တမ္းကုန္ၿပီ။ ဆက္စီးခ်င္ေသးရင္ ပါမစ္ အသစ္ထပ္ဝယ္။ ကားတစီးရဲ့တန္ဖိုးကလည္း ဆစ္ဒနီမွာ ၃ ေသာင္းမျပည့္တဲ့ Toyota ကားမ်ဳိးကို စင္ကာပူမွာဝယ္ရင္ ၅ ေသာင္းအထက္မွာရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ပါမစ္နဲ႔ ကားဖိုးေပါင္းရင္ ကားအသစ္တစီးဝယ္စီးခ်င္ရင္ ေဒၚလာတသိန္းေက်ာ္မရွိပဲနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္လုိ႔မရဘူး။ ဆိုလိုတာက စင္ကာပူမွာ ေတာ္ေတာ့္လူ ကားမစီးႏိုင္ဘူး။ အစိုးရက ကားစီးေရကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ယာ ဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈမျဖစ္ရေလေအာင္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ စီမံရတာပဲ။ ကားမရွိမျဖစ္တဲ့သူ၊ အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြေလာက္ပဲကားဝယ္စီးၾကၿပီးသာမန္ျပည္သူေတြကေတာ့ Public transport ကိုပဲ အားထားၾကရတယ္။ အစိုးရကလည္း ျပည္သူ ေတြစိတ္မညစ္ရေလေအာင္ ဘတ္စကား ရထားတက္စီ အားလုံးလြယ္ကူအဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ စင္ကာပူ မွာ လူေတြအိမ္ရွင္မေတြ အလုပ္ကျပန္လာမွ ခ်က္ဟယ္ ျပဳတ္ဟယ္ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ရပ္ကြက္တိုင္းလိုလိုမွာ  Hawker လုိ႔ေခၚတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြရိွၿပီး ဘီယာကအစ ဟင္းမ်ဳိးစုံတေနရာထဲမွာ ေစ်းႏႈန္းသက္သာစြာနဲ႔ ဝယ္စားလုိ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့... လမ္းေဘးေစ်းသည္ဆိုတာ ရွိဖုိ႔မလိုေတာ့ဘူး။ ေရႊျပည္ႀကီးက ဆရာႀကီးမ်ား စီမံခန္႔ခြဲပုံေကာင္းလိုက္ပုံက ေစ်း သည္ေတြ ကမ္းနားလမ္းဖက္ပို႔လုိက္ေတာ့ ဆိုင္ေတြခမ်ာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္။ ဟိုတုန္းကစည္ကားလွတဲ့ ေလဟာျပင္ ညေစ်းကို လမ္းမိေသးေတာ့။

ခရီးပမ္းလာၿပီး ႏြမ္းနယ္ပုံရတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အကုိက "မင္းအနိွပ္ခံမလားလုိ႔ေမးေတာ့" "သိပ္ေကာင္း တာေပါ့" လုိ႔ မဆိုင္းမတြေျဖမိတယ္။ မွန္တာေျပာ ခ်မ္းသာပါေစ။ ဘယ္လိုသရိုးသရီစိတ္နဲ႔ မွမဟုတ္ပါဘူး။ ေညာင္းလြန္း ညာလြန္းလုိ႔ပါ။ ဆစ္ဒနီမွာ အနွိပ္ခံဖုိ႔ စိတ္မကူးရဲပါဘူး။ တ႐ုတ္ေတြ ထိုင္းေတြဖြင့္တဲ့မာဆတ္ေတြမွာ တကယ္နွိပ္တာမဟုတ္ပဲ ဆီလူးၿပီးပြတ္တာ နာရီဝက္ကို ေဒၚလာ ၃ဝ ေပးရပါတယ္။ အလုပ္ပင္ပမ္းလြန္းလုိ႔ ေညာင္းရင္ အညာကသယ္လာတဲ့ သစ္သားဘုလုံးနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာဖိႀကိတ္တြန္းေပေတာ့ပဲ။

သူတုိ႔ေခၚသြားတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာနဲ႔ ရန္ကင္းအနီး ႏွစ္ထပ္တုိက္ႀကီး၊ ေရွ႕မွာ မိန္းကေလး အလွျပင္ဆုိင္ျပထားၿပီး ေနာက္မွာ ေတာ့ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စီးပြားျဖစ္ဖြင့္ထားတဲ့ဆုိင္ႀကီးပါ။ တရားဝင္လား တရားမဝင္လားဆုိတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ မဟာရန္ကုန္မွာ အဖြံ႕ၿဖိဳးအတိုးတက္ဆုံးက ကာရာအိုေက၊ မာဆတ္နဲ႔ ဘီယာဆိုင္ ေတြပါပဲ။ ရန္ကုန္သားေတြ ဘီယာလည္းႀကိဳက္တတ္ သီခ်င္းလည္းဆိုတတ္၊ ေညာင္းလည္းေညာင္းတတ္သကိုး။ တနာရီမွ က်ပ္ ၆၀၀၀။ တခ်ဳိ႕မ်ား ေန႔တိုင္းလာဆိုပဲ။ အနွိပ္ခံရင္းဗဟုသုတအေနနဲ႔စပ္စုၾကည့္ေတာ့ ၁ နာရီ ၆၀၀၀ ဆိုေပမယ့္ သူတုိ႔ကို အလုပ္ရွင္က ၁၂ဝဝပဲ ရွင္းေပးတာတဲ့။ ေနစရာ စားစရာေပးထားတယ္။ ပိုင္ရွင္ကလည္း လိုင္းေၾကးေတြ ပုလိပ္ေၾကးေတြ ဆိုင္ခန္းငွားခေတြနဲ႔ဆိုေတာ့....။ သူတုိ႔ခမ်ာ ဆိုင္ကေပးတဲ့လုပ္အားခထက္ လာအႏွိပ္ခံတဲ့ေဖါက္သည္ေတြရဲ့ မုန္႔ဖိုးကိုပဲ အဓိကထားရတာ။ တခ်ဳိ႕က် မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ၁ ေသာင္း ၂ ေသာင္းပစ္ေပးတာရွိေပမယ့္  ....အကိုၾကီးရယ္...မလြယ္ပါဘူး၊ လက္ကသရမ္းခ်င္ေသးေတာ့ ေတာ္ေတာ္သည္းခံရတယ္။ အင္း.....လုပ္စားရတာ မလြယ္ပါ့လား။ ေျပာရင္း အလုပ္မပ်က္ ႏွိပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကို အေငးသားၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ရိုးပုံရိုးလက္ပါ၊ ေတာရုပ္ကေလးေတာင္ မေပ်ာက္ ခ်င္ ေသး။ ဝါးခယ္မဘက္ကတဲ့။ အဖမရွိေတာ့၊ အေမက ေတာမွာ။ ဒီကရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ အေမ့ေဆးဖိုး ညီမေလးေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ရတယ္တဲ့။ ဇတ္နာေအာင္ေျပာေနတာလား တကယ္လားဆိုတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ၾကားရတာစိတ္ေတာ့ မေကာင္း။

လူတန္းစားကြာဟမႈ သိပ္ႀကီးတဲ့နိုင္ငံေတြမွာ၊ အမ်ားစုႀကီးက ဆင္းရဲတြင္းသိပ္နက္ေနရင္ လူလူူခ်င္း ခိုင္းေစနိွပ္စက္တတ္ၾကပါ တယ္။ လူ႔လုပ္အားကိုလည္း ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရတတ္ၾကပါတယ္။ အိမ္ကားဒရိုင္ဘာ ေဂါက္အိတ္ထမ္းတဲ့သူ၊ အိမ္ေဖၚ ၾသစေတ လ်မွာ ရွာလုိ႔မရပါဘူး။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာတဲ့ ကာရအိုေကနဲ႔႔ အနွိပ္ခန္းယဥ္ေက်းမႈေတြေၾကာင့္ ဘဝပ်က္ သြားတဲ့ကေလးမေလးေတြရွိသလို အိမ္ေထာင္ပ်က္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသားေတြလည္းအမ်ားၾကီးတဲ့။ ၾကာေတာ့....လူေတြပဲေလ..။ နွဲ႔ပါမ်ားေတာ့ ၿငိကုန္ၾကတာေပါ့။ ရုပ္ကေလးသနရုပၸရွိေတာ့ ကေလးမေလးခမ်ာ ေငြနဲ႔ အျမႇဴခံရ၊ ကယ္တင္ ရွင္ႀကီးသဖြယ္.. အေျပာေကာင္းသူကိုယုံစားမိေတာ့ မယားငယ္ေတြျဖစ္။ တခ်ဳိ႕ ညႀကီးသန္းေကာင္ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေရာက္လာ၊ သူမွသူ၊ သူနဲ႔မွ အႏွိပ္မခံရရင္ ခုပဲ လဲေသးေတာ့မယ့္ပုံမ်ဳိး။ ၿပီးေတာ့ တေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္။ တခ်ဳိ႕က် ေဘာလုံးပြဲကုိ တီဗြီၾကည့္ရင္း အႏွိပ္ခံ၊ ေဘးမွာ ဘီယာပုလင္းနဲ႔ ေလာကစည္းစိမ္အျပည့္ယူရင္း ေဘာလုံးပြဲေအာင္ရင္ ေရာ့...အင့္ဆို အထပ္လိုက္ေပးခဲ့ေတာ့ ကေလးမေလးေတြကလည္း ဒီလူၾကီးလာပါေစပဲ ဆုေတာင္းေနေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္း ေတြ ႐ႈပ္ကုန္။

အင္း... .... ေခတ္ရဲ့စနစ္ရဲ့သားေကာင္ေတြ...။ ေငြရွိရင္ ဘာမဆိုလုပ္လုိ႔ရတဲ့တိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာ ဆင္းရဲတဲ့သမီးပ်ဳိေလးေတြရဲ့ ဘဝဟာ ႀကိဳးတန္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရသလို အခ်ိန္မေရြး ယိမ္းယိုင္ၿပိဳလဲသြားနိုင္တယ္။  စာသံေပသံနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေလးေျပာရရင္   "ပစၥဳပၸေႏၷ အာဟာရ ပရိေယသိက ဒုကၡ" လက္ရိွဘဝမွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရွာေဖြဖန္တီးရတဲ့ ပင္ပမ္း ဆင္းရဲျခင္းလုိ႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။   ။

(ဆက္ေရးပါဦးမည္)  
သာထက္ေအာင္
၂၅၊ ၂ ၊ ၂၀၁၉