ေမာင္လူေပ - ဆန္ဖရန္စစၥကို (၄) (၅)

ေမာင္လူေပ - ဆန္ဖရန္စစၥကို (၄) (၅)
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၉

ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕ကို ငလွ်င္ေဘးဒါဏ္သင့္ထားေသာ အုပ္ပံုဘဝမွ ၿမိဳ႕သစ္အျဖစ္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရာတြင္ စီမံကိန္းေရးဆြဲေရးႏွင့္ ဆင္ေျခဖုံးေဒသ ဖြ႕ံၿဖိဳးမႈ ေလ့လာေရးအသင္း (San Francisco Planning and Urban Research Association)ဟူ၍ အေသအခ်ာဖြဲ႕ကာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စီမံကိန္းကို ရည္တို၊ရည္ရွည္၊ ေနာင္ႏွစ္ငါးဆယ္စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ၾကသည္။

ထိုစီမံကိန္းမွ အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ေသာ ဆင္ေျခဖံုးမွ ၿမိဳ႕တြင္းအထိေျပးဆြဲသည့္ ထေရာ္လီရထားလမ္းမ်ားျဖစ္သည့္ J,K,L,M ႏွင့္ M လိုင္းတို႔သည္ ေနာင္ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ၾကာေသာ ယခုအခ်ိန္အထိ သံုးစြဲေနဆဲျဖစ္ၾကသည္။ မီးၿငိမ္းသတ္ရာတြင္သံုးရန္ သီးသန္႔ေရေလွာင္ကန္မ်ား၊ ေရလိုင္းမ်ားကို၊ ေရပန္႔စက္မ်ားကို တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ေရဆိုးထုတ္ပိုက္လိုင္းမ်ား အျပင္ ေရဆိုးသန္႔စင္စက္ႀကီးမ်ားပါ တည္ေဆာက္သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုင္ရာမ်ားအတြက္ လိုက္နာရန္စည္းကမ္းသစ္မ်ား ထပ္မံေရးဆြဲသည္။


ထို႔အျပင္ ၿမိဳ႕ေနလူထု တိုးတက္မ်ားျပားမည္ကို ႀကိဳတင္တြက္ဆၿပီး ဆန္ဖရန္စစၥကိုႏွင့္ မိုင္ေပါင္းႏွစ္ရာနီးပါးေဝးကြာသည့္ ေတာင္တန္းႀကီးေပၚမွာ Hetch Hetchy Reservoir, Herch Hetchy Aqueduct, O’Shaughnessy Dam စသည့္ ေရေလွာင္ကန္၊ ေရကာတာဆည္ႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ထိုေရမ်ားသည္ ေတာင္ထိပ္ရွိႏွင္းမ်ားအရည္ေပ်ာ္ရာမွ က်ဆင္းလာသည့္ သဘာဝေရသန္႔မ်ားျဖစ္ရာ အလြန္ၾကည္လင္ေအးျမလွ၏။ သဘာဝေရသန္႔မ်ားကို ဆန္ဖရန္အေရာက္ ေရပိုက္လံုးႀကီးမ်ား၊ ေရတြန္းစက္မ်ားျဖင့္ သြယ္တန္းႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုတိုင္ေအာင္ ေသာက္ေရ သံုးေရအတြက္မပူရပဲ သံုးစြဲေနရသည္မွာ ထိုေခတ္က ဦးေဆာင္သူမ်ား၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားေၾကာင့္ဆိုလွ်င္မမွား။

ၿမိဳ႕ကိုျပန္လည္တည္ေဆာက္ၿပီးေၾကာင္း ျပသႏိုင္ရန္အတြက္ ငလွ်င္လႈပ္ၿပီး ကိုးႏွစ္အၾကာ ၁၉၁၅တြင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ပနားမား ပစိဖိတ္ ကုန္စည္ျပပြဲႀကီး (Panama-Pacific International Exposition) ကို လက္ခံက်င္းပခဲ့သည္။ ဆန္ဖရန္စစၥကိုဟုဆိုလွ်င္ ငလွ်င္ဒါဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့သည့္ၿမိဳ႕ဟု သိထားၾကသည့္ ကမ႓ာ့ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွ ေရာက္လာၾကသူအေပါင္းမွာ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးအျဖစ္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ထားၿပီးေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ျဖစ္၍သာ ယံုၾကည္သြားၾကရ၏။

၁၉၂၉တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသမိုင္း၌ အဆိုးဝါးဆံုးစီးပြားပ်က္မႈ (Great Depression) ႏွင့္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရာတြင္ နယူးေယာ့ခ္၊ ခ်ီကာဂိုစသည့္ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားစြာ ဒုကၡပင္လယ္ေဝခဲ့သည္။ ဘဏ္မ်ားစြာ ေဒဝါလီခံရသည္။ လူမ်ားစြာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ကာ အငတ္ေဘးဆိုက္ခဲ့သည္။ ထိုေဘးဆိုးႀကီးတြင္ ဆန္ဖရန္စစၥကို မပါဝင္ခဲ့။ ခိုင္ခန္႔ေသာ စီးပြားေရးအေဆာက္အဦမ်ားျဖင့္ က်ားကန္ႏိုင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ဆန္ဖရန္အေျခစိုက္ဘဏ္မ်ား မၿပိဳက်ေအာင္ ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့သည္။


အလုပ္လက္မဲ့မ်ားအတြက္ အလုပ္အကိုင္ဖန္တည္းေရးအတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားစြာ အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ရာတြင္ ပင္လယ္ေကြ႕တံတားဟုေခၚေသာ(Bay Bridge) ႏွင့္ ဂိုးလ္ဒင္းဂိတ္တံတား ( Golden Gate Bridge ) တို႔သည္လည္း ပါဝင္သည္။ ၁၉၃၆ႏွင့္၁၉၃၇ တို႔တြင္ ထိုတံတားႏွစ္စင္းကို ေရွ႕ေနာက္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးမ်ား ပိုမိုလြယ္ကူလာခဲ့သည္။ ပင္လယ္ေကြ႕တံတား (Bay Bridge) အလယ္ရွိ ရတနာကၽြန္း ( Treasure Island ) သည္ လူလုပ္ကၽြန္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ထိုကၽြန္းေပၚတြင္ Golden Gate International Exposition အမည္ရ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကုန္စည္ျပပြဲႀကီးကို ၁၉၃၉တြင္း က်င္းပခဲ့ျပန္သည္။ ပင္လယ္ေကြ႕၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ လူလုပ္ကၽြန္းဖန္တည္းျခင္းသည္ တံတားအတြက္ျဖစ္သလို အိုးအိမ္သစ္မ်ားတည္ေဆာက္ရန္လည္းပါဝင္သည္။

ဆန္ဖရန္စစၥကို၏ ေနာက္ထပ္ထူးျခားမႈတစ္ခုမွာ ဒုတိယကမ႓ာစစ္ၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကညာႏိုင္ခဲ့သည့္ ဂ်ပန္တို႔လက္နက္ခ်ျခင္းစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးခဲ့သည့္ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္သည္။ ကမ႓ာစစ္တစ္ခု ထပ္မံျဖစ္ပြားမည့္အေရးကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ေရးအတြက္ ကမ႓ာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးပါဝင္သည့္ ကမ႓ာ့ကုလသမဂၢ(United Nation) အဖြဲ႕ႀကီးစတင္တည္ေထာင္ေမြးဖြားခဲ့သည့္ၿမိဳ႕၊ ကုလသမဂၢလူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္းႀကီးကို စတင္ၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သည့္ၿမိဳ႕မွာလည္း ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွ ကုလသမဂၢရံုးခ်ဳပ္ကို နယူးေယာ့ခ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။


ဆန္ဖရန္စစၥကိုသည္ ၁၉၀၆ခုႏွစ္ ငလွ်င္ေဘးဆိုးႀကီးရင္ဆိုင္ရၿပီးေနာက္တြင္လည္း ငလွ်င္ေဘးတစ္ခုကို ၁၉၈၉တြင္ရင္ဆိုင္ရခဲ့ေသး၏။ Loma Prieta ငလွ်င္ဟုေခၚၾကသည္။ ထိုငလွ်င္ေၾကာင့္ အေဝးေျပးလမ္းပိုင္းအခ်ိဳ႕၊ တံတားအစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၊ အိမ္အခ်ိဳ႕ ထိခိုက္ပ်က္စီးခဲ့ၿပီး လူေသေပ်ာက္မႈအနည္းငယ္ရွိေသာ္လည္း ၁၉၀၆ငလွ်င္ႀကီးလို ႀကီးမားေသာ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈႏွင့္ မၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရ။

ဆန္ဖရန္စစၥကိုပင္လယ္ေကြ႕ေဒသ (San Francisco Bay Area) ႀကီးသည္လည္း ဆန္ဖရန္ႏွင့္အၿပိဳင္ဖြ႕ံၿဖိဳးတိုးတက္လာရာတြင္ မိုင္ေလးဆယ္အကြာရွိ ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕ (San José) ၿမိဳ႕တဝိုက္ရွိ ဆီလီကြန္ေတာင္ၾကား( Silicon Valley) သည္ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာမ်ား၏ ဗဟိုခ်က္မ ျဖစ္လာခဲ့သလို ဆန္ဖရန္စစၥကိုသည္လည္း နည္းပညာကုမၸဏီမွ ဝန္ထမ္းမ်ားစြာေနထိုင္အေျခခ်ရာ ၿမိဳ႕ျဖစ္လာခဲ့၏။ နည္းပညာကုမၸဏီအခ်ိဳ႕လည္း အေျခစိုက္လာၾက၏။ မိုးပ်ံတံတားမ်ားေပၚမွ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးမ်ားစြာသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအေနာက္ဖက္ပိုင္း၏ စီးပြားေရးဗဟိုခ်က္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္ဟုေသာ သေကၤတပင္။

ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕သည္ ထူးဆန္းေခတ္မွီေသာ အေဆာက္အဦမ်ားသာရွိသည့္ၿမိဳ႕မဟုတ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးတိုင္းလိုလိုမွာ မိုးေမွ်ာ္တိုက္မ်ားရွိၾကသျဖင့္မထူးဆန္းလွ။ ထူးဆန္းသည္က ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕၏ ဝိေဒသမ်ား၊ ဆန္ဖရန္သားတို႔၏ အေတြးအျမင္မ်ားျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာအေတြးအေခၚရွိသူမ်ား ေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ မိ႐ိုးဖလာအယူအဆ၊ အေနအထိုင္မ်ားမွ ေဖါက္ထြက္ခဲ့ၾကသည္ကိုလည္း မၾကာခဏေတြ႕ျမင္ၾကရေသးသည္။ မွန္သည္လည္းရွိသလို မွားသည္လည္းရွိခဲ့သည္။ ေႏွာင္းလူတို႔အတြက္ သခၤန္းစာယူစရာေတြအျပည့္ႏွင့္။

ဆန္ဖရန္စစၥကို (၅)

ၿမိဳ႕တိုင္းမွာ သူ႔ဝိေဒသႏွင့္သူ ရွိၾကသည္။ သူ႔အလွႏွင့္သူ။ ဆန္ဖရန္စစၥကို၏ ထင္ရွားေသာဝိေဒသက အၿမဲလိုလိုျမဴေတြဆိုင္းေနတတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမဴႏွင္းၿမိဳ႕ေတာ္ (Fog City) ဟုေခၚၾကသည္။

ထို႔အျပင္ဆန္ဖရန္စစၥကိုသည္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွလာေရာက္အေျခခ်သူ အမ်ားဆံုးၿမိဳ႕လည္းျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ေနလူထု၏ ေလးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္သည္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေမြးဖြားခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားက ၿမိဳ႕လူထု၏ ငါးပံုတစ္ပံုေက်ာ္ရွိကာ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ အာရွတိုက္သားမ်ား၊ စပိန္ႏြယ္ဖြားမ်ား အမ်ားအျပားေနထိုင္ၾကသျဖင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာတို႔ကို တထိုင္တည္း ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။


ဆန္ဖရန္စစၥကိုတ႐ုတ္တန္းသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ရွိေသာ တ႐ုတ္တန္းမ်ားအနက္ ေရွးအက်ဆံုးျဖစ္၏။ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ဆန္ဖရန္စစၥကိုတ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ အလွျပလွည့္လည္ေရး (San Francisco Chinese New Year Parade) ပြဲသည္လည္း တ႐ုတ္ျပည္ျပင္ပ၌ က်င္းပသည့္ပြဲမ်ားအနက္ အႀကီးဆံုးပြဲေတာ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္က်င္းပခဲ့သည္မွာလည္း ေရႊတြင္းတူးအလုပ္သမားမ်ားေခတ္မွစတင္ခဲ့ရာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ရွိခဲ့ၿပီ။ အလွျပလွည့္လည္ပြဲတြင္ပါဝင္သူ ငါးေထာင္ေက်ာ္ရွိၿပီး အားေပးၾကည့္႐ွဳသူ သန္းဝက္ခန္႔ထိ ရွိသည္။

တ႐ုတ္တန္း (Chinatown) အျပင္ ဂ်ပန္တန္း (Japantown) ကလည္းအထင္ကရ။ ဂ်ပန္ဗုဒၶဘာသာ႐ိုးရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေစတီ (Japantown Peace Pagoda) သည္ အထပ္ေျခာက္ထပ္ရွိကာ အေဝးမွျမင္ႏိုင္သည္။ ျငမ္းခ်မ္းေရးမီးလွ်ံသည္လည္း (၂၄)နာရီထြန္းလင္းလွ်က္ရွိ၏။ ဂ်ပန္တန္းတန္းရွိ ေစ်းဝယ္စင္တာႀကီးကလည္း ဂ်ပန္ပိသုကာပံုစံအတိုင္းပင္။ ယခင္က ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ားစြာေနထိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဒုတိယကမ႓ာစစ္တြင္ ထိမ္းသိမ္းေရးစခန္းမ်ား၌ ထိမ္းသိမ္းခံခဲ့ရ၍ စစ္ၿပီးေသာအခါ ဂ်ပန္သို႔ ျပန္ၾကသူမ်ားေၾကာင္းသိရသည္။

အာရွတိုက္သားစုစုေပါင္းသည္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုလူဦးေရ၏ သံုးပံုတစ္ပံုခန္႔ရွိသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ရွိ လူဦးေရႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေနထိုင္ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားအနက္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုသည္ ပထမဆံုးေသာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး အာရွသားၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႏွင့္ ပထမဆံုးေသာ အာဖရိကႏြယ္ဖြားအမ်ိဳးသမီးၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္တို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕လူထုအမ်ားစုသည္ လြတ္လပ္ေသာအေတြးအေခၚရွိသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ေရွးေဟာင္းအႏုပညာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔မွ ေဖါက္ထြက္သည့္ ေခတ္သစ္အႏုပညာ (Modern Art) တခ်ိဳ႕သည္ ၁၉၅၀တြင္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွစတင္ခဲ့သျဖင့္ ယင္းတို႔ကို San Francisco Renaissance ဟုေခၚၾက၏။

လြတ္လပ္မႈကိုရွာၾကရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဟစ္ပီ(Hippies) ယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း ၁၉၆၀တဝိုက္တြင္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုရွိ Haight-Ashbury လမ္းတဝိုက္မွ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ၁၉၆၇တြင္ ဟစ္ပီယဥ္ေက်းမႈအျမင့္ဆံုးျဖစ္ကာ Golden Gate Park ထဲတြင္ ေႏြရာသီအခ်စ္ေမတၱာ (Summer of Love) ပြဲႀကီး ဆင္ႏြဲခဲ့ၾက၏။ “ If you’re going to San Francisco, be sure to ware flowers in your hair “ ဟူေသာ သီခ်င္းစာသားကို သည္ပြဲေတာ္တြင္ ေရးစပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မူးယစ္ေဆးျပသနာ၊ အိုးအိမ္မဲ့ျပသနာ၊ ရာဇဝတ္မႈျပသနာ မ်ားစြာေျဖရွင္းခဲ့ရ၍ ဟစ္ပီယဥ္ေက်းမႈ တိမ္ေကာသြားခဲ့သည္။


LGBT ဟု ေခၚၾကသည့္ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားအခြင့္အေရးလႈပ္ရွားမႈသည္လည္း ၁၉၇၀တြင္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွ စတင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကသည္။ Harvey Milk သည္ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားတြင္ ရပ္ကြက္ကိုယ္စားလွယ္( ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး)အျဖစ္ ပထမဆံုးေရြးေကာက္ခံရသူျဖစ္လာသည္။ ကက္စထ႐ို (Castro) ရပ္ကြက္တြင္ ပထမဆံုး လိင္တူခ်စ္သူတို႔ရြာအျဖစ္ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ဆန္ဖရန္စစၥကို၏ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားအလွျပလွည့္လည္ေရးပြဲ ( San Francisco Gay/ Pride Parade) သည္လည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္က်င္းပသည့္ လိင္တူခ်စ္သူပြဲမ်ားအနက္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ လိင္တူခ်စ္သူမ်ား၊ ႏိုင္ငံတြင္းမွ လိင္တူခ်စ္သူမ်ား သန္းႏွင့္ခ်ီကာ လာေရာက္ဆင္ႏႊဲၾကသည္။

ထို႔အျပင္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ိဳးစံု၊ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲမ်ိဳးစံု၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၏ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈျပပြဲမ်ိဳးစံု၊ ကုမၸဏီႀကီးငယ္မ်ားစြာ၏ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ (Convention)မ်ိဳးစံု၊ ျပပြဲမ်ိဳးစံုတို႔ကို တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးက်င္းပလွ်က္ရွိ၏။ ယခင္အခါက ကုန္သြယ္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းႀကီးကို ဥကၠလံၿမိဳ႕(Oakland)သို႔ေရႊ႕သြားသျဖင့္ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသည္မ်ားကို မ်ားစြာအားထား၍ သည္လိုပြဲေတြ အၿမဲတေစ က်င္းပျခင္းျဖစ္သည္။


ဆန္ဖရန္စစၥကိုတြင္ ထူးျခားေသာလမ္းမတစ္ခုရွိ၏။ Van Ness Ave ဟုေခၚတြင္သည္။ ယင္းလမ္းမသည္ ၁၉၀၆ခု ဆန္ဖရန္ငလွ်င္ႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ မီးေလာင္မႈကို ၿမိဳ႕အေနာက္ဖက္ဆီသို႔မကူးစက္ေရးအတြက္ အဓိက တားဆီးခဲ့ရာ လမ္းမႀကီးျဖစ္သည္။ ဤလမ္းမေပၚရွိ မၿပိဳသးေသာ အေဆာက္အဦအားလံုးကို အေမရိကန္စစ္သားမ်ားက ဒိုင္းနမိုက္မ်ားျဖင့္ ၿဖိဳခ်ၿပီး မီးတားလမ္းအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔တားဆီးႏိုင္၍သာ ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္မီးေလာင္မည့္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ငလွ်င္ေဘးေနာက္ပိုင္းတြင္ စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာေနရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ယခုအခ်ိန္တြင္ တန္ဖိုးႀကီးအထပ္ျမင့္အိမ္ယာမ်ားစြာ၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ႐ုပ္ရွင္ရံုမ်ားျဖင့္ စည္ကားလွ်က္ရွိ၏။

ဘဘာဝေဘးအႏၲရာယ္က်ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တားဆီးႏိုင္ေရးအတြက္ဆိုလၽွင္ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးၾကရသည္။ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမ်ားစြာကို ၿဖိဳခ်ၿပီးတားဆီးရသည္မွာ လြယ္လွသည္မဟုတ္။ ပိုင္ရွင္မ်ားကလည္း နားလည္သေဘာေပါက္စြာျဖင့္ ခြင့္ျပဳၾက၍သာ ေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။

(ဆက္ရန္)