Translated by May Ka on "Twilight over Burma by Inge Sargent " # 12

  ျမဴတိမ္ေဝေဝ …  ေတာင္ခုိးေဝးေဝး - ၁၂

ေမခ

ၾသဂုတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၁

မိုးမခ၏ အထူးက႑၊ ဘာသာျပန္ အခန္းဆက္ တင္ဆက္မႈ

(Twilight over Burma by Inge Sargent ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တာျဖစ္တယ္)

အခန္း၇ အပိုင္း၂

စက္တင္ဘာေန့ရက္မ်ား ကုန္လြန္ေသာအခါ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္တခုလံုး စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ဆူညံေနၾကေတာ့သည္။ ေဗဒင္ဆရာ  ဆရာဘဟန္က ၁၁လပိုင္းလဆန္း ၁၁ရက္ေန့သည္ မဂၤလာပဲြျပုလုပ္ဖို့အသင့္ေတာ္ဆံုးေန့ဟု သတ္မွတ္ေပးသည္။ စ၀္က သူမ၏ေမြးေန့နွင့္ နကၡတ္တာရာမ်ားကိုအေသအခ်ာ တြက္ခ်က္ျပီး မဂၤလာေန့ရက္ကို ဆံုးျဖတ္ခိုင္းေလသည္။

အေသးစိတ္ျပင္ဆင္ခိ်န္မွာ၂လမွ်သာက်န္ရိွေတာ့ေလသည္။ အခမ္းအနားအတြက္ အျပင္လူမ်ား ၀င္ေရာက္လာလွ်င္ ၾကိုတင္ အေၾကာင္းၾကားထားဖို့ လိုအပ္ေၾကာင္းဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သည္။ သူ၏ ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရး၀န္ၾကီးမ်ားကို သူက ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ အပ္နံွထားေလသည္။

မနၱေလးမွလာၾကေသာ ရတနာကုန္သည္ ၊ ပိုးရက္ကန္းသည္၊ အပ္ခု်ပ္သမ၊ ဒီဇိုင္းဆရာ တို့သည္ သုစနၵာ ကိုျပင္ဆင္ေပးဖို့ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္ကို ေရာက္ရိွလာၾကေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းသည္ ကာလာေရာင္စံုျဖင့္ အ၀တ္အစားျပပဲြလိုျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ျမန္မာလက္မႈပညာသည္မ်ားသည္ သူတို့၏ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ပိုးထည္နမူနာမ်ား နွင့္ လက္ျဖင့္ထိုးထားေသာ ျပင္သစ္၀ိုင္ ဘာဂန္ဒီေရာင္ေကာေဇာမ်ားကိုျပၾကသည္။

အရပ္ရွည္ရွည္ ကုလားရတနာကုန္သည္က ကတၱီပါလင္ပန္းေပၚတင္ထားသည့္ လင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ စိန္မ်ား ပတၱျမားမ်ား ကို အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရေသာေနရာတြင္ ျပသေနၾကသည္။ သုစနၵာေယာင္းမ ခ်ယ္ရီက သိမ္ေမြ့လွပ ယဥ္ေက်းမည့္ အမို်းမို်းေသာ ရတနာ ပိုးထည္ ကတၱီပါစ တို့ကို ကူေရြးခ်ယ္ေပးသည္။ မနၱေလးပိုးခိ်တ္မ်ားသည္ တိုင္းယိုင္ပိုးခိ်တ္ထက္ပိုမိုေလးလံျပီး ရႈပ္ေထြးလွပေသာ ဒီဇိုင္းမ်ားျဖင့္ တရက္လွ်င္ နွစ္လက္မ မွ်သာ ရက္လုပ္နိုင္ေလသည္။

သုစနၵာသည္ အကြက္စိတ္ဒီဇိုင္းပံုစံ ကို ပန္းေရာင္ရင့္ရင့္ နွင့္ အျဖူေနာက္ခံေပၚတြင္အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္ေသာ ဂနၱ၀င္ ထီးဟန္ နန္းဟန္ အ၀တ္မို်းကို ေရြးလိုက္သည္။ မနၱေလးမွ အပ္ခု်ပ္သမမ်ားေရာက္လာေသာအခါ သူမကို အကၤီံ်ကိုယ္တိုင္းၾကသည္။ခု်ပ္မည့္ပံုမွာ ပိုက္ဆံအလြန္ျဖုန္းတီးကာ ရာစုနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ၀တ္ခဲ့ၾကေသာ ပံုမို်းကိုခု်ပ္ၾကေလသည္။ ထိုထိုင္မသိမ္းအကၤီံ်က ရိုးေသာ္လည္း လွေလ၏။ကိုယ္ၾကပ္အကၤီံ် ၊ ရွည္လ်ားေသာအနား ေျခခတ္တြင္ လက္ျဖင့္ရက္ေဖာက္ထားေသာပိုးထမီကို ေရြးလိုက္သည္။ သူမကစမ္း၀တ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထိတ္လန့္သြားရသည္ ' မိြုင္း လုပ္ပါဦး က်မ လမ္းေလွ်ာက္လို့မရေတာ့ဖူး တုန့္ေနျပီ  ထမီ ၀တ္က်င့္ရဦးမယ္ထင္တယ္။' 

' ဟုတ္ပါ့မယ္မယ္ ရယ္။ နည္းနည္းေလာက္ က်င့္လိုက္ရင္ အသားက်သြားမွာပါ 'သူမ၏ အထိန္းေတာ္ၾကီးက ၾကည္လင္ရႊင္ပ်စြာျဖင့္ေျပာရင္းက တုန့္ေနေသာ ထမီျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ပံုကို သင္ျပေလသည္။

' တိုင္းယိုင္ခြန္မိန္းရဲ့ မဟာေဒ၀ီေတြအားလံုးနဲ့ ျမန္မာဘုရင္ရဲ့မိဖုရားေတြအားလံုး ဒီလို နန္းစဥ္ထမီမို်းပဲ ၀တ္ၾကတာ ' မိြုင္းက ထပ္ျဖည့္ေျပာေလသည္။

' ထိုင္ရတာကလဲြလို့ ဒီလို အ၀တ္အစားနဲ့ ဘယ္လိုမ်ား ေနထိုင္ၾကမလဲ က်မေတာ့ ေတြးၾကည့္လို့ကို မရပါဖူး '  သုစနၵာေျပာရင္းက ထိုင္ခံုေပၚတြင္ က်က္သေရရိွစြာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခိ်န္တြင္ ထမီအသားျခင္း ညိသံထြက္ေပၚလာသည္ကို သူမၾကားလိုက္ရသည္။ သည္ထမီျဖင့္ နည္းနည္းပါးပါးေလွ်ာက္တာကလဲြလို့ ၀တ္ရအေတာ္ ဒုကၡေရာက္မွာပဲဆိုတာ သိလိုက္ေလသည္။ သို့ေသာ္ မိြုင္းက အပ္ခု်ပ္သမကိုေခၚျပီး ထမီ၀တ္ေလ့မရိွေသာ အေနာက္တိုင္းသူ တေယာက္အတြက္တိုင္းယိုင္ရိုးရာထမီကို တိုင္းယိုင္အၾကည့္တြင္ေၾကာင္ေလွ်ာက္သလိုေလွ်ာက္နိုင္ျပီး  အဆင္ေျပေျပ၀တ္နိုင္ရန္  အနည္းငယ္ျပင္ဆင္ ေပးဖို့ သူကပဲ ဦးစီးစီမံေျပာဆိုခိုင္းလိုက္ေလသည္။ 

ပဲြေတာ္က်င္းပေရးဆိုင္ရာ၀န္ၾကီးခြန္ထြန္း သည္ ေန့စဥ္သူ့တာ၀န္အေနျဖင့္ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္ကို ေရာက္ရိွလာသည္။ သုစနၵာက စံုစမ္းသည္။' ဖိတ္စာဘယ္ေလာက္ပို့ထားျပီးျပီလဲ '

' ငါးရာ ပါ မဟာေဒ၀ီ ' သုစနၵာထံမွ ေနာက္ထပ္ တိုးပို့လို့ေျပာေလမလားဟု သူ့မ်က္နွာမွာ စိုးရံြ့ေနဟန္ျပရင္းကေျဖေလသည္။ 

' ရွင္ထပ္ျပီး ဖိတ္စာေတြပို့ရလိမ့္ဦးမယ္ ' ဆံုးျဖတ္ထားျပီးဟန္ျဖင့္ သူမကေျပာလိုက္သည္။

' က်မၾကားတာကေတာ့  သိပ္အေရးၾကီးတဲ့ ပုဂိၢုလ္တဒါဇင္ေလာက္ အခုထိ ဖိတ္စာမရၾကေသးဖူးတဲ့ '

' ေတာင္းပန္ပါတယ္ မဟာေဒ၀ီ ၊ ဖိတ္ဖို့က်န္တဲ့လူစာရင္းကြ်န္ေတာ့္ကိုေပးပါ ' ခြန္ထြန္း ေတာင္းပန္ေလသည္။

'က်မဘယ္သြားသြား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရိွတဲ့ ဖိတ္စာေတာင္းတဲ့လူေတြ အတင္းလိုက္ေနတာပဲ။က်မတို့က အေရွ့စံအိမ္ေတာ္မွာ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ ငါးရာစာပဲ တက္ေရာက္ဖို့ ျပင္ထားတာမဟုတ္လား ။  ဒါေပမဲ့ က်န္တဲ့လူေတြအတြက္က တပတ္လံုး ပဲြလုပ္ေပးျပီး ပံုစံမို်းစံုနဲ့ တက္နိုင္တာပဲ '

' မယ္ဘုရားမွန္တယ္လို့ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ '

သုစနၵာက စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။' ရွင့္အတြက္ ဖိတ္ရမဲ့နံမယ္ ေတြေကာင္းေကာင္း ထားခဲ့ပါ့မယ္ ' 

နမ့္ပန္းက လူေတြသည္ ေဈးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ အိမ္ေတြမွာ မဂၤလာပဲြအေၾကာင္းပဲ ေဆြးေနြးေနၾကေလသည္။ သူတို့က အလြန္အေရးၾကီးေသာ ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ အၾကံေပးၾကသည္။ ဘယ္သူေတြကို ဖိတ္မွာလဲ ၊၀ိညာဥ္ေတြက သေဘာက်တဲ့ လကၡဏာျပမျပ၊ နွင့္ သူတို့ မဟာေဒ၀ီ ဘာ၀တ္မွာလဲ ။

လူအမ်ားစုသည္ သူတို့ေကာင္းကင္၏အရွင္ ခြန္မိန္းအတြက္ ေပ်ာ္ၾကျပီး ၀မ္းသာၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူတို့အတြက္ ပဲြလုပ္ေပးရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ၾကည္လင္ေသာ  နို၀င္ဘာ နံနက္ခင္း တြင္ အေရွ့နမ့္ပန္းရိွ လူေတြသည္ ပဲြစဖို့ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ ပထမထပ္အတြင္းရိွ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားအားလံုးဖယ္ထုတ္လိုက္ျပီး ကြ်န္းပါေကးၾကမ္းခင္းေပၚ ထူထဲသည့္ ေကာေဇာမ်ားကို ခန္းလံုးျပည့္ခင္းထားလိုက္သည္။ ဆယ္စုနွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာ ေရႊပလႅင္ကို ဧည့္ခန္းက်ယ္ၾကီး ထဲရိွ စင္ေလးေပၚျပန္တင္ထားလိုက္သည္။ ပလႅင္ေပၚတြင္ ေရႊခ်ည္ထိုးထားေသာ နီရဲရဲ ကတၱီပါအခင္းကိုလႊမ္းထားရာ နူးညံ့သိမ္ေမြ့ျပီး ဖိတ္ေခၚေနသလိုရိွေလသည္။ စ၀္က ပလႅင္ကိုၾကည့္လိုက္ျပီး ပလႅင္ေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ တပ္ထားေသာ ၾကီးမားေသာထီးျဖူေလးလက္ကိုအေစာင့္မ်ား အားျဖုတ္ခိုင္းလိုက္သည္။

ထီးျဖူေလးလက္သည္ သူ့အဖိုးစ၀္ခြန္စိန္္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ပ်က္စီးသြားခဲ့ျပီျဖစ္သည့္ စံအိမ္ေတာ္ေဟာင္းအတြက္သာသင့္ေတာ္ျပီး အခု ေခတ္သစ္စံအိမ္ေတာ္္အတြက္ မဟုတ္ ဟု ဆိုေလသည္။

သို့ေသာ္ျငားလည္း အခမ္းအနားကို ေန့လယ္တနာရီတြင္ စတင္ခဲ့ေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားသည္ နံနက္ေစာေစာကပင္တဖဲြဖဲြေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စံအိမ္ေတာ္မွ ေတးဂီတမ်ားျဖင့္ေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။  ဧည့္ခံဖို့ လူမ်ားအသင့္ရိွေနၾကသည္။ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားလည္း အသင့္ျဖစ္ေနေလသည္။ သုစနၵာသည္ မနက္ဆယ္နာရီကစလို့အ၀တ္အစားမ်ား ျပင္ဆင္ေလသည္။ သူမအား မိြုင္း၊ မ်ားစြာေသာ ညီအမမ်ား၊ နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ ၀န္ၾကီးကေတာ္မ်ား က၀ိုင္း၀န္းကူညီေပးၾကေလသည္။ သူမ၏ အိပ္ခန္းက ကုတင္ၾကီးေပၚတြင္ သူမ၀တ္မည့္ အ၀တ္အစားမ်ား ၊ ဆံထံုးမ်ား၊ နွင့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို တင္ထားလိုက္သည္။ သူတို့သည္ သူမ၏ ရင္ပံုကို တင္းတင္းဖိျပီး ၾကပ္ၾကပ္စည္းၾကေလသည္။ သူမကို တိုင္းယိုင္မေတြလို ရင္သားျပားျပားဟန္ျဖစ္ေစခ်င္ၾကပံုရေလသည္။ ျပီးေနာက္သူမ၏ ဒူးထိရွည္ေသာဆံပင္ကို လိမ္က်စ္ ဆဲြေဆာင့္ေနၾကေသာေၾကာင့္ သူမက ျဖတ္ပစ္လိုက္တာပဲေကာင္းပါတယ္ဟု ျခိမ္းေျခာက္လိုက္မွ ရပ္ၾကေလသည္။ သူမသာမေျပာလွ်င္ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို အခိ်န္မည္မွ်ၾကာေအာင္ ခံေနရမည္ မသိေခ်။

ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သံုးနာရီအၾကာတြင္ ေခတ္သစ္ ေမာ္ဒန္မိန္းမတေယာက္သည္ ပံုျပင္ထဲက မင္းသမီးပံုသို့ လံုး၀ အျပီးဘ၀ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သုစနၵာသည္ သံုးဘက္ျမင္ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ၾကီးေရွ့တြင္ ရပ္ျပီးတည့္တည့္ရင္ဆိုင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမ၏မ်က္လံုးကိုပင္ မယံုနိုင္ျဖစ္ရေလသည္။ ပန္းေရာင္ အ၀ါေရာင္ နွင့္ အျဖူေရာင္ေပၚတြင္ ေလးလံေသာ ေရႊေဒါင္းပံုကို ဇာပန္းထိုးထားသည့္ နန္းဆန္နန္းဟန္အကၤီံ်သည္ သူမကိုယ္နွင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ အေနေတာ္ျဖစ္ေနသည္။သူမ၏သြယ္လ်လ် ျမင့္ျမင့္အရပ္ကို တင္းတင္းဖက္ထားသလို ထိုင္မသိမ္းထမီက လိုက္ဖက္ေနသည္။ပု၀ါတြင္လည္း ေရႊေဒါင္းပံု ဇာပန္းထိုးထားျပန္သည္။လည္ဆဲြမွာမူ စိန္ကို ေရႊမ်ားအိေနေအာင္ရံထားသည္။ သူမ၏ ေရႊအိုေရာင္ဆံစရွည္ရွည္ကို ရိုးရိုး ေရွးဂနၱ၀င္ဟန္ နန္းဆန္ဆန္ထံုးထားေပးသည္။

သဘာ၀ သရဖူေဆာင္းထားသလို ဆံထံုးေပၚတြင္ ငါးကရက္စီရိွေသာ စိန္တံုးမ်ားကို ဘီးေပၚတြင္ဖဲခ်ပ္ေလးေတြလို စီထည့္ထားေလသည္။၀င္း၀င္းေတာက္ေနေသာ စိန္လက္ေကာက္ လက္လက္ထေနေသာလက္စြပ္တို့ျဖင့္ သူမသည္ ပီဘိ ပံုျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးလိုခံစားေနရေလသည္။  သုစနၵာအံ့အားသင့္ ၾကက္ေသ ေသမိေတာ့သည္။ မွန္ထဲမွာေတြ့ေနရေသာ ေကာင္မေလးသည္  ဂ်ာမဏီကသာမာန္ေကာင္မေလး တေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုေကာင္မေလးသည္ ေတာင္တက္တတ္ျပီး သူမအေဖ၏စက္ဘီးေနာက္က စီးျပီး ေက်ာင္းတက္ရသည္။

သုစနၵာသည္ အခန္းအျပင္သို့မထြက္မီွ  သူမ၏အိပ္ခန္းလံုျခံုမႈအတြက္ တြန့္ဆုတ္ ေနမိသည္။ မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရေသာ ပံုျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးသည္ သည္အခိ်န္မွာေပၚလာေသာ အရိပ္သ႑န္တခုမဟုတ္တာကို ေသခ်ာေအာင္လုပ္ဖို့လိုအပ္သည္။  သူမသည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသို့ ဂ်ာမဏီမွေရာက္လာခဲ့ေသာ ခ်ည္အကၤီံ်၀တ္ထားသည့္ ေကာင္မေလးျဖစ္တာအလြန္ ေသခ်ာသည္။ သူမသည္ စိတ္ခ်မ္းသာျပီး မာန္မာန မရိွသလိုခံစားရသည္။ ျပီးေနာက္ သူမသည္ စ၀္၏ေဘးတြင္ ပို၍ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ေနနိုင္ျပီျဖစ္သည္။ သည္အျဖစ္တခုက အပါအ၀င္ျဖစ္ေလသည္။

သို့ေသာ္ ထိုအခိ်န္တြင္ မိြုင္းသည္ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ အေထာက္ေတာ္အေနနွင့္ေရာက္ရိွလာျပီး သုစနၵာကိုေျပာသည္။

'  စ၀္ဘုရားက အေပၚထပ္မွာ ေစာင့္ေနတယ္ မယ္ဘုရားကို ေစာင့္ျပီး အခမ္းအနားကို ေခၚလာခဲ့ပါတဲ့ ' ေနာက္မိနစ္အနည္းငယ္တြင္ လူငါးရာေက်ာ္၏ စူးစမ္းေသာ မ်က္လံုးအစံုေတြက သူမအေပၚ စုျပံုၾကည့္ၾကေတာ့မည္ကို ေတြးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ရုတ္တရက္ ေၾကာက္ရံြ့ လာျပီး ေပ်ာ့ေခြက်သြားမတတ္ခံစားရေလသည္။ သူမ၏လက္နွင့္ေျခတို့သည္ ေရခဲလိုေအးစက္သြားေသာ္လည္း ခန္းမၾကီးအတြင္းမွာေတာ့ နို၀င္ဘာ ၏ ေနေၾကာင့္ေနြးေနသည္။ 

' ဘယ္နဲ့ေနလဲ က်မကိုၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား မိြုင္း  ' သူမအသံက တုန္ယင္ေနသည္။

'မယ္ဘုရားကေလ လလို ၾကယ္ေလးေတြလို လွပါတယ္ '   မိြုင္းက သူမကို စိတ္ေလ်ာ့ခ်နိုင္ရန္  နားလည္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။   နွမ၀မ္းကဲြ ခ်ယ္ရီက သူမ၏လက္ကိုဆဲြျပီး စ၀္ဆီသို့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။

ထိုအခိ်န္တြင္ သူ့မ်က္ၾကည့္က သူမအေပၚက်ေရာက္ေနသည္။ သူမွင္သက္မိသြားသည္။ ေနာက္ကို ေျခလွမ္းဆုတ္လိုက္မိသည္။ စ၀္သည္ အျပုစားခံရေသာသူ့မယားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူမကို သည္လိုတခါမွ မေတြ့ဖူးခဲ့ေခ်။ဒါထာ၀ရပဲ ျဖစ္ေနလိုက္ပါေတာ့ ဟုသူမ၏ပံုကိုျမင္ေနမိစဥ္ သူမက လက္ကိုကိုင္လိုက္သည့္အခါ အေတြး ပ်က္စီးသြားေတာ့ေလသည္။ သူေျပာတာကို သူမၾကားလိုက္သည္။' အခ်စ္ကေလ ပံုျပင္ထဲကလိုပဲ အခ်စ္က ပံုျပင္ထဲက ေမာင့္ မင္းသမီးေလးပဲ 'သူသည္ သူမ၏လက္ကို ညင္ညင္သာသာယုယုယယကိုင္လိုက္ျပီး ေလွခါးတေလွ်ာက္မွ ေစာင့္ေနၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္ဆီေခၚေဆာင္ သြားေလသည္။

စ၀္ကေတာ့ ရိုးရိုး ပိုး အကၤီံ်အျဖူကို၀တ္ထားျပီး ပန္းနု ေရာင္ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းထားသည္။ပတၱျမား ၾကယ္သီးတလံုးကို အကၤီံ်လည္ပင္းေကာ္လာတြင္ တပ္ထားသည္။သုစနၵာ၏ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ေသာ နန္းဆန္ဆန္အလွေၾကာင့္ ေစာင့္စားေနၾကေသာ ဧည့္ပရိတ္သတ္မွာ  ဟယ္ကနဲ အာေမဍိတ္သံျပုၾကျပီး အံ့ၾသခီ်းမြမ္းၾကေလသည္။စ၀္က သူမကို စုရံုးေနၾကေသာ ဧည့္သည္ေတြၾကားမွ ျဖတ္ျပီးေခၚေဆာင္သြားရာ'အို' 'ဟာ' ဟူေသာ အသံမ်ား ေနရာ အနံွမွ ထြက္ေပၚေနေလသည္။

ပလႅင္ေပၚတြင္ သတို့သားနွင့္ သတို့သမီးတို့ထိုင္ျပီးၾကေသာအခါ တရား၀င္ အခမ္းအနား စတင္ေလသည္။

သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရိွေသာ စံအိမ္ေတာ္အခမ္းအနားေတးသံသာမ်ားသည္ ေရွးရိုး တူရိယာမ်ားျဖစ္ေသာေစာင္း ၊ပတၱလား၊ ေျပြ၊နွင့္ တေယာမ်ားကိုတီးခတ္ရာမွ ထြက္ေပၚလာသည္။ အခမ္းအနား ၀န္ၾကီးသည္ သူ့လက္ကိုေျမွာက္ျပလိုက္ေသာအခါ ေတးသံမ်ားရုတ္တရက္ရပ္သြားသည္။   လူအုပ္သံေတြလည္း တိတ္သြားသည္။အသံၾသဇာေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဘယ္လက္ထဲမွာကိုင္ထားေသာ တိုင္းယိုင္ ပုရပိုဒ္စာကို ဖတ္ေလသည္။

' မိန္းတိုင္းအတြင္းရိွေသာ နမ့္ပန္းျပည္နယ္ကိုပိုင္စားရေသာ ေရေျမ့အရွင္ ေကာင္းကင္၏အရွင္ သည္ သူ့ဆက္ခံခြင့္နွင့္ ဆင္းသက္လာေသာ သူ့မို်းရိုးစဥ္ဆက္အရအုပ္ခု်ပ္ရေသာ ခြန္မိန္းျဖစ္ေပသည္။ ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ သူနွင့္ သူ၏ ၾကင္ယာေတာ္သည္ ဆံုဆည္းခဲ့ၾကရသည္။  သူသည္ ၾကင္ယာေတာ္ကို  ဗုဒၶဘာသာ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ေပသည္။ သူမသည္ သူ့ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမည္။သူ့အတြက္ ျပီးျပည့္စံုရမည္။ သူမသည္လည္း တူညီစြာျဖင့္ လမင္း၏အလင္းေရာင္ကဲ့သို့  ကမၻာၾကီးအားထြန္းေတာက္ေစရမည္။ သူ၏ကိစၥအေၾကာင္းအရာမ်ား ၊ျပည္နယ္၏တရား၀င္ ကိစၥအ၀၀မ်ားအတြက္  ခြန္မိန္းက မိန့္ေတာ္မူသည္မွာ သူသည္ သူ၏ၾကင္ယာေတာ္အား စ၀္သုစနၵာ ဘဲြ့အမည္  ကို ေပးအပ္ခီ်းျမွင့္လိုက္သည္။ ထို့အျပင္ သူသည္ သူ၏ၾကင္ယာေတာ္ကို နမ့္ပန္းစံအိမ္ေတာ္၏ ေတာ္၀င္ မိသားစု ၀င္အျဖစ္ျမွင့္တင္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ ယေန့ ယခု အခိ်န္မွ စ၍ အနၱရာယ္ခပ္သိမ္းအေပါင္း နွင့္ ေရာဂါဘယအေပါင္းမွ ကင္းေ၀းပါေစသား ။ ေကာင္းျခင္းငါးျဖာျဖင့္အစဥ္အျမဲ ျပီးျပည့္စံုပါေစသား  ။ '

             ဘဲြ့အမည္အပ္နွင္းေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကျငာျပီးေနာက္တြင္  ခြန္မိန္းအား အုပ္ထိန္းသူ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွ တိုင္းယိုင္အဖိုးအိုသံုးေယာက္၏ ခရုသင္းမႈတ္သံသည္ ယံုၾကည္အပ္နံွစကားေတြလို ေလထဲတြင္ ျပန့္နံွ့သြားေတာ့သည္။

သုစနၵာသည္ စ၀္ေဘးတြင္ မလႈပ္မရွက္ထိုင္ေနရင္းက သိမ္ေမြ့ က်က္သေရရိွေသာ ခရုသင္းသံကို နားစြင့္ေနမိေလသည္။ သို့ေသာ္ျငားလည္း အခမ္းအနား က်င္းပေနခိ်န္တြင္ သူမသည္ ေအာက္ကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။ သူမသည္ ေအာက္က ဧည့္ပရိသတ္ကို ငဲ့ေစာင္း ၍သာ ၾကည့္နိုင္ေလသည္။ သူတို့မ်က္လံုးေတြတြင္ သူမအား ေက်နပ္ သေဘာက် ခီ်းမြမ္းေနေၾကာင္း ေရးသားထားတာ ျမင္ေနရသည္။ သူမသည္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မိျပီး သူမ၏ လင္ေယာက်ာ္းကိုလည္း အထူး ေက်းဇူးတင္ေနမိေလသည္။ တခုပဲစိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္မိသည္မွာ သူမ၏မိဘနွစ္ပါးနွင့္ သူငယ္ခ်င္္းအေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ သူမ၏ ဘ၀အစပိုင္း ကာလျဖစ္ေသာ ယေန့လိုေန့မို်းတြင္ သက္ေသအျဖစ္ရိွမေနၾကျခင္းကိုပဲျဖစ္ေလသည္။

          ၀န္ၾကီးခု်ပ္ဦးသန္းသည္ ပလႅင္အနီးသို့ ဒူးေထာက္ခ်ည္းကပ္လာျပီး ေရႊျပားေပၚခပ္တိုတိုေရးထားေသာ ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို ဖတ္ျပေလသည္။

' နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ ခြန္မိန္းသည္ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း ထုတ္ျပန္ေၾကျငာလိုက္သည္မွာ သူ၏ေတာ္၀င္ၾကင္ယာေတာ္ကို နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ မဟာေဒ၀ီအျဖစ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားသည့္အခိ်န္မွ စ၍ ျမွင့္တင္ ေပးအပ္ခီ်းျမွင့္လိုက္သည္။  ထို့ေၾကာင့္ ၾကင္္ယာေတာ္ကို စ၀္သုစနၵာ ဘဲြ့အမည္ကိုေပးအပ္နွင္းလိုက္သည္။ ခြန္မိန္းမင္းသည္ မဟာေဒ၀ီ့အေပၚ ေကာင္းျခင္း ငါးျဖာ ေပးအပ္ပါေစသား ။ '

ဦးသန္းသည္ ဖတ္ျပီးသြားေသာအခါ ေရႊေပလႊာကို ယြန္းအုပ္၀ိုင္းေလးေပၚတင္လိုက္ျပီး  ခြန္မိန္းထံဆက္သေလသည္။ခြန္မိန္းသည္ ၾကင္ယာေတာ္ ဘက္လွည့္လိုက္ျပီး အျပံုးမ်ားစြာျဖင့္ လက္ထဲက ေတာက္ပေနေသာေရႊေပလႊာကို သူမလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။သူမက လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ ယူလိုက္သည္။ ျပီး ေလးေလးစားစားျဖင့္ ဦးညႊတ္လိုက္သည္။ သူမ၏ တုန္ရင္ေနေသာ လက္ေတြကို သတိမထားမိပါေစနဲ့ ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေလသည္။သူမသည္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈရိႈက္လိုက္ျပီး ပရိသတ္ဘက္လွည့္လိုက္သည္။ ေအာင္ျမင္သူအျပံုးမ်ားျဖင့္ ေရႊေပလႊာ ပုရပိုဒ္ကို ကိုင္မျပလိုက္ေလသည္။ 

                  သူမ အခ်က္ျပလိုက္ေသာအခါ ဧည့္ပရိသတ္မွာ ထိန္းခု်ပ္ထားေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ဖြင့္ခ်လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ပလႅင္အနီးတြင္ ၀ိုင္းရံေနၾကျပီး ဆုမြန္ေကာင္းမ်ားေတာင္းေပးၾကသည္။ သူတို့ ရယ္ေမာမႈမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမ်ားကို ေဖာ္ျပၾကေတာ့၏။ဓါတ္ပံုဆရာ နွစ္ဆယ္သည္ စ၀္က သုစနၵာကို ဥယ်ာဥ္အတြင္းရိွၾကီးမားေသာ ၀ါး ဧည့္ခံမ႑ပ္ဆီ ေခၚမသြားခင္မွာ ပံုမ်ားကို တျဖတ္ျဖတ္အရ ရိုက္ေနၾကသည္။ ထိုေနရာတြင္ လက္ဖက္ရည္ ပဲြျဖင့္ ဧည့္ခံမည္ျဖစ္ရာ ျြကေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္သည္အေပါင္းသည္ ခြန္မိန္းနွင္ ့အတူ ေရာေနွာျပီး ရင္းရင္းနီွးနီွး နားေထာင္ ေျပာဆိုလ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စကားမ်ားလည္း ေျပာနိုင္ၾကမည္ျဖစ္ေလသည္။

             ေမာ္ကြန္း ထြန္းေသာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ ေန့သည္ အစမွ အဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ေလသည္။

သုစနၵာသည္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြေၾကာင့္ သူမဧည့္ခံေနခိ်န္တြင္ တိတ္တခိုး ေၾကာက္ရံြ့စိတ္ေလးေတြေပၚလာခဲ့ရသည္။ အခို့် မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္ေတြက ဧည့္ခံပဲြကို အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ေစေလသည္။  ထိုေန့ရက္မ်ားကုန္လြန္သြားေသာအခါမွ သူမသည္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေနနိုင္ေတာ့သည္။သူမသည္ ၀ရံတာတြင္ စ၀္ကိုေစာင့္ေနရသည္။ သုစနၵာ၏ ရင္ထဲက လႈပ္ရွားေနေသာ ခံစားခ်က္ေတြကိုစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဇက္ၾကိုးေျဖလႊတ္ရေလသည္။ သူမပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ားသြင္သြင္စီးက်ေနသည္။ သူမနႈတ္ခမ္းေပၚစီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ေတြက ငံကိ်ေနေလသည္။ သူမသည္ ၀မ္းသာလြန္းေသာအခါ၌ ရိႈက္ၾကီးတငင္ အားရပါးရ ငိုတတ္တာကို သူမဖာသာ အံ့ေနမိေတာ့သည္။

                 သူမသည္ ဘယ္ေသာအခါကမွ ၊ သူတို့ မဂၤလာပဲြမွာေတာင္မွ လႊမ္းမိုးတာကိုမခံခဲ့ရေခ်။သူမသည္ လူထုေရွ့တြင္ အသိအမွတ္ျပုခံျပီးေသာအခါမွ စ၍ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူမ၏ယံုၾကည္မႈမ်ားသည္ စ၀္အေပၚ မ်ားစြာရိွလာခဲ့သည္။ စ၀္က သူ့ကိုယ္ပိုင္အခိ်န္တြင္ သူ့ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြကို မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ျပေလသည္။ 

သူသည္ သူမကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ ယံုလည္း ယံုၾကည္ေလသည္။ သူမနွင့္သူတို့ သည္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ညီမွ်စြာခ်စ္ၾကသည္။တေယာက္ကိုတေယာက္ ပိုင္ဆိုင္ၾကရင္း က မေသမျခင္း အတူတကြေနထိုင္သြားၾကမည္ျဖစ္ေလသည္။

သူမ၏ယံုၾကည္မႈက သူ့တြင္ရိွသည္။ သူတို့၏ အနာဂတ္ ကိုျပန္လည္ ခိုင္မာလာေစမွာ ဟု သူမေမွ်ာ္လင့္သည္။ သူတို့အတြက္ သံသယ မ်ား  စိုးရိမ္စိတ္မ်ားအတြက္ ထားစရာ အခန္းမရိွေတာ့ပဲ ထုတ္ပစ္လိုက္ျပီျဖစ္ေလသည္။ 

                 ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြမ်ားကို တပတ္ၾကာေအာင္ တနွစ္တခါ နမ့္ပန္းပဲြတြင္ က်င္းပေလသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူထုက စ၀္တို့ေမာင္နံွကို ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ၾကည့္ေလးခံရဖို့ အတြက္ ပဲြခင္းထဲတြင္ သို့မဟုတ္ ဘာသာေရးအခမ္းအနားမ်ားတြင္ ၾကိုးစားၾကသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာထက္ပိုေသာ လူေတြက နမ့္ပန္းသို့လာျပီး ခြန္မိန္းကို သစၥာရိွေၾကာင္း ရိုေသေလးစားၾကေၾကာင္းကို လာေရာက္ျပသၾကေလသည္။ စ၀္နွင့္ သုစနၵာတို့ကလည္း အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ထံုးသကၤန္းကပ္ထားေသာ ပဲြခင္းအနီးက ေစတီတြင္ အပူေဇာ္ခံၾကရသည္။ သူတို့နွစ္ေယာက္ ပဲြခင္းထဲသို့ ဖိနပ္မပါပဲ ေလွ်ာက္ၾကလွ်င္ မေရတြက္နိုင္ေသာ လက္မ်ားက သူတို့ ေျခကိုလာေရာက္ထိၾကေလသည္။

                   လွပေသာေဆးေရာင္စံု နံနက္ခင္း အခမ္းအနားအျပီးတြင္ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္သို့ အပင့္ဖိတ္ခံရေသာ ၀ါေတာ္ရ ဆရာေတာ္ ခုနွစ္ပါးကိုဆြမ္းကပ္္ေလသည္။ ရဟန္းေတာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ေကာဇာေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ စံအိမ္ေတာ္ရိွလူမ်ားက ဆရာေတာ္မ်ားအား တရားအားထုတ္နိုင္ေစရန္   ဆြမ္း၊ဟင္း ၊ အခို်ခဲဖြယ္ေဘာ္ဇင္မ်ားကို ကပ္ၾကသည္။  ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေသာ ေယာက်ာ္းမိန္းမအားလံုးသည္ စားစရာမ်ားကိုအေျပးအလႊား ျပင္ဆင္ေပးၾကသည္။ လိုအပ္ေနလွ်င္ ခပ္သြက္သြက္ အျမန္ေမႊးပံ့်ေသာထမင္းအိုးျပန္ေပါင္းသည္။ ဟင္းမ်ားထပ္ခ်က္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေျခာက္လက္မ အျမင့္ရိွေသာ စားပဲြ၀ိုင္းေလးေပၚတြင္ ေျြကပန္းကန္ျဖင့္ဆြမ္းကပ္ၾကသည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အထူးဆြမ္းကပ္ၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ က်န္ေန့ရက္မ်ားတြင္ မူ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ နံနက္တိုင္း ျမို့ရြာလမ္းမ်ားတြင္ ျြကေရာက္ျပီးတရက္စာကို သပိတ္ျဖင့္ဆြမ္းခံစားၾကရေလသည္။

            ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းဘုန္းေပးျပီးေသာအခါတြင္ စ၀္နွင့္ သုစနၵာသည္ ဆရာေတာ္မ်ားအား လွူဘြယ္ပစၥည္းမ်ားကပ္ၾကသည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျခိုးျခံဆင္းရဲစြာေနထိုင္က်င့္ၾကံၾကေသာေၾကာင့္ သကၤန္း၊ ေစာင္၊ဘိနပ္၊ ထီး၊ စာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ လဘက္ေျခာက္၊ နွင့္ ၾကာၾကာထားနိုင္ေသာ ငါးေသတၱာ ၊ နို့ဆီဗူး၊ အိုဗာတင္းဗူး မ်ားကပ္လွူေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆရာေတာ္မ်ားက ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ပါဠိလိုရြတ္ဖတ္ျပီး တခါ တိုင္းယိုင္ဘာသာျဖင့္ ျပန္လည္ ရွင္းလင္းေဟာေတာ္မူေလသည္။

' က်မျဖင့္ ဆရာေတာ္ေတြ ေဟာတဲ့ တရား ကိုပါဠိလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းယိုင္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နားမလည္ပါဖူး'  သုစနၵာက စ၀္ကို ေရွ့ရႈ့ျပီးေျပာလိုက္သည္။ ' ဆရာေတာ္ေတြက က်မတို့ကို ဆုေတြေတာင္းေပးတာလား ဒါမွ မဟုတ္ အၾကံဥာဏ္ေတြေပးတာလား

' ဟုတ္တယ္။ မဟုတ္ဖူး' စ၀္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

' ရဟန္းေတာ္ေတြက သူတို့ က်င့္ၾကံအားထုတ္တဲ့ဗုဒၶ တရားေတာ္ေတြကို လူေတြအတြက္ ျပန္ေဟာျပတာပဲ ၊ဒါေပမဲ့ ရဟန္းေတြက လူေတြနဲ့ပတ္သက္ျပီးလုပ္တဲ့ ပဲြေတြ လူ့ေဘာင္ေလာကီကိစၥေတြကို စိတ္မ၀င္စားဖူး သူတို့အတြက္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္ေနတာမို်းမရိွၾကဖူး '

' ဒါဆို ဘာလို့ က်မတို့က ဆရာေတာ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ ရတာလဲ '  

' ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ေမာင္တို့က ေကာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ဒီလို မဂၤလာရိွတဲ့ ပဲြမို်းမွာ ဆရာေတာ္ရဟန္းေတာ္ ေတြကို ျြကလာေစခ်င္လို့ေလ'

အေျဖကသုစနၵာ့ကို ရႈပ္ေထြးသြားေစေလသည္။ သူတို့လွူေသာအလုပ္သည္ သူတို့စိတ္ဆနၵက ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ေပး လွူျခင္းျဖစ္ျပီး ေနာင္ ဘ၀အကို်းေတြအတြက္ေမွ်ာ္ကိုးျပီး လွူဒါန္းမႈကုသိုလ္ကိုျပုလုပ္တာလားဆိုတာ သူမ ရွင္းရွင္း သိေနခ်င္မိသည္။

' က်မတို့ကျပန္ ရမယ္ဆိုျပီး ေပးလွူေနတာမို်းလား' သုစနၵာက စ၀္ကိုျပန္ေမးသည္။

' အိုး မဟုတ္ဖူး။ဒါမို်းက တြက္ခ်က္လုပ္ရတာမို်းမဟုတ္ဖူးေလ။'သူက ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါရမ္းရင္းက ေျဖသည္။

' ေပးလွူတယ္ဆိုတာက အေကာင္းဘက္က အင္အားေတြေလ။ဒါက ေမာင္တို့ကို တိုးတက္မႈျဖစ္ေစတယ္ အလြန့္အလြန္ တျဖည္းျဖည္းျခင္းေပါ့  ေမာင္တို့က အေသအခ်ာသိသိၾကီးနဲ့ ကုသိုလ္ေတြ စုေနတာမို်းမဟုတ္ဖူးလို့ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ေမာင္ေျပာတဲ့ အခ်က္ကိုနားလည္ရဲ့လား ' 

' က်မေတာ့ ထင္တာပါပဲ ' သုစနၵာက စိတ္မပါသလိုျပန္ေျဖလိုက္မိေလသည္။

' အခ်စ္သိမယ္လို့ ေမာင္ထင္တယ္ ။ အခ်စ္က ေပးကမ္းစြန့္ၾကဲတာေတြ အမ်ားၾကီးလုပ္ျပီးေပ်ာ္ေနတာ ေမာင္ ျမင္ရတာပဲဟာ'    

သုစနၵာ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါ ။သို့ေသာ္ သူမကိုအေၾကာင္းျပုျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီး ခုနွစ္ပါးကို ကုသိုလ္လုပ္ရာ၌ သူမသည္ စိတ္ထဲက အားတက္သေရာပါ၀င္ခံစား ခဲ့ျခင္း မရိွသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေလသည္။

ဒါနွင့္ေတာင္သူမသည္ ဘာသာေရးနွင့္ပတ္သက္ေသာကိစၥအ၀၀မ်ားတြင္ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့သည္။ သူမသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာနွင့္ ေဟာၾကားမႈမ်ားကို နားလည္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရန္ ၾကိုးစားအားထုတ္တာမို်းလည္း မလုပ္ခဲ့ေခ်။

အခုကစလို့ ေျပာင္းလဲဖို့ သူမ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။

စိတ္လႈပ္ရွားရေသာပဲြမ်ား ျပီးသြားေသာအခါ သုစနၵာသည္ သူမ၏အရင္ကတည္းက လုပ္ခဲ့ေသာ ေန့စဥ္အလုပ္မ်ားထဲတြင္သာ နစ္ျမုပ္ေနေတာ့သည္။တျခားဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲျခင္းမရိွေခ်။ သူမအံ့တာက စ၀္သည္ ဒီဧည့္ခံပဲြလုပ္တာသည္ မလိုအပ္ပဲ လုပ္ရေသာ အလုပ္ဟု အခိုင္အမာယံုၾကည္ေနမႈသည္ မမွန္ ဟုသူမထင္ေလသည္။ သို့ေသာ္ သူမတေယာက္တည္း သူမကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းျပီး စံအိမ္ေတာ္ေရွ့က လက္နက္ကိုင္ ဂုဏ္ျပုအေစာင့္တပ္ ကိုျဖတ္ေက်ာ္ေသာအခါ သူနွင့္စ၀္တို့ျဖတ္တုန္းကလိုပင္ တိက်ျပတ္သားေသာ အရင္ကအျပုအမူမို်းကိုေတြ့တာလဲြလို့ အျခား ေနရာမ်ားတြင္ မ်ားစြာ အကို်းသက္ေရာက္မႈရိွတာေတြ့ရေလသည္။ ျပီးေနာက္ လူထုသည္သူမအေပၚ တရား၀င္ နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ မဟာေဒ၀ီအျဖစ္္ အသိအမွတ္ျပုပဲြ မလုပ္ခင္ကထက္ ပိုမိုေလးစား လာၾကသည္ဟု သူမ ထင္မိေလသည္။   ။

(ေမခ၏ အခန္းဆက္စာကို မိုးမခက ဆက္တိုက္မထည့္ျဖစ္ဘဲ ၾကန္႔ၾကာေနျခင္းမွာ မိုးမခ၏ ပ်က္ကြက္မႈ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု အပတ္စဥ္ ျပန္လည္ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပသြားမည္ျဖစ္သည္။ စာေရးသား ေမးျမန္းၾကေသာ ပရိသတ္အား ေတာင္းပန္ ေျဖရွင္းအပ္ပါသည္။ သီေပါနယ္ေရာက္ မိုးမခမိတ္ေဆြမ်ားက အင္တာနက္ေပၚက စာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ျပီး ဖတ္ရွဴရင္း မဟာေဒ၀ီ၏ ဓာတ္ပုံမ်ား ေပးပို႔ၾကသည္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။)