အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဇာတ္သိမ္းခန္း – အပိုင္း (၂)
ဗိုလ္ေနဝင္းငယ္ဘဝ
သန္းဝင္းလိွဳင္၊ ႏို၀င္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၃
ေမြးရပ္ဇာတိ
ဦးေနဝင္းကို ၁၉၁ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ျပည္ခ႐ိုင္ ေပါင္းတလည္ၿမိဳ႕နယ္ ေခ်ာင္းေကာင္း႐ြာ၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ေမြးခ်င္း ၇ ဦးရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၁၇ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ဖြားျမင္ေသာ သခင္လွထြန္းႏွင့္ ၁၉၂၇၊ ဧၿပီ ၂၂ တြင္ ဖြားျမင္ေသာ ဦးသိန္းၫႊန္႔ (ကိုညီေလး) တို႔သာ အဖတ္တင္ခဲ့သည္။ က်န္ ညီမ ၂ ေယာက္ ႏွင့္ ညီ ၂ ေယာက္မွာ ငယ္စဥ္က ဆုံးသြားခဲ့ၾကသည္။ ဦးေနဝင္း၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကို Who’s Who in Burma စာအုပ္ႏွင့္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ေရးသားခဲ့ေသာ “ျမန္မာႏိုင္ငံေရးခရီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း” စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၆၉ ၌ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၄ ရက္ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသလို၊ ဗိုလ္မွဴး ခ်စ္ေကာင္း ျပဳစုေသာ ႏိုင္ငံေရး အဘိဓာန္စာအုပ္၌ ၁၉၁၁ ေမ ၂၁ ျပည္ ခ႐ိုင္ ေပါင္းတလည္ၿမိဳ႕တြင္ ဖြားျမင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ပဥၥမအႀကိမ္ပါတီညီလာခံ (၁၉၈၅) ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေလာင္းမ်ား၏ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္၌ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၄ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။ သမိုင္းသုေတသနဦးစီးဌာနမွ ထုတ္ေဝေသာ ျမန္မာ့ရက္စဥ္ သမိုင္းစာအုပ္၌ ဦးေနဝင္း၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကို လုံးဝေဖာ္ျပထားျခင္း မျပဳခဲ့ေပ။ ဦးေနဝင္း ကြယ္လြန္ၿပီး သုံးရက္အၾကာ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔၌ အစိုးရပိုင္သတင္းစာမ်ား နားေရးေၾကျငာတြင္ ၁၉၁၁ ေမလ ၂၄ ရက္ ဟူ၍ပင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေနဝင္း၏ ဇာတာအၿမဲတမ္း စစ္ေဆးေပးေသာ ေဝဒပညာ႐ွင္ ေဒါက္တာေဖဥာဏ္က “အဆိုပါ ခုႏွစ္မ်ားမွာ မမွန္ဟုဆိုၿပီး ၁၉၁ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ကိုသာ အမွန္ျဖစ္သည္” ဟု ေျပာျပခဲ့ဖူးပါသည္။
ထို႔အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စစ္အစိုးရလက္ထက္ အဆက္ဆက္မွ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္မ်ား၌ ဦးေနဝင္း၏ မိဘအမည္ကို အဖဦးဖိုးခ၊ အမိေဒၚမိေလး ဗမာလူမ်ိဳး၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဟု ေဖာ္ျပရေသာ္လည္း ဦးဖိုးခမွာ တ႐ုတ္ျပည္ ကြမ္တုံေဒသမွ ဟပ္ကလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ဝက္ကုန္သည္ဟု ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးႏွင့္ ဗဟိုတရား႐ုံးခ်ဳပ္ ေ႐ွ႕ေနၾကီး ႏိုင္ငံဂုဏ္ရည္ (ပထမဆင့္) ရ မြန္ဦးဖိုးခ်ိဳက စာေရးသူအား ေျပာျပဖူးသည္။ ဦးေနဝင္း၏မိခင္ ေဒၚမိေလးကို ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ေပါင္းတလည္ေက်း႐ြာ၊ ေတာင္ဘက္ မိုင္ဝက္ခန္႔တြင္ ႐ွိေသာ ေအာင္သြယ္မ႐ွာ ေခၚ ေက်ာင္းစု႐ြာ အိုးအိမ္ထူေထာင္ေပးသည္။ သားဦးကို ေမြးဖြားေသာ အိမ္သည္ ယခုမ႐ွိေတာ့ၿပီ။ အိမ္ေနရာ၊ ပႏၷက္ႏွင့္ ဆူးခ်ဳံဖုံးေသာ ေပပင္ငုတ္တိုသာ က်န္သည္။ ေအာင္သြယ္မ႐ွာ႐ြာမွ အိမ္ေထာင္စုမ်ားသည္ ေမာင္႐ႈေမာင္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကပင္ ေပါင္းတလည္သို႔ ေ႐ႊ႕ၾကသည္။ ဦးဖိုးခ၊ ေဒၚမိေလးတို႔လည္းေ႐ႊ႕ေျပာင္းရာတြင္ပါသည္ဟူ၍ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္၏ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးခရီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေနဝင္း စာအုပ္၌ေဖာ္ျပထားသည္။ ထို႔ျပင္ ယင္းစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ (၄၃၇) ၌ပင္ -
“ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္၊ ႀကဳံတုန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဖိုးဖီ၊ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့၊ သုံးဆယ္ ေလးဆယ္ ႐ွိေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားေသြး တေသြးမွ မပါပါဘူး။ ဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ဒီေသြးပါတယ္ မပါဘူးဆိုတာဟာ ဗမာအယူအဆ၊ ဗမာအေတြးအေခၚ။ ဒါကေလး ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဒီဗမာလည္း နတ္တင္တယ္။ တ႐ုတ္လည္း နတ္တင္တယ္၊ ဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ဗမာတင္တဲ့နတ္နဲ႔ တ႐ုတ္တင္တဲ့နတ္န႔ဲ တူသလားဗ်။ သူတို႔က က်စ္ဆံနီတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ ဒီျပင္ ဘာေတြ မသိတာေတြ ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ မိဖ ဘိုးဘြား ဒီတလိုင္းနတ္၊ သူတို႔ေျပာတာပါပဲ။ ဒါဘယ္ေလာက္မွန္သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တလိုင္းနတ္ထဲေတာင္မွ ခပ္ည့ံညံ့ပါဗ်ာ။ ငါးရံ႕ နဖားႀကိဳးထိုးတဲ့ နတ္။ အဲဒါ ငါးရံ႕နာဖားႀကိဳးထိုးၿပီး တင္ရတယ္။ နတ္တင္တဲ့ အမ်ိဳး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး တ႐ုတ္ျဖစ္မလဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ ငါးရံ႕နဖားႀကိဳးထိုးၿပီး နတ္တင္တာလဲ တို႔ေတာ့ မတင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္က သားအႀကီးဆုံး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳး႐ိုးအစဥ္အဆက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ဖူးဘူး။ အဲဒါ မလုပ္ေတာ့လဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူးခင္ဗ်ာ့။ တစ္ခါ ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဖ၊ ဘုိးဘြားေပါ့ေလ။ သူတို႔သခၤ်ိဳင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ႐ွာလို႔မေတြ႔ဘူး။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ့္အေဖေျပာဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ႐ွာလို႔ မေတြ႔သလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘြားဆုံးတဲ့အခါ က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဘြားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က အင္မတန္ခ်စ္ေတာ့ ဂူကေလး ဘာကေလး သြင္းရေအာင္ သူမ်ားတေတြ ဂူသြင္းတာကို ျမင္တာကိုး။ ဒီေတာ့ အေဖက မလုပ္ပါနဲ႔ သားရယ္တဲ့။ မင္း ဒီဂူသြင္းတဲ့အခါက်ရင္ ဒီဂူႀကီးဟာ အမွတ္တရႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီသခၤ်ိဳင္းဆိုတာလည္း လူေသတိုင္း လိုက္လိုက္ပို႔တာကြတဲ့။ ဒီဂူကိုျမင္ရင္ ငိုယိုပူေဆြး ဒုကၡေရာက္မယ္။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ လူေတြမွာ အေၾကာင္းမဲ့ ဒုကၡေရာက္တယ္။ အေၾကာင္းမဲ့ ေဆြးရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအပုပ္ေကာင္ႀကီးဟာ ေသၿပီး ဘာမွ လုပ္လို႔လဲရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပ်ာက္သြားရင္ အေကာင္းဆုံးပဲတဲ့။
အဲဒီေတာ့ ဘာမွဂူေတြ ဘာေတြ မလုပ္နဲ႔။ ဒီေျမထဲမွာတြင္ျမဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ ဆိုတာကလည္း သခၤ်ိဳင္းဆိုတာက က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးရယ္၊ က်ယ္က်ယ္ထားလို႔ မရဘူး။ ဒီျပင္ဟာသာ လွဴလို႔ရတယ္။ သခၤ်ိဳင္းဆိုတာ သြားလွဴလို႔ မရဘူး။ သခၤ်ိဳင္းလွဴရင္ ေသပါေစ ဆုေတာင္းတာနဲ႔ အတူတူျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ မလွဴဘူး။ အဲဒီေတာ့ သခၤ်ိဳင္း ေသးေသးကေလးမွာဆိုေတာ့ ဒီအေလာင္းေကာင္ဟာ အေပၚက ထပ္ျမဳပ္၊ ထပ္ျမဳပ္တာနဲ႔ အကုန္ေပ်ာက္သြားတာပဲ” ဟူ၍ ေရးသားထားေလသည္။
ဗိုလ္ေနဝင္း၏ဦးေလးဝမ္းကဲြေတာ္စပ္ေသာဦးေမာင္ေမာင္းေလးေျပာျပခ်က္ကိုကိုးကား၍ေဆာင္းပါးရွင္ညဏ္သာဆိုသူကNorthern Star Journal(၂ဝ၁၃ ဧျပီ ၃ရက္ထုတ္)၌ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္း အားသမိုင္း ေျခရာခံၾကည့္ျခင္း“ေခါင္စဥ္ျဖင့္ဤသို ့ေရးသားထားေလသည္။ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက မိမိတို႔၏ အဘိုးသည္ ျပည္သားမဟုတ္ေၾကာင္း အင္းဝမွ ထြက္ေျပးလာေသာ မင္းညီမင္းသား တစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိေဘးေဒၚပိုဆိုသူႏွင့္ အေၾကာင္းပါၿပီး ဘႀကီးဦးပန္းငုံ၊ ႀကီးေတာ္ေဒၚေ႐ြး၊ မိခင္နန္းေရးႏွင့္ ဦးေလး ဦးစံရာ ဆိုေသာ သားသမီးေလးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္း အိမ္မွ အၿပီးတိုင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေၾကာင္း သူ႔နာမည္ရင္း မင္းမ်ိဳးၫႊန္႔ဟု ေခၚေၾကာင္း ေဒၚပိုတို႔ကေတာ့ အင္းဝေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္မွ လာသူျဖစ္၍ ကိုၿမိဳ႕ဟု ေခၚေၾကာင္း စသည္တို႔ကို သူ၏ ႀကီးေတာ္ ေဒၚေ႐ြးထံမွ ၾကားရခ်က္ကို ေျပာျပပါသည္။
ဦးပန္းငုံဆိုသည္မွာ ဦးေနဝင္း၏ အဘိုး၊ မိခင္ ေဒၚမိေလး၏ ဖခင္ျဖစ္ၿပီး ေဒၚေ႐ြးဆိုသည္မွာ ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သိန္းေငြ၏ မိခင္ေဒၚစိန္ၫႊန္႔၏ အေမျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေဒၚနန္းေရး ဆိုသူမွာ ယင္းအေၾကာင္းကို အစေဖာ္ျပေပးေသာ ဦးေမာင္ေမာင္ေအး၏ မိခင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
ဦးမ်ိဳးၫႊန္႔ႏွင့္ ေဒၚပိုတို႔သည္ ေပါင္းတလည္ ေတာင္ဘက္ မိုင္ဝက္ခန္႔႐ွိေသာ ေအာင္သြယ္မ႐ွာေခၚ ေက်ာင္းစု႐ြာ၌ အေၾကာင္းပါေနထိုင္ခဲ့ၿပီး သားဦးသာရန္၊ ဦးပန္းငုံ (ေဒၚမိေလး၏ ဖခင္)တို႔ ဖြားျမင္ခဲ့ေၾကာင္း အဘိုးျဖစ္သူ မင္းမ်ိဳးၫႊန္႔သည္ ဘုိးေတာ္မင္းတရားႀကီး၏ သားေတာ္အိမ္ေ႐ွ႕မင္း ဦးေပၚႏွင့္ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး၏ ရဲေဘာ္ (၆) က်ိပ္ဝင္ (အမွန္မွာ ၆၈ ေယာက္ ျဖစ္သည္) ဗိုလ္တြန္ေခၚ မင္းေခါင္ေနာ္ရထာ၏ သမီး႐ွင္ေ႐ႊလုံးတို႔ အေၾကာင္းပါရာမွ သမီးျမေတာင္မင္းသမီး ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္း ျမေတာင္မင္းသမီးသည္ လက္ယာဝင္းမွဴး ဗိုလ္ဆံ႐ွည္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါ၍ ဖြားျမင္ခဲ့ေၾကာင္း သားေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔အထက္အကိုႏွင့္ အမမ်ားမွာ မင္းျမတ္စိုး၊ မင္းျမတ္လွ၊ မင္းမ်ိဳးထြန္းတို႔ျဖစ္ၿပီး အငယ္ဆုံးသားေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားထားေလသည္။
ျမန္မာ့သမိုင္း၀င္အဖြဲ႔ဝင္ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ (မဟာဝိဇၨာ)သည္ ရန္ကင္း သူ႔တိုက္ခန္း၌ စာေရးသူအား ပုရပိုဒ္ အေစာင္ေစာင္မွ ထုတ္ႏုတ္ထားေသာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္မွတ္စု တစ္ခုအား ေပးဖတ္ရာ အမွတ္မထင္ မုဆိုးခ်ဳံဗိုလ္ ဗိုလ္တြန္မွ ဦးေနဝင္းဆင္းသက္လာ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ဇယားကို ေတြ႔႐ွိခဲ့ရပါသည္။ စာေရးသူ ကူးယူထားေသာ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ဇယားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။ -
ျမေတာင္မင္းသမီး ေခၚမင္းျမရိုး+ ဗိုလ္ဆံ႐ွည္ (လက္ယာဝင္းမွဴး)ဆင္းသက္ခဲ့သူမ်ားမွာ-
(၁) မင္းျမတ္စိုး (သုစႏၵာဝတီ)
(၂) မင္းျမတ္လွ (သုေကသာဝတီ)
(၃) မင္းမ်ိဳးထြန္း (ေအာက္ျပည္ေ႐ွာင္ခြာ)
(၄) မင္းမ်ိဳးၫႊန္႔ (ေအာက္ျပည္ေ႐ွာင္ခြာ)
ဦးညိဳျမ၏ ကုန္းေဘာင္႐ွာပုံေတာ္ စာအုပ္၌ ဗိုလ္တြန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသို႔ ေဖာ္ျပထားသည္။
အင္းဝၿမိဳ႕ကို မြန္တို႔လက္မွ ျပန္သိမ္းၿပီးခ်ိန္၌ ရဲေဘာ္ ၁၃ ဦး က်ဆုံးၿပီ ျဖစ္သည္။ က်န္႐ွိသူမ်ားအနက္ ရဲစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ ထိပ္တန္းတက္လာသူမ်ားကား -
(၁) ဦးေကာင္း - ေသနတ္၀န္
(၂) ဦးတြန္ - မုဆိုးခ်ဳံဗိုလ္
(၃) ဦးသာ - မဟာသီဟသူရ
(၄) ဦးေႏွာင္း - မဟာစည္သူ
(၅) ဦးလြင္ - ဗလမင္းထင္
အထူးသျဖင့္ (၁) ဦးေကာင္း ၊(၂) ဦးတြန္၊ (၃) ဦးသာတို႔မွာ ထိပ္တန္းရဲေဘာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤသုံးဦးတို႔မွာ စြမ္းပကား ျပည့္စုံလွသျဖင့္ သားေတာ္ႏွစ္ပါး (ေမာင္ေလာက္ႏွင့္ ေမာင္႐ြ) တို႔ႏွင့္ တန္းတူ စစ္ေရးစစ္ရာ အခြင့္အေရးမ်ား ေပးသနားေတာ္မူခဲ့သည္။
ျမန္မာျပည္တဝန္း တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ သူတို႔ပါဝင္သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ မဟာေသနာပတိအျဖစ္ အျမင့္ဆုံး ေျမွာက္စားျခင္း ခံရသူ ဦးေကာင္းကား သံလ်င္တိုက္ပြဲ၌ က်ဆုံးသည္။ ဦးတြန္ေခၚ မင္းေခါင္ေနာ္ရထာကား ယုိးဒယားသို႔ ခ်ီရာတြင္ အေလာင္းမင္းတရား၏ ညာလက္႐ုံးပင္။ ဦးသာကား ဆင္ျဖဴ႐ွင္မင္းလက္ထက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မဟာသီဟသူရဘြဲ႔ျဖင့္ တ႐ုတ္စစ္ပြဲမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အႏိုင္တုိက္သူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကား တိုင္းျပည္ထူေထာင္ဘက္ ရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားထက္ ျမင့္မားေသာ အဆင့္တြင္ ႐ွိခဲ့ၾကသည္။
ဦးေအာင္ေဇယ်၏ အႏြယ္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၆ က်ိပ္ဝင္တို႔၏ သားသမီးမ်ား ေရစက္ဆုံၾကသည္လည္း ႐ွိ၏။ ဗဒုံမင္းသား (ေမာင္ဝိုင္း)၏ သား ေ႐ႊေတာင္ၿမိဳ႕စား အိမ္ေ႐ွ႕မင္းႏွင့္ ဦးတြန္၏ သမီး မယ္ေ႐ႊဂုဏ္တို႔ ညားၾကရာမွ ျမေတာင္မင္းသမီးကို ဖြားျမင္သည္။ သူကား မိတဆိုး စၾကာမင္းသားေလး၏ ေမြးစား မိခင္ ျဖစ္၏။
၁၁၈၄ ခုႏွစ္၌ စတင္ဖြဲ႔စည္းေသာ ရဲေဘာ္ ၆ က်ိပ္ဝင္၌ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ဦးတြန္သည္ ခင္ဦးစား ငခ်စ္ညိဳကို ေအာင္ျမင္ေသာ္ “သီရိေ႐ႊေတာင္” ဘြဲ႔ရသည္။ ေနာက္ မင္းလွေ႐ႊေတာင္၊ အင္းဝကို ေအာင္ႏိုင္ေသာအခါ “မင္းလွမင္းေခါင္” ဘြဲ႔ႏွင့္ ဝန္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းေခါင္ေနာ္ရထာ၊ မုဆိုးခ်ဳံဗိုလ္ ျဖစ္လာသည္ ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။
ဦးေနဝင္း၏ငယ္အမည္မွာ႐ႈေမာင္ျဖစ္သည္။ ငယ္မည္႐ႈေမာင္ကိုလည္း ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္စာအုပ္၌ သားဦးကို ခ်စ္၍လည္း မဆုံး၊ ေမာ္၍လည္း မဆုံး ဖခင္မိခင္တို႔၏ မ်က္႐ႈ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ ႐ႈေမာင္ ဟု ေခၚေ၀ၚျခင္းဟု ေရးသားထားေသာ္ ဦးဖိုးခက ၎၏ သားကို ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔သည္ ဟူေသာ တ႐ုတ္ေ၀ါဟာရျဖင့္ ႐ႈ ထည့္ကာ ႐ႈေမာင္ဟု မွည့္ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
ေက်ာင္းသား ဘဝ
ထို႔ေနာက္ ေမာင္႐ႈေမာင္သည္ ႐ြာမွ ၈ မုိင္ေက်ာ္ခန္႔ေ၀းေသာ ေပါင္းတလည္ၿမိဳ႕ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္း၊ ျပည္ၿမိဳ႕အမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္း၊ ျပည္ၿမိဳ႕ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းတို႔တြင္ ပညာသင္ခဲ့သည္။ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၂၉-၃၁ တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာ ၁၉၃၁ ခုႏွစ္တြင္ ဥပစာသိပၸံ (ခ) တန္း စာေမးပြဲၸ၌ ပါဏေဗဒ (ယခုဇီဝေဗဒ) ဘာသာရပ္တြင္ က်႐ႈံးခဲ့သျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က အိုးေဝ၏ ေ႐ႊရတုသဘင္ လက္ေ႐ြးစင္ ေဆာင္းပါးမ်ားစာအုပ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားထားေလသည္။
မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလုံး၏ အားေပးမႈျဖင့္ ၁၉၂၉ ဇြန္လတြင္ ကို႐ႈေမာင္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေဆးပညာကို ဦးတည္၍ ေရာက္သည္။ သူ၏ အေျခခံသည္ ေကာင္းခဲ့၏။ ေဆးပညာကို ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား မလိုက္စားၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥပစာသိပၸံကို ပါဏေဗဒႏွင့္ ေအာင္ၿပီးလွ်င္ ေဆးေကာလိပ္၀င္ရန္ ခက္ခဲဖြယ္မ႐ွိဟု ထင္ရေလသည္။
ထိုေခတ္က အိုင္စီအက္၊ ဘီစီအက္ ရာထူးမ်ား ေခတ္စားသည္။ အေရးပိုင္၊ ၀န္ေထာက္၊ ၿမိဳ႕အုပ္တို႔ ဂုဏ္႐ွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုရာထူးမ်ားကို ကို႐ႈေမာင္ မမက္ေမာ၊ မိဘမ်ားကလည္း မေတာင့္တ၊ ေက်ာင္းေနဖက္ ဦးေလးေတာ္သူကိုေမာင္ညီ (ေနာင္ သခင္ညီ) ကလည္း မတိုက္တြန္း၊ မိခင္၏ ေမာင္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဦးခ်စ္ခိုင္၊ ကိုခ်စ္လိႈင္တို႔ကလည္း မတိုက္တြန္း၊ ေဆးေကာလိပ္သြား၍ ေဒါက္တာျဖစ္ေသာအခါ ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္ရပ္႐ြာတြင္ ေဆးကု၍ အမ်ားအက်ိဳးကို ျပႏိုင္သည္။ ေဒါက္တာဆို၍ အျခားဘာသာရပ္မ်ားတြင္ “ပါရဂူ” ေခၚေသာ ပီအိပ္ခ်္ဒီ (Ph.D)၊ အယ္အယ္ဒီ (LL.D) ေဒါက္တာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္လို၊ ယင္းပါရဂူမ်ားသည္ ႏွာေစး၊ေခ်ာင္းဆိုးကိုပင္ ကုသႏိုင္သည္ မဟုတ္၊ စာအုပ္ႀကီးႀကီးေတြ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ျပႆနာေသးေသး နယ္က်ဥ္းက်ဥ္းတြင္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ျခင္း ပညာျပျခင္းသာ လုပ္တတ္ၾကသည္။
ကို႐ႈေမာင္သည္ စနစ္တက်ေနသည္။ အတန္းမွန္မွန္တက္သည္။ အခ်ိန္ကို စာဖတ္ခ်ိန္၊ ေဘာလုံး၊ ေဟာ္ကီကစားခ်ိန္၊ လည္ပတ္ခ်ိန္ စသည္ျဖင့္ ခြဲေ၀ပိုင္းျခား၍ သုံးစြဲသည္။ စူးစမ္းေလ့လာတတ္ေသာသူ ဥာဥ္ႏွင့္ပို၍ က်ယ္၀န္းလာေသာ သူ႔ဘ၀ စပ္ဟပ္မိသည္။ သူသည္ ေခတ္ဆန္၍လည္း ၾကည့္သည္။ အဂၤလိပ္စာကို အထူးေလ့လာသည္။ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေရးလွ်င္ အဂၤလိပ္လိုေရးသည္။ ဂိုးစမစ္စေသာ စာေရးဆရာတို႔၏ စာေပ၀တၳဳမ်ားကို ႀကိဳက္သည္။ တစ္ဖတ္တြင္လည္း ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာမႈကို အထူးသေဘာက် လုိက္စားသည္။ ဆရာလင္း၊ ဆရာပြားစေသာ ပညာ႐ွင္ႀကီးမ်ားကို ဆည္းကပ္သည္။ ျမန္မာ့ေတးဂီတကို နားေတြ႔သည္။ ေခတ္စမ္းကဗ်ာကို တီထြင္ေနေသာ ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)၊ ဦး၀န္ (မင္းသု၀ဏ္) တို႔၏ ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္သည္။
ကို႐ႈေမာင္တစ္ေယာက္လည္း သူ႔လမ္းသူ မွန္မွန္ခ်ီတက္လ်က္ ႐ွိခဲ့သည္။ ပါဏေဗဒ ပါေမာကၡ မက္ဂစ္ (Prof.F.G.Meggilt) ကလည္း တစ္ဒုကၡ၊ မက္ဂစ္က ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ႏွိမ္ခ်င္သည္။ ေဆးေကာလိပ္ေရာက္ဖို႔ ပါဏေဗဒေအာင္မွ ျဖစ္သည္။ မက္ဂစ္ကို ေ႐ွာင္ကြင္း၍ ေကာလိပ္သို႔ မေရာက္ႏိုင္။
၁၉၃၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ကို႐ႈေမာင္ဥပစာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာေမးပြဲမ်ားကို ေျဖဆိုသည္။ မက္ဂစ္ဒဏ္ကို ခံရ၍ ပါဏေဗဒတြင္ က်သည္။ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္၍ မသြားလိုၿပီ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ၊ ဟိုဘက္တြင္ ကမၻာႀကီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ဆြဲငင္အား အျပည့္႐ွိေသာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ ႐ွိသည္။ ထိုကမၻာ၊ ထိုနယ္တို႔ ေခၚရာသို႔ ကို႐ႈေမာင္ လိုက္ပါသြားေလသည္ ဟူ၍ေဖၚျပထားေလသည္။
အမွန္မွာ ပါဏေဗဒဘာသာရပ္၌ စာေမးပြဲက်၍ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါ။ ကမာ႐ြတ္ၿမိဳ႕နယ္မွ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ေယာက်္ားေလးကဲ့သို႔ ဝတ္ဆင္ေစ၍ သူ႔အေဆာင္တြင္ ေခၚအိပ္ရာ တစ္ေန႔တြင္ သက္ဆိုင္ရာမွ သိ႐ွိသြားၿပီးေနာက္တြင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိမီွလိုက္သူမ်ားက ေျပာျပၾကပါသည္။
စာတိုက္ဝန္ထမ္းဘဝ
ယင္းေနာက္ ၁၉၃၁ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ကို႐ႈေမာင္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၃၅ လမ္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အခန္းဌား၍ မီးရထားစာတိုက္ဌာနတြင္ ငါးလေက်ာ္ ေျခာက္လနီးပါး ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ ခဲ့သည္။ ၎မွထြက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေသာအခါ ၁၉၃၄ တြင္ ဗဟန္းစာတိုက္တြင္ တစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ၊ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္အထိ အမႈထမ္းခဲ့သည္။ စာတိုက္တြင္ အမႈထမ္းေနစဥ္မွာပင္ ဦးေလးျဖစ္သူ သခင္ညီကို အေၾကာင္းျပဳ၍ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၀င္ သခင္ဗစိန္ ၊ သခင္ထြန္းအုပ္၊ သခင္ေအာင္သန္း (ေနာင္ ဗိုလ္စၾကာ) တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ရာမွ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၀င္ခဲ့ရာ သခင္႐ႈေမာင္ ျဖစ္လာသည္။
ထို႔ေနာက္ ပထမအိမ္ေထာင္ ေဒၚသန္းၫႊန္႔ႏွင့္ လက္ထပ္၍ သားတစ္ေယာက္ ေမာင္ေက်ာ္သိန္း (တာတီး) ရသည္။ ေဒၚသန္းၫႊန္႔သည္ အပ်ိဳမဟုတ္ တစ္ခုလတ္ျဖစ္ၿပီး ပထမအိမ္ေထာင္ႏွင့္ သားတစ္ေယာက္ ရခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေနဝင္းသည္ ေဒၚသန္းၫႊန္႔ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ လမ္းခြဲကာ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၈ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ယခုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) အိမ္အမွတ္ ၁၀၆ ၌ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေဒၚတင္တင္ႏွင့္ လက္ထပ္၍ သားေငြစိုး၊ ေအးေအာင္တို႔ ထြန္းကားခဲ့သည္။
၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ႏွစ္ျခမ္းကြဲေသာအခါ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔ ဦးေဆာင္ေသာ သခင္အုပ္စုတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။