ဖိုးထက္ - ပင္နီဇူလာမွ မိုးက်ေရႊကိုယ္ တေယာက္
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၅
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ စီးတီးေဟာလ္ဘက္ မေရာက္တာ ၾကာၿပီ။ ၾကာဆို ႏွစ္လေလာက္ ရိွခဲ႔ေပေရာ႕မည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မွ မဟုတ္ပါဘဲ မေရာက္ျဖစ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အလြန္ၾကိဳက္သည္႔ ကြမ္းကို လက္တကမ္းမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္စားလို႔ရေနခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ျမန္မာကြမ္းယာဆိုင္ေတြ မိုးဦးက် ေကာက္ရိုးမွိဳမ်ားလို မ်ားေနသည္႔ ျမန္မာေတြစုရပ္ျဖစ္သည္႔ စကၤာပူႏိုင္ငံ၏ စီးတီးေဟာလ္ဘူတာအနီးမွ ပင္နီဇူလာ ပလာဇာက ကၽြန္ေတာ္႔ကို မစြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔တာ ၾကာခဲ႔ၿပီေရာ။
ၿပီးခဲ႔ေသာ တနဂၤေႏြေန႔က စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္၊ စိတ္ညစ္ျငဴး၊ စိတ္မလန္းဆန္းသည္မ်ား ေပ်ာက္ေစမည္လား ဟူသည္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ျဖင္႔ ခ်ီတက္သြားခဲ႔သည္။ တနဂၤေႏြတိုင္း အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊေတြ ပုခံုးျခင္း တိုးတိုးတိုက္တိုက္၊ အသက္ရွဴသံျခင္း သိုးသိုးသဲ႕သဲ႕၊ လူအနံ႔ျခင္း ရိွဳးရိွဳး ရိွဳက္ရိွဳက္ ရိွေနတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ လူေတြ အလြန္မ်ားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မသြားခ်င္။ ဘ၀င္ျမင္႔၊ ဘ၀ေမ႔ ျမန္မာမ်ားရင္ မသြားခ်င္ဘူးဆိုသည္႔ စိတ္ထားမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အလ်င္းမရိွ။ လူအလြန္မ်ားလွ်င္ ဘယ္လူမ်ိဳးၾကားထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ မသြားခ်င္တတ္သည္႔ လူေၾကာက္၊ လူေတာမတိုးသည္႔ ေရာဂါအခံသာ ျဖစ္၏။ ငါးပိ၊ ငါးခ်ဥ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္နံ႔၊ ကြမ္းတံေထြးနံ႔၊ ဆီန႔ံသင္းေသာ အနံ႔ျပင္းျပင္း ဟင္းအနံ႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ ဒီအနံ႔ေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာ အေနၾကာသည္႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕အား အလာဂ်ီ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အဆုပ္အားေကာင္းေစပါသည္။ အိမ္လြမ္းစိတ္မ်ားကို ေျပေပ်ာက္ေစပါသည္။ ၀မ္းနည္း အားငယ္စိတ္မ်ားကို ေလ်ာ႔ပါးေစပါသည္။
စီးတီးေဟာလ္ကို ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားခဲ႔သည္႔ အတိုင္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ ေမာင္၊ ညီ၊ ႏွမေတြ အမ်ားၾကီးမွ တကယ္႔ အမ်ားၾကီး။ တစ္ခ်ိဳ႕က မိုးတိုးမတ္တပ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က တြတ္တြတ္ထိုးထိုး ရယ္ရယ္ေမာေမာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အခန္႔စား စတိုင္လ္ၾကီးမ်ားျဖင္႔။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေတာဘုရားပြဲကို တက္လာသည္႔ ေတာသူ ေတာင္သားၾကီးမ်ားလို ရိုးသား ပြင္႔လင္းသည္႔ ဟန္ပန္အမူအရာမ်ားျဖင္႔။ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟား တစ္ေယာက္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္ စလိုက္၊ ေနာက္လိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွာ ညစ္၊ ပုပ္ေနသည္မ်ားက ေလျပင္းတိုက္ခံလိုက္ရသည္႔ တိမ္ေတြကဲ႕သို႔ တစစီ ျပယ္လြင္႔သြားသည္။ လူသည္ ကိုယ္႔ အေၾကာင္း ကိုယ္သိတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ဆိုႀကေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ရံၾကေတာ႔ လူက အျခား လူမ်ား၏ အေၾကာင္းကို လိုက္ေတြး၊ လိုက္ၾကည္႔ရတာ အရသာထူးတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ မုန္းမာန ထားသည္႔ အေတြးအၾကည္႔ မဟုတ္လွ်င္ ၿပီးေရာေပါ႔။ စက္ဆုပ္ ရြံရွာသည္႔ စိတ္မ်က္မွန္တပ္ၿပီး မၾကည္႔လွ်င္ ၿပီးေရာေပါ႔။ စင္ျမင္႔ေပၚက မ်က္လံုးေမွးၾကည္႔ေနသည္႔ အၾကည္႔ မဟုတ္လွ်င္ ၿပီးေရာေပါ႔။
ပင္နီဇူလာ ပလာဇာထဲကို ၀င္၀င္ျခင္း ဒုတိယထပ္သို႔ တက္ခဲ႔သည္။ အဲဒီမွာ ဆရာ ဦးသန္းလြင္၏ ဆိုင္ရိွသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္လေလာက္က ဆရာ႔ရဲ႕ ဆိုင္က ကၽြန္ေတာ္ဆြဲခ်လာသည္႔ ဆရာသိန္းေဖျမင္႔ေရးေသာ “သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား” စာအုပ္ကို ေမ႔လာခဲ႔ေၾကာင္း။ ဒါေပမယ္႔ မေမ႔ပါေၾကာင္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ဘယ္ႏွေခါက္ေျမာက္မွန္းမသိ ၀င္ေတာင္းပန္ရအံုးမည္ မဟုတ္လား။ သူမ်ား၏ ဥစၥာပစၥည္းမ်ား ကိုယ္ပိုင္ မဟုတ္ပါဘဲ ယူထားမိၿပီး ျပန္မေပးေသးလွ်င္ တံု႔ျပန္ဖို႔ နည္းလမ္းက ႏွစ္လမ္းသာ ရိွသည္။ ေတာင္းပန္မလား။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္မလား။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္က မုန္းလွပါၿပီ။ ဒီေတာ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီးဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ဖို႔ ၾကိဳးစားရေပအံုးေတာ႔မည္။
ဆရာက ဆိုင္မွာ မရိွ။ ကက္ပက္စတီေကာင္းဖို႔ Think Thank အိမ္မွာ လုပ္ေနသည္ထင္႔။ ဆရာက သူျဖတ္သန္းခဲ႔ရသည္႔ စကၤာပူႏိုင္ငံ၏ ေကာင္းကြက္၊ ဆိုးကြက္ေတြကို စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းမ်ားျဖင္႔ ဘယ္လိုဘဲ ေရးေရး ေဟာရင္းသာ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူရေပမည္။ (ကန္ေတာ႔ ဆရာ..ဆရာ က်န္းမာတာ၊ က်န္းမာေအာင္ ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါတယ္။) ဆရာေတာ္ ဘုရား၏ ပညာျပည္႔၀သည္႔ ေဟာေျပာခ်က္ေတြေသာ္မွ မခန္႔ေလးစား၊ အေလးမမူ ျပဳၾကေသးလွ်င္ ေက်ာင္းေလွခါးရင္းမွာ ေခြအိပ္ေနသည္႔ ကၽြန္ေတာ္လို အေကာင္အတြက္ အားမရိွေသာ္လည္း ေဟာင္သာ ေဟာင္ဟု ဆရာေတာ္က ရံဖန္ရံခါ ေျမွာက္ေပးတတ္သည္ မဟုတ္လား။
ဆရာ႔ဆိုင္ အေရွ႕မွာ ခ်ထားသည္႔ ဘယ္သူမွ မ်က္ေစာင္းထိုး အေရးတယူ ၾကည္႔ၾကဟန္ မတူသည္႔ စာအုပ္စင္ေလးအေပၚမွ ကိုယ္႔ဆီမွာ မရိွေသးေသာ မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲကို ရွာယူသည္။ ဆိုင္ထဲကို ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔၀င္သြားေတာ႔ ဒီမဂၢဇင္း ဒီအေကာင္ ၀ယ္ကတည္းက မရိုးသားဘူးဆိုတာ ေကာင္တာထိုင္သည္႔ အမက သိရွာဟန္တူသည္။ “ေမာင္ေလးစာေရာ ပါသလား” တဲ႕။ “ေႀသာ္..ဟုတ္..ဒီလိုပါဘဲ အမရာ” လို႔ ဘယ္လိုမွ အဆက္အစပ္မရိွသည္႔ အေျဖကို ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။
ကြမ္းေလးေတာ႔ စားအံုးမွ။ တတိယထပ္မွ ဟသၤာ ဆိုင္က ကြမ္းက ေကာင္းသည္။ လတ္ဆတ္သည္။ သန္႔ရွင္းသည္။ ေနာက္ၿပီး ကြမ္းယာသည္႔ သူေတြက လူငယ္ေတြ။ ေပ်ာ္တတ္သည္။ စလို႔ ေနာက္လို႔ေကာင္းသည္။ ေဖာ္ေရြသည္။ တြန္႔တိုျခင္း အလ်င္း မရိွ။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔က ဟဲဗီးမက္တယ္လ္ သမားမ်ား ျဖစ္ၾကေသးသည္။ သူတို႔ဆီသြားလွ်င္ Metallica ၊ Gun’s N Roses၊ Hale Storm စသည္႔ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေရာ႔ခ္ကာၾကီးမ်ား သီခ်င္းေတြကို ကြမ္းေစာင္႔ရင္း နားေထာင္လို႔ ရတတ္သည္ မဟုတ္လား။ မ်ိဳးဆက္ျခင္း မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ႔ ရင္ခုန္သံျခင္း နီးစပ္သည္႔ သူတို႔ ဆိုင္ကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေနသလား မဆုိတတ္။
“ဟာ ေဟ႔လူ ေပ်ာက္လွခ်ည္လား။ ေသၿပီမွတ္တာ”
“ေသခ်င္းဆိုးေလးေတြ…ဖတ္…ဖတ္..ဖြဟဲ႔..လြဲပါေစ..ဖယ္ပါေစ…အခုေသ အခုလားရာက ရွင္းေနလို႔ ေသမျဖစ္ေသးဘူ းေဟ႔..မရွည္နဲ႔… အဆင္ေျပသလိုယာ..အခ်ိန္ရိွတယ္ ..ေစာင္႔ႏိုင္တယ္.. ငါးက်ပ္ဖိုး လုပ္လုိက္… တစ္ယာ အရင္ေကြ်း.. ခါးတြင္းႏွယ္ ခ်ဥ္တာဟာ”
မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ မပ်က္၊ အျပံဳးတစ္စေလးမွ လြင္႔မသြားဘဲ အျမန္ ယာေပးလိုက္သည္႔ ကြမ္းယာကို ပါးစပ္ထဲ အျမန္ထည္႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ ဒင္းတို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အား။ ၀ယ္သူေတြ ပ်ားပန္းခပ္မွ် မ်ား၊ လိုအင္ေတြ အလြန္မ်ားသည္႔ ကြမ္းယာ၀ယ္သူေတြ ၾကားမွာ ေရာ႔ခ္သီခ်င္းေတြ ဆိုရင္း၊ ရြတ္ရင္း။ ေခါင္းၾကီးေတြက ေရာ႔ခ္ကာၾကီးေတြလို အားပါပါ၊ မာန္ပါပါ လွဳပ္ရင္း ခပ္ရင္း။ လက္ေတြက ထံုးသုတ္သည္႔ အတံဆြဲလိုက္။ ကြမ္းသီးျခင္း လွမ္းႏိွဳက္လိုက္။ က်န္သည္႔အဆာပလာမ်ား ထည္႔လိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူတို႔ကို ၾကည္႔ရင္း မ်က္လံုးကစားမိသည္။ ေဘးၾကည္႔။ ဘယ္ၾကည္႔။
စာအုပ္စင္တစ္ခု။ ဒီအေကာင္ေတြ ကြမ္းယာေနသည္႔ ကြမ္းယာစဥ္၏ ေဘးမွာ ခ်ထာသည္႔ စာအုပ္စဥ္ တစ္ခု။ သံုးဆင္႔ရိွသည္႔ စင္ေလးေပၚမွာ တင္ထားသည္႔ စာအုပ္ေတြက အမ်ားၾကီးလဲ မဟုတ္။ နည္းလဲ မနည္း။
“ဟဲ႔ေကာင္..ဒီစာအုပ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲ”
“ေရာင္းတာေလ..အဲဒီမွာ ေစ်းကပ္ထားတယ္။ ၀ယ္မလို႔လား။ မဆိုင္တဲ႔ နယ္ပါယ္ ၀င္မရွဳပ္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။”
ဒင္းတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ စကားမျပန္ႏိုင္ေတာ႔။ စာအုပ္စဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖြမိသည္။ (ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္႔) နီကိုရဲ၊ မင္းလူ၊ သာဓု၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ျမသန္းတင္႔၊ ျမင္႔သန္း၊ မင္းခိုက္စိုးဇန္၊ ေမာင္ထြန္းသူ စသည္႔ ဆရာေတြ၏ စာအုပ္ေတြကို ေတြ႔သည္။ စာအုပ္ေစ်းေတြက ေလးေဒၚလာ၊ ငါးေဒၚလာ၊ ေလးေဒၚလာခြဲ စသည္ စသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက လက္က်န္ ပိုက္ဆံျပန္စစ္လိုက္သည္။ ေလးငါး ေျခာက္အုပ္ခန္႔ေတာ႔ ၀ယ္လို႔ရသည္။ စိတ္အၾကိဳက္ဆံုး၊ လံုး၀မဖတ္ဘူးေသးသည္႔ စာအုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ခြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဆရာေန၀င္းျမင္႔၏ “အာရွတုိက္ယြန္းေပါင္ ပုရပိုက္ ၀တၳဳတိုမ်ား”၊ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္၏ “ဟိုခ်ီမင္း”၊ ဆရာ သာဓု၏ “ ခ်စ္စံနမူ” တို႕ကိုေတာ႔ မယူမျဖစ္ ယူရမည္။ ထပ္ဖြျပန္ေတာ႔ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဘ၀တစ္သက္စာ မွတ္တမ္းမ်ား ဒုတိယ အၾကိမ္ထုတ္ “ဘ၀တစ္သက္စာ မွတ္တမ္းမ်ား” ကိုေတြ႔သည္။ ေၾကေၾကညက္ညက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၿပီးသားစာအုပ္။ သို႔ေသာ္ ဆရာၾကီးအဆင္႔ႏွင္႔ ဒီလို မထင္မရွား ေက်ာ္ခြသြားၾကသည္႔ စာအုပ္စင္ေလးထဲမွာ ရိွ မေနစေကာင္း။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဆြဲခ်လိုက္ရျပန္သည္။ ပိုက္ဆံတြက္ၾကည္႔သည္။ ေနာက္ ထပ္ တစ္အုပ္ယူမည္ဆိုလွ်င္ ျဖစ္ေသးသည္။ ထပ္ရွာေတာ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ “မိုးက်ေရႊကိုယ္ ေရာင္လွည္႔တယ္” ဟူေသာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ ေတြ႔ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မဖတ္ဘူးေသးသည္႔ စာအုပ္။ ေဒါက္တာ သန္းထြန္း စာဆိုတာႏွင္႔ အလကားဘယ္ေတာ႔မွ မျဖစ္ဆိုတာ သိထားသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စာအုပ္ကို လွန္ေလွာၾကည္႔မိသည္။
ဆရာၾကီးက ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရိွအျဖစ္ေရာက္လာၿပီး ၁၉၄၂ ခုႏွစ္အထိ အဂၤလိပ္ ေနမ၀င္ အင္ပါယာၾကီး၏ ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔သည္႔ Maurice Maybury ၏ “ Heaven Born in Burma, I, The Daily Round” ကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာျပန္ပံုက သင္းသည္။ “မိုးက်ေရႊကိုယ္ ေရာင္လွည္႔တယ္” တဲ႕။ မိုးက်ေရႊကိုယ္ဆိုလွ်င္ အသံေတာင္ မၾကားခ်င္သည္႔ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ေလးကို ဖြင္႔ၿပီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ အမွာကို ဖတ္မိသည္။ အမွာထဲမွာ..
“ ေရွးေရွးက အိုင္စီအက္စ္၊ ဘီစီအက္စ္လို႔ အမ်ားက ေခၚတဲ႕ အေရးပိုင္၊ နယ္ပိုင္ဆိုတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရိွေတြကို မိုးက်ေရႊကိုယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဘာျဖစ္လု႔ိ ဒီလို နာမည္တြင္လာသလဲဆိုေတာ႔ ျမန္မာေတြကို ျမိဳ႕ပိုင္၊ နယ္ပိုင္ ၊ အေရးပိုင္ အျဖစ္နဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္႔ လူေတြကို အဂၤလိပ္ အစိုးရက တစ္သီး တျခား သင္တန္းေပးၿပီး ေမြးထုတ္လိုက္လို႔ လူအမ်ားက ရြံမုန္းတာလည္း ပါမယ္။ ရြံေပမယ္႔ ရိုေသရမယ္၊ မထီမဲ႕ျမင္ မလုပ္သင္႔ဘူး ထင္လို႔ မိုးက်ေရႊကိုယ္လို႔ ေခၚလိုက္ၾကတာနဲ႔ တူတယ္။…….” စသည္ျဖင္႔ အမွာေရးခဲ႔သည္။ ထို အမွာစာ ေရးသည္႔ရက္စြဲက ၁၄ ႏို္၀င္ဘာ ၂၀၀၃။ ပညာရိွမ်ား အမွာစာေလး စာတစ္ပိုဒ္ ေလာက္ ေရးတာေတာင္ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ ေထာက္ျပခဲ႔ပါလားလုိ႔ ဆရာၾကီးကို ဦးညႊတ္မိသည္။ ၀ယ္မွ၊ ၀ယ္ထားမွ။
ေမာရစ္ေကာလစ္၏ စာအုပ္ကို ဆရာမၾကီး လူထု ေဒၚအမာက ဘာသာျပန္ခဲ႔ဘူးသည္။ “ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္ေဆးခဲ႔သည္႔ အမွဳ အခင္းမ်ား။ ၿပီးေတာ႔ သိပၸံေမာင္၀၏ စာေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားၾကီး ဖတ္ဘူးသည္။ အခု ေမာရစ္ ေမဗာရီ၏ စာကလဲ ဖတ္သင္႔သည္ မဟုတ္ပါလား။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား၏ အျမင္ကို အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ႔ ရမွာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ႔ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္းက ဖတ္လို႔ ေကာင္းတဲ႔ စာအုပ္မွန္သမွ် ဘာသာျပန္ပါတယ္ လို႔ ဆိုခဲ႔တယ္ မို႔လား။ အခု စာအုပ္ကို ဖတ္လွ်င္ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ မျဖစ္ခင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက အဂၤလိပ္ေတြ၏ အေနအထားကို မွန္းဆလို႔ ရႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ကိုယ္႔ဘာသာဆိုလွ်င္ ဒီစာအုပ္ ရိွလို႔ ရိွမွန္းေတာင္ မသိ။ အခုေတာ႔ ခူးၿပီး ခပ္ၿပီးသား ထမင္းဟင္းပြဲကို “ကိုင္း..မ်ဳိ၊ ဆို႔ေတာ္မူ ေကာင္ေလး” ဟု ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္းက ဆိုေနေလၿပီ။
“ေဟ႔လူ ကြမ္းရၿပီ။ အဲဒီ စာအုပ္ဖိုးက ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ အထဲ ေကာင္တာမွာ သြားရွင္း” ဟူသည္႔ စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးမ်ား ျပတ္သြားသည္။ ေကာင္တာမွာ စာအုပ္ဖိုး သြားရွင္းေတာ႔ နည္းနည္း ေလွ်ာ႔ပါအံုးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္တာေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ ဥစၥာဟု မ၀ံ႔မရဲ ေစ်းဆစ္မိသည္။
“မေလွ်ာ႔ေတာ႔ပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္။ မင္းလဲ ဒီစာအုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိတာဘဲ။ ဒီေစ်းက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္လို စာမဖတ္ၾကလို႔သာ စာအုပ္ အငွားလုပ္ငန္း ျဖဳတ္လိုက္လို႔ ဂိုေထာင္ ရွင္းတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းတာပါ။ အမတို႔က ထားစရာ ေနစရာသာ ရိွရင္ ထုတ္ေတာင္ မေရာင္းခ်င္ဘူး”
ဘာေစာဒကမွ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မတက္ေတာ႔ဘဲ ပိုက္ဆံ ရွင္းခဲ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီေလ။ ဒီစာအုပ္ေလးကို ဒီည အၿပီး ဖတ္ျပစ္ရမယ္လို႔ စိတ္ထဲက ႀကံဳး၀ါးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ သာတဲ႔ ေမာရစ္ေကာလစ္တို႔ ေခတ္က၊ ေမာရစ္ ေမဗာရီတို႔ ေခတ္က သူတပါးကၽြန္ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္လွၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေသြးစုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားသည္႔ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးေတြ ၾကားထဲမွာ ေမာရစ္ေကာလစ္တို႔၊ ေမဗာရီတို႔ဆိုတာ ေခြးသြားစိတ္ေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္မည္။ ေခ်ာဆီေလး တစ္စက္သာ ျဖစ္ပါမည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္ၿပီး လူစိတ္ရိွသည္႔ မိုးက်ေရႊကိုယ္ ေမာရစ္ ေမဗာရီတို႔၏ စိတ္ကူး၊ စိတ္သန္း၊ အေတြး၊ အျမင္မ်ားသည္ လူမ်ိဳးတူ အခ်င္းခ်င္း အလြန္ က်က္သေရမဲ႕လွသည္႔ နည္းလမ္းမ်ားျဖင္႔ ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္ ဗိုလ္လုပ္ေနၾကသည္႔ ၊ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္ၾကဆဲ ျဖစ္သည္႔ လူေတြထက္ေတာ႔ အမ်ားၾကီး သာမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္က သိေနခဲ႔သည္ မဟုတ္ပါလား။ မုိးက်ေရႊကိုယ္ တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ရိုရိုေသေသ ထိုးထည္႔ရင္း စီးတီးေဟာလ္ဘူတာဘက္သို႔ ေျခဦး အျမန္လွည္႔မိေတာ႔သည္။
(Photo credit - http://samplegreatman.blogspot.com/2009/08/that-is-singapore.html )