(မုိးမခ) မတ္ ၂၉၊ ၂၀၁၆
ဒီကဗ်ာလည္း ခါေတာ္မွီပြင့္လာတာပဲလို႔
မခ်ိတင္ကဲ ေတြးေနဦးမွာလား ဧရာဝတီ...
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာျပည္သား
ခ႐ိုနီလူတန္းစားထဲမွာ မပါတ့ဲ ကဗ်ာဆရာ
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားစီးေနပါတယ္ ဧရာဝတီ...
ေရႊေရာင္အတိတ္ ေန႔ရက္ေတြ
ေတာ္လွန္ေရး ေတးသံရဲရဲေတြ
ႏွစ္ကာလေတြဟာ ခင္ဗ်ားျဖတ္သန္းလာတ့ဲခရီးေတြ
ခင္ဗ်ားဟာ ဖတ္မကုန္တ့ဲ သမိုင္းစာအုပ္
ခင္ဗ်ားဟာ ေရးဖြဲ႔မကုန္တ့ဲ အလကၤာ
ခင္ဗ်ားဟာ မတူးမဆြပဲ ဒီအတိုင္းသက္သက္
သံုးမကုန္တဲ့ ရတနာသိုက္ႀကီးပဲ။
ျမန္မာျပည္ဆိုတာန႔ဲ ခင္ဗ်ားပါလာတယ္
ခင္ဗ်ားဆိုတာန႔ဲ ျမန္မာျပည္ပါလာတယ္
လူအႏၶေတာင္သိႏိုင္တဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ကို
ထိုင္ခံုေပၚတက္ စည္းစိမ္ေတာ္ အအီ အစိမ့္ေတြန႔ဲ
ကုပ္ပိုးတက္ေနတ့ဲ မဟာလူႀကီးလူေကာင္းေတြ
မသိတာ ခင္ဗ်ားရ႕ဲဇာတ္သိမ္းပဲ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရ႕ဲ ဇာတ္သိမ္းပဲ... ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိခ့ဲတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးဘူး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကုိ တကယ္ခ်စ္ခ့ဲၾကတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို တကယ္မခ်စ္ၾကေသးဘူး
ခင္ဗ်ားဟာ ရာဇဝင္ေတြကို ထမ္းၿပီးစီးခဲ့တယ္
သမိုင္းေတြကိုထမ္းၿပီး စီးခ့ဲတယ္
သကၠရာဇ္ေတြကို ထမ္းၿပီး စီးခ့ဲတယ္
စီးခ့ဲတယ္.. .
စီးခ့ဲတယ္.. .
စီးခ့ဲတယ္.. .။
လူဟာအသက္ႀကီးေလ ပိုမိုက္မဲလာေလတ့ဲ
ပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္
ဘယ္အရာမွႏွစ္ခုမရဘူးတ့ဲ ကြၽန္ေတာ္မွတ္သားဖူးတယိ
တိုးတက္ျခင္းန႔ဲဆုတ္ယုတ္ျခင္းဟာ ေခါင္းန႔ဲပန္းပါပဲ
ေသာင္ထြန္းေနတ့ဲ ရင္ဘတ္ႀကီးန႔ဲ
ခင္ဗ်ားရင္ခြင္ထဲ
ျဖတ္ေမာင္းေနတ့ဲ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြကို
မ်က္ရည္စက္လက္ ေငးၾကည့္ေနသလား ဧရာဝတီ...။
ခင္ဗ်ားကိုေပးလိုက္ရင္ ဘာေတြရလာမွာလဲ
ႀကိဳက္တာရပါေစ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ခင္ဗ်ားကိုေပးၿပီးမွ ရလာမယ့္
အေလ်ာ္အစား ဘယ္ေလာက္ပဲ အဖိုးထိုက္တန္ပါေစ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျငင္းတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျငင္းမယ္
ဧ
ရာ
ဝ
တီ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျငင္း မယ္
ကြၽန္ ေတာ္ တို႔ ျငင္း တယ္ ဗ်ာ ။ ။
လင္းသက္ၿငိမ္