ေဌးေအာင္ - အရုဏ္ဦးကုိ ႀကိဳခဲ့သည္


ေဌးေအာင္ - အရုဏ္ဦးကုိ ႀကိဳခဲ့သည္
(ေဒါင္းအိုးေဝအတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၆၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၉၉၁)
(မိုုးမခ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း) ဧျပီ ၁၂၊ ၂၀၁၆

(၁)

ေမွာင္မုိက္ေသာ ညျဖစ္သည္။ လေရာင္မရွိ ေကာင္းကင္အျပည့္ၾကယ္တုိ႔ကလည္း အေ၀း၌သာ မႈန္တိမႈန္၀ါး။ တံတုိင္း ျမင့္ႀကီးမ်ားပင္လွ်င္ အေမွာင္ထုတြင္း၌ ေပ်ာ္၀င္ေရာစပ္ ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္း။ သံေခ်ာင္းေခါက္သံတုိ႔ျဖင့္ အခ်ိန္မွန္ပုိင္းျခားထားေသာ ပကတိတိတ္ဆိတ္ျခင္း။ အေမွာင္ႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျခင္း ၾသဇာေအာက္၌ ညသည္ သန္းေခါင္ယံသုိ႔ က်ဳိးႏြံစြာခ်ဥ္းကပ္ေနသည္။ သံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ား ေပၚလာျပန္သည္။ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္စီ၊ အေမွာင္၏အထြတ္အထိပ္ တိတ္ဆိတ္ျခင္း၏ အနက္ရႈိင္းဆုံး ကာလ။ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္ၿမဲအစဥ္ႏွင့္ဆန္႔က်င္လွ်က္ ထုိကာလ၏သက္တမ္းမွာ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း ကုန္ဆုံးသြားသည္။ ရုတ္တရက္ေပါက္ကြဲ ထြက္လာေသာ…

"ေက်ာင္းသားမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္"

"မတရားဖိႏွိပ္မႈ အလုိမရွိ"

"စစ္အစုိးရ က်ဆုံးပါေစ" ဟူသည့္ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ကေခ်ဖ်က္လုိက္၍ျဖစ္သည္။ ေျပး၀င္လာေသာ စစ္ဖိနပ္သံမ်ား၊ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား၊ ရုိက္ႏွက္သံမ်ား၊ ကြဲရွသံမ်ား၊ စစ္ေခြးေဟာင္သံမ်ား၊ ေငါက္ကနဲအသက္၀င္လာေသာ မီးေမာင္း အလင္းတန္းမ်ား။ အားလုံးပင္ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထုိေနာက္ ေျမျပင္၌ ဒရြတ္တုိက္ ဆြဲသြားသံမ်ား၊ ဆဲဆုိသံမ်ား၊ ရုိက္ႏွက္သံမ်ား၊ သံတံခါးတခုၿပီးတခု ေဆာင့္ပိတ္သံမ်ား၊ ဤအသံမ်ား၏ ေရြ႕လ်ားမႈမ်ား။ အလင္းတန္းမ်ား၏ ေပါင္းဆုံမႈႏွင့္ ပဋိပကၡတြန္းအား ေၾကာင့္ အေမွာင္ထုႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာ ေနာက္သုိ႔သာ ဆုတ္ၿပီးရင္းဆုတ္ေနရသည္။

ခဏအၾကာတြင္ မလွမ္းမကမ္းမွ သၾကၤန္ေတးသံတစ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ သၾကၤန္အႀကဳိေန႔၊ က်ဳိးပဲ့နာက်င္ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ဦးေခါင္းတုိ႔ထက္မွ စီးက်လာေသာ ေသြးေၾကာင္း မ်ားကုိသုတ္ကာ သံတုိင္မ်ားကုိ အႏုိင္ႏုိင္ဆုပ္ကုိင္ရင္း လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ တံတုိင္းအထက္ အေရွ႕တေနရာ၌အနီေရာင္ပြင့္ဖတ္မ်ားျဖင့္ အာရုဏ္ဖူးပြင့္ ေနေလၿပီ။

(၂)

၁၉၇၄…၁၉၇၅…၁၉၇၆ ထုိသုံးႏွစ္သည္ တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္သိပၸံနယ္ေျမတုိ႔၌ တုိက္ပြဲေခၚသံမ်ား ညံခဲ့ေသာကာလ ျဖစ္သည္။ ၇၄ ဒီဇင္ဘာ ဦးသန္႔စ်ာပနတုိက္ပြဲ၊ ၇၅ ဇြန္ ေက်ာင္းသား-အလုပ္သမား သပိတ္တုိက္ပြဲ၊ ၇၆ မတ္ မႈိင္းရာျပည့္တုိက္ပြဲ စသည္ျဖင့္စစ္အစုိးဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ပြဲမ်ား တခုၿပီးတခု ေဖာ္ထုတ္ဆင္ႏြဲခဲ့ေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ဦးမညြတ္စတမ္း တဗုိလ္က်တဗုိလ္တက္ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕အေသခံ၍၊ ရာေပါင္းမ်ားစြာအဖမ္းခံ၍၊ ေထာင္ႏွစ္ခ်ီကာေက်ာင္းထုတ္ခံ၍ တုိက္ပြဲဆင္ ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အင္းစိန္ေထာင္၊ ေမာ္လၿမဳိင္ေထာင္၊ သရက္ေထာင္၊ မႏၱေလးေထာင္၊ ဟသၤာတေထာင္မ်ားမွာ ေက်ာင္းသားတုိ႔ျဖင့္ စည္ကားေနသည္။

စစ္ခုံရုံးမ်ားမွာလည္း မအားလပ္ႏုိင္ေအာင္ ေထာင္ဒဏ္မ်ားကုိ တြင္တြင္ႀကီးခ်မွတ္ေနရသည္။ ေလးႏွစ္…ငါးႏွစ္… ေျခာက္ႏွစ္…ခုႏွစ္ႏွစ္…ရွစ္ႏွစ္…ကိုးႏွစ္…ဆယ္ႏွစ္…တသက္တကၽြန္း။ ေက်ာင္းသားတုိ႔ကလည္း အသနားမခံ၊ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား၊ တုိက္ပြဲ၀င္သီခ်င္းမ်ား၊ ရဲရဲေတာက္မိန္႔ခြန္းမ်ားျဖင့္ ခုံရုံးထုိင္စစ္ဗုိလ္ႀကီးမ်ားအား အရွက္ရေစ ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုကုိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေသာေနရာကား အင္းစိန္ေထာင္၊ စံျပအက်ဥ္းေထာင္။ မ်က္ႏွာစာ၌ "စား၀တ္ေနမႈလုံေအာင္ျပဳ…လူေရးလူမႈ ဒုိ႔ေရွ႕႐ႈ" ဟူေသာ ဧရာမဆုိင္းဘုတ္ႀကီး ခန္႔ညားစြာခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အင္းစိန္ဗဟုိစံျပအက်ဥ္းေထာင္။

(၃)

၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၁၁)ရက္ေန႔ ေနာက္ပုိင္း အင္းစိန္ေထာင္၌ေက်ာင္းသား ၅၀၀ ခန္႔ အက်ဥ္းက်ခံေနရသည္။ ဦးသန္႔ စ်ာပနတုိက္ပြဲမွ ရွစ္ဆယ္ခန္႔၊ ၇၅ ဇြန္သပိတ္ပြဲ မွေလးရာေက်ာ္။ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးရွိ အေဆာင္(၃)၊ အေဆာင္(၄)ႏွင့္ အေဆာင္(၅)တုိ႔တြင္ ခြဲ၍ထားသည္။ ဖမ္းဆီးထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ကုိယ္ကာယေကာ စိတ္ဓာတ္ပါ ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ ခ်ဳိးႏွိမ္ေရးေပၚလစီတရပ္ကုိ စစ္အစုိးရက စနစ္တက်ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ဤတြင္ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ ေထာင္တြင္းတုိက္ပြဲမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ဧၿပီ(၁၁) ေထာင္တြင္းတုိက္ပြဲကား အျပင္းထန္ဆုံးပင္။

(၄)

ယင္းခ်ဳိးႏွိမ္ေရးေပၚလစီကုိ အင္းစိန္ေထာင္အာဏာပုိင္တုိ႔က ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လဆန္း၌ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေပးခဲ့သည္။ ေရွးဦးစြာ ၇၅ ဇြန္ သပိတ္တုိက္ပြဲ ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးထားသူမ်ားအနက္မွ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေအာက္ေက်ာင္းသား ၁၂၃ ဦးကုိ ေရြးထုတ္ၿပီး တြဲဖက္ေထာင္သုိ႔ပုိ႔ခဲ့သည္။ တြဲဖက္ေထာင္မွာ ေထာင္မႀကီးႏွင့္ကပ္လ်က္ ေထာင္ငယ္တခုျဖစ္သည္။ ၎ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားအား အုတ္ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ အမွတ္(၂)၌ ထားခဲ့သည္။ ထုိေနာက္ ေက်းကၽြန္မ်ားသဖြယ္ အလုပ္ၾကမ္းမ်ား လုပ္ခုိင္းခဲ့သည္။ စုိက္ခင္းမ်ား၌ တေနကုန္အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ အလုပ္ၾကပ္(တန္းစီး)မ်ားအျဖစ္ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားမ်ားအားခန္႔ထားၿပီး ေက်ာင္းသားငယ္တုိ႔အား ရက္ရက္စက္စက္ ညႇင္းပမ္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့သည္။

အနာေရာဂါ သုိ႔မဟုတ္ ပင္ပန္းအားကုန္မႈေၾကာင့္ အလုပ္ေကာင္းစြာမလုပ္ႏုိင္လွ်င္ ကၽြဲႏြားမ်ားပမာ ရုိက္ႏွက္ေစခုိင္းျခင္းခံရသည္။ ထမင္းလည္း ၀ေအာင္မစားရ၊ မေသရုံ တမယ္ ပုံစံျဖင့္သာ စားရသည္။ ေရခ်ဳိးလ်င္ ေပါက္ေနေသာ သစ္သားခြက္ျဖင့္ ေလးခြက္သာေလာင္းရသည္။ ေလမခၽြန္ရ၊ သီခ်င္းမဆုိရ၊ စကားက်ယ္က်ယ္မေျပာရ၊ တီးတုိးတုိင္ပင္ျခင္း မျပဳရ၊ ဂ်ပုိးမသတ္ရ..စသည္ျဖင့္..။ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကလည္းလူမဆန္။ ေခြးလုိအူရသည္၊ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး အမႈိက္ကုိ ပါးစပ္ျဖင့္ ေကာက္ရသည္၊ မညႇာမတာ အရုိက္ခံရသည္၊ အခ်ိဳ႕ျပစ္ဒဏ္မ်ားမွာ ေဖာ္ျပ၍မျဖစ္ႏုိင္ေအာင္ ယုတ္ညံ့လွသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေက်ာင္းသားငယ္တုိ႔မွာ ႀကိဳးတုိးက်ဲတဲဆံပင္၊ ေသြးျပည္တုိ႔ ယိုထြက္ေယာင္ကုိင္းေနေသာ ေျခလက္မ်ား၊ ေနေလာင္မြဲေျခာက္ေနေသာအသားအေရ၊ အ၀တ္အစား အစုတ္အၿပဲ၊ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ခႏၷာကုိယ္မ်ားျဖင့္ လူရုပ္မေပၚေတာ့ေပ။

(၅)

ထုိသုိ႔ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားအား ဖိႏုိပ္ခ်ဳိးႏိွမ္ၿပီး တလေက်ာ္အၾကာ စက္တင္ဘာ ဒုတိယအပတ္ထဲတြင္ တဆင့္တက္လာေတာ့သည္။ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီး အေဆာင္(၃)မွ အသက္ႏွစ္ဆယ္အထက္ေက်ာင္းသား (၇၀)ခန္႔အား တြဲဘက္ေထာင္ အေဆာင္(၁) ေအာက္ထပ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။ အမ်ားစုမွာ ဦးသန္႔စ်ာပနတုိက္ပြဲမွ ျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔ထဲမွ အခ်ဳိ႕အား ဘုတ္ကုိင္၊ တန္းစီး၊ ဘာယာ စေသာ အခ်င္းခ်င္းဖိႏွိပ္ေရးရာထူးမ်ားေပးအပ္ကာ ပုံစံသြင္း ခ်ဳပ္ကုိင္ခဲ့သည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီး အေဆာင္ (၄)ႏွင့္ (၅)တုိ႔မွ အသက္(၂၀) အထက္ေက်ာင္းသား (၇၆)ဦးကုိ တြဲဘက္ေထာင္၊ အေဆာင္(၁) အေပၚထပ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ျပန္သည္။ အမ်ားစုမွာ ၁၉၇၅ ဇြန္ ေက်ာင္းသား၊အလုပ္သမား သပိတ္တုိက္ပြဲ မွျဖစ္သည္။ ထုိေက်ာင္းသား (၇၆)ဦးသည္ တြဲဘက္ေထာင္သုိ႔ စေရာက္သည့္ေန႔ ညဘက္တြင္ပင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္တုိင္ပင္ၿပီး စစ္အစုိးရ၏ ခ်ဳိးႏွိမ္ေရးေပၚလစီအား ဆန္႔က်င္တုိက္ပြဲ၀င္ၾကရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

(၆)

ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ အေပၚထပ္မွဆင္းကာ အေဆာင္ေရွ႕၌တန္းစီၾကရသည္။ ေထာင္အမႈထမ္း (ေထာင္အေခၚ ၀ါဒါ) တဦးက ခက္ထန္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ႀကိမ္လုံး တေခ်ာင္းကုိ ၀င့္ကာ၀င့္ကာ ဟန္ေရးျပလွ်က္ အလုပ္စည္းကမ္းမ်ားကုိ ရွင္းျပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စုိက္ခင္း၀င္ရန္အတြက္ အေဆာင္၀င္းျပင္ပသုိ႔ထြက္ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ ေက်ာင္းသား(၇၆)ဦးက "မတရားဖိႏွိပ္မႈအလုိမရွိ" ဟု ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး အေဆာင္အေပၚထပ္သုိ႔ ျပန္တက္သြားသည္။

ႀကိမ္တ၀င့္၀င့္ျဖင့္ ေမာက္မာေနေသာအမႈထမ္းမွာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီး သတိျပန္၀င္လာေသာ အခါ မ်က္စိမ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္ျဖင့္ ေထာင္ဘူး၀ ဘက္သုိ ႔ေျပးသြားေတာ့သည္။

(၇)

အေဆာင္အေပၚထပ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ၊ ေအးေဆးစြာထုိင္ေနၾကသည္။

ခဏအၾကာတြင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ၾကပ္ႀကီး (၃)ဦးႏွင့္ေထာင္၀ါဒါမ်ား ေျပးတက္လာသည္။ တခ်ဳိ႕က အေပၚထပ္ အျပင္ဘက္ စႀကၤန္လမ္း (ေထာင္အေခၚ ဘာယာလမ္း)၌ေနရာယူလုိက္သည္။ သံတုိင္မ်ားၾကားမွ ေသနတ္ေျပာင္းမ်ား ထုိးသြင္းကာ ခ်ိန္ရြယ္ထားသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တုတ္ကုိင္ေထာင္၀ါဒါမ်ားက အခန္းတြင္းသုိ႔ ေဒါသတႀကီး ၀င္လာ သည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးက "အစုိးရကုိပုန္ကန္တဲ့ေကာင္ေတြ ေသဖုိ႔ျပင္ထား" ဟုႀကိမ္းေမာင္းသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား က ဘာမွျပန္မေျပာ။ "မင္းတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ" ျပန္မေျဖၾက။ အခန္းတံခါးအနီး၌ ထုိင္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတဦးကုိ အတင္း၀င္ဆြဲသည္။ ေက်ာင္းသားအားလုံးဝုန္းကနဲထလုိက္ၿပီး ထုိေက်ာင္းသားထံ ေျပးသြားၾကသည္။

"မင္းတုိ႔က ဒီလုိလား၊ သိၾကေသးတာေပါ့ကြာ" ႀကိမ္းေမာင္းဆဲဆုိၿပီး ျပန္ဆင္းသြားၾကသည္။

(၈)

ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ၾကာသြားသည္။ ထုိေနာက္ ဗုိလ္ႀကီးတဦးေရာက္လာသည္။

"ငါ့..ညီတုိ႔ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး" ေျမႇာက္၍မရသျဖင့္ ေခ်ာ့လာသည္။ "မတရားဖိႏွိပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူး၊အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒါပါပဲ" လုိရင္းကုိ ေျဖလုိက္သည္။

"ေအး၊ ဒါဆုိရင္ ကုိယ္စားလွယ္ေရြးၾကကြာ၊ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့`ဟုဆုိၿပီး ဗုိလ္ႀကီးျပန္သြားသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားက ကုိယ္စားလွယ္ငါးဦးေရြးသည္။ ၇၅ ဇြန္သပိတ္တုိက္ပြဲမွ (၄)ဦး၊ ဦးသန္႔စ်ာပနတုိက္ပြဲမွတဦး။ တြဲဘက္ေထာင္ဗူး၀ရွိ ေထာင္မႉးရုံးခန္းသုိ႔သြားေရာက္ ေဆြးေႏြးရသည္။ ေက်ာင္းသားတုိ႔ အခုိင္အမာရပ္တည္ေဆြးေႏြးသျဖင့္ ေထာင္အာဏာပုိင္မ်ားလုိက္ေလ်ာရေတာ့သည္။ ဖိႏွိပ္မႈစည္းကမ္းမ်ားကုိ ရုပ္သိမ္းေပးသည္။ အခ်င္းခ်င္းဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေစေသာစနစ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းေပးသည္။ အလုပ္လုပ္စရာလဲ မလုိေတာ့၊ အႏုိင္ရၿပီးျပန္လာေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကုိ အေဆာင္(၁)မွ ေက်ာင္းသားမ ်ားက ၀မ္းသာအားရႀကိဳဆုိၾကသည္။ ေအာက္ထပ္ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အာဏာပိုင္တုိ႔ စိတ္ႀကိဳက္ခန္႔ထားေသာ လူႀကီးမ်ားကုိ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ၿပီး၊ ၎တုိ႔စိတ္ႀကဳိက္ ကုိယ္စားလွယ္(၃)ဦးကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္ၾကသည္။

(၉)

တုိက္ပြဲႏုိင္ၿပီး (၃)ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရသည္။ ႏွစ္ပတ္တႀကိမ္ တနဂၤေႏြေန႔၌ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရသည္။ မလင္းတလင္း အခန္းငယ္တခု၌ သံဇကာ ႏွစ္ထပ္ျခားကာ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားကုိ ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေတြ႔ရသည့္အခ်ိန္က (၁၅)မိနစ္သာ။ ဤအပတ္ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရန္ ေထာင္မႀကီးသုိ႔သြားရာတြင္ ေက်ာင္းသားႀကီး မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား အတူသြားၾကရသည္။ထုိအခ်က္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား တုိက္ပြဲ၀င္ေရးအတြက္ စီစဥ္ႏုိင္ခဲ့သည္။

(၁၀)

ေနာက္တေန႔ တနလၤာေန႔

ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား စုိက္ခင္းဆင္းရသည္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ေနခုိက္ မုိးဖြဲေလးမ်ားက်လာသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားက ထမင္းဟင္းခ်က္ရာဖုိႀကီး၌ မုိးခုိၾကသည္။ ထုိအခါ အလုပ္ၾကပ္ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားက ဆဲဆုိၿပီး တုတ္ကုိင္ကာ ေျပးလာသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားသည္ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားရွိရာ၊ အေဆာင္(၁) ၀င္းအတြင္းသုိ႔ ရုတ္တရက္ေျပး၀င္လုိက္ၾကသည္။ ၎တုိ႔အား ေအာက္ထပ္သုိ႔သြင္းကာ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက အေဆာင္၀င္းတံခါးတြင္ စုရုံးေနရာယူလုိက္သည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ား သုတ္သုတ္ျပာျပာေရာက္လာသည္။

"ဘာျဖစ္ၾကတာလဲကြာ"

ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ျပန္ေျဖသည္။

"ခေလးေတြလည္း အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး" ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားက ၀ုိင္းေအာ္သည္။ "ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ ငါ့တုိ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး"

တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ား စိတ္ပ်က္သြားသည္။

"မင္းတုိ႔ကလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာေရာေပါ့ကြာ" ဤမွ်သာေျပာၿပီး ျပန္သြားသည္။ စစ္အစုိးရ၏ ခ်ဳိးႏွိမ္ေရးေပၚလစီကုိ ေက်ာင္းသားမ်ားက တုိက္ပြဲဆင္ရုိက္ခ်ဳိးပစ္ ခဲ့ေလၿပီ။

(၁၁)

ေထာင္နံရံတံတုိင္းမ်ားၾကားခံ ပိတ္ေလွာင္ထားၿပီး ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းျခင္းျဖင့္ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ နင္းေျခႏုိင္မည္ဟု စစ္အစိုးရကအထင္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတုိ႔က အညံ့မခံဘဲ ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္ၿပီး ေအာင္ပြဲယူလုိက္ေသာအခါ မတတ္သာ၍ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ရေသာ္လည္း ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ခဲ့သည္။ ကုိယ္စားလွယ္ငါးဦးအပါအ၀င္ေက်ာင္းသား(၁၂) ဦးတုိ႔အား တုိက္ပိတ္ျခင္းျဖင့္ အရွက္ေျပေစခဲ့သည္။ ခ်ဳိးႏွိမ္ေရးေပၚလစီကုိထပ္မံက်င့္သုံးရန္ အစဥ္တစုိက္ ေခ်ာင္းေျမာင္း ေနခဲ့သည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ မတ္လကုန္ခ်ိန္တြင္သတင္းတခုထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ လူစုခြဲကာ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားမ်ား အၾကား၌ထားၿပီးမျဖစ္မေန အလုပ္ခုိင္းမည္။

(၁၂)

ယခုတႀကိမ္ တုိက္ပြဲေနရာကား အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးအေဆာင္(၃)ျဖစ္သည္။ အေဆာင္(၃)မွာ အုတ္ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ ျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္တြင္ေပ (၁၁၀)ခန္႔ရွည္ေသာ အခန္းေလးခန္း၊ ေအာက္တြင္ေလးခန္း၊ အုတ္နံရံမ်ားတြင္ သံတုိင္ျပဴ တင္းေပါက္မ်ားရွိသည္။အုတ္နံရံတဖက္၏အတြင္း၌ အခန္းအသီးသီးသုိ႔ သြားႏုိင္ေသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဘာယာလမ္း ရွိသည္။ ဘာယာလမ္းႏွင့္အခန္းမ်ားကုိ ေလးႏွစ္ပ်ဥ္ကတုိးတုိင္မ်ား တန္းစီရုိက္၍ ျခားထားသည္။ အခန္းတခုႏွင့္တခုအၾကား၌ အုတ္နံရံရွိသည္။ အခန္းတခန္း လွ်င္ သစ္သားတံခါးမ ႏွစ္ခုစီရွိသည္။ ေန႔ခင္းဘက္တြင္အေဆာင္၀င္းတံခါးမႀကီး၊ အေပၚထပ္သုိ႔၀င္ေသာတံခါးႏွင့္ ေအာက္ထပ္သို႔ဝင္ေသာတံခါးမ်ားကုိဖြင့္ထားသည္။ အခန္းတံခါးမ်ားကုိ အျပင္မွ ကလန္႔ထုိးကာ ပိတ္ထားသည္၊ ေသာ့မ်ားခတ္ထားျခင္းမရွိ။

(၁၃)

၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၁၀)ရက္ေန႔၊ နံနက္ (၁၁) နာရီခန္႔တြင္ ေက်ာင္းသားသုံးဦးကုိ ေထာင္အမႈထမ္းမ်ားလာေခၚသည္။ ေအာက္ထပ္ အခန္း(၇)မွ တဦး၊ အေပၚထပ္အခန္း(၄)မွႏွစ္ဦး၊ အားလုံး ဦးသန္႔စ်ာပနတုိက္ပြဲမွျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေနရာသုိ႔ပုိ႔မည္ကုိမေျပာ၊ ထုိေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္ေထာင္မ်ားသုိ႔ပုိ႔လွ်င္ ျပန္ေျပးလာရန္၊ အေျခအေနမေပးပါက ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ အေၾကာင္းၾကားရန္ မွာလုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သံတုိင္ေပါက္မွ လက္ထုတ္၍ မွန္တခ်ပ္ေထာင္ကာအေဆာင္တံခါးမႀကီးကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာင္းသားသုံးဦး အေဆာင္၀င္းျပင္ပသုိ႔ ထြက္သြားသည္။မၾကာမီ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ျပန္ေျပး၀င္လာသည္။

ေက်ာင္းသားတဦးက ေအာက္ထပ္အခန္း (၆) တံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္လုိက္သည္၊ အခန္း(၆)မွ ေက်ာင္းသားသုံးဦး ေျပးထြက္လာသည္။ ထုိေနာက္ ငါးဦးစလုံး အခန္း(၇) အတြင္းသုိ႔၀င္လာသည္။

ေအာက္ထပ္ အခန္း(၇)၌ ေက်ာင္းသား ၃၂ ဦးျဖစ္သြားသည္။၇၅ ဇြန္ သပိတ္တုိက္ပြဲမွ (၂၉)ႏွင့္ ဦးသန္႔စ်ာပနတုိက္ပြဲမွ (၃)ဦး။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေထာင္မႉးႏွင့္ေထာင္၀ါဒါ မ်ား ေရာက္လာသည္။ ေထာင္ပုိင္အားေခၚေပးရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေတာင္းဆုိသည္။ ေထာင္မႉးက၎ႏွင့္ေဆြးေႏြးရန္ ေတာင္းဆုိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံ။ ယခုကဲ့သုိ႔ မတရား ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကုိဆန္႔က်င္ေၾကာင္း၊ ေထာင္ပုိင္ႏွင့္သာ ေဆြးေႏြးလုိေၾကာင္း ထပ္ေျပာသည္။ ေထာင္မႉးတုိ႔ျပန္သြားၾကသည္။ အခန္း(၇)ရွိေက်ာင္းသားမ်ားက က်န္အခန္းမ်ားရွိ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္သည္။ တုိက္ပြဲ၀င္ရန္ အတြက္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းၾကသည္။ ညဘက္တြင္ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္၍အိပ္ၾကသည္။

(၁၄)

၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၁၁)ရက္ေန႔သည္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရမည့္ရက္ နံနက္(၈)နာရီခန္႔တြင္ ေရခ်ဳိး ရန္ တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက သုံးစုခြဲကာ တလွည့္စီေရခ်ဳိးသည္။ ၉ နာရီေလာက္တြင္ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႕အား ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရန္လာေခၚသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကမလုိက္၊ ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔ၿပီး အျပန္၌ အေဆာင္ ျပန္မပုိ႔ဘဲ တုိက္ပိတ္လုိက္လွ်င္တုိက္ပြဲၿပဳိကြဲသြားမည္။ ျပင္ပမွေစာင့္ေနရွာမည့္ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရေသာ္လည္း မတတ္ႏုိင္၊ ျငင္းလုိက္ရသည္။ ထုိအခါ ေထာင္အာဏာပုိင္မ်ား ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ မိဘေဆြမ်ဳိး မ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေခၚျပရန္ အေရးဆုိသည္။ မိမိတုိ႔သားသမီးမ်ား မရွိေတာ့၍သာ သုိ႔မဟုတ္ ဒဏ္ရာအျပင္း အထန္ရေန၍သာ ထြက္မေတြ႔ႏုိင္ဟု ယူဆၾကသည္။ တုိက္ပြဲသတင္းကလည္း ေထာင္ျပင္ပအထိျပန္႔ထြက္ေနၿပီ။ မိဘ အခ်ဳိ႕ ငုိယုိၾကသည္။ ေထာင္အာဏာပုိင္မ်ား၏ ေျပာစကားကုိ မယုံၾက။ အခက္ေတြ႔ေနေသာ အာဏာပုိင္မ်ားက အႀကိမ္ ႀကိမ္လာေခၚသည္။ ေက်ာင္းသားတုိ႔က ျငင္းၿမဲျငင္းသည္။ ညေန(၆)နာရီခန္႔တြင္ လူထြက္မေတြ႔လုိက ပစၥည္းယူရန္ႏွင့္ ပစၥည္းရရွိေၾကာင္း လက္မွတ္ထုိးေပးရန္ လာေရာက္ညႇိႏႈိင္းသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကသေဘာတူလက္ခံခဲ့သည္။ ပစၥည္းမ်ားရရွိၿပီးသည့္အခါ အခန္းတံခါးႏွစ္ခုကုိ အတြင္းဖက္မွအေသပိတ္ရန္ စီစဥ္သည္။ တေပါက္သာပိတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ မက်ဳိးမပဲ့ေစရန္ ေရာ္ဘာဘိနပ္မ်ားကုိ လက္ဖ်ံမ်ား၌ကပ္စည္းထားၾကသည္။ အက်ၤီ သုံး-ေလးထည္ ထပ္၀တ္ၾကသည္။ ပစၥည္းမ်ား အဆင့္သင့္ထုပ္ပုိးထားသည္။ ရသမွ်အုတ္ခဲပုိင္းမ်ားကုိ စုထားသည္။ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ကင္းေစာင့္အလွည့္က်သူမ်ား မွအပအိပ္ၾကသည္။

(၁၅)

ထ ထ လာေနၾကၿပီ

ကင္းေစာင့္ေနသူမ်ားက လုိက္ႏႈိးသည္။ အိပ္ယာမွ ကမန္းကတန္းထၾကၿပီး တံခါးေပါက္မ်ားတြင္ လူခြဲကာ ေနရာယူလုိက္သည္။

ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္

ဘိနပ္သံမ်ားႏွင့္အတူ ေထာင္ပုိင္ေထာင္မႉးမ်ား၊ ေထာင္၀ါဒါမ်ား၊ ဘာယာလမ္းအတုိင္း ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ အုတ္နံရံ သံတုိင္မ်ားဘက္သုိ႔ ၾကည့္လုိက္အေသာအခါ စစ္ေခြးမ်ား၊ ေထာင္၀ါဒါမ်ား၊ ေနာက္ဖက္တြင္ လွံစြပ္တပ္ ဂ်ီသရီးေသနတ္ကုိင္စစ္သားမ်ား၊ အရက္နံ႔တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ (၁၀)ရက္ေန႔ကစ၍ ေထာင္၀ါဒါမ်ားအား အိပ္ျပန္ခြင့္မေပးဘဲ စုထားသည္။ ထုိေနာက္ အရက္မူးေအာင္တုိက္ကာ နံပါတ္တုတ္မ်ားထုတ္ေပးသည္။ အိမ္မျပန္ရ၍ ေဒါသထြက္ေနေသာ၊ မႈးရူး ေနေသာ တုတ္ကုိယ္စီ ကုိင္ထားေသာ ေထာင္၀ါဒါမ်ား စုစုေပါင္းသုံးရာေက်ာ္။

ေထာင္ဗူးမ်ားမွသံေခ်ာင္းေခါက္သံ တဆယ့္ ႏွစ္ခ်က္စီထြက္ေပၚလာသည္။

(၁၆)

ဘာယာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ေထာင္၀ါဒါမ်ား ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ အခ်ဳိ႕က အခန္းတံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္ေနသည္။ ဖြင့္၍မရ။

"တံခါးမဖြင့္နဲ႔၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးပါ" ေက်ာင္းသားမ်ားက ေမတၱာရပ္ခံသည္။ လက္မခံ။ တဒုန္းဒုန္း တဒုိင္းဒုိင္း ထုရုိက္ကာ ဆက္ဖြင့္ေနသည္။

"ခင္ဗ်ားတုိ႔ တံခါးမဖြင့္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေသလူပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔၀င္လာရင္ ခုခံရလိမ့္မယ္" ေက်ာင္းသားမ်ားက သတိေပး သည္။ မရ၊ တံခါးမ်ားကုိသာ အတင္းဖြင့္ေနၾကသည္။ ထုိအခါ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားကုိ တုိင္လုိက္သည္။

"ေက်ာင္းသားမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္"

"မတရားဖိႏွိပ္မႈ အလုိမရွိ"

"စစ္အစုိးရ က်ဆုံးပါေစ"

အျခားအခန္းမ်ားကလည္း ထုိေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားအတုိင္းလုိက္ေအာ္သည္။ အေဆာင္(၃) တခုလုံးမွာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ တုန္ခါေနသည္။ ထုိအခုိက္ တခါးတခ်ပ္ ၀ုန္းကနဲ ပြင့္သြားသည္။

(၁၇)

တံခါးပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ေထာင္၀ါဒါတဦး ခုန္၀င္လာသည္။ နဖူး၌ အုတ္ခဲပုိင္းထိၿပီး ေခြက်သြားသည္။ ေနာက္ထပ္၀င္လာၾကျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကရွိသမွ် အုတ္ခဲက်ဳိးမ်ား၊ ပုလင္းမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ၾကသည္။ အခန္း၀၌ပင္ ေထာင္၀ါဒါ တဦးၿပီးတဦးလဲက်သြားသည္။ အခန္းတခုလုံးမွာ ဖုန္မႈန္႔ သဲမႈန္႔မ်ားျဖင့္ မႈိင္းမႈန္ေနသည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ကလည္း အဆက္မျပတ္ ဟစ္ေႂကြးေနဆဲ။ ေက်ာင္းသားမ်ား၌ ပစ္ေပါက္စရာ ဘာမွမရွိေတာ့။ ေထာင္၀ါဒါမ်ား အလုံးအရင္းျဖင့္ ေျပး၀င္လာၿပီး ရုိက္နက္ၾကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတဦးၿပီးတဦး လဲက်သြားသည္။ ေထာင္ဝါဒါမ်ားမွာ လဲက်ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားေပၚသုိ႔ တက္ခုန္သူကခုန္၊ သိမ္းႀကဳံးကန္သူကကန္၊ ငါးဖယ္ေတသကဲ့သုိ႔ တုတ္ျဖင့္ ရုိက္သူကရုိက္၊ အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ေသြးမ်ားျဖင့္ အခန္းၾကမ္းျပင္မွာ နီရဲေနသည္။

(၁၈)

ထုိေနာက္ သတိလစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေျခေထာက္မွကုိင္ကာ ဒရြတ္တုိက္ဆြဲထုတ္ၾကသည္။ ဘာယာလမ္း၌ ေသြးစြန္းေၾကာင္းႀကီး ေပၚလာသည္။

အေပၚထပ္ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေႂကြးေၾကာ္သံတုိင္ေနဆဲ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ စစ္ေခြးတုိက္အထိ ဆြဲသြားသည္။ စစ္ေခြးတုိက္မွာ အေဆာင္(၃)ႏွင့္ ကုိက္ေလးရာခန္႔ ေ၀းသည္၊ အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း ေခ်ာင္က်ေသာအစြန္တေနရာ၌ ရွိသည္။ စစ္ေခြးမ်ားသားေဖါက္ေသာ အခန္းဆယ္ခန္းပါတုိက္ျဖစ္ၿပီး ယခင္ကလူမထားဖူးေပ။ စစ္ေခြးတုိက္သုိ႔သြားေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ ဘယ္ညာတြင္ ေထာင္၀ါဒါမ်ား တန္းစီေစာင့္ေနသည္။ အလယ္မွျဖတ္ဆြဲလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ကန္ၾက၊ ရုိက္ၾက၊ ထုိးႀကိတ္ၾကျဖင့္ စိတ္ႀကဳိက္ႏုိပ္စက္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ ဦးေခါင္းမ်ား၊ နဖူးမ်ား၊ ေမးမ်ား ကြဲကုန္သည္၊ လက္မ်ား၊ ႏွာေခါင္းမ်ားက်ဳိးေၾကသြားသည္။

စစ္ေခြးတုိက္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပါမက်န္ အ၀တ္အစားအကုန္ဆြဲခၽြတ္ၿပီး တုိက္ခန္းမ်ား ထဲသုိ႔ ကန္ထည့္သည္။ အခန္းထဲ၌ ဖ်ာမရွိ ေသာက္ေရအုိးမရွိ၊ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ေခြးအေမႊးမ်ားျဖင့္ညစ္ေပေနေသာ သံမံတလင္းေပၚတြင္ သတိရတခ်က္၊ မရတခ်က္။ သုိ႔ေသာ္ ေတာင္းပန္သံမၾကားရ၊ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္သံမထြက္၊ အံႀကိတ္ခံၾကသည္။ အေတြးတခုသာရွိသည္။ "ငါတုိ႔ႏုိင္တယ္၊ ေသသြားရင္လဲ ႏုိင္တာပဲ။ ေသတဲ့လူကုိဘယ္လုိ အလုပ္ခုိင္းမလဲ။"

(၁၉)

ဤတုိက္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသား (၃၂)ဦးအနက္မွ (၂၇)ဦးအျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရသည္။ အသက္ျပင္းလြန္း၍သာ မေသၾက။ စစ္အစုိးရက ခ်ဳိးႏွိမ္ေရးေပၚလစီကုိ ရုပ္သိမ္းလုိက္ရ သည္။ အင္းစိန္ေထာင္ကဲ့သုိ႔ေသာ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈ ျပင္းထန္လြန္းသည့္ေနရာ၌ ဤမွ်ဆုိး၀ါးလွေသာအေျခအေနတြင္ ေက်ာင္းသားတုိ႔ ျပတ္သားစြာရပ္တည္ တုိက္ပြဲႏုိင္ခဲ့ၾက သည္မွာ မည္သည့္အတြက္ ျဖစ္သနည္း။ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စစ္အစုိးရလက္ေအာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိေနရာတုိင္းသည္ စစ္ေျမ ျပင္ျဖစ္သည္၊ ေရာက္ရာအရပ္၌ တုိက္ပြဲရွိသည္၊ တုိက္ပြဲ၀င္ရမည္။ ေက်ာင္းတက္ေနလွ်င္ ေက်ာင္းထဲ၌၊ စစ္ခုံရုံးသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ခုံရုံးေရွ႕၌၊ ေထာင္က်လွ်င္ ေထာင္တြင္း၌၊ ဆက္ကာဆက္ကာတုိက္ပြဲ၀င္ရမည္။ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ တုိက္ပြဲ၀င္ရမည္။ ဤသုိ႔ခံယူခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ျပည္သူကိုယံုၾကည္ခဲ့သည္။ အနာဂတ္ကုိယုံၾကည္ခဲ့သည္။ စစ္အစုိးရ၌ လက္နက္ကုိင္ေၾကးစား မည္မွ်ရွိေစကာမူ ၎၏အားေကာင္းမႈမွာ ယာယီျဖစ္သည္၊ စစ္အစုိးရ၌ အနာဂတ္မရွိ။ ေရရွည္၌၊ အနာဂတ္၌၊ ေနာက္ဆုံး၌ ျပည္သူတုိ႔သာ ေအာင္ပြဲခံရမည္။ ေသရမွာကုိ ေတြးစရာမလုိ၊ ေရာက္ရာအရပ္၌ တာ၀န္ေက်ပြန္ေရးသာအဓိကျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ေသသြားသည့္တုိင္ ေကာင္းေသာအစဥ္အလာမ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းရင္း ေတာ္လွန္ေရးက ေရွ႕သုိ႔သာ ခ်ီတက္သြားလိမ့္မည္။ စစ္အစိုးရကုိ ျပည္သူလူထုက လက္စားေခ်လိမ့္မည္။ မိမိတုိ႔၏တုိက္ပြဲ၊ မိမိတုိ႔၏ စြန္႔လႊတ္မႈမ်ားျဖင့္ အနာဂတ္ေအာင္ပြဲကုိ ႀကဳိဆုိရမည္။ မိမိတုိ႔၏ အသက္ေသြးျဖင့္ ျပည္သူ႔ေခတ္အရုဏ္ဦးကုိ ႀကဳိရမည္။ ေက်ာင္းသားတုိ႔က ဤသုိ႔ယုံၾကည္ခဲ့သည္။

ဤယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ရန္သူကုိ ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ တုိက္ပြဲမ်ားႏုိင္ခဲ့သည္။

(၂၀)

အင္းစိန္ေထာင္သည္ အေမွာင္ႏွင့္တိတ္ဆိတ္မႈေအာက္၌၀ပ္စင္းေနသည္။ အေမွာင္ႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျခင္း၊ ဤသံသရာသည္ ထာ၀ရသေဘာ ေဆာင္ေတာ့မေယာင္ျဖစ္ေနသည္၊ အေမွာင္ႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျခင္း။ သံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ား။ ယခုအႀကိမ္၌ တဆယ့္ႏွစ္ခ်က္စီ၊ သုိ႔ေသာ္အေမွာင္ႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျခင္းမလာေတာ့။ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားက တိတ္ဆိတ္ျခင္းကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။ အေမွာင္ထုေအာက္၌ ေသြးစီးေၾကာင္းမ်ား ေပၚလာသည္။ အလင္းတန္းမ်ား၊ မီးေရာင္မ်ား၊ ဟုိ ဒီ လႈပ္ရွားေနသည္။

အတန္ၾကာေသာအခါ သႀကၤန္ေတးသံတစ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။သႀကၤန္အႀကဳိေန႔ပါလား။ သႀကၤန္ကုိ ႀကဳိခြင့္မရ၊ ႏွစ္သစ္ ကုိလည္း ႀကဳိခြင့္မရ၊ သံတုိင္မ်ားကုိအႏုိင္ႏုိင္ဆုပ္ကုိင္ရင္း လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ တံတုိင္းအထက္ အေရွ႕တေနရာ၌ အနီေရာင္ပြင့္ဖတ္မ်ားျဖင့္ အာရုဏ္ဖူးပြင့္ေနသည္။ အာရုဏ္ဦးကုိေတာ့ ႀကဳိႏုိင္ခဲ့ေလၿပီ။

(ေဌးေအာင္)

ေဒါင္းအိုးေဝအတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၆၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၉၉၁။