သင္းရည္လြင္ ● ေဝးကြာေနေသာ ကမ္းေျခ
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၅၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၅၊ ၂၀၁၇
ေလတိုက္လို ့သစ္ရြက္ေလးေႂကြသလိုမ်ိဳး အရည္ေပ်ာ္က်သြားတဲ့ ေရခဲျမစ္လိုမ်ဳိးေရာက္ၿပီး မျမင္ရတဲ့ ဆီးႏွင္းဖုံးေတာင္တန္း ေတြလိုမ်ဳိး စိတ္ကိုလႊတ္ခ်ရမွာခက္တယ္။
ဘယ္ေတာ့ေရာက္မွာလဲ ခရီးရယ္။ အားလုံးစိတ္ေစာေနၾကသလို အခ်ိန္ေတြက တံု႔ဆိုင္းေနတာမဟုတ္လား။ အတန္တန္ယုံ ၾကည္မိသူေတြရဲ႕အားနည္းခ်က္က မ်က္စိစုံမိွတ္လုပ္တတ္ၾကတာ။ ေနာင္တေတြ ေပက်ံေနခဲ့ေသးလား ။
မိသားစုလက္စုံညေတြဟာ ပိုးစုန္းၾကဴးအလင္းလို မႈန္တိမႈန္ဝါး လင္းခဲ့တယ္။ ေန႔ရက္တိုင္းေမွ်ာ္ေနၾကသူေတြ ခ်ည္းလား။ ေခတ္ႀကီးက ပ်က္လြယ္ေပ်ာက္လြယ္။ မရႏိုင္တာေတြထမ္းထားရတဲ့အေတြးက ဘဝကိုေလးလံေစမွန္းသိသိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ကိုေရးေနၾကတယ္။
အားလုံးလိုလို တစုံတခုေသခ်ာခ်င္တာ ေသခ်ာတယ္။
ေရာဂါဟာ အမည္တပ္မရ။ ဆရာဝန္က ဘယ္မွာ။ ေမြးရပ္ေျမကို သတိရတိုင္း အေမနဲ႔ ရြာကမရိွေတာ့တာ မရယ္ၾကပါနဲ႔။ မုဆိုးက သားေကာင္ကို ရွာေနတယ္။ သားေကာင္က မုဆိုးျဖစ္သြားတယ္။ စနစ္တခုဟာ စနက္တံတပ္ထားတဲ့ ခ်ိန္ကိုက္ဗုံးပဲ။ ေပါက္ကဲြတတ္မွန္း ဘာလို႔မေတြးမိသလဲ စဥ္းစားမရေတာ့ပါဘူးတဲ့။
အေမ မုဆိုးမႀကီးက သားသမီးေတြသတိရေၾကာင္း လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္က အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္းနဲ႔ေျပာခြင့္ရေနေသးတာ ေက်းဇူးအထပ္ထပ္ ဖုန္းေခၚခေပးရင္း တဖြဖြ ေပာေနေသးတာ။ အခါမဲ့ မိုးလို ရြာခ်င္တဲ့ေနရာရြာၿပီး စိုေစခ်င္သူ စိုတာ မဟုတ္လား။
လူတြင္က်ယ္လား လူက်ယ္တြင္တာလား။ အဲဒီသီခ်င္းက မရပ္မနားဆိုေနတုန္းလားမသိေတာ့ပါဘူးလို ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု အလုပ္သမေလးက ေျပာတယ္။
ဘတ္စ္ကား က်ပ္ေနတုန္းပဲ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကိုဆိုးဝါးစြာထိခိုက္ႏိုင္ပါသည္ ဆိုတဲ့ စာတန္းကိုဖတ္ျပ ဖို႔ စကပ္တိုဝတ္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြ အလုပ္ရသြားတယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ၊ တားျမစ္ခ်က္ေတြ၊ လိုင္စင္မဲ့ကားေတြ၊ ဘယ္သူေသေသေတြ၊ အႏိွပ္ခန္းေတြ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္း ဘုတ္ေတြ။ ဆႏၵျပမလို႔ေလွ်ာက္လႊာေတြ၊ ဟိုလုိမလုပ္နဲ႔ သည္လိုမလုပ္နဲ႔ ဆိုတာေတြ။ တလ တလ ထမင္းအိုးအေျမႇာက္နဲ႔ ပစ္ေနသူေတြ။ သည္းသည္းလႈပ္ရာသီမွာ ဘန္ေကာက္သြားေတာလားေတြ။ ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သမားရွာေဖြေရး ေအဂ်င္စီေတြ။ အလုပ္လုပ္ လုပ္ခ်င္သူေတြအတြက္ အလုပ္ေပါပါ့။
ဘန္ေကာက္ ခုႏွစ္သိန္းခဲြ။ စင္ကာပူ ကိုးရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္၊ အဟုတ္ အလုပ္လုပ္မလား၊ သိန္းေပါင္းဘယ္ေလာက္။ ရြာမွာေန႔့စား အလုပ္က ခင္ဗ်ားတို႔အရက္တပုလင္းဖိုးမရိွတာလည္း ဒုလႅဘတရားတခုမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေျပာေျပာ ၿပီးၿပီး ပါပဲ။
ေခတ္သစ္ကြၽန္ဆိုတာ အဆင့္ျမင့္တယ္လို႔ေျပာတယ္ဟုတ္မွာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ အဆင္မေျပေတာ့ အဆင္ေျပရာလြင့္ၾကရတာ သဘာဝပဲ ဟုတ္လား။ ေအာက္ကလိ အာသံနဲ႔ ေဘးေျပာတာ မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံျခားကြၽန္သြားခံဖို ကြန္ျပဴတာတတ္ရ မယ္။ ဘြတ္ရႊတ္ေလးေတာ့ ေျပာတတ္ဦးမွ ဆီေပ်ာက္ မီးေပ်ာက္ေလာက္မရပဲ ပါး႐ိုက္ခံရမယ့္အေပါက္ေတာ့ လုပ္မသြား နဲ႔အုံး။
ႏိုင္ငံျခားထြက္အလုပ္လုပ္မယ့္ လူငယ္တေယာက္ကိုသူ႔ပဲြစား သင္တန္းေပးေနတဲ့အသံပါ။
အခုဆို ေဘာင္းဘီတကားကား ဟန္းဖုန္းခါးခ်ိတ္ဘန္ေကာက္ျပန္ၾကည့္မလား။ စကပ္တိုတို အလွပိုလာတဲ့ သူေယာင္မယ္ ေတြ ၾကည့္မလား။ ေဟာသည္မွာ အရပ္ကတုိ႔ေရ သမီးဘန္ေကာက္သြားၿပီးမွ ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္။ တီဗီြ ေရခဲေသတၱာကအစ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြခ်ည္း၊ ဗမာျပည္မွာ လုပ္ကိုင္စားလို႔ သည္လိုေနႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္မရိွဘူး။ ၾကာေတာ့ လူေတြ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမဆိုတာကို ဧည့္သည္လိုပဲ သြားလာၾကေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ ့။
မနက္မိုးလင္းတိုင္းစကားေတြက ခိုေတြအုပ္ဖဲြ႔လာတာန႔ဲ တူလာၿပီ။ အရပ္ထဲ အုန္းပင္တက္ဖို႔လူေတာင္ ငွားမရေတာ့တာက အစ အရင္က မိုးရာသီေရာက္လို႔ အိမ္မိုးမယ္ဆို သူ႔အိမ္ကိုယ္သြားကူ ကိုယ့္အိမ္သူသြားကူတာကအဆံုး၊ ခုမ်ားေတာ့ အရြယ္ ေရာက္သူေတြခမ်ာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ခံရတဲ့အခ်ိန္က စစ္ကူလီျဖစ္မွာစိုးလို႔ ပုန္းေအာင္းေနတာမ်ဳိး၊ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားၾကကတာ အံ့စရာပါပဲ။ ဘန္ေကာက္သြားထမင္းရွာဖို႔အိပ္မက္ေတြပဲ မိႈလိုေပါက္ေနလိုက္တာ။
အိမ္တအိမ္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုတခ်ဳိ႕နဲ႔ ကေလးတခ်ဳိ႕ကလဲြၿပီး ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြပဲက်န္ေနတာ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကအစခ်ည္လို႔ အဘိုးေျပာျပတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရင္ခုန္စရာမရိွေတာ့ပါဘူး။ ဘဝေတြ အပိုင္းပိုင္း အ ျပတ္ျပတ္ ဘယ္လိုျပန္ဆက္ရမယ္ေတြးတိုင္း ကမၻာမွားေရာက္လာတဲ့ ျဂိဳလ္သားလိုေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ ေန႔ေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြ အကုန္ျမန္လြန္းတယ္ေျပာေနရင္း အိပ္မေပ်ာ္သူ ညတာရွည္တာမ်ိဳးျဖစ္ေနတာလည္း စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဤခရီးနီးသလားလို႔ မူလတန္းသင္ခန္းစာတပုဒ္ ျပန္သတိရတိုင္း ထိစပ္ေတြးလို႔မရတဲ့ဘဝေတြမွာ ရွင္သန္ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္ ဘူတာဆိုက္ကပ္ရမွန္းမသိတဲ့ရထားလို ဥၾသဆဲြသံေတြသာ ဆူညံေနခဲ့။
ညဟာ ေမွာင္မဲေနမွန္းသိေပမယ့္ ေရာက္ခဲလွတဲ့ လသာရက္ေတြ ျပန္တြက္မရျဖစ္ေနတာလည္း စိတ္ပ်က္တယ္။ ငွက္က ေလးေတြ အသိုက္ေပ်ာက္တာလား။
လူမသိ သူမသိ ခ်န္ထားခံရတာလား။ ဥေပကၡာ ဆိုတာကံၾကမၼာအေပါ ္မူတည္သလား။ ျပန္မေတြးေတာ့ပါဘူး။
လမ္းေပၚကစားကြင္းမွတ္ ကစားေနသူေတြထဲ သင့္ကေလးေတြပါတယ္မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းစာပစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ သြားတဲ့အထဲမွာ သင့္ကေလးေတြ ပါတယ္မဟုတ္လား။ က်ဳးေက်ာ္ရပ္ကြက္မွာေနၿပီး အနာဂတ္မရိွတဲ့ကေလးေတြ ေတြ႔ဖူး တယ္ မဟုတ္လား။ လူေမွာင္ခိုအကူးခံရသူေတြအေၾကာင္း သတင္းေတြထဲ ဖတ္ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ဘုရားလို႔ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးၿပီး အဲသည္ အေျခေနကိုပဲေပ်ာ္သလိုေနၾကတာ ေပ်ာ္ေနသလိုထင္ေနၾကတာ။
ျမစ္ထဲ တံငါေလွေလးေတြ လႈိင္းေပၚ ျမႇဳတ္ခ်ီ ေပၚခ်ီ ငွက္ကေလး ေတြတေကာင္စႏွစ္ေကာင္စ သူတို႔အိမ္မျပန္ၾကေသးပါ။ ေန႔တေန႔စာ အတြက္အဆင္သင့္ျဖစ္ပုံမရေသး။ ေလွဦးမွာထိုင္ေနသူက ေရထဲခ်ထားေသာ ပိုက္ကိုဆဲြတင္လိုက္တဲ့အခါ ပိုက္ထဲပါလာေသာ ငါး ႏွစ္ေကာင္ သုံးေလးေကာင္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးလို႔။
ေနလည္း ေစာင္းေနၿပီ သည္ပုံနဲ႔ အိမ္ျပန္ေန႔ေတြမ်ားလာခဲ့တယ္။ ဖမ္းမိတဲ့ငါးေတြဟာ သူအတြက္ သူ႔မိသားစုအတြက္ ဘာ မဆို ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ရံုဆိုတာ ရင္ထဲသိေနခဲ့တယ္။ ငါးေတြလည္ အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီလား သည္ျမစ္ႀကီး အႏၲရယ္ေတြကို ေရွာင္ပုန္းသြားတာလား သူတို႔ အသက္ရွင္ေရး ေရၾကည္ရာကမ္းေျခဆီ ေျခဦးလွည့္သြားတာလား။
လူေတြက ငါးေတြဆီလာရင္ ငါးေတြက ဘယ္ကိုသြားၾကမလဲ။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္လိုပဲ ဘန္ေကာက္သြားသလို စင္ကာပူ သြားသလိုမ်ဳိး စြန္႔စားခဲ့ၾကၿပီလား။
ကမ္းေျခတခုတေလ ဘဝအတြက္ အဆင္ေျပေျပ ဆိုက္ကပ္စရာမရိွႏိုင္ဘူးလား။ ေလေျပညင္းေလးေတြ ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ တခါက ေဝးကြာေနဆဲ ကမ္းေျခတခုမွာေပါ့။ ။
သင္းရည္လြင္