(မုိးမခ) ေမ ၂၄၊ ၂၀၁၇
ျပတိုက္ထဲကေန ငါ ျပန္လာခဲ့တယ္
ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ႂကြင္းေတြဟာ ငါ့ကုိသယ္ေဆာင္ၾကလို ့
အရသာရိွတယ္လို႔ အျမဲတမ္းႀကိဳးစားေတြးေခၚရွင္သန္တဲ့
ျမက္ပင္ေတြဟာ အရသာမဲ့ေနၾကမွန္း သိခဲ့ရ
အခ်ိန္မေရြး ငါတို႔ဟာ ပါသြားနိုင္ၾကတယ္ေလတဲ့
ေဟာဒီက ပုိးသတ္ေဆးေတြမွာ အခ်ိန္မေရြးေတြ႕သြားနိုင္တယ္
အိမ္ကေလးဟာ ေနရာမေရြး မုိးေရထဲပါ သြားမွာပဲ
ငါေတြးျပီး ျပန္လာေနတယ္ အသက္မရိွတဲ့ မူလီတုံးႀကီးေတြရိွရာ
ငါ့အသားထဲမွာ ေလာက္ေကာင္ေတြ တဖြားဖြားတက္လို ့
သစ္ပင္ေတြေတာင္ စိမ္းၾကျပီဆိုေတာ့ မိုးေရာက္ျပီေပါ့ တခ်က္ ငါေတြး
မဟုတ္ဘူး
မီးတိုင္ဟာ ငါ့အေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး က်ိန္ဆဲသြားတယ္
ဒါဟာ အမႈိက္ပုံမီး႐ႈိ႕ရန္ေနရာမဟုတ္ပါ
နွစ္မ်ားစြာ ပုလင္းထဲက သခြားေစ့ကေလးေတြလို စကားလုံးေတြ အလြတ္ရ
အပူခ်ိန္ရိွမယ္ ေလရိွမယ္ စုိထိုင္းစ ရိွမယ္
အလင္းရိွမယ္ အာဟာရျပည့္မီေနရမယ္ အရည္အေသြးျပည့္မီရမယ္
ဟားးးးးးး ဟားးးးးးး
ငါ့ေခါင္းထဲ ၾကက္တူေရြးကေလးေတြ
ငါ့ေခါင္းထဲ စုိက္ဝင္သြားတဲ့ သံေခ်ာင္းေတြ
ငါ့ေခါင္းထဲ တေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ျမည္ေနတဲ့ စပရိန္ေတြ
ငါ့ေခါင္းထဲ ေရာဂါပိုးမႊားေတြ မ်ိဳးပြားၾက
ငါ့ေခါင္းထဲ ခ်စ္သူအသစ္သစ္ေတြ အသံတိတ္ထိုင္ေနၾကပုံ
ငါ့ေခ်ာင္းထဲ ႀကိဳဆြဲခ် ေပ်ာက္ကြယ္သြားပုံမ်ား
ငါျပန္ေနတယ္ ငါဆိုတဲ့ သိမႈထဲမွာ
ဂ်က္စပဲရိုးဟာ ဒီမွာေတာ့ ရြာလည္တာပဲ
ဒီအသံကုိ သူမ မုန္းတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပဖူးတယ္
ထပ္ခါထပ္ခါ နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေတြဆိုျပတယ္
ေနာက္ပိုင္း သူမဟာ ငါ့ကုိ မေတြ႔နိုင္ေတာ့ဘူး
ဒါကုိ သိေပမယ့္လည္း ငါ ျပန္ေနတယ္
ေခ်ာင္တဲ့ေနရာမွာဆို တဲထိုးအိပ္ရမွာပဲ
အဲဒီလို ငါ ျပန္ေနတယ္
အဘိုးၾကီးေရာဘတ္ဟာ ဘုရားေက်ာင္းကုိ မီးရွိ႕တယ္
သူဟာ ယန္းေပါဆတ္ရဲ႕လူသတ္သမားမဟုတ္ဘူး
ဒီမွာ ေပါကားပဲရသည္ ေပါမွ အသက္ရွင္နိုင္ျပီ
အဘိုးႀကီးဟာ မီး႐ႈိ႕ျပီးတဲ့ေနာက္
(သူ႔ကုိ) ဘာသာနာမည္ေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ဆဲတယ္
ပူစီေဖာင္းေတြဟာ ကြင္းျပင္မွ ထြက္ခြာၾက
အဘိုၾကီးဟာ ဆဲရင္း ၾကည့္ေနတယ္
ပူစီေဖာင္းကေလး က်ကြဲသြားသလို
ငါ ျပန္ေနတယ္
မီးခိုးေတြလို ငါ ျပန္ေနတယ္
အဘိုးျကီးဆဲသံလို ငါ ျပန္ေနတယ္
ၿမိဳ႕လယ္က စာၾကည့္တိုက္ ေဘာလုံးကြင္း
ငါ့ မိတ္ေဆြေတြ သူတို႔ရဲ႕သားသမီးေတြအားလုံး
အိတ္ကပ္ထဲထည့္ျပီး
ငါ ျပန္ ေန တယ္
ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ဖို ့သတိမရိွဘဲ ငါဟာ ျပန္ေနတယ္
ျပန္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္
မေရာက္ဘူးဆိုတာလည္း ငါသိတယ္
လူတိုင္းသိၾကတာကုိလည္း ငါသိတာေပါ့
ငါကေတာ့ မရိွေတာ့တာၾကာျပီေပါ့
အဲဒီလိုပဲ ငါ ျပန္ေနတယ္
စက္ဝိုင္းႀကီးဟာ ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ခ်ာခ်ာလည္။
ဆလိုင္းျမတ္နိုးသူ
ေမ ၁၈၊ ၂၀၁၇