ေရႊပုိးအိမ္ (ပဲခူး) ● ေခၚသံ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇
အေဝးႀကီးကေန ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ေလထဲမွာ။
တကယ္ပါ ငါ ၾကားေနရတယ္ အခ်စ္ရယ္။ ဘယ္မွာလဲ ဘယ္ကေန လာခဲ့ရတာလဲ။ ငါ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ပစ္လိုက္ေပါ့။ ငါ့ ပခံုးကို လႈပ္ႏိုးပစ္လိုက္ေပါ့။ ေခၚသံၾကားလွ်က္ မင္းဆီေရာက္မလာႏိုင္တဲ့ ခႏၵာဝန္ႀကီးကို ငါမုန္းလာျပီ။ လႈပ္မရႏိုင္တဲ့ ေလး လံမႈႀကီးကို ငါ့ဆီက ျပန္ယူသြားၾကစမ္းပါ။
လ်င္ျမန္တဲ့ ေလဟာ ငါ့ မ်က္ႏွာေပၚကေန ရွပ္တိုက္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလို႔။ မင္းအသံကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့ အဲ့ဒီ ေလ ဟာ….။
ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ဖိခ်ထားခံရသလို ငါ့ေလာက္ ဘယ္အရာေတြကမ်ား ေလးလံေနႏိုင္မွာလဲ။ အသံလာရာဆီပဲ ငါ့စိတ္ ဟာ စူးရွစြာ….။ တိမ္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး လာခဲ့ရတာလား။ ေသြးစြန္းေနတဲ့ လမ္းမေတြေပၚ မင္း နင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ရတာ လား။ ေမွာ္ဆန္တဲ့ အေမွာင္တိုက္ေတြကို ျဖိဳခြင္းလို႔ ငါ့ဆီ လာခဲ့ရတာလား။
ငါဟာ မင္းစိတ္မွာ ေမာပန္းရင္း ႏြမ္းရီလာ။
သူ႔ဆီက အဆက္အသြယ္ လံုးဝမရေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး ယုယဟာ ဘာအစာမွ ေကာင္းေကာင္း မစားေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တံခါးေခါက္သံေတြရယ္.. ေခၚသံေတြရယ္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနတတ္ေတာ့တယ္။ ယုယရဲ႕ ပြေယာင္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြဟာ ေကာင္းေကာင္း မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျခာက္ေသြ႕ နီရဲလာၾကတယ္။ ယုယရဲ႕ နက္မွာင္လွပတဲ့ မ်က္ဝန္း ေတြဟာလည္း မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ထဲမွာ အေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့လို႔။ အားမသြင္းတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ အနက္ေရာင္ဖုန္းေလးဟာ စားပြဲေပၚမွာ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ခံႏိုင္ရည္အားမဲ့။ ဒီထက္ ႏြမ္းရိစရာ မရွိေတာ့တဲ့ ပန္းေျခာက္တစ္ပြင့္လို ေရဓာတ္ခန္းေျခာက္ ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အဲ့ဒီ အိမ္အိုႀကီးရဲ႕ အခန္း တစ္ခန္းထဲမွာ ယုယ အျမဲ ရွိေနတတ္တယ္။ ယုယရဲ႕ နီရဲႏုေထြးေနတတ္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္မႊာက ပက္ၾကားအက္ေနတဲ့ ကႏၱာရတစ္ခုလို တစ္ခုခုကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ေနသေယာင္နဲ႔ ေပါ့။
ငါတို႔ဟာ တစ္နာရီခြဲအကြာအေဝးမွာ အခ်ိန္ေတြကို ဟီးေလးခိုေနရတယ္။ ငါ့ရဲ႕ မနက္ ၆နာရီမွာ မင္းဆီမွာ ၇နာရီခြဲေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ လည္ပတ္စီးဆင္းမႈေတြကို ငါတို႔ ဂရုမစိုက္ခဲ့ၾကဘူး။ ညနဲ႔ ေန႔ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲတိုင္းမွာ မင္း ေရာ ငါေရာ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ေဝးေနလွ်က္နဲ႔ နီးကပ္ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ငါ့အနားကို တိုးလာသလိုမ်ဳိး ငါ ၾကက္သီးေမႊးညင္းထသြားတဲ့အခါတိုင္း မင္းက ငါ့ကို စိတ္ကူးနဲ႔ နမ္းေနတယ္လို႔ အျမဲ ေျပာတယ္။ ငါ ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ငါ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္ အခ်စ္ရယ္….။
ထမင္းစားခ်ိန္ မွန္မွန္စားပါလို႔ ငါ စိုးရိမ္မိတိုင္း မင္းထမင္းစားတဲ့ ပံုေလးကို လွမ္းလွမ္းပို႔ေပးခဲ့။ အစားမမွန္တဲ့ ငါ ဟာ မင္း ထမင္းစားေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးကို ၾကည့္ျပီး ဆယ္ဘဝစာ ဗိုက္ဝခဲ့။ ေနပါဦး။ အဲ့ဒီမွာ မင္း ခ်မ္းေနလား။ မင္း ဝတ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္အေရာင္က ငါ့ ဂါဝန္အေရာင္နဲ႔ တမင္တကာႀကီး နီးစပ္လြန္းခဲ့။ အေရာင္ေတြရဲ႕ သတိပဌာန္းတရားမွာ မင္းေရာ ငါေရာ ဝင္ေလထြက္ေလ မွန္ခဲ့။ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းေပၚ တြယ္တက္ေနတဲ့ အလင္းမႈန္ေတြမွာ မင္းဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ကေလးထဲက အေရာင္ေလးတစ္ ေရာင္ကို ငါ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အခ်စ္ရယ္…. ဘဝဟာ မႈံဝါးလြန္းတယ္ဆို ေသခ်ာတယ္ မီးခိုေရာင္ပဲလို႔။ မီးခိုေရာင္ရဲ႕ ေတာက္ပတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မႈမွာ မင္း လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို မွန္းျပီး ငါ ဆုပ္ထားေပးခဲ့။ ဒါ မင္း စိတ္သက္သာရာရဖို႔ တစ္ခုတည္းမက အေႏြးဓာတ္တစ္ခုထက္လည္း ပိုပါတယ္ အခ်စ္ရဲ႕။
ဘာတဲ့ မင္း ေခါင္းကိုက္ေနျပီေပါ့။ ဟုတ္လား။ ညက အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မ်ားသြားလို႔ မနက္ေရာက္တဲ့အခါ မင္း အိပ္ေရး မဝဘူး။ ငါ သိပ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရပါတယ္။ မင္း အရမ္း ပင္ပန္းေနျပီဆုိတာလည္း ငါ တကယ္ သိေနပါတယ္။
ေနဦး မင္းေနတဲ့နားမွာ ေဆးခန္းရွိသလား။ မင္း ေဆးခန္းသြားပါေနာ္။ ငါ မင္းအနား အနီးဆံုးရွိခြင့္ရရင္ေတာ့ ဆရာဝန္ မလိုေအာင္ ျပဳစုလိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ဒါနဲ႔ မင္းက မိခင္လို ခ်စ္သူမ်ဳိးကို အလိုအပ္ဆံုးလို႔ေျပာခဲ့တာ ငါ ဘယ္ေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲ။ မင္း နဖူးေလးေပၚ ေရပက္ေလး တင္ေပးမယ္။ မင္း ကိုယ္ေငြ႕ ပူပူေလးကို သတိရတိုင္း စမ္းသပ္ရင္း မင္း ေယာင္ေယာင္ေအာ္တဲ့အခါ မင္း ရင္ဘတ္ေလးေပၚ ငါ ေခါင္းထိုးဝင္ ဒီလိုမ်ဳိး စကၠန္႔မလပ္ ထိစပ္ျခင္းနဲ႔ မင္း ပူေလာင္စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးမယ္။
အခ်စ္ရယ္ ငါ ဒီမွာ မင္းကို လြမ္းေနခဲ့ပါျပီ။
ယုယ အိပ္ေနပံုေလးကို ၾကည့္ျပီး ယုယအေဒၚျဖစ္သူ မ်က္ႏွာ ညွိဳးငယ္သြားတယ္။ ပိန္ေသး ညွိဳးႏြမ္းေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးဟာ သစ္သား ကုတင္ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ ေခြေခြေလး လဲေလ်ာင္းလို႔ေလ။ အလင္းဝင္မႈ အားနည္းေစဖို႔ ျပတင္း ေပါက္ေတြကို ဟရံုပဲ ဟထားတယ္။ ယုယက ျပတင္းေပါက္ေတြကို ထင္းထင္းလင္းလင္း ဖြင့္ထားတာ မၾကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာထားျပီးကတည္း ျပတင္းေပါက္ေတြကို မဖြင့္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ဟဟ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ အလင္းတစ္ခ်ဳိ႕ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ဝင္လာေအာင္ေတာ့ လုပ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ ယုယ အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ထမင္းျဖဴနဲ႔ ၾကက္သားေၾကာ္ ဆီဆမ္းထားတဲ့ ပန္းကန္ေလးဟာ စားပြဲေပၚမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနဆဲပါပဲ။ ယုယရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ခႏၵာကေတာ့ အသက္ေငြ႕ မရွိေတာ့တဲ့ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ အေလာင္းေကာင္လို ေအးစက္ထံုထိုင္းေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ယုယရဲ႕ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပါးျပင္ေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြ စမ္းသပ္ရင္း အေဒၚက ယုယနာမည္ကို ခပ္တိုးတိုးေခၚတယ္။ ယုယရဲ႕ လက္ေမာင္းသား ႏုႏုေလးေတြကို လႈပ္ႏိုးတယ္။ ယုယကေတာ့ မလႈပ္မယွက္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ အေဒၚဟာ စိတ္ပူလာျပီး ဒီထက္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္အသံနဲ႔ ထပ္ႏိုးတယ္။ ယုယ နာမည္ကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေခၚတယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ယုယ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ျပံဳးေယာင္သန္းလာတယ္။ မ်က္ခြံ ေလးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္တယ္။
“ထားခဲ့ပါ အေဒၚရယ္…ယုယ ရွိေနပါေသးတယ္”
အခန္းတံခါးကို ခပ္ဖြဖြ ျပန္ပိတ္ရင္း အေဒၚဟာ ယုယဆီကေန ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။
။……………။
ငါ့ဆီက မင္းကို ထြက္ခြာခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လို အေမွာင္မ်ဳိးကိုမွ မင္း မႏွစ္သက္ရဘူး။ ဘာတဲ့။ ငါဟာ မင္း ငရဲခန္းထဲကေန ပြင့္လာတဲ့ ပန္းတဲ့လား။ မဟုတ္ေသးဘူး အခ်စ္ရယ္။
ဒီမွာ ငါ့ကို ၾကည့္ပါ။ ဒီမွာ ငါ့ကို မင္း ၾကည့္ခ်င္ပါ။ ၾကည့္ခ်င္စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ငါ့ဆီ မင္း ျပန္လာခဲ့ပါ။
မင္း ခတ္ေနတဲ့ လိႈင္းဟာ ရပ္သြားခဲ့ျပီ။ မင္းအသံဟာ တန္႔သြားခဲ့့ျပီ။ မင္း ဘာသာစကားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။
မၾကည္စယ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔။ ငါတို႔ဟာ ဘဝခ်င္း ဘဝ ထပ္ခဲ့ျပီး ေလာကဓံခ်င္း ေလာကဓံ ေက်ာခ်င္းကပ္ခဲ့ျပီး တစ္သံသရာလံုး မျဖစ္ မေန ဆက္လည္ေနရေအာင္ မရက္စက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔။
ငါ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မင္း တို႔ထိခ်င္တယ္ဆို မင္း နာက်င္ျခင္းေတြကို ငါလည္း ျမည္းစမ္းခ်င္မိတာ မွားလား။ ေနဦး။ မင္း ဒီလို နည္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္သြားေနတာ ငါ ဘယ္လို သည္းခံေပးရမွာလဲ။ မင္းကို အစြမ္းကုန္ သည္းခံႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ အေမွာင္ ေတြထဲ သြားျပီး လံုးဝ ျပန္မလာေတာ့တဲ့ ၾကည္စယ္မႈမ်ဳိးကို ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွ ငါ သည္းခံလို႔မရဘူး။ လာပါ….။ ငါ့အနားကို လာပါ။ မင္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဘာသာတရားရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးေတြဟာ ငါ ေမာ္ဖူးခြင့္ရွိတဲ့ ဗုဒၵရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသြား ပါေစ….။ ဒီမွာ ငါ့အနားကို လာပါ။ ငါ့ ဘာသာတရားဆီ ခိုလံႈပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုၾကည္ရင္ေတာင္ ငါတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မင္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနလိုက္ပါ။ ခုေတာ့…။ ခုေတာ့ျဖင့္ အခ်စ္ရယ္….။
ယုယ စားပြဲေဘးမွာ ဖရိုဖရဲ ျပန္႔လႊင့္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြကို အေဒၚဟာ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းလိုက္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ဘာသာေရး ထိခတ္မႈေတြက အျခားႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူဆီ တိုက္ရိုက္ သက္ေရာက္ေစခဲ့ပံုက ဘယ္လို ကံၾကမၼာမ်ဳိးလဲ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္မႈေတြအျပင္ ျပည္ပက အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြ ကိုပါ အညွိဳးတႀကီး သတ္ျဖတ္မႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူဆီက အဆက္အသြယ္လံုးဝ ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဆိုးဆံုး ျဖစ္ရပ္က အျခားတိုင္းျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ သတင္းဆိုးေတြကို အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရ ေတာ့တာပဲ။
အေဒၚဟာ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္တယ္။ မိဘမဲ့ တူမေလး ယုယရဲ႕ အထီးက်န္လြန္းတဲ့ ဘဝေလးထဲက မထင္မွတ္ဘဲ ခမ္းေျခာက္ သြားတဲ့ ေရၾကည္တစ္ေပါက္အတြက္ ဝမ္းနည္းစြာက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မဖယ္ရွားမိေတာ့ဘူး။ အစြဲအလန္းၾကီးလြန္းတဲ့ ယုယအေပၚကို မိခင္ရင္းတစ္ေယာက္လို မျပယ္ေသာေမတၱာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနသမွ် ဆက္လက္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားရ ေတာ့မယ္။ ယုယဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို အေဒၚဟာ စီစီရီရီ ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို စုတ္ခ်က္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ကားကို ေငးရင္ အေဒၚရဲ႕ စာနာစိတ္ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ပန္းခ်ီေဆးစက္ ေတြလို ေျခာက္ကပ္ေနေပမယ့္ ေငြေရာင္တဖိတ္ဖိတ္လက္လို႔။
ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ျဖဴျဖဴႏြဲ႕ႏြဲ႕ေကာင္မေလး ယုယတစ္ေယာက္ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္လို ဝဲပ်ံေနခဲ့ဖူး တာကို ျမင္ေယာင္ရင္း အေဒၚဟာ ယူက်ဳိးမရစြာ ဒူးေထာက္ပစ္လိုက္တယ္။
“ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ လွပတဲ့ ဖ်ားေယာင္းႏိုင္မႈ ခိုင္ခ့ံႏိုင္မႈကို ခ်စ္သူတစ္ခါမွ မထားခဲ့ဖူးတဲ့ အေဒၚက ပစ္စလတ္ခတ္ ဒူးေထာက္ပစ္လိုက္တာပဲ”
အဲ့ဒီလိုမ်ဳိး ကုတင္ေပၚမွာ မ်က္လံုးပြင့္လ်က္ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ယုယက ေတြးတယ္။
ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ့ “ဒီေန႔ ျပတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္လိုက္ပါ အေဒၚရယ္” “သူ လာေနျပီ” ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းပဲ ထြက္က်လာတယ္။
“အေဒၚက ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကို မီးရထားတစ္စီးေနာက္မွာ ကိုယ္တုိင္ ဆြဲခ်ိတ္ေပးခဲ့ျပီး တစ္ပါတ္ျပန္မလည္လာေတာ့တဲ့ သတင္း ဆိုးမ်ဳိးကို ခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့သူပဲ” ယုယ အေတြးထဲမွာအဲ့ဒီလိုမ်ဳိး အေဒၚအေပၚ နာက်င္စိတ္နဲ႔ စကားေတြ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေျပာေန ခဲ့တယ္။
ယုယခ်စ္သူဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုမွာ ဆယ္တန္းမေအာင္ခဲ့သူ။ သူ႔ကို ျပည္ပမွာ အလုပ္သြား လုပ္ခိုင္းခဲ့တဲ့ အေဒၚ ကိုယ္တုိင္ ယုယဆီ သူလာေနတယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္ေနတယ္။ ခႏၵာကိုယ္မပါတဲ့ လာျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ဆိုတာကိုလည္း အေဒၚဟာ ေၾကာက္ရြြံ႕စိတ္နဲ႔ သိေနခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခပ္ဟဟဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြဟာ အလိုလိုေနရင္း အစြမ္းကုန္ ပြင့္အာလာတယ္။ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနတဲ့ ခန္းစီးစေတြဟာ ေဒါသတႀကီး ျပာယာေတြခတ္ လႈပ္ခါေနၾကတယ္။ ေလထဲမွာပါလာ တဲ့ အနံအသက္ တစ္မ်ဳိးကို အေဒၚဟာ ခံစားလို႔ ရေနတယ္။ အေဒၚ ထြက္သြားေတာ့ေနာ္တဲ့။ ယုယက ခပ္တိုးတိုး ေလး ေျပာ တယ္။ သူလာေနျပီတဲ့။ ယုယ သတိေပးသလိုလို ေျပာျပန္တယ္။
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားတဲ့ အေဒၚဟာ ယုယခႏၵာကိုယ္ေလးေပၚ ေစာင္အပါးေလးတစ္ထည္ကို လႊမ္းျခံဳရင္း စားပြဲေပၚက ႏြားႏို႔ ပူပူေလးကို တစ္ခ်က္ေငးတယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။
အရာရာကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရျပီလို႔ ယတိျပတ္ ေသခ်ာသြားတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။
။………………။
ေခၚသံေတြ ၾကားတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္း ေရာက္လာခဲ့ျပီေပါ့။ အိုး… ဟုတ္ပ အခ်စ္ရယ္…။ အျပင္ဘက္က တိမ္ေတြဟာ သိပ္လွတာပါလား။ ေခၚသြားပါ။ မင္းနဲ႔ အတူတူ ငါ့ကို ေခၚသြားလိုက္စမ္းပါ။ မင္း မ်က္လံုးေတြကို စျမင္ေနရျပီ။
ကေလးေလး….။
ကေလးေလးတဲ့…။
အညိဳေရာင္အျပံဳးေတြဟာ ငါ့အခန္းထဲမွာ လင္းလို႔….။ မင္း ေရာက္လာခဲ့ျပီ။
ငါ မင္းကို ကိုးကြယ္ပါ့မယ္။ မင္း မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ဘာလို႔ ငိုေနရတာလဲ။ ခ်စ္ရတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးသံဟာ ငါ့အတြက္လည္း ငရဲပါပဲ။ အခ်စ္ရယ္… တိတ္ပါေတာ့…..။
အခ်စ္ရယ္ ထပါဦး…။ ငါ့ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္စမ္းပါဦး….။
ၾကည့္ မင္း မရွိေတာ့ျပန္ဘူး။ သိပ္ကို မုန္းဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ငါ့ခ်စ္သူေလး…..။ ျပတင္းေပါက္နားက ျမင္ေနရဆဲ ေက်ာျပင္တစ္ခုရဲ႕ ေရာက္မလာႏိုင္တဲ့ ေဝးလံသိပ္သည္းမႈဟာ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာပါလား….။ ဟင့္အင္း မင္း မထြက္သြားနဲ႔ေတာ့ေလ။ အင္းပါ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါပဲ လိုက္ခဲ့ပါေတာ့မယ္။ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ငါ ခြဲ မသြားဘူး။ ငါ့ ကတိေပးတယ္ ေဘဘီ။
ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚကို ကုတ္တြယ္တက္ေနတဲ့ ယုယဟာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ျပီး ျပည့္ျပည့္ဝဝ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိ ရွင္သန္ေနထိုင္လာခဲ့သမွ် ယုယအတြက္ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေလးပါပဲ။ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ခဲ့တဲ့ ေလာကႀကီးနဲ႔ အေဒၚကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေရရြတ္လိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေပၚကေန ယုယဟာ ခဏေလးနဲ႔ ေပ်ာက္သြား ခဲ့တယ္။ ယုယ ေပ်ာက္သြားျပီးတဲ့အခါ သူမ အခန္းေလးထဲမွာ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ ဝါစိမ္းစိမ္းအလင္းေတြနဲ႔ တလက္လက္ေတာက္ပလို႔။ ၾကယ္ေတြပဲ အေဖာ္တစ္သိုက္နဲ႔ ျမဴးေနသလို ေတးသံေတြပဲ တစ္လံုးတခဲ ၿငိမ့္ေညာင္းေနသလို။ သိပ္လွတဲ့ အခန္းေလး…။ ေခၚသံေတြဟာလည္း တကယ္တမ္းေတာ့ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာ ၿဂိဳလ္ျဖဴျဖဴေလးေတြပါပဲ။
မေရာက္ႏိုင္ ေပမယ့္ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အစြဲအလန္းေတြ။ ဒါေပမယ့္လည္း ယုယ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။
အဲ့ဒီ ေခၚသံေတြေၾကာင့္ေပါ့။
ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး)
ၾသဂတ္စ္ ၃၀၊ ၂၀၁၇
Comments