အီၾကာေအာ္ - “ဖြတ္ကေလး၊ အီႀကာေအာ္ႏွင္႔ ခက္ေသးရြာမွ ထမင္းဝေအာင္စားျခင္းတရား”



အီၾကာေအာ္ - “ဖြတ္ကေလး၊ အီႀကာေအာ္ႏွင္႔ ခက္ေသးရြာမွ ထမင္းဝေအာင္စားျခင္းတရား”
(မိုုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၈

“ဆရာေအာ္တေယာက္ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းလွေခ်လားဗ်”

တပည့္ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးက သူ႔ဆရာ အီႀကာေအာ္တေယာက္ကိုု ခက္ေသးရြာလယ္တြင္ မေတြ႔သည္မွာ ႀကာျပီျဖစ္သျဖင္႔ ေမးလိုုက္ေလသည္။

“ေအးေလ….၊ေပ်ာက္ဆိုု…ငါလည္း အျပင္မထြက္ပဲ အိမ္တြင္းပုုန္းလုုပ္ေနရတယ္”

စာေတာင္ မေရးရဲေတာ႔ဘူး”

အီႀကာေအာ္က တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ျဖင္႔ သေရာ္စာေလးေရးတတ္သည္။

“ျဗိရွကိုုကိုုေျပာင္ကိုုေတာင္ သေရာ္စာေရးလိုု႔ဆိုုျပီး ခပ္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ တရားစြဲေတာ႔ ငါလည္း ဆင္ျခင္ေနရတာေပါ႔ကြ”

တေလာကပင္ ခက္ေသးရြာအေစာင္႔ရြာလူႀကီးမ်ားက ျဗိရွကိုုကုုိေျပာင္ေရးေသာ “က်ည္ေထာင္ပုုသစၥာ” သေရာ္စာကိုု သေရာ္မႈျဖင္႔ ပုုဒ္မ ၆၆ တပ္ျပီး တရားစြဲလိုုက္သည္ မဟုုတ္ပါလား။

“သေရာ္စာပါဆိုု…သေရာ္တယ္ဆိုုျပီး တရားစြဲေတာ႔ ေသေရာေပါ႔ ဖြတ္ကေလးရ”

“ဟုုတ္ပါ႔ ဆရာေအာ္ရယ္…၊ ဆရာေအာ္လည္း ခက္ေသးဆရာေအာ္ဆုုိျပီး နာမည္ႀကီးသြားႏိုုင္တယ္

“ရြာလူႀကီးေတြက အနာေပၚ တုုတ္က်သြားတာကိုုးကြ…၊

ျပီးေတာ႔ တိုု႔ေခတ္ေသးရြာမွာက “ယဘစ” လိုုင္းကားလည္းမလြယ္…၊ ဒရိုုင္ဘာစပယ္ယာကဆဲတာခံႏိုုင္မွ…၊  တကၠစီ စီးလည္းမလြယ္ အဲကြန္းဖြင္႔ခိုုင္းမႈနဲ႔ေတာင္ အသတ္ခံရတယ္ဆိုုေတာ႔ ..ဘယ္မွ မထြက္ရဲေတာ႔ပါဘူးကြာ..”

“အင္း…ဘေျပာင္တိုု႔ကေတာ႔ သူတိုု႕ဆင္းသြားရင္ ခက္ေသးရြာႀကီး ေဗ်ာင္းဆန္သြားမယ္လိုု႔ နိမိတ္ဖတ္ထားတာ ဟုုတ္ေနျပီလား မသိဘူးေနာ္”

“ဒါေတာ႔ ငါမပါဘူးေနာ္…၊ ၆၆နဲ႔ မိသြားမယ္”

“ဒီမွာ… ဆရာေအာ္ဝတ္ဖိုု႔ တီရွပ္ကေလး ဆြဲလာတယ္…”

ဖြတ္ကေလးက သူ႔အိတ္ထဲမွ တီရွပ္တထည္ကိုု ထုုတ္ျပလိုုက္သည္။

“ျပစမ္းပါဦးကြ…..၊ မင္း ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းေနရင္ေတာ႔ အလကားရတာပဲ ျဖစ္မယ္”

အီႀကာေအာ္က တပည့္ေက်ာ္ဖြတ္ကေလး ကပ္ေစးနည္းသည္ကိုု သိသျဖင္႔ေျပာလိုုက္သည္။

ဖြတ္ကေလးက တီရွပ္တထည္ကိုု လက္ေဆာင္ယူလာျခင္းျဖစ္သည္။

“ေဟ…ျမတ္စြာဘုုရား…၊ ညစာမစား ...”

အီႀကာေအာ္က တီရွပ္မွ စာတန္းကိုုဖတ္ျပီး ေႀကာက္လန္႔တႀကား ေအာ္လိုုက္ေလသည္။

တီရွပ္တြင ္“ထမင္းဝေအာင္စားထား”ဟုု ေရးထားေလသည္။

“ဘာျဖစ္လိုု႔လည္းဆရာေအာ္ရဲ ႔…၊

က်ေနာ္လည္း ခက္ေသးရြာတရားရံုုးမွာ အလကားေဝေနတာနဲ႔ ဆရာ႔အတြက္ပါ အပိုုဆြဲလာတာ”

“မင္းဟာကလည္းကြာ….“ထမင္းဝေအာင္စားထား”…ဆိုုတာ ဘာမွန္း သိလိုု႔လား”

“ထမင္းဝေအာင္စား..ဆိုုလိုု႔ က်ေနာ္ေတာင္ ခက္ေသးရြာလယ္က ထမင္းအဝစားဆိုုင္မွာ ဝင္ျပီးေတာ႔ စားခဲ႔ေသးတယ္..”

ဖြတ္ကေလးက ပူေနေသာ သူ႔ဗိုုက္ကိုု ပုုတ္ျပရင္း ေျပာလိုုက္ေလသည္။

“တရားသူႀကီးကေတာင္ “ထမင္းဝေအာင္စားထား”ဆိုုတာ ထမင္းကိုု ဝဝလင္လင္စားခိုုင္းတာျဖစ္တဲ႔အေႀကာင္း ရွင္းျပေနေသးတယ္ဆရာေအာ္”

“မင္းတရားသူႀကီးက သူ႔ထမင္းအိုုး မကြဲခ်င္ဘူး ထင္ပါတယ္ကြာ”

“ထမင္းအိုုးဆိုုတာ က်ဳပ္ျမင္ဘူးတာေတာ႔သတၱဳအိုုး ဆိုုေတာ႔ ဘယ္လိုုလုုပ္ျပီး ကြဲမွာလည္း ဆရာေအာ္ရဲ ႔…”

ထမင္းအိုုးဆိုုလွ်င္ လွ်ပ္စစ္ထမင္းအိုုးသာ ျမင္ဘူးေသာ အီႀကာေအာ္က အတြန္႔ တက္လိုုက္ေလ၏။

“ဒါနဲ႔ “ထမင္းအိုုးကြဲတယ္”ဆိုုတာက ဘာလည္းဗ်..”

“မင္းတိုု႔ ေခတ္ကာလ လူငယ္ေတြ တယ္ခက္သကိုုးကြ..၊

“ထမင္းအိုုးကြဲတယ္”ဆိုုတာ အလုုပ္ျပဳတ္တာကိုု ေျပာတာ…၊ အလုုပ္ျပဳတ္ရင္ ထမင္းစားစရာ မရွိေတာ႔ဘူးေလကြာ..၊  ေရွးေခတ္က တိုု႔ ခက္ေသးရြာႀကီးမွာ ထမင္းခ်က္ရင္ ေျမအိုုးနဲ႔ခ်က္တာ..၊ “ထမင္းအိုုးကြဲတယ္”ဆိုုတာ တင္စားတာကြ….၊ ထမင္းအိုုးကြဲေတာ႔ စားစရာမရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔…”

“ေအာ္…ဒီလိုုကိုုး…”

အနည္းငယ္သေဘာေပါက္သြားပံုုရေသာ ဖြတ္ကေလးက ေခါင္းညိတ္လိုုက္သည္။

“ “ထမင္းဝေအာင္စားထား” ဆိုုတာလည္း အတူတုူပဲကြ…..၊ မေသခင္ေတာ႔ ထမင္းဝေအာင္စားထားဆိုုျပီး ေျပာႀကတာ..၊  ထမင္းဝေအာင္စားထားလိုု႔ ေျပာရင္.. ထမင္းစားတဲ႔သူ ခက္ေသးသားတိုုင္း သိတယ္ကြ”

“ေပါင္မုုန္႔စားရင္ေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔ေနာ္ ဆရာေအာ္”

“မင္းကလည္းကြာ….၊ ထမင္းစားတဲ႔သူဆိုုတာ… လူ…၊ တိရစၧာန္မဟုုတ္ဘူး လိုု႔ ေျပာတာကြ…၊ မင္းကလည္း ခက္ေသးသားျပီျပီ နားေဝးျပီး ခက္လိုုက္တာ..”

“က်ဳပ္တိုု႔ခက္ေသးရြာကလည္း ထမင္းနဲ႔ကိုု အေတာ္ရႈပ္ေနတာပဲေနာ္…၊ တရားသူႀကီးက ေပါင္မုုန္႔စားတာ ျဖစ္ေလာက္တယ္”

“တရားသူႀကီးက ေပါင္မုုန္႔စားမစားေတာ႔မသိဘူး..၊ လက္ဘက္ရည္ဘိုုးေတာ႔ေတာင္းလား..၊မေတာင္းလားလည္း… အင္း..ငါမသိ.. ပဲေပါ႔ကြာ..၊ တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာကလည္း ထမင္းတနပ္အတြက္ လႈပ္ရွားရတာ မလြယ္ေပဘူး”

အီႀကာေအာ္က ခက္ေသးသားတိုု႔ ထံုုးစံအတိုုင္း စကားကိုုလွီးလႊဲ ေျပာလိုုက္သည္။

“အင္းေလ က်ဳပ္တိုု႔ ခက္ေသးရြာႀကီးလည္း ေနရာတကာကိုု ခက္ေနေတာ႔တာပဲေနာ္..”

“တို႔ခက္ေသးရြာလူႀကီးတေယာက္ေတာင္ ခက္ေသးရြာစီးပြားေရးတက္ေအာင္ “ထမင္းတနပ္ပဲစားပါ” ဆိုုတာ မင္းႀကားလိုုက္ေသးတယ္ မဟုုတ္လား…၊ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ ခက္ေသးရြာလူႀကီးေတြေပါ႔ကြာ…၊  ခက္ေသးရြာမွာ “ဘယ္သူတက္တက္ တိုု႔အခက္” ျဖစ္ေနတယ္..၊ အေမပုုခမ်ာလည္း သနားပါတယ္”

“က်ဳပ္ေတာင္ စီးပြားတက္မလားဆိုုျပီး တနပ္ေလွ်ာ႔စားႀကည့္လိုုက္ေသးတယ္”

“အဲေတာ႔ မင္းက စီးပြားတက္ေရာလား”

“မဟုုတ္ပါဘူး ဆရာေအာ္ရယ္…၊ ထမင္းေလွ်ာ႔စာေတာ႔ ဗိုုက္ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းအစား ရွမ္းေခါက္ဆြဲတိုု႔ ေပါင္မုုန္႔တိုု႔ စားမိေတာ႔ ေငြပိုုကုုန္တာေပါ႔..၊ အေႀကြးပိုုတင္သြားတာပဲရွိတယ္…၊ လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ မလြယ္ပါဘူး”

“ေအးလကြာ..၊ ခက္ေသးရြာမွာက လြယ္တာဆိုုလိုု႔ ေသတာပဲရွိတယ္..၊ ဒါေပမယ္႔ ေသရင္ေတာင္ ကိုုေက်ာ္သူတေယာက္ ရွိလိုု႔ေပပဲ.. ႏိုု႔မိုု႔ရင္ တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာက ေသရင္ေတာင္ အေၿကြးနဲ႔ေသရမယ္႔ကိန္းပဲ…”

“တရားသူႀကီးလည္း တမင္းငတ္မွာေႀကာက္လိုု႔ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားျပီး ေျပာရတယ္ ထင္ပါတယ္ကြာ..”

“ေရွ႕က မ်က္ႏွာကိုု ဘယ္လိုုလုုပ္ျပီး ေနာက္ေရာက္ေအာင္ထားတာလည္း ဆရာေအာ္…၊ သူ႔ႀကည့္ေတာ႔ ပံုုမွန္ပဲ…”

“မင္းကလည္းကြာ..၊ တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာက စကားကိုု တင္စားျပီးေျပာေလ႔ရွိတာ..၊ “ထမင္း” ကိုု တင္စားသလိုုပဲ..၊ “ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထား” ဆိုုတာက “ေျပာရမွာ အားနာလိုု႔မ်က္ႏွာပူျပီး မေျပာခ်င္ေပမယ္႔ ေျပာရတာ မ်ိဳး…ကြ”

“ေအာ္…မွတ္ထားရဦးမယ္”

ဖြတ္ကေလးက ေသခ်ာရွင္းျပလိုုက္မွ ေရးေရး ျမင္သြားပံုုရသည္။

ထိုုစဥ္အခါတြင္ မီးဖိုုေခ်ာင္မွ ထြက္လာေသာ ေဒၚအြန္ေမးက “ကိုုေအာ္ေရ…၊ ဘယ္သူေတြ ထမင္းဝေအာင္စားခိုုင္းခိုုင္း…အိမ္မွာက စားစရာ ဆန္ကုုန္ေနျပီ..၊ ေတာ႔ရဲ႕ ထမင္းတရားပြဲေလးကိုု ခနရပ္၊  ေတာ္လည္း ေရွ႕မ်က္ႏွာကေလး ေနာက္ထားျပီး ကိုုခိုုနီဆီမွာ ဆန္ကိုု အေႀကြးထပ္သြားယူလိုုက္ပါဦး”


“ကဲ ဖြတ္ကေလး..၊ မင္းရဲ႕ က်က္သေရမရွိတဲ႔ တီရွပ္ႀကီး ျပန္ယူျပီး ႀကမ္းသာသုုတ္လိုုက္ေပေတာ႔..၊ ေနာက္ ဒါမ်ိဳးေတြ “စတူးပစ္” မလုုပ္နဲ႔ကြာ…၊ ငါလည္း ထံုုးစံအတိုုင္း ထမင္းစားဖိုု႔ ေျခလႈပ္လက္လႈပ္ လႈပ္ရဦးမယ္”

ဤသိုု႔ဆိုရင္း အီႀကာေအာ္တေယာက္ “ထမင္းစားရေရး ”ဆိုုသည့္ ခက္ေသးရြာသားတိုုင္းလိုုက္နာရေသာ တိုု႔တာဝန္ႀကီးအေရးတပါးအတြက္ ကိုုခိုုနီ႔ဆိုုင္သိုု႔ ေျခဦး လွည္႔ရေလေတာ႔သတည္း။ ။

သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ

အီႀကာေအာ္

Comments