ဖိုးသံ(လူထု) - ၉၂ ေမၾးမိခင္သိုႚ

အဲဒီညကေလ … အေမ …။

မိုးေလးေတြက တဖြဲဖြဲက်လို႔
မသဲလွေပမယ့္ အသည္းကေတာ့ က်င္ေနတယ္
မခြဲခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါ
အရင္ဆံုးျဖတ္တာက တံခြန္တိုင္
ေနာက္ … အရာေတာ္
ေတာင္ျမင့္
ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းထဲမွာ
တေနရာၿပီး တေနရာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္
စားခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိ
အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိ
စဥ္းစားခ်င္တာပဲ ရွိေပမယ့္
ဘာမွစဥ္းစားလို႔လည္း မေပၚ
ေၾသာ္ … ျမစ္ငယ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားပါေပါ့လား …။

အေဖနဲႚ အေမကို

ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္
ညီနဲ႔ အမ ႏွမ
ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ၾကေနာ္
တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာ မဟုတ္
သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္တာလည္း မဟုတ္
အေျခအေနက တြန္းပို႔ေတာ့
ဒို႔မွာ ေ႐ြးစရာ မရွိလို႔သာ
နားလည္ၾကပါကြာ
အေဖနဲ႔ အေမကို
ဂ႐ုစိုက္ၾကပါကြာ … လို႔။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ အေမရယ္
ေတာင္ေတြ … ေတာေတြ
ေခ်ာင္းေတြ … အင္းေတြ
လႊားကနဲ လႊားကနဲ … တသြားထဲသြား
နယ္စြန္နယ္ဖ်ားထိ
ကဗ်ာတပုဒ္ေတာင္ ေရးမိေသးတယ္
အေမမွတ္မိမယ္ ထင္ပါတယ္ ….
“အေနာက္ကို တခ်က္ငဲ့ၾကည့္လို႔
အေရွ႕ကိုတဲ့ ထြက္ခဲ့တယ္” ဆိုတာေလ
ျပကၡဒိန္ စာမ်က္ႏွာေတြ
သက္႐ြက္ေျခာက္ေတြလို
တေ၀ေ၀ လြင့္က်
နီသူေတြျဖဴ … ျဖဴသူေတြနီ
ဘ၀ေတြ … ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသူေတြ
ေသြကြဲေရာ … ရွင္ကြဲေရာ
ခြဲခြာကုန္ၾက
အသစ္ေတြနဲ႔လည္း
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပဲ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက
ဘာသာစကားေတာင္
အေတာ္စံုေအာင္ တတ္ခဲ့
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ဆိုတာ
နည္းသမို႔လား အေမရယ္ …။

အပါးမွာ အေဖလည္းမ႐ွိ
က်ေနာ္တို႔လည္း မ႐ွိ
အေမခ်ည့္ တေယာက္တည္း
မဟုတ္ဘူး ေလွခြက္ခ်ည္း မဟုတ္ဘူး
ျပည္သူေတြနဲ႔ လက္တြဲလို႔
သားေျမးသစ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲလို႔ အမယ္အို႔ ေျခလွမ္းမို႔
သူတို႔ေလာက္ မသြက္လည္း
၁၉၃၆တုန္းကလိုပဲ
ခ်ီဆဲ တက္ဆဲ
အခုလည္း လက္တြန္းလွည္းနဲ႔
ရဲရဲႀကီး ခ်ီတက္ေနတဲ့
အေမ့ရဲ႕သားမွာ ၁၃၀၀ရတီ*
အေမဆိုတဲ့ စိန္နားကပ္ေၾကာင့္
ပါးအေျပာင္ႀကီး ေျပာင္ခဲ့ရပါတယ္ …။

အေမလည္း လွမ္း
က်ေနာ္လည္း လွမ္း
ဒီလမ္းႀကီး တေလွ်ာက္မွာ
ေမာတယ္ တခြန္းမေျပာပါဘူး
၉၀ ေက်ာ္ႀကီး ႏႈတ္က
တခြန္းပဲ ထြက္ရွာတယ္
ဘာအဓိပၸာယ္လဲ
ကဗ်ာဖတ္သူ ေတြးၾကည့္ပါ
“ငါ့သား က်န္းမာေအာင္ေန
အေမလည္း က်န္းမာေအာင္ေနတယ္” တဲ့။

*၁၃၀၀ဴပည္ႛမဵိႂးဆက္ကို ႌၿန္းတာပၝ။