သီခ်င္းဆိုပါဦး ကိုေအာင္မိုး၀င္းမ်ိဳးျမင့္ေမာင္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉၊ ၂၀၀၈
ေရႊေဒါင္းျဖဴ က “၂၀၀၆ အစိုးရစာေပဆု (၀ါ) ေတာင္စမုခ္က ေထာင္ထုပ္”
ကိုေအာင္မိုး၀င္း က “နာက်င္ေနသူရဲ႕ ျမစ္တစင္းဆီက သီခ်င္းစာသားတခ်ဳိ႕”
သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေရးၾကတာက စာေရးဆရာ၊ ဘာသာျပန္ဆရာ (ကို)ေက်ာ္၀င္း ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အမ်ဳိးသားစာေပဘာသာျပန္(သုတ) ဆုရတဲ့ကိစၥကို “တည္” ၿပီး ေျပာၾက ေရးၾကတာေတြပါ။
ေက်ာ္၀င္း ကို “ကမၻာျပားၿပီ” စာအုပ္နဲ႕ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္အတြက္ အမ်ဳိးသားစာေပ ဘာသာျပန္(သုတ)ဆု ေပးတာပါ။
မစႏၵာ၊ မွဴးသမိန္၊ ေက်ာ္၀င္းတို႔ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရတဲ့သတင္း၊ ေရဒီယို (ျမန္မာ့အသံ) က ေၾကညာသြားတာကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ စမ္းသပ္ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့ “ေနျပည္ေတာ္ ျမန္မာ့အသံ” ကေနၿပီး မစႏၷာ၊ မွဴးသမိန္ တို႔ကို စာေပဆုရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခန္းေတြ ထုတ္လႊင့္သြားတာကိုလည္း နားေထာင္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာ္၀င္းနဲ႕ဗ်ဴးလည္း လာမွာပဲဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ အခု စာေရးတဲ့ေန႔အထိ အသံလႊင့္တာ မၾကားမိေသးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မလႊင့္ေသးတာလဲေတာ့ မသိပါ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာသာျပန္စာေပဆုရတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာ္၀င္းအသံကို ၾကားခ်င္ ေနပါတယ္၊ စိတ္၀င္းစားေနပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာပါ။
“ကမၻာျပားၿပီ”ကို ဘာသာျပန္စာေပဆုေပးတဲ့သတင္းၾကားရတဲ့အခါမွာ “ေၾသာ္… ေက်ာ္၀င္း၏ ဘာသာျပန္မႈကို “ႏိုင္ငံေတာ္”က အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီ” လို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ (ကမၻာျပားၿပီ) က်ေနာ္ ၀ယ္ထားၿပီးပါၿပီ။ ဆုမရခင္ကတည္းက ၀ယ္ထားတာပါ။ မွဴးသမိန္စာအုပ္လည္း အလားတူပါပဲ။ စိတ္၀င္စားလို႔ ၀ယ္ထားတာပါ။ ကမၻာ ဘယ္လိုျပားသြားသလဲ ဆိုတာ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ တစ္သက္လုံး သင္လာခဲ့တာ ကမၻာသည္ အလုံး။ ယခု ကမၻာ ျပားသြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာအုပ္ အခုထိ မဖတ္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ဖတ္ရမွာပါ။ သူ႔စာအုပ္က ပ၊ ဒု၊ တ သုံးတြဲၾကီးမ်ားေတာင္။
“ႏိုင္ငံေတာ္”က အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီ” လို႔ပဲ
မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေရႊေဒါင္းျဖဴရဲ႕ ေရးသားခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္အျမင္ကို ပထမတင္ျပရရင္ ဒီလိုပါ။
ေရႊေဒါင္းျဖဴရဲ႕ တင္ျပခ်က္ဟာ “ၾကမ္း” လြန္းပါတယ္။
(နအဖ) စစ္အစိုးရ ဆန္႔က်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ေလးစားပါတယ္၊ အသိအမွတ္ ျပဳပါတယ္။ ေရႊေဒါင္းျဖဴနဲ႕ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ့္အျမင္သေဘာထား ဒီေလာက္ပါပဲ၊ တျခား မရွိေတာ့ပါဘူး။
ကိုေအာင္မိုး၀င္းရဲ႕ “သီခ်င္းစာသား” နဲ႔ ပတ္သက္္လို႔ေတာ့ က်ေနာ့္ သေဘာထားအျမင္က ဒီလိုျဖစ္ပါတယ္။
ကိုေက်ာ္၀င္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပုဂၢဳိလ္ေရး အထင္ႀကီးေလးစားမႈ၊ ခင္မင္တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ ႀကီးလြန္းတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုႀကီးလြန္းရတာလဲဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္၊ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ကိုေအာင္မိုး၀င္းစာထဲမွာ ဖတ္ရပါတယ္။
ကိုေက်ာ္၀င္းရဲ႕ စိမ္းလန္းေသာျဖတ္သန္းမႈ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕မႈ၊ ေလ့လာေရး စနစ္တက်ရွိမႈ၊ သုံးသပ္ေျမာ္ျမင္ႏိုင္စြမ္း၊ လူငယ္ေတြအေပၚ ေလးစားတန္ဖိုးထားမႈ၊ ေစတနာထားရွိမႈ စတာေတြနဲ႔ပတ္သက္္လို႔ က်ေနာ္ သံသယ လုံး၀မရွိပါဘူး။ သူ႔ရဲ႔ အတိတ္ျဖတ္သန္းမႈဟာ စိမ္းလန္းေသာ၊ ေတာက္ပေသာ ျဖတ္သန္းမႈေလ။ သူ႔ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အေရးအသား အဖြဲ႔အႏြဲ႔ကို က်ေနာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္။
ကိုေအာင္မိုး၀င္း ေရးထားတာေတြက ေႏွာင္းအတိတ္က ေက်ာ္၀င္း၊ စိမ္းလန္းေသာ ေက်ာ္၀င္းရဲ႕ ေကာင္းမႈျပဳခ်က္ေတြကို အေျခစိုက္ထားတာမ်ားလြန္းလို႔ ပုဂၢဳိလ္ေရးတိမ္းၫြတ္တဲ့ ဘက္ကိုေတာင္ ေရာက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ေက်ာ္၀င္းကို အကဲျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ေႏွာင္းအတိတ္ေက်ာ္၀င္း၊ စိမ္းလန္းေသာေက်ာ္၀င္းကေန ယေန႔ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ ေက်ာ္၀င္း၊ ညိဳ၀ါေရႊေသာ ေက်ာ္၀င္း အထိ ေလ့လာၿပီးမွ သုံးသပ္ရမယ္၊ အကဲျဖတ္ရမယ္လို႔ ယူဆတာပါ။
ေရႊေဒါင္းျဖဴလို ပစ္ပစ္ခါခါ မေရးသင့္သလို။ ကိုေအာင္မိုး၀င္းလို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာလည္း မျဖစ္သင့္ေပဘူးေပါ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ေႏွာင္းအတိတ္က ေက်ာ္၀င္းရဲ႕ ေကာင္းမႈျပဳခ်က္ေတြဟာ ေက်ာ္၀င္းရဲ႕ စိမ္းလန္းေသာ ရပ္တည္ခ်က္ေျမကြက္ေဟာင္းေပၚက သီးပြင့္လာခဲ့တဲ့ ခ်ဳိၿမိန္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေတြ၊ ေလးစားအတုယူဖြယ္ရာေတြ၊ အထင္ႀကီးစရာေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြအေပၚမွာ ကိုေအာင္မိုး၀င္းရဲ႕ သံေယာဇဥ္ ပင့္ကူေျမႇးေတြ ယွက္သမ္းအိမ္ဖြဲ႔ခဲ့တာျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
စိမ္းလန္းေသာေက်ာ္၀င္းကေန
ယေန႔ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ ေက်ာ္၀င္း၊
ညိဳ၀ါေရႊေသာ ေက်ာ္၀င္း အထိ
ရပ္တည္ခ်က္ဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ျဖစ္လို႔ပါ။ အျမစ္ ေျမကလို႔ ဆိုစကားလည္း ရွိသားပဲမဟုတ္လား။ ဒါကို ကိုေအာင္မိုး၀င္း သေဘာတူလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
“ရပ္တည္ခ်က္ဆိုတာ လိမ္လို႔ရတယ္” လို႔ ေျပာတာကို က်ေနာ့္နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္ ဆိုရင္ ကိုေအာင္မုိး၀င္း၊ ခင္ဗ်ားယုံမလား မသိဘူး။ ၾကား ၾကားျခင္း က်ေနာ့္နား က်ေနာ္ မယုံခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မယုံလို႔ မရဘူး။ က်ေနာ့္နားနဲ႔ တကယ္ၾကားခဲ့ရတာ။ ေျပာတဲ့သူက အထင္ကရရွိသူတစ္ဦးပါ။ သူဘယ္သူလဲေတာ့ က်ေနာ္ မေျပာပါရေစနဲ႔။
အခုေတာ့ အရာအားလုံး ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ တံတားေအာက္မွာ ျမစ္ေရေတြ စီးသြားခဲ့ၿပီေလ။ ေက်ာ္၀င္းေရာ၊ ကိုေအာင္မိုး၀င္းေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုေအာင္မိုး၀င္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ။ က်ေနာ္က ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ။ ေက်ာ္၀င္းလည္း အၿမဲစိမ္း မဟုတ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ … ညိဳ၀ါေရႊ။
ဒါေၾကာင့္ အတိတ္ေဟာင္း ေက်ာ္၀င္းကေန ယေန႔ ေက်ာ္၀င္းအထိ ေလ့လာသုံးသပ္ဖုိ႔ က်ေနာ္ေျပာရတာပါ။ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတာလဲ။ စိမ္းလန္းေသာ သစ္ရြက္ကေလး ဘယ္လို ညိဳ၀ါေရႊ ခဲ့ရတာလဲ ?။
ယေန႔ ေက်ာ္၀င္း ကို “ႏိုင္ငံေတာ္” က အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီ။
အသိအမွတ္ျပဳမႈ၂ ခု ဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ျခားနားပါတယ္။
ပထမ အသိအမွတ္ျပဳမႈက “ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္နဲ႔ ပညာသင့္ခြင့္ ပိတ္ပင္ခံရတာ” (ေဆးေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ မရတာ)။ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အစိုးရက (မဆလ)။
ဒုတိယ အသိအမွတ္ျပဳမႈက “ဘာသာျပန္စာေပဆု”၊ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အစိုးရက (နအဖ)စစ္အစိုးရ။
အသိအမွတ္ျပဳမႈ ႏွစ္ရပ္သည္ ရပ္တည္ခ်က္ ၂ ခု ၏ သမိုင္းကိုမ်ား ေဖာ္ျပေနၾကေရာ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ေတြးေတာေနမိတယ္ ကိုေအာင္မိုး၀င္း။ ခင္ဗ်ားေရာ ဘယ္လိုထင္ပါသလဲ။
အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္ကေတာ့ ဒီလို ဆုမ်ဳိးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စာေရးဆရာေတြကို ျမဴဆြယ္ခဲ့ၾကတာပဲဗ်ာ။
လို႔ ေျပာတာကို
က်ေနာ့္နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္ ဆိုရင္
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ အဖုိးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကိုေတာင္ (ဖဆပလ) အစိုးရက “အလကၤာေက်ာ္စြာ” ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ခ်ီးက်ဳးဂုဏ္ျပဳတာလား။ တမင္ေစာ္ကားလိုက္ တာလား။ “ထမင္းတလုပ္ေတာ့ျဖင့္ ထင္းခုတ္စားလို႕ ရပါတယ္” လို႔ ဆရာႀကီးက (ဦး)ညိဳျမ ကို တုံ႔ျပန္ခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုလည္း “ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္”၊ “ေမာ္ကြန္း၀င္” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ဖူးတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီဆုေတြကို ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့၊ လက္မခံတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆိုတာလည္း ကိုေအာင္မိုး၀င္း သိပါတယ္။
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေပးခဲ့တာလဲ ဆိုတာကိုပါ ကိုေအာင္မိုး၀င္း သိမွာပါ။
စာေရးဆရာေတြဘက္က ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း က်ေနာ္ မွတ္မိတာပဲ ကြက္ၿပီးေျပာပါရေစ။
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ “မမႀကီး၀တၳဳ” နဲ႔ ေအာင္လင္းရဲ႕ “အ႐ိုင္းစံပယ္၀တၳဳ” ကို ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ စာေပဗိမာန္ ၀တၳဳရွည္ဆု ပူးတြဲေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျပတ္သားေသာ လင္းယုန္ႀကီးက ဒီဆုကို မယူခဲ့ပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ ႀကံဳလို႔ သတိျပဳမိတာကေလးတစ္ခု ခင္ဗ်ားကို ေျပာရဦးမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း သတိထားမိမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီ ဆုံး႐ႈံးတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥပါ။ တခ်ဳိ႕က ၁၉၄၈၊ ျပည္တြင္းစစ္က စတယ္လို႔ အစခ်ီၾကၿပီး၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၁၉၆၂ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အာဏာသိမ္းမွ စတယ္လို႔ အစခ်ီတတ္ၾကတယ္ဗ်။
ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၂ မွာ စတင္ပီး ဒီမိုကေရစီ ဆုံး႐ႈံးတယ္လို႔ ဆိုတဲ့သူေတြကပဲ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဟာ စာေပေရးသားမႈေၾကာင့္ ပထမဆုံး အက်ဥ္းခ်ခံရတဲ့ စာေရးဆရာလို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ၁၉၆၂ က အစခ်ီသူေတြက ၁၉၄၈ ျပည္တြင္းစစ္ စကတည္းက ဒီမိုကေရစီဆုံး႐ႈံးတယ္ဆိုတာကို အသိအမွတ္ ျပဳသလို ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးဟာ တစ္ေခတ္ ထက္ တစ္ေခတ္ ပို၍ ပို၍ ဆုံး႐ႈံးလာတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲဗ်ာ။
ျပန္ဆက္ရရင္၊ ဆရာျမသန္းတင့္လည္း အမ်ဳိးသားစာေပဘာသာျပန္ဆု (၅)ႀကိမ္ ရဖူးပါတယ္။ ဘာသာျပန္ေတြခ်ည္းပဲ ေရြးေပးတာေနာ္။ ပင္ကိုယ္ေရး စာအုပ္ေတြကို မေပးဘူးေနာ္။ ဒါက ထူးျခားမႈတစ္ခု။ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ “ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္” စတဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး စာအုပ္ေတြကို မေပးပါဘူး။ နာမည္နဲ႔တင္ (မဆလ) အစိုးရ “ဖ်ား” ေနပါတယ္။
ေပးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း အသိအမွတ္မျပဳလို႔ကို မရေတာ့တဲ့အတြက္ အသိအမွတ္ ျပဳရတဲ့သေဘာ ရွိပုံရပါတယ္။ ဒါေပမယ့့္ ဘာသာျပန္ေတြကို ေရြးၿပီး ေပးခဲ့တယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆိုတာ ကမၻာသိ၊ ျမန္မာသိ ထင္ရွားသူ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔ သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈကလည္း ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ မဟုတ္လား။
အေစာဆုံးက “စစ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” (၁၉၇၂)။ ဒီစာအုပ္ႀကီးက ဆရာျမသန္းတင့္ ကိုကိုးကၽြန္း အက်ဥ္းေထာင္က ျပန္လာမွ အၿပီးသတ္ရတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေလ႐ူးသုန္သုန္ (၁၉၇၈)၊ ခန္္းေဆာင္နီအိပ္မက္ (၁၉၈၈)၊ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ (၁၉၉၂)၊ အခ်စ္မိုးေကာင္းကင္ (၁၉၉၅) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုလည္း “ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္”၊ “ေမာ္ကြန္း၀င္” ဆိုတဲ့
ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ဖူးတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီဆုေတြကို ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့၊ လက္မခံတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္
ျမသန္းတင့္လည္း ရတာပဲ။ စိန္ခင္ေမာင္ရီလည္း ရတာပဲ။ ေက်ာ္၀င္းရတာ ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုၿပီး လုံးေထြးမပစ္သင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ေက်ာ္၀င္း ဟာ “ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ခြာၿပီး၊ စာေရးဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးေတာ့မယ္” လို႔ ဆုံးျဖတ္တာဟာ ေက်ာ္၀င္းရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွ် ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ မကုန္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း သူ႔အသည္းႏွလုံးနဲ႔ သူပါ။
ဒီေနရာမွာ သတိျပဳသင့္တာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ “ေက်ာ္၀င္း အေရြ႕” ပဲ။
ေႏွာင္းအတိတ္ေက်ာ္၀င္း၊ အၿမဲစိမ္းေက်ာ္၀င္းက “အတုနဲ႔ အစစ္”၊ “အႏွစ္နဲ႔အကာ”၊ “အမွန္နဲ႕ အမွား”၊ “ေဖာက္ျပန္တာနဲ႔ ေတာ္လွန္တာ” ခြဲျခားသူ။ ၿပီးေတာ့ အစစ္၊ အႏွစ္၊ အမွန္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို တင္ျပသုံးသပ္ႏိုင္သူ၊ သုံးသပ္ခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မယ္။
ယေန႔ ေက်ာ္၀င္းဟာ “မုခ်ေတြ သက္တမ္းတိုလာသည္ဆိုေသာ ေက်ာ္၀င္း”၊ “ဧကန္ သေဘာ မေျပာအပ္ဟု ဆိုလာေသာ ေက်ာ္၀င္း”၊ “ထိလြယ္ရွလြယ္ က်ဳိးလြယ္ပဲ့လြယ္သည္ဟု ဆိုေသာ ေက်ာ္၀င္း၊ “စာဖတ္သူကို တရားမေဟာခ်င္ေသာ ေက်ာ္၀င္း”၊ “အရမ္း အကန္း နာခံမႈထက္ ပညာနဲ႔ယွဥ္တဲ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈဉာဏ္က အခရာက်ပါလိမ့္မည္ ဟု ဆိုေသာ ေက်ာ္၀င္း”၊ “စာဖတ္သူမ်ား ဦးေႏွာက္မုန္တိုင္းဆင္ဖို႔သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း” ဆိုတဲ့ ဘက္ကို ေရြ႕သြားတဲ့ ေက်ာ္၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။
“၀င္းမင္းေထြး”ကေတာ့ သူ႔ရဲ႔အေရြ႕နဲ႔ သူ႔ရဲ႕အလွည့္အေျပာင္းကို “ဗီဇ၊ ဦးေႏွာက္နဲ႕ ႏွလုံးသားက လက္မခံႏိုင္တဲ့ အမိန္႔ေပးသံကို ေက်ာခိုင္းၿပီး အႏုပညာစ်ာန္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းဖုိ႔” ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဂစ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုင္ပါေတာ့မယ္၊ ေတာင္မ်ားရဲ႕ ေျမာက္ဘက္အစား၊ ျမစ္မ်ားရဲ႕ ေတာင္ဘက္ဆီသို႔ ဂငယ္ေကြ႔ ေကြ႔ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ ေက်ာ္၀င္းလည္း သူေရးသားတာေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြထဲမွာ သူ႔အေရြ႕နဲ႔ သူ႔အခ်ဳိး အေကြ႔ကို ေျပာခဲ့တာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္၀င္း ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္လိုေရြ႕သြားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုေအာင္မိုး၀င္း တို႔လို အတြင္းသိေတြက သုံးသပ္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
“လူေတြဟာ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကပါလိမ့္” ဆိုတာကိုလည္း ေသခ်ာသုံးသပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ (နအဖ) စစ္အစိုးရကလည္း တိုင္းျပည္ ခ်စ္တယ္၊ အမ်ဳိးခ်စ္တယ္ လို႔ ေျပာေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ကိုေအာင္မိုး၀င္း သီခ်င္းဆိုပါဦးဗ်ာ။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၄ ရက္
Comments