က်ေနာ့္ဘ၀၏ ပထမသူရဲေကာင္း
ေရဆန္
မတ္ ၂၈၊ ၂၀၀၈
(၁)
၁၉၇၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၃)ရက္ေန႔ကျဖစ္သည္။ မေန႔က က်ေနာ္၏ ဇနီးသည္ သားဦးဖြားျမင္ၿပီး သမီးမိန္းခေလးျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကးနန္းတေစာင္ကုိ လက္ခံရရိွခ့ဲသျဖင့္ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ အတုိင္းမသိ ၀မ္းေျမာက္ အားတက္ခ့ဲရသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ က်ေနာ့္ဘ၀၏ ေက်းဇူးရွင္ ေမြးမိခင္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကုိလည္း တန္း၍ ျမင္ေယာင္လုိက္မိပါသည္။
ဤသတင္းကုိ ရရိွၿပီးေနာက္ မိတ္ေဆြတဦးက “ဘာေလးလဲဗ်”ဟု ေမးလုိက္သည့္အခါတြင္ က်ေနာ္သည္ မဆုိင္းမတြပင္ “သမီးေလးဗ်”ဟု အားရ၀မ္းသာ ေျဖလုိက္သည္။ ထုိအခါ သူက “ေယာက္က်ားေလးေမြးရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဗ်”ဟု ျပန္ေျဖသျဖင့္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ အေတာ္ေလး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ခ့ဲရသည္။
သမီးမိန္းခေလးတေယာက္ ေမြးဖြားလာျခင္းဟာ ဘာေၾကာင့္ ေယာက္က်ားေလးတေယာက္ ေမြးဖြားျခင္းေလာက္ မေကာင္းရတာလဲ၊ မိန္းခေလးနဲ႔ ေယာက္က်ားေလးအၾကား ဘာေတြမ်ား အဆင့္အတန္း ကြာျခားေနသလဲ၊ ေယာက္က်ားေတြက ျမင့္ျမတ္ၿပီး မိန္းခေလးေတြက ယုတ္ည့ံပါသလား၊ သမီးတေကာင္ ႏြားတေထာင္ဆုိ တကယ္ပဲ မွန္ကန္တ့ဲစကားလား စသည့္ အေတြးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္တုိ႔ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ခံျပင္းမႈ ေၾကကဲြမႈမ်ားလည္း တဒဂၤအတြင္း ျဖစ္ေပၚခ့ဲရသည္။
(၂)
၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလတြင္ျဖစ္သည္။ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚရိွ ဧရာ၀တီျမစ္ခံစစ္ေၾကာင္း ထုိးေဖာက္ခ့ဲသျဖင့္ ပန္းတေနာ္ အေရွ႔ျခမ္းရိွ ကရင္ေက်းရြာအားလုံး ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ လက္တြင္းသုိ႔ က်ေနာက္ခ့ဲရသည္။ ထုိေဒသရိွ ကရင္လူထု ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ေရလဲေက်းရြာသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားျခင္း ခံရသည္။ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ျပင္တုံးႀကီးေက်းရြာသုိ႔ ေ႐ႊ႔ေျပာင္း ေခၚေဆာင္သြားျပန္သည္။ ျပည္သူမ်ားသည္ သယ္ႏုိင္သမွ် စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ တႏုိင္စီသယ္၍ ေ႐ႊ႔ေျပာင္းခ့ဲၾကရသည္။
ေက်းရြာအသီးသီးတြင္ က်န္ခ့ဲသည့္ ပစၥည္းဥစၥာ ကြ်ဲ၊ ႏြား တိရိစၦာန္အားလုံးကုိ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေနာက္ လုိက္ပါေနၾကသည့္ ခုတ္ခြာ ဆုိသူမ်ားက အကုန္သယ္ယူသြားၾကသည္။ အိမ္ေကာင္းယာေကာင္းမ်ားကုိ ဖ်က္ယူၾကၿပီး က်န္အိမ္မ်ားကုိ မီး႐ိွဳ႔ဖ်က္ဆီးပစ္ခ့ဲၾကသည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားကုိပင္လွ်င္ ခ်မ္းသာမေပးၾက ဖ်က္ဆီး မီး႐ွဳိ႔ပစ္ခ့ဲၾကသည္။
ကရင္လူထုမ်ားသည္ ညညဓားျပအတုိက္ခံရ ႐ုိက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ခံၾကရ ဆဲေရးတုိင္းထြာခံၾကရ သမီးမိန္းကေလးမ်ား မတရား အဓမၼျပဳက်င့္ခံၾကရၿပီး လုံး၀လုံၿခဳံမႈ မရိွေတာ့သည့္ဘ၀သုိ႔ က်ေရာက္ကာ ေၾကကဲြဖြယ္အတိ ျဖစ္ခ့ဲရသည္။
ထုိစဥ္က ဗုိလ္ေဇာ္၀င္း၊ ဗုိလ္က်င္ စသည့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္တပ္မွဴးမ်ားသည္ ေျမလွန္စနစ္ က်င့္သုံးရာတြင္ လြန္စြာ လက္သံေျပာင္ခ့ဲၾကသည္။ တပ္မွဴးတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဗုိလ္ေဇာ္၀င္းမွာ မဆလေခတ္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္အဆင့္သုိ႔ပင္ ဗုိလ္ေန၀င္း၏ သူေကာင္းျပဳျခင္းကုိ ခံခ့ဲရသူျဖစ္သည္။
ကရင္ျပည္သူမ်ား ၾကမၼာငင္ခ့ဲရပုံမွာ ျပင္တုံးႀကီးရြာသုိ႔ ေရာက္ေရာက္ျခင္းကာလ ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ပြားသျဖင့္ ေဆး၀ါးမရိွႏွင့္ ကေလးလူႀကီးအမ်ားအျပား ေသဆုံးခ့ဲၾကရသည္။ ထုိႏွစ္ ေဆာင္းကုန္၍ ေႏြအကူးတြင္မူ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္တင္၊ ဗုိလ္မွဴးစံတင္ေအး စသည့္ မ်ဳိးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ဦးစီးမႈျဖင့္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖဲြ႔မ်ားက ထုိလူထုႀကီးကုိ ျပန္လည္ကယ္တင္ခ့ဲၾကၿပီး လူထု ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႔နယ္ အေနာက္ျခမ္းရိွ ေရလဲႀကီး၊ ႐ုံးေတာ၊ မရမ္း၊ ဇရပ္လပ္၊ စံက် စသည့္ ေက်းရြာမ်ားသုိ႔ ေရႊ႔ေျပာင္းေစခ့ဲသည္။
အထုပ္အပုိးမ်ား ကေလးမ်ားကုိ ခ်ီပုိးလ်က္ ေနပူႀကဲႀကဲတြင္ တေရြ႔ေ႐ြ႔ သြားေနၾကသည့္ လူတန္းႀကီးကုိ မ်က္စိတဆုံး လွမ္းျမင္ေနၾကရသည္။ ထုိစဥ္က ေမေမ့ေျခဖ၀ါးတြင္ အနာေပါက္ေနသည့္အတြက္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္သျဖင့္ ၎၏ ေမာင္မ်ား၊ တူမ်ားက ပုခက္ျဖင့္ သယ္ေဆာင္ခ့ဲၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ညီမေလးမွာမူ လူတန္းႀကီးႏွင့္အတူ တေရြ႔ေရြ႔ လုိက္ပါခ့ဲၾကသည္။ ထုိစဥ္က ညီမေလး အသက္ ၅ ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသးေခ်။
ေဖေဖ့မွာမူ ေျမာင္းျမအက်ဥ္းေထာင္တြင္ အက်ဥ္းခ်ခံေနရၿပီး ေသ၏ရွင္၏ကုိပင္လွ်င္ မသိရေတာ့ေခ်။ သတင္းအဆက္ျပတ္လ်က္ေနခ့ဲသည္။ ေရလဲႀကီး၊ ႐ုံးေတာ စသည့္ရြာမ်ားသုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည့္အခါ ေနသည္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူျပင္းလွသည္။ အုိးမရိွ၊ အိမ္မရိွ၊ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေကာက္႐ုိး သစ္ရြက္မ်ားကုိ ခင္းၿပီး တဲထုိး၍ ျဖစ္သလုိေန၊ ျဖစ္သလုိအိပ္၊ ျဖစ္သလိုစားၾကရၿပီး ပုိ၍ဆုိးသည့္အခ်က္မွာ ေသာက္ေရသုံးေရ ရွားပါးျခင္းျဖစ္သည္။
မၾကာလုိက္ေခ်၊ ေက်ာက္ေရာဂါျဖစ္ပြားလာျပန္သျဖင့္ လူအေျမာက္အမ်ား တမဟုတ္ျခင္း ေသဆုံးၾကရျပန္သည္။ ေသဆုံးသူမ်ားအထဲတြင္ တဦးတည္းေသာ ၅ ႏွစ္အရြယ္ ညီမေလး ႏွင့္ ဦးႀကီးတေယာက္လည္း ပါ၀င္ခ့ဲၾကသည္။ ညီမေလးေသဆုံးၿပီး ၃ ရက္ခန္႔အၾကာ က်ေနာ္တုိ႔ထံသုိ႔ ေမေမႏွင့္ ေဒၚႀကီးတုိ႔ႏွစ္ဦး ျပန္ေရာက္လာသည့္ ညေနခင္းတခု၏ ျမင္ကြင္းသည္ ယေန႔တုိင္ က်ေနာ့္အျမင္အာ႐ုံတြင္ လန္းဆတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဤျမင္ကြင္းကုိ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏုိင္မည္လည္း မဟုတ္ေခ်။
အထပ္ထပ္ ဖာေထးထားသည့္ အေမ့အ၀တ္အစား၊ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔ ပိန္ခ်ဳံးေနသည့္ အေမ့ခႏၶာကုိယ္၊ မဲြေျခာက္ ႐ႈပ္ပြေနသည့္ အေမ့ဆံေကသာ၊ ၫိုးငယ္ႏြမ္းလ်ေနသည့္ အေမ့မ်က္ႏွာ၊ မည္မွ် ငုိေကြ်းခ့ဲရသည္ မသိ နီေနသည့္ အေမ့မ်က္လုံးအစုံသည္ အေမ့ရင္တြင္းမွ ပူေလာင္ေနသည့္ ေသာကမီး၏ ဒုဒယ္ပမာဏ ႀကီးမားမႈကုိ ေဖာ္ျပလ်က္ရိွသည္။
ေမေမသည္ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ဦး အပါအ၀င္ မည္သူကုိမွ် စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့။ က်မ်က္ရည္ တေတြေတြႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္လိုက္ အေ၀းသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ဆုိ႔နင့္ေၾကကဲြဖြယ္အတိ ျဖစ္ေနခ့ဲသည္။ တဦးတည္းေသာ သမီးငယ္ေလး ဆုံး႐ႈံးခ့ဲရ၊ လင္သားျဖစ္သူ၏ သတင္းလည္း ဘာမွ် မၾကားသိရႏွင့္ ႀကီးမားေသာ ပရိေဒ၀မီး၏ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းကုိ အျပင္းအထန္ ခံေနရသည္။
ေမေမသည္ ထုိခဏအတြင္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ဦးကုိ တင္းၾကပ္စြာ ေထြးေပြ႔ထားၿပီးေနာက္ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိခ်လုိက္ခ်င္ရွာမည္ပင္။ သုိ႔ရာတြင္ ေမေမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွ ေက်ာက္ေပါက္ရာမ်ားသည္ ေျခာက္ခါစသာ ရိွေသးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေထြးေပြ႔မထားႏုိင္၊ ရင္တြင္းမွ ျပင္းထန္စြာ ေလာင္ကြ်မ္းေနသည့္ ေသာကမီးကုိ အံႀကိတ္တင္းခံရင္း အေမ့မ်က္လုံး အစုံမွ မ်က္ရည္မ်ား ေတြေတြက်ဆင္းေနခ့ဲသည္။
ေမေမသည္ သူ႔ဘ၀၏ ႀကီးမားသည့္ ဆုံး႐ႈံးမႈအတြက္ တခဏတာေလးမွ်ပင္ ေျပရာေျပေၾကာင္း နားနားေနေန မေနႏုိင္ခ့ဲေခ်။ အနည္းငယ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ အသိတဦးထံမွ ေငြေခ်းၿပီး အေဒၚႏွင့္အတူ ေစ်းေတာင္းေခါင္း႐ြက္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ခ့ဲရသည္။ ပူျပင္းလွသည့္ ေႏြရက္မ်ားတြင္ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာႏွင့္ တေနကုန္ တေနခန္း ေစ်းလည္ေရာင္းခ့ဲရသည္။ ေႏြမွသည္မုိး မုိးမွသည္ေႏြ တေနကုန္တေနခန္း ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ဘ၀ခရီးၾကမ္းကုိ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ဆက္ေနခ့ဲရသည္။
ေမေမ၏ ေျခဖ၀ါးအစုံသည္ မုိးရက္မ်ားတြင္ ေရစားေနခ့ဲၿပီး ေႏြရက္မ်ားတြင္ လယ္ကြက္မ်ားသဖြယ္ ကဲြအက္ေနခ့ဲသျဖင့္ ညည ေရေႏြးႏွင့္စိမ္ ေရေႏြးႏွင့္ ေဆးခ့ဲရသည္။ ေသခ်ာပါသည္ ေမေမ၏ အသဲႏွလုံးတုိ႔သည္လည္း သူ႔ေျခဖ၀ါးႏွယ္ ကဲြအက္နာက်င္ေနမည္ မလဲြေခ်။ ေမေမသည္ ဤသုိ႔ေသာ ဘ၀မ်ဳိးကုိ ေရာက္ခ့ဲဖူးသူ မဟုတ္ေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ေမေမသည္ ေလာကဓံတရားကုိ ရဲ၀့ံစြာ ရင္ဆုိင္ခ့ဲ၊ ႀကိတ္မိွတ္၍ ခံႏုိင္ခ့ဲသူပင္။ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ေမေမသည္ က်ေနာ့္ဘ၀ ေရဆန္လမ္း၏ ပထမဦးဆုံးေသာ သူရဲေကာင္းႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။
ဤအျမင္အာ႐ုံမွ ထင္လာသည့္ အေမ့႐ုပ္ပုံလႊာေၾကာင့္ပင္ သမီးဦးကုိ ေမြးဖြားလာသည့္အခါ က်ေနာ္သည္ ေတြေ၀ျခင္းအလ်ဥ္းမရိွ အားတက္ခ့ဲရပါသည္။ ယုံၾကည္စိတ္ တုိးမ်ားလာခ့ဲသည္။ ခ်မ္းေျမ့ပီတိျဖစ္ခ့ဲရပါသည္။
(၃)
မဆလ တပ္မ်ားသည္ ေကအဲန္ယူကုိ ျဖတ္ေလးျဖတ္နည္းျဖင့္ သဲႀကီးမဲႀကီး စစ္ဆင္ေနခ့ဲသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ဤစစ္ဆင္မႈမ်ားသည္ ကရင္ျပည္သူမ်ားကုိ စစ္ဆင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မဆလ တပ္မ်ားသည္ ေရာက္ရာအရပ္တြင္ အကုန္သတ္၊ အကုန္ဖ်က္၊ အကုန္႐ိႈ႕သည့္ ေျမလွန္စနစ္ကုိ ႐ုိင္းျပစြာ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
အမည္းေရာင္ဟု ၎တုိ႔သတ္မွတ္ထားသည့္ စစ္မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ လုယက္သတ္ျဖတ္မႈ၊ မုဒိမ္းက်င့္မႈအားလုံးကုိ မဆလ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားက လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးထားသျဖင့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္သည္ ရမ္းခ်င္တုိင္းရမ္းေနၾကသည္။ မဆလဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကုိယ္တုိင္လည္း ဤရဲစြမ္းသတၱိမ်ဳိးႏွင့္ပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ တာ၀န္က်ေနသည့္ ခ႐ုိင္သည္ မဆလ၏ ျဖတ္ေလးျဖတ္ကုိ ၁၉၇၄ခုႏွစ္ကပင္ ခံစားေနခ့ဲရၿပီး တဖက္ စစ္တုိက္၊ တဖက္က လူထုစည္း႐ုံးေရးလုပ္၊ အျခားတဖက္က ေတာင္ယာခုတ္ၾကရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သမီးႀကီးေမြးဖြားလာၿပီးေနာက္ ၆ လေက်ာ္ ၾကာျမင့္လာခ့ဲသည့္တုိင္ သမီးထံ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ေခ်။ စိတ္ကသာ သမီးထံေရာက္ေရာက္ေနခ့ဲသည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္မွ ခြင့္ရသည့္အတြက္ သမီးရိွရာသုိ႔ ထြက္လာခ့ဲသည္။
အျပန္လမ္းသည္ ေတာင္ေပၚလမ္းျဖစ္၍ အတက္အဆင္း မ်ားျပားၿပီး အခ်ဳိ႔လမ္းမ်ားမွာ အလြန္မတ္ေစာက္လွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခရီးထြက္သည္ႏွင့္ ေခြ်းျပန္ၿပီး ပင္ပန္းႀကီးစြာႏွင့္ သြားရစၿမဲျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ယခုတႀကိမ္ အိမ္ျပန္ခရီးသည္ အေတြးေၾကာင့္ ေမာရပန္းရျခင္းကိုပင္ ေမ့ေနခ့ဲသည္။
ပထမ ၀င္လာသည့္ အေတြးမွာ သမီးအတြက္ ဘာ၀ယ္သြားရမည္နည္း ဟူေသာအေတြး ျဖစ္သည္။ ဤအေတြးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမီးကုိ ခရီးလမ္းတြင္ အ၀တ္အစားအခ်ဳိ႕ ၀ယ္သြားေပးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေနာက္ထပ္၀င္လာသည့္ အေတြးကုိမူ ခ်က္ျခင္း ပုိင္းျဖတ္ႏုိင္ျခင္းမရိွေခ်။ ၎အေတြးမွာ သမီးအ၀တ္အစား၀ယ္လွ်င္ ဘာအေရာင္ကုိ ၀ယ္ရပါမည္နည္း။ တဆက္တည္းမွာပင္ က်ေနာ့္ဘ၀၏ အႏွစ္သက္ ျမတ္ႏုိးဆုံးအေရာင္သည္ မည္သည့္အေရာင္နည္း ဟူေသာ အေတြးပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ ေတြးေတာရျခင္းမွာ သမီးအ၀တ္ကုိ၀ယ္လွ်င္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးဆုံးေသာအေရာင္ ျဖစ္ရမည္ဟု ခံစားလုိက္ရသည့္အတြက္ပင္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံးေသာအေရာင္ကုိ ခ်က္ခ်င္း မပုိင္းျဖတ္ႏုိင္သည့္အခါ က်ေနာ္သည္ မိမိ၏ အသင့္မျဖစ္မႈအတြက္ မိမိကုိယ္ကုိယ္မိမိ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေန ဘ၀င္မက်ျဖစ္ေနမိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိစဥ္က မိမိ၏အ႐ြယ္မွာ ဒုတိယအရြယ္သုိ႔ ေရာက္ရိွေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ မိမိဘ၀ႏွင့္ မိမိကုိယ္ကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေလးေလးနက္နက္ ဆန္းစစ္ေနထုိင္ႏုိင္ခ့ဲလွ်င္ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိတြင္ က်ဳိးေၾကာင္း ယုတၱိရိွစြာျဖင့္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္မည္ဟု ခံစားသိျမင္လုိက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဤေတာင္ေပၚခရီးတြင္ အေရာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိတြင္ ႀကီးစြာေသာ ပ်က္ကြက္မႈတခု ရိွေနသည့္အတြက္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ေနာင္တရေနမိခ့ဲသည္။ မိမိကုိယ္ကုိလည္း မ်ားစြာ စိတ္ပ်က္ေနမိသည္။
(၄)
၁၉၅၂ ခုႏွစ္အတြင္း ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္၏ အေရွ႔ျခမ္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနယ္ေျမျဖစ္လာသည့္အတြက္ ေဒသခံ ကရင္လူထုမ်ား ဌာေနသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရိွလာၾကသည္။ သူတုိ႔အားလုံးပင္ ဘ၀ကုိ သုညမွေန၍ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္၍ စတင္ခ့ဲၾကရျပန္သည္။ ေမေမသည္ ဌာေနရပ္႐ြာသုိ႔ ျပန္ေရာက္ခ့ဲၿပီးေနာက္ ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ ေယာက်ၤားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ အလုပ္လုပ္ရင္း သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ပညာဆက္သင္ေစခ့ဲသည္။
ညေန အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္ၿပီး ထမင္းစားေသာက္ၿပီးသည့္အခါ မုိးမခ်ဳပ္တတ္ေသးေခ်။ ထုိအခါ ေမေမသည္ သနပ္ခါးေသြး၍ လိမ္းေလ့ရိွသည္။ ေမေမသနပ္ခါးလိမ္းလွ်င္ က်ေနာ္က သနပ္ခါး ေသြးေပးရေလ့ရိွသည္။ သနပ္ခါးလိမ္းသည့္အခါ ေမေမသည္ ေျခလက္ပါမက်န္ တကုိယ္လုံးလိမ္းေလ့ရိွသျဖင့္ သနပ္ခါးကုိ တၾကိမ္ၿပီးတၾကိမ္ ေသြးေပးရသည္။
က်ေနာ္သည္ တာ၀န္တခုသဖြယ္ မိခင္အတြက္ ေန႔စဥ္ သနပ္ခါးေသြးေပးရသည့္အတြက္ ပင္ပန္းသည္ဟု မခံစားရေခ်။ မိခင္၏ ေအးရိပ္ေအာက္ ေအးခ်မ္းမႈ ရရိွၿပီး ေမြ႔ေလ်ာေနခ့ဲသည္။ ေမေမသည္လည္း က်ေနာ္ေသြးေပးသည့္ သနပ္ခါးကုိ လိမ္းရင္း ခ်မ္းေျမ့မႈကုိ ခံစားရေပမည္။ ေမေမသည္ သနပ္ခါးဆုိလွ်င္ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးမွ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးပင္။
ထုိစဥ္က ေမေမ့ေပါင္ကုိ ေခါင္းအုံးၿပီး ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးႏွင့္အေမ့မ်က္ႏွာ၊ အေမ့ပါးျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ခ့ဲရသည့္ ၾကည္ေမာခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ငယ္ဘ၀ကုိ မၾကာခဏ လြမ္းတမိသည္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ဘ၀ ေရဆန္လမ္းတြင္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္လာေလတုိင္း ဤငယ္ဘ၀ကုိ ပုိ၍ လြမ္းတမိခ့ဲရပါသည္။
၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ေဆာင္းရာသီ၏ ေန႔တေန႔တြင္ လုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာသည့္အခါ ေမေမသည္ ေသေသာသူ ျပန္၍ရွင္လာသည္ဟုပင္ မွတ္ထင္ခံစားမိရပါသည္။ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္တြင္ ေမေမသည္ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္အားတက္ခ့ဲရျပန္သည္။ ယုံၾကည္စိတ္ ပုိမုိ၍ တုိးမ်ားလာျပန္သည္။ ထုိစဥ္က ေမေမ၏ အသက္မွာ ၄၆ ႏွစ္ပင္ ရိွေနၿပီျဖစ္သည္။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း သားႏွစ္ေယာက္စလုံး အထက္တန္းပညာရပ္မ်ားကုိ တက္ေရာက္ဆည္းပူးခ့ဲသည့္ ကာလတြင္မူ ေမေမသည္ သူ႔ဘ၀တြင္ ယုံၾကည္စိတ္ႏွင့္ သတၱိ ျပည့္၀ေနၿပီး သားႏွစ္ေယာက္၏ ပညာေရးကိစၥ၊ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥမ်ားကုိ သူပင္ ဦးေဆာင္စီမံခ့ဲသည္။
လူေလးဦးသာ ပါ၀င္သည့္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အညၾတအိမ္ေထာင္ေလးတြင္ ဥကၠ႒ဆုိလည္း ေမေမ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဆုိလည္း ေမေမျဖစ္ေနသည္။ စင္စစ္ ဤအိမ္ေထာင္ေလးတြင္ ေမေမသည္ အရည္အခ်င္းျပည့္၀သည့္ ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနသည္။ ဤအဆင့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္ရိွေနျခင္းကုိ ေဖေဖသည္ လုံး၀ ေထာက္ခံထားသည္ ျဖစ္ေလရာ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ဦးအတြက္ အဘယ္မွာလွ်င္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ျခင္း မရိွဘဲ ေနႏုိင္ပါမည္နည္း။
စင္စစ္အားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ သားအဖ သုံးေယာက္စလုံး တညီတညြတ္တည္း တင္ေျမာက္ထားသည့္ က်ေနာ္တုိ႔၏ ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ စာတလုံးမွ် မတတ္သည္မွာ အလြန္ ထူးျခား အ့ံၾသဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ေမေမ့ထံ စာေရးလွ်င္ တူမမ်ားကုိ ဖတ္ခုိင္းရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ထံ ေမေမ စာေရးလွ်င္လည္း တူမမ်ားကုိ ေရးခုိင္းရသည္။
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ေလတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊ သိမ္ႀကီးေစ်းတုိ႔တြင္ ေမေမအတြက္ အၿမဲ ရွာေဖြ ၀ယ္ယူရသည့္ ပစၥည္း သုံးမ်ဳိး ရိွသည္။ ၎မွာ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးတုံး၊ ပဒုံမာရွန္သား အျဖဴေရာင္ပိတ္စ ႏွင့္ နမလစ္ပြင့္႐ုိက္ထမီ တုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္တုိင္း ဤပစၥည္းသုံးမ်ဳိးသည္ ေမေမအတြက္ ပါရၿမဲျဖစ္သည္။ ေဖေဖ့အတြက္မွာမူ ေဆးတံေသာက္ေဆးတဗူးေလာက္ႏွင့္ လုံေလာက္ၿပီးျဖစ္သည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ေဖေဖသည္ ေမေမ့အတြက္ ၿပီးျပည့္စုံလွ်င္ သူ႔အတြက္ အလုိလုိ ျပည့္စုံၿပီးသားျဖစ္ေနသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
(၅)
က်ေနာ္သည္ အျပန္ခရီးတြင္ ေ၀း၍ေ၀း၍ က်န္ခ့ဲၿပီးျဖစ္ေသာ ငယ္ဘ၀၏ လြမ္းေမာဖြယ္ အစအနေလးမ်ားကုိ တမ္းတ ျမင္ေယာင္မိရင္း က်ေနာ့္ဘ၀၏ အႏွစ္သက္ အျမတ္ႏုိးဆုံးေသာ အေရာင္ကုိ ရွာေဖြသတ္မွတ္ႏုိင္ခ့ဲပါသည္။ ၎မွာ အေမ့ပါးျပင္ေပၚမွ သနပ္ခါးေရာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤအေရာင္သည္ မိခင္၏ သေကၤတအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း၊ ေမတၱာႏွင့္အနစ္နာခံျခင္းမ်ား၏ သေကၤတအျဖစ္ လည္းေကာင္း က်ေနာ့္ဘ၀ ပထမသူရဲေကာင္း၏ သေကၤတအျဖစ္လည္းေကာင္း က်ေနာ္ မွတ္ယူပါသည္။ ဤသိရိွခံစားမႈႏွင့္အတူ က်ေနာ္သည္ သမီးရိွရာသုိ႔ ယုံၾကည္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ သြက္လက္စြာ ခရီးဆက္ခ့ဲပါေတာ့သည္။ ။
(မွတ္ခ်က္- အထက္ေဖာ္ျပပါေဆာင္းပါးကုိ ၂၀၀၃ ၾသဂုတ္လထုတ္ သႏူထူးဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲၿပီးျဖစ္သည္။ “ေရဆန္” သည္ ကြယ္လြန္သူ ကရင္တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ ပဒုိမန္းရွာ၏ ကေလာင္အမည္တစ္ခုျဖစ္သည္။)
Comments