အီၾကာေကြးသတင္း (စာ - ၁)
အီၾကာေကြးသတင္း (စာ - ၂)
ကန္စြန္း႐ြက္ကုိ ဘာထင္လဲ
အီၾကာေကြး
ဇူလုိင္ ၁၃၊ ၂၀၀၈
ေႏြ၏သဘာ၀အတုိင္း သႀကၤန္အၿပီးမွာ အပူရိွန္လြန္ကဲလာသည္။ တန္ခူး ကဆုန္ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ ဆုိသည့္အတုိင္း ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ရမတတ္ ပူသည္။ အိမ္အျပင္ထြက္လွ်င္ ဦးထုပ္ေလာက္ျဖင့္ မရေတာ့၊ ထီးပါ ထပ္ေဆာင္းရသည္။
“ဟုိက္ ရွာလပတ္ရည္၊ ပူလွခ်ည့္လား။ အပူသက္သာေအာင္ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္ စားဦးမွပါပဲ။ ကန္စြန္းရြက္တြင္ ေရဓာတ္ပါသည္။ အပူရိွန္ေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္ထဲတြင္ နည္းသြားေသာ ေရဓာတ္မ်ားကုိ ကန္စြန္းရြက္စားေပးျခင္းျဖင့္ ျပန္ျဖည့္ေပးရမည္။
“ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္း ဘယ္ေလာက္လဲ …”
ကန္စြန္းရြက္မစားျဖစ္တာ ၾကာၿပီ၊ အလွဴအတန္းေတြ ဆက္ေနသျဖင့္ ၾကက္သား၊ ၀က္သားေတြ အုပ္ေနရ၍ ကန္စြန္းရြက္ဘက္ မလွည့္ျဖစ္…။
“တစ္စည္း (… …)ပါ ဂု႐ုႀကီး”
ေစ်းသည္က ဘာေျဖလုိက္မွန္းမသိ၊ နားထဲတြင္ အူဆင္းသြားသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ မစားမျဖစ္၊ စားကုိစားရေတာ့မည္ျဖစ္၍ သူေျပာေသာ ေစ်းအတုိင္း သုံးစည္း ၀ယ္ခ့ဲရသည္။ ေၾကာ္လုိက္လွ်င္ က်ဳံ႕သြားမည္ျဖစ္၍ သုံးစည္း၀ယ္မွ ည၊ မနက္ ေလာက္မည္။
“ေၾသာ္ … ကန္စြန္းရြက္၊ ကန္စြန္းရြက္ …”
ဂု႐ုေကြးမွာ ေၾသာ္ … ေလာက၊ ေလာက ဟု ညည္းရမည့္အစား၊ ေၾသာ္ … ကန္စြန္းရြက္၊ ကန္စြန္းရြက္ဟု ေျပာင္းညည္းကာ (၁၀)ရက္ကြက္ေစ်းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခ့ဲသည္။
ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဖုိးလိႈင္က သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ “ဥတုေဘာဇနသဂၤဟက်မ္း”တြင္ (ကန္စြန္းရြက္သည္ ခ်ဳိ၏၊ ႏုိ႔ရည္၊ သုတ္တုိ႔ကုိ ပြားမ်ားေစတတ္၏)ဟု ခ်ီးက်ဴးေရးသားခ့ဲသည္။ ဦးဘုိးလိႈင္ကုိယ္တုိင္ ယေန႔ကန္စြန္းရြက္ေစ်းကုိ သိလွ်င္ ဘာဆက္ေရးမည္မသိ။
ဆရာေဇယ်သည္ (ကန္စြန္းႏြယ္) ဆုိေသာ ေဆာင္းပါးတြင္ ကန္စြန္းႏြယ္ကေလး၏ ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကုိ မ်က္စိထဲတြင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္လာေအာင္ စာပန္းခ်ီ ျခယ္သခ့ဲသည္။ ကန္စြန္းရြက္ႏွင့္ ပတ္သက္ရတုိင္း ဆရာေဇယ်၏ ကန္စြန္းႏြယ္ေဆာင္းပါးကုိ သတိရမိသည္။ ဆရာေဇယ်ကုိယ္တုိင္ ယေန႔ ကန္စြန္းရြက္ကုိ သိရလွ်င္ ဘာထပ္ေရးမည္မသိ။
ဦးဘုိးလိႈင္ေရာ၊ ဆရာေဇယ်ပါ ကြယ္လြန္ခ့ဲသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ထုိဆရာႏွစ္ပါးသာ ယေန႔ရိွေသးလွ်င္ တုိ႔ေရးလုိက္တာ ေစာသြားတယ္ဟု စုတ္တသပ္သပ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ၾကမည္။
“ဂု႐ုႀကီး…၊ ဂု႐ုႀကီး…”
စာကေလးသား အႀကီးဆုံးေကာင္ကလည္း တစ္မ်ဳိး။ လူပ်ဳိပီပီ ပုိးတတ္ပန္းတတ္ေနၿပီ။ သူပုိးပန္းတတ္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္၊ ဂု႐ုေကြးကုိ စာေရးဆရာႀကီး ဆုိၿပီး အခ်စ္အေၾကာင္း လာလာေမးတတ္တာက ဒုကၡ။
“မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းတ့ဲအခ်စ္ပဲ ငါသိတယ္။ မည္းမည္း၀၀ အပ်ဳိႀကီးေလ။ ေဒၚခ်စ္ဆုိတ့ဲ နာမည္ကုိ အားလုံးက အဖ်ားဆြတ္ၿပီး အခ်စ္၊ အခ်စ္လုိ႔ ေခၚၾကတ့ဲ အပ်ဳိႀကီး …။”
“ဟာ … ဒါႀကီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း သိသားပဲ၊ ကြန္ေတာ္ေမးတ့ဲအခ်စ္က ႏွလုံးသားထဲက လာတ့ဲအခ်စ္”
ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိ၍ ဂု႐ုေကြး အသာၿငိမ္ေနလုိက္ရသည္။ ယခု ထုိအေကာင္ငယ္ကေလးက ႏွလုံးသားေရးရာ ျပႆနာအသစ္တစ္ခု ယူေဆာင္လာျပန္ၿပီ။”
“ဂု႐ုႀကီး… ဟုိ … ဘတ္စ္ကားသုံးစီးရိွတ့ဲအိမ္က ေကာင္မေလး သိတယ္မဟုတ္လား။”
“သိတယ္ … သူ႔လည္း သိတယ္၊ သူ႔အေဖလည္းသိတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ …”
“သူ ေစ်းသြားတုန္း ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ရည္းစားစကားေျပာေတာ့ လူကုိ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းမွတ္လုိ႔လား လုိ႔ ျပန္ေဟာက္တယ္ …”
“ပထမအႀကိမ္ ေျပာတုန္းကေရာ…”
“ဟင္းရြက္ကန္စြန္းမွတ္လုိ႔လားပဲ ေဟာက္တာပဲ”
“ဒါဆုိ … မနက္ျဖန္ ေကာင္မေလးေစ်းသြားရင္ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ထပ္ေျပာ၊ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းမွတ္လုိ႔လား ေမးရင္ မွတ္ပါတယ္ ေျဖ။ ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္း ဘယ္ေလာက္ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပ၊ ေကာင္မေလး ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္တယ္ဆုိတာ ငါ့ျပန္အျမန္သတင္းပုိ႔၊ ေတာက္ … အသက္ႀကီးေနလုိ႔ေဟ့၊ ငေပ်ာ့အရြယ္သာဆုိ ငါပါအေဖာ္လုိက္တယ္။”
ေနာက္ေန႔မနက္ ရွစ္နာရီခဲြေလာက္တြင္ စာကေလးသား စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာျဖင့္ ေရာက္လာသည္။
“ဘယ္လုိလဲကြ …”
“ကြ်န္ေတာ္က ဂု႐ုႀကီးသင္ေပးတ့ဲအတုိင္း ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္း ဘယ္ေလာက္ ဆုိတာ ရွင္းျပလုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အဟီး တ့ဲ”
“အဟီး ဆုိရင္ ခရီးတုိၿပီ၊ ဆက္လုပ္ …”
ဂု႐ုေကြး ကဗ်ာအယ္ဒီတာလုပ္ခ့ဲစဥ္က စင္တင္ေပးခ့ဲရေသာ စာေပတပည့္တစ္ေယာက္ ရိွတည္။ သူက ကဗ်ာေရးေကာင္း႐ုံမက စကားေျပလည္း အေရးေကာင္းသည္။ လုံးခ်င္းေတြ အဆက္မျပတ္ေရးရင္း စူပါတန္း၀င္သြားကာ တုိက္ႏွင့္ကားႏွင့္ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ေနသည္။
“ဂု႐ုႀကီးကုိ အကူအညီေတာင္းရဦးမယ္”
တစ္ေန႔ သူ၏အဖုိးတန္ကားႀကီးျဖင့္ အိမ္ေရာက္လာၿပီး အထက္ပါအတုိင္း ေျပာသျဖင့့္…
“ဖြတ္ကလိဒဂၤါး အကူအညီကလဲြရင္ က်န္တာ ကူညီႏုိင္တယ္၊ ဘာကူညီရမလဲ၊ ေျပာ”
တပည့္ေက်ာ္ စူပါစာေရးဆရာက သက္ျပင္းမွ်င္းမွ်င္းခ်၍…
“ကြ်န္ေတာ္အခုေရးေနတ့ဲ အုပ္ကုိးဆယ္ေျမာက္ လုံးခ်င္း၀တၳဳမွာ အခက္အခဲတစ္ခု ေတြ႔ေနတယ္။ မင္းသမီးက ခ်မ္းသာၿပီး မင္းသားက ဆင္းရဲလြန္းေနတယ္။ ဒီအတုိင္းဆက္ေရးသြားရင္ ဇာတ္သိမ္းပုိင္းမ်ာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လုိမွ ညားဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ပရိသတ္ကလည္း ညားမွႀကိဳက္တယ္။ ကဲြရင္ မႀကိဳက္ဘူး”
“ငါက ဘာအႀကံ ေပးရမွာလဲ…”
“ဆင္းရဲလြန္းတ့ဲ မင္းသားကုိ လူေနမႈအဆင့္ နည္းနည္းျမွင့္ေပးခ်င္တယ္။ သိပ္အဆင္းရဲႀကီး မဟုတ္ဘူး။ မရိွမရွားေပါ့ ဂု႐ုႀကီးရာ”
“သူ႔မိဘက ဘာလုပ္သလဲ”
“အေဖမရိွဘူး။ အေမပဲ ရိွတယ္။ သူ႔အေမက လမ္းထိပ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းတယ္။ ဆုိင္ကေလးမဟုတ္ဘူး။ ေရာင္းေကာင္းတ့ဲဆုိင္ႀကီး။”
“လြယ္ပါတယ္။ သူတုိ႔အိမ္မွာ ဟင္းခ်က္ရင္ ေန႔စဥ္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္တစ္ပဲြ အၿမဲပါတယ္လုိ႔ ေရး။ ကန္စြန္းရြက္ကုိ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္၊ ေန႔တုိင္းလည္း စားႏုိင္တယ္လုိ႔ေရး … ဒါဆုိ မင္းဇာတ္လုိက္မင္းသား လူေနမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္သြားလိမ့္မယ္”
ကန္စြန္းရြက္ေစ်းကုိ ရွင္းျပလုိက္ေတာ့ တပည့္စူပါ ဘ၀င္က်စြာျဖင့္ ၿပဳံးၿပီး ျပန္သြားသည္။ သူျပန္သြားၿပီး တေအာင့္အၾကာတြင္ ဟာၾကဴလီငေပ်ာ့ မ့ဲၿပီး ေရာက္လာသည္။
“စိတ္ပိန္စရာပဲ ဂု႐ုႀကီး … မႏွစ္က တစ္စည္းတစ္က်ပ္ ကန္စြန္းရြက္ဟာ ဒီႏွစ္ တစ္စည္းငါးက်ပ္ တ့ဲ”
တေလာေလးက သုံးစည္း ၀ယ္ေၾကာ္စားမိထားေသာ ဂု႐ုေကြးက ငေပ်ာ့ကုိ သုံးႀကိမ္တိတိ ေမးလုိက္ရသည္။
“ကန္စြန္းရြက္ကုိ ဘာထင္သလဲ”၊ “ကန္စြန္းရြက္ကုိ ဘာထင္သလဲ”၊ “ကန္စြန္းရြက္ကုိ ဘာထင္သလဲ”
(မွတ္ခ်က္ - ၁၉၉၇ ဇြန္ ၁၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ေမာ္ကြန္းဂ်ာနယ္၊ တြတ္ပီစာအုပ္တုိက္ထုတ္ အီၾကာေကြး၏ ေတြ႔ရႀကဳံရ ရွတတေလးေတြ စာအုပ္ တုိ႔တြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲၿပီးျဖစ္သည္။)
Comments