(မွတ္ခ်က္ - သႏူထူးဂ်ာနယ္ ဂႏၱ၀င္သူရဲေကာင္းမ်ားက႑တြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲေသာ ကရင္တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ ပဒုိမန္းရွာလားဖန္း (၁၉၅၃-၂၀၀၈) ၏ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ယေန႔သည္ ပဒုိမန္းရွာ က်ဆုံးသည့္ ၅ လျပည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ “ေလ့လာသူတဦး”ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေရးသားခ့ဲေသာ သူ၏လက္ရာတခုကုိ ကူးယူေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။)
ဗုိလ္ဟင္နရီ (ေစာအယ္တာေတာ)
ေလ့လာသူတဦး
ဇူလုိင္ ၁၄၊ ၂၀၀၈
၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ပထမအပတ္တြင္ ဟင္နရီႏွင့္ ပဲခူး႐ုိးမ အေျခခံေဒသ တေနရာတြင္ ေတြ႔ဆုံၿပီး စတင္ သိကြ်မ္းခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ အရပ္ ၅ ေပ၊ ၁၀ လက္မခန္႔ရိွၿပီး အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားျဖဴျဖဴ ႐ုပ္ရည္ခန္႔ညားသူျဖစ္သည္။ သူသည္ စကားနည္းၿပီး ေအးေဆးစြာေနတတ္သူျဖစ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ ေဖာ္ေ႐ြသည့္အၿပဳံးႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။ စာေရးသူထက္ ၂ ႏွစ္ခန္႔ ပုိႀကီးၿပီး ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သုိ႔ ၁ ႏွစ္ေစာ၍ ၁၉၆၁ စာသင္ႏွစ္တြင္ ေရာက္ရိွခ့ဲသည္။ သိပၸံဘာသာတဲြကုိ ေလ့လာသင္ယူၿပီး ပညာထူးခြ်န္သူျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အားကစားဘက္တြင္ ေျပးခုန္ပစ္ အားကစား ႏွင့္ ေဘာ္လီေဘာကုိ ၀ါသနာပါသူျဖစ္ကာ အားကစားထူးခြ်န္သူလည္း ျဖစ္သည္။
၁၉၆၂ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ေန႔ အေရးေတာ္ပုံတြင္ ရန္သူ၏ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေပါင္တဖက္ က်ဳိးေၾကခ့ဲၿပီး တုိက္ေဖာ္တုိက္ဖက္မ်ားက ပစ္ခတ္မႈအတြင္း အတင္းဆဲြေျပး၍သာ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံမွ ျပန္ဆင္းလာသည့္အခါ ထုိေျခတဖက္ ျဖတ္ပစ္ျခင္း မျပဳခ့ဲရေသာ္လည္း ၃ လက္မခန္႔ တုိသြားၿပီး အနည္းငယ္ သိမ္သြားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္႐ုံမက နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္ေနသျဖင့္ လမ္းသြားသည့္အခါ ထိန္း၍သြားရသည္။ အတက္ အဆင္း ဆုိလွ်င္ သတိထား၍ ထိန္းရသည္။
ဇူလုိင္ ၇ ရက္ေန႔ အေရးေတာ္ပုံတြင္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ ရရိွခ့ဲ႐ုံမက ရာသက္ပန္ေက်ာင္းထုတ္ခံရသျဖင့္ ဟင္နရီသည္ စစ္အုပ္စုအေပၚ မ်ားစြာ နာက်ည္း မုန္းတီးခ့ဲသည္။ ေက်ာင္းထုတ္ခံရသျဖင့္ ဇာတိရပ္ေျမ ဟသၤာတၿမိဳ႔တြင္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ေခတၱအနားယူခ့ဲၿပီး ၁၉၆၅ တြင္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ခ့ဲသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသုိ႔ ေရာက္ရိွၿပီးေနာက္ ၎၏အမည္ကုိ ေစာအယ္တာေတာ (မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူ)ဟု အမည္ေျပာင္းခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူႏွင့္ရင္းႏွီးသူမ်ားက ဟင္နရီဟုသာ ဆက္၍ေခၚၾကသည္။
ဟင္နရီသည္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသုိ႔ ေရာက္ခ့ဲၿပီးေနာက္ ၎၏ ေျခတဖက္ မသန္စြမ္းမႈေၾကာင့္ ေနာက္တန္း႐ုံးတြင္သာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ တာ၀န္ေပးအပ္ခံရေသာ္လည္း သူ႔အေနႏွင့္ ေနာက္တန္း႐ုံးမ်ားတြင္ ေနလုိသည့္ဆႏၵ မရိွေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေျခအေန ေပးအပ္လွ်င္ ေရွ႔တန္းသုိ႔သာထြက္၍ စစ္တုိက္ေလ့ရိွသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ တုိေတာင္းေသာကာလအတြင္း တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကဳံ ရိွလာသည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ သုံးေလးပဲြခန္႔ တုိက္ပဲြကုိ ဦးစီးၿပီး တုိက္ခုိက္ၿပီးေနာက္တြင္ မိမိကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္စိတ္ ပုိ၍ပုိ၍ ျမင့္မားခုိင္မာလာသည္။ သူသည္ စစ္တုိက္ရင္း တုိက္ပဲြပညာကုိသာမက ေျပာက္က်ားစစ္ပဲြ၏ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ျပႆနာမ်ား၊ ေရရွည္စစ္ ႏွင့္ အျခား စစ္က်မ္းမ်ားကုိ တက္ၾကြစြာ ေလ့လာဆည္းပူးခ့ဲသည္။ ထုိ႔အျပင္ ဆုိက္ဖာ (Cypher) ပညာရပ္ကုိလည္း စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ေလ့လာဆည္းပူးသည္။
စာေရးသူသည္ ဟင္နရီႏွင့္ ၁၉၆၇ စက္တင္ဘာလတြင္ ခဏေတြ႔ၿပီးေနာက္ လူခ်င္းကဲြသြားၾကသည္။ ၎ေနာက္ ၅ ႏွစ္ခန္႔အၾကာ ၁၉၇၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္မွ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံခ့ဲသည္။ ၎ႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံစက ၎အေနႏွင့္ ခရီးပမ္းေနသျဖင့္ အေတာ္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနၿပီး အနည္းငယ္ပိန္သြား႐ုံမက ၎၏ဆံပင္မ်ားပင္ ပါးပါးသာ ရိွေတာ့သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သူသည္ တပ္ေပါင္းစုလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ရန္ အဖဲြ႔တဖဲြ႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါလာခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။
၁၉၇၂ ခုႏွစ္အတြင္း စာေရးသူသည္ ဟင္နရီႏွင့္အတူ ကရင္နီႏွင့္ ရွမ္းျပည္တခြင္ သြားလာၾကရင္း တပ္ေပါင္းစု လုပ္ငန္္းကုိလည္း လုပ္ၾကသည္။ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔၊ တဖဲြ႔မွ တဖဲြ႔သုိ႔ သြားေရာက္ရင္း အခြင့္သာလွ်င္ ရန္သူကုိ တုိက္ပဲြျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိစဥ္က ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္းရိွ ေတာ္လွန္ေရးအဖဲြ႔အစည္းမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈ ေကာင္းမြန္ခုိင္မာျခင္း မရိွေသးေခ်။ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ သြားလာျဖတ္သန္းရာတြင္ ရန္သူဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ား၊ ရန္သူေဒသမ်ား၊ ေတာေတာင္မ်ားကုိ လွ်ပ္တျပက္ ခရီးေ၀း ထုိးေဖာက္ေက်ာ္ျဖတ္ရျခင္း၊ ညခရီးမ်ားျပားျခင္း၊ မုိးရာသီျဖစ္ေနျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အလြန္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲလွသည္။
ထုိလမ္းခရီးကုိ သြားလာရာတြင္ အခ်ိန္မေရြး၊ ေရွာင္တခင္ တုိက္ပဲြျဖစ္ႏုိင္သည္။တခါတရံ ထမင္းခ်က္စားခ်ိန္မရၾက။ ပါလာသည့္ဆန္ကုိစားၿပီး ေရေသာက္ခ်ၾကရသည္။ သုိ႔မွသာ တပ္ႏွင့္အတူလုိက္ႏုိင္သည္၊ အမ်ားနည္းတူ ေတာင္တက္ႏုိင္သည္။ အထူးသျဖင့္ မုိးရာသီ ညလုံးေပါက္စစ္ခ်ီရသည့္အခါ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ မုိးရာသီ ေတာင္အတက္ အဆင္းႏွင့္ ညခရီးမ်ားတြင္ ဟင္နီရသည္ မိမိကုိယ္ကုိ မထိန္းႏုိင္ျခင္း၊ ခလုတ္တုိက္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏ အရိွန္ႏွင့္ ပစ္လဲေလ့ရိွသျဖင့္ ျပန္ျပန္ ထူမေပးရသည္။ တကုိယ္လုံး ေခြ်းစုိေနၿပီး မၾကာခဏ အနာတရ ရိွတတ္သျဖင့္ လြန္စြာမွပင္ သနားဖြယ္ စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဟင္နရီသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ စိတ္တုိျခင္း၊ ညီးညဴျခင္း မရိွေခ်။ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းကုိ ျဖတ္သန္း ရရိွလာသည့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈႏွင့္ နာက်င္မႈေ၀ဒနာမ်ားအေပၚ ေၾကနပ္ၾကည္ျဖဴစြာ ခံယူႏုိင္စြမ္းသူျဖစ္သည္။ ၎၏ကာဘုိင္ေသနတ္၊ ေက်ာပုိးအိတ္မ်ားကုိ ဆဲြယူထမ္းျခင္းအား ဘယ္ေသာအခါမွ် လက္မခံေခ်။ ဖ်ားနာမွသာ လက္ခံသည္။
ဟင္နရီသည္ ေမာက္မာ ေထာင္လႊားမႈ ကင္းရွင္း၍ စိတ္ထား နိမ့္ခ်တတ္သူ၊ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ အလြန္ခုိင္မာ ျပတ္သားသူ၊ ႐ုိး႐ုိးေအးေအး ေနထုိင္၍ အဆင္းရဲ အပင္ပန္းခံ ႀကိဳးစားသူ၊ ဇဲြသတၱိႀကီးမားသူ၊ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအေပၚ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈ ႀကီးမားသူ၊ အခြင့္ထူး မခံဘဲ အနစ္နာခံမႈရိွသူ၊ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာဆည္းပူးသူ၊ လုပ္ငန္းကုိ ေ၀ဖန္္ဆန္းစစ္ေလ့ရိွသူျဖစ္ေၾကာင္း ၎ႏွင့္ အတူတကြ တာ၀န္ယူစဥ္ အထင္အရွား ေတြ႔ရိွရသည္။ သူ၏အခြင့္ထူးမခံမႈ၊ လူထုဆန္႔က်င္ေရး ႏွင့္ ကုိယ္က်ဳိးရွာမႈအား စက္ဆုပ္ရြံရွာမႈမ်ားသည္ ဟင္နရီ၏ စစ္မွန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ေၾကာင္း အထူးေျပာဖြယ္ရာမရိွေခ်။ သူသည္ ျပည္သူက ထမ္းပုိးထားရသူ အလ်င္းမဟုတ္၊ ျပည္သူကုိ ထမ္းပုိးထားသူ ျပည္သူ႔အက်ဳိးကုိ ရြက္ေဆာင္သူျဖစ္သည္။
၁၉၇၂ ေအာက္တုိဘာ ၂၇ ရက္ေန႔က စာေရးသူတုိ႔၏ တပ္ဖဲြ႔သည္ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႔နယ္ အေရွ႔ျခမ္း ဆင္ေတာင္(လြယ္စန္႔)ေျခရင္းရိွ က်ဳိင္းခမ္းရြာအနီးသုိ႔ ေရာက္ရိွသြားစဥ္ လဲျခားၿမိဳ႔နယ္ရိွ ဗုိလ္မွဴးထြန္းလြင္ ဦးစီးသည့္ ခလရ ၁၆ စစ္ေၾကာင္းက ထုိး၍ အ႐ူးအမူးလုိက္လာသည္။ ရန္သူအင္အားက ၁၅၀ ခန္႔ ရိွၿပီး မိမိတုိ႔ဘက္မွ ၇၀ ခန္႔သာရိွသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ရန္သူ၏ နယ္ေျမမကြ်မ္းက်င္မႈ၊ ပင္ပန္းမႈ၊ မိမိတုိ႔လႈပ္ရွားမႈ သတင္းကုိ လုံး၀ မသိရိွႏုိင္မႈေၾကာင့္ ရန္သူကုိ အလစ္အငုိက္ယူ၍ တုိက္ရန္ မိမိတုိ႔ဘက္မွ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီး ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ၿခဳံခုိတုိက္ပဲြဆင္ရန္ျဖစ္သည္။ ၂၈ ရက္ေန႔ ေ၀လီေ၀လင္းတုိက္ပဲြစသည္ႏွင့္ ရန္သူက လက္နက္ႀကီးငယ္တုိ႔ႏွင့္ တရၾကမ္း သြန္၍ပစ္ခတ္သည္။ ရန္သူ၏ပစ္အားႀကီးမႈေၾကာင့္ ပထမပုိင္းတြင္ ရန္သူကုိ အထိနာေအာင္ ထင္သေလာက္ မျပဳလုပ္ႏုိင္ေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ၅ မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ဟင္နရီဦးစီးသည့္ တပ္ဖဲြ႔သည္ ရန္သူ၏ေတာင္ပံတဘက္ကုိ အတင္းပစ္ အတင္းတက္ထုိးရာ ရန္သူမ်ား ထြက္ေျပးဆုတ္ခြာသြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ထပ္၍ ေနရာယူ ပစ္ခတ္ျပန္သည္။ ထုိအခါ မူလေနရာအနီး ၿခဳံတခုအတြင္းရိွ ျခေတာင္ပုိ႔ေဘးကပ္၍ က်န္ေနသည့္ လက္ေျဖာင့္တပ္ၾကပ္တဦးက ဟင္နရီကုိျမင္ရၿပီး ကာဘုိင္ျဖင့့္ တခ်က္ျခင္း ပစ္ရာ ပထမတြင္ ဟင္နရီ၏မ်က္ႏွာကုိ ျဖတ္မွန္သြားၿပီး သတိလစ္သြားသည္။ ေနာက္တခ်က္ ရင္အုံတြင္ ထပ္မံ ထိမွန္ျပန္ရာ ဟင္နရီ လုံး၀ သတိမရေတာ့ဘဲ ထိမွန္ၿပီး၂နာရီခန္႔အၾကာတြင္ က်ဆုံးသြားခ့ဲသည္။ ထုိလက္ေျဖာင့္တပ္သားေၾကာင့္ပင္ ထုိတုိက္ပဲြတြင္ ရဲေဘာ္ပေဒးဖုိး၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးပါစကား (ေစာအယ္ေကာ္) စသည့္ ရဲေဘာ္တုိ႔သည္ ဟင္နရီႏွင့္အတူ ၿပိဳင္တူ က်ဆုံးခ့ဲရသည္။ ရန္သူဘက္တြင္မူ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးထြန္းလြင္ အပါအ၀င္ ၇ ဦးက်ဆုံးၿပီး ၁၃ ဦး ဒဏ္ရာရိွခ့ဲသည္။ ထုိတုိက္ပဲြတြင္ ကြ်န္းဆြယ္အားကစားပဲြအတြင္း ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရၿပီး ေတာခုိလာသူ ရန္ကုန္ပင္မတကၠသုိလ္ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသား ပေဒးဖုိးသည္ အသက္ထြက္အ့ံဆဲဆဲတုိင္ ရန္သူကုိ မေက်မခ်မ္းႏုိင္သည့္စိတ္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ အံႀကိတ္ရင္း နာက်ည္းေၾကကဲြဖြယ္ရာ က်ဆုံးခ့ဲရသည္။
ဟင္နရီႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား က်ဆုံးခ့ဲၾကရသည္မွာ ၂၇ ႏွစ္ ရိွၿပီျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ၎တုိ႔၏ သူရဲေကာင္း႐ုပ္လႊာတုိ႔သည္ကား စာေရးသူ၏ မ်က္၀န္းတြင္ ရွင္းလင္းစြာ ထင္ေနဆဲ၊ သူတုိ႔၏ ၀ိဉာဥ္မ်ား ရွင္သန္ဆဲပင္။
Comments