မ်က္ႏွာဖုံးတပ္အလြမ္းတခု
ေ၀မွဴးသြင္
စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၀၈
အခ်ိန္ေတြပုိေနလုိ႔
အတိတ္က သစၥာစကားေတြကုိ
စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးမိတယ္။
အားလုံး ဟာသပဲ
ကုိယ္တကယ္မပုိင္တ့ဲ အိပ္မက္ပဲ
မေအာင္ျမင္ခ့ဲတ့ဲ ႐ုပ္ေသးေမြးျမဴေရးပဲ။
အႏုတ္လကၡဏာေတြ၊
ၾကက္ေျခခတ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနတ့ဲ
ငါ့ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲမွာ
မင္း ဘယ္ေပ်ာ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။
အ႐ုိင္းအစုိင္း ရင္ခြင္တခုကုိ
သိပ္မၾကာခင္ မင္းေမ့သြားပါလိမ့္မယ္။
ငါကေတာ့
တေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတ့ဲ၀ါဒနဲ႔၊
အဆိပ္ျပင္းေသာ အႏုပညာနဲ႔၊
သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း
ကုိယ့္ေကာင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ …
မင္းထားခ့ဲတ့ဲ ပေဟဠိမ်ားစြာကုိ
မီးၿမိွဳက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
“ထြက္ေျပးရဲတာလည္း သတၱိပဲ တ့ဲ။
မထုိက္တန္တ့ဲအရာတခုကုိ
မလုိခ်င္ရဘူး တ့ဲ။
ပန္းခင္းလမ္းဆုိတာလည္း
အႏၱရာယ္ရိွတယ္ တ့ဲ။”
ငါ့အသံနဲ႔ငါ ခလုတ္တုိက္မိၿပီး
နားေတြ အူလာရဲ႕။
ခေရပန္းေတြလုိ ရနံ႔ေမႊးေသာ
အနာဂတ္ကုိ ယုံၾကည္ပါ။
႐ုိးသားတ့ဲ၀တ္စုံေလးမွာ ဂုဏ္ယူပါ။
ငါ ပစ္ခ်လုိက္မိတ့ဲ
ကံတရားတခုအတြက္ေတာ့
ေဆာရီးပါ …
တကယ္ မေတာ္တဆပါ။
ဘ၀ဆုိတ့ဲ ေရြ႕လ်ားမွတ္တုိင္မ်ဳိးမွာ
မင္းတေယာက္
လုိရာခရီးမွ ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလား။
Comments