ဘ၀ တဆစ္ခ်ိဳး
မိုးမိုးႏွင္း
ႏို၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၀၈
သူမ ျပည္ပ၌ အိမ္ေထာင္ျပဳအျပီး ၈လ ပင္ မၾကာ အဖကို ေခၚငင္ ခဲ႔သည္။ သူမ အဖကို လြမ္းခဲ႔လွၿပီ။
သူမ သူငယ္ခ်င္း “ျဖဴ” ေျပာသလို “ဆရာနဲ႔ စကားမေျပာရတာ ႏို႔မ်ားမ်ား၊ မလိုင္မ်ားမ်ားနဲ႔ အရသာ ရွိရွိ ေဖ်ာ္ထားတဲ႔ ေကာ္ဖီ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ တခြက္ မေသာက္ရေတာ႔သလို၊ ဆရာ႔အသံေလးေလးပင္ပင္ ျပည္႔ျပည္႔၀၀ႀကီးကို နားမေထာင္ရတာ ဘ၀မွာ ေနထိုင္ရတာ ေလးနက္မွဳနဲ႔ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ႔သလို ခံစားေနရတယ္ဟာ”
သူမလဲ ဘုရားပုထိုးႏွင္႔ ထိုပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေကာ္ဖီကို တမ္းတမိခဲ႔ရသည္ေလ။
ေနာက္ အေဖေရာက္လာ၊ ကဗ်ာ ေရာက္လာ၊ ကဗ်ာ ခရီးစုံ ထြက္ၾက၊ အေရွ႔အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ေပါင္းကူးတံတားေတြ ေဆာက္ၾကည္႔ၾက၊ ဘ၀ေတြကို အဆစ္ဆစ္ ခ်ိဳးၾကည္႔ၾက။ တိုင္းျပည္အေရးေတြ၊ နာရီေတြ ကၽြမ္းသြားမတတ္ ေတြးၾက၊ လြမ္းၾက၊ အလြမ္းေတြ အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ၾက၊ ႀကိဳးစားေမ႔ပစ္ၾက။ ကဗ်ာ အိပ္မက္ေတြ ဆက္မက္ၾက။
အိမ္လြမ္းညမ်ား
သူတို႔ ႏိုင္ငံ သူတို႔ ဓေလ႔
သိမ္ေမြ႔ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနား
ျပည္ႀကီးသား ဆိုႏိုင္စေလာက္
ဂုဏ္ေျမာက္တယ္ ဆိုေပမယ္႔
ငါ႔အလို မျပည္႔တာက
ေဆြးျမည္႔တဲ႔ အိမ္လြမ္းနာ။
ငါ႔ အိမ္ကေလးကို သတိရ..
ငါ႔ အေၾကာ္တဲကေလးကို သတိရ..
ငါ႔သား ငါ႔သမီး
ငါ႔ေျမး မာရဲ႔လားလို႔ သတိရ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္း
မိတ္ရင္း ေဆြသဟာေတြနဲ႔
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တကာ ထိုင္ၿပီး
စကားလိွဳင္လိွဳင္ေျပာခဲ႔တာ သတိရ..
ဘာကမွ မျပည္႔စုံတဲ႔
တို႔ရိပ္ျမံဳ တို႔ရြာကေလး
စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ေလွ်ာက္၍လည္
လြမ္းဖြယ္ရာ တကယ္ေကာင္း
ငါေနခဲ႔တဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေလးကိုလဲ
တေရးေရး သတိရ..
အမိအဖ မရွိေတာ႔ေပမဲ႔
ငါ႔ဘ၀မွာ အဓိကရပါလား
ငယ္ဘ၀ ငယ္ဓေလ႔
တကယ္မေမ႔ႏိုင္လို႔ သတိရ..
အို.. သတိရစရာေတြ တျပဳံႀကီးနဲ႔
သံေယာဇဥ္ မီးေတြ ျမိဳက္ေတာ႔
ဥေရာပတိုက္မွာ ငါမေပ်ာ္
ျပန္ရေသာ္ ေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔
မိုးခ်ဳပ္၍လာ။
ငယ္ထိပ္ကို နာနာေထာင္းေပလိမ္႔
အေၾကာင္းေၾကာင္း ေထာက္လို႔စာ
ရြာျပန္သင္႔ မျပန္သင္႔။
သတိရေပမယ္႔
ဒြိဟေတြ ေထြးေရာယွက္
အိပ္ပ်က္သည္ႏွင္႔။
၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၉
ပ်ံသာပ်ံပါ ထက္အာကာ
အခုေတာ႔ ပ်ံပါၿပီ ငွက္ကေလး။
သူမ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ က်န္ခဲ႔ၿပီ။ ငွက္ကေလး၏ ပူးကပ္ေနေသာ ၀ိညဥ္တို႔ႏွင္႔ တစ တစ ေ၀းရေတာ႔မည္႔ထင္႔။
ငွက္ကေလး သင္ထားသလို ေလာကကို အျပဳသေဘာ ေဆာင္ၾကည္႔သည္။
ဟန္ေဆာင္ျခင္းႏွင္႔ မ်က္ရည္မ်ားသာ က်န္ရွိပါသည္ ငွက္ကေလး။
မရင္႔က်က္ႏိုင္ပါ ငွက္ကေလး။
အာကာ ၀ိညဥ္မွာ ကဗ်ာႏိုင္ငံ ထူေထာင္ပါ ငွက္ကေလး။
မိခင္ႏွင္႔အတူ “ကဗ်ာတပုဒ္ ပန္းႏွစ္ပြင္႔” ဖြဲ႔သီပါ ငွက္ကေလး။
ကဗ်ာတပုဒ္ ပန္းႏွစ္ပြင္႔
၀ါးရုံၾကား၌
စကားတိုးတိုး။ တိတ္တိတ္ခိုး၍
မိုးခ်ဳပ္ခဲ႔သည္၊ တို႔မေၾကာက္။
လယ္ကြင္း ရိုးျပတ္၊ ကန္သင္းစပ္၌
ေျခပက္ၾကားအက္၊ ခေရာင္းထက္တြင္
ထိုင္လ်က္ ေနကုန္၊ မိုးရိပ္မွဳန္လည္း
မတုန္လွဳပ္ဘူး၊ တို႔ႏွစ္ဦး။
တို႔ဘ၀တြင္
က်ကာ တက္ကာ၊ လိွဳင္းပမာလည္း
သာယာဘိျခင္း၊ လိွဳင္းထက္ဆင္း။
သူႏွင္႔အျမဲ၊ လက္ခ်င္းတြဲက
ရဲစိတ္ဘယ္က၊ ငါလွ်င္ရ
အံ႔စြ သတၱိ၊ ငါ မသိ။
ခေရာင္းေတာမွ၊ ပန္းေရႊျမတို႔
လွဘိ၊ ၀င္းဘိ၊ ခင္းလုံး ျပည္႔။
သူႏွင္႔ ငါကား
ကာရန္ညီညြတ္၊ တတြတ္တြတ္ႏွင္႔
ၾကည္ဆြတ္စရာ၊ တီတာတာတည္႔
ကဗ်ာတပုဒ္၊ ပန္းႏွစ္ပြင္႔။
(ျမ၀တီ၊ ၁၉၈၀၊ ဒီဇင္ဘာ)
ေနာက္ဆုံး အိပ္ရာ ေနာက္ဆုံး ကဗ်ာ
သာမန္လူသားတဦး၏ ဆႏၵ
အာဂတံ ပါဂတံနဲ႔
ဗာလာနံေတြနဲ႔
၀ါစာကမာဆန္ဆန္ ျမိဳင္ေတာလယ္မွာ
လွိဳင္ေဘာလယ္ေနသူ မဟုတ္။
သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ႔ေနရာ
ဗဟုသုတ ပေဒသာျဖိဳင္ျဖိဳင္သီးေနတဲ႔
ဂႏိုင္ႀကီး ျမိဳင္ႀကီးမွာ
ခိုမွီးေနထိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မ္းဂန္အသီးသီးက
လမ္းမွန္နည္းေတြကို
ရွာမွီး ေ၀ဖန္ရင္း
အေနကန္ မေရမရာကို ခြာ
ဧကန္ အေျဖကို ရွာေနသူ ျဖစ္တယ္။
ဘ၀ရဲ႔ အတိမ္အနက္ကို
တခဏနဲ႔ ခ်ိန္စက္
အိပ္မက္လို ၀ိုးတိုး၀ါးတားနဲ႔
ကိုးယို႔ကားယားကို အဟုတ္မွတ္
ရုပ္ဓာတ္ နာမ္ဓာတ္ မကြဲမျပားနဲ႔
အသည္းတယားယား ဖဲကစားသလို
အလြဲအမွားေတြ လြန္က်ဴးေနတဲ႔
စာတမူးတန္နဲ႔
ခ်ာတူးလန္လည္း မဟုတ္ပါေခ်။
အခြင္႔အေရး ျမက္တဆုပ္နဲ႔
မဟုတ္သည္ကို အဟုတ္ေျပာ
ဗုေဒၶါ တ ရတဲ႔ လူအညံ႔စား
ခန္႔ညားရုိေသဖြယ္ မရွိ
အဂတိလိုက္စားတဲ႔ ငမိုက္သား သတၱ၀ါ
ပကာသနကို ငတ္ႀကီးက်တဲ႔
ႏွပ္ေခ်းတမွ် ရြံစရာ
လူ႔ဗလခ်ာ မဟုတ္ပါ။
ဘ၀မွာ အေနရုိးေပမယ္႔
သေ၀ထိုးျခင္းလည္း မရွိ။
အသိပညာ အတတ္ကို ရွာၿပီး
ျမတ္ရာကို ကိုးကြယ္
အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး
ရုိးသားမွဳကို စံနမူနာယူ
ျမန္မာဇမၺဴမွာ လူေကာင္းတေယာက္
ေက်ာက္ေကာင္းတေစ႔ ျဖစ္ခြင္႔ရရင္
ဘ၀မွာ ေက်နပ္
အေနျမတ္တယ္လို႔ ယုံမွတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ႀကီးက်ယ္ဖို႔ထက္
ႏိုင္ငံႀကီးက်ယ္ဖို႔ အေရးႀကီး
ရီးတီးယားတားနဲ႔
ဆီးသီး ႏြားစား ေန႔မပါးလိုဘူး
တရားမွ်တ၊ လြတ္လပ္မွ ခ်မ္းသာ
သူ ငါ အားလုံး၊ ညီညာညာ ရုန္းၾကမွ
လူလုံးလွလတၱံဟု
စိတ္ေနသန္႔သန္႔နဲ႔
မထိတ္မလန္႔ ေနခ်င္သူပါ။
ေရမွဳတ္ထဲ မိေက်ာင္းေပၚသလို
တကုိယ္ေတာ္ ေက်ာ္ၾကားမွဳ မလို
ကိုယ္က အစ၊ သူက အားလုံး
ရႊင္ျပဳံး ခ်မ္းေျမ႔၊ ေပ်ာ္တဲ႔ေန႔ကို
ျမင္ေတြ႔လိုစိတ္နဲ႔
အတိတ္က အမွားေတြကို ေက်ာ္
ဒိဌတရားကို ေမွ်ာ္ရင္း
ဘုရားေပၚသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္တက္
ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ခ်င္ပါေၾကာင္း။ ။
တင္မိုး
၂၁၊ ၁၊ ၂၀၀၇
Comments