ၾသရသ
ဇန္န၀ါရီ ၁၉၊ ၂၀၀၉
ဂုရုေရ …
မင္းဆုံးသြားျပီး ၂ လလည္ေတာ့မွ မင္း အေဖနဲ႔ အေမတို႔ဆီ ေရာက္ျဖစ္တယ္။
ရဲေဘာ္ေတြ မိတ္ေဆြေတြဆိုတာ ျမိဳ႔မွာေရာ ေတာမွာပါ ေက်ာခ်င္းကပ္ေနၾကရေတာ့ မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ဘူး။ အားေပးစကား မေျပာျဖစ္ဘူး။
တခါတေလ မိတ္ေဆြေတြရဲ႔ သားသမီးေတြ အေဖအေမေတြ က်ဆုံးသြားတာေတာင္မွ ၈ စကၠန္႔ျငိမ္ခြင့္ေတာင္ မရတဲ့အထိ ငါတို႔က ဆင္းရဲတယ္။ သားခ်င္းေတြကလည္း အားမာန္ေတြ တင္းျပီး တိုက္ပြဲထဲ ဆက္ခ်ီတက္ရတာပဲ။
မိဘေတြ ကိုယ္တုိင္က သားေတြ သမီးေတြအတြက္ လ်ဳိ႔၀ွက္စြာ ၀မ္းနည္းၾက ႏႈတ္ဆက္ၾကရတဲ့ ကာလေတြပဲ။
မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္ ဓာတ္ပုံက မင္းအေမ ဘီဒီုတခါးအတြင္းထဲမွာ ခုခ်ိန္အထိ ရွိေနတယ္။
မင္းရဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးခရီးထဲက ျပဳံးေနတဲ့မ်က္ႏွာကလည္း အိမ္တံခါးခ်ပ္အတြင္းမွာ ရွိေနတယ္။
ငါတို႔ အျပင္ပန္းမွာေတာ့ တိုက္ပြဲထဲက ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ အက်အဆုံးေတြေၾကာင့္ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္လို႔ …
ငါတို႔ အတြင္းမွာ၊ ရင္ထဲမွာေတာ့ မင္းအေမလိုပါပဲ …
Comments