Myo Myint Cho - Locked outside the Door

Lock က်သြားသည့္မနက္ခင္း

မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ

ေမ ၃၀၊ ၂၀၀၉

ဒုကၡသည္စခန္းက တဲကေလးကိုခြဲခြာခ်ိန္ တံခါးအပိတ္မွာ ျပန္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားၿပီး လက္ေနာက္ျပန္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္ျဖစ္သည္။ သံေယာဇဥ္မတြယ္ခ်င္ေတာ့။ ဘဝဒုကၡမ်ားစြာကို အတူထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္ ေပးခဲ့တဲ့တဲကေလးေရ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့။ ငါ့ဘဝထဲက တံခါးတခ်ပ္ေတာ့ ပိတ္လိုက္ျပန္ၿပီေပါ့ေလ။ ဘဝတြင္ပိတ္ခဲ့ဖူးသည့္ တံခါးမ်ားစြာအနက္ သည္ဒုကၡသည္ ဆိုသည့္ တံခါးကား ပိတ္ရသိပ္ခက္ခဲမည္မဟုတ္ဟု ထင္ထားမိခဲ့ဖူးသည့္အထင္သည္ လက္ေတြ႔တြင္ မမွန္ေၾကာင္း ယခုသိလာရၿပီ။

က်ေနာ္ အေရွ႔သို႔လားရင္း အေနာက္သို႔ စုန္ခဲ့ပါသည္။

တတိယတန္းစားတေယာက္အတြက္ တတိယတန္းရထားႀကီးျဖင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေခတ္မီဂ်က္ေလယဥ္ပ်ံႀကီးႏွင့္ျဖစ္ပါသည္။ ဖေယာင္း တိုင္မီး မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္၊ သက္ကယ္မိုးထရံကာႏွင့္ အတန္ၾကာ အသားက်ခဲ့ရသည့္ ဒုကၡသည္ဘဝသည္ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္း၌ ဒုကၡေတြ ခါးစည္းရင္း လက္ျပႏုတ္ဆက္ ခ်န္ေနရစ္ခဲ့ပါၿပီ။

ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္တို႔ႏွင့္ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လူးလာေခါက္တံု႔တို႔အၾကားမွာ အထုပ္အပိုးေတြ ဘိုသီဘတ္သီ ကေလးငယ္မ်ား တို႔လို႔တြဲေလာင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔အား သုဝဏၰဘုမိေလဆိပ္သစ္ႀကီးက တအံ့တဩ။ က်ေနာ္တို႔ ေငးရင္းလည္း ေမာခဲ့ၾကပါသည္။ ေပ်ာ္သလိုလို ဘာလိုလို စိတ္ခံစားမႈလည္း ရွိခဲ့ၾကမည္လား မေျပာတတ္ပါ။

ဘန္ေကာက္မွ နယူးေယာ့အထိ တိုက္ရိုက္ပ်ံသန္းသည့္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မွာ ရွည္ၾကာသေလာက္ ၿငီးေငြ႔စရာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ တသက္စီးဖူးခဲ့သမွ် ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မ်ားအနက္ အၾကာဆံုးႏွင့္ အရွည္ဆံုးခရီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ နယူးေယာ့မွတဆင့္ ရွွီကားဂို၊ ထိုမွတဆင့္ ဖို႔ဝိန္း။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္သည့္ သူမ်ားအၾကား ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ေျပာတတ္ရံုေလးျဖင့္ က်ေနာ္က “ၾကက္ဆူပင္” ဝင္ဝင္လုပ္ေပးခဲ့ရသည္လည္းရွိပါသည္။

ဖို႔ဝိန္းေရာက္ေတာ့ ညသန္းေကာင္ခ်ိန္ျဖစ္ေနၿပီ။ လာႀကိဳႏွင့္ေနသူေတြႏွင့္ ျပန္ဆံုရခ်ိန္တြင္ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာခံစားမႈမ်ားျဖင့္ ေဒြးေရာယွက္တင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေလဆိပ္မွ ေနရမည့္အိမ္သို႔ ကားျဖင့္လာရင္း လမ္းတြင္ ေဘးဘီကိုၾကည့္ကာ “ဖို႔ဝိန္းဆိုတာ အေမရိကန္က ေတာၿမိဳ႔ေလး တခုပါ” ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုလည္း အမွတ္ရေနမိသည္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္ရမည္သာ မသိႏိုင္ေသး၊ အိမ္နဲ႔ေတာ့ မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးသြားၿပီဆိုျခင္းပင္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူက ေတာ္ေတာ္ေလးပန္းေနၿပီ။ ေမးတာေတြေျဖ သိတာေတြေျပာ၊ ပါလာသည့္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြေဝငွ၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့။ လူကသာပမ္းေနၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္ကေပၚမလာေသး။ ဘာလို႔မ်ားပါလိမ့္ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ေလယာဥ္ေပၚမွာ တရက္ေပ်ာက္သြားခဲ့ရသည္ေကာ။ အခုခ်ိန္ဆို ဒုကၡသည္စခန္းက ေန႔လည္ခ်ိန္ပါလားဟု သိလိုက္ေတာ့မွ ေန႔ႏွင့္ည မွားသြားကို ျပန္ သတိရေတာ့သည္။ ႀကိဳးစားၿပီး အိပ္ၾကည့္ေသးသည္။ မရေတာ့။ နာရီကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာကတည္းက ေရာက္သည့္အရပ္၏ စံခ်ိန္ကို လိုက္တိုက္ထားသည္မို႔ ဒီကစံေတာ္ခ်ိန္အတိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီအတိ။ ေဆးလိပ္ကလည္းေသာက္ခ်င္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုးအေမရိကန္မနက္ခင္းကို ၾကည္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္မည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးကလည္းရွိထားသည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္အတူ အိပ္ယာကထသည္။ ေဆးလိပ္မီးျခစ္ယူသည္။ အိမ္သားေတြ ဘယ္သူမွမႏိုးၾကေသး။ တအိမ္လံုးတိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေကာင္းသည္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေရွ႔ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္သည္။ “အား..ေအးလိုက္တာ” ဟု ႏႈတ္က အသံထြက္သြားမိသည္။ တံခါးကို လက္ေနာက္ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။

အျပင္ဘက္ျမင္ကြင္းကား လွပသည္။ “ေႏြဦးရာသီဆို ဒီမွာသိပ္လွတယ္” ဟုေျပာခဲ့ဖူးသည့္ မိတ္ေဆြကို အမွတ္ရလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေပၚမွာ ယုန္ကေလး တေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ခုန္ေပါက္ေနသည္။ လူရွိေနမွန္းသိသိႏွင့္ ေၾကာက္လန္႔ဟန္မရွိ။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး လြန္းလွသည္ပဲ။ စိတ္ထဲတြင္ အိမ္တအိမ္က လႊတ္ထားသည့္ ယုန္ကေလးေတြပဲေနမွာ ဟု ထင္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေတာယုန္ေလးေတြ မွန္းသိရသည္။ “ဒီမွာကေတာ့ ေတာတိရိစၦာန္ေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခြင့္မရွိဘူးေလ။ လုပ္ရင္ လုပ္တဲ့သူအေရးယူ ခံရတယ္” ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ ေဩာ္..တိရိစၦန္ေလးေတြေတာင္ဥပေဒရဲ႔ အကာအကြယ္ေအာက္မွာပါလား ဟု သိလိုက္ရသည္။ သစ္ပင္ျမင့္ ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက၊ ခ်ံဳပုတ္လိုလိုပန္းရံုေလးေတြဆီက မျမင္ဘူးသည့္ငွက္ေလးေတြ ေတးဆိုသံၾကားရသည္။ နားထဲေတာ့ ခပ္စိမ္းစိမ္း။ သီခ်င္း သစ္တပုဒ္ကို စၾကားၾကားခ်င္းရလိုက္သည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးႏွင့္ဆင္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အိမ္အသစ္ကေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေနခ်င္စရာေလး။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားသံမ်ားမွလြဲ၍ ပကတိတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ဖြာလိုက္ ဝန္းက်င္ကိုေငးေမာခံစားလိုက္ႏွင့္ ဖန္တီးမႈမပါသည့္ ရသတမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရေနသည့္ႏွယ္။

အေမရိကန္မနက္ခင္းကိုလည္း နဖူးေတ့ဒူးေတြ႔ သိလိုက္ၿပီ။ ေဆးလိပ္ေသာက္လည္းအာသာေျပၿပီ။ ခဏေနေတာ့ အေႏြးထည္ဝတ္ မလာတာမို႔ နည္းနည္းလည္းေအးလာသည္။ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ေတာ့မွ၊ တံခါးလက္ကိုင္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ ဖြင့္မရ။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး ထပ္လွည့္ၾကည့္သည္။ မပြင့္။ ခက္ၿပီ။ ထပ္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုအတိုင္းပင္ တံခါးက တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြား၏။ အျပင္ထြက္ဖို႔ တံခါးဖြင့္တုန္းက အထဲကေန Lock ခ်ထားတာကို သတိမျပဳမိခဲ့။ အမွန္က တံခါးျပန္မပိတ္ခင္ Lock ကို ဖြင့္ထားခဲ့ရမည္။ ဒါမွ ျပန္ဝင္သည့္အခါ အျပင္ကျပန္ဖြင့္လို႔ရမည္။ အခုေတာ့ သြားၿပီ။ Lock က်သြားခဲ့ၿပီေကာ။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အိမ္သားေတြက တေယာက္ ေယာက္ႏိုးလာခ်ိန္ထိ ေစာင့္ရေတာ့မည္။

လူတိုင္းဘဝတြင္ Lock က်ခဲ့ရသည္မ်ားရွိႏိုင္သလို Lock ခ်ခဲ့ရသည္မ်ားလည္းရွိပါမည္။ ဘဝသစ္တခုကို တည္ေဆာက္မည္ဆိုလ်င္ ဘဝေဟာင္းကို ေဖ်ာက္မွရမည္ထင္သည္။ ထိုကိစၥသည္ ဘဝတခု၏ တံခါးတခုကို Lock ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ရမည္။ Lock ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ရံခါတြင္ မိမိက Lock ခ်လိုက္သည္မဟုတ္ပဲ အေျခအေနက (သို႔မဟုတ္) ဘဝကိုယ္၌က Lock ခ်ေပးလိုက္ျခင္းမ်ားလည္းရွိပါမည္။ မည္သို႔ပင္ Lock ခ်လိုက္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မရသည့္ (သို႔မဟုတ္) ခ်၍မက်သည့္ Lock မ်ားစြာလည္း ရွိႏိုင္ပါမည္။ Lock ကို အၿပီးခ်လိုက္သည့္ၾကားမွ ျပန္ျပန္ပြင့္လာျခင္းမ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိႏိုင္မည္ထင္သည္။

ယခု က်ေနာ္ အေမရိကန္၏ ပထမဆံုးနံနက္ခင္းတြင္ Lock က်ေနၿပီ။ သည္ Lock ကား ဘယ္အခ်ိန္အထိ က်ေနဦးမည္နည္း။ က်ေနာ္မခ်ခဲ့သည့္ Lock သည္ က်ေနာ့္အတြက္ က်ေနၿပီ။ ေနာင္ကိုလည္း ဘဝတြင္ အႀကိမ္မည္မွ် Lock က်ရဦးမည္လဲ။ အႀကိမ္မည္မွ် Lock ခ်ရဦးမည္လဲ။ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေတာ့။ ေတြးလည္းမေတြးခ်င္ေတာ့။ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ အႀကိမ္မည္မွ် Lock က်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုသည္ကိုသာ ေတြးေနမိသည္။