အေရးေတာ္ပံု ရင္ခုန္သူမ်ား (အပုိင္း - ၇)
ေအာင္ေဝး
ႏုိဝင္ဘာ ၂၂၊ ၂ဝဝ၉
(ပန္းခ်ီ ေအာင္လတ္)
နုိင္ငံတကာ သမုိင္းျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနတဲ့ ဥပေဒ ဆုိင္ရာ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီစကားကေတာ့ “ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ အဲဒီေခတ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ရာဇဝတ္ေကာင္ဆိုတာ အျမဲရွိတယ္” ဆုိတဲ့ စကားပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ၁၉၅၈၊ ၁၉၆၂ စစ္အာဏာသိမ္းမႈေတြကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစုိးရ၊ ေနာက္ေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း တျဖစ္လဲ သမၼတ ဦးေနဝင္း နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစုိးရ။
ေခတ္သမုိင္းရဲ႕ ရာဇဝတ္ေကာင္ ဆုိတာ ရိွသလုိ အဲဒီရာဇဝတ္ေကာင္ကုိ ေတာ္လွန္ ဆန္႔က်င္တ့ဲ ပုန္ကန္ျခားနားတ့ဲ လူထုလူတန္းစား အင္အားစု အသီးသီးလည္း အျမဲ ရွိခဲ့တာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က သမုိင္းရာဇဝတ္ေကာင္ဟာ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္၊ စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ ပုန္ကန္ၾကတဲ့သူေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တပ္ဦးက ပါဝင္ခဲ့တယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား အေျခခံ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ပါဝင္ခဲ့တယ္။
ဒါ့အျပင္လည္း ထူးျခားခ်က္အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္၊ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးမွာ စစ္တပ္အတြင္းကလည္း လူထုသူရဲေကာင္းေတြ ထြက္ေပၚလာတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ ဗုိလ္ႀကီး အုန္းေက်ာ္ျမင့္၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ လူမဆန္တဲ့ ႏွိပ္စက္မႈေတြေၾကာင့္ ေရၾကည္အုိင္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရတဲ့ ဗုိလ္ႀကီးျမင့္ထူး၊ ေမာ္လၿမိဳင္အက်ဥ္းေထာင္မွာ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ဗုိလ္ႀကီး ဝင္းဘုိ စတဲ့ ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ၿပီး စစ္ကၽြန္စနစ္ကုိ ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္သားေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို သမုိင္းေခတ္ရဲ႕ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္ကုိ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတဲ့ အထဲမယ္ စာေရးဆရာေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ဟာလည္း ႀကီးက်ယ္ ထင္ရွားတဲ့ အပုိင္းက ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး လမ္းစဥ္အတုိင္းပါပဲ။
တုိးတက္တဲ့၊ ေတာ္လွန္တဲ့ သမုိင္းအစဥ္အလာကို ဆက္ခံတဲ့ စာေပအင္အားစုေတြကို အိမ္ေစာင့္အစုိးရ လက္ထက္မွာေရာ မဆလအစုိးရ လက္ထက္မွာပါ စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ၁၉၆ဝ နဲ႔ ၁၉၇ဝ ဟုိး ေဝးလံတဲ့ ကုိကိုးကၽြန္းေတြဆီကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပို႔ခဲ့ပါတယ္။
အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ အျခားနာမည္ႀကီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ သခင္ျမသန္း၊ ျမသန္းတင့္၊ ေလးထီးဦးအုန္းေမာင္ တုိ႔ဟာ ကိုကုိးကၽြန္းျပန္ စာေရးဆရာေတြပါပဲ။
လူထုဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာ၊ ဒဂုန္တာရာ တုိ႔ဟာ ေထာင္ထြက္ စာေရးဆရာေတြပါပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ တုိးတက္ ေတာ္လွန္တဲ့ စာေပအင္အားစုေတြဟာ စစ္အစိုးရက မ်က္မုန္းက်ိဳးတဲ့၊ စစ္အစုိးရက မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့၊ အစုိးရ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အတုိက္အခံ အင္အားစုတစ္ခုလုိ ျဖစ္လာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မဆလ စစ္အစိုးရက စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြၾကားကို ဝင္ေရာက္ ေသြးခဲြဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ စစ္အစုိးရက ဦးေဆာင္ၿပီး စာေပလုပ္သားအဖဲြ႔ ဆုိတာ ဖဲြ႔ပါတယ္။ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ မခုိင္မာတဲ့၊ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ စာေပသမားတခ်ိဳ႕က စစ္အစုိးရနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားၿပီး အဲဒီ စာေပလုပ္သားအဖဲြ႔ထဲ ဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႕လည္း စစ္အစုိးရက အတင္းအဓမၼ ေသနတ္ေထာက္ၿပီး မဝင္မေနရလုိ႔ မဝင္ခ်င္ဘဲနဲ႔ ဝင္ခဲ့ရတဲ့ စာေပသမားေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။
မဆလ တစ္ေခတ္ဟာ ႏုိင္ငံေရး အကင္းမပါးတဲ့ စာေပ အႏုပညာသမားေတြ အဖုိ႔၊ တစ္နည္း စစ္အစုိးရရဲ႕ ပရိယာယ္ကုိ နားမလည္တဲ့အတြက္ မဆလစစ္အုပ္စုရဲ႕ အသံုးခ်ခံေတြ၊ မဆလအစုိးရရဲ႕ ပေထြးအားကိုး ပုဆိန္ရိုးေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ရတဲ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ရပ္ေတြလည္း ရွိခဲ့တာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ျဖဳတ္ခ်ရမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚရွိတဲ့ စာေပအင္အားစုဝင္ေတြဟာ အေရးေတာ္ပံုေပၚၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တုိက္ပဲြအလံကို ျမင့္ျမင့္မားမား လႊင့္ထူခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ အျခား လူထုလူတန္းစား အသီးသီးနဲ႔ အတူပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံက စာေရးဆရာေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြ၊ ဓာတ္ပံုဆရာေတြဟာ အင္နဲ႔ အားနဲ႔ တက္တက္ ႂကြႂကြ ပါဝင္ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ တုိက္ပဲြ အလယ္ေလာက္မွာ ေရွ႕ေနႀကီး သခင္ခ်စ္ ဦးစီးတဲ့ ဆရာေမာင္ကိုယု၊ ေခၚျမင္ျမင့္ခင္တုိ႔ ေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီက လက္မွတ္ေတြေရးထုိးၿပီး မဆလ စစ္တပ္ရဲ႕ လူမဆန္တဲ့ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္မႈေတြ ရပ္ဆိုင္းပစ္ဖို႔ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီကို စာတင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေပအင္အားစုကလည္း အဲဒီလို စာတင္ဖုိ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လံုး ပတ္ၿပီး စာေရးဆရာ ႀကီးငယ္ေတြ ဆီမွာ လက္မွတ္လုိက္ထုိးၾကပါတယ္။
ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႕ အႀကီးအမွဴးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ဆရာမင္းသုဝဏ္တုိ႕က အရင္ဦးဆံုး လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကလည္း ခ်က္ခ်င္း လက္မွတ္ထိုးခဲ့တယ္။ မႏၲေလးက ဆရာမႀကီး အေမလူထုေဒၚအမာကလည္း တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လွမ္းၿပီး လက္မွတ္ထုိးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက အသက္ (၈၁)ႏွစ္၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္က (၇၉)ႏွစ္ ရွိေနၾကပါၿပီ။ လူထုေဒၚအမာ၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ သံုးဦးက (၇၃)ႏွစ္ထဲမွာပါ။
အဲဒီလုိ သက္ႀကီးရြယ္အုိ စာေရးဆရာေတြဟာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ စာေပသမားေတြနဲ႔ အတူ ရင္ေပါင္တန္းၿပီး စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ လက္မွတ္ေတြ မေၾကာက္မရြံ႕ ထိုးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဆရာေမာင္ေသာ္ကတုိ႔၊ ဆရာဦးဝင္းတင္တို႔ စာနယ္ဇင္းသမဂၢ ဖဲြ႔တဲ့ အခါမွာလည္း ဒီဆရာသမားႀကီးေတြက နယကေတြအျဖစ္နဲ႔ ရဲရဲ ရင့္ရင့္ ရပ္တည္ေပးခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
အခု ဒီဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္မွာ (၈၃)ႏွစ္နဲ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့သလို ဦးခင္ေမာင္လတ္က ၁၉၉၆ အသက္ (၈၁) ႏွစ္မွာ၊ ေခၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ၁၉၉၉ အသက္ (၈၄)ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာမင္းသုဝဏ္က ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ အသက္ (၉၅)ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး အေမလူထု ေဒၚအမာ ကေတာ့ ၂ဝဝ၈ခုႏွစ္ အသက္(၉၃)ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာပါ။
ဒီဆရာႀကီး၊ သမားႀကီးေတြဟာ သူတုိ႔ အသက္ရွင္သေရြ႕ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး အက်ိဳးကုိ စြမး္စြမ္းတမံ ထမ္းေဆာင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ အနာဂတ္ကို မမွိတ္မသုန္ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ၾကတဲ့ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ စာဆုိေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခု ဒီေက်ာက္အုတ္တို႔ ၿပဳိခဲ့ပါၿပီ။
ေက်ာက္အုတ္တို႔ ၿပိဳေလရာ ေနာက္ထပ္ေက်ာက္အုတ္ အသစ္ေတြနဲ႔ အစားထုိးႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေပမ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက မဆုတ္မနစ္ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းသြားၾကရမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ဓာသြားထက္ ကေလာင္သြား ထက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲ ဆုပ္ၾကပါစုိ႔။ ။
[ မူရင္း - လြတ္လပ္တ့ဲ အာရွအသံ / Radio Free Asia ]
Comments